บทหนึ่งของชีวิต ตอน นึกว่าผีอำ 2 โดย Orama
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย orama เมื่อ 2024-6-15 17:52บทหนึ่งของชีวิต ตอน นึกว่าผีอำ 2 โดย Oramaน้องเดินตรงมาที่ผม โดยไม่มองเข้าไปในเพิง “ว่าไงครับพี่….ผมจะลงไปถีบเรือเล่นได้มั้ยครับ”“ได้ครับ...แต่ต้องลงชื่อก่อน...กับพี่คนนั้น” ผมชี้ไปที่พนักงานหุ่นล่ำ“อ้าวขอโทษครับ นึกว่าพี่เป็นพนักงานที่นี่”“ไม่เป็นไรครับ”“มาลงชื่อตรงนี้ครับ มากี่คนครับ”พนักงานบอกให้เด็กหนุ่มไปลงชื่อพร้อมกับถามว่ามากี่คน“มาคนเดียวครับ”“เออ...คนเดียวไม่น่าจะได้ครับ เพราะเป็นการถีบคู่ ถ้าไม่ชำนาญมันจะหมุนวนอาจทำให้เรือล่มได้ อีกอย่างเพื่อความปลอดภัยด้วย อยากให้ลงเป็นคู่นะครับ”“อ้าว...หรอครับ...ผมไม่มีเพื่อนมาด้วย เอาไงล่ะทีนี้”“งั้นคุณลงไปเป็นเพื่อได้มั้ยครับ” พนักงานหันมาถามผม“เออ…..”“นะครับพี่….แปบเดียว….กางเต้นเสร็จไม่รู้จะทำอะไร”“มากับกรุ๊บนี้หรอ” ผมชี้ไปทางกรุ๊บผม ซึ่ง ณ เวลานี้ บางคนยังกางเต้นไม่ได้เลย“ครับ….พี่ละครับ”ผมไม่ตอบ แต่กำลังนึกว่าเด็กคนนี้เป็นใคร จะว่าลูกเพื่อนก็ไม่น่าจะใช่เพราะโตเกินไป น่าจะเป็นน้องมากกว่า แต่จะเป็นน้องเพื่อนหรือน้องแฟนเพื่อนเท่านั้น“นะครับพี่…..”“ได้ครับ” ผมลงชื่อเสร็จก็รับเสื้อชูชีพมาใส่ พร้อมกับเดินลงไปที่ท่าน้ำที่มีเรือหงษ์จอดอยู่ เพื่อลงไปนั่งที่เรือหงษ์ และนี่เป็นครั้งที่ 3 ในชีวิตที่ลงมานั่งเรือถีบแบบนี้ เด็กหนุ่มดูกระดี้กระดาที่ได้เล่นเรือแบบนี้“พี่ยังไม่ตอบผมเลยว่าพี่มากับกรุ๊บนี้หรือเปล่า” เด็กหนุ่มถามหลังจากที่เราสองคนถีบเรือออกมาได้สักระยะ“ครับ……” ผมขานรับแบบงง เพราะกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ “พี่ชื่อไรครับ...ผมชื่อนัท”“พี่ชื่อต๊ะ เรียกพี่ต๊ะก็ได้”“พี่เพิ่งมาหรอ ตอนรวมกลุ่มกันผมไม่เป็นพี่”“ครับ……” ไม่รู้จะอธิบายยังไงก็ได้แต่ครับ คงเพราะตอนจัดแถวผมเอาฮูดคลุมหัว แถมยังใส่แว่นกันแดดด้วย“ผมโดนพี่สาวลากมาเป็นเพื่อน จริง ๆ แล้วผมว่าลากผมมาให้ช่วยดูแลหลานมากกว่า...เซ็งเลย อุตส่าตั้งใจว่าจะไปนอนดูดาวกับเพื่อน ๆ”“แล้วเพื่อน ๆ ไปนอนดูดาวที่ไหน”“พวกมันบอกจะไปเพชรบูรณ์” ผมนึกถึงรีสอร์ทเชิงเขาที่เพชรบูรณ์ที่ผมมีโอกาสไปพักเมื่อหลายปีก่อน“จริง ๆ แล้วถ้าพูดถึงบรรยากาศ ที่เขาใหญ่น่าเที่ยวกว่านะ”“จริงง่ะ...ทำไมละครับ”“จริง”“พี่เคยไปมาแล้วหรอถึงบอกว่าที่นี่ดีกว่า”“ครับ...เคยไปมาแล้ว ที่เพชรบูรณ์ก็จะเป็นภูเขาจริง ๆ ขึ้นไปกางเต้นแล้วก็นอน รอดูว่าเมื่อไหร่ฟ้าจะเปิดให้เห็นดาว พอเช้าก็พากันลง เพราะไม่มีกิจกรรมอะไรให้เล่น” สมัยที่ผมไปทำได้แค่นั้นจริง ๆ กางเต้นเพื่อรับลมหนาว“แค่นั้น”“อืม...มาที่นี่ยังมีเรือให้เราถีบเล่น หรืออยากจะลงไปว่ายน้ำก็ได้ และมีกิจกรรมให้เล่นเยอะแยะ ที่โน่นไม่มีอะไรให้เล่นแบบนี้”“ใครจะบ้าลงไปว่ายน้ำ...หนาวจะตาย”“555555555555”“แต่….มันไม่มีเพื่อนนะดิ”“งั้นแสดงว่าเราไม่ได้อยากดูดาวหรอก เราติดเพื่อนมากกว่า”“ก็ประมาณนั้นแหละพี่….ที่นี่มีแต่คนแก่กับเด็ก...สนุกตรงไหน”“อยู่ไปเรื่อย ๆ เดี๋ยวก็สนุกเอง….เดี๋ยวกลับไปเล่าให้เพื่อนฟังรับรองเพื่อน ๆ อิจฉาแน่นอน”“ว่าแต่พี่มาจากไหน”“พี่มาจากกรุงเทพ...แล้วเราละ”“ผมมาจากยุทยาพี่” ผมพยายามนึกว่าเพื่อนคนไหนอยู่ที่ยุทยาบ้าง แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก“เรียนปีไหนแล้ว”“โหพี่..เพิ่ง มอ.6 เอง หน้าผมดูแก่ขนาดนั้นหรอ”“เปล่าหรอก...ดูจากทรงผม” สมัยนั้นมอปลายถึงให้ตัดรองทรงสูง แต่ก็ใกล้เคียงกับ มอ.ต้น จะมีไม่กี่คนที่ปล่อยรองทรงสูงได้จริง ๆ แต่เวลาสอบก็ต้องตัดสั้นเหมือนเดิม“อ้าว….แล้วมากับใคร...รุ่นพี่ไม่มีหน้าเด็กแบบนี้นะ”“จะบ้าหรอพี่….ดูไงว่าผมรุ่นเดียวกับพี่”“ฮึ ฮึ ฮึ”“ผมมากับพี่สาวและพี่เขย...พี่เขยผมคงจะรุ่นเดียวกับพี่แหละ” ผมว่าแล้วถึงไม่คุ้นเลยว่ามีเพื่อนที่เรียนด้วยกันคนไหนอยู่ที่ยุทยา“เออ….แล้วพี่เคยไปยุทยาปะ”“ก็ไปมา 2-3 ครั้ง”“ไปเที่ยวหรอครับ”“ไปประชุม กับไปอบรมสัมมนา”“ดีเนาะ….ได้ไปเที่ยว”“บอกตรงไหนว่าไปเที่ยว…”“ก็เมื่อกี้พี่บอกเคยไปไง”“พี่บอกว่าเคยไปประชุม หรือไปอบรมสัมนา...ไม่ได้บอกว่าไปเที่ยว”“แหม..พี่ไปถึงที่ขนาดนั้นก็มีแอบเที่ยวบ้างล่ะ”“เออ……..เที่ยวก็เที่ยว”“ก็แค่นั้นแหละ…..” พูดเสร็จนัทก็ปั่นเร็วขึ้น“เรือคว่ำลงมาแล้วพี่ไม่ช่วยนะ”“โหพี่….น้ำแค่นี้ ผมว่ายสบาย...ว่าแต่พี่เหอะ...ว่ายไหวปะ” พูดเสร็จก็หันมามองผมด้วยหางตาผมคิดในใจว่ามึงวอนโดนซ๊ะแล้วไอ้เด็กคนนี้เถียงกันเสร็จเราก็ต่างคนต่างเงียบ แต่ขาก็ยังปั่นไปเรื่อย ๆ จนมาอยู่กลางน้ำ แล้วก็ปล่อยให้มันลอยปกติผมค่อย ๆ หลับตาสูดอากาศเข้าปอด เพราะอากาศตอนนี้เย็น ๆและสดชื่น ผิดกับกรุงเทพที่ผมอยู่ นอกจากไม่หนาวแล้วมันมีแต่มลพิษ สูดอากาศเข้าปอดทีแทบสำลัก“เริ่มหนาวแล้วพี่” ผมลืมตาขึ้นช้า ๆ หันไปมองน้องนัทน้องนัดใส่เสื้อยืดบาง ๆ แขนสั้น แล้วสวมทับด้วยเสื้อคลุมผ้าร่มบาง ๆ ผิดกับผมที่ใส่เสื้อยืดข้างในค่อนข้างหนา แถมมีเสื้อคลุมผ้าสำลีและยังมีฮูดอีก จากที่ปั่นมาก็เริ่มร้อนเหมือนกัน แต่ตอนนี้กำลังสบาย“หนาวหรอ”“ครับ”“กลับมั้ย….”“เพิ่งจะบ่ายสี่กว่า ๆ กลับไปก็ไม่มีอะไรกว่าจะกินข้าวก็ตั้ง หกโมงเย็นโน่น”“งั้นอีกสักครึ่งชั่วโมงดีมั้ย”“ดีครับ...แต่หนาวเนาะ”ผมถอดเสื้อคลุมแล้วยื่นให้น้องนัท โดยน้องนัดถอดเสื้อคลุมผ้าร่มออกแล้วใส่เสื้อผมอย่างรวดเร็ว น้องนัดยื่นเสื้อคลุมน้องนัดให้ผม ผมเอามาใส่ ตัวเล็กไปนิดแต่แค่ใส่คลุมก็พอได้ ถ้ารูดซิบสงสัยได้ปริกันบ้างล่ะงานนี้ “ขอบคุณครับ..อุ่นขึ้นเยอะเลยแบบนี้เล่นต่อถึงเย็นก็ได้นะ..แฮะ แฮะ แฮะ”“........................” ผมหันหน้าไปมองได้แต่ยิ้มโดยไม่พูดอะไรเราสองคนถีบเรือหงษ์วนเล่นไปอีก 2-3 รอบ มองขึ้นไปบนฝั่งยังคงได้ยินเสียงโหวกเหวกจากการกางเต้นดังมาเป็นระยะมองไกลๆ ออกไปมีคนถีบเรือหงษ์อยู่ประมาณ 2-3 ลำ ไม่รู้ว่าลงมาตอนไหน เราถีบเรือต่ออีกสักพัก อากาศเย็นลงเรื่อย ๆ ก็ถีบกลับเข้าฝั่ง ผมดูนาฬิกาประมาณ 5 โมงกว่า ๆ เราขึ้นไปส่งเสื้อชูชีพคืน“พี่ต๊ะพักอยู่เต้นไหน”“อ๋อพี่พักฝั่งโน้น” ผมชี้เลยหัวไปเพราะผมพักห่างออกไปอีก“พี่มากับใคร”“มาคนเดียว”
ได้เม้นคนแรก ดีใจ อ่ามาแบบสั้นๆให้พอหายคิดถึว ขอบคุณครับ ต๊ะจะได้เมียเด็กอีกแล้ว ขอบคุณครับ มาคนเดียวมาคนเดียว เปิดทางเด็กอีกแบ้ว 555
ขอบคุณครับ สนุกมากครับ สนุกมากครับ งานนี้เด็กวิ่งเข้าหา ขอบคุณครับ ขอบคุณค่ะ ขอบคุณนะครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ รีบมาต่อนะครับขอบคุณ
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ