กรรมกามพันธุ์ บทแถม ฟ้าก่อนฝน
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย DomQwQ เมื่อ 2024-6-17 21:36ตอนแถม- ฟ้าก่อนฝน
“เฮ้ยไอ้ยุ!มึงเหม่ออะไรวะ?” เมฆถามเพื่อนตนด้วยความรำคาญวัยรุ่นผิวเข้มเสื้อผ้ายับย่นเพราะเพิ่งเล่นบาสไปตอนเช้ากำลังมองเพื่อนของตนอย่างคาดโทษในมือของไอ้เมฆถือปึกกระดาษกลุ่มรายงานของพวกตนหนุ่มน้อยวัยซนเอากระดาษพัดหน้าเพื่อนที่บังอาจเหม่อในคาบเรียน“อ.. เออ โทษๆ ...แล้วพัดหาพ่อมึงง่ะ แสบตา” พายุพูดปัดไอ้เมฆแสร้งโกรธก่อนจะลุกขึ้นเตรียมพรีเซ็นต์รายงานกลุ่ม แต่เมื่อพายุมาอยู่หน้าห้องเรียนแล้ว สติของวัยรุ่นตี๋ก็ไม่อยู่กับร่องกับรอยหนุ่มน้อยแส้จีนไม่สามารถปัดความทรงจำของเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานได้...
พายุอ่านโน้ตผิดบรรทัดบ้าง ส่งเสียงเอ่ออ่าบ้างหรืออ่านผิดจนหิน หนุ่มแว่นคนเดียวในกลุ่มออกตัวช่วยให้ผ่านพ้นวิกฤตไปได้พายุได้แต่ต้องขอโทษเพื่อนๆของตนเมื่อจบคาบเรียน “กูขอโทษนะที่วันนี้กูเบลอๆอ่ะ...”“ไม่เป็นไรหรอกยุ แต่ถ้าไม่ไหวก็ไปห้องพยาบาล นอนสักงีบก็ได้นะ”หิน เพื่อนที่แสนดีแนะมาด้วยความเป็นห่วง“กูว่าหน้าไอ้ยุมันไม่ใช่เป็นหวัดนะ นี่ปวดขี้ฮ่าๆๆ”ส่วนไอ้เมฆก็แสยะยิ้มพูดตลกไร้เยื่อใยทำให้พายุต้องด่ากลับด้วยความหมั่นไส้“โธ่ ไอ้ควยนี่!” วัยรุ่นทะเล้นเลิกคิ้วกวนส้นเสียจนพายุต้องมอบนิ้วกลางให้เป็นของขวัญเมฆสนองด้วยการส่งกากบาทนิ้วกลางคืนสนอง
“...เออ นี่... พวกมึงจำได้ป่ะว่าเมื่อวานเราทำอะไรกัน?”พายุได้โอกาสเปลี่ยนเรื่องก็ถามหยั่งเชิง“เราก็นั่งกันตรงที่ประจำนี่?” หินเอียงหัวด้วยความสงสัย“ไม่ๆ แล้วจำอย่างอื่นไม่ได้เลยหรอ?” พายุพยายามเค้นเพื่อนของตน“อะไรของมึงวะไอ้ยุ? กูนึกให้ตายก็ไม่เห็นมีเรื่องอะไรนิ” เมฆอดไม่ได้ที่จะถามกลับ เท่าที่เมฆจำได้เมื่อวานก็แค่นั่งเล่นกันตรงจุดเดิมเฉยๆ“แล้วพวกมึงจำพี่ๆเค้าได้ป่ะ ที่เอา.. เอ่อ..หุ่นโมเดลเอไอมาโชว์พวกเราอ่ะ?”พายุพูดเสร็จก็โดนสายตาสองคู่จ้องมองด้วยความงงงัน
“เอไออะไรวะ? มึงฝันไปเองรึเปล่า?” ไอ้เมฆว่าแล้วก็เดินเข้ามายกมืออังหน้าผากพายุหนุ่มน้อยทั้งสองคนอยู่ใกล้ชิดจนพายุรู้สึกถึงลมหายใจเบาๆรดหน้าหนุ่มน้อยพายุรู้สึกหน้าแดงผ่าว พายุถือว่าตัวเองเป็นชายแท้ที่แค่มีรสนิยม... แปลกไปนิดและตนไม่เคยมองเพื่อนของตนมากไปกว่านั้นมาก่อนจนกระทั่งตอนนี้พายุใจเต้นโครมครามสายตาจดจ้องใบหน้าแรกรุ่นของเมฆที่เริ่มมีความคมเข้มของหนุ่มน้อย
“อืม... อุ่นๆนะ หรือมึงจะเป็นหวัดจริงๆวะเนี่ย?” เมฆพูดออกมาโดยไม่ทันได้สังเกตสีหน้าเพื่อนรัก พายุจึงรีบปัดมือวัยรุ่นเลือดร้อนกลบเกลื่อนความเขิน“...มือมึงเกะกะหน้ากู เดี๋ยวโหงวเฮ้งเสีย” “โธ่ไอ้เหี้ย อุตส่าห์เป็นห่วง”“เอ.. เมื่อวานไม่เห็นพวกเราจะเจอพี่คนไหนนะ? ถ้าเป็นพวกเอไออะไรแบบนั้น เราน่าจะจำได้ดีสิ”หินพูดอย่างมีเหตุผล ส่วนเมฆก็เห็นด้วยเป็นลูกขุนพลอยพยัก“ช่ายๆ ไอ้หินพูดถูก มันชอบเทเลทับขี้จะตายกูว่ามึงหลอนแล้ว”“เทคโนโลยีต่างหากเมฆ” “เอ้า ตึ่งโป๊ะ ฮ่าๆๆๆ”พายุพยายามไม่สนใจสองนกกาที่เล่นมุขกันเป็นปี่เป็นขลุ่ยตรงหน้าเพราะยิ่งคิดก็ยิ่งปวดกบาล
“เออๆ กูคงเบลอเอง ไปฉี่แปบ” ไอ้เมฆได้ยินก็ยกมือสูงลิ่ว“กูไปด้วยครับคุณครูยุ ปวดฉี่เหมือนกัน” พายุได้ยินก็เหงื่อตกตัวแข็ง“...อืม” แต่สุดท้ายหนุ่มน้อยทั้งสองคนก็มาด้วยกัน
เมฆยืนที่โถปัสสาวะก่อนจะปล่อยน้ำเหลืองอำพันออกมาจนตัวลอย“เฮ้ออออ อั้นคาบครูมดตั้งนาน เกือบแย่แหน่ะ” วัยรุ่นผิวเข้มหลับตาพริ้มเงยคออย่างสบายตัว ส่วนพายุก็ได้แต่มองเก้อก่อนที่จะตัดสินใจเดินเข้าห้องส้วมไปเมฆที่เห็นก็ทักทันที
“อ่าว ปวดขี้หรอวะ?” “ป.. เปล่า..” “หืม?”“..เออ กูปวด มึงไปก่อนได้เลย” เมฆที่ได้ยินก็รู้สึกสงสัยเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจ“เฮ้อ มึงนี่มาแปลกนะวันนี้อ่ะ กูไปก่อนแล้วกันนะไอ้ยุ”“เออๆ”พายุรอให้เสียงรองเท้าเดินออกไปก่อนจึงถอนหายใจก่อนจะถ่ายเบาของตนออกมาด้วยความรู้สึกผิดแปลก... จากทางรูของตน...“อึก...” พายุได้แต่มองร่างกายของตนเองที่ประหลาดเหนือมนุษย์จุดที่เคยมีเอ็นกามและพวงสวรรค์ของตน กลับเรียบเนียนไร้ซึ่งอวัยวะใดๆดูแตกต่างจากคนอื่นๆมาก
ถ้าหากตนไม่ได้ตื่นมาแล้วเจอ... หรือไม่เจอ... อะไรบางอย่างนี้แล้ว ตนก็คงคิดว่าสิ่งที่ตนเผชิญเมื่อวันก่อนเป็นเพียงความฝันเท่านั้นพายุคิดทบทวนถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานด้วยอารมณ์อันหลากหลายสุดท้ายแล้วก็ได้แต่มานั่งเสียใจในการกระทำของตัวเอง แต่ต่อให้พายุจะหลอกตัวเองเท่าไหร่ ตนก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่านี่มันช่างสาแก่ใจเสียเหลือเกิน...
มันเป็นอารมณ์ดำมืดอันแสนน่ารังเกียจที่ชื่นชอบในทุกๆอย่างที่กำลังเกิดขึ้นกับตัวของพายุในตอนนี้มือหนุ่มน้อยข้างหนึ่งจับที่ฉีดน้ำค่อยๆทำความสะอาดรูของตนเองส่วนอีกข้างจับบีบเป้าเนียนของตนแค่การสัมผัสเพียงเล็กน้อยนี้ก็ทำพายุตัวสั่นสะท้านจนแทบบ้าเสียแล้วพายุเม้มปากหยุดเสียงครางที่ตัวเองอาจจะเผลอปล่อยออกมาแต่ทันใดนั้น... “แฮร่! ทำไรอ่ะ ชักว่าว!?” หัวไอ้เมฆโผล่ออกมายิ้มร่าข้ามกำแพงกั้นห้องส้วมจ๊ะเอ๋กับพายุแต่เมื่อวัยรุ่นมองเห็น... หรือไม่เห็น... อะไรบางอย่าง หนุ่มน้อยผิวเข้มก็ตัวค้างพายุหน้าแดงเถือก ก่อนจะยกที่ฉีดน้ำในมือฉีดใส่คนที่ทำตัวโรคจิตด้วยความโกรธและอับอายไอ้คนโรคจิตยังอยู่ในอาการอึ้งจึงโดนฉีดน้ำใส่หน้าเปียกโชก
static/image/hrline/line7.png
“นี่มึงจะบอกว่า... พลังพิเศษนี่มันมีจริงหรอ?” เมฆกระซิบถามพายุในตอนนี้ทั้งสองกำลังนั่งบนเตียงในห้องพยาบาลที่ร้างด้วยผู้คน หนุ่มผิวเข้มเอาผ้าเช็ดตัวจากห้องพยาบาลมาพันเช็ดหัวเหมือนลูกหมาตกน้ำ หนุ่มน้อยถอดเสื้อที่เปียกปอนผึ่งไว้กับเก้าอี้ตากแดดให้แห้งเผยให้เห็นกล้ามเนื้อวัยกำลังโตของเด็กชอบเล่นบาสกระเถิบมาชิดกับพายุหนุ่มอาตี๋เบือนสายตาหลบ รู้สึกแปลกๆที่ตนเริ่มมองเพื่อนของตนด้วยมุมมองที่เปลี่ยนไป“เออ.. ที่มึงจำไม่ได้ก็น่าจะเป็นเพราะพี่เขาทำอะไรบางอย่างนั่นแหล่ะ..”เมฆได้ยินก็ตีหน้าแหย
“อึ๋ย อย่างนี้กูจะมีส่วนไหนหายไปป่าววะเนี่ย” หนุ่มน้อยหน้าเข้มจับลูบตัวไปมา แต่ยังไงก็หาความผิดปกติของตัวเองไม่เจอ“ไม่น่ามีหรอก.. มึงกลับไปก่อนนี่”“แล้วสรุปก็คือมึงโดนพี่เขาแกล้งอ่ะดิ มึงเป็นอย่างนี้แล้วมันจะมีทางแก้มั้ยวะ?”เมฆกระเถิบเข้ามาจนแนบตัวมือ สากจับเข่าพายุก่อนจะเข้ามากระซิบแนบหู“หรือถ้ามึงอยากให้กูช่วย กูทำให้ได้นะ” พายุได้ยินก็คิดไปไกล
ภาพของวัยรุ่นผิวเข้มยิ้มแสยะมองตนด้วยความมุ่งร้ายดิบเถื่อน คนที่เคยเป็นเพื่อนรักใช้มือกำหัวตนดึงเข้ามาใกล้ๆ หนุ่มน้อยที่เริ่มเข้าสู่โลกของผู้ใหญ่ใช้ปากจู่โจมตนอย่างหื่นกระหาย...
“ไอ้ยุ... ไอ้ยุ!!” เมฆจับไหล่โยกหัวผงกๆจนภาพในหัวกระเจิง“เหวอ เออๆๆ กูรู้แล้ว! มึงว่าอะไรนะ” เมฆแบะปาก“กูถามว่ามึงจำหน้าพี่เค้าได้มั้ย แล้วจะให้กูช่วยตามหาพี่เค้ารึเปล่า”วัยรุ่นผิวดำแดงมองไปมาเหมือนกลัวว่าคนจะได้ยิน ทั้งๆที่ตอนนี้ไม่มีใครอื่นอยู่ในห้องพยาบาลเมฆกระซิบต่อ“พี่เค้าจะได้คืนควยให้มึงไง ไม่งั้นอย่างงี้ มึงก็จะไม่มีควยไปตลอดชีวิตอ่ะดิวะ...”พายุได้แต่ผลักเพื่อนตนให้กระเถิบออก
“เรื่องนั้นมึงไม่ต้องห่วงหรอกน่า...”“เอ้า.. ทำไมวะ? มึงโดนพี่เค้ารังแกนะเว้ย” เด็กหนุ่มพูดด้วยความโกรธา คิดว่าเพื่อนตนอยู่ในสภาพนี้เพราะเป็นเหยื่อ“เออ หน่า... ไม่ต้องห่วงหรอก” พายุพยายามบ่ายเบี่ยง ส่วนเมฆที่ได้ยินก็กัดฟัน“ทำไมวะไอ้ยุ! มึงบอกมาเดี๋ยวนี้นะ” หนุ่มน้อยหน้าคมจับตัวเพื่อนหันมาสบตาพายุเห็นตาคมจ้องมองก็เหมือนโดนสะกดจิต
หลังจากวันก่อน เหมือนมันมีอะไรบางอย่างฝังตัวลงในจิตใจของตนเองอะไรบางอย่างที่ช่างบิดเบี้ยว...“กูขอพี่เค้าเอง” พายุพูดออกมาแทบไม่คิด“หา?” เมฆยังไม่เข้าใจในสิ่งที่ตนได้ยิน“กู... อยากเป็นแบบนี้” แม้ในใจจะรู้สึกอับอายเกินพิกัด แต่พายุก็พูดออกมาอยู่ดีเมฆมองเพื่อนของตนอย่างเหลือเชื่อ“ยุ... มึงหมายความว่ายังไง?”“กูอยากเป็นแบบพี่ ที่พี่คนนั้นเอามาให้เราดู... ถึงมึงจะจำไม่ได้ก็เถอะ แต่พี่เค้าก็เป็นแบบนี้แหล่ะ” ยิ่งพูด พายุยิ่งอยากจะเอาแผ่นดินกลบหน้าหนี แต่เหมือนมันมีอะไรบางอย่างดลใจให้พูดออกมาให้หมด
“กูชอบพวกหนังโป้ที่ผู้หญิงเย็ดกับคนอื่นให้แฟนดู กูคิดว่าตัวเองเป็นแฟนแล้วยิ่งรู้สึกโคตรสะใจ กูชอบที่พี่เค้าไม่มีควยให้แตก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง-”“พอๆ ไอ้เหี้ย หยุด” เมฆผละตัวออกมาจากเพื่อนของตนเหมือนโดนน้ำร้อนลวก ส่วนพายุได้ยินก็เม้มปากในห้องพยาบาลที่มีเพียงหนุ่มน้อยสองคน มีแต่ความเงียบงันอันหนักอึ้ง
เมฆมีท่าทีสีหน้าหนักใจพะว้าพะวง ก่อนที่จะเดินออกจากห้องพยาบาลเหมือนหนีไปทิ้งเสื้อนักเรียนที่พาดไว้กับพนักเก้าอี้พายุเห็นดังนั้นก็ก้มมองพื้น... ในจิตใจของพายุ
เต็มไปด้วยความระทึกตื่นเต้นและต้องการ
หนุ่มน้อยผิวขาวกัดปากด้วยความสนุกอัดอั้น...เสียงในหัวนั้นมันสะใจในสิ่งที่ตนกำลังประสบยิ่งต่ำเท่าไหร่มันยิ่งตัวสั่นด้วยความโหยหา...
พายุคนเดิมค่อยๆบิดเบี้ยวไปเรื่อยๆจากความมืดในจิตใจของตนเอง...
static/image/hrline/line7.png
“เมฆ เสื้อหายไปไหนอ่ะ เดี๋ยวก็โดนครูดุหรอก” หินถามอย่างสงสัยที่เพื่อนตนเดินมาในสภาพแบบนี้“เอ่อ... เสื้อกู..” เมฆได้แต่อ้ำอึ้งไม่พูดจาจนหินเลิกคิ้วเมฆสมองตื้อตันนึกไม่ออกว่าตนเอาไปไว้ไหน แต่โดนใครบางคนเอาเสื้อนักเรียนโยนคลุมหัวตนเสียก่อนในขณะที่เมฆกำลังตกใจก่ายแขนไปมาในเสื้อนักเรียนที่คลุมหัว เสียงของเพื่อนอีกคนดังมาทำให้วัยรุ่นตัวแข็งทื่อ
“ไอ้เมฆลืมเสื้อตากไว้ที่ห้องพยาบาลอ่ะดิ เดินตัวปลิวมาเลยนะมึง”“ตากเสื้อ? แล้วนี่ยุกับเมฆไปไหนมาหรอ เห็นไปเข้าห้องน้ำกันจนจะหมดคาบเที่ยงแล้ว”เมฆค่อยๆเลิกเสื้อนักเรียนที่คลุมหัวขึ้นสายตาหนุ่มหน้าคมมองเพื่อนที่โผล่มาด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย“ไอ้เมฆเสื้อเปียกน่ะ แล้วก็นั่งคุยลืมเวลาแต่เรื่องนั้นช่างเหอะหิน กูขอลอกการบ้านหน่อยดิ”“โธ่... เอ้า อย่าลืมเลี้ยงน้ำเราด้วยนะ”“แน่นอน แต้งกิ้วเพื่อนเลิฟ”
สองคนกำลังพูดหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน ซึ่งปกติแล้วเมฆก็จะแจมมุขอะไรออกมาเติมสีสันแต่หลังจากที่รู้เรื่องของเพื่อนมากจนเกินไปนี่ เมฆก็ทำตัวไม่ถูกเลย... เมื่อกริ่งดังออกมาเป็นสัญญาณ นักเรียนทุกคนก็นั่งที่ของตัวเองตามระเบียบ
เมฆได้แต่แอบชะเง้อมองเพื่อนของตนทั้งบ่าย ไม่มีสมาธิในการเรียน เมื่อจบคาบสุดท้ายของวัน พายุก็ยิ้มแป้นหันมาชวนกลุ่มแก็งของตนเอง“วันนี้เราไปนั่งที่เดิมอีกป่าว เล่นเกมกันสักตา” เพราะทั้งสามคนอยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน จึงเป็นเรื่องปกติที่จะมีจุดสังสรรค์ประจำถิ่น หรือบางวันก็อาจจะนอนเล่นบ้านเพื่อนๆกัน
หินยิ้มแห้งปฏิเสธ“โทษที วันนี้เราจะไปหาพี่สาวเราน่ะ เห็นมีข่าวคนตบตีกันในอพาร์ทเม้นท์ที่พี่อยู่ด้วย โทรไปก็ไม่รับสายเลยจะแวะไปดูหน่อย”“เห? เออๆ โชคดีเว้ย เจอกันวันจันทร์” พายุโบกมือลา เมฆเห็นก็โบกมือลาตาม
“....”“....”วัยรุ่นทั้งสองได้แต่ยืนอยู่ตรงนั้นก่อนที่พายุจะพูดทำลายความเงียบ“อ.. เอ่อ เหลือกันสองคน งั้นมากินข้าวกินขนมบ้านกูมั้ย? ไม่ได้กินข้าวเที่ยงกูโคตรหิวเลย”“...อืม”
static/image/hrline/line7.png
“พ่อแม่กูไม่อยู่ กว่าจะกลับมาก็คงวันอาทิตย์นู่นอ่ะ มึงจะเอาน้ำไร?” พายุเปิดตู้เย็นกวาดตามองของ“เหมือนเดิม” เมฆพูดพายุที่ได้ยินก็คว้าน้ำแข็ง น้ำอัดลม มะนาวและน้ำผึ้งเอาใส่แก้วของเพื่อนตนและตัวเอง“อ่ะ”“ขอบใจ”
เมื่อทั้งสองคนนั่งตรงโต๊ะกินข้าวแล้ว เมฆก็เข้าเรื่องทันที“สรุป... มึงขอพี่เขาเองสินะ...” เมฆที่นั่งบนเก้าอี้ไม้ มองน้ำแข็งในแก้วที่เริ่มละลาย เหมือนพยายามหลบสายตาของเพื่อนตน“อืม กูไม่ได้โดนแกล้งหรืออะไรอย่างที่มึงคิดหรอก สบายใจได้”พายุตอบคำถามเหมือนพูดสัพเพเหระ หาได้สนใจไม่ที่ตนสูญเสียจุดสำคัญไปเมฆที่ได้ยินก็ยกตามามองเพื่อนของตนเองก่อนจะถามอย่างกล้าๆกลัวๆ
“มัน... เป็นยังไงหรอ”“อยากดูอีกทีมั้ยล่ะ?”“เอ่อ..” พายุที่ถามกลับมาทันควันทำให้เมฆเคว้งไปเสียครู่นึงเมื่อหนุ่มน้อยผิวเข้มสังเกตว่าเพื่อนตนไม่ได้ล้อเล่นก็กลืนน้ำลายเสียดังอึกพลางรู้สึกถึงปากที่แห้งผาก“ขอ... ดูหน่อยสิ” สิ้นคำ เพื่อนของตนก็ยืนขึ้นถอดเสื้อผ้าจนร่างกายเปลือยเปล่าทันที“เฮ้ย...” เมฆได้แต่พูดเบาๆก่อนจะเผลอกวาดมองร่างกายของเพื่อนตน
พายุผิวขาวตามประสาลูกครึ่งของครึ่งจีน ร่างของหนุ่มน้อยมีร่องรอยของกล้ามเนื้อคนผอม แขนขาของวัยรุ่นย่างสู่วัยหนุ่มดูยาวเก้งก้างบ้าง แต่ประกอบกันทั้งหมดแล้วก็เป็นหุ่นสมส่วนน่าดูอยู่เสียทีเดียว
หนุ่มน้อยชื่นชอบร่างกายของผู้ชายเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ภาพตรงหน้าจึงกระตุ้นต่อมของวัยรุ่นอย่างมาก “เป็นไง?” พายุถามส่วนเมฆก็หน้าแดงก่อนจะสวนกลับมา“ก.. กูแค่อยากดูตรงนั้น ทำไมต้องโป้ด้วยวะ”“ก็จะได้ดูให้ชัดๆไง อีกอย่าง ตอนนี้กูโป้ได้แค่ก้นเว้ย” พายุยิ้มกวนๆเมฆที่ได้ยินก็งง โป้ได้แค่ก้น?ก่อนจะคิดในใจได้จนส่งเสียงอ๋อ“มึงไม่มีอะไรตรงหน้าเลยถือว่าไม่โป้?”“โป๊ะเชะ” “...ไอ้ควยเอ้ย...”“ไม่มีเว้ย” “เออ กูรู้!”เมฆรู้สึกเหมือนเส้นเลือดในสมองจะแตกเพราะไอ้ยุสักวันนึง
วัยรุ่นผิวเข้มได้แต่ผล็อยตัวลงเก้าอี้อย่างเหนื่อยอ่อนส่วนหนุ่มผิวขาวมองเพื่อนของตนพลางคิดอะไรบางอย่าง“เมฆ... มึงเพื่อนกูใช่มะ?” “เฮ้ย พูดอะไรอย่างนั้นวะ”“กูมีเรื่องจะขอให้มึงช่วยหน่อย...” พายุว่าแล้วก็เดินตัวเปล่ามาหาเมฆจนเมฆต้องเบือนหน้าหนี“ตั้งแต่วันนั้น กูก็รู้สึกเหมือนกูเปลี่ยนไปว่ะ ชอบทำตัวกล้ามากกว่าเดิม”“ม.. กล้ามากกว่าเดิมยังไงวะ...” เมฆที่หันหน้าหลบมองพื้นก็ได้แต่พูดด้วยความอาย
“แค่กูยืนอยู่หน้ามึงนี่ยังไม่กล้าพออีกหรอวะ” เมฆที่ได้ยินก็อ้ำอึ้ง พายุพูดต่อเก้อเขินขึ้นมา“แล้วก็... เหมือนกูจะมีอาการอะไรแปลกๆอย่างอื่นด้วย แต่ยังไม่รู้ว่าเป็นอะไรกันแน่”“แล้วถ้ามึงไม่รู้ มึงจะมาบอกกูทำไมวะ?”“ก็เพราะไม่รู้ กูเลยจะขอให้มึงช่วยไง!” เออ มีเหตุผล.. คิดได้ดังนั้นเมฆจึงค่อยๆแหล่ตาหันกลับมา
“งั้นมึงจะให้กูช่วยยังไงล่ะ...”เมฆถามด้วยความไม่มั่นใจ“ไม่รู้..” “อ่าวเหี้ย..” เมฆชักจะรำคาญเสียแล้ว... “..เอางี้ละกัน มึงจำได้มั้ยว่าไอ้อาการแปลกๆของมึงมันคืออะไร?”พายุได้ยินก็คิดอยู่สักครู่ก่อนจะตอบ“ไม่รู้สิ.. บางทีก็ทำอะไรที่กูไม่คิดจะทำมาก่อนมั้ง?”“นั่นมันไม่ได้ช่วยเหี้ยอะไรเลย... ที่มึงว่าก็เหมือนกับที่มึงกล้ามาแหกขาให้กูดูใช่มั้ย!?”เมฆพูดอย่างเหลืออด ก่อนที่หนุ่มผิวเข้มจะชะงักตัวแข็งเพื่อนของตนเดินมาคร่อมตักวัยรุ่นเลือดร้อน
หนุ่มผิวขาวเนียนอ้าขากว้างเหมือนจะเผยเป้าของตนเองให้เพื่อนรักเห็นเต็มสองตาพายุจับไหล่กล้ามแน่นของเมฆพลางพูดเปรยๆทำตัวเป็นปกติ“อืม.. ไม่นะ? กูยืนให้มึงเห็นเพราะกูอยากโชว์เอง แต่บางทีกูก็รู้สึกงงๆ”เมฆหน้าแดงแจ๋ แขนก่ายเงอะงะสายตกลุกลี้ลุกลนไม่รู้จะมองตรงไหนดี“มึงทำอะไรอยู่เนี่ย!?” เมฆตะโกนถามเพื่อนตัวเอง
พายุมองหน้าเข้มด้วยความสงสัย“ก็แหกขาให้มึงเห็นง่ายๆไง” วัยรุ่นเลือดร้อนได้ยินก็รู้สึกร้อนไปทั้งตัว“มัน.. ไม่ตลกนะเว้ย..” หนุ่มน้อยได้แต่หลบหน้า ใช้มือยันอกเพื่อนตนออกไปหัวใจของวัยรุ่นเต้นโครมครามแต่เหมือนเมฆจะยันมากไปหน่อย หนุ่มผิวขาวเซไปข้างหลังจนกลัวจะร่วงจึงดุนตัวเข้ามากอดเพื่อนที่คร่อมอยู่
“เห้ยไอ้เหี้ยเมฆ เดี๋ยวกูตก!” พายุร้องออกมา ตัวแนบแน่นกับเพื่อนของตนจนหน้าเมฆรู้สึกถึงไออุ่นของร่างกายส่วนเมฆเพื่อนรักที่โดนกอดแน่น ได้กลิ่นสบู่ผสมเหงื่อของพายุปลุกอารมณ์กามให้ตื่นขึ้นอย่างแข็งแกร่งทันทียังดีที่พายุไม่ทันสังเกต ไม่เช่นนั้นเมฆคงจะมุดแผ่นดินหนีไปแล้ว“เออ! รีบๆลุกไปได้แล้ว กูร้อน!” สิ้นคำพูดของเพื่อนรักพายุก็ลุกขึ้นมาทันที
เมฆที่ทั้งอับอายและเขินจนตาชื้นมองเพื่อนของตนอย่างคาดโทษ“มึงแกล้งกูใช่มั้ย!” พายุได้ยินก็กระเดาะลิ้นจึจ๊ะ“แกล้งเหี้ยอะไรวะ? กูไม่ได้จะแกล้งอะไรมึงเลย” เมฆที่ได้ยินก็สะดุดไปก่อนจะมองเพื่อนรักของตนอย่างสงสัย“เห้ย พายุ...” “อะไรอีก?”“มึงไม่ได้รู้สึกแปลกๆเลยหรอ?”“ก็นั่นแหล่ะที่กูกำลังเป็นห่วง... กูไม่รู้สึกแปลกไรเลย คือในหัวกูรู้ แต่มันก็เหมือน... ไม่รู้?”“นั่นมันหมายความว่ายังไงวะนั่น...”เมฆได้แต่ทำสีหน้าลำบากใจก่อนที่จะมีไอเดียเข้ามาในหัว
“กู... ของลองอะไรได้มั้ยวะ?” “เออ ลองอะไรก็มาเหอะ”“มึงลุกนั่งให้กูทีดิ” พายุได้ยินก็ลุกนั่งอยู่อย่างนั้น ส่วนเมฆก็มองดูเพื่อนตนออกกำลังกายไปเรื่อยๆ“ให้... กูหยุด... เมื่อไหร่วะ..” สักพักพายุก็พูดออกมาด้วยความยากลำบากเพื่อนของตนลุกนั่งจนเหงื่อของหนุ่มขาวร่วงไหลโชกประดับตัว“จนกว่ากูจะพอใจ” เมฆพูดออกมาพลางสังเกตเพื่อนตนเอง“ควยเหอะ...”พายุสบทออกมาแต่ก็ไม่ได้หยุดการกระทำของตนเองเมฆมองร่างเพื่อนของตนเองลุกนั่งก่อนจะเปิดทีวีดูเมฆแอบมองมาที่พายุหนุ่มน้อยก็ยังคงลุกนั่งต่อไป แม้จะเห็นว่าเพื่อนของตนไม่ได้สนใจตัวเองแล้ว
สภาพในตอนนี้ทำให้เมฆรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ แต่ตนก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันเมื่อพายุลุกนั่งไปอีกเสียครู่ใหญ่ก็พูดออกมา“มึงหยุดได้ละ” สิ้นคำหนุ่มน้อยก็ร่วงไปนอนหอบกับพื้นอย่างเหนื่อยอ่อนเมฆมองเพื่อนรักที่นอนแทบเท้าของตนบนพื้นก่อนจะถามออกมา“มึงโกรธกูป่าววะไอ้ยุ?” “..หา?”พายุที่หอบระทวยค่อยๆถามกลับมาอย่างยากลำบาก“โกรธ... อะไรวะ?”“ที่กูให้มึงลุกนั่งอ่ะ”“ไม่นะ?” พายุพูดอย่างฉับพลัน ก่อนที่จะเงียบไป“กูต้องโกรธด้วยหรอวะ?” วัยรุ่นผิวขาวเนียนที่นอนเปลือยกายบนพื้นทำหน้าสงสัย
“อย่างงี้ เราก็ต้องทดลองไปเรื่อยๆแล้วล่ะ” เมฆพูดออกมาด้วยความเป็นห่วง“กูจะให้มึงทำอะไรไปเรื่อยๆนะ ถ้ามึงรู้สึกแปลกเมื่อไหร่ก็บอกกูทันที โอเคมั้ย?”“โอเค.. ขอพักก่อนได้มั้ย กูเหนื่อย”“ไม่ได้ไอ้ยุ ลุก” พายุได้ยินก็ลุกขึ้นมาทันทีไม่แม้แต่จะหยุดคิดส่วนเมฆเห็นเพื่อนตนเป็นแบบนี้ก็ชักจะได้ใจแต่ยังไงคงจะต้องลองดูก่อนว่าพายุมีขีดจำกัดรึเปล่า
“กูขอกระเป๋าตังค์มึงนะ” “เออ เอาไป” เมฆหยิบเงินทั้งหมดจากกระเป๋าออกมาต่อหน้าพายุเมฆมองหน้าเพื่อนตนที่ไม่ได้จะมีปฏิกิริยาใดๆ ก่อนจะเอาเงินเข้ากระเป๋ากางเกงตนเองเมื่อเห็นเช่นนั้นพายุจึงตีสีหน้า“นั่นเงินกู...” “อ๋อหรอ? โอเคๆ”เมฆได้ยินจึงหยิบเงินมาใส่ในกระเป๋าสตางค์ของเพื่อน ก่อนจะเก็บเข้ากระเป๋ากางเกงตนเองแทน
เมฆเชลือบตามองพายุที่ไม่มีอาการใดๆก่อนจะถามไป“มึงรู้สึกแปลกๆมั้ย?” พายุได้ยินก็เอียงหัวพยายามคิด“ไม่นะ?” “กูเอาเงินมึงไปนะ มึงไม่รู้สึกแปลกเลยหรอ?”“กูให้กระเป๋าตังค์กูไปนี่ มันเป็นของมึงไปแล้วก็ไม่เห็นแปลก”“แต่ตอนกูหยิบเงินออกจากกระเป๋า ทำไมมึงโกรธ?”“มันคือเงินนอกกระเป๋า?” พายุพูดเสร็จก็เงียบไป หนุ่มน้อยขาวเนียนเคร่งคิดก่อนจะพูดต่อ
“เอ่อว่ะ... ถ้ามันคือเงินในกระเป๋าตังค์ มันก็ของมึงอยู่แล้ว โทษที”เมฆหน้าเครียด เค้นถามเพื่อนตนอีกรอบ“มึงไม่รู้สึกแปลกๆจริงๆหรอวะไอ้ยุ?”“...กูรู้ว่ามึงทำอะไรบ้างแต่กูหาจุดที่กูรู้สึกแปลกๆไม่เจอ?”เมฆที่ได้ยินก็ขมวดคิ้วเครียด อาการที่พายุมีอาจจะสาหัสกว่าที่ตนคิดหนุ่มน้อยผิวดำแดงชักจะเริ่มเป็นห่วงเพื่อนรักของตนเสียแล้วแต่ในขณะเดียวกัน...ในใจของเมฆก็เกิดความคิดบางอย่าง...
ความรู้สึกที่ตนเก็บซ่อนไว้เพราะคำว่าเพื่อนค้ำคอ...ไม่... เมฆไม่ควรจะทำกับพายุอย่างนี้พายุปัดความคิดนั้นออกไปก่อนจะเริ่มสั่งใหม่“โทษทีนะ มึงลองตบหน้าตัวเองดู”เพี๊ยะ“อีกที”เพี๊ยะ“...อีกที”เพี๊ยะ“...กูขอโทษ มึงเจ็บมั้ย?”“แสบๆคันๆว่ะ” พายุลูบหน้าตัวเองเพื่อนเห็นก็รู้สึกผิด“มึงรู้สึกแปลกๆมั้ย?” “แปลก?”“กูให้มึงตบหน้าตัวเองอ่ะ มันแปลกนะเว่ย”“หรอ...” พายุพูดออกมาเปรยๆเหมือนสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้เกิดกับตนเอง
สภาพที่พายุเป็นอยู่ตอนนี้สร้างความปวดร้าวในจิตใจให้กับหนุ่มน้อยเป็นอย่างมากพายุที่หน้าแดงฉานจากการทำร้ายตัวเองเพราะคำสั่งของเมฆ ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกเกลียดตัวเองเสียเหลือเกิน“ไอ้ยุ... กูรู้แล้วว่าอาการแปลกๆของมึงคืออะไร...”พายุเห็นเพื่อนตนพูดเสียงแตกเหมือนกลั้นน้ำตาก็เม้มปาก“ไอ้เหี้ยนั่นมันทำให้มึงทำตามคำสั่งคนอื่น... ให้มึงทำตัวเป็น... ทาส...”เมฆจับแขนพายุแน่น
“มันคุ้มหรอวะ? มึงตอบมานะ... มึงไม่มีควยแล้วมึงจะใช้ชีวิตได้ยังไง? จะมีแฟนมีลูกได้หรอ? แล้วไอ้อาการบ้าๆนี่มันทำให้มึงทำตามคำสั่งแบบไม่สงสัยอะไรเลย ดีไม่ดีมึงอาจจะติดคุกหรือตายได้เลยนะ!”เมฆสบตาเพื่อนรักน้ำตาคลอพายุที่เห็นก็ครุ่นคิดก่อนจะพูดช้าๆให้เพื่อนรักของตนฟัง“...ก็จริงอยู่ที่กูชอบผู้หญิง” เมฆได้ยินก็เบือนหน้าหนี รู้สึกเจ็บอกแปลบๆ
“แต่กู... ชอบแพ้มากกว่า” วัยรุ่นผิวเข้มเช็ดน้ำตาแล้วหันกลับมามองด้วยความฉงนคนปกติเค้าชอบแต่ชนะ...ยังไม่ทันที่เมฆจะประมวลผลสิ่งที่ได้ยินแต่แล้วคำพูดถัดมาของพายุ ก็ทำวัยรุ่นถึงกับหยุดหายใจชั่วครู่“กูอยากเจ็บ มึงจะว่ากูเป็นพวกเอ็มโรคจิตก็ได้ กูไม่โกรธหรอกถ้าจะถูกสั่งแบบนี้” พายุบิดตัว หนุ่มน้อยเพิ่งออกกำลังกายลุกนั่งตามคำสั่งเพื่อน ร่างกายจึงรู้สึกล้าอยู่หน่อยๆแต่นั่นกลับทำให้พายุสะใจกว่าเดิมพายุจึงปล่อยให้ความมืดในจิตใจเอ่อล้นออกมาให้เพื่อนรักของตนฟัง
“กูเลยคิดว่าจะหานายทาสสักคนมาเป็นเจ้าของกู ถ้าไว้ใจจริงๆก็คงจะอยู่ดูแลกูไปเรื่อยๆแหล่ะ คิดเลี้ยงเป็นหมาก็ได้... กูชอบ อีกอย่าง กูก็ไม่อยากมีลูกอยู่แล้ว”ยิ่งพายุพูด เมฆยิ่งอึดอัดหายใจไม่ออกเมฆรู้สึกเหมือนโลกหมุนหนุ่มน้อยผละออกมาจากเพื่อนรักของตนนายทาส?นาย?
“ผู้ชาย?” เมฆพูดออกมาอย่างยากลำบาก“อืม ให้กูรับมือรับตีนผู้ชายน่าจะสนุกสะใจกูมากกว่า”พายุพูดพลางยิ้มร่าเหมือนพูดสารทุกข์สุขดิบเมฆปวดใจเสียเหลือเกินภาพในหัวจินตนาการถึงเพื่อนรักของตน...
หนุ่มผิวขาวเนียนเปลือยร่างสะบักสะบอมเนื้อตัวมอมแมมเพื่อนรักของตนทำตัวเหมือนหมาเลียเท้าของนายมันอย่างเทิดทูนร่างสมส่วนเงยหน้าขึ้นมาสบตาไอ้ชาติชั่วที่เอาทุกอย่างไปจากมันด้วยความรักความรัก!?
“มึงนั่งตรงนี้ก่อน กูจะไปเข้าห้องน้ำ!” เมฆผลักพายุก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำเหมือนหนีอะไรบางอย่าง ไม่ทันสังเกตสายตาที่เพื่อนรักจ้องมองตนเมื่อหนุ่มน้อยเข้ามาแอบในห้องน้ำแล้วก็ล็อคประตูแน่นก่อนจะเซตัวลงนั่งกับพื้นเมฆกัดฟันกรอด ความอิจฉาเอ่อล้นในจิตใจ เมฆรักพายุ...ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน เมฆก็ไม่สามารถห้ามใจตนเองได้
เพื่อนที่คอยอยู่เคียงข้างเพื่อนที่แอบออกไปเล่นกันจนดึกดื่นความฝันที่เคยเล่าให้กันความสุขไร้สาระเมฆยังคงเชื่อในความรักบริสุทธิ์ที่ตนมีต่อพายุเสมอแต่เพราะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ จึงคอยเก็บความลับเอาไว้ไม่ให้ใครรู้เมฆจะสนุกกับใครก็ได้ แต่ตนรู้ดีว่ารักได้แค่คนเดียว
แต่นี่อะไรกัน...เพื่อนรักของตนจะไปเป็นของคนอื่น...
ของชายอื่น... เมฆมีโอกาสแล้ว แต่นั่นหมายความว่าตนจะต้อง...ทำร้ายพายุ? เมฆไม่อยากเห็นพายุเจ็บปวดเลย...แต่พายุต้องการผู้ชายแบบนั้น...
นายทาส...
เด็กหนุ่มกอดเข่าแน่น นี่คือโลกของผู้ใหญ่อย่างนั้นหรือ?ทำไมมันช่างสับสน แปดเปื้อนและสกปรกเสียเหลือเกิน เมฆแอบร้องไห้สะอึกออกมา ความรักไร้เดียงสาของตนกำลังบาดหัวใจดั่งมีดเฉือนแต่ในขณะเดียวกันเด็กหนุ่มก็รู้ดีถึงอีกเส้นทางหนึ่งแทนที่คมมีดแห่งความเยาว์วัย ด้วยยาพิษแห่งคาวโลกีย์ กร่อนหัวใจของหนุ่มน้อยให้ค่อยๆตายอย่างช้าๆ
ทำไมตนถึงต้องรักคนแบบนี้ด้วย?ทำไมตนถึงหยุดรักไม่ได้ด้วย?ทำไมตนถึงต้องสร้างความเจ็บปวดให้กับคนที่ตนรักด้วย? แต่สุดท้าย...เมฆก็ไม่สามารถทำใจปล่อยคนที่ตัวเองรักไปได้อยู่ดี...หรือนี่คือกรรมที่ตนเคยทำไว้แต่ชาติปางก่อน?เมฆทำตัวไม่ถูก ความอิจฉา ความรัก และความรังเกียจผสมปนเปกันจนแทบบ้า
static/image/hrline/line7.png
ผ่านไปไม่รู้เสียเท่าไหร่ เมฆก็ตัดสินใจได้ว่าตนควรจะทำอย่างไรดีในสถานการณ์แปลกประหลาดนี้พายุไม่สามารถใช้ชีวิตแบบนี้คนเดียวได้แน่นอนหากปล่อยไว้ บางทีเมฆอาจจะเจอเพื่อนของตนในซ่องแห่งหนึ่ง มีแต่ตัวให้ขายหรือกลายเป็นคนคุกที่เมฆไม่สามารถเอื้อมมือไปช่วยได้หรือแย่ที่สุด...เมื่อทุกอย่างสายเกินไป
มันคงจะดีถ้าพายุสามารถเข้าใจด้วยเหตุผล แต่เมฆเห็นถึงบางสิ่งในแววตาของเพื่อนรัก ความดำมืดบิดเบี้ยววิปริต...พายุมีสิ่งนี้ในจิตใจนานแล้วแม้ว่าเมฆจะพยายามไม่นึกถึงมันในยามที่เหล่าเพื่อนๆคุยกันถึงผู้หญิงที่ตนชอบ...ในยามที่พายุเล่นแรงจนเมฆหัวเสีย...ในยามที่ทุกคนต่างสงสารเหยื่อที่เสียทุกสิ่งในข่าว...
หากปล่อยไว้ สิ่งนั้นจะกลืนกินเพื่อนรักของตนอย่างบ้าคลั่งจนทำให้พายุมีชีวิตดั่งตกนรกทั้งเป็นหากตนไม่สามารถยื้อพายุให้ออกมาจากเงามืดได้เมฆ... จะยอมตกนรกไปด้วยอีกคน...
ชายหนุ่มค่อยๆลุกขึ้นมาอย่างอ่อนแรงก่อนจะเปิดก๊อกสาดน้ำใส่หน้าตนเองหลายรอบชายหนุ่มมองคนที่อยู่ในกระจกสายตาซุกซนสดใส ในตอนนี้ดูเครียดเคร่งหม่นมัวรอยยิ้มเจ้าเล่ห์หายไป เหลือเพียงมุมปากบึ้งตึงทุกอย่างก็เพราะเมฆรักมัน...และเมฆ...ไม่อาจยอมรับให้ชายอื่นมาแย่งมันไปจากเมฆได้เพราะเมฆเจอมันก่อน
เมฆจึงสมควรที่จะเป็นเจ้าของของมันสิ!!!
ผู้ชายในกระจกช่างเห็นแก่ตัวและน่าขยะแขยงสมพงค์กับทาสวิปริตและน่าสมเพชของมันดี... ชายหนุ่มยืนมองตัวตนของเขาครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆเปิดประตูออกไป
เสียงคำรามของพายุฤดูร้อนดังครืนลมพัดแรงอย่างบ้าคลั่ง ทำให้เกิดเสียงส่ายของต้นไม้และเสียงของสังกะสีเหมือนแรงพายุคาดหวังว่าจะฟาดทุกอย่างที่สงบสุขทิ้งไปเสียให้หมดปุยเมฆสีขาวผ่องแปดเปื้อนเป็นเมฆครึ้มประกายสายฟ้าแลบลั่นดั่งโกรธโชคชะตาแดดอ่อนหายลับขอบฟ้าประกาศสิ้นสุดเวลาที่เหล่าเด็กน้อยจะออกเล่นเตร่อย่างไร้เดียงสา ก่อนจะเหลือเพียงฝนที่ตกสาดระรัว และสำหรับชายหนุ่มแล้วอาจจะวันนี้ และตลอดไป
static/image/hrline/line7.png
พายุเห็นเพื่อนของตนเดินออกจากห้องน้ำก็ยิ้มทักวัยรุ่นผิวขาวนั่งบนพื้นกระเบื้องดูทีวีไม่ได้ลุกไปไหนแม้จะพยายามลุกขึ้นแต่ก็เหมือนมีเสียงในหัวบอกว่าตนควรจะนั่งตรงนี้ตามที่เพื่อนรักของตนสั่งแม้ว่ามุมตรงนี้อาจจะดูทีวียากเสียหน่อยแต่นั่นเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว “เข้าห้องน้ำซะนานเชียวมึงทำหน้าเครียดน่ะท้องเสียรึไง”แม้พายุจะพูดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พลางเท้าแขนกับพื้นแต่เพื่อนรักก็ยังคงเงียบกริบ ทำเพียงจ้องมองพายุเท่านั้นพายุละสายตาจากทีวีก่อนจะถามเพื่อนของตน“อะไรอ่ะ?”“มันยังทันนะถ้ามึงจะเปลี่ยนใจ...หาพี่คนนั้นให้ย้อนทุกอย่างมาเป็นปกติ”ชายหนุ่มพูดเรียบๆ ส่วนพายุที่ได้ยินก็ตีหน้านิ่ง“...” พายุไม่มีอะไรจะพูดเมฆเห็นอย่างนั้นก็มั่นใจในความคิดของตนเองก่อนจะพูดต่อ
“มึงรู้อยู่แล้วใช่มั้ย?”ชายหนุ่มคุกเข่าข้างนึงก่อนจะใช้มือจับคางเพื่อนรักของตนมาจ่อหน้าชายหนุ่มสบตามองเพื่อนรักของตนอย่างเจ็บปวด“มึงรู้ว่ากูชอบมึง มึงเลยพากูมาอย่างนี้” พายุที่ถูกกล่าวหาไม่ได้มีอาการแต่อย่างใดแม้แต่สีหน้าก็ยังคงนิ่งสนิท แต่เมฆเห็น...เมฆเห็นความดำมืดที่เยาะเย้ยตนเองในดวงตาคู่นั้นมันสมน้ำหน้าเมฆที่บังอาจโง่มาตกหลุมพรางเป็นเบี้ยของมันมันกำลังรออย่างใจจดใจจ่อหวังถึงสิ่งที่เมฆคิดจะทำกับมันความรัก? สำหรับมัน นั่นก็แค่จุดอ่อนมันไม่เคยสนใจใครนอกจากตัวเองอยู่แล้ว... “...มึงทำกับกูอย่างนี้ได้ยังไง”ชายหนุ่มกัดฟันกรอด มือที่กุมคางดึงหัวพายุมาใกล้จนลมหายใจรดหน้าความทรงจำต่างๆที่เคยมีร่วมกัน เสียงหัวเราะรอยยิ้มและความสุขทุกอย่างมันไม่มีค่าพอแม้แต่เศษเสี้ยวของความเห็นใจ?
“มึงเห็นความรู้สึกของกูเป็นแค่ของเล่น...เห็นว่ากูง่าย เป็นของตายที่รอให้มึงกวักมือเรียก?”ชายหนุ่มพูดรดคอเพื่อนรักเสียงต่ำทุกอย่างที่กล่าวออกมาเต็มไปด้วยความชิงชังพายุขนลุกซู่จนตัวสั่น แต่นี่ไม่ใช่ความกลัว...มันคือความตื่นเต้นยิ่งพายุเห็นดวงตาคู่นั้นเปลี่ยนไปจากเดิมหัวใจพายุยิ่งเต้นโครมครามจนเผลอยิ้มออกมา ชายหนุ่มเห็นว่ามันไม่แม้แต่จะรู้สึกผิดก็ยิ่งโกรธขึ้นอีกชายหนุ่มเกลียดคนที่ตนเคยเรียกว่าเพื่อนรักเสียเหลือเกิน...ชายหนุ่มเกลียดที่ตัวเองรักคนคนนี้เหลือเกิน...คนคนนี้ใช้ความรู้สึกของชายหนุ่มเป็นเครื่องมือสนองความต้องการของตัวเองอย่างไม่แยแสถ้าอย่างนั้น ชายหนุ่มก็จะใช้มันอย่างไม่แยแสเช่นกัน ชายหนุ่มผลักพายุลงนอนกับพื้นก่อนจะกระซิบข้างหู“กูเกลียดมึง...มึงจำใส่กะโหลกไว้ซะว่ากูเกลียดมึง”ชายหนุ่มพูดเสร็จก็ใช้มือกดหน้าพายุทาบพื้นก่อนที่ตนจะกระเถิบตัวขึ้นขาของชายหนุ่มคร่อมพายุจนเป้ากางเกงนักเรียนจ่อหน้ามือข้างที่ว่างปลดซิบลงกวักเอาแท่งกามของตนออกมาแม้ในใจของชายหนุ่มจะทรมานด้วยเพลิงโหมกระหน่ำ แต่สภาพที่ตนมีชัยเหนือคนที่ตนรักและเกลียดกลับทำให้กามอารมณ์ลุกโชน เอ็นอุ่นของชายหนุ่มปล่อยน้ำลื่นไหลลงอย่างตื่นเต้นเมื่ออยู่ใกล้ปากของพายุเพื่อนทรยศที่นอนเปลือยเปล่ามองกระบองกามตรงหน้าตนพลางกลืนน้ำลายอึกแน่นอนอยู่แล้ว เพราะจากที่เคยโชว์ข่มกันไปมาพายุก็รู้ว่าของชายหนุ่มตรงหน้าไม่ใช่เล่นๆเลยชายหนุ่มยิ้มเหี้ยมก่อนจะเอามือกำผมของพายุแรงจนมันร้อง“มึงอยากนักไม่ใช่รึไง?กูจะสงเคราะห์ให้มึงแดกจนหายร่านเอง”สิ้นคำ ชายหนุ่มก็จับหัวพายุมาอมลำแกร่งเต็มปากมือสากกำผมพายุแน่นก่อนจะกระหน่ำบรรเลงเพลงกามเหมือนสัตว์ป่าหากแต่พายุก็รับทัณฑ์ของชายหนุ่มอย่างไม่ย่อท้อพลางสูดดมกลิ่นอายอับชื้นของชายหนุ่มด้วยความโหยหา ยิ่งเห็นพายุรับมือเอ็นกามตนได้อย่างไม่สะทกสะท้านยิ่งทำให้ชายหนุ่มกระทำรุนแรงยิ่งกว่าเดิม ทั้งด้วยความโกรธ และความต้องการวันที่ชายหนุ่มคอยเพ้อฝันคิดไว้ได้กลายเป็นจริงแล้ววันที่พายุและชายหนุ่มได้เกินกว่าคำว่าเพื่อนแต่ความเป็นจริงมันกลับหยาบโลนกว่าฝันหวานในหัวจนปวดใจชายหนุ่มยัดกระหน่ำแก่นกามของตนให้ลึกที่สุดจนรู้สึกถึงลำคออุ่นของพายุก่อนจะแช่ตัวเองไว้ ทำให้พายุเริ่มสำลักค่อกๆคาเอ็นของชายหนุ่มจนน้ำตาไหลเพราะหายใจไม่ออก
ลำคอกระเพื่อมดิ้นรนของพายุทำให้ชายหนุ่มเสียวสะท้านยิ่งนักชายหนุ่มดื่มด่ำกับความทรมานของพายุจนพอใจแล้วจึงถอยตัวออกมา“ค่อกๆ อ.. ค่อกๆ” พายุเมื่อได้รับโอกาสในการหายใจก็ไอค่อกแค่กน้ำมูกน้ำตาน้ำลายไหลเปรอะเปื้อนหน้ามนของพายุจนดูไม่ได้ “เป็นไงล่ะมึง”ชายหนุ่มฟาดหน้าพายุด้วยลำพลองของตนเองก่อนจะลุกขึ้นมาปลดกางเกงและเสื้อนักเรียนของตนเขวี้ยงทิ้งชายหนุ่มยกขาพายุขึ้นจนร่องกามของเพื่อนตนจ่อหน้า“ด.. เดี๋ยวก่อน.. เมฆ”พายุพูดออกมาด้วยความเขินระคนตื่นเต้น เอามือของตนกวาดเช็ดหน้าเช็ดปากแต่สุดท้ายแล้วก็ต้องครางออกมาด้วยความเสียวซ่าน
“อึก อ้า...” ชายหนุ่มแหย่ลิ้นละเลงรูรักของพายุจนเจ้าตัวตาลอยความกระสันที่ตนรู้สึกเป็นเหมือนลางบอกเหตุว่าเพื่อนของตนจะทำอะไรต่อไปพายุเท้างอทั้งจากความเสียวและความตื่นเต้นสายตามองเพื่อนของตนเองด้วยความลังเลใจพายุรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำก็เหมือนใช้เมฆเป็นที่สนองตัณหาของตนเองบางที ถ้าตัวเองพูดออกไป ทุกอย่างอาจจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมบางที พายุอาจจะสามารถกลับมาเป็นเพื่อนเมฆได้อีกครั้งบางทีสองคนอาจจะสามารถเป็นมากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่เพราะเหตุผลดิบเถื่อนแบบนี้แต่กลับไม่มีเสียงพูดออกมาให้เพื่อนตนหยุดแม้ว่าในตอนนี้เมฆจะดู... ปวดร้าวแค่ไหน พายุบิดเบี้ยวเกินไปเสียแล้วเพียงแค่เพราะพายุถูกปลดพันธนาการจากความเป็นปกติจึงสร้างกรรมให้แก่เพื่อนรักของตนอย่างหน้าไม่อาย “อ้ากกก” พายุร้องออกมาด้วยความจุก กระบองกามของชายหนุ่มยัดเข้ามา หาได้สนใจว่าพายุจะเจ็บปวดขนาดไหน“เป็นไงล่ะไอ้สัตว์!อยากได้ควยนักใช่มั้ย!?” ชายหนุ่มกระแทกอย่างบ้าคลั่ง มือจิกผมของเพื่อนตัวเองแน่นพายุที่น้ำตาเล็ดเอามือปิดปากตัวเองชายหนุ่มเห็นก็ไม่ยอม เมฆกระชากมือออกมาพลางด่าทอคนที่ตนรัก“ปิดทำเหี้ยอะไร! มึงร้องสิ!ร้องให้ดังๆ!” พายุได้ยินก็ทำตามอย่างว่าง่ายปล่อยเสียงครางออกมาทุกครั้งที่ชายหนุ่มสืบแนบแน่นเข้ามา“อึก อร้า.. อ้า.. อื้อ.. เม.. เมฆ.. อื้อ...”
ยิ่งได้ยินเสียงครางของเพื่อนรักตัวเอง ชายหนุ่มยิ่งสาแก่ใจชายหนุ่มถมน้ำลายใส่หน้าคนที่ตนแอบชอบ“ไม่น่าเชื่อเลยว่ามึงจะร่านควยซะขนาดนี้! รู้อย่างนี้กูเย็ดมึงคาห้องเรียนตั้งนานแล้ว!”ชายหนุ่มมองร่างผิวขาวเนียนที่มีรอยแดงฉ่าเพราะฝีมือของตนเองแล้วรู้สึกทรมานเสียเหลือเกินหากแต่กระบองกามของตนที่ไม่ยอมอ่อนลงกลับทำให้ชายหนุ่มรู้สึกสมเพชตัวเองยิ่งกว่า
ความอึดอัดในใจเอ่อล้นจนเผลอปล่อยคำพูดบาดเฉือนเพื่อนของตนอย่างควบคุมไม่ได้“ร่านอย่างมึงอ่ะ ชอบล่ะสิถ้ากูจะเย็ดมึงหน้าห้อง?กูจะทำให้ทุกคนที่มึงรู้จัก เห็นธาตุแท้ทุเรศๆของมึง!” จินตนาการในหัวของพายุเตลิดเปิดเปิง
พายุโป้เปลือยล่อนจ้อน เผยให้เห็นความวิปลาสตรงเป้าที่ว่างเปล่าของตนเองหัวนมทั้งสองโดนเจาะห่วงเหล็ก และโซ่เล็กที่ล่ามห่วงทั้งสองให้เมฆกระชากดั่งวัวควายสภาพยับเยินของตัวเองต่อหน้าชั้นเรียนกำลังยิ้มอย่างภาคภูมิใจท่ามกลางสายตาเยาะเย้ยของเพื่อนร่วมห้องเมื่อนายมันสั่งให้อ้าปาก มันก็อ้าเมื่อนายมันสั่งให้แหกขา มันก็แหกเมื่อนายมันสั่งให้ผสมพันธุ์ มันก็จะทำ เมฆที่กำลังกระหน่ำพายุเห็นหน้าเพื่อนของตนก็ชะงักวัยรุ่นผิวขาวเนียนเผยอยิ้มสดใสปานน้ำผึ้ง... “ยิ้มเหี้ยไรไอ้สัตว์!”เพี้ยะชายหนุ่มตบหน้าของคนที่ตนรักเสียงดัง สองอดีตเพื่อนรักสืบพันธุ์กันอย่างต่อเนื่องท่ามกลางฟ้าครึ้มคะนอง“อึก...” เมฆจับคอพายุแน่นจนพายุหายใจไม่ออกแรงกระแทกกามที่กระทุ้งมาและคอที่โดนบีบรัดทำให้พายุตาลายจนเห็นดาว“แม่งเอ้ย! แม่ง... เหี้ยเหี้ย ไอ้เหี้ย! มึงรับน้ำควยกูไป!”ชายหนุ่มคำราม เสียบเอ็นกามแนบแน่นกับพายุปล่อยน้ำเชื้อทะลักเข้าเต็มรูของทาสกามตัวเอง“แฮก.. แฮก.. แฮก..” ชายหนุ่มละมือออกจากคอของพายุเมื่อได้โอกาศหายใจอีกครั้งพายุก็ไอค่อกแคกน้ำมูกน้ำตาไหลแก้มขาวมีรอยของมือสาก น้ำตาน้ำมูกไหลดูไม่ได้มิหนำซ้ำยังมีน้ำลายของชายหนุ่มรดหน้าอีกชายหนุ่มมองพายุก่อนจะเอื้อมมือเข้าไปหาวัยรุ่นผิวขาว...ก่อนจะละมือออกมา... พยายามไม่สนใจความรู้สึกร้อนชื้นในตาของตัวเอง... แต่เมื่อชายหนุ่มถอนตัวเองออกจากร่างของพายุก็หน้าเครียดเลือดแดงไหลปนน้ำขาวขุ่นจนเป็นสีชมพูทำให้ตัวเองทำอะไรไม่ถูก...ชายหนุ่มกัดฟันกรอด ก่อนจะรีบเดินไปเข้าห้องน้ำเหมือนวิ่งหนีอะไรบางอย่าง... เมื่อเข้าห้องน้ำ เมฆก็เปิดฝักบัวอาบน้ำสาดหน้าตัวเองถูตา สั่งจมูก ปล่อยให้น้ำไหลชำระหน้าตัวเองและถูตา ก่อนจะสั่งจมูกต่อ...เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าจะต้องล้างหน้าตัวเองไปอีกนานแค่ไหนจึงจะรู้สึก.... สะอาด
static/image/hrline/line7.png
“เหมือนพายุจะมาน่ะ”เสียงพูดเบาๆของวัยรุ่นผิวขาวดังขึ้น พายุกอดขานั่งชันเข่าตัวเองอยู่ตรงโซฟาหน้าทีวีเด็กหนุ่มเชลืองมองร่างของเพื่อนผิวเข้มที่กำลังนั่งหันหลังให้ตัวเองอยู่ตรงโต๊ะกินข้าว“ไม่รู้ว่าฝนจะหยุดตกเมื่อไหร่ ..เมื่อไหร่จะผ่านซักทีนะ...”เด็กหนุ่มพูดหัวเราะแห้ง แต่ไม่มีเสียงรับคำเล่นเหมือนแต่ก่อนเมื่อพายุหยุดแสร้งหัวเราะทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบงัน...พายุน้ำตาคลอ แต่ก็แอบเช็ดไม่ให้เพื่อนของตนรู้ “..กูส่งข้อความไปบอกแม่กูแล้วแม่กูบอกให้ค้างบ้านมึงไปเลย”เสียงไร้อารมณ์ของเมฆทำให้พายุเม้มปาก“หร.. หรอ? อืม.. ยังไม่ได้กินข้าวอะไรเลยนี่.. ม..มึงหิวรึยัง? อยากกินอะไร?”พายุถามเมฆแต่คำตอบก็ทำให้ทุกอย่างตกอยู่ในความอึดอัด“กูไม่อยากกินของที่มึงทำมึงเหลือขนมปังเหี้ยไรให้กูก็พอ” เปรี้ยง! ครืนๆๆเสียงฟ้าผ่าฟ้าร้องทำเด็กหนุ่มผิวขาวสะดุ้งพายุกัดริมฝีปากแน่น...“งั้น... กูไปทำอาหารของกูก่อนนะ...”พายุพูดก่อนจะรีบเดินเข้าครัวเมฆมองร่างของพายุเข้าครัวไปก็ฟุบหน้าลงโต๊ะเมฆ...เหนื่อยเหลือเกิน... “เมฆ.. เมฆ...” วัยรุ่นผิวเข้มตื่นขึ้นมาอีกทีโดยมือบางของพายุ“อื้อ..” เมฆขยี้ตาก่อนจะเห็นมือบางที่จับแขนตนเองเมฆสะบัดมือของวัยรุ่นผิวขาวทิ้งอย่างไร้เยื่อไยพายุที่เห็นก็ถอยตัวออกมา มือไขว้หลังท่าทางเก้กังเมฆมองอาหารสัพเพเหระที่อยู่บนโต๊ะมันมีแต่ของที่เมฆชอบทั้งนั้น... “เอ่อ คือ... กู.. ทำกับข้าวเยอะไปน่ะ.. ไม่..ไม่รู้ว่าจะหมดรึเปล่า.. ถ้า..มึงไม่รังเกียจ-”“กูรังเกียจ” เมฆตัดบท ทำเอาพายุก้มมองพื้น“แต่กูเสียดายของที่มึงเสือกทำ” พายุลูบแขนตัวเองไปมาความกังวลในอกอัดอั้นจนแทบจะทนไม่ได้“ไปตักข้าวมาให้กู แล้วอย่าทำอย่างนี้อีก”เมฆว่าแล้วก็เปิดโทรศัพท์เลื่อนดูเวลา“ไม่อย่างนั้นกูจะราดแกงนี่ลงหัวมึง” พายุพยักหน้าก่อนจะเดินไปตักข้าวให้เมฆ
ความจริงแล้วตนควรจะขอโทษเมฆที่เล่นกับจิตใจเพื่อนตนเองอย่างนี้แต่...พายุนำช้อนส้อมถูเป้าเนียนเรียบของตัวเองพลางซ่อนอาการสั่นเกร็งไว้ สุขเหลือเกินพายุตักข้าวสวยลงจานพร้อมกับช้อนส้อมคู่นั้นสุขเหลือเกิน...พายุวางจานข้าวให้กับวัยรุ่นผิวเข้มพลางยืนดั่งขี้ข้าสุขเหลือเกิน.....เมฆตักแกงลงจานตัวเองช้อนกวาดคำโดนเม็ดข้าวสีผ่องในจานสุขเหลือเกิน..........วัยรุ่นเลือดร้อนตักคำเข้าปากพายุครางออกมาเสียงใส“ครางเหี้ยไร”“ขอโทษครับ”น้ำเมือกข้นที่พายุพยายามเก็บไว้ในรูให้นานที่สุดไหลออกมาเปื้อนกางเกง สุขเหลือเกิน
static/image/hrline/4.gif
เรื่องของเมฆและพายุที่ปรากฎตัวในตอนที่หกในเนื้อเรื่องหลักครับ เป็นยังไงบ้างครับ สองคนนี้จะมีพัฒนาการกันต่อไปในเนื้อเรื่องหลักแน่นอน แต่ยังไม่ใช่ช่วงนี้อ่ะนะ
สนุกมากครับ ขอบคุณคราบบ/โอ้ยๆ อะไรจะขนาดนั้น
พูดคุยกันได้ครับ ครอบครัวสวิงกิ้ง
Telegram : DAYU0981 ขอบคุณ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณคับ ขอบคุณครับครับ ขอบคุนคับ สนุกมากเลยครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ข อ บ คุ ณ ค รั บ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ {:5_119:}{:5_119:} ขอบคุณครัย {:5_119:}{:5_119:}
หน้า:
[1]