Slave Village หมู่บ้าน(เซ็ก)บำบัดรัก ตอนที่ 5 ตรวจร่างกายก่อนเข้าหมู่บ้าน
"เรย์ เพชรว่า…พวกเราโดนหลอกแล้วล่ะ!!!"2 วันก่อน
"มึงจะไปจริงหรอวะ กูว่ามันน่าสงสัยเหมือนที่แฟนมึงพูดอยู่นะ"
โท ถามกลับเรย์ที่มาปรึกษาเขาเรื่องนี้ หลังจากที่เรย์ตัดสินใจเล่าเรื่องหมู่บำบัดรักให้กับโทฟัง
"มึง กูเช็ดดูแล้ว มึงเองก็เห็นคอมเม้นพวกนี้ แต่ละคนที่ไป กลับมาเขารักกันมากขึ้นทั้งนั้น…"
เรย์พูดอธิบายพร้อมจบประโยคด้วยสีหน้าที่เศร้าหมอง เมื่อโทเห็นว่าเพื่อนตนเองอยากจะไปให้ได้ จึงปลอบใจไป
"อะ อะ กูก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่ถามดู ถ้ามึงพร้อมก็ไปเถอะ แต่ถ้ามีปัญหาอะไรโทรหากูนะ"
เรย์เงยหน้ามองเพื่อนสนิทที่สนับสนุน ในใจรู้สึกมีความหวังขึ้นมา
"แต่มันไม่บังเอิญไปหรอวะ ตรงกับวันครบรอบมึงพอดีเป๊ะ!"
"มึงพูดเหมือนเพชรเลยว่ะ ฮ่าๆ"
สองเพื่อนรักคุยกันออกรส โทที่เห็นว่าเพื่อนของตนอยากไปมาก แสดงว่าเพื่อนตั้งเป้าไว้สูง โทแค่ไม่อยากให้เพื่อนผิดหวัง เรื่องหมู่บ้านนี้ จะจริงหรือเปล่าไม่รู้ แต่ถ้าไปแล้วเยียวยาความรู้สึกของเพื่อนเขาได้มันก็ดี แต่นอกจากกังวลเรื่องนี้แล้ว หากทั้งสองกลับมาจากหมู่บ้านปริศนานี่แล้วยังระหองระแหงไม่ดีขึ้น เขาก็พร้อมที่จะคอยปลอบหากถึงวันนั้น…
เรย์และเพชรเตรียมข้าวของอุปกรณ์ทุกอย่างไว้พร้อม กระเป๋าสัมภาระที่มีขนาดใหญ่หลายใบถูกขนขึ้นรถอีโคคาร์ของเพชร ทั้งสองพากันออกเดินทางไปยังหมุดหมายที่ทางเว็บไซต์บอกมา
…..ทั้งสองคนจอดรถท่ามกลางลานดินโล่ง เพชรเปิดประตูรถลงไปด้านนอก พร้อมมองดูความเคว้งคว้างท่ามกลางธรรมชาติ
"เรย์ เพชรว่า พวกเราโดนหลอกแล้วล่ะ"
เพชรเปิดประตูรถขึ้นมาแล้วหันไปพูดกับเรย์ เรย์ไม่พูดไม่จา แต่ใจในรู้สึกผิดหวัง เขาฝากทุกอย่างไว้กับทริปนี้ ความหวัง อนาคต การเปลี่ยนแปลง…
เพชรเห็นว่าเรย์นั้นเสียใจมาก จึงยื่นมือไปจับกับมือของเรย์ เรย์หันมองเพชรในตาฉายไปด้วยความรู้สึกผิด พร้อมบีบมือของเพชรเอาไว้
"ไม่เป็นไร ไหนๆก็มาแล้ว ขามา เพชรเห็นมีร้านกาแฟน่ารักมากเลย เราแวะไปถ่ายรูปก่อนกลับก็ได้นะ"
เพชรพูดปลอบใจพร้อมเอ่ยถึงสถานที่ ที่พบเจอก่อนหน้า เรย์เสียใจ และรู้ว่าเพชรกำลังปลอบขวัญจึงยิ้มออกมารักษาน้ำใจของเพชร เรย์ขอบคุณเพชรที่ไม่ต่อว่าแถมยังปลอบโยนเขา เพชรเป็นแบบนี้มาโดยตลอด ไม่ว่าเรย์จะทำอะไรผิด เพชรไม่เคยกล่าวโทษหรือกล่าวหา จนเย์เองที่รู้สึกผิดต่อเพชร
ทั้งสองพากันกลับรถแล้วขับย้อนไปยังร้านกาแฟ เพชรถ่ายภาพให้กับเรย์เพื่อที่เรย์จะแต่งภาพก่อนโพสลงโซเชียล เรย์เองก็ถ่ายให้กับเพชรด้วย แต่เพชรนั้นไม่พิถีพิถันเท่าใดนัก
เปาะ แปะ เปาะ แปะ ซ่า ซ่า ซ่าาา
หลังจากถ่ายภาพพร้อมจิบเครื่อมดื่มชิว ๆ แล้ว ทั้งสองก็พากันขับรถกลับ แต่ระหว่างทางฝนดันกระหน่ำลงมาอย่างหนักโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย เรย์กลัวว่าจะเกิดอันตรายเพราะเลยจุดนี้ไปจะเป็นทางลงเขา
"เพชร ข้างหน้ามีโรงแรมอยู่ จอดพักตรงนั้นก่อนไหม ข้างหน้าเป็นทางลงเขา ฝนตกหนักแบบนี้อันตราย"
เพชรเห็นด้วยจึงขับรถต่อจนถึงโรงแรม…จะว่าโรงแรมก็ไม่ถูกเสียทีเดียว คล้ายๆกับรีสอร์ทมากกว่า แต่ดูสภาพแล้วคงไม่ต่างกับโรงแรมม่านรูดเสียเท่าไหร่นะ แถมทำเลในที่เปลี่ยวแบบนี้….ด้านหน้าเป็นถนนใหญ่ ตรงข้ามเป็นป่า ด้านหลังโรงแรมเป็นภูเขา พูดแล้วขนลุก
หลังจองห้องพัก ทั้งคู่ก็พากันมานั่งพักในตัวห้อง
"บรรยากาศแบบนี้ คิดถึงวันนั้นเลยอะ"
เรย์ขยับตัวมานั่งข้างๆเพชร แล้วเอ่ยถึงวันเก่าก่อน เพชรหันมามองหน้าเรย์แล้วกอบกุมมือของเรย์เอาไว้ ทั้งสองมอบความอบอุ่นให้กันผ่านริมฝีปากและฝ่ามือที่ประสานแนบชิดติดกัน ท่ามกลางความเย็นจากไอชื้นที่ลอยอยู่ในอากาศ
"อืม วันแรกของเรา จ๊วบ อืม อ่า"
เพชรพูดพร้อมส่งลิ้นร้อนไปยังปากตรงหน้า ทำให้อีกฝ่ายครางออกมาเล็กน้อย เพชรจ้องมองริมฝีปากตรงหน้าด้วยความสนใจ สายตาของเขามองดูริมฝีปากแดงอมชมพูสดโดยไม่ผ่านการปรุงแต่ง
กึด!
โอ๊ย!
"เรย์ เพชรขอโทษ"
เพชรเอ่ยขอโทษออกมาหลังจากได้สติเพราะเสียงร้องของเรย์ เขาเผลอกัดริมฝีปากของเรย์ที่สวยสดจนตอนนี้ ริมฝีปากเล็กมีเลือดสีแดงไหลออกมาเล็กน้อย
เพชรที่เห็นเลือดอยู่บนปากของเรย์ อารมณ์เขายิ่งทวีคูณ แต่จังหวะนั้นมันไม่ควร เพชรพยายามควบคุมตัวเองแล้วเดินออกจากห้องไปสงบตัว เรย์เห็นว่าเพชรสีหน้าเสียตอนที่เกิดเรื่อง จึงเดินตามออกไป
ตอนนี้ที่ด้านนอกนั้นฝนหยุดตกแล้ว เพชรจึงเดินขึ้นไปนั่งในรถของตัวเอง เขานึกถึงภาพที่เกิดขึ้นไม่นาน มันเป็นภาพที่สวยงาม เลือดฝาดบนใบหน้าของเรย์ ปนกับเลือดสดที่มุมปาก
"ไม่ ไม่ ไม่ แบบนี้มันไม่ถูก ไม่ได้"
เพชรพยายามควบคุมตัวเอง เขากลัว กลัวว่าเขาอาจจะเผลอทำร้ายเรย์ และวันนี้มันก็เกิดขึ้น ในตอนนี้ แค่ริฝีปาก แต่หากมากกว่านี้ล่ะ ถ้าผ่านวันนี้ไป อนาคต เขาอาจจะลงมือทำร้ายเรย์โดยไม่ตั้งใจก็เป็นได้ ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่เขายอมรับไม่ได้…
"เพชร เพชร เพชร ลงมาคุยกันก่อน เพชร!"
เรย์เคาะกระจกเรียกเพชรเพราะเพชรล็อครถเอาไว้ ทำให้เพชรที่ตอนนี้เริ่มได้สติแล้ว จึงลดกระจกและคลายล็อคประตู
"เพชร โอเคไหม"
เรย์ยื่นแขนมาจับไหล่ของเพชรเอาไว้พร้อมถามด้วยความเป็นห่วงเพราะท่าทางของเพชรแปลกไป เพชรไม่ได้พูดตอบแต่พยักหน้ารับรู้ถึงความห่วงใยของเรย์
เมื่อเห็นว่าฝนหยุดตกแล้ว เพชรจึงสตาร์ทลดเพื่อจะขับรถกลับบ้าน แต่จังหวะนั้นเอง ได้มีลุงแก่ ๆ เก็บของเก่า กำลังลากถุงขวดขนาดใหญ่ผ่านหลังรถของเพชรไป เพชรรอลุงเดินผ่านไป แต่ชายแก่กลับไม่ไปเสียที
"ลุง ลุง มีอะไรให้ช่วยไหมครับ"
เพชรเดินลงจากรถเห็นชายแก่ที่ยืนบิดตัวไปมาพร้อมถุงขวดที่พื้น จึงถามเพื่อจะช่วยเหลือเขาจะได้ถอยรถออกเสียที
"โอย พ่อหนุ่ม ลุงขวางทางเหรอ โทษทีนะพ่อหนุ่ม พอดีลุงปวดหลัง เลยบิดหน่อย"
ลุงทำท่าจะยกถุงขวดที่ดูแล้วน่าจะหนักเอาเรื่อง เพชรจึงอาสาช่วย
"มาลุง ผมช่วย ยกไปไว้ไหนครับ"
"ดีหรอพ่อหนุ่ม ลุงเกรงใจ"
"ไม่เป็นไรครับ แค่นี้เอง"
"นั่น ยกไปไว้ข้างเสาตรงนั้นน่ะ โอย ขอบใจมาก ขอบใจมาก มีน้ำใจจริงๆ"
"เพชร โอเคไหม มีอะไรหรือเปล่า"
เรย์ที่เห็นว่าเพชรลงจากรถมานานและเดินถือถุงขวดไปให้ลุงที่ข้างกำแพงห้องสุดท้าย เลยเดินลงจากรถมาดูด้วยความเป็นห่วง
"เปล่า แค่ช่วยลุงถือของน่ะลุงเลยขอบใจ" เรย์พยักหน้ารับรู้ ลุงหันมามองหน้าของเรย์ที่กำลังเศร้า จึงยิ้มแล้วถามกลับทั้งสองคน
"แล้วนี่ พ่อหนุ่มจะไปไหนกันหรอ"
"พวกเรากำลังจะกลับบ้านน่ะครับ"
เพชรหันมาตอบลุงและเตรียมจะเดินไปขึ้นรถ
"อ๋อ ลุงนึกว่าจะไปหมู่บ้านบำบัดรักเสียอีก!!!"
เรย์และเพชรที่เตียมขึ้นรถหันควับไปมองลุง ทั้งสองค่อยๆเดินเข้าหาลุงแล้วถามคลายสงสัย
"ลุง..รู้จักด้วยหรอครับ"
เรย์เอ่ยถามทันทีที่ยืนตรงหน้าลุง พร้อมสายตาแห่งความหวัง
"อ้อ รู้จักสิ แต่พวกพ่อหนุ่มกำลังจะกลับบ้านกันแล้ว ลุงเข้าใจผิด ขอโทษด้วยนะที่ทำให้เสียเวลา"
เรย์และเพชรมองหน้ากัน ก่อนที่เรย์จะเข้าไปถามลุงอีกครั้ง
"พวกผมกำลังจะไปที่นั่นครับ แต่ว่าหลงทางเลยกำลังจะกลับ ลุง…รู้ทางไปหมู่บ้านนั้นหรอครับ"
ลุงหันมาพยักหน้าให้ทั้งสองคน
"อืม รู้สิ ปกติคนที่จะไปหมู่บ้านนั้นก็จะมาทิ้งรถเอาไว้ที่นี่แหละ"
"ลุง ลุงช่วยบอกทางพวกผมได้ไหมครับ"
"อืม แปบนะ ลุงขอนึกก่อน…เอ้อ เดี๋ยวพวกพ่อหนุ่มเดินตามทางนี้ไปนะ พอตรงเข้าไป จะเจอกับต้นไม้ใหญ่ เดินไปทางต้นไม้ใหญ่พอถึงก็ตรงไปอีกประมาณ 10 นาทีก็ถึงแล้ว"
"ขอบคุณมากครับลุง"
ทั้งสองต่างพากันกล่าวของคุณลุงที่ช่วยบอกทาง แต่ทางที่ไปนั้นเป็นทางดินธรรมดาที่อยู่หลังโรงแรมแถมยังขึ้นเขาหลังโรงแรมไปอีกด้วย รถไม่สามารถขับไปได้ คงต้องทิ้งรถไว้ที่นี่แล้ว
คู่รักเดินกลับมายังรถแล้วพูดคุยกันว่าจะเอายังไงดี เพชรที่ก่อนหน้านี้จะบอกเลิกกับเรย์เพราะกลัวเผลอทำร้ายเรย์ แต่ตอนนี้เหมือนปาฏิหาริย์ที่ให้โอกาสเขาอีกครั้ง
เรย์เลือกข้าวของที่จำเป็นเพราะถ้าเดินเท้าเอาของไปหมดไม่ได้แน่ ส่วนเพชรไปติดต่อกับโรงแรมเพื่อขอจองห้องพักเป็นเวลา 5 วันตามเวลาที่หมู่บ้านจัดเอาไว้
"เอาแค่ของที่จำเป็นไปนะ อะไรไม่มีไปซื้อที่นู่นเอาก็ได้"
เพชรเห็นกระเป๋าที่เรย์เลือกนั้นมีอยู่ 3 ใบ แต่ใบใหญ่มาก เกรงว่าจะไปไม่ถึง ลุงเก็บขวดที่เห็นเลยตะโกนบอกทั้งคู่
"เอาไปแค่กระเป๋าตังค์ก็พอพ่อหนุ่ม อ้อ อย่าลืมเอาความปรารถนาที่จะฟื้นฟูความสัมพันธ์ไปด้วยนะ!"
ทั้งสองมองไปทางลุงด้วยความอึ้ง แต่คิดว่าลุงคงได้ยินมาบ้างเพราะเห็นว่ามีคนมาบ่อย เพชรและเรย์เลือกมาแค่กระเป๋าสตางค์กับกระเป๋าเสื้อผ้าคนละใบ
ทั้งสองคนเดินตามทางที่ลุงนั้นบอก เดินขึ้นเขาหลังโรงแรม พอเดินตามทางต่อก็เจอกับทางแยก ทั้งคู่ช่วยกันมองหาต้นไม้ใหญ่ เรย์ที่เดินไปด้วยความหวัง แม้จะเมื่อยขาแต่ก็ยังสู้
ควับ!
เพชรคว้าแขนของเรย์ไว้จนเรย์หยุดเดินแล้วหันมามองหน้าของเพชรด้วยความสงสัย ตามตัวของพวกเขา เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เสื้อผ้าที่ใส่มานั้นเปียกจนแนบลำตัว แต่ใบหน้าของสองคนไม่ยอมแพ้ แววตาของความหวังที่เอ่อล้นจนความเหนื่อยและความเมื่อยล้าไม่สามารถหยุดพวกเขาทั้งคู่ได้
เพชรไม่พูดอะไร แต่เดินไปที่ด้านหน้าของเรย์ แล้วจับแขนสองข้างของเรย์พาดข้ามบ่าของตนมาเกาะกันไว้ จากนั้นเขาทรุดตัวลงเอาแขนเกี่ยวขาของเรย์ขึ้นจากพื้น ค่อยๆหยัดตัวยืนเต็มความสูง
เรย์ตกใจที่ถูกเพชรนั้นอุ้มขึ้นหลัง เพราะกลัวว่าเพชรจะเหนื่อย เพชรออกเดินทันทีหลังจัดท่าทางเรียบร้อย ระหว่างทาง เรย์เห็นกระเป๋าที่แขนของเพชรส่ายไปมา จึงอาสาหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายเองทั้งสองใบ แม้ว่าเพชรจะหนักเท่าเดิม แต่อย่างน้อย ก็ไม่ระเกะระกะ
ถึงแล้ว!!!
"แฮก แฮก แฮก สูดดด ฟู่ววว"
ทั้งสองคนหอบหอยใจ แม้ส่วนมากจะเป็นเพชรที่เหนื่อยก็ตาม แต่พวกเขาดีใจทันทีที่ได้เห็นกับประตูรั้วเหล็กทึบขนาดสูงเกือบ 3เมตร สูงจนพวกเขามองไม่เห็นด้านใน สองคนพากันเดินไปจนกระทั่งเจอกับประตูขนาดใหญ่ ที่คาดว่าเป็นที่ให้รถสัญจรเข้าออก แต่กลางเขาแบบนี้จะมีรถไหนเข้าออกได้?
เดินสำรวจรอบประตูจนสุดทาง ถึงได้เห็นว่ามีประตูเล็กสำหรับให้คนเข้า-ออก
ตึง ตึง ตึง
เสียงประตูเหล็กหนาสั่นตามแรงเคาะของเรย์
เเกร๊ก
ไม่นานประตูถูกเปิดออกมาจากด้านใน พร้อมผู้ชายวัยกลางคนมีป้ายพนักงานเดินออกมาต้อนรับ เรย์จึงหยิบมือถือขึ้นมา แต่พบว่ามันไร้สัญญาณ
เรย์เปิดข้อความให้พนักงานดู และรูปภาพตั๋วรางวัลที่แคปไว้ก่อนหน้านี้ พนักงานเห็นก็ยิ้มรับและพาทั้งสองคนเข้าไปด้านใน
"คงเหนื่อยกันน่าดู นั่งพักสักครู่นะครับ เดี๋ยวผมเอาสัญญามาให้"
ทั้งสองคนนั่งอยู่ในห้องจัตุรัสว่างเปล่า มีเพียงโต๊ะกลางห้องพร้อมพนักงานเสิร์ฟน้ำเปล่าเย็น ๆ มาให้
"นี่ครับ สัญญาก่อนเข้าหมู่บ้าน ถ้าเซ็นเรียบร้อยให้ทิ้งสัญญาเอาไว้ในห้องนี้ แล้วเข้าไปห้องถัดไปได้เลยครับ"
เพชรและเรย์หยิบหนังสือสัญญาขึ้นมาอ่าน ก็ไม่มีอะไรที่ผิดปกติ เป็นหนังสือเข้าพักทั่วๆไป
กฎการเข้าหมู่บ้านบำบัดรัก
1.ผู้เข้าพักต้องนำความปรารถนาที่จะฟื้นฟูความสัมพันธ์เข้ามา
2.ผู้เข้าพักต้องทำตามกฎและกฏิกาอย่างเคร่งครัด
3.หากกลับออกไปแล้ว อย่าลืมเขียนรีวิวเพื่อให้คู่รักอื่นๆได้เห็นถึงความสำเร็จและเพื่อประหยัดงบประมาณในการประชาสัมพันธ์
เพชรและเรย์เซ็นเอกสารและเดินไปเปิดประตูอีกห้องที่อยู่ถัดไป พอเข้าไปด้านในพบกับผู้คนที่สวมชุด PPE อยู่หลายคน อย่างกับเขตปลอดเชื้อในห้องทดลองตามภาพยนต์ที่เคยดู
"เชิญทางนี้เลยครับ"
มีคนใส่ชุดปลอดเชื้อมาหาแล้วให้ทั้งสองนั่งลงพร้อมเอกสารในมือ ก่อนจะสอบถามเพิ่มเติม
-เคยเดินทางไปต่างประเทศ
ระบุ……….
-เคยรับวัคซีนชนิดxx1
-เคยรับวัคซีนชนิดxx2
-เคยรับวัคซีนชนิดxx3
-เคยรับวัคซีนชนิดxx4
"อืม ไม่เคยไปต่างประเทศหรอครับ"
พนักงานถามทั้งสองคน ซึ่งทั้งคู่ก็ตอบรับ ช่องรับวัคซีนต่างๆ ทั้งคู่ก็ยังไม่เคย เคยแต่วัคซีนทั่วๆไป
"เนื่องจากหมู่บ้านของเราเป็นหมู่บ้านเปิด และอยู่กลางเขาที่ร้อนชื้น อาจจะมีเชื้อโรคที่มาจากสัตว์ที่เป็นพาหนะได้ เพื่อความปลอดภัย จะขอฉีดวัคซีนให้นะครับ"
เพชรได้ยินแบบนั้นก็ชะงัก ด้วยความขี้ระแวงเป็นทุนเดิม ประกอบกับหมู่บ้านที่ไม่เคยเห็น และแปลกที่แบบนี้จึงลังเล
"ถ้าเกิดว่า ไม่ฉีดล่ะครับ"
"ถ้าเกิดว่าไม่ฉีดวัคซีน ทางเราต้องขอปฏิเสธการรับเข้าหมู่บ้าน เนื่องจากเรารับไม่ไหวหากมีคนป่วยในหมู่บ้านของเรา เพราะที่นี่ห่างไกลจากสถานพยาบาลและสถานีอนามัย หากเกิดป่วยจากโรค จะนำตัวส่งล่าช้าจนเกิดเหตุไม่คาดคิด ทางเรารับผิดชอบไม่ไหวครับ เสี่ยงเกินไป"
เพชรเห็นว่าหากไม่เซ็น ความพยายามที่ทำทั้งหมดอาจสูญเปล่า เรย์หันมาให้กำลังใจเพชรและเคารพการตัดสินใจ เพราะนี่ไม่ใช่แค่ตัวของเรย์เอง แต่มันคือทางเลือกของเพชรด้วยเช่นกัน ทั้งสองเซ็นชื่อยอมรับการฉีดวัคซีน ตอนนั้นเองที่ทั้งสองถูกแยกจากกัน
เพชรถูกพาเข้าไปในห้องมืดด้านขวา ส่วนเรย์เป็นด้านซ้าย เพชรถูกฉีดวัคซีนเข้าที่หัวไหล่ ยาที่ถูกอัดเข้าร่างอุ่นๆ ก่อนร่างกายของเพชรจะเริ่มร้อน
"เรียบร้อยครับ ต่อไป เราจะทำการตรวจร่างกาย กรุณาเปลี่ยนชุดก่อนเข้ารับการตรวจด้วยครับ"
พนักงานที่ฉีดวัคซีนบอกกับเพชรแล้วเดินออกจากห้องไป ปล่อยเพชรไว้คนเดียว เพชรจึงเดินไปหยิบชุด เป็นเหมือนชุดผู้ป่วยในโรงพยาบาลเป็นชุดคลุมทั้งตัว เขาจึงค่อยๆถอดชุดออกจากร่างกายเหลือเพียงชั้นในตัวจิ๋วสีขาวและใส่ชุดคลุมทับ พร้อมเดินเข้าไปอีกห้อง
พอเดินเข้าไปอีกฝั่งของประตู เจอเข้ากับคนสวมชุด PPE ที่นั่งอยู่กับโต๊ะ ห้องนี้คล้ายห้องพยาบาลที่มีโต๊ะทำงานและเตียงนอน พนักงานให้เพชรเดินเข้าไปหา พร้อมทั้งปลดปมชุดคลุมออก เพชรตกใจจึงใช้มือจับปมเอาไว้
"ไม่ต้องอายครับ ผู้ชายเหมือนกัน ผมแค่ตรวจสมรรถภาพทั่วไป"
เพชรกลืนน้ำลายด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะยอมปล่อยมืออกให้พนักงานทำหน้าที่ พนักงานตรงหน้ายืนขึ้นแล้วหยยิบเครื่องมือคล้ายสายวัดขึ้นมาแล้วทาบวัดไปตามสัดส่วนของเพชร เพชรเองไม่ทราบเหตุผลแต่ยอมปล่อยให้พนักงานทำไป ทั้งรอบอก รอบเอว
พนักงานยังจับแขนของเพชรชูขึ้นแล้วลูบไล้ไปตามพงขนไต้วงแขนของเพชร บีบหน้าอกของเพชร เพชรเริ่มรู้สึกเสียวหลังถูกสัมผัสจากมือของอีกฝ่าย พนักงานบีบหน้าอกและเขี่ยหัวนมของเขาวนไปมาจนพอมันตึง พนักงานก็ก้มจดรายละเอียดลงไป
เพชรถูกบีบขยำเป้าที่ตอนนี้น้องชายของเขาเริ่มตื่นตัว แต่แปลกที่เขากลับไม่ปฏิเสธอย่างก่อนหน้า แถมยังแอ่นก้นไปด้านหน้าเพื่อให้พนักงานตรวจเช็คเต็มที่ พนักงานปลดปราการด่านสุดท้ายของเขาออก แล้วใช้สายวัดมาทาบลงไปที่โคนมาจรดปลายหัวที่มีน้ำใสไหลเยิ้ม รวมไปถึงนำสายวัดมาทาบที่รอบหัวเงี่ยง ขนาดหัว ขนาดท่อนลำ ก่อนจะจดลงสมุด
ไม่แค่นั้น สายวัดได้ถูกนำมาวัดรอบโคน ใต้ฐานไข่ ขนาดพวงอัณฑะ พนักงานบีบไข่ของเพชรคลำหาลูกอัณฑะภายในแล้วมองดูก่อนจะจดลงในสมุด
เพชรถูกจับคลานบนเตียง พนักงานใช้สายวัดทาบตัวของเพชรตั้งแต่หัวไหล่จนถึงสะโพก ไม่วายเอานิ้วคลำที่ก้นของเพชร แล้วบีบเจลเย็นลงบนก้นของเพชร เพชรนิ่งรับสัมผัส มืออุ่นผสมเจลเย็นถูกลูบไล้ไปตามร่องก้น
ก่อนที่นิ้วของพนักงานจะจิ้มทะลวงรูบริสุทธิ์ตรงหน้า เพชรตกใจมากแต่กลับรู้สึกเสียวผสมอยู่ ท่อนลำของเขาแข็งชูชันกระดกไปมาพร้อมน้ำใสหยดลงที่เตียง นิ้วของพนักงานแทรกเข้าร่องเนื้อของเพชร เพชรอยากปฏิเสธแต่ยอมรับว่ามันเสียวมากจึงไม่ได้พูดออกไป
ก่อนหน้านี้เคยถูกแพนเลีย แม้จะเสียวแต่เขาก็ห้าม แต่ตอนนี้ เขากลับรู้สึก และอยากรู้สึกมากกว่านี้จนปล่อยให้สิ่งแปลกปลอมแทงเข้า-ออก อย่างสะดวก
นิ้วอุ่นถูกถอดออกไป เพชรที่เริ่มชินกลับสงสัยว่าหยุดตอนเขาเสียวทำไม แต่ไม่นาน เขายังหันหน้าไปมองดูด้านหลังไม่ดีนัก ก็สัมผัสได้ถึงสิ่งแปลกปลอมที่ใหญ่กว่านิ้วดันนเข้ามา
"อ๊ะ อ๊าา"
รูของเพชรถูกแทนที่ด้วยซิลิโคนสีดำขนาดพอตัว แถมมันยังสามารถทำงานได้เองจนบิดหมุนไปมาทำเเรงสั่นสะเทือนไปทั่วร่างของเพชร
"เรียบร้อยแล้วครับ"
พนักงานถอดเอ็นปลอมออกแล้วเดินไปหยิบชุดคลุมเพชรมาให้
"ดะ เดี๋ยวสิครับ ผะ ผมกำลังจะเสร็จ…"
เพชรพูดออกมาด้วยความเขินอาย แต่ตอนนี้อารมณ์ของเขามันเกินต้านแล้วจนต้องร้องขอความช่วยเหลือจากพนักงาน
เพชรต้องผิดหวังเพราะพนักงานไม่สามารถช่วยเหลือเพชรได้ เพชรทำได้เพียงสวมชุดคลุมแล้วเดินออกจากประตูอีกฝั่งโดยลืมไปเลยว่าไม่ได้สวมกางเกงในจิ๋วของตนออกมาด้วย
ชอบครับผม {:5_120:}ขอบคุณครับ{:5_119:} ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ดี ขอบคุณครับสำหรับผลงาน ขอบคุณครับ ขอบคุณมากนะครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณนะครับ ขอบคุณมากค้าบบ เริ่มอยากเข้าหมู่บ้านนี้บ้างแล้วสิ ขอบคุณ มากคร้าบ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ