DarkSide อีกด้านของคุณ 4 ด้านมืดเดือนมอ 1
"อาจารย์ครับ…คือ ที่ผมขอทุนก่อนหน้านี้ ตอนนี้….ผมขอยกเลิกนะครับ"
"ทำไมล่ะวชิรวิท"
"ตอนนี้ผมได้งานพิเศษทำแล้วครับ"
"อ๋อ โอเค ได้ ไม่มีปัญหา แต่ถ้ามีอะไรสงสัยปรึกษาอาจารย์ได้นะ"
วชิรวิท หรือ วิน เดือนมหาลัยคนปัจจุบันกล่าวลาอาจารย์โก้ พร้อมยกมือไหว้แล้วลุกจากเก้าอี้เดินออกจากห้องด้วยความสะบายใจ
โทมองตามวินด้วยความเป็นห่วง เพราะช่วงประกวดดาวเดือน โทที่เป็นผู้ดูแลในส่วนของกิจกรรมได้เข้าไปพูดคุยและดูแลความเรียบร้อยทำให้เคยพูดคุยกับวินอยู่บ้าง วินนั้นเป็นเด็กทะเล้น ขี้เล่น แต่มีความสามารถหลายอย่าง
"ปฏิเสธทุนหรอพี่"
หลังวินลับสายตา โทได้หันไปถามรุ่นพี่ที่ตนแอบชอบด้วยความสนใจ
"...พี่ไม่ค่อยสะบายใจเลย"
โก้พยักหน้ารับคำถาม แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวลจนความรู้สึกมันแสดงออกมาผ่านทางสีหน้า โทหันกลับมาที่โต๊ะทำงานของตัวเองพลางคิดถึงเรื่องของวินต่อ…
หลังจากเลิกงาน โทกลับหอพักแล้วตรวจเช็คเอกสารที่ผู้ช่วยกรอกข้อมูลเอาไว้ แต่ในใจกลับละจากวินไม่ได้ ไม่ใช่เพราะพิศวาท แต่เพราะความเป็นห่วงในฐานะศิษย์-อาจารย์
ตกดึกคืนนั้นเอง โทจึงนั่งทบทวนกับตัวเองแล้วตัดสินใจเขียนชื่อของวินลงในสมุดไดอารี่
__________
นายวชิรวิท หรือวิน เดือนมหาลัย ประจำปีการศึกษา คณะวิศวกรรมศาสตร์ ปรารถนาที่จะรู้ปัญหาของวิน
__________
เหมือนโทจะคิดว่าตนเองรู้จักกับวินดี แต่เอาเข้าจริงเขากลับไม่รู้อะไรเลย พอเขียนได้นิดเดียวก็วางปากกาลง ในใจนั้นกังวลว่าเขียนเท่านี้ไดอารี่จะสามารถทำหน้าที่ได้อย่างเต็มประสิทธิภาพไหม….
"ทำไมช่วงนี้มึงดูโทรมจังวะ"
"หมุนเงินไม่ทันว่ะพี่…."
หลังจากเผลอหลับไปไม่นาน รู้ตัวอีกทีตอนนี้โทก็มายืนอยู่ที่หน้าคณะวิศวะเสียเเล้ว เบื้องหน้านั้น เป็นวินที่กำลังนั่งบนโต๊ะหินอ่อนกำลังพูดคุยกับรุ่นพี่ที่โทพอรู้จัก
"หึ แล้วเอาไง งานที่กูเสนอ?"
"....."
โทมองดูกร รุ่นพี่คณะวิศวะพ่วงด้วยตำแหน่งเดือนมหาลัยปีก่อน ที่โทรู้จักเพราะนักศึกษาที่ทำกิจกรรมพวกนี้ต้องมาขออนุญาตเขาก่อนนั่นเอง
จากที่เห็น พอกรพูดถึงงานที่เสนอ วินกลับหน้าถอดสีและก้มหน้างุ้มลงกับพื้น กรใช้มือหนาของตนลูบไปที่หลังของวิน
"เออ กูไม่กวนละ ถ้ามึงตัดสินใจได้บอกกูก็แล้วกัน ยิ่งตอนนี้มึงมีตำแหน่งเดือนมาด้วย อัพราคาได้เยอะเลยนะมึง"
กรหยัดตัวลุกออกจากพื้นที่ ทิ้งวินที่นั่งถอนหายใจเงยหน้ามองท้องฟ้าด้วยความรู้สึกที่เดาไม่ออก โทเดินเข้าไปใกล้วินแล้วจ้องเข้าไปในดวงตา พลันภาพทุกอย่างกลับมืดสนิท โทเหมือนตกอยู่ในห้วงอวกาศที่ไร้ทิศทาง
แต่แล้วเขาก็ได้ยินเสียงกึกก้องดังแทรกเข้ามาในหัว พร้อมเสียงนั้นยังสะท้อนก้องไปทั่วเหมือนเสียงนั้นดังมาจากทุกทิศทุกทางจนโทต้องใช้นิ้วอุดหูเอาไว้
เสียงคนพูดจอแจจากทั่วสารทิศได้เริ่มเงียบลง แล้วเขาก็มาโผล่ที่ห้องนอนของใครสักคน
"ฮัลโหลแม่ ตอนนี้พ่อเป็นไงบ้างครับ…."
โทได้ยินเสียงดังมาจากด้านหลัง จึงหันหน้าไปยังต้นเสียง พบกับวินที่สวมเพียงกางเกงบอกเซอร์ตัวเดียวเดินออกมาจากห้องน้ำ พร้อมทิ้งตัวนั่งลงบนขอบเตียงนอน
"ครับ อยู่ได้ นี่ผมพึ่งได้รับตำแหน่งเดือนมหาลัยด้วยนะ ช่าย ลูกแม่หล่อและเก่งที่สุดในมหาลัยเลย หลังจากนี้ผมต้องไปถ่ายรูปแล้วก็ทำกิจกรรมของมหาลัยอะ อาจจะยุ่ง ๆ ไม่ค่อยได้โทรหานะครับ ครับ คิดถึงเหมือนกันครับ"
วินพูดคุยกับแม่ของตนด้วยความภาคภูมิใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขาค่อย ๆ ลุกจากเตียงแล้วเดินคุยโทรศัพท์กับแม่ทั่วห้อง
"แม่ไม่ต้องห่วงนะ ทำงานกับมหาลัยได้เงินด้วย ถ้าไม่พอจริง ๆ เดี๋ยวผมโทรไปขอ ฮ่า ๆ ๆ ครับ พักผ่อนด้วยนะครับแม่…."
เมื่อวางสายจากแม่แล้ว ใบหน้าที่เคยยิ้มแย้มก่อนหน้ากลับนิ่งเรียบราวกับคนไร้ความรู้สึก วินเดินไปนั่งที่ขอบเตียงอีกครั้ง พร้อมตตั้งสติเหมือนกำลังคิดบางอย่าง โทเห็นแบบนั้นก็รู้สึกเป็นกังวลมาก หากอยู่ตรงนั้น เขาอยากจะเดินเข้าไปแล้วปลอบเด็กน้อยตรงหน้า….
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ทำให้โทและวินต่างหันไปยังต้นเสียง เหมือนวินจะสูดหายใจลึกแล้วถอนหายใจยาวพร้อมลุกไปเปิดประตูให้กับผู้ที่เคาะประตู
"พร้อมยัง?"
คนที่เข้ามาใหม่นั้นไม่ใช่ใคร แต่เป็นกร รุ่นพี่ที่คุยกับวินก่อนหน้า กรเดินเข้าห้องพร้อมกล้องโปรและกระเป๋าเป้ใบใหญ่ พอเข้ามาถึงกรก็วางอุปกรณ์ที่นำมาลงที่พื้น
"ถ้าพร้อมก็บอกนะ"
กรและวินพากันมานั่งลงที่ขอบเตียง สองคนไม่คุยอะไรกัน ทั้งห้องนั้นเงียบสนิท ก่อนที่วินจะเงยหน้ามองกร แล้วพยักหน้าให้เป็นการส่งสัญญาณว่าเขาพร้อมแล้ว
"อะ ถ้าพร้อมแล้วก็ถอดเลย…"
หลังกรว่าจบ วินก็ลุกไปยืนตรงหน้าของกร แล้วทำการดึงผ้าชิ้นสุดท้ายจากตัวลงไปกองที่ข้อเท้า กรมองดูเลือนร่างของวินด้วยความพอใจ
"ยังฟิตเหมือนเดิมเลยนะมึง"
กรเอื้อมมือไปลูบไล้ตามส่วนกล้ามเนื้อที่ตัวของวิน วินไม่มีทีท่าขัดขืน เหมือนทั้งสองเคยทำแบบนี้มาก่อนแล้ว
กรให้วินนอนหงายลงบนเตียง แล้วเขาก็เป็นฝ่ายลุกขึ้นยืนพร้อมตั้งค่ากล้องของตน ก่อนที่จะเริ่มทำการถ่ายภาพ
โทตกใจมากที่เห็นเดือนมหาลัยหนุ่มหล่ออย่างวิน กำลังแก้ผ้านอนโพสท่าให้รุ่นพี่อย่างกรถ่ายรูปโป๊เอาไว้ แต่เขาไม่สามารถทำอะไรได้ สิ่งที่ทำได้ในตอนนี้คือมองดูภาพเหล่านั้น แม้เขาจะชื่นชอบในร่างกายที่หล่อเหลาซิกแพ็คแน่น แต่ในความเป็นอาจารย์เขารู้สึกไม่เข้าใจ….
กรให้วินยกแขนหนุนศีรษะ แล้วถ่ายภาพเหล่านั้น วินเปลี่ยนท่าไปเรื่อย ทั้งยกขาขึ้นเพื่ออวดโชว์ช่องทางด้านหลังที่มีขนปกคลุมอยู่ พอถ่ายภาพบนเตียงไปได้สักระยะ กรให้วินเปลี่ยนท่า มายืนที่ขอบเตียงแล้วให้วินเบ่งกล้าม พร้อมกรนั้นเดินถ่ายภาพรอบตัววินเพื่อเก็บสัดส่วนร่างกายให้ครบทุกมุมและองศา
"วิน มึงทำท่าสะพานโค้งได้ไหม"
"ทำไมหรอพี่?"
"เออหน่า ทำได้ไหม"
วินไม่ได้ตอบด้วยคำพูดแต่พยักหน้ารับ กรจึงให้วินทำให้ดู วินค่อย ๆ ตั้งท่าเตรียมพร้อม ก่อนจะใช้แขนสองข้างอ้อมไปด้านหลังแล้วเอนตัวทิ้งน้ำหนักลงไปจนร่างกายขนานกับพื้น พร้อมค่อย ๆ ดันส่วนกลางลำตัวแอ่นโค้งขึ้น กรพอใจมากแล้วถ่ายภาพรอบ ๆ วิน
"ไอ้วิน ไปรอกูที่ห้องน้ำเลย"
กรบอกกับวิน วินไม่เข้าใจแต่ก็ทำตาม พอเข้าไปถึง ไม่นานกรก็เดินตามเข้ามา พร้อมกับถือของบางอย่างมาด้วย ซึ่งของสิ่งนั้นก็คือ….มีดโกน เป็นมีดโกนสามใบมีดสำหรับโกนขนส่วนที่อ่อนโยน
กรเปิดฝักบัวฉีดน้ำไปทั่วตัวจนวินนั้นเปียกทั่วร่าง กรใช้ครีมโกนหนวดฉีดไปยังส่วนที่มีขนตามลำตัวของวิน แล้วทำการลงมือโกนขนตามจุดต่าง ๆ จนร่างกายของวินเกลี้ยงเกลา โดยที่วินไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใด
"เออ แบบนี้แหละดี รับรอง มีแต่คนชอบ"
กรล้างตัวให้วินแล้วรอวินเช็ดตัวจนแห้ง เมื่อเสร็จแล้วกรได้ให้วินมาถ่ายรูปอีกครั้ง คราวนี้ กรถ่ายใบหน้าเพียว ตามด้วยช่วงอก ช่วงเอว ช่วงล่าง พร้อมจับวินหันหลังแล้วก้มตัวใช้มือแหวกก้นของตนจนเห็นรูสีชมพูดสดที่ขมิบท้าทายกล้อง
กรถ่ายภาพเหล่านั้นเอาไว้หมด ไม่วาย ใช้นิ้วของตนแหวกอ้ารูของวินจนเผยออกมาแล้วถ่ายอีกครั้ง
"อืม เดี๋ยวกูส่งรูปขึ้นไป ไม่เกินสองวัน เดี๋ยวติดต่อกลับ รับรองงานนี้มึงรวยไม่รู้เรื่องเลยล่ะ"
กรกล่าวจบก็เก็บของแล้วเดินออกจากห้องของวินไป ตอนนี้เหลือวินคนเดียวในห้องที่นั่งเหม่อมองท้องฟ้าด้วยสายตาสิ้นหวัง
เฮือก!!
โทสะดุ้งตัวตื่นเพราะเสียงเคาะห้องดังลั่นปลุกเขา อาจารย์หนุ่มหยัดตัวขึ้นจากเตียงตรงไปเปิดประตูห้องเพื่อดูผู้มากวนการนอน
"อะไร ใครมาเคาะฮึ"
แกร๊ก
โทหมุนลูกบิดเปิดประตู ก็พบกับนักศึกษาคนหนึ่งที่ยืนอยู่เบื้องหน้า
"อ้าว พีรภัทร มีอะไรมาปลุกอาจารย์แต่ดึกแต่ดื่น"
"ดึกดื่นอะไรอาจารย์ จะเจ็ดโมงอยู่แล้ว"
โทตาโตทันทีหลังได้ฟังคำพูดนั้น เขารีบมองไปยังนาฬิกาแขวนผนังที่เข็มสั้นชี้อยู่ที่เลข 6 เข็มยาวชี้อยู่ที่เลข 7 ฉิบหายแล้ว ตื่นสายหรอวะเนี่ย!!!
"อะ แล้วเธอมีอะไรล่ะ"
โทพยายามข่มเสียงตัวเอง เขารู้ตัวแล้วว่ากำลังสาย แต่ต้องจัดการกับปัญหาตรงหน้านี้ก่อน
"ประตูห้องผมเสียครับ…"
"ประตูห้องเสีย?"
"..."
พีระภัทรพยักหน้ารับ โทถึงกับขมวดคิ้วสงสัย เพราะนี่มันไม่ใช่เรื่องที่เขาจะต้องจัดการ
"ประตูห้องเสีย ก็เรียกช่างสิ"
"ลุงช่างบอกให้มาขอกุญแจครับ"
"ทำไมล่ะ"
"เพราะอุปกรณ์ช่างอยู่ในห้องทำงาน"
ห้องทำงานหอที่อยู่ใต้ตึกที่มีไว้เพื่อเก็บเอกสาร สิ่งของ และให้นักศึกษามาติดต่อเรื่องต่าง ๆ แต่หน้าที่เปิดประตูไม่ใช่โท เป็นหน้าที่ของแม่บ้านที่ต้องเปิดเพื่อทำความสะอาดและสแกนนิ้วเข้าทำงาน ที่เขามีเป็นเพียงกุญแจสำรองเท่านั้น
"กุญแจอยู่ที่แม่บ้านไง"
"ก็…ป้าเขายังไม่มาครับ"
"โอเค เดี๋ยวอาจารย์เอาให้ แต่รู้ไว้อย่างนะ พีระภัทร ต่อไปนี้ถ้าเธอมีเรื่องอะไร พูดมาให้จบในหนึ่งประโยค เข้าใจไหม"
โทส่งสายตาอาฆาตให้กับนักศึกษาตรงหน้าพร้อมยื่นกุญแจสำรองให้ไป แล้วต้องเตรียมตัวอาบน้ำเพื่อไปเข้ากองกิจ แต่ช่วงเวลาเร่งรีบแบบนี้ แน่นอนว่านักศึกษาทุกชั้นพากันจองคิวต่อแถวเข้าห้องน้ำเป็นแน่……คิดแล้วเพลีย
"มาสายนะวันนี้…."
"โห่ วันเดียวเองพี่"
โก้เอ่ยแซวเขาทันทีหลังโทก้าวขาเข้ามาในห้องทำงาน โทเองก็ไม่ปฏิเสธอะไรเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายแค่เเซวเล่น พอจัดของเตรียมเอกสารงานต่าง ๆ พร้อม โทก็เริ่มทำงานรูททีนของตัวเอง เสร็จก็เกือบ 10 โมง
เมื่อทำเสร็จ ก็เคลียร์งานเก่า ตอนนั้นเองที่เขานึกย้อนถึงความฝันเมื่อคืน จึงได้ตัดสินใจถามกับโก้ไป
"พี่โก้!"
"ว่า?"
"ผมขอคุยด้วยครู่นึงสิครับ"
"?"
โทเอ่ยบอกกับโก้ตรง ๆ โก้ก็ส่งสายตาสงสัยกลับมา โทพยักหน้าอ้อนวอน โก้จึงใจอ่อน ทั้งสองเดินออกจากห้องทำงานไปยังศาลาไม้ที่อยู่หน้าตึกกองกิจ ท่ามกลางสวนดอกไม้ขนาดย่อม
"มีอะไรถามพี่หรอ"
"เอ่อ เรื่องวินน่ะครับ"
"อืม มีอะไรหรอ"
"คือ…ช่วงก่อนหน้านี้วินมีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ…."
หลังจากได้รับข้อมูลจากโก้ ทั้งสองก็กลับไปทำงานต่อจนถึงเวลาพักเที่ยง โทรื้อหาเอกสารทะเบียนช่วงประกวดดาวเดือน ก่อนจะพบสิ่งที่ต้องการ เมื่อได้เบอร์โทรศัพท์ของวินมาแล้ว โทไม่รอช้ากดต่อสายทันที…
ในตอนนี้ วินได้มานั่งอยู่ที่ศาลาหน้าตึกกองกิจพร้อมกับโท
"อาจารย์โท เรียกผมมา มีอะไรหรือเปล่าครับ"
วินเอ่ยถามออกมาแต่โทนั้นกลับไม่ได้สนใจคำพูดของวิน โทจ้องมองรูปร่างของวินที่ตอนนี้มันดูต่างจากภาพที่เห็นในฝัน
ผอมลงไปเยอะเลยแฮะ
"วิน สะบายดีไหม ช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง"
หลังจากได้ยินคำถามของโท วินได้เงย
หน้ามองจ้องไปที่ดวงตาของโท พร้อมน้ำใสได้เอ่อล้นไหลออกมาโดยที่เจจ้าตัวไม่รู้
"วิน ร้องไห้ทำไม"
"ห๊ะ อะ เอ่ เปล่าครับ"
วินกล่าวปฏิเสธแล้วใช้มือเช็ดน้ำตาที่อาบแก้มของตน โทขยับตัวเข้าไปนั่งใกล้แล้วใช้มือลูบหัวไหล่ ปลอบวิน วินไม่ตอบอะไรแต่สีหน้าของเขากลับทุกข์ทรมาณ
โทรู้สาเหตุที่วินร้องไห้ เพราะคำที่เขาพึ่งถามวินไปนั้น เป็นคำเดียวกับที่แม่ของวินได้เอ่ยถามวินจากฝันที่โทได้ยิน
"อาจารย์ไม่รู้นะว่าเธอมีปัญหาอะไร แต่ถ้าเธออยากระบาย อาจารย์พร้อมรับฟังนะ"
วินผละตัวออกจากโท แล้วนั่งครุ่นคิด มือสองข้างกำหมัดแน่น ริมฝีปากถูกขบกัดด้วยความเผลอตัวจนมีเลือดไหลออกมา โทเห็นแบบนั้นจึงเรียกวินเพื่อดึงสติ
"วิน! วิน!!"
วินค่อย ๆ เงยหน้าของตัวเองขึ้นมา โทเอื้อมมือไปกุมมือของวินแล้วบีบให้กำลังใจ
"นี่ เอกสารขอทุน"
"ทุน? ผมปฏิเสธไปแล้วครับ"
"อืม อาจารย์รู้แล้ว"
โก้เล่าว่า วินนั้นมาขอทุนเพราะเงินค่าเทอมที่จ่ายมาก่อนหน้า แม่ของเขาได้ขอเบิกคืนเนื่องจากต้องใช้ผ่าตัดพ่อที่ประสบอุบัติเหตุกระทันหัน แต่เงื่อนไขของทุนนั้น ผู้รับทุนจะต้องทำกิจกรรมต่าง ๆ ซึ่งวินที่กำลังขัดสน หลังเลิกเรียน เขาต้องทำงานพิเศษเป็นติวเตอร์เพื่อหาเงินใช้ในแต่ละวัน ไหนจะกิจกรรมของคณะและมหาลัยในฐานะของเดือน ซึ่งสิ่งที่ได้มาแม้จะพอใช้ แต่ก็ยังไม่พอค่าเทอม ทั้งเทอมปัจจุบัน และในอนาคต
"แต่ผม…."
"นี่ ดูก่อนสิ"
โทเอ็ดวินจนวินหยุดพูดแล้วรับกระดาษที่โทยื่นมาให้ พอวินอ่านเอกสารนั้นก็ตาโตแล้วยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
"จริงหรอครับอาจารย์ อาจารย์ผมได้ทุนนี้จริงหรอครับ!"
วินยิ้มร่าออกมาพร้อมน้ำตาไหลลงมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ เป็นน้ำตาของความดีใจ เพราะทุนที่วินได้รับนั้น เป็นทุนเปล่า ซึ่งให้มาฟรี ๆ โดยไม่มีเงื่อนไขใด ๆ ทำให้วินโล่งใจจนเผลอกอดขอบคุณโท โทเองก็กอดตอบและใช้มือลูบหลังวินไปด้วย
วินลุกขึ้นจากศาลาแล้วหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาแม่พร้อมเล่าเรื่องทุนให้แม่ฟัง
"ยิ้มแก้มปริเชียวนะ กอดกันกลมเลยหนิ"
เสียงโก้แซวโทหลังจากที่เขาเดินกลับเข้ามายังห้องทำงาน โทนึกแปลกใจที่โก้เอ่ยแซวเขาเพราะปกติโก้ไม่เคยพูดอะไรทำนองนี้มาก่อน ตั้งแต่รู้จักกันมา โทไม่เคยโดนโก้แซวเรื่องแบบนี้เลย….
"ก็นิดนึงพี่ ฟูลฟีล โดนเด็กกอดฮ่า ๆ ๆ"
ไม่รู้นึกอะไรโทถึงได้พูดแบบนั้นออกไป ปกติเขาไม่เคยกล่าวล่วงเกินเลยแม้แต่ครั้งเดียว ไม่ว่าจะพูดเล่นหรือพูดจริงก็ตาม ยังนึกแปลกใจตัวเองที่รับมุกโก้แบบนี้ แต่เป็นโก้เองที่พอฟังโทพูดแบบนั้นกลับทำหน้าดุไม่พอใจใส่เขาแล้วเบนหน้าหนีไป
โทยังคงมองลอดทะลุประตูออกไป ยังคงเห็นวินที่ดีใจกระโดดโลดเต้นอยู่ที่ศาลา เพราะความจริงแล้ว ทุนที่วินได้รับนั้น มันคือเงินของเขาเอง โทไม่รู้ว่าทำไมเขาตัดสินใจช่วยวินแบบนี้ แต่เขามั่นใจ ว่าสิ่งที่ทำนั้น เป็นเรื่องที่ดีแล้ว
เมื่อกลับจากกองกิจ โทก็มาตรวจตราทุกอย่างตามปกติด้วยความสุขที่ได้ทำไปในวันนี้ พอขึ้นมายังห้องพัก โทกลับแปลกใจ เมื่อสมุดไดอารี่นั้นเปิดออกมาหน้าที่เขาเขียนชื่อของวินไว้ แต่น้ำหมึกนั้นยังคงติดแน่นไม่จางหายไปเหมือนอย่างชื่อโก้…..!!
__________
วันนี้ลงให้เป็นพิเศษฉลองผู้ติดตามเกินที่คาดไว้
พรุ่งนี้จะลงตอนต่อไปตามปกตินะครับ
ขอบคุณครับ ขอบคุณมาก ๆ คับ ตื่นเตนเลย ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ข อ บ คุ ณ ค รั บ {:5_130:} สุดยอด คุณครับเสียวมากเลยครับน้ำแตกเลย ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ เยี่ยมครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ การให้อาจจะเล็กน้อยสำหรับเรา แต่ก็ยิ่งใหญ่สำหรับใครบางคน ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ.