DarkSide อีกด้านของคุณ 13 สมปรารถนา
สิ่งหนึ่งที่โทได้เรียนรู้จากไดอารี่ตั้งแต่แรกจนมาถึงปัจจุบัน คือสมุดไดอารี่มอบความปรารถนาให้เขาได้จริง แต่ให้ได้ในรูปนามธรรมเท่านั้น เขาเคยลองเขียนความปรารถนาที่จะร่ำรวยมั่งคั่งไปด้วยเงินทอง แต่สิ่งที่ได้รับเป็นเพียงความมั่งคั่งภายในฝัน ไม่สามารถจับต้องได้ทำให้เขานึกถึงข้อความบางอย่างที่เคยรับรู้มา โทตระหนักนึกถึงโก้ ในหัวตีกันด้วยความรู้สึกมากมาย มือที่ถือสมุดอยู่นั้น ได้ถูกใช้ให้ยกขึ้นมาถือ สลับวางมันคืนที่บนโต๊ะครั้งแล้วครั้งเล่า ในใจสับสนความคิดในหัวตีกัน และอีกสิ่งหนึ่งที่ไดอารี่บอกเขา คือเรื่องราวเหล่านั้นมักเกิดในช่วงอดีตที่ผ่านมา
โทชั่งใจอยากจะเขียนเรื่องราวของโก้เพื่อจะรับรู้ถึงอีกด้านของอีกฝ่าย แต่อีกใจกลับไม่อยากรู้ และปล่อยให้มันเป็นความลับต่อไป หากรู้แล้วอย่างไร เขาจะทำอะไรกับมันได้ ความคิดเห็นของผู้คนที่หลั่งไหลเข้ามาในหัว รวมถึงความเห็นของเรย์ที่ได้คุยกันก่อนหน้า
'มึงทำอะไรหลายอย่างให้เขาจนถึงวันนี้ แต่มีอย่างนึงที่มึงไม่เคยทำ คือบอกชอบพี่เขาไป'
แม้เขาจะเห็นด้วยกับเรย์ แต่ความกลัวที่เกิดขึ้นในใจทำให้เขาไม่กล้า ถ้าบอกแล้วจะเป็นยังไงต่อ จะคบกันหรอ จะมีความสุขด้วยกัน ไปรับไปส่ง พักก็ไปกินข้าวด้วยกัน วันหยุดเที่ยวด้วยกันแบบนี้หรอ? แต่ในขณะที่กำลังยิ้มไปกับความสุขในจินตนาการ ใบหน้าของโทก็กลับเปลี่ยนเป็นสลดเมื่อความคิดอีกมุมได้เข้าแทรก หรือถ้าบอกไปแล้ว โก้ไม่ได้ชอบเขาขึ้นมา เขาจะทำยังไง จะมองหน้ากันติดไหม แล้วโก้จะเอาเขาไปนินทาหรือเปล่า หรือต้องย้ายงาน? นึกแล้วโทก็เปิดโน๊ตบุ๊คของตัวเองเพื่อเปิดเว็บไซต์ต่าง ๆ สมัครงานที่ใหม่เพื่อเตรียมรับมือกับความผิดหวังที่อาจจะเกิดขึ้นในอนาคต….
"พี่โก้ครับ วันหยุดนี้ไปไหนหรือเปล่าครับ"
โทเริ่มลงมือทำภารกิจสารภาพรัก ด้วยการช่วยเหลือจากอินเทอร์เน็ต และนี่คือขั้นตอนแรกในการสารภาพรัก ซึ่งก็คือ ต้องรู้ก่อนว่าพี่เขามีคนในใจหรือยัง จะได้ไม่แป๊กหากสารภาพไปแล้ว โดยการที่เขานัดโก้มากินแจ่วฮ้อนที่ตลาดหลังมอ และเลือกโต๊ะที่ส่วนตัวหน่อย
"อืม….ไม่มีนะ ทำไม โทจะชวนไปไหนหรือเปล่า?"โก้ทำท่าคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะบอกกับคนฝั่งตรงข้าม
"แล้ว…พี่ไม่ไปเดทกับแฟนหรอครับ" ปั๊ง! ยิงคำถามเข้าประเด็นไปทันที ใบหน้าโทงุ้มมุดลงไปมองที่พื้น แม้จะรู้สึกเขินอาย แต่ก็ตื่นเต้นไปพร้อมกัน ลุ้นในคำตอบของอีกฝ่าย เพราะมันจะตัดสินว่าเขาจะพอหรือไปต่อ คำถามที่เตรียมมาจะได้ใช้หรือไม่อยู่ที่จังหวะนี้แล้ว
"ห๊ะ? พี่ยังไม่มีแฟนเสียหน่อย"โก้พูดไปก็ยกแขนขึ้นมาเกาไปที่ท้ายทอยด้วยความเขินอาย แต่โทนั้นไม่ได้รับรู้เพราะมัวแต่ก้มมองพื้น
"หระ หรอครับ ผมนึกว่าพี่มีแฟนแล้วเสียอีก"เมื่อได้ยินคำตอบ เขาเผลอยิ้มออกมาในใจ ก่อนจะเกร็งหน้าหุบยิ้มทำเนียนเงยหน้าขึ้นมากินต่อทำเป็นไม่สนใจแต่ก็หลุดยิ้มออกมาหลายจังหวะ
"ทำไมหรอ ทำไมถึงคิดว่าพี่มีแฟนหล่ะ?"
"ก็พี่ทั้งหล่อ หุ่นดี ขยันทำงาน ใจดี แถมผมยังเห็นพี่กับพี่ตินไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย ๆ อีก"โทเอ่ยถึงติน บุคลากรของมหาลัยอีกคนที่เป็นคนตรวจบัญชี อยู่ฝ่ายบริหารที่ชอบมาเกาะแกะกับโก้บ่อย ๆ แถมยังชอบอัพรูปกอดแขน เกาะขาโก้ลงในโซเชียลบ่อยอีก
"ฮ่า ๆ ไอ้ตินอะนะ ก็พี่ต้องแชร์เอกสารกับมันไง แล้วโทเหอะ ช่วงนี้หนีหน้าพี่ตลอดเลย หนีไปอยู่กับแฟนหรอ?"จากพูดเล่นขำ ๆ แต่ประโยคสุดท้ายโก้จริงจัง แต่โทไม่ได้สนใจเพราะกำลังดีใจกับคำตอบก่อนหน้า แต่ก็แปลกใจที่โก้คิดว่าเขาหลบหน้า เขาหนีหน้าโก้หรอ? ก็ไม่หนิ เอ๊ะ! หรือหนี?
"ผมไม่ได้หนีเสียหน่อย อีกอย่าง ผมไม่ได้มีแฟนเสียหน่อย…"เมื่อโทหายกังวล เขาเริ่มร่าเริงอีกครั้งทำให้พูดคุยกับโก้สนุกกว่าช่วงแรก เมื่อกินเสร็จก็แยกย้ายกันกลับ โทได้เตรียมการขั้นสองเพื่อที่จะทำภารกิจ สารภาพรักกับโก้ แต่ก่อนอื่น….โทหยิบมือถือขึ้นมาเปิดดูวิธีการตามเว็บไซต์ที่แนะนำ
สองสามวันต่อมา โทได้ทำตามวิธีการต่าง ๆ จนความสนใจและความรู้สึกนั้นได้เอ่อล้นจนเหมือนทำให้โก้เองรับรู้ได้ และเมื่อความสัมพันธ์เบ่งบาน มันก็ถึงเวลาที่จะ…….
"พี่โก้ครับ ผม…มีเรื่องจะปรึกษาหน่อยครับ"โทได้ตัดสินใจขอคุยกับโก้เป็นการส่วนตัวก่อนที่จะเลิกงานไม่นานนัก แต่เมื่อเห็นสีหน้าของโก้ที่เดินตามออกมาที่ศาลาหน้ากองกิจที่นิ่งเรียบ กลับทำให้โทที่ตื่นกลัวก่อนหน้ายิ่งไม่กล้าเข้าไปใหญ่
"พะ พี่โก้…"โอ๊ยยย แค่เรียกชื่อก็แทบไม่กล้าแล้ว ร้อยวันพันปีไม่เคยเป็น มาเป็นอะไรตอนนี้วะเนี่ย!
โทบีบมือกำหมัดแน่น ปากก็อ้าปากเผยอแต่กลับไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา ทั้งตัวเต็มไปด้วยเหงื่อผุดออกมามากมาย ตอนนี้เริ่มเข้าใจหัวอกของคนแอบชอบที่อ้ำอึ้งตอนสารภาพรักที่เขาเคยดูในโซเชียลแล้ว ว่ามันอึดอัดและตื่นเต้นแค่ไหน
"ผะ ผะ ผะ ผม ผม ผม…..ผมชะ…"
"โทจะย้ายไปที่อื่นหรอ?"อุตส่าเตรียมใจฝืนพูดออกมา แต่ไม่ทันจบประโยคก็ถูกโก้พูดขัดขึ้นมาเสียก่อน
"ห๊ะ?"โทยืนงงหนักเข้าไปใหญ่ ที่บรรยากาศการสารภาพรักที่เขาปูมา กลับรู้สึกคล้ายเหมือนมีเมฆสีดำลอยอยู่บนหัว
"อะ! นี่เอกสารที่ทางนั้นส่งมา…อย่างน้อยถ้าจะไป บอกกันหน่อยก็ดี"ว่าจบโก้ได้ยัดซองจดหมายใส่มือของโท พร้อมเดินหน้าเสียกลับเข้าที่ทำงาน
"เดี๋ยวพี่โก้ คือผม ผม พี่โก้ เดี๋ยว!!"โททำได้เพียงตะโกนเรียก แต่ขาสองข้างนั้นไม่สามารถก้าวขยับได้จึงยืนร้องอยู่แบบนั้นจนโก้เปิดประตูเข้าออฟฟิศไป
"เรียนคุณ ทวิภพ…."โทอ่านซองจดหมายพร้อมเปิดออกเพื่ออ่านเนื้อหาเอกสารด้านใน มันคือหนังสือตอบรับมหาลัยที่เขายื่นสมุครไปก่อนหน้านี้ ฉิบหาย แล้วมาอยู่ที่พี่โก้ได้ไงวะ
หลังจากเริ่่มก้าวขาได้ เขารีบวิ่งไปยังออฟฟิศ แต่โก้นั้นได้ออกไปแล้ว โทหยิบมือถือขึ้นมากดโทรออกหลายสาย แต่โก้นั้นไม่รับสายเลย เขาจึงหอบสังขารของตัวเองเดินกลับหอพัก
โทนั้นไม่ได้เดินกกลับเข้าห้องหรือไปดูงานในออฟฟิศใต้หอเหมือนอย่างเคย เขาหย่อนตูดนั่งลงบนพื้นหญ้าข้างสนามบาสมองไปยังเบื้องหน้าที่มีกลุ่มนักศึกษากำลังเล่นกันอยู่ แต่จิตใจไม่ได้โฟกัสไปที่เบื้องหน้าแม้แต่น้อย ในหัวค่อนข้างสับสนไม่รู้ว่าสับสนที่โก้โกรธที่เขาจะย้าย หรือโกรธตัวเองที่ไม่กล้าพอที่จะพูดจนเรื่องมันลงเอยแบบนี้….หากตอนนั้นเขาพูดไปเลย ไม่มัวแต่อ้ำอึ้ง เขาอาจจะคบกับโก้ไปแล้ว…หรือบางที เขาอาจจะอกหักไปแล้วก็ได้
"บางครั้ง เราก็ไม่ต้องคิดอะไรมากนะคะ เราแค่ลองออกวิ่ง วิ่งไปข้างหน้า วิ่งไปเรื่อย ๆ กระทั่งเราเหนื่อย เราหอบ เราหยุดพัก บางที คนที่อยู่ตรงหน้าของเราตอนนั้นอะค่ะ อาจจะเป็นเขาก็ได้ หรือไม่บางที ก็อาจจะไม่มีใครเลย แต่อย่างน้อย เราได้พยายามแล้ว แต่พี่เชื่อว่า ความพยายาม มันไม่เคยทรยศใคร พี่ขอให้หนูเข้มแข็ง และก้าวข้ามผ่านมันไปได้ค่ะ…."เสียงคำพูดที่ดังออกมาจากมือถือของนักศึกษากลุ่มหนึ่งที่นั่งฟังรายการวิทยุอยู่ได้หลุดเข้ามาในหูของโทโดยบังเอิญ
มันเหมือนความคิดทั้งหมดในหัว พร้อมความเห็นหลาย ๆ อย่างจากหลาย ๆ คนที่เคยมีอยู่ในหัวของเขามันกำลังก่อตัวเป็นกลุ่มความคิดขนาดใหญ่ แล้วเสียงที่ได้ยินโดยบังเอิญนั้นเป็นเหมือนเข็มเล็ก ๆ ที่ไปจิ้มเอาสิ่งที่ห่อหุ้มก้อนความคิดนั้นไว้จนมันแตก โทหยัดตัวลุกขึ้นยืนมองไปยังต้นเสียงจากมือถือนั้น แล้วได้ทำสิ่งที่เขาควรจะทำ….
ขาสองข้างก้าวไปยังทิศทางเบื้องหน้า ร่างของชายหนุ่มได้ขยับเท้าวิ่งออกจากลานกล้างหน้าหอพัก เขาวิ่งไปยังเบื้องหน้าโดยที่ไม่รู้ว่าจุดมุ่งหมายของเขาคือที่ไหน เขาทำตามคำแนะนำของดีเจสาวที่ได้บอกก่อนหน้า โทวิ่งไปเรื่อย ๆ ไม่หยุดพักแม้แต่น้อย เขขขขขขาวิ่งไปข้างหน้าด้วยความหวังเต็มหัวใจ หวังที่จะพบกับคนที่เขาแอบชอบมาหลายปี ความรู้สึกแอบรักข้างเดียวที่บีบอัดเป็นแรงขับให้เขามุ่งไปยังข้างหน้า ความหวังที่จะได้สารภาพความรู้สึกออกไป ในหัวของเขานั้นมีเพียงชื่อของโก้ที่ดังก้องกังวาล ใช่แล้ว จุดมุ่งหมายของเขาคือโก้ โก้!
"แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก ฟืดดดด"
ไม่รู้ว่าโทวิ่งมาไกลแค่ไหน รู้เพียงว่าตอนนี้ฟ้าสีครมได้เปลี่ยนเป็นสีดำแล้ว ชายหนุ่มก้มหน้าหอบสองแขนจับเข่ายันพยุงร่างเอาไว้ น้ำตาใสไหลรินออกมาจากเบ้า ไม่กล้าที่จะเงยหน้ามองไปยังเบื้องหน้า เพราะกลัวว่าเขา…จะไม่เห็นอะไรเลย
"ฮึก อึก อืออ"โทกลืนน้ำลายลงคอและฝืนกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ร้องไห้ และตัดสินใจด้วยความกล้าหาญ เงยหน้าขึ้นช้า ๆ เมื่อมองเห็นสิ่งตรงหน้า เขากลับพบ……ความว่างเปล่า
เบื้องหน้าคือถนนในซอยเปลี่ยว ที่ไร้ผู้คนและรถที่สัญจรใด ๆ สองข้างทางมีแต่ป่าเคล้าไปด้วยเสียงจิ้งหรีดร้องปะทะความเดียวดาย เมื่อเห็นแบบนี้ โทได้ตัดสินใจ..
"ฮืออออ ฮืออออ ฮืออออ"โทปล่อยโฮออกมาโดยไม่อายใคร เพราะไม่มีผู้คนที่อยู่แถวนั้นเลย เขาระบายทุกสิ่งอย่างออกมาทางน้ำตาที่ไหลอาบรดที่ข้างแก้ม ความอัดอั้น ความอึดอัด ความผิดหวัง ทุกสิ่งอย่างปะดังปะเดเข้ามาที่ชายหนุ่ม
"โท!!"
โทหูแว่วได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเรียกชื่อเขาจากทางด้านหลัง แต่แล้วก็ร้องไห้ต่อเพราะคิดว่าคงหูฝาดไป
"โท!"
เสียงเรียกนั้นดังขึ้นมาเรื่อย และเหมือนจะใกล้ขึ้น ชายหนุ่มคิดกับตัวเองว่าตอนนี้เขาคงเพ้อไปแล้ว นี่เราช็อคจนบ้าเลยหรอ เฮอะ น่าสมเพชดีเนอะ หึหึจากที่ร้องไห้โฮ เริ่มเป็นบ่นและสมเพชตัวเองที่ผิดหวังจนจะเป็นบ้า
"แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก โท!!"รอบนี้เขาได้ยินเสียงใกล้มาก เสียงมันเหมือนดังมาจากด้านหลังนี้เอง แต่เสียงที่ได้ยินทำเอาเขานึกถึงคนที่ทำให้เขามาร้องไห้ฟูมฟายแบบนี้
"โท มาทำอะไรที่นี่?"คราวนี้เขารู้สึกเหมือนเสียงเข้ามาใกล้ขึ้นอีก กระทั่ง
หมับ!
มีมือยื่นเข้ามาจับที่บ่าของเขา โทจึงคิดว่าเขาไม่ได้บ้าหลอนหูไปเองแล้ว จึงได้หมุนตัวพลิกกลับอีกทาง จนได้พบกับร่างของชายอีกคน
"พะ พะ พะ พี่โก้ พี่จริง ๆ ใช่ไหม"
โทเอ่ยชื่อคนตรงหน้าด้วยความที่ไม่อยากเชื่อสายตา จึงเอื้อมมือไปจับและลูบเข้าที่ใบหน้าเรียวจนถึงคาง
"โอ๊ย!! หยิกพี่ทำไม"โก้เอ่ยร้องเพราะโทนั้นหยิกเข้าที่ข้อศอกของเขา
"พี่จริงด้วย ผมไม่ได้บ้าใช่ไหม ฮ่า ๆ ผมไม่ได้บ้าจริง ๆ ด้วย"
"แล้วทำไมไม่หยอกตัวเอง"
"ผมกลัวเจ็บอะ ว่าแต่ พี่มาทำอะไรตรงนี้"โทเอ่ยถามอีกฝ่ายจนลืมไปแล้วว่าก่อนหน้าเขาอยู่ในสภาพที่โทรมขนาดไหน
"โทนั่นแหละมาทำอะไร แล้วนี่…ร้องไห้หรอ ดูหน้าสิเนี่ย ดูไม่ได้เลย"โก้ใช้มือของตนเช็ดคราบน้ำตาที่แก้มของโทออก จนโทเริ่มได้สติแล้วเดินถอยห่างจากโก้ ทำให้โก้งุนงง
"เพราะพี่อะแหละ"
"เพราะพี่?"
"ใช่"
"ยังไง?"
"ก็วันนี้พี่หนีผมอะ"
"ก็….พี่โกรธ ที่เราทำอะไรไม่ปรึกษาพี่ จะย้ายงานอย่างน้อยก็น่าจะบอกกันบ้าง พี่น้อยใจนะที่ทำอะไรไม่บอกพี่"
"พี่นั่นแหละ ไม่ยอมฟังผม ผมกำลังจะสารภาพรักพี่ แล้วพี่ก็เดินหนีผมไปแบบนั้นอะ…"
"สารภาพรัก?"
"ใช่ สารภาพระ…รัก"เมื่อได้สติ โทยืนอึ้งไปชั่วครู่ ไม่คิดว่าเขาจะพูดมันออกมา ใบหน้าที่แดงเพราะเสียใจก่อนหน้า ได้ร้อนผ่าวขึ้นอีกครั้งด้วยความเขินอาย
"โท…ชอบพี่หรอ"โทไม่ตอบแถมยังมุดหน้าจ้องพื้นอีก จนอีกฝ่ายต้องเดินเข้ามาประชิดตัวแล้วใช้มือจับคางโทเชยขึ้นมาจ้อง ทั้งสองสบตากัน ใบหน้านั้นห่างเพียงไม่ถึงคืบ
"ทำไมไม่ตอบล่ะครับ…โท ชอบพี่หรอ"น้ำเสียงทุ้มต่ำกังวาลดังไม่ห่าง เสียงนั้นดังก้องสะท้อนทั่วหัวของโท ใบหน้าโทพยักขึ้นลงเป็นคำตอบ
"พี่เอง….ก็ชอบโทนะ!"
หลังคำพูดนั้น โทก็ยืนตัวบิดเกร็ง มือสองข้างหยิกงอ ใบหน้าค้างแข็งแบบนั้นเพราะโก้ได้เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้จนริมฝีปากอวบอิ่มของโก้ประทับเข้ากับริมฝีปากของเขา โททำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนรับความรู้สึกนั้นอยู่กลางถนน โดยมีพยานรักเป็นเจ้าของเสียงร้องแสดงความยินดีตามสองข้างทาง
สองหนุ่มได้มานั่งที่โต๊ะพลาสติกหน้าร้านสะดวกซื้อ โดยที่โก้ได้เข้าไปซื้อน้ำดื่มและผ้าเย็นมาบริการคนตรงหน้า
"เอ่อ พี่โก้ครับ…."
"อืม ว่าไง"
"คือ ตอนนี้เรา…."
"เป็นแฟนกันนะ!"
"ห๊ะ!!"
"ตกใจอะไร เป็นแฟนกันนะ"
"พะพะพี่ พี่โก้ขอผมเป็นแฟนหรอครับ"โทตกใจ ปนแปลกใจ ปนสงสัย
"นี่ ถ้าเกิดว่าพี่ไม่อยากเก็บโมเม้นโรแมนติก พี่จะถามกลับว่าขอไปเป็นเมียน้อยมั๊ง -o-"
"ก็ผมตกใจอะ อยู่ ๆ พี่มาขอผมเป็นแฟนแบบนี้ เป็นใครก็ตกใจป่ะ"
"แล้วเอาไง สรุป…"โก้จ้องหน้าของโทแล้วเค้นเอาคำตอบ โทเองได้แต่หลบสายตาเพราะความเขิน
"อืม เป็นแฟนกัน"
จุ๊บ!
"เห้ย ทำอะไรเนี่ย เดี๋ยวคนเห็น"อยู่ ๆ โก้ก็ยื่นหน้าจุ๊บเข้าที่แก้มของโท แล้วทำทีปัดป่ายหน้าของโทออก
"อายอะไร คนเป็นแฟนกัน หอมแก้มกันก็ปกติป่ะ"
"แต่นี่มัน…."
"ไม่ต้องเถียง แค่เขินอย่างเดียวก็พอ"
โก้ยังหยอกล้อโทเมื่อเห็นว่าโทเขินก็รู้สึกว่ามันน่าแกล้ง
"อือพี่โก้ พอแล้ว ….ว่าแต่ พี่ไปเจอผมได้ไงอะ"โทเอ่ยถามความแคลงใจ เพราะไม่คิดว่าโทจะไปโผล่ที่ในซอยเปลี่ยว ในใจคือนึกเรื่องพรหมลิขิตแล้วหนึ่ง ความบังเอิญอีกหนึ่ง
"ก็พี่เห็นอะสิเลยวิ่งตาม พี่ตะโกนเรียกเราตั้งนานก็ไม่สนใจ พี่เลยวิ่งตาม"
"แล้วพี่ เห็นผมได้ไงอะ"โทยังคงเอ่ยถามหาความกระจ่าง โก้ยืนขึ้นแล้วยกแขนสองข้างขึ้นเหนือพื้น
"นี่มันซอยบ้านพี่ โทวิ่งผ่านหน้าบ้านพี่"
"..."เอิ่ม ในใจตอนนั้นคือ….
"ทำไม คิดว่าบังเอิญเจอกันแล้วเชื่อว่าเป็นพรหมลิขิตงี้หรอ"สัส เดาถูกอีก
"พี่เดาถูกใช่ป่ะ ฮ่า ๆ"คนอะไรวะ เดาเก่งฉิบหาย
"มันก็จริงป่ะละ ถ้าสมมติว่าผมวิ่งผ่านหน้าบ้านพี่ แต่พี่อยู่ในบ้านก็ไม่เห็นป่ะ"โทเถียงสุดใจ ไม่ยอมแพ้ในเรื่องแบบนี้
"จะบอกว่า คู่ของเราเป็นพรหมลิขิตงั้นหรอ"
"..."เงียบสิรอไร อยากจะตอบแบบนั้นนะ แต่ถ้าพูดไปมันก็ดูจะเวอร์ไปหน่อย
"ว่าแต่ พี่บอกว่าชอบผม พี่ชอบผมตั้งแต่เมื่อไหร่อะ"โทเปลี่ยนเรื่องคุย และเป็นสิ่งที่เขาสงสัยมากเช่นกัน
"อืม ก็ตั้งแต่ตอนเรียนมัธยมล่ะมั๊ง ตอนนั้นพี่เห็นโททำงานพิเศษช่วยเหลือทางบ้าน พี่มองว่าโทเป็นคนที่ขยัน น่ารัก มีความตั้งใจ มีความรับผิดชอบ…แล้วโทล่ะ ชอบพี่ตั้งแต่ตอนไหน"
"ก็ตั้งแต่มัธยมแหละ แต่ตอนนั้นพี่มีสาวเต็มไปหมด พอเข้ามหาลัย พี่ก็มีแต่คนเข้าหา พอเรียนจบได้มาทำงาน ผมก็ลาออกจากการเป็นอาจารย์สอนมาทำงานที่กองกิจเพื่อจะอยู่ใกล้พี่"เล่าไปก็อายตัวเองเหมือนกันนะเนี่ย
"โห แรดเหมือนกันนะโทเนี่ย"
"นี่แน่ะ"
"โอ๊ย พี่เจ็บนะ"โก้แกล้งแซวจนโดนโทตีเข้าที่ไหล่ แต่ไม่วายหยอกต่อ
จะว่าไปนี่มันก็สุดเหมือนกันนะ แอบชอบกันมาตั้งแต่เด็ก จนมาสารภาพกันตอนโดแล้วคบกัน นี่ถ้าเขาคบกันตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ คงฉลองวันครบรอบมาหลายครั้งแล้ว
"ให้พี่ไปส่งไหม"
"ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมเดินกลับ"ไม่เป็นไรก็บ้าแล้ว พูดออกไปได้ไงวะ จากหอมาถึงบ้านพี่โก้ตั้งเกือบ 6 กิโล วิ่งมาได้ไงวะ
โท คิดในใจภาวนาอย่าให้โก้บ้าจี้เชื่อคำพูดเขาเลย
"อ๋อโอเค งั้นพี่เข้าบ้านก่อนนะ บาย"โก้ว่าจบก็ทำทีเดินกลับบ้านซึ่งอยู่ตรงข้ามกับร้านสะดวกซื้อ โทได้แต่ส่งสายตาอ้อนวอนร้องเรียกโก้ให้หันกลับมาแล้วถามเขาอีกครั้ง รอบนี้สัญญาว่าจะไม่พูดอะไรปัญญาอ่อนแบบนั้นอีก พลีส….
"เอ้อ โท…."โทยิ้มหน้าระรื่นเมื่อโก้หมุนตัวกลับมา โทรอให้โก้เอ่ยปากชวนเขาอีกรอบใจแทบขาด โก้เดินกลับมาหาเขาแล้วหยุดตรงหน้า ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า…
"รีบกลับนะ ดึก ๆ อากาศหนาว"ฟาคคคคคคคคคค ไอ้พี่โก้ คิดผิดป่ะเนี่ยที่เอาพี่มันทำแฟน
หน้าของโทเปลี่ยนจากมีความหวังเป็นก่นด่าสาปแช่งจนโก้ที่มองอยู่ถึงกับหัวเราะออกมา
"ฮ่า ๆ พี่ล้อเล่น ใครจะให้แฟนตัวเองเดินกลับบ้านอากาศเย็น ๆ เองคนเดียวล่ะ"ในที่สุด ในที่สุด…รอยยิ้มของโทกลับมาอีกครั้งก่อนที่พี่มันจะ…
"อะนี่ เสื้อคลุม จะได้ไม่หนาว เดินจากนี่ไปน่าจะ 5-6 กิโลได้ อย่าช้านะ เดี๋ยวถึงนู่นดึก จะเป็นหวัดเอา" ไม่ไหวแล้วโว๊ยยยย
"พี่โก้!! นี่พี่กะจะให้ผมเดินกลับคนเดียวจริงป่ะเนี่ย พี่ไม่คิดจะง้อหรือตื้อไปส่งผมอีกรอบเลยหรอ"
"งั้นนอนค้างบ้านพี่ไหมล่ะ"
"เอาสิ ใครจะบ้าเดินเป็นกิโล กิ……"ห๊ะ เมื่อกี้พี่มันว่าไงนะ
"นอนค้างบ้านพี่ไหม?"เหมือนอ่านใจได้อีกแล้ว
"ใช่พี่อ่านใจได้"เชี่ย จริงหรอวะ พี่มันมีพลังหรือไงวะเนี่ย
"ใช่พี่มีพลัง ซะที่ไหน ฮ่า ๆ ดูสีหน้าของโทพี่ก็รู้หมดแล้วว่าคิดอะไรอยู่"โก้ทำการบ้านมาดี เขารู้ว่าจังหวะไหนที่อีกฝ่ายจะเป็นยังไง นี่เขาก็ยุให้อีกฝ่ายหัวร้อน เพราะเมื่อโทหัวร้อน โทมักจะพูดด้วยอารมณ์ ซึ่งเป็นสิ่งที่ทำให้เขาสามารถใช้มันจับจุดอีกฝ่ายได้อยู่หมัด
"สรุป นอนค้างกับพี่เนอะ"
"บ้าหรอพี่ แล้วพรุ่งนี้ผม…."
"พรุ่งนี้วันหยุด"
"......"เชี่ย จังหวะโคตรดี!
หลังจากโทกลับมาที่ห้อง ก็พบว่าไดอารี่ปรารถนานั้นได้หายไปแล้ว พอมาคิดดูแล้ว สิ่งที่เขาปรารถนามากที่สุด เหมือนเขาจะได้มันแล้ว สิ่งที่เขาได้เขียนมันขึ้นในหน้าแรก แล้วตอนนี้ เขาก็ไม่จำเป็นที่ต้องใช้มันอีก ส่วนเรื่องอีกด้านของโก้นั้น เขาก็ไม่ได้อยากรับรู้ถึงขนาดนั้น เพราะที่เป็นอยู่ เขาก็มีความสุขดีอยู่แล้ว
ขอบคุณมากๆ ครับสำหรับเรื่องราวดีๆ ขอบคุณครับ ขอบคุณคับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ สุดยอด เยี่ยมครับ ขอบคุณครับ ขอบคุฯณครับ หวานเกิ๊น ขอบคุณครับ {:5_149:}{:5_149:} ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ {:5_149:}{:5_149:} ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ
หน้า:
[1]
2