รักต่างภพหัวใจติดปีก ตอนที่ 2 เปิดเมืองกินนร

Maximam

ณ บริเวณเชิงเขาไกรลาส ยังมีเมืองเมืองหนึ่งที่เป็นที่อยู่อาศัยของกินนรและกินรี เมืองนี้ให้นามว่า
เมืองกินนรบรรพต(กิน-นะ-ระ-บัน-พด) ปกครองโดยท้าววัลลภและพระนางภัทราวดี มหาราชกินนร
และมหารานีกินรีผู้ปกครองเมือง ทั้งสองพระองค์มีลูกเป็นชายคือเหล่ากินนรทั้ง 7 ตนให้นามว่า
ปักษา สกุณา ทิชากร ทวิช วิหค วัชเรศ และเมธัต ทั้ง 7 ตนเป็นพี่น้องที่รักใคร่และห่วงใยซึ่งกัน
และกัน ถึงแม้จะมีการโต้วาทีกันบ้างแต่ก็ด้วยตามประสาของเหล่าพี่น้อง

แต่ด้วยบุพกรรมของเมธัตที่ทำมาจึงมาเกิดใหม่จากยักษ์เป็นกินนร เมืองกินนรบรรพตจึงมีต้นปาริชาติ
เกิดขึ้นในอุทยานหลวงเฉกเช่นเดียวกับที่บ้านของปาร์ค บ่อยครั้งที่เมธัตฝันแปลก ๆ และฝันเหมือน
กันกับปาร์คที่อยู่อีกมิติ ท้าววัลลภเคยให้ปุโรหิตทำนายทายทักก็พบว่า ...เมื่อพระโอรสเมธัตเจริญวัย
เข้าที่ 18 ชันษา จะต้องพลัดพรากจากบ้านเมืองเพื่อไปเจอกับคนรัก แต่ก็ต้องประสบทุกข์ภัยจนต้อง
หนีกลับมา และคู่คครองของพระโอรสเมธัตจะตามมาเพื่อพิสูจน์รักแท้และลบคำสาปในอดีตของทั้งคู่...
ถึงแม้อดีตชาติของเมธัตจะเป็นยักษ์ไม่ใช่วงศ์ของกินนร แต่เมธัตก็เป็นคนที่ใจเย็นและดูสุขุมน่ารัก
ไม่มีอาการของยักษ์หลุดออกมา จึงทำให้ท้าววัลลภและพระนางภัทราวดีรักลูกคนนี้มากหน่อย เพราะ
พี่ๆ ทั้งหกต่างซุกซนและก่อนกวนไม่ต่างจากวานร

ที่อุทยานหลวง
วันนี้บรรยากาศดูสดชื่นสบายตาสบายใจ ท้าววัลลภและมหารานีจึงมาพักผ่อนและแล้วลูก ๆ ทั้ง 7
ก็รีบมาเข้าเฝ้าเพื่อขอไปเล่นน้ำที่สระโบกขรณี ในป่าหิมพานต์
"ท่านพ่อขอรับ ลูกและน้อง ๆ จะมาขอท่านพ่อออกไปเล่นน้ำที่สระโบกขรณี ท่านพ่อ"
ปักษา พี่ใหญ่สุดทูลของท่านพ่อแต่ขอยังไม่ทันจบ ท้าววัลลภก็พูดขตัดบทขึ้นมาว่า....
"ไม่อนุญาต หิมพานต์มีแต่อันตราย ลูกจะไปทำไม อีกอย่างอยู่ในดินแดนแห่งเขาไกรลาสก็ปล่อยภัย
เหตุใดจึงต้องหาเรื่องออกไปนอกดินแดนของตน"
"แต่แม่อนุญาต"
"ท่านแม่"
"ท่านแม่นี่พระทัยดีกว่าท่านพ่ออีกนะขอรับ"
"วิหค แม่มาก็อ้อนแม่กันเลยเลยนะ ภัทราวดี น้องก็รู้นี่ว่า...."
"เจ้าพี่ ลูกเราเป็นชายนะเพค่ะ เป็นกินนรหาใช่กินรี อีกอย่างลูกทุกคนก็ฝึกซ้อมตำรายุทธจนเก่งกล้า
หม่อมฉันเห็นควรให้ลูกออกไปเที่ยวได้"
"ภัทราวดี"
"ขอปีกและหางของลูก ๆ ด้วยเพค่ะ"
เมื่อเมียออกคำสั่งมีเหรอที่ผัวจะกล้าหือ ท้าววัลลภจึงคืนปีกและหางให้ลูกทุกคนยกเว้นเมธัต
"เจ้าพี่เพค่ะ ของเมธัตหละเพค่ะ"
"พี่จะไม่ยอมให้ลูกเมธัตออกพ้นเขตขันธสีมาแดนกินนรเป็นแน่"
"เหตุใดท่านพ่อจึงไม่ยอมให้น้องเหล่าขอรับ"
"นั่นสิขอรับ ถ้าพวกเราไปกัแค่หกตน แล้วน้องเล่า จะให้เฉาอยู่แต่ในวังหรือขอรับ"
"วัชเรศ ทิชากร พูดจาเข้าหูแม่มากลูก"
"ภัทราวดี ลูกๆ ทุกตน เจ้าอย่าลืมสิปีนี้เมธัตก็อายุเข้า 18 ปีเเล้ว หากคำทำนายเป็นจริงเล่า"
"เจ้าพี่ ลืมเเล้วหรือเพค่ะ น้องมโนราห์กับพระสุธนยังเลี่ยงวิบากแห่งกรรมไม่ได้ แล้วลูกเราหละเพค่ะ
จะหลีกกรรมได้หรือ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดเพค่ะ"
"อะ ถ้าเจ้าอยากไปพ่อก็ให้ไป แต่พวกเจ้าต้องดูแลน้องให้ดี ปักษา"
"ขอรับท่านพ่อ"
"เจ้าเป็นพี่คนโตอย่างไรก็ต้องดูแลน้องๆ ทุกตนให้ดี"
"ขอรับท่านพ่อ"

เมื่อได้รับอนุญาต กินนรทั้ง 7 ก็ได้บินไปที่สระโบกขรณีในป่าหิมพานต์ โดยมีองครักษ์ฝีดีตามเสด็จ
ซึ่งนำทีมโดยบุหรง ราชองครักษ์ฝีมือดีที่เขานั้นแอบหลงรักเจ้าชายเมธัตอยู่ แต่ก็หารู้ไม่ว่าเจ้าชานทวิช
ก็รักบุหรงอยู่ด้วยเช่นกัน

ที่สระโบกขรณี
กินนรทั้ง 7 ก็ถอดดปีกหางไว้ที่โขดหิน โดยมีเหล่าองครักษ์คอยดูแลอยู่ ทั้ง 7 ตนต่างเล่นน้ำและขับ
กลอนกันอย่างสุขสันต์ ซึงอีกฝากก็มีเพื่อน ๆ เหล่ากินนรีและสัตว์หิมพานต์ลงเล่นอยู่

ตัดฉากมาที่โลกปัจจุบัน
วันนี้ปาร์คและเพื่อนได้เดินทางมาที่โบราณสถานเขาก็ได้พบกันชายหนุ่มผู้หหนึ่งซึ่งดูท่าทีเหมือนว่าเขา
จะมาพาให้ปาร์คนั้นได้สมหวัง
"เดี๋ยว คุณ คุณเป็นใครกันดูท่าทางเหมือนพวกมีวิชาอาคม"
"ตาถึงนะเรา ข้าชื่อพรานบุญ"
"เดี๋ยวนะ พรานบุญปกติเขาต้องแก่ ๆ ไม่ใช่เหรอ นี่นายดูท่าจะอายุไม่ต่างจากเรามากวิชาจะแก่กล้า
ขนาดนั้นเชียวหรือ"
เอมี่พูดขึ้นพรานบุญจึงตอบว่า ....
"ข้าให้เจ้าขอพร 1 ขอเจ้าอยากได้อะไรว่ามา"
"นั้นเราขอให้เรามองเห็นคู่ที่เเท้จริงของเรา"
"ได้ เจ้าจะมองเห็นได้ทันที"
และเเล้วภาพที่เอมี่ได้มองเห็นนั้นก็คือ โอม คู่กัดและคู่ปรับของเขา
"เห็นไรไหมว่ะเอมี่"
"เห็นหว่ะ เอาว่ากูเชื่อว่าเขามีวิชา"
"อ้าวอีนี่เชื่อง่ายจังเนอะมึง"
"นี่ไอ้โอม อย่าพูดเยอะ ปาร์คกูว่ามึงลองให้เขาช่วยเรื่องนายในฝันดิหว่ะว่าเขามีตัวตนจริงไหม"
"ไม่ต้องขอข้าก็จะพาไป สุธาข้าจะพาเจ้าไปยังมิติที่เจ้าต้องตามหาเจ้าพร้อมไปกับข้าหรือไม่"
"ได้สิ ถ้ามันจะทำให้ผมได้เจอกับเขาคนนั้น"
"ได้ส่วนเจ้าทั้งสองให้รออยู่ตรงนี้ ไม่ต้องถามเพราะเจ้าสองคนไม่มีบุญสัมมพันธ์กับที่แห่งนี้ ข้ารับรอง
ว่าจะพาสุธากลับมาอย่างปลอดภัย"

เอมี่และโอมยังไม่ทันเอ่ยตอบรับอะไร พรานบุญกับปาร์คก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยและมาโผล่ในที่
ใกล้สระโบกขรณี ทันใดนั้นปาร์คก็ได้พบเห็นกินนรที่ตนตามหา
"เขามีตัววตนจริง ๆ นี่หรือกินนร ทำไมช่างงามยิ่งนัก"
"เบา ๆ ท่าน ดินแดนนี้แค่คิดเขาก็ได้ยิน นั้นคือโอรสกินนรทั้ง 7 ของท้าววัลลภ"
ทันใดนั้นพญานาคก็เล่นกลเเปลงกายขึ้นมาตรงที่ปาร์คนั่งอยู่ทันทีที่เห็นปาร์คก็ตกใจและโดนออกจาก
พุ่มไม้นั้น เหล่ากินนรที่เห็นจึงแตกตื่นใส่ปีกหาและตั้งการ์ดเตรียมต่อสู้
"พวกเจ้า นั้นพรานบุญนี้"
ทวิชเอ่ยขึ้นมา บุหรงจึงทูลเชิญโอรสทั้ง 7 ให้รีบบินกลับเมือง ถึงแม้ปาร์คจะไม่มีอาวุธติดตัวแต่ก็ดู
เป็นคนต่างถิ่น จึงไม่แปลงที่ชาวหิมพานต์จะต้องระวังตน ปาร์คจำหน้าเมธัตนายในฝันได้จึงเข้าไปถาม
"เดี๋ยว คุณ คุณอย่าเพิ่งไป คุณชื่อเมธัตใช่ไหม"
"หยุดอยู่ตรงนั้น ถ้าไม่อยากตายอย่าเข้ามาเจ้ามนุษย์"
บุหรง ยื่นตัวออกมาป้องกันเมธัต ปาร์คจึงเอ่ยขึ้นว่า...
"คุณ ผมมาดี ผมแค่...."
บุหรงเนรมิตดาบคู่กายขึ้นมาในมือหมายจะฆ่าปาร์ค แต่ทันใดนั้นเมื่อตาสบตาเมธัตและปาร์คก็มีความรู้สึก
ที่ดีต่อกันขึ้นมา เมธัตจึงเอ่ยห้ามขึ้น....
"อย่าาทำเขาบุหรง พรานบุญป่าแห่งนี้อันตรายมาสำหรับมนุษย์ ท่านรีบพาเขาออกไปอย่าช้าที"
"เดี๋ยวคุณผมอยากรู้ว่าคุณคือเมธัตใช่ไหม"
"ข้าฟังภาษาท่านมิรู้ความ กลับไปซะ"
"ทูลเชิญกลับเขาไกรลาสพระเจ้าค่ะเจ้าชายเมธัต"
บุหรงเผยชื่อเมธัตออกไปพร้อมพาเมธัตบินขึ้นสู่ท้องฟ้า ในขณะบินกลับนั้นเมธัตได้หันหลังมาสบตากับ
ปาร์คอีกครั้ง ก่อนจะบินตรงไปยังเขาไกรลาส พรานบุญจึงรีบพาปาร์คกลับมายังมิติของโลกปัจจุบัน

เมื่อกลับมาถึง
"งาม งามยิ่งนักกินนรเมธัต นี่มันเรื่องจริงเหรอว่ะ"
"อะไรของมึงว่ะไอ้ปาร์คตั้งแต่กลับมามึงก็งามอะไรของมึง"
"ไอ้โอม เอมี่ กูเจอเขาเเล้วหว่ะ เขามีตัวตนจริงๆ"
"เฮ้ย หลอกตัวเองเปล่ามึง อย่าบอกนะว่าพรานพามึงไปถึงป่าหิมพานต์"
โอมเอ่ยถามแบบสงสัย ปาร์คก็ยิ้มให้แทนคำตอบ

...งามยิ่งนักงามพักตร์เจ้ากินนร เป็นสะออนตรึงใจได้พบเห็น
รอยยิ้มเจ้างามเท่าเสี้ยวจันทร์เพ็ญ ที่ลอยเด่นเป็นสง่าราตรีกาล
...ปีกเจ้าบินโผบินในนนภากว้าง ดูเรือนร่างช่างหมดจดชวนฝันหวาน
เสียงสุขุมดุจหนุ่มเพ่งแตกพาน  นามขนานเจ้าเมธัตเมืองกินนร
ปาร์คลงมานั่งวาดภาพของกินนรหนุ่มพร้อมเขียนบทกลอน เฉกเช่นเดียวกับแดนกินนรที่เมธัต
ก็นั่งเขียนกลอนพร้อมมองต้นปาริชาติ ต้นไม้ระลึกชาติแห่งสรวงสวรรค์
...บุพกรรมนำพาให้มาพบ จากจุดจบที่เราตามข้ามเวหา
กาลเวลาเวียนจบมาอีกครา ที่พี่ยาจักต้องตามหากินนร
...โอ้ยอดเอ่ยยอดรักพี่สุธา พรานพามาให้ได้พบแล้วจากจร
หวังสักวันกรรมสิ้นคงร่วมนอน เคียงเสื่อหมอนพร้อมพี่นิจนิรันดร์

"เมธัต เมธัตลูกแม่ ยังไม่นอนหรือ"
"ยังขอรับท่านเเม่ แล้วนี่ทำไมท่านแม่บรรทมดึกเหล่าขอรับ"
"ได้ยินพี่ๆเจ้าพูดถึงเจ้าไงว่าได้พบกับมนุษย์และพรานบุญที่สระโบกขรณี แม่ก็เลยมาดูเจ้าหน่อยว่า
เป็นอะไรไหม"
"ลูกหาเป็นอันใดไม่ขอรับ ท่านแม่มิต้องเป็นห่วง เอ่ยแล้วท่านพ่อ"
"นกแก่เจ้านั้นก็อาละวาดผู้ติดตามไง จะสั่งขลิบปีกไม่ให้บิน แม่ก็เลยเข้าไปห้าม หากบ้านเมืองมัภัย
แล้วเหล่าทหารกินนรบินไม่ได้ใครเล่าจะช่วย"
"ลูกขอประทายอภัยต่อท่านพ่อแลท่านแม่ที่ทำให้ต้องเป็นห่วงขอรับ"
"เมธัต แม่บอกเจ้าเเล้วไงว่าอะไรจะเกิดก็ต้องเกิน หากเจ้ากับเขามีบุพเพสันนิวาสต่อกันอย่างไรก็หลีก
กรรมที่ทำร่วมกันมาไม่พ้น แม่จะไปนอนละ  อย่างเหม่อจนหลับคาตั่งหละลูกเเม่"
"ขอรับ"

คืนนี้ทั้งปาร์คและเมธัตต่างนอนหลับที่ใต้ต้นปาริชาติพร้อมฝันถึงกันเเละกัน ปาริชาติออกดอกงาม
สะพรั้งแบบนี้เป็นสัญญาณเตือนเเล้วหละว่า เมธัตจะต้องได้จากเมืองกินนรชั่วคราวไปอยู่กับปาร์คที่
แดนมนุษย์ เเล้วเรื่องราวความรักของปาร์คและเมธัตจะเป็นอย่างไรฝากติดตามนิยายได้ตอนต่อไป
ด้วยนะครับ

guyinbkk2510

ขอบคุณครับ

guwin001

ขอบคุณครับ

danzalion

ขอบคุณครับ

lekthai

ขอบคุณหลายครับ

nuangnut1996

สนุกมากครับ