รักต่างภพหัวใจติดปีก ตอนที่ 2 เปิดเมืองกินนร
ณ บริเวณเชิงเขาไกรลาส ยังมีเมืองเมืองหนึ่งที่เป็นที่อยู่อาศัยของกินนรและกินรี เมืองนี้ให้นามว่าเมืองกินนรบรรพต(กิน-นะ-ระ-บัน-พด) ปกครองโดยท้าววัลลภและพระนางภัทราวดี มหาราชกินนร
และมหารานีกินรีผู้ปกครองเมือง ทั้งสองพระองค์มีลูกเป็นชายคือเหล่ากินนรทั้ง 7 ตนให้นามว่า
ปักษา สกุณา ทิชากร ทวิช วิหค วัชเรศ และเมธัต ทั้ง 7 ตนเป็นพี่น้องที่รักใคร่และห่วงใยซึ่งกัน
และกัน ถึงแม้จะมีการโต้วาทีกันบ้างแต่ก็ด้วยตามประสาของเหล่าพี่น้อง
แต่ด้วยบุพกรรมของเมธัตที่ทำมาจึงมาเกิดใหม่จากยักษ์เป็นกินนร เมืองกินนรบรรพตจึงมีต้นปาริชาติ
เกิดขึ้นในอุทยานหลวงเฉกเช่นเดียวกับที่บ้านของปาร์ค บ่อยครั้งที่เมธัตฝันแปลก ๆ และฝันเหมือน
กันกับปาร์คที่อยู่อีกมิติ ท้าววัลลภเคยให้ปุโรหิตทำนายทายทักก็พบว่า ...เมื่อพระโอรสเมธัตเจริญวัย
เข้าที่ 18 ชันษา จะต้องพลัดพรากจากบ้านเมืองเพื่อไปเจอกับคนรัก แต่ก็ต้องประสบทุกข์ภัยจนต้อง
หนีกลับมา และคู่คครองของพระโอรสเมธัตจะตามมาเพื่อพิสูจน์รักแท้และลบคำสาปในอดีตของทั้งคู่...
ถึงแม้อดีตชาติของเมธัตจะเป็นยักษ์ไม่ใช่วงศ์ของกินนร แต่เมธัตก็เป็นคนที่ใจเย็นและดูสุขุมน่ารัก
ไม่มีอาการของยักษ์หลุดออกมา จึงทำให้ท้าววัลลภและพระนางภัทราวดีรักลูกคนนี้มากหน่อย เพราะ
พี่ๆ ทั้งหกต่างซุกซนและก่อนกวนไม่ต่างจากวานร
ที่อุทยานหลวง
วันนี้บรรยากาศดูสดชื่นสบายตาสบายใจ ท้าววัลลภและมหารานีจึงมาพักผ่อนและแล้วลูก ๆ ทั้ง 7
ก็รีบมาเข้าเฝ้าเพื่อขอไปเล่นน้ำที่สระโบกขรณี ในป่าหิมพานต์
"ท่านพ่อขอรับ ลูกและน้อง ๆ จะมาขอท่านพ่อออกไปเล่นน้ำที่สระโบกขรณี ท่านพ่อ"
ปักษา พี่ใหญ่สุดทูลของท่านพ่อแต่ขอยังไม่ทันจบ ท้าววัลลภก็พูดขตัดบทขึ้นมาว่า....
"ไม่อนุญาต หิมพานต์มีแต่อันตราย ลูกจะไปทำไม อีกอย่างอยู่ในดินแดนแห่งเขาไกรลาสก็ปล่อยภัย
เหตุใดจึงต้องหาเรื่องออกไปนอกดินแดนของตน"
"แต่แม่อนุญาต"
"ท่านแม่"
"ท่านแม่นี่พระทัยดีกว่าท่านพ่ออีกนะขอรับ"
"วิหค แม่มาก็อ้อนแม่กันเลยเลยนะ ภัทราวดี น้องก็รู้นี่ว่า...."
"เจ้าพี่ ลูกเราเป็นชายนะเพค่ะ เป็นกินนรหาใช่กินรี อีกอย่างลูกทุกคนก็ฝึกซ้อมตำรายุทธจนเก่งกล้า
หม่อมฉันเห็นควรให้ลูกออกไปเที่ยวได้"
"ภัทราวดี"
"ขอปีกและหางของลูก ๆ ด้วยเพค่ะ"
เมื่อเมียออกคำสั่งมีเหรอที่ผัวจะกล้าหือ ท้าววัลลภจึงคืนปีกและหางให้ลูกทุกคนยกเว้นเมธัต
"เจ้าพี่เพค่ะ ของเมธัตหละเพค่ะ"
"พี่จะไม่ยอมให้ลูกเมธัตออกพ้นเขตขันธสีมาแดนกินนรเป็นแน่"
"เหตุใดท่านพ่อจึงไม่ยอมให้น้องเหล่าขอรับ"
"นั่นสิขอรับ ถ้าพวกเราไปกัแค่หกตน แล้วน้องเล่า จะให้เฉาอยู่แต่ในวังหรือขอรับ"
"วัชเรศ ทิชากร พูดจาเข้าหูแม่มากลูก"
"ภัทราวดี ลูกๆ ทุกตน เจ้าอย่าลืมสิปีนี้เมธัตก็อายุเข้า 18 ปีเเล้ว หากคำทำนายเป็นจริงเล่า"
"เจ้าพี่ ลืมเเล้วหรือเพค่ะ น้องมโนราห์กับพระสุธนยังเลี่ยงวิบากแห่งกรรมไม่ได้ แล้วลูกเราหละเพค่ะ
จะหลีกกรรมได้หรือ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดเพค่ะ"
"อะ ถ้าเจ้าอยากไปพ่อก็ให้ไป แต่พวกเจ้าต้องดูแลน้องให้ดี ปักษา"
"ขอรับท่านพ่อ"
"เจ้าเป็นพี่คนโตอย่างไรก็ต้องดูแลน้องๆ ทุกตนให้ดี"
"ขอรับท่านพ่อ"
เมื่อได้รับอนุญาต กินนรทั้ง 7 ก็ได้บินไปที่สระโบกขรณีในป่าหิมพานต์ โดยมีองครักษ์ฝีดีตามเสด็จ
ซึ่งนำทีมโดยบุหรง ราชองครักษ์ฝีมือดีที่เขานั้นแอบหลงรักเจ้าชายเมธัตอยู่ แต่ก็หารู้ไม่ว่าเจ้าชานทวิช
ก็รักบุหรงอยู่ด้วยเช่นกัน
ที่สระโบกขรณี
กินนรทั้ง 7 ก็ถอดดปีกหางไว้ที่โขดหิน โดยมีเหล่าองครักษ์คอยดูแลอยู่ ทั้ง 7 ตนต่างเล่นน้ำและขับ
กลอนกันอย่างสุขสันต์ ซึงอีกฝากก็มีเพื่อน ๆ เหล่ากินนรีและสัตว์หิมพานต์ลงเล่นอยู่
ตัดฉากมาที่โลกปัจจุบัน
วันนี้ปาร์คและเพื่อนได้เดินทางมาที่โบราณสถานเขาก็ได้พบกันชายหนุ่มผู้หหนึ่งซึ่งดูท่าทีเหมือนว่าเขา
จะมาพาให้ปาร์คนั้นได้สมหวัง
"เดี๋ยว คุณ คุณเป็นใครกันดูท่าทางเหมือนพวกมีวิชาอาคม"
"ตาถึงนะเรา ข้าชื่อพรานบุญ"
"เดี๋ยวนะ พรานบุญปกติเขาต้องแก่ ๆ ไม่ใช่เหรอ นี่นายดูท่าจะอายุไม่ต่างจากเรามากวิชาจะแก่กล้า
ขนาดนั้นเชียวหรือ"
เอมี่พูดขึ้นพรานบุญจึงตอบว่า ....
"ข้าให้เจ้าขอพร 1 ขอเจ้าอยากได้อะไรว่ามา"
"นั้นเราขอให้เรามองเห็นคู่ที่เเท้จริงของเรา"
"ได้ เจ้าจะมองเห็นได้ทันที"
และเเล้วภาพที่เอมี่ได้มองเห็นนั้นก็คือ โอม คู่กัดและคู่ปรับของเขา
"เห็นไรไหมว่ะเอมี่"
"เห็นหว่ะ เอาว่ากูเชื่อว่าเขามีวิชา"
"อ้าวอีนี่เชื่อง่ายจังเนอะมึง"
"นี่ไอ้โอม อย่าพูดเยอะ ปาร์คกูว่ามึงลองให้เขาช่วยเรื่องนายในฝันดิหว่ะว่าเขามีตัวตนจริงไหม"
"ไม่ต้องขอข้าก็จะพาไป สุธาข้าจะพาเจ้าไปยังมิติที่เจ้าต้องตามหาเจ้าพร้อมไปกับข้าหรือไม่"
"ได้สิ ถ้ามันจะทำให้ผมได้เจอกับเขาคนนั้น"
"ได้ส่วนเจ้าทั้งสองให้รออยู่ตรงนี้ ไม่ต้องถามเพราะเจ้าสองคนไม่มีบุญสัมมพันธ์กับที่แห่งนี้ ข้ารับรอง
ว่าจะพาสุธากลับมาอย่างปลอดภัย"
เอมี่และโอมยังไม่ทันเอ่ยตอบรับอะไร พรานบุญกับปาร์คก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยและมาโผล่ในที่
ใกล้สระโบกขรณี ทันใดนั้นปาร์คก็ได้พบเห็นกินนรที่ตนตามหา
"เขามีตัววตนจริง ๆ นี่หรือกินนร ทำไมช่างงามยิ่งนัก"
"เบา ๆ ท่าน ดินแดนนี้แค่คิดเขาก็ได้ยิน นั้นคือโอรสกินนรทั้ง 7 ของท้าววัลลภ"
ทันใดนั้นพญานาคก็เล่นกลเเปลงกายขึ้นมาตรงที่ปาร์คนั่งอยู่ทันทีที่เห็นปาร์คก็ตกใจและโดนออกจาก
พุ่มไม้นั้น เหล่ากินนรที่เห็นจึงแตกตื่นใส่ปีกหาและตั้งการ์ดเตรียมต่อสู้
"พวกเจ้า นั้นพรานบุญนี้"
ทวิชเอ่ยขึ้นมา บุหรงจึงทูลเชิญโอรสทั้ง 7 ให้รีบบินกลับเมือง ถึงแม้ปาร์คจะไม่มีอาวุธติดตัวแต่ก็ดู
เป็นคนต่างถิ่น จึงไม่แปลงที่ชาวหิมพานต์จะต้องระวังตน ปาร์คจำหน้าเมธัตนายในฝันได้จึงเข้าไปถาม
"เดี๋ยว คุณ คุณอย่าเพิ่งไป คุณชื่อเมธัตใช่ไหม"
"หยุดอยู่ตรงนั้น ถ้าไม่อยากตายอย่าเข้ามาเจ้ามนุษย์"
บุหรง ยื่นตัวออกมาป้องกันเมธัต ปาร์คจึงเอ่ยขึ้นว่า...
"คุณ ผมมาดี ผมแค่...."
บุหรงเนรมิตดาบคู่กายขึ้นมาในมือหมายจะฆ่าปาร์ค แต่ทันใดนั้นเมื่อตาสบตาเมธัตและปาร์คก็มีความรู้สึก
ที่ดีต่อกันขึ้นมา เมธัตจึงเอ่ยห้ามขึ้น....
"อย่าาทำเขาบุหรง พรานบุญป่าแห่งนี้อันตรายมาสำหรับมนุษย์ ท่านรีบพาเขาออกไปอย่าช้าที"
"เดี๋ยวคุณผมอยากรู้ว่าคุณคือเมธัตใช่ไหม"
"ข้าฟังภาษาท่านมิรู้ความ กลับไปซะ"
"ทูลเชิญกลับเขาไกรลาสพระเจ้าค่ะเจ้าชายเมธัต"
บุหรงเผยชื่อเมธัตออกไปพร้อมพาเมธัตบินขึ้นสู่ท้องฟ้า ในขณะบินกลับนั้นเมธัตได้หันหลังมาสบตากับ
ปาร์คอีกครั้ง ก่อนจะบินตรงไปยังเขาไกรลาส พรานบุญจึงรีบพาปาร์คกลับมายังมิติของโลกปัจจุบัน
เมื่อกลับมาถึง
"งาม งามยิ่งนักกินนรเมธัต นี่มันเรื่องจริงเหรอว่ะ"
"อะไรของมึงว่ะไอ้ปาร์คตั้งแต่กลับมามึงก็งามอะไรของมึง"
"ไอ้โอม เอมี่ กูเจอเขาเเล้วหว่ะ เขามีตัวตนจริงๆ"
"เฮ้ย หลอกตัวเองเปล่ามึง อย่าบอกนะว่าพรานพามึงไปถึงป่าหิมพานต์"
โอมเอ่ยถามแบบสงสัย ปาร์คก็ยิ้มให้แทนคำตอบ
...งามยิ่งนักงามพักตร์เจ้ากินนร เป็นสะออนตรึงใจได้พบเห็น
รอยยิ้มเจ้างามเท่าเสี้ยวจันทร์เพ็ญ ที่ลอยเด่นเป็นสง่าราตรีกาล
...ปีกเจ้าบินโผบินในนนภากว้าง ดูเรือนร่างช่างหมดจดชวนฝันหวาน
เสียงสุขุมดุจหนุ่มเพ่งแตกพานนามขนานเจ้าเมธัตเมืองกินนร
ปาร์คลงมานั่งวาดภาพของกินนรหนุ่มพร้อมเขียนบทกลอน เฉกเช่นเดียวกับแดนกินนรที่เมธัต
ก็นั่งเขียนกลอนพร้อมมองต้นปาริชาติ ต้นไม้ระลึกชาติแห่งสรวงสวรรค์
...บุพกรรมนำพาให้มาพบ จากจุดจบที่เราตามข้ามเวหา
กาลเวลาเวียนจบมาอีกครา ที่พี่ยาจักต้องตามหากินนร
...โอ้ยอดเอ่ยยอดรักพี่สุธา พรานพามาให้ได้พบแล้วจากจร
หวังสักวันกรรมสิ้นคงร่วมนอน เคียงเสื่อหมอนพร้อมพี่นิจนิรันดร์
"เมธัต เมธัตลูกแม่ ยังไม่นอนหรือ"
"ยังขอรับท่านเเม่ แล้วนี่ทำไมท่านแม่บรรทมดึกเหล่าขอรับ"
"ได้ยินพี่ๆเจ้าพูดถึงเจ้าไงว่าได้พบกับมนุษย์และพรานบุญที่สระโบกขรณี แม่ก็เลยมาดูเจ้าหน่อยว่า
เป็นอะไรไหม"
"ลูกหาเป็นอันใดไม่ขอรับ ท่านแม่มิต้องเป็นห่วง เอ่ยแล้วท่านพ่อ"
"นกแก่เจ้านั้นก็อาละวาดผู้ติดตามไง จะสั่งขลิบปีกไม่ให้บิน แม่ก็เลยเข้าไปห้าม หากบ้านเมืองมัภัย
แล้วเหล่าทหารกินนรบินไม่ได้ใครเล่าจะช่วย"
"ลูกขอประทายอภัยต่อท่านพ่อแลท่านแม่ที่ทำให้ต้องเป็นห่วงขอรับ"
"เมธัต แม่บอกเจ้าเเล้วไงว่าอะไรจะเกิดก็ต้องเกิน หากเจ้ากับเขามีบุพเพสันนิวาสต่อกันอย่างไรก็หลีก
กรรมที่ทำร่วมกันมาไม่พ้น แม่จะไปนอนละอย่างเหม่อจนหลับคาตั่งหละลูกเเม่"
"ขอรับ"
คืนนี้ทั้งปาร์คและเมธัตต่างนอนหลับที่ใต้ต้นปาริชาติพร้อมฝันถึงกันเเละกัน ปาริชาติออกดอกงาม
สะพรั้งแบบนี้เป็นสัญญาณเตือนเเล้วหละว่า เมธัตจะต้องได้จากเมืองกินนรชั่วคราวไปอยู่กับปาร์คที่
แดนมนุษย์ เเล้วเรื่องราวความรักของปาร์คและเมธัตจะเป็นอย่างไรฝากติดตามนิยายได้ตอนต่อไป
ด้วยนะครับ
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณหลายครับ สนุกมากครับ
หน้า:
[1]