นักเรียนดีเด่นโดนดี (เรื่องแต่ง SM) : Chapter 19 บทสรุปของปัจฉิมบท (ตอนอวสาน)
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย zodiacsci เมื่อ 2021-3-1 20:23เดินทางมาถึงตอนสุดท้ายแล้วครับ ต้องบอกก่อนว่า บุคคลปริศนาจะถูกกระชากหน้ากากที่ตอนจบนี้แน่นอน ครับ
“ติ๊ง”“พูดชวนสองคนนั้นไปลานดินฝั่งตรงข้าม”ข้อความถูกส่งมาทางไลน์อีกครั้งจ็อบแคปหน้าจอไว้ในจังหวะที่กำลังส่งมือถือให้บอลที่อยู่ข้างๆอ่าน บอลเองก็เหมือนรู้งาน ทำเนียนๆ ส่งไลน์ไปยังวิน ที่กอล์ฟแอบส่งคอนแทคมาให้จ็อบก่อนหน้านี้พร้อมทั้งขยิบตาเป็นสัญญาณบอกวินว่า อย่าเพิ่งรีบอ่าน เดี๋ยวมันจะผิดสังเกตวินทิ้งระยะไว้สักพัก จึงค่อยหยิบมือถือมาเห็นข้อความนั้น จึงเข้าใจ จากนั้นจ็อบก็เป็นคนชวนคุย ทำทีเหมือนหว่านล้อมให้ออกไปทำอะไรสักอย่างกับเขาส่วนกอล์ฟกับวิน เหมือนรู้งานทำท่าทางเหมือนคิดหนักไม่ไว้ใจ จนกระทั่งได้เวลา“ก็ได้ป่ะมึงไปกัน” กอล์ฟบอกวิน แล้วทั้งหมดลุกออกจากบ้านฝั่งตรงข้ามบ้านจ็อบเป็นลานดินที่ฝนตกลงมาจะกลายเป็นทะเลโคลนที่เลอะและเฉอะแฉะไปหมดซึ่งจ็อบกับบอลรู้ดี เพราะทั้งสองคนเลยร่วมบรรเลงเพลงสวาทท่ามกลางทะเลโคลนนี้มาแล้วและวันนี้เองฝนก็เพิ่งตกไปอย่างหนักเมื่อตอนกลางวันทำให้กว่าทั้งหมดจะเดินเข้าข้างในลานดินทำเอาเลอะเสื้อผ้ากันทุกคน“ติ๊ง”เสียงข้อความเข้ามาทางมือถือของจ็อบ จ็อบกระซิบบอกบอลให้โทรหาโอมแบบเนียนๆให้หน่อย“พี่โอมเป็นไงบ้างพี่” จ็อบพูดเสียงอย่างแผ่วเบา “พยายามอยู่ว่ะเดี๋ยวขอลองเจาะไฟร์วอลก่อน”“งั้นผมฝากด้วยนะพี่”จ็อบวางสาย ก่อนเปิดข้อความอ่าน“มึงกับเพื่อนมึงนอนกลิ้งไปกับโคลนจนกว่ากูจะพอใจ”จ็อบกับบอลมองหน้ากันแล้วกอดคอกันหมอบไปกับพื้นที่เจิ่งไปด้วยโคลนทั้งชุดนักเรียน“เห้ยน้องทำอะไร” กอล์ฟตกใจในสิ่งที่จ็อบกับบอลทำ“มันสั่งผมมาแบบนี้พี่ตามน้ำไปก่อน” จ็อบบอก พร้อมกับพลิกตัวนอนหงาย“ติ๊ง”“พอได้แล้วพวกมึงถอดเสื้อผ้าที่เปื้อนโคลนทิ้งไว้ทั้งหมดแล้วไปจับสองคนนั้นไปที่เสา”จ็อบเกิดคำถามทันทีว่าเสาที่ไหน พยายามหันมอง“ไอ้เชี้ยมันมาได้ไงวะ มันไม่เคยมีนะเว้ยเสามาตั้งเนี่ย” จ็อบอุทานแล้วถอดชุดนักเรียนและกางเกงในตัวเองออกกองไว้ที่พื้นโคลนพร้อมกับบอลแล้วเดินไปหากอล์ฟ ส่วนบอลเดินไปหาวิน“พี่กอล์ฟผมขอโทษนะ มันจะให้ผมจับพี่ไปมัดไว้ที่เสานั้น แต่พี่ทำท่าขัดขืนหน่อยก็ได้จะได้ถ่วงเวลาให้คนที่เจาะไอพีทำงานได้” จ็อบกระซิบบอกกอล์ฟก็ทำท่าขัดขืนแต่ใครที่เห็นก็รู้ว่า ถ้ารูปร่างอย่างกอล์ฟ ถ้าลองขัดขืนจ็อบจริงๆ ทำไมจะทำไม่ได้ส่วนบอลก็พาวินไปที่เสาเหมือนกัน“ติ๊ง”“จับมันสองคนแก้ผ้าออกแล้วช่วยเป็นเมียมันหน่อย”จ็อบตกตะลึงกับคำสั่งนี้“ไอ้เชี้ย”จ็อบอุทานออกมา พร้อมกับส่งมือถือให้บอลดู บอลก็ตกตะลึงไม่ต่างกันแต่ก็ต้องจำใจต้องทำ“พี่กอล์ฟมันให้พี่เย_ผมอ่ะพี่ ผมขอโทษนะ” พูดเสร็จจ็อบก็เอามือรูดซิปหน้าของชุดหมีลงจนสุดเผยให้เห็นร่างกายอันกำยำตั้งแต่ช่วงอกจนถึงท่อนลำของกอล์ฟที่อ่อนตัวอยู่จากนั้นจ็อบก็รูดชุดหมีลงมาไว้ที่ข้อมือเหมือนกับที่ต้อมเคยถูกตำรวจทรมานทุกประการจ็อบเริ่มใช้มือลูบไล้ตัวของกอล์ฟอย่างแผ่วเบา จนกอล์ฟเริ่มมีอารมณ์แต่ในมโนสำนึกก็คอยฝืนตัวเองว่ามันไม่ควรทันใดนั้นฝนก็กระหน่ำลงมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยอีกครั้งมันช่างเหมือนกับตอนที่บอลกับตัวจ็อบเองได้ร่วมรักกันในที่แห่งนี้ทางด้านของบอลเดินเข้าไปหาวิน“พี่ครับมันให้ผมจับพี่แก้ผ้าน่ะ ผมขอโทษนะพี่” บอลพูดเสร็จก็ค่อยๆปลดกระดุมเสื้อช็อบของวินออกทันที“ไม่เป็นไรน้องตื่นเต้นดี พี่ชอบ” วินตอบกลับ ถ้ามองเข้าไปในตาของวินคงจะไม่เจอความกลัวแม้แต่น้อย มันคงมีแต่ความกล้า อยากลองเมื่อบอลปลดกระดุมเสื้อช็อบเสร็จแล้วก็ทันมาปลดเข็มขัดและถอดกางเกงวินออกแล้วบอลก็ดึงกางเกงบ็อกเซอร์และกางเกงในลงไปกองที่เท้าพร้อมกับกางเกงทำเอาท่อนลำของวินตื่นตัวขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น“พี่จะโอเคไหมถ้ามันให้พี่เย_ กับผมด้วย” บอลบอกเสียงอ่อยๆ“ปกติพี่เป็นรับว่ะจะลองเป็นรุกบ้างเป็นไรไป” วินตอบยิ้มๆบอลจับท่อนลำของวินชักให้แข็งตัวอีกนิดแล้วพยายามที่จะสอดใส่เข้าไปในรูทวารของตัวเอง
ส่วนจ็อบก็จับท่อนลำของกอล์ฟสอดใส่รูทหารของตัวเองเช่นกันถึงแม้ว่า กอล์ฟจะร้องห้าม “เอาเถอะพี่ผมขอร้องให้ผ่านตรงนี้ไปก่อน ถ้าถอนตัวตอนนี้ แผนพังกันหมดแล้วเราจะจับตัวมันยากขึ้น”
“เห้ยพวกมึงหยุดก่อน” มีเสียงๆ หนึ่งวิ่งเช้ามาในลานโคลนตรงนั้น พร้อมกับร้องห้ามก่อนที่จ็อบและบอลจะตกเป็นเมียของกอล์ฟและวิน“พี่โอมมาได้ไงเนี่ย” จ็อบถามอย่างแปลกใจ“กูรู้ตัวแล้วว่ามันโทรมาจากไหน”โอมบอกอย่างดีใจ จ็อบและบอลเดินไปแก้มัดให้กอล์ฟและวินกอล์ฟก็จัดการแต่งตัวให้ตัวเองให้เรียบร้อยส่วนวินก็สังเกตเห็นดวงไฟสีแดงจากพุ่มไม้ข้างหน้าเขาที่ห่างออกไปไม่ไกลนักจึงเดินไปดู“แล้วมันไม่ได้อยู่แถวนี้หรอพี่”“ไม่ว่ะสัญญาณเครื่องที่ส่งข้อความมันมาจากหอพักที่อยู่ซอยถัดไปเนี่ย” โอมบอก“ไอ้เชี้ยพวกมึงมาดูนี่” วินเรียกมาดูสิ่งที่ตัวเองเจอ“โหกล้องรุ่นนี้โคตรชัด แถมเก็บเสียงได้จากระยะไกลอีกไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมันถึงรู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้” โอมพูด“แล้วอย่างนี้มันไม่รู้ตัวแล้วเหรอว่าความแตก”จ็อบสงสัย“ไม่น่านะพอพี่รู้ว่าเป็นใคร พี่ก็แอบแฮคเข้าเครื่องมัน เปลี่ยน Mac Address ตอนนี้เครื่องมันเล่นเน็ตไม่ได้ พี่เลยขี่รถมาบอกข่าวดีกับมึง อย่างน้อยๆ เรามีเวลาประมาณครึ่งชั่วโมงกว่าจะหาสาเหตุเจอแล้วแก้ไขให้กลับมาใช้งานได้ต่อ”“งั้นไปลากคอแม่งกัน”จ็อบชวนแต่โดนกอล์ฟเบรคไว้“แต่น้องควรไปแต่งตัวก่อนไปลากคอมันนะไม่งั้นจ็อบกับบอลจะโดนตำรวจจับเอา”“เออว่ะพี่หลังๆ มาโดนสั่งให้แก้ผ้า จนเคยชินละ งั้นเดี๋ยวผมขึ้นบ้านไป“ไม่ต้องแล้วเสียเวลา”วินร้องห้ามพร้อมกับเปิดกระเป๋าส่งชุดทำงานของกอล์ฟที่ติดมาในกระเป๋าให้จ็อบและบอล“ถึงจะดูใหญ่ไปหน่อยแต่เห็นมะได้ใช้” วินพูดอย่างภูมิใจ จ็อบกับบอลรีบใส่ชุดหมีของกอล์ฟอย่างรีบร้อน “ผมนึกแผนอะไรดีๆออกแล้วพี่ พี่โอมไปเอาชุดพนักงานพิซซาที่หน้าบ้านไปใส่ด้วยนะแล้วเมื่อถึงเดี๋ยวผมบอกแผนต่อ” เมื่อจ็อบพูดจบทุกคนก็รีบวิ่งไปโดยมีโอมวิ่งนำทางฝ่าฝนไปที่หน้าบ้านจ็อบเพื่อคว้าชุดพนักงานพิซซาที่จ็อบตากไว้มาใส่แล้วไปยังหอพักเป้าหมายโอมวิ่งมาถึงหอพักเป้าหมาย“ป่ะ ชั้น 3 ห้อง 314 เดี๋ยวขอเปลี่ยนชุดก่อน”“ไม่ต้องแล้วพี่เสียเวลาเดี๋ยวพวกผมเปลี่ยนให้” บอลพูด พร้อมกับมองหน้าจ็อบและที่เหลือ เดินเข้าไปรุมโอมจับถอดชุดบาสที่จ็อบเพิ่งให้ยืมไปออกเหลือแต่กางเกงในตัวเดียวแล้วจับโอมใส่กางเกงยีนส์ตัวเก่งของโอม และเสื้อแจ็คเก็ตเพราะโอมไม่ได้หยิบเสื้อโปโลมาด้วย โอมเลยต้องรูดซิปไปถึงคอ เพื่อให้ดูเรียบร้อยโอมเดินนำทุกคนมาที่ชั้น3 ห้อง 314“ชู่วห้องนี้แหละ เดี๋ยวถ้ามันเปิดประตูแล้วเราเข้าชาร์ทแล้วเข้าไปในห้องเลยนะ”โอมบอกทุกคน“ก๊อกๆๆ”โอมเคาะประตู“ชายในห้องส่องตาแมวเห็นว่าเป็นพนักงานพิซซาเลยแปลกใจ จึงเปิดประตูมาคุยกับโอม”เมื่อประตูเปิดออกมาทุกคนโถมตัวไปหาชายหนุ่มปริศนานั้นทันที มันคือ ไอ้น็อตเด็กแว่นที่ทุกคนคิดว่าเป็นเด็กเรียนเนิร์ดๆ ธรรมดา“มึงเป็นใครทำอะไร ปล่อยกูนะเว้ย” น็อตถูกลากตัวมาทิ้งไว้บนเตียง “เห้ยไอ้บอลโทรหาพี่ต้อมกับพี่ธามหน่อย กูต้องอาศัยเขาช่วยด้วย”“พวกมึงบุกเข้ามาห้องกูทำไมเดี๋ยวกูแจ้งความข้อหาบุกรุกนะเว้ย”กอล์ฟเข้าล็อคแขนของน็อตทันทีส่วนวิน ก็คว้าแลคซีนมาปิดปากด้วยความรำคาญไม่นานนักต้อมและธามก็มาสมทบ“อ่อไอ้นี่เองใช่ไหมที่รังแกน้องกู” ต้อมเดินอาดๆ เข้ามาจะชกหน้าน็อต แต่โดนธามห้ามไว้“เอาไงดีกับไอ้นี่ดีล่ะ”ธามถามต่อจ็อบตัดสินใจแกะแลคซีนที่ปิดปากไว้ “มึงเข้ามาจับตัวกูอย่างนี้ระวังจะโดนข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยวนะเว้ย”น็อตยังคงพูดจาฉอดต่อปากต่อคำอย่างไม่เกรงกลัว“เห้ยกูว่า ชัวร์ละ ไอ้นี่แน่นอน นี่ชุดนักเรียนของกูกับมึง แล้วนี่ก็ชุดของพี่ต้อม”บอลบอกพลางหยิบชุดนักเรียนที่ปักชื่อนามสกุลจริงของจ็อบ บอล และต้อม“เห้ยนี่มันชุดพละของไอ้ซอกับไอ้โอ๊ตนี่หว่า” จ็อบเหลือบไปเป็นชุดพละที่พับวางอยู่“มึงทำแบบนี้ทำไงวะ”จ็อบดึงคอเสื้อน็อตแล้วตะคอกใส่อย่างเหลืออด“ก็กูเกลียดมึงไงไอ้จ็อบ กูเกลียดพวกที่เป็นเด็กนักเรียนที่เรียนเก่ง มีคนรักแล้วเอาเรื่องแบบนั้นมายกตัวเองเป็นอภิสิทธิ์ชน มึงจำวันที่มึงมาสายแล้วแล้วถูกทำโทษได้ไหม วันนั้นแหละที่ทำให้กูเริ่มเกลียดมึงตอนแรกกูจะแค่ถ่ายคลิปมึงไว้เล่นๆ แต่หุ่นมึงก็น่าที่จะเป็นเหยื่อให้กูเหลือเกินแล้วมึงก็ช่างไม่ได้สังเกตอะไรเลย ว่าตอนเล่นบาส มันมีแค่ 5 คนแต่ตอนที่โดนอาจารย์นรเวชสั่งทำโทษที่สนามบอลมันมี 6 คน”จ็อบพยายามนึกย้อนไป ก็เห็นชัดเจนว่า น็อตไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับนักบาสสักนิดแต่มาอยู่ในช่วงที่จ็อบโดนทรมานได้อย่างไร“มึงเลยจับตาดูกูติดตามกูอยู่ตลอดเวลาใช่ไหม” “ก็ถูกแต่ไม่ทั้งหมด บางทีกูก็คอยแอบดูมึง แต่บางทีกูก็แค่แฮ็กเข้าไปที่ระบบกล้องวงจรปิดตามที่ต่างๆแค่นี้กูก็รู้แล้วว่ามึงทำอะไรอยู่”จ็อบถึงบางอ้อทันทีเพราะในห้องรับแขกของบ้านจ็อบติดกล้องวงจรปิดแบบบันทึกเสียงไว้ด้วยไอ้น็อตมันเลยรู้ แล้วลากบอลมาร่วมชะตากรรมด้วย“มิน่าล่ะที่หอเรามันไม่รู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องเพราะหอเรากล้องวงจรปิดแบบอนาล็อคธรรมดาติดอยู่หน้าห้องเท่านั้น” กอล์ฟบอกกับวิน“เดี๋ยวพี่ขอจัดการเอง”ธามและต้อมเดินเข้ามาหาน็อต“เราควรจะจัดการไอ้นี่ยังไงดีนะต้อม”ธามถามด้วยท่าทางยียวนพร้อมกับควักปืนและกุญแจมือออกจากกระเป๋าหลัง“มึงไปเอาของแบบนี้มาจากไหน”น็อตหน้าซีด“มึงคิดว่ากูเป็นลูกผู้มีอิทธิพลแถวนี้ คิดว่า ของแบบนี้มันจะหายากสำหรับกูหรอ” ธามตอบจ็อบรีบคว้ากุญแจมือมาใส่มือที่ถูกไพล่หลังของน็อตทันที“ปล่อยกูๆๆ”น็อตยังคงดิ้น“เดี๋ยวเหอะมึงดิ้นมากระวังลูกปืนมันดิ้นถูกมึงเอานะ” น็อตนอนนิ่งทันทีโอมลองเปิดคอมของน็อตดู“โอ้โหถ้าภาพกับคลิปตรงนี้หลุดไป ได้มีดารา AV คู่ใหม่แน่นอน”แล้วโอมก็เปิดคลิปที่จ็อบและบอลร่วมรักกันกลางทะเลโคลนเมื่อวันก่อน“พี่โอมปิดเลยพี่”บอลร้องห้าม“เอามือถือมึงมา”ธามตะคอกใส่น็อต แต่น็อตยังนิ่ง ต้อมเลยล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงนักเรียนหยิบโทรศัพท์ออกมา ต้อมจับมือถือน็อตสแกนลายนิ้วมือเพื่อปลดล็อคแล้วเปิดดูอัลบั้มภาพ“ไอ้เชี้ยในมือถือก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่เลย” ต้อมอุทานออกมาเมื่อเห็นภาพในโทรศัพท์มือถือจ็อบรีบฉวยโทรศัพท์มือถือจากมือต้อมส่งให้โอม“พี่โอมจัดการที”โอมรับมา“เข้าไปที่ตั้งค่าแล้วก็เกี่ยวกับ แล้วก็ซอฟต์แวร์ แล้วก็คืนค่าจากโรงงาน กดยืนยัน”โอมทำอะไรสักอย่างกับมือถือของน็อต“รหัสผ่านว่ะ”โอมบอกกับจ็อบ ธามรีบเข้าไปข่มขู่เพื่อเอารหัสผ่าน“ไม่ต้องๆกูว่ากูพอรู้วะ” โอมกดเลข314595 “เห้ยผ่านว่ะ”โอมร้องอย่างดีใจ“แล้วพี่รู้ได้ไง”บอลสงสัย“ก็คนอย่างมันน่ะมันน่ะจะเล่นอะไรเยอะแยะที่ต้องใช้รหัส แล้วรหัสที่ป้องกันการลืมที่สุดก็คือเลขห้องไง”“โอเคพี่เข้าใจ 314 เป็นเลขห้องแล้ว 595 มายังไงอ่ะพี่” บอลถามต่อ“มึงเคยเรียนลำดับเลขฟิโบแนนชีไหมวะที่เขาสองตัวก่อนหน้ามาบวกกัน แบบในหนังฝรั่งเขาชอบทำอ่ะ”“ก็เคยอ่ะพี่อ่อ ผมเข้าใจละ 59 มาไง แต่ไอ้เลข 5 เนี่ยพี่รู้ได้ไง”บอลยังคงถามต่อไป จนโอมเริ่มโมโห“ก็9+5 ได้ 14 มันเป็นเลขสองหลักแต่มือถือมันเหลืออีกหลักก็เอาหลักหน่วยพวกกับหลักสิบมันก็ได้ 5 ไงโว้ย ไอ้ควาย” โอมตอบบอล เรียกเสียงหัวเราะเบาๆ ได้อยู่“เลิกสอนวิชาเลขกันก่อนไหมครับแล้วมาคิดว่าจะจัดการไอ้นี่ยังไงดี” ต้อมบอกกับโอมและบอล“งั้นเอาวิธีผมไหม”วินเสนอ
ที่ดาดฟ้าหอพักมีเพียงแสงไฟสลัวๆ และไฟจากจอ LED ที่ติดตั้งบนอาคารสูง แถวนั้น สาดลงมาถึงแม้จะไม่ชัดมาก แต่มันก็สามารถเห็นอะไรต่อมิอะไรบนดาดฟ้าแต่ก็ยังคงมีประกายแสงระยิบระยับจากหยดน้ำที่เกาะตามขอบสิ่งของบนดาดฟ้าสะท้อนกับแสงไฟเพราะฝนเพิ่งหยุดตกไปได้ไม่นานนี้เอง“มึงว่าวิธีนี้เอาคืนโอเคใช่ไหม”กอล์ฟถามวิน“มันทำไรใครไว้ก็ต้องเจอแบบนั้นบ้าง อย่าลืม มันสั่งให้น้องแก้ผ้าเรานะ” วินบอกกับกอล์ฟด้านหลังของทั้งสอง คือน็อตที่ถูกพาตัวมาโดยต้อม แล้วธาม จ็อบ บอลและโอมก็เดินขึ้นมาสมทบ“ผมขอกุญแจไขหน่อยครับ”วินขอกุญแจไขกุญแจมือจากธามเมื่อไขกุญแจมือแล้วน็อตอาศัยจังหวะนั้น พยายามวิ่งหนี แต่ก็หนีไม่พ้นกอล์ฟที่ตามตะครุบตัวได้น็อตยังคงตะเกียกตะกาย แต่ก็ไม่เป็นผลต้อมกับธามเดินเข้ามาจับถอดชุดนักเรียนออกทีละชิ้น ตั้งแต่เสื้อนักเรียนกางเกงนักเรียน และสุดท้าย กางเกงในจนน็อตไม่เหลือเสื้อผ้าสักชิ้น“เป็นไงมึงล่อนจ้อนบ้างแล้ว รู้สึกยังไง” จ็อบตะคอกถามน็อตแต่น็อตไม่ตอบได้แต่ก้มหน้านิ่ง“มึงมานี่”กอล์ฟลากตัวน็อตมาที่ท่ออะไรสักอย่าง พร้อมกับนำมือของน็อตไพล่หลังคล้องกับท้อนั้นไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้“น้องเอาของที่บอกมาหรือเปล่า” วินถามโอม โอมจึงควักออกมามันคือกล้องถ่ายวิดีโอตัวเดียวกับที่ใช้ถ่ายพวกจ็อบเมื่อไม่นานมานี้เองวินตั้งกล้องไว้ในข้างหน้าน็อต น็อตเริ่มโวยวายบอกให้ปล่อย“มึงไปห้องมันไปเอาผ้าอะไรก็ได้มามัดปากมันหน่อยเอาเชือกมาด้วยนะ” วินสั่งบอลไม่นานบอลวิ่งขึ้นมาพร้อมกับผ้าเช็ดหน้าและเชือกลูกเสือที่น็อตใช้เมื่อตอนม.ต้น วินกับกอล์ฟช่วยกันจับน็อตมัดปากไว้แล้วก็ใช้เชือกมัดตัวและขาให้แน่นไปกับท่อนั้น เพื่อไม่ให้ดิ้น“อ่าวกล้องพร้อมแล้ว ดาราก็พร้อมแล้ว แอคชัน”วินบอกเหมือนให้สัญญาณการถ่ายทอดการถูกเอาคืนของน็อตจ็อบเดินเข้าไปหาพร้อมกับธาม“ในเมื่อมึงถ่ายเองมึงก็หลบเองแล้วกัน” จ็อบจิกหัวน็อตก่อนที่จะเดินลงไป“มึงคงรู้ใช่ไหมถ้ามึงออกจากตรงนี้ไปได้แล้ว มึงควรทำตัวยังไง จะแจ้งตำรวจดีนะหรือว่าจะอยู่เงียบๆ ดี” ธามเข้าไปข่มขู่เป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ทุกคนจะเดินไปจากหอพักเมื่อออกจากหอพักแล้วในมือของจ็อบและบอลก็มีชุดนักเรียนของตัวเองกับชุดพละของซอกับโอ็ตที่ถูกขโมยมาส่วนต้อมก็ได้ชุดนักเรียนของตัวเองคืนเหมือนกัน“เห้ยพี่ผมลืมว่าในฮาร์ดดิสก์ยังมีรูปกับคลิปผมกับไอ้บอลอยู่” จ็อบนึกขึ้นได้“ฮ่าๆๆ ไม่ต้องกลัว พี่ฟอร์แมตตอนที่พวกมึงพาไอ้น็อตขึ้นดาดฟ้าไปก่อนแล้ว” โอมบอก“ขอบคุณพี่ทุกคนนะครับถ้าไม่ได้พวกพี่ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะโดนบังคับทรมานร่างกายจิตใจแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่ จริงไหมวะไอ้บอล”“อือกูดีใจจริงๆ ว่ะ” แล้วบอลก็โถมเข้าจูบปากจ็อบด้วยความดีใจ“เออเรากลับกันเถอะ จะตีสองละ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าพี่กับพี่วินต้องไปทำงานด้วย”ธามและต้อมแยกไปขึ้นรถเพื่อขับกลับบ้าน ตอนนี้ทั้งหมดเดินทางถึงหน้าบ้านแล้ว“พี่โอมขอบคุณมากนะพี่”จ็อบบอก“เออไม่เป็นไรไม่ต้องคิดมาก พี่ไปละ” โอมบอกลา“เห้ยมึงกูหยิบชุดมึงออกมาหมดเลย ไม่เหลือใส่พรุ่งนี้เลย แล้วดูชุดมึงตอนนี้สิ”วินบอกกับกอล์ฟเมื่อพูดจบกอล์ฟก็หันมาทางจ็อบและบอล“โอเคพี่เดี๋ยวผมไปห้องพี่จะได้เอาชุดไปคืน” จ็อบบอก“ไม่ต้องๆมึงสองคนถอดมาเลยตอนนี้” กอล์ฟบอกกับจ็อบและบอล“เอาจริงดิพี่”จ็อบถาม แต่กอล์ฟและวินพร้อมใจกันพยักหน้า“โอเคๆพี่” จ็อบและบอลจำใจถอดชุดคืนกอล์ฟ“แกล้งน้องสนุกดีว่ะเข้าใจละว่าทำไมไอ้น็อตมันถึงอยากแกล้งน้อง” กอล์ฟบอกกับจ็อบ“อ่าวพี่”บอลตอบขณะที่ตัวเองยืนประจันหน้าด้วยสภาพล่อนจ้อน“พี่ไปละรีบเข้าบ้านซะนะเดี๋ยวใครมาเห็น” วินบอกลาพร้อมกับแซวก่อนกับ“แหม่ไอ้พี่คู่นี้เหมาะสมกันจริงๆ ว่าแต่มึงว่ากลับถึงบ้านพี่กอล์ฟจะจัดพี่วินพี่ดอกวะ” บอลกระซิบกับจ็อบ“กูไม่รู้”จ็อบบอกแล้วหันหลังเดินเข้าบ้าน“แล้วเขาเราล่ะจะจัดกันกี่ดอกดี”“ไอ้สัสทะลึ่งละ” จ็อบทำเสียงดุใส่แล้วรีบเดินเข้าบ้าน“รอก่อนสิเมียจ๋า”บอลเรียกลากเสียงก่อนวิ่งตามเข้าบ้านไป
“หาไอ้เด็กแว่นมอสี่ ที่บอกว่าเป็นเด็กเรียนนั่นน่ะหรอ เป็นตัวการ เชี้ยใครจะไปคิดวะเห็นหน้าตาอย่างนั้น” ซอพูดออกมาอย่างประหลาดใจ“เออสิวะดีนะที่พวกมึงไม่ไปด้วยเมื่อคืนไม่งั้นนะ.....” บอลหยุดพูดไปชั่วขณะ“ไม่งั้นอะไรวะ”โอ๊ตถาม“เปล่าๆไม่มีอะไร” จ็อบรีบตัดบทพร้อมกับยื่นชุดพละคืนซอกับโอ๊ต แล้วจ็อบก็หันไปมองหน้าบอลแล้วพยักหน้าให้กัน เพราะคิดตรงกันว่าถ้าเมื่อคืน โอ๊ตกับซอ ไปคนที่น่าจะโดนมัดและน่าจะบรรเลงเพลงสวาทกันคงจะเป็นมันสองคน เหมือนที่เกือบจะกระทำกับกอล์ฟและวิน
หลายสัปดาห์ต่อมาทุกเย็นจ็อบจะต้องฝึกซ้อมทักษะทางวิชาการเพื่อเป็นตัวแทนโรงเรียนแต่วันนี้ อาจารย์วัชราภรณ์ติดธุระต้องกลับบ้านเร็ว เลยงด วันนี้จึงเป็นอีกวันที่จ็อบสามารถเล่นกีฬาที่เขาโปรดปรานอย่างบาสเก็ตบอลได้เต็มที่พร้อมเพื่อน (และแฟน) ที่รู้ใจอย่างบอล โอ๊ตและซอ เด็กม.4 กลุ่มนึงเดินเข้ามาร่วมเล่นด้วย ใช่แล้ว มันคือแก๊งค์เดิมที่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้ทั้งหมด“พี่ไม่ได้เจอกันนานเลยไม่ได้มาเล่นบาสด้วยกันเลยเนอะ” หัวหน้าแกงค์คนเดิมทักทายจ็อบ“เออพี่ติดซ้อมไปแข่งว่ะ วันนี้เพิ่งว่าง” จ็อบตอบ“มาแข่งบาสกันอีกมะพี่เอาป่ะ หรือว่ากลัว” “โหน้องคนอย่างพี่กลัวที่ไหน”ซอรีบห้าวเป้งใส่น้องทันที“แล้วรอบนี้จะท้าอะไรกันดีล่ะพี่”“พี่อยากเอาคืนน้องใครแพ้แก้ผ้ากลับบ้านไปเลย”“เห้ยใจเย็น”เพื่อนของจ็อบห้ามไว้“เออน่าเชื่อมือกูแล้วมึงก็ห้ามหนีแบบคราวก่อนด้วย” จ็อบบอกเพื่อน“โอเคตกลงตามนั้นพี่”
จ็อบดึงตัวเด็กม.4 ในกลุ่มนั้นคนหนึ่งมาถาม“เออน้องพี่ถามไรหน่อย แล้วคนที่ชื่อน็อตไปไหนแล้วล่ะ”“อ่อไอ้น็อตที่ใส่แว่นเรียนเก่งๆ ใช่ป่ะพี่ ลาออกไปสองอาทิตย์แล้ว เห็นบอกว่าย้ายไปเรียนที่อื่น”“อ่อขอบคุณมากน้อง” จ็อบตอบ
ตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มมันควรจะเป็นเวลากลับบ้านของนักเรียนจนไม่น่ามีใครเหลืออยู่ในโรงเรียนแล้ว แต่ก็มีสิ่งมีชีวิตสี่คน วิ่งออกจากมุมมืด ช่วงบนสะพายกระเป๋าไว้เป็นภาพที่แปลกพิลึก“แหม่เชื่อมือกู เป็นไงล่ะ สุดท้ายก็มาล่อนจ้อนกันหมด นี่ยังดีนะ ที่ไอ้เด็กพวกนั้นบอกว่าจะเอาเสื้อผ้าไปวางไว้ที่ห้องเรียนข้างสระน้ำ แล้วยังเหลือกางเกงในไว้ให้ไม่งั้นคงต้องแก้ผ้าเดินกลับบ้านแน่นอน” ซอบ่นตามประสาทั้งหมดพยายามวิ่งอย่างรวดเร็วไวปานแสงไปยังห้องเรียนชั่วคราวจุดที่วางเสื้อผ้าเห็นเสื้อผ้าของทั้งสี่คนวางอยู่ ทุกคนรีบวิ่งกรูเข้าไปใส่ชุดนักเรียนอย่างรวดเร็วจึงทำให้รู้ว่า “ไอ้เชี้ยเสื้อไม่มีกระดุม แถมซิปก็พัง ตะเข็บกางเกงก็ขาด ตะขอกางเกงก็หลุดอีก” โอ๊ตร้องออกมาเมื่อเห็นความผิดปกติบนเสื้อ“หึยไอ้เด็กเวร มึงเล่นกูอีกแล้ว” จ็อบบ่นออกมาอย่างหัวเสีย รีบควักโทรศัพท์โทรหาต้อมกับธามเพื่อขอความช่วยเหลือ
"ฮัลโหล พี่ต้อม ผมโดนอีกแล้วพี่!!!!"
จบบริบูรณ์
ขอบคุณสำหรับการติดตาม สัญญาว่า จะสร้างผลงานมาให้ทุกท่านที่ชอบแนว SM ให้อ่านกันอีก อย่าเพิ่งเบื่อกันนะครับ และต้องขออภัยเป็นอย่างสูงสำหรับนิยายเรื่องนี้ ที่ลากยาวและทิ้งห่างมาข้ามปีขนาดนี้ขอบคุณทุกคำติชม คำแนะนำ และกำลังใจสำหรับนักเขียนมือใหม่ตัวเล็กๆ คนนี้ครับ
สนุกมากครับ คุ้มค่าที่รอมานาน รอเรื่องใหม่อยู่นะครับ จับต้นเรื่องได้แล้ว ยังมีมาเพิ่มอีก ภาคสองต่อชัวร์ ขอบคุณ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากเลยครับ ขอบคุณมากๆนะครับ แล้วต้อไปจะอ่านอะไรดีเนี่ยยย
อยากได้ตอนน่ารักๆเป็นตอนพิเศษของคู่หลักจังครับ สนุกมากครับ ขอบคุณครับ. ชอบมากเรื่องแนวนี้ จะรออ่านเรื่องต่อไปนะครับ ขอบคุณคร้าบ ขอบคุณครับ รอเรื่องถัดไปครับ ขอบคุณครับ ขอบคุนครับ ขอบคุณครับ จะมีภาคสองต่อไหมนะครับ สนุกมากเลย ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]
2