เพื่อนที่ใจง่าย... (5)
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Glazia เมื่อ 2022-8-19 20:23“ผมไม่ได้แค่ฝันร้าย”
ใช่ครับมันคือเรื่องจริง!
ผมไม่ได้ฝันแต่อย่างใดหลังจากเหตุการณ์เลวร้ายวันนั้นผ่านมาได้หนึ่งสัปดาห์กว่าๆแล้วเกิดการเปลี่ยนแปลงไปหลายอย่าง
อันดับแรกคือ“ใจของผม”
ที่มันไม่เหมือนเดิมมีแต่ความหม่นหมองและความหวาดกลัวทุกครั้งที่ต้องเผชิญหน้ากับมัน“ไอ้ซอง” อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เพราะเรียนคณะเดียวกันเรียนรุ่นเดียวกัน
อันดับสอง“ไอ้ซอง”
มันย้ายไปเป็นรูมเมทกับไอ้ดิมเพื่อนในคณะชั้นปีหนึ่งเหมือนกันกับพวกผมหอพักหลังเดิมแต่พวกมันอยู่ชั้นหนึ่งขณะที่ผมอยู่ชั้นสี่
อันดับสาม บรรยกาศภายในห้อง
ผมพยายามเคลื่อนย้ายสิ่งต่างๆภายในห้องที่อยู่ฟากของไอ้ซองไม่ว่าจะเป็นการพลิกที่นอนเตียงเหล็กให้พิงชิดกับผนังห้องทำให้ขนาดของห้องดูกว้างขวางขึ้นและที่สำคัญคือทำให้ผมไม่ต้องสะเทือนความรู้สึกในวันวานที่เกิดขึ้นเมื่อต้องมองไปยังจุดๆนั้น
และสิ่งสุดท้ายที่เปลี่ยนไปคือ“ความสัมพันธ์ของผมกับพี่อู๋”
ผมเลี่ยงที่จะไม่พูดไม่บอกกับพี่เขาตรงๆแต่ทำได้เพียงการไม่อ่านไลน์ไม่รับสายและเลี่ยงไม่เจอหน้า
ให้เวลามันค่อยๆพาความสัมพันธ์นี้จบลงไปเองและอีกอย่างเราก็เพิ่งคบเพิ่งคุยได้แค่ไม่กี่วันเอง
ผมกลัวนะครับกับคำขู่ของไอ้เหี้ยซองวันนั้นแม้ว่าตอนนี้ผมกับมันจะไม่ได้คุยอะไรกันเลยหลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น
และวันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่เหนื่อยทั้งกายและใจหลังจากเลิกเรียนห้าโมงเย็นพี่ๆสายรหัสปี 4 ของผมนัดเลี้ยงสายกันต่อที่ร้านเหล้านั่งชิล
แต่ด้วยความบังเอิญว่าสายรหัสพี่ปี 4 ของไอ้ดิมเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับพี่รหัสผมทำให้ผมต้องมานั่งเลี้ยงสายข้างๆไอ้ดิม
“พี่แก้วๆ อย่าว่าผมอย่างนู้นอย่างนี้เลยพี่”
“พี่กับไอ้ซอง ทะเลาะอะไรกันหรือเปล่า”
ไอ้ดิมมันกระซิบถามผมเบาๆอย่างใคร่รู้ท่ามกลางเสียงหัวเราะและเสียงคุยมากมายบนโต๊ะเลี้ยงสายรหัสที่แทรกกันไปมา
“ไม่นะ”
ผมเลือกที่จะไม่พูดบอกไอ้ดิมพร้อมกับยิ้มให้มันเพื่อยืนยันว่าไม่มีอะไร
“ไม่จริงอ่ะ! พี่!”
“วันแรกที่มันย้ายมาอยู่กับผม ไอ้ซองมันเป็นบ้าเป็นบออะไรก็ไม่รู้”
“กินเหล้าไป บ่นไป ผมฟังไม่ได้ศัพท์”
“ได้ยินแต่มันพูดถึงพี่...ไอ้พี่แก้ว...อะไรสักอย่าง”
“ระ..เหรอ ไม่มีอะไรหรอก”
“มันคงเมาแล้วพูดไปเรื่อย...แล้วซองมันบอกเหตุผลที่ย้ายห้องให้ดิมฟังไหม”
“มันบอกผมว่า ขี้เกียจเดินขึ้นชั้น4”
“อ่อ...อืมม...ก็ตามนั่นแหล่ะ พี่กับมันไม่ได้มีเรื่องทะเลาะอะไรกัน”
“นี่ๆ ดิมกับแก้ว คุยอะไรกันคะ”
“ซุบซิบๆ กันสองคน”
เสียงของพี่ปี 4 สายรหัสไอ้ดิมแทรกขึ้นเบรคบทสนทนาเมื่อสักครู่ ทำให้ผมรอดตัวจากความสงสัยของไอ้ดิมไปแบบหวุดหวิด
ล่วงเลยเวลาจนถึงสี่ทุ่มกว่าที่ตอนนี้ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้านกลับหอ ซึ่งเป็นจังหวะที่ผมกับไอ้ดิมกลับมาถึงหน้าหอพักพร้อมกันพอดี เลยได้ราตรีสวัสดิ์กันนิดหน่อย
กว่าจะอาบน้ำเสร็จเตรียมเข้านอนก็ปาไปห้าทุ่มครึ่งแล้ว
ด้วยความเหนื่อยล้าทำให้ผมหลับไปอย่างรวดเร็ว เมื่อหัวแตะถึงหมอน
แต่นอนผ่านไปสักพักก็รู้สึกตัวขึ้นมา เพราะกำลังมีอะไรบางอย่างวุ่นวายบริเวณหน้าอกผม
“ไอ้เอี้ย...อุ๊บส์ อ๊อย อู”
แม้ในความมืด แต่แสงสว่างจากหลอดไฟข้างๆ หอที่สะท้อนเข้ามาผ่านหน้าต่างส่องให้ผมเห็น “ไอ้เหี้ยซอง”
ที่มันกำลังใช้มือข้างหนึ่งปิดปากผม และอีกข้างกำลังปัดป่ายมือของผมที่พยายามดันหัวของมันออกจากหน้าอก
ภาพที่ผมกำลังเห็นมันทำให้ตัวผมสั่นชา และหัวใจเต้นแรงด้วยความหวาดกลัว
เพราะมันกำลังจะทำสิ่งเชี่ยๆกับผมซ้ำ เหมือนที่มันเคยทำ ในเช้าวันโหดร้ายนั้น
มันไม่สนใจเสียงของผมที่พยายามสั่งให้มันหยุดการกระทำ ที่พยายามเปล่งผ่านอุ้งมือของมันที่กำลังปิดปากผมอยู่
ผมกำลังรู้เจ็บบริเวณที่หน้าอก เพราะมันทั้งกัดทั้งเลีย แต่ผมไม่มีความรู้สึกตอบสนองใดๆ กับสิ่งที่มันทำเลยสักนิด นอกจากความเจ็บ
ทันใดนั่น ไอ้ซองมันเงยหน้าขึ้นจ้องมองที่ผมอย่างตาเขม็ง
“ไอ้แก้วหยุด!”
“เงียบซะ! ถ้าไม่อยากดังใน twitter นอนนิ่งๆ ให้กูเอาซะ”
คำพูดมันทำให้ผมนิ่งและเวทนาตัวเอง
แม้แต่จะปกป้องป้องกันตัวเองยังทำไม่ได้ พร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆ ไหลออกมาร่วมกับเสียงสะอื้น
ทั้งๆที่คิดว่า “มันคงผ่านพ้นไปแล้ว”
แต่ในความเป็นจริงคือ“ไม่เลย”
ตอนนี้มันกลับมาวนเวียนทำร้ายความรู้สึกและร่างกายอีกครั้ง
“เลิกร้องไห้ได้แล้ว กูรำคาญว่ะ”
“อยากได้กูไม่ใช่หรือไง ได้กูเป็นผัว มึงควรดีใจนะ ไอ้พี่แก้ว”
มันพูดพร้อมกับรอยยิ้มชั่วๆ บนใบหน้าที่แดงกล่ำของมัน จนผมได้กลิ่นเหล้ามาจากตัวมันอย่างชัดเจน
ตอนนี้มันเลิกควบคุมร่างกายผมแล้ว หลังจากเห็นผมนอนนิ่งไปจากคำข่มขู่ของมัน
กางเกงยีนสีเข้มและบ๊อกเซอร์ของมันถูกโยนทิ้งไปทางฝั่งที่เคยมีเตียงนอนของมันอยู่
“อ้าปากแล้วอมให้กูซะ”
“กู-บอก-ให้-อ้า-ปาก”
มันใช้มือมาบีบกรามบังคับให้ผมอ้าปาก พร้อมใบหน้าของผมที่พยายามส่ายหน้าปฏิเสธ
อ้อนวอนให้มันหยุดการกระทำเชี่ยๆนี้
จนท้ายที่สุดผมต้องค่อยๆอ้าปากออก เพื่อหวังให้มันปล่อยมือออกจากกรามที่เริ่มเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ
ปากและฟันของผมกำลังถูกอาวุธสีชมพูของมัน ทำสิ่งเชี่ยๆ ด้วยการถูไถไปมา
พร้อมทั้งความพยายามของมันที่จะยัดอาวุธของมันลงในช่องปากของผม
จนในที่สุดตัวผมเองต้องยอมแพ้ ปล่อยให้มันขยับเอวเข้าออกเป็นจังหวะนานนับหลายนาที
ทำให้ผมทั้งเจ็บและสำลักหลายรอบ แต่ปราศจากการเห็นใจจากมัน ที่ได้แต่แสดงสีหน้าสุขสมบนความทุกข์ของคนอื่น
ผมจึงทำได้เพียงแค่หลับตาเฝ้ารอให้มันพึ่งพอใจ และเลิกทำเชี่ยๆกลับห้องมันไป
“อั่ก...”
จู่ๆ ไอ้ซองมันเอาอาวุธของมันออกจากปากผม แล้วพลิกตัวให้ผมนอนคว่ำหน้าลงกับหมอน
“อ้ากก...เจ็บ...ไอ้ซอง...เอาออกไปพี่เจ็บๆ”
มันจับยัดอาวุธที่แข็งเต็มที่ของมัน ยัดเข้ามาที่ด้านหลังของผม ปราศจากสารหล่อลื่นหรือแม้แต่อุปกรณ์ป้องกันใดๆ
“ไม่เอา...ซองอย่าทำๆพี่เจ็บ”
“พี่ยอมทุกอย่างแล้วอย่าทำพี่เลยฮึก”
ผมทั้งพูดขอร้องมัน ทั้งพยายามดิ้นหนี แต่ก็ถูกมันใช้มือกดที่ด้านหลังศีรษะของผมเข้ากับหมอน
“อึก..”
“โคตรเสียวว่ะแน่นๆเชี่ยๆ”
“เจ็บ..ซอง...พี่เจ็บ”
“สัด...แม่งเอ้ย!...โคตรเสียว เกือบจะแตก เชี่ยเอ้ย!”
ไอ้ซองมันไม่สนใจเชี่ยใดๆ เลยตอนนี้ มันขยับเอวรัวๆ และหยุดในบางจังหวะพร้อมสบถไปด้วย
ร่างกายของผมทำได้เพียงแค่นอนนิ่งๆ รับความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น ตามการขยับและจังหวะแรงโยกของมัน
“ป๊าบๆๆ..”
“เสียวไหม..พี่แก้ว”
“ตอบผัวหน่อยซิครับ”
เสียงของเนื้อที่กระทบกัน พร้อมกับคำพูดยียวนของมันที่เข้าโสตประสาทของผม
จนในที่สุด
“แม่ง...ไอ้พี่แก้ว...เอากับมึงแล้วโคตรเสียว”
“ใกล้แล้วๆจะแตกแล้วๆ”
“แตกแล้วๆๆ”
แรงกระแทกหนักๆสองสามทีของไอ้ซองพร้อมกับแรงพุ่งของของเหลวอุ่นๆที่เกิดขึ้นบริเวณด้านหลัง
“ฟอด..”
เสียงหอมแก้มดังๆเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมรับรู้ก่อนที่สติของผมจะหลุดลอยไปพร้อมนิทรา
ป.ล.1 ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามและ comment ให้กำลังใจกัน รบกวนติดตามอ่านตอนต่อๆ ไป ด้วยนะ จะพยายามมาลงต่อให้ได้อ่านกัน ทุกๆ 1-2 วันป.ล.2 ในส่วนของฉาก NC คนเขียนไม่ถนัดสักเท่าไร แต่จะพยายามให้มากขึ้น
สนุกมากครับ ขอบคุณครับ ซองโหดจัง ทำไมถึงทำกับคนที่ตัวเองบอกว่าชอบขนาดนี้นะ จริงๆแล้ว แก้วก็ไม่น่าจะยอมขนาดนี้เลย ถ้าปล่อยคลิปก็ไปแจ้งความเลยดิ หลักฐานชัดเจน ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ติดตามครับ ขอบคุณครับ. ขอบคุณครับผม {:4_110:} โหยยย สงสารอะ ง่ะ ขอบคุนคับ ไม่ย้ายหอไปที่อื่นรึไม่ก้เปลี่ยนกุญแจห้องซิ หรือว่าเริ่มจะพอใจเข้าไปแล้ว{:5_116:} รอตอนต่อไปเลยครับ สนุกมากครับ รออ่าน ขอบคุณครับ เสียวจังคับผม
หน้า:
[1]