แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย zodiacsci เมื่อ 2021-3-1 20:23
เดินทางมาถึงตอนสุดท้ายแล้วครับ ต้องบอกก่อนว่า บุคคลปริศนาจะถูกกระชากหน้ากากที่ตอนจบนี้แน่นอน ครับ
“ติ๊ง” “พูดชวนสองคนนั้นไปลานดินฝั่งตรงข้าม”ข้อความถูกส่งมาทางไลน์อีกครั้ง จ็อบแคปหน้าจอไว้ในจังหวะที่กำลังส่งมือถือให้บอลที่อยู่ข้างๆอ่าน บอลเองก็เหมือนรู้งาน ทำเนียนๆ ส่งไลน์ไปยังวิน ที่กอล์ฟแอบส่งคอนแทคมาให้จ็อบก่อนหน้านี้พร้อมทั้งขยิบตาเป็นสัญญาณบอกวินว่า อย่าเพิ่งรีบอ่าน เดี๋ยวมันจะผิดสังเกต วินทิ้งระยะไว้สักพัก จึงค่อยหยิบมือถือมาเห็นข้อความนั้น จึงเข้าใจ จากนั้นจ็อบก็เป็นคนชวนคุย ทำทีเหมือนหว่านล้อมให้ออกไปทำอะไรสักอย่างกับเขาส่วนกอล์ฟกับวิน เหมือนรู้งานทำท่าทางเหมือนคิดหนักไม่ไว้ใจ จนกระทั่งได้เวลา “ก็ได้ป่ะมึงไปกัน” กอล์ฟบอกวิน แล้วทั้งหมดลุกออกจากบ้าน ฝั่งตรงข้ามบ้านจ็อบเป็นลานดินที่ฝนตกลงมาจะกลายเป็นทะเลโคลนที่เลอะและเฉอะแฉะไปหมดซึ่งจ็อบกับบอลรู้ดี เพราะทั้งสองคนเลยร่วมบรรเลงเพลงสวาทท่ามกลางทะเลโคลนนี้มาแล้วและวันนี้เองฝนก็เพิ่งตกไปอย่างหนักเมื่อตอนกลางวันทำให้กว่าทั้งหมดจะเดินเข้าข้างในลานดินทำเอาเลอะเสื้อผ้ากันทุกคน “ติ๊ง”เสียงข้อความเข้ามาทางมือถือของจ็อบ จ็อบกระซิบบอกบอลให้โทรหาโอมแบบเนียนๆให้หน่อย “พี่โอมเป็นไงบ้างพี่” จ็อบพูดเสียงอย่างแผ่วเบา “พยายามอยู่ว่ะเดี๋ยวขอลองเจาะไฟร์วอลก่อน” “งั้นผมฝากด้วยนะพี่”จ็อบวางสาย ก่อนเปิดข้อความอ่าน “มึงกับเพื่อนมึงนอนกลิ้งไปกับโคลนจนกว่ากูจะพอใจ”จ็อบกับบอลมองหน้ากันแล้วกอดคอกันหมอบไปกับพื้นที่เจิ่งไปด้วยโคลนทั้งชุดนักเรียน “เห้ยน้องทำอะไร” กอล์ฟตกใจในสิ่งที่จ็อบกับบอลทำ “มันสั่งผมมาแบบนี้พี่ตามน้ำไปก่อน” จ็อบบอก พร้อมกับพลิกตัวนอนหงาย “ติ๊ง” “พอได้แล้วพวกมึงถอดเสื้อผ้าที่เปื้อนโคลนทิ้งไว้ทั้งหมดแล้วไปจับสองคนนั้นไปที่เสา”จ็อบเกิดคำถามทันทีว่าเสาที่ไหน พยายามหันมอง “ไอ้เชี้ยมันมาได้ไงวะ มันไม่เคยมีนะเว้ยเสามาตั้งเนี่ย” จ็อบอุทานแล้วถอดชุดนักเรียนและกางเกงในตัวเองออกกองไว้ที่พื้นโคลนพร้อมกับบอลแล้วเดินไปหากอล์ฟ ส่วนบอลเดินไปหาวิน “พี่กอล์ฟผมขอโทษนะ มันจะให้ผมจับพี่ไปมัดไว้ที่เสานั้น แต่พี่ทำท่าขัดขืนหน่อยก็ได้จะได้ถ่วงเวลาให้คนที่เจาะไอพีทำงานได้” จ็อบกระซิบบอก กอล์ฟก็ทำท่าขัดขืนแต่ใครที่เห็นก็รู้ว่า ถ้ารูปร่างอย่างกอล์ฟ ถ้าลองขัดขืนจ็อบจริงๆ ทำไมจะทำไม่ได้ส่วนบอลก็พาวินไปที่เสาเหมือนกัน “ติ๊ง” “จับมันสองคนแก้ผ้าออกแล้วช่วยเป็นเมียมันหน่อย”จ็อบตกตะลึงกับคำสั่งนี้ “ไอ้เชี้ย”จ็อบอุทานออกมา พร้อมกับส่งมือถือให้บอลดู บอลก็ตกตะลึงไม่ต่างกันแต่ก็ต้องจำใจต้องทำ “พี่กอล์ฟมันให้พี่เย_ผมอ่ะพี่ ผมขอโทษนะ” พูดเสร็จจ็อบก็เอามือรูดซิปหน้าของชุดหมีลงจนสุดเผยให้เห็นร่างกายอันกำยำตั้งแต่ช่วงอกจนถึงท่อนลำของกอล์ฟที่อ่อนตัวอยู่จากนั้นจ็อบก็รูดชุดหมีลงมาไว้ที่ข้อมือเหมือนกับที่ต้อมเคยถูกตำรวจทรมานทุกประการจ็อบเริ่มใช้มือลูบไล้ตัวของกอล์ฟอย่างแผ่วเบา จนกอล์ฟเริ่มมีอารมณ์แต่ในมโนสำนึกก็คอยฝืนตัวเองว่ามันไม่ควรทันใดนั้นฝนก็กระหน่ำลงมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยอีกครั้งมันช่างเหมือนกับตอนที่บอลกับตัวจ็อบเองได้ร่วมรักกันในที่แห่งนี้ ทางด้านของบอลเดินเข้าไปหาวิน “พี่ครับมันให้ผมจับพี่แก้ผ้าน่ะ ผมขอโทษนะพี่” บอลพูดเสร็จก็ค่อยๆปลดกระดุมเสื้อช็อบของวินออกทันที “ไม่เป็นไรน้องตื่นเต้นดี พี่ชอบ” วินตอบกลับ ถ้ามองเข้าไปในตาของวินคงจะไม่เจอความกลัวแม้แต่น้อย มันคงมีแต่ความกล้า อยากลอง เมื่อบอลปลดกระดุมเสื้อช็อบเสร็จแล้วก็ทันมาปลดเข็มขัดและถอดกางเกงวินออกแล้วบอลก็ดึงกางเกงบ็อกเซอร์และกางเกงในลงไปกองที่เท้าพร้อมกับกางเกงทำเอาท่อนลำของวินตื่นตัวขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น “พี่จะโอเคไหมถ้ามันให้พี่เย_ กับผมด้วย” บอลบอกเสียงอ่อยๆ “ปกติพี่เป็นรับว่ะจะลองเป็นรุกบ้างเป็นไรไป” วินตอบยิ้มๆ บอลจับท่อนลำของวินชักให้แข็งตัวอีกนิดแล้วพยายามที่จะสอดใส่เข้าไปในรูทวารของตัวเอง
ส่วนจ็อบก็จับท่อนลำของกอล์ฟสอดใส่รูทหารของตัวเองเช่นกันถึงแม้ว่า กอล์ฟจะร้องห้าม “เอาเถอะพี่ผมขอร้องให้ผ่านตรงนี้ไปก่อน ถ้าถอนตัวตอนนี้ แผนพังกันหมดแล้วเราจะจับตัวมันยากขึ้น”
“เห้ยพวกมึงหยุดก่อน” มีเสียงๆ หนึ่งวิ่งเช้ามาในลานโคลนตรงนั้น พร้อมกับร้องห้ามก่อนที่จ็อบและบอลจะตกเป็นเมียของกอล์ฟและวิน “พี่โอมมาได้ไงเนี่ย” จ็อบถามอย่างแปลกใจ “กูรู้ตัวแล้วว่ามันโทรมาจากไหน”โอมบอกอย่างดีใจ จ็อบและบอลเดินไปแก้มัดให้กอล์ฟและวินกอล์ฟก็จัดการแต่งตัวให้ตัวเองให้เรียบร้อยส่วนวินก็สังเกตเห็นดวงไฟสีแดงจากพุ่มไม้ข้างหน้าเขาที่ห่างออกไปไม่ไกลนักจึงเดินไปดู “แล้วมันไม่ได้อยู่แถวนี้หรอพี่” “ไม่ว่ะสัญญาณเครื่องที่ส่งข้อความมันมาจากหอพักที่อยู่ซอยถัดไปเนี่ย” โอมบอก “ไอ้เชี้ยพวกมึงมาดูนี่” วินเรียกมาดูสิ่งที่ตัวเองเจอ “โหกล้องรุ่นนี้โคตรชัด แถมเก็บเสียงได้จากระยะไกลอีกไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมันถึงรู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้” โอมพูด “แล้วอย่างนี้มันไม่รู้ตัวแล้วเหรอว่าความแตก”จ็อบสงสัย “ไม่น่านะพอพี่รู้ว่าเป็นใคร พี่ก็แอบแฮคเข้าเครื่องมัน เปลี่ยน Mac Address ตอนนี้เครื่องมันเล่นเน็ตไม่ได้ พี่เลยขี่รถมาบอกข่าวดีกับมึง อย่างน้อยๆ เรามีเวลาประมาณครึ่งชั่วโมงกว่าจะหาสาเหตุเจอแล้วแก้ไขให้กลับมาใช้งานได้ต่อ” “งั้นไปลากคอแม่งกัน”จ็อบชวนแต่โดนกอล์ฟเบรคไว้ “แต่น้องควรไปแต่งตัวก่อนไปลากคอมันนะไม่งั้นจ็อบกับบอลจะโดนตำรวจจับเอา” “เออว่ะพี่หลังๆ มาโดนสั่งให้แก้ผ้า จนเคยชินละ งั้นเดี๋ยวผมขึ้นบ้านไป “ไม่ต้องแล้วเสียเวลา”วินร้องห้ามพร้อมกับเปิดกระเป๋าส่งชุดทำงานของกอล์ฟที่ติดมาในกระเป๋าให้จ็อบและบอล “ถึงจะดูใหญ่ไปหน่อยแต่เห็นมะได้ใช้” วินพูดอย่างภูมิใจ จ็อบกับบอลรีบใส่ชุดหมีของกอล์ฟอย่างรีบร้อน “ผมนึกแผนอะไรดีๆออกแล้วพี่ พี่โอมไปเอาชุดพนักงานพิซซาที่หน้าบ้านไปใส่ด้วยนะแล้วเมื่อถึงเดี๋ยวผมบอกแผนต่อ” เมื่อจ็อบพูดจบทุกคนก็รีบวิ่งไปโดยมีโอมวิ่งนำทางฝ่าฝนไปที่หน้าบ้านจ็อบเพื่อคว้าชุดพนักงานพิซซาที่จ็อบตากไว้มาใส่แล้วไปยังหอพักเป้าหมาย โอมวิ่งมาถึงหอพักเป้าหมาย“ป่ะ ชั้น 3 ห้อง 314 เดี๋ยวขอเปลี่ยนชุดก่อน” “ไม่ต้องแล้วพี่เสียเวลาเดี๋ยวพวกผมเปลี่ยนให้” บอลพูด พร้อมกับมองหน้าจ็อบและที่เหลือ เดินเข้าไปรุมโอมจับถอดชุดบาสที่จ็อบเพิ่งให้ยืมไปออกเหลือแต่กางเกงในตัวเดียวแล้วจับโอมใส่กางเกงยีนส์ตัวเก่งของโอม และเสื้อแจ็คเก็ตเพราะโอมไม่ได้หยิบเสื้อโปโลมาด้วย โอมเลยต้องรูดซิปไปถึงคอ เพื่อให้ดูเรียบร้อย โอมเดินนำทุกคนมาที่ชั้น3 ห้อง 314 “ชู่วห้องนี้แหละ เดี๋ยวถ้ามันเปิดประตูแล้วเราเข้าชาร์ทแล้วเข้าไปในห้องเลยนะ”โอมบอกทุกคน “ก๊อกๆๆ”โอมเคาะประตู “ชายในห้องส่องตาแมวเห็นว่าเป็นพนักงานพิซซาเลยแปลกใจ จึงเปิดประตูมาคุยกับโอม” เมื่อประตูเปิดออกมาทุกคนโถมตัวไปหาชายหนุ่มปริศนานั้นทันที มันคือ ไอ้น็อตเด็กแว่นที่ทุกคนคิดว่าเป็นเด็กเรียนเนิร์ดๆ ธรรมดา “มึงเป็นใครทำอะไร ปล่อยกูนะเว้ย” น็อตถูกลากตัวมาทิ้งไว้บนเตียง “เห้ยไอ้บอลโทรหาพี่ต้อมกับพี่ธามหน่อย กูต้องอาศัยเขาช่วยด้วย” “พวกมึงบุกเข้ามาห้องกูทำไมเดี๋ยวกูแจ้งความข้อหาบุกรุกนะเว้ย” กอล์ฟเข้าล็อคแขนของน็อตทันที ส่วนวิน ก็คว้าแลคซีนมาปิดปากด้วยความรำคาญไม่นานนักต้อมและธามก็มาสมทบ “อ่อไอ้นี่เองใช่ไหมที่รังแกน้องกู” ต้อมเดินอาดๆ เข้ามาจะชกหน้าน็อต แต่โดนธามห้ามไว้ “เอาไงดีกับไอ้นี่ดีล่ะ”ธามถามต่อ จ็อบตัดสินใจแกะแลคซีนที่ปิดปากไว้ “มึงเข้ามาจับตัวกูอย่างนี้ระวังจะโดนข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยวนะเว้ย”น็อตยังคงพูดจาฉอดต่อปากต่อคำอย่างไม่เกรงกลัว “เห้ยกูว่า ชัวร์ละ ไอ้นี่แน่นอน นี่ชุดนักเรียนของกูกับมึง แล้วนี่ก็ชุดของพี่ต้อม”บอลบอกพลางหยิบชุดนักเรียนที่ปักชื่อนามสกุลจริงของจ็อบ บอล และต้อม “เห้ยนี่มันชุดพละของไอ้ซอกับไอ้โอ๊ตนี่หว่า” จ็อบเหลือบไปเป็นชุดพละที่พับวางอยู่ “มึงทำแบบนี้ทำไงวะ”จ็อบดึงคอเสื้อน็อตแล้วตะคอกใส่อย่างเหลืออด “ก็กูเกลียดมึงไงไอ้จ็อบ กูเกลียดพวกที่เป็นเด็กนักเรียนที่เรียนเก่ง มีคนรักแล้วเอาเรื่องแบบนั้นมายกตัวเองเป็นอภิสิทธิ์ชน มึงจำวันที่มึงมาสายแล้วแล้วถูกทำโทษได้ไหม วันนั้นแหละที่ทำให้กูเริ่มเกลียดมึงตอนแรกกูจะแค่ถ่ายคลิปมึงไว้เล่นๆ แต่หุ่นมึงก็น่าที่จะเป็นเหยื่อให้กูเหลือเกินแล้วมึงก็ช่างไม่ได้สังเกตอะไรเลย ว่าตอนเล่นบาส มันมีแค่ 5 คนแต่ตอนที่โดนอาจารย์นรเวชสั่งทำโทษที่สนามบอลมันมี 6 คน”จ็อบพยายามนึกย้อนไป ก็เห็นชัดเจนว่า น็อตไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับนักบาสสักนิดแต่มาอยู่ในช่วงที่จ็อบโดนทรมานได้อย่างไร “มึงเลยจับตาดูกูติดตามกูอยู่ตลอดเวลาใช่ไหม” “ก็ถูกแต่ไม่ทั้งหมด บางทีกูก็คอยแอบดูมึง แต่บางทีกูก็แค่แฮ็กเข้าไปที่ระบบกล้องวงจรปิดตามที่ต่างๆแค่นี้กูก็รู้แล้วว่ามึงทำอะไรอยู่” จ็อบถึงบางอ้อทันทีเพราะในห้องรับแขกของบ้านจ็อบติดกล้องวงจรปิดแบบบันทึกเสียงไว้ด้วยไอ้น็อตมันเลยรู้ แล้วลากบอลมาร่วมชะตากรรมด้วย “มิน่าล่ะที่หอเรามันไม่รู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้นในห้องเพราะหอเรากล้องวงจรปิดแบบอนาล็อคธรรมดาติดอยู่หน้าห้องเท่านั้น” กอล์ฟบอกกับวิน “เดี๋ยวพี่ขอจัดการเอง”ธามและต้อมเดินเข้ามาหาน็อต “เราควรจะจัดการไอ้นี่ยังไงดีนะต้อม”ธามถามด้วยท่าทางยียวนพร้อมกับควักปืนและกุญแจมือออกจากกระเป๋าหลัง “มึงไปเอาของแบบนี้มาจากไหน”น็อตหน้าซีด “มึงคิดว่ากูเป็นลูกผู้มีอิทธิพลแถวนี้ คิดว่า ของแบบนี้มันจะหายากสำหรับกูหรอ” ธามตอบจ็อบรีบคว้ากุญแจมือมาใส่มือที่ถูกไพล่หลังของน็อตทันที “ปล่อยกูๆๆ”น็อตยังคงดิ้น “เดี๋ยวเหอะมึงดิ้นมากระวังลูกปืนมันดิ้นถูกมึงเอานะ” น็อตนอนนิ่งทันที โอมลองเปิดคอมของน็อตดู “โอ้โหถ้าภาพกับคลิปตรงนี้หลุดไป ได้มีดารา AV คู่ใหม่แน่นอน”แล้วโอมก็เปิดคลิปที่จ็อบและบอลร่วมรักกันกลางทะเลโคลนเมื่อวันก่อน “พี่โอมปิดเลยพี่”บอลร้องห้าม “เอามือถือมึงมา”ธามตะคอกใส่น็อต แต่น็อตยังนิ่ง ต้อมเลยล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงนักเรียนหยิบโทรศัพท์ออกมา ต้อมจับมือถือน็อตสแกนลายนิ้วมือเพื่อปลดล็อคแล้วเปิดดูอัลบั้มภาพ “ไอ้เชี้ยในมือถือก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่เลย” ต้อมอุทานออกมาเมื่อเห็นภาพในโทรศัพท์มือถือ จ็อบรีบฉวยโทรศัพท์มือถือจากมือต้อมส่งให้โอม “พี่โอมจัดการที”โอมรับมา “เข้าไปที่ตั้งค่าแล้วก็เกี่ยวกับ แล้วก็ซอฟต์แวร์ แล้วก็คืนค่าจากโรงงาน กดยืนยัน”โอมทำอะไรสักอย่างกับมือถือของน็อต “รหัสผ่านว่ะ”โอมบอกกับจ็อบ ธามรีบเข้าไปข่มขู่เพื่อเอารหัสผ่าน “ไม่ต้องๆกูว่ากูพอรู้วะ” โอมกดเลข314595 “เห้ยผ่านว่ะ”โอมร้องอย่างดีใจ “แล้วพี่รู้ได้ไง”บอลสงสัย “ก็คนอย่างมันน่ะมันน่ะจะเล่นอะไรเยอะแยะที่ต้องใช้รหัส แล้วรหัสที่ป้องกันการลืมที่สุดก็คือเลขห้องไง” “โอเคพี่เข้าใจ 314 เป็นเลขห้องแล้ว 595 มายังไงอ่ะพี่” บอลถามต่อ “มึงเคยเรียนลำดับเลขฟิโบแนนชีไหมวะที่เขาสองตัวก่อนหน้ามาบวกกัน แบบในหนังฝรั่งเขาชอบทำอ่ะ” “ก็เคยอ่ะพี่อ่อ ผมเข้าใจละ 59 มาไง แต่ไอ้เลข 5 เนี่ยพี่รู้ได้ไง”บอลยังคงถามต่อไป จนโอมเริ่มโมโห “ก็9+5 ได้ 14 มันเป็นเลขสองหลักแต่มือถือมันเหลืออีกหลักก็เอาหลักหน่วยพวกกับหลักสิบมันก็ได้ 5 ไงโว้ย ไอ้ควาย” โอมตอบบอล เรียกเสียงหัวเราะเบาๆ ได้อยู่ “เลิกสอนวิชาเลขกันก่อนไหมครับแล้วมาคิดว่าจะจัดการไอ้นี่ยังไงดี” ต้อมบอกกับโอมและบอล “งั้นเอาวิธีผมไหม”วินเสนอ
ที่ดาดฟ้าหอพักมีเพียงแสงไฟสลัวๆ และไฟจากจอ LED ที่ติดตั้งบนอาคารสูง แถวนั้น สาดลงมาถึงแม้จะไม่ชัดมาก แต่มันก็สามารถเห็นอะไรต่อมิอะไรบนดาดฟ้าแต่ก็ยังคงมีประกายแสงระยิบระยับจากหยดน้ำที่เกาะตามขอบสิ่งของบนดาดฟ้าสะท้อนกับแสงไฟเพราะฝนเพิ่งหยุดตกไปได้ไม่นานนี้เอง “มึงว่าวิธีนี้เอาคืนโอเคใช่ไหม”กอล์ฟถามวิน “มันทำไรใครไว้ก็ต้องเจอแบบนั้นบ้าง อย่าลืม มันสั่งให้น้องแก้ผ้าเรานะ” วินบอกกับกอล์ฟด้านหลังของทั้งสอง คือน็อตที่ถูกพาตัวมาโดยต้อม แล้วธาม จ็อบ บอลและโอมก็เดินขึ้นมาสมทบ “ผมขอกุญแจไขหน่อยครับ”วินขอกุญแจไขกุญแจมือจากธาม เมื่อไขกุญแจมือแล้วน็อตอาศัยจังหวะนั้น พยายามวิ่งหนี แต่ก็หนีไม่พ้นกอล์ฟที่ตามตะครุบตัวได้น็อตยังคงตะเกียกตะกาย แต่ก็ไม่เป็นผลต้อมกับธามเดินเข้ามาจับถอดชุดนักเรียนออกทีละชิ้น ตั้งแต่เสื้อนักเรียนกางเกงนักเรียน และสุดท้าย กางเกงในจนน็อตไม่เหลือเสื้อผ้าสักชิ้น “เป็นไงมึงล่อนจ้อนบ้างแล้ว รู้สึกยังไง” จ็อบตะคอกถามน็อตแต่น็อตไม่ตอบได้แต่ก้มหน้านิ่ง “มึงมานี่”กอล์ฟลากตัวน็อตมาที่ท่ออะไรสักอย่าง พร้อมกับนำมือของน็อตไพล่หลังคล้องกับท้อนั้นไว้ไม่ให้หนีไปไหนได้ “น้องเอาของที่บอกมาหรือเปล่า” วินถามโอม โอมจึงควักออกมามันคือกล้องถ่ายวิดีโอตัวเดียวกับที่ใช้ถ่ายพวกจ็อบเมื่อไม่นานมานี้เองวินตั้งกล้องไว้ในข้างหน้าน็อต น็อตเริ่มโวยวายบอกให้ปล่อย “มึงไปห้องมันไปเอาผ้าอะไรก็ได้มามัดปากมันหน่อยเอาเชือกมาด้วยนะ” วินสั่งบอล ไม่นานบอลวิ่งขึ้นมาพร้อมกับผ้าเช็ดหน้าและเชือกลูกเสือที่น็อตใช้เมื่อตอนม.ต้น วินกับกอล์ฟช่วยกันจับน็อตมัดปากไว้แล้วก็ใช้เชือกมัดตัวและขาให้แน่นไปกับท่อนั้น เพื่อไม่ให้ดิ้น “อ่าวกล้องพร้อมแล้ว ดาราก็พร้อมแล้ว แอคชัน”วินบอกเหมือนให้สัญญาณการถ่ายทอดการถูกเอาคืนของน็อต จ็อบเดินเข้าไปหาพร้อมกับธาม “ในเมื่อมึงถ่ายเองมึงก็หลบเองแล้วกัน” จ็อบจิกหัวน็อตก่อนที่จะเดินลงไป “มึงคงรู้ใช่ไหมถ้ามึงออกจากตรงนี้ไปได้แล้ว มึงควรทำตัวยังไง จะแจ้งตำรวจดีนะหรือว่าจะอยู่เงียบๆ ดี” ธามเข้าไปข่มขู่เป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ทุกคนจะเดินไปจากหอพัก เมื่อออกจากหอพักแล้วในมือของจ็อบและบอลก็มีชุดนักเรียนของตัวเองกับชุดพละของซอกับโอ็ตที่ถูกขโมยมา ส่วนต้อมก็ได้ชุดนักเรียนของตัวเองคืนเหมือนกัน “เห้ยพี่ผมลืมว่าในฮาร์ดดิสก์ยังมีรูปกับคลิปผมกับไอ้บอลอยู่” จ็อบนึกขึ้นได้ “ฮ่าๆๆ ไม่ต้องกลัว พี่ฟอร์แมตตอนที่พวกมึงพาไอ้น็อตขึ้นดาดฟ้าไปก่อนแล้ว” โอมบอก “ขอบคุณพี่ทุกคนนะครับถ้าไม่ได้พวกพี่ผมเองก็ไม่รู้ว่าจะโดนบังคับทรมานร่างกายจิตใจแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่ จริงไหมวะไอ้บอล” “อือกูดีใจจริงๆ ว่ะ” แล้วบอลก็โถมเข้าจูบปากจ็อบด้วยความดีใจ “เออเรากลับกันเถอะ จะตีสองละ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าพี่กับพี่วินต้องไปทำงานด้วย” ธามและต้อมแยกไปขึ้นรถเพื่อขับกลับบ้าน ตอนนี้ทั้งหมดเดินทางถึงหน้าบ้านแล้ว “พี่โอมขอบคุณมากนะพี่”จ็อบบอก “เออไม่เป็นไรไม่ต้องคิดมาก พี่ไปละ” โอมบอกลา “เห้ยมึงกูหยิบชุดมึงออกมาหมดเลย ไม่เหลือใส่พรุ่งนี้เลย แล้วดูชุดมึงตอนนี้สิ”วินบอกกับกอล์ฟ เมื่อพูดจบกอล์ฟก็หันมาทางจ็อบและบอล “โอเคพี่เดี๋ยวผมไปห้องพี่จะได้เอาชุดไปคืน” จ็อบบอก “ไม่ต้องๆมึงสองคนถอดมาเลยตอนนี้” กอล์ฟบอกกับจ็อบและบอล “เอาจริงดิพี่”จ็อบถาม แต่กอล์ฟและวินพร้อมใจกันพยักหน้า “โอเคๆพี่” จ็อบและบอลจำใจถอดชุดคืนกอล์ฟ “แกล้งน้องสนุกดีว่ะเข้าใจละว่าทำไมไอ้น็อตมันถึงอยากแกล้งน้อง” กอล์ฟบอกกับจ็อบ “อ่าวพี่”บอลตอบขณะที่ตัวเองยืนประจันหน้าด้วยสภาพล่อนจ้อน “พี่ไปละรีบเข้าบ้านซะนะเดี๋ยวใครมาเห็น” วินบอกลาพร้อมกับแซวก่อนกับ “แหม่ไอ้พี่คู่นี้เหมาะสมกันจริงๆ ว่าแต่มึงว่ากลับถึงบ้านพี่กอล์ฟจะจัดพี่วินพี่ดอกวะ” บอลกระซิบกับจ็อบ “กูไม่รู้”จ็อบบอกแล้วหันหลังเดินเข้าบ้าน “แล้วเขาเราล่ะจะจัดกันกี่ดอกดี” “ไอ้สัสทะลึ่งละ” จ็อบทำเสียงดุใส่แล้วรีบเดินเข้าบ้าน “รอก่อนสิเมียจ๋า”บอลเรียกลากเสียงก่อนวิ่งตามเข้าบ้านไป
“หาไอ้เด็กแว่นมอสี่ ที่บอกว่าเป็นเด็กเรียนนั่นน่ะหรอ เป็นตัวการ เชี้ยใครจะไปคิดวะเห็นหน้าตาอย่างนั้น” ซอพูดออกมาอย่างประหลาดใจ “เออสิวะดีนะที่พวกมึงไม่ไปด้วยเมื่อคืนไม่งั้นนะ.....” บอลหยุดพูดไปชั่วขณะ “ไม่งั้นอะไรวะ”โอ๊ตถาม “เปล่าๆไม่มีอะไร” จ็อบรีบตัดบทพร้อมกับยื่นชุดพละคืนซอกับโอ๊ต แล้วจ็อบก็หันไปมองหน้าบอลแล้วพยักหน้าให้กัน เพราะคิดตรงกันว่าถ้าเมื่อคืน โอ๊ตกับซอ ไปคนที่น่าจะโดนมัดและน่าจะบรรเลงเพลงสวาทกันคงจะเป็นมันสองคน เหมือนที่เกือบจะกระทำกับกอล์ฟและวิน
หลายสัปดาห์ต่อมา ทุกเย็นจ็อบจะต้องฝึกซ้อมทักษะทางวิชาการเพื่อเป็นตัวแทนโรงเรียนแต่วันนี้ อาจารย์วัชราภรณ์ติดธุระต้องกลับบ้านเร็ว เลยงด วันนี้จึงเป็นอีกวันที่จ็อบสามารถเล่นกีฬาที่เขาโปรดปรานอย่างบาสเก็ตบอลได้เต็มที่พร้อมเพื่อน (และแฟน) ที่รู้ใจอย่างบอล โอ๊ตและซอ เด็กม.4 กลุ่มนึงเดินเข้ามาร่วมเล่นด้วย ใช่แล้ว มันคือแก๊งค์เดิมที่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้ทั้งหมด “พี่ไม่ได้เจอกันนานเลยไม่ได้มาเล่นบาสด้วยกันเลยเนอะ” หัวหน้าแกงค์คนเดิมทักทายจ็อบ “เออพี่ติดซ้อมไปแข่งว่ะ วันนี้เพิ่งว่าง” จ็อบตอบ “มาแข่งบาสกันอีกมะพี่เอาป่ะ หรือว่ากลัว” “โหน้องคนอย่างพี่กลัวที่ไหน”ซอรีบห้าวเป้งใส่น้องทันที “แล้วรอบนี้จะท้าอะไรกันดีล่ะพี่” “พี่อยากเอาคืนน้องใครแพ้แก้ผ้ากลับบ้านไปเลย” “เห้ยใจเย็น”เพื่อนของจ็อบห้ามไว้ “เออน่าเชื่อมือกูแล้วมึงก็ห้ามหนีแบบคราวก่อนด้วย” จ็อบบอกเพื่อน “โอเคตกลงตามนั้นพี่”
จ็อบดึงตัวเด็กม.4 ในกลุ่มนั้นคนหนึ่งมาถาม “เออน้องพี่ถามไรหน่อย แล้วคนที่ชื่อน็อตไปไหนแล้วล่ะ” “อ่อไอ้น็อตที่ใส่แว่นเรียนเก่งๆ ใช่ป่ะพี่ ลาออกไปสองอาทิตย์แล้ว เห็นบอกว่าย้ายไปเรียนที่อื่น” “อ่อขอบคุณมากน้อง” จ็อบตอบ
ตอนนี้เป็นเวลาสองทุ่มมันควรจะเป็นเวลากลับบ้านของนักเรียนจนไม่น่ามีใครเหลืออยู่ในโรงเรียนแล้ว แต่ก็มีสิ่งมีชีวิตสี่คน วิ่งออกจากมุมมืด ช่วงบนสะพายกระเป๋าไว้เป็นภาพที่แปลกพิลึก “แหม่เชื่อมือกู เป็นไงล่ะ สุดท้ายก็มาล่อนจ้อนกันหมด นี่ยังดีนะ ที่ไอ้เด็กพวกนั้นบอกว่าจะเอาเสื้อผ้าไปวางไว้ที่ห้องเรียนข้างสระน้ำ แล้วยังเหลือกางเกงในไว้ให้ไม่งั้นคงต้องแก้ผ้าเดินกลับบ้านแน่นอน” ซอบ่นตามประสา ทั้งหมดพยายามวิ่งอย่างรวดเร็วไวปานแสงไปยังห้องเรียนชั่วคราวจุดที่วางเสื้อผ้าเห็นเสื้อผ้าของทั้งสี่คนวางอยู่ ทุกคนรีบวิ่งกรูเข้าไปใส่ชุดนักเรียนอย่างรวดเร็วจึงทำให้รู้ว่า “ไอ้เชี้ยเสื้อไม่มีกระดุม แถมซิปก็พัง ตะเข็บกางเกงก็ขาด ตะขอกางเกงก็หลุดอีก” โอ๊ตร้องออกมาเมื่อเห็นความผิดปกติบนเสื้อ “หึยไอ้เด็กเวร มึงเล่นกูอีกแล้ว” จ็อบบ่นออกมาอย่างหัวเสีย รีบควักโทรศัพท์โทรหาต้อมกับธามเพื่อขอความช่วยเหลือ
"ฮัลโหล พี่ต้อม ผมโดนอีกแล้วพี่!!!!"
จบบริบูรณ์
ขอบคุณสำหรับการติดตาม สัญญาว่า จะสร้างผลงานมาให้ทุกท่านที่ชอบแนว SM ให้อ่านกันอีก อย่าเพิ่งเบื่อกันนะครับ และต้องขออภัยเป็นอย่างสูงสำหรับนิยายเรื่องนี้ ที่ลากยาวและทิ้งห่างมาข้ามปีขนาดนี้ ขอบคุณทุกคำติชม คำแนะนำ และกำลังใจสำหรับนักเขียนมือใหม่ตัวเล็กๆ คนนี้ครับ
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2021-3-1 20:18:01
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2021-3-1 22:10:34
โพสต์ 2021-3-1 23:01:22
โพสต์ 2021-3-2 02:39:19
โพสต์ 2021-9-29 06:03:57