แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย DomQwQ เมื่อ 2024-6-17 21:36
ตอนแถม- ฟ้าก่อนฝน
“เฮ้ยไอ้ยุ!มึงเหม่ออะไรวะ?” เมฆถามเพื่อนตนด้วยความรำคาญ วัยรุ่นผิวเข้มเสื้อผ้ายับย่นเพราะเพิ่งเล่นบาสไปตอนเช้ากำลังมองเพื่อนของตนอย่างคาดโทษ ในมือของไอ้เมฆถือปึกกระดาษกลุ่มรายงานของพวกตน หนุ่มน้อยวัยซนเอากระดาษพัดหน้าเพื่อนที่บังอาจเหม่อในคาบเรียน “อ.. เออ โทษๆ ...แล้วพัดหาพ่อมึงง่ะ แสบตา” พายุพูดปัดไอ้เมฆแสร้งโกรธก่อนจะลุกขึ้นเตรียมพรีเซ็นต์รายงานกลุ่ม แต่เมื่อพายุมาอยู่หน้าห้องเรียนแล้ว สติของวัยรุ่นตี๋ก็ไม่อยู่กับร่องกับรอย หนุ่มน้อยแส้จีนไม่สามารถปัดความทรงจำของเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานได้...
พายุอ่านโน้ตผิดบรรทัดบ้าง ส่งเสียงเอ่ออ่าบ้างหรืออ่านผิดจนหิน หนุ่มแว่นคนเดียวในกลุ่มออกตัวช่วยให้ผ่านพ้นวิกฤตไปได้ พายุได้แต่ต้องขอโทษเพื่อนๆของตนเมื่อจบคาบเรียน “กูขอโทษนะที่วันนี้กูเบลอๆอ่ะ...” “ไม่เป็นไรหรอกยุ แต่ถ้าไม่ไหวก็ไปห้องพยาบาล นอนสักงีบก็ได้นะ” หิน เพื่อนที่แสนดีแนะมาด้วยความเป็นห่วง “กูว่าหน้าไอ้ยุมันไม่ใช่เป็นหวัดนะ นี่ปวดขี้ฮ่าๆๆ” ส่วนไอ้เมฆก็แสยะยิ้มพูดตลกไร้เยื่อใยทำให้พายุต้องด่ากลับด้วยความหมั่นไส้ “โธ่ ไอ้ควยนี่!” วัยรุ่นทะเล้นเลิกคิ้วกวนส้นเสียจนพายุต้องมอบนิ้วกลางให้เป็นของขวัญ เมฆสนองด้วยการส่งกากบาทนิ้วกลางคืนสนอง
“...เออ นี่... พวกมึงจำได้ป่ะว่าเมื่อวานเราทำอะไรกัน?” พายุได้โอกาสเปลี่ยนเรื่องก็ถามหยั่งเชิง “เราก็นั่งกันตรงที่ประจำนี่?” หินเอียงหัวด้วยความสงสัย “ไม่ๆ แล้วจำอย่างอื่นไม่ได้เลยหรอ?” พายุพยายามเค้นเพื่อนของตน “อะไรของมึงวะไอ้ยุ? กูนึกให้ตายก็ไม่เห็นมีเรื่องอะไรนิ” เมฆอดไม่ได้ที่จะถามกลับ เท่าที่เมฆจำได้เมื่อวานก็แค่นั่งเล่นกันตรงจุดเดิมเฉยๆ “แล้วพวกมึงจำพี่ๆเค้าได้ป่ะ ที่เอา.. เอ่อ..หุ่นโมเดลเอไอมาโชว์พวกเราอ่ะ?” พายุพูดเสร็จก็โดนสายตาสองคู่จ้องมองด้วยความงงงัน
“เอไออะไรวะ? มึงฝันไปเองรึเปล่า?” ไอ้เมฆว่าแล้วก็เดินเข้ามายกมืออังหน้าผากพายุ หนุ่มน้อยทั้งสองคนอยู่ใกล้ชิดจนพายุรู้สึกถึงลมหายใจเบาๆรดหน้า หนุ่มน้อยพายุรู้สึกหน้าแดงผ่าว พายุถือว่าตัวเองเป็นชายแท้ที่แค่มีรสนิยม... แปลกไปนิด และตนไม่เคยมองเพื่อนของตนมากไปกว่านั้นมาก่อน จนกระทั่งตอนนี้ พายุใจเต้นโครมครามสายตาจดจ้องใบหน้าแรกรุ่นของเมฆที่เริ่มมีความคมเข้มของหนุ่มน้อย
“อืม... อุ่นๆนะ หรือมึงจะเป็นหวัดจริงๆวะเนี่ย?” เมฆพูดออกมาโดยไม่ทันได้สังเกตสีหน้าเพื่อนรัก พายุจึงรีบปัดมือวัยรุ่นเลือดร้อนกลบเกลื่อนความเขิน “...มือมึงเกะกะหน้ากู เดี๋ยวโหงวเฮ้งเสีย” “โธ่ไอ้เหี้ย อุตส่าห์เป็นห่วง” “เอ.. เมื่อวานไม่เห็นพวกเราจะเจอพี่คนไหนนะ? ถ้าเป็นพวกเอไออะไรแบบนั้น เราน่าจะจำได้ดีสิ” หินพูดอย่างมีเหตุผล ส่วนเมฆก็เห็นด้วยเป็นลูกขุนพลอยพยัก “ช่ายๆ ไอ้หินพูดถูก มันชอบเทเลทับขี้จะตายกูว่ามึงหลอนแล้ว” “เทคโนโลยีต่างหากเมฆ” “เอ้า ตึ่งโป๊ะ ฮ่าๆๆๆ” พายุพยายามไม่สนใจสองนกกาที่เล่นมุขกันเป็นปี่เป็นขลุ่ยตรงหน้าเพราะยิ่งคิดก็ยิ่งปวดกบาล
“เออๆ กูคงเบลอเอง ไปฉี่แปบ” ไอ้เมฆได้ยินก็ยกมือสูงลิ่ว “กูไปด้วยครับคุณครูยุ ปวดฉี่เหมือนกัน” พายุได้ยินก็เหงื่อตกตัวแข็ง “...อืม” แต่สุดท้ายหนุ่มน้อยทั้งสองคนก็มาด้วยกัน
เมฆยืนที่โถปัสสาวะก่อนจะปล่อยน้ำเหลืองอำพันออกมาจนตัวลอย “เฮ้ออออ อั้นคาบครูมดตั้งนาน เกือบแย่แหน่ะ” วัยรุ่นผิวเข้มหลับตาพริ้มเงยคออย่างสบายตัว ส่วนพายุก็ได้แต่มองเก้อก่อนที่จะตัดสินใจเดินเข้าห้องส้วมไป เมฆที่เห็นก็ทักทันที
“อ่าว ปวดขี้หรอวะ?” “ป.. เปล่า..” “หืม?” “..เออ กูปวด มึงไปก่อนได้เลย” เมฆที่ได้ยินก็รู้สึกสงสัยเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจ “เฮ้อ มึงนี่มาแปลกนะวันนี้อ่ะ กูไปก่อนแล้วกันนะไอ้ยุ” “เออๆ” พายุรอให้เสียงรองเท้าเดินออกไปก่อนจึงถอนหายใจ ก่อนจะถ่ายเบาของตนออกมาด้วยความรู้สึกผิดแปลก... จากทางรูของตน... “อึก...” พายุได้แต่มองร่างกายของตนเองที่ประหลาดเหนือมนุษย์ จุดที่เคยมีเอ็นกามและพวงสวรรค์ของตน กลับเรียบเนียนไร้ซึ่งอวัยวะใดๆดูแตกต่างจากคนอื่นๆมาก
ถ้าหากตนไม่ได้ตื่นมาแล้วเจอ... หรือไม่เจอ... อะไรบางอย่างนี้แล้ว ตนก็คงคิดว่าสิ่งที่ตนเผชิญเมื่อวันก่อนเป็นเพียงความฝันเท่านั้น พายุคิดทบทวนถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานด้วยอารมณ์อันหลากหลาย สุดท้ายแล้วก็ได้แต่มานั่งเสียใจในการกระทำของตัวเอง แต่ต่อให้พายุจะหลอกตัวเองเท่าไหร่ ตนก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ ว่านี่มันช่างสาแก่ใจเสียเหลือเกิน...
มันเป็นอารมณ์ดำมืดอันแสนน่ารังเกียจที่ชื่นชอบในทุกๆอย่างที่กำลังเกิดขึ้นกับตัวของพายุในตอนนี้ มือหนุ่มน้อยข้างหนึ่งจับที่ฉีดน้ำค่อยๆทำความสะอาดรูของตนเอง ส่วนอีกข้างจับบีบเป้าเนียนของตน แค่การสัมผัสเพียงเล็กน้อยนี้ก็ทำพายุตัวสั่นสะท้านจนแทบบ้าเสียแล้ว พายุเม้มปากหยุดเสียงครางที่ตัวเองอาจจะเผลอปล่อยออกมา แต่ทันใดนั้น... “แฮร่! ทำไรอ่ะ ชักว่าว!?” หัวไอ้เมฆโผล่ออกมายิ้มร่าข้ามกำแพงกั้นห้องส้วมจ๊ะเอ๋กับพายุ แต่เมื่อวัยรุ่นมองเห็น... หรือไม่เห็น... อะไรบางอย่าง หนุ่มน้อยผิวเข้มก็ตัวค้าง พายุหน้าแดงเถือก ก่อนจะยกที่ฉีดน้ำในมือฉีดใส่คนที่ทำตัวโรคจิตด้วยความโกรธและอับอาย ไอ้คนโรคจิตยังอยู่ในอาการอึ้งจึงโดนฉีดน้ำใส่หน้าเปียกโชก
“นี่มึงจะบอกว่า... พลังพิเศษนี่มันมีจริงหรอ?” เมฆกระซิบถามพายุ ในตอนนี้ทั้งสองกำลังนั่งบนเตียงในห้องพยาบาลที่ร้างด้วยผู้คน หนุ่มผิวเข้มเอาผ้าเช็ดตัวจากห้องพยาบาลมาพันเช็ดหัวเหมือนลูกหมาตกน้ำ หนุ่มน้อยถอดเสื้อที่เปียกปอนผึ่งไว้กับเก้าอี้ตากแดดให้แห้ง เผยให้เห็นกล้ามเนื้อวัยกำลังโตของเด็กชอบเล่นบาสกระเถิบมาชิดกับพายุ หนุ่มอาตี๋เบือนสายตาหลบ รู้สึกแปลกๆที่ตนเริ่มมองเพื่อนของตนด้วยมุมมองที่เปลี่ยนไป “เออ.. ที่มึงจำไม่ได้ก็น่าจะเป็นเพราะพี่เขาทำอะไรบางอย่างนั่นแหล่ะ..” เมฆได้ยินก็ตีหน้าแหย
“อึ๋ย อย่างนี้กูจะมีส่วนไหนหายไปป่าววะเนี่ย” หนุ่มน้อยหน้าเข้มจับลูบตัวไปมา แต่ยังไงก็หาความผิดปกติของตัวเองไม่เจอ “ไม่น่ามีหรอก.. มึงกลับไปก่อนนี่” “แล้วสรุปก็คือมึงโดนพี่เขาแกล้งอ่ะดิ มึงเป็นอย่างนี้แล้วมันจะมีทางแก้มั้ยวะ?” เมฆกระเถิบเข้ามาจนแนบตัวมือ สากจับเข่าพายุก่อนจะเข้ามากระซิบแนบหู “หรือถ้ามึงอยากให้กูช่วย กูทำให้ได้นะ” พายุได้ยินก็คิดไปไกล
ภาพของวัยรุ่นผิวเข้มยิ้มแสยะมองตนด้วยความมุ่งร้ายดิบเถื่อน คนที่เคยเป็นเพื่อนรักใช้มือกำหัวตนดึงเข้ามาใกล้ๆ หนุ่มน้อยที่เริ่มเข้าสู่โลกของผู้ใหญ่ใช้ปากจู่โจมตนอย่างหื่นกระหาย...
“ไอ้ยุ... ไอ้ยุ!!” เมฆจับไหล่โยกหัวผงกๆจนภาพในหัวกระเจิง “เหวอ เออๆๆ กูรู้แล้ว! มึงว่าอะไรนะ” เมฆแบะปาก “กูถามว่ามึงจำหน้าพี่เค้าได้มั้ย แล้วจะให้กูช่วยตามหาพี่เค้ารึเปล่า” วัยรุ่นผิวดำแดงมองไปมาเหมือนกลัวว่าคนจะได้ยิน ทั้งๆที่ตอนนี้ไม่มีใครอื่นอยู่ในห้องพยาบาล เมฆกระซิบต่อ “พี่เค้าจะได้คืนควยให้มึงไง ไม่งั้นอย่างงี้ มึงก็จะไม่มีควยไปตลอดชีวิตอ่ะดิวะ...” พายุได้แต่ผลักเพื่อนตนให้กระเถิบออก
“เรื่องนั้นมึงไม่ต้องห่วงหรอกน่า...” “เอ้า.. ทำไมวะ? มึงโดนพี่เค้ารังแกนะเว้ย” เด็กหนุ่มพูดด้วยความโกรธา คิดว่าเพื่อนตนอยู่ในสภาพนี้เพราะเป็นเหยื่อ “เออ หน่า... ไม่ต้องห่วงหรอก” พายุพยายามบ่ายเบี่ยง ส่วนเมฆที่ได้ยินก็กัดฟัน “ทำไมวะไอ้ยุ! มึงบอกมาเดี๋ยวนี้นะ” หนุ่มน้อยหน้าคมจับตัวเพื่อนหันมาสบตา พายุเห็นตาคมจ้องมองก็เหมือนโดนสะกดจิต
หลังจากวันก่อน เหมือนมันมีอะไรบางอย่างฝังตัวลงในจิตใจของตนเอง อะไรบางอย่างที่ช่างบิดเบี้ยว... “กูขอพี่เค้าเอง” พายุพูดออกมาแทบไม่คิด “หา?” เมฆยังไม่เข้าใจในสิ่งที่ตนได้ยิน “กู... อยากเป็นแบบนี้” แม้ในใจจะรู้สึกอับอายเกินพิกัด แต่พายุก็พูดออกมาอยู่ดี เมฆมองเพื่อนของตนอย่างเหลือเชื่อ “ยุ... มึงหมายความว่ายังไง?” “กูอยากเป็นแบบพี่ ที่พี่คนนั้นเอามาให้เราดู... ถึงมึงจะจำไม่ได้ก็เถอะ แต่พี่เค้าก็เป็นแบบนี้แหล่ะ” ยิ่งพูด พายุยิ่งอยากจะเอาแผ่นดินกลบหน้าหนี แต่เหมือนมันมีอะไรบางอย่างดลใจให้พูดออกมาให้หมด
“กูชอบพวกหนังโป้ที่ผู้หญิงเย็ดกับคนอื่นให้แฟนดู กูคิดว่าตัวเองเป็นแฟนแล้วยิ่งรู้สึกโคตรสะใจ กูชอบที่พี่เค้าไม่มีควยให้แตก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง-” “พอๆ ไอ้เหี้ย หยุด” เมฆผละตัวออกมาจากเพื่อนของตนเหมือนโดนน้ำร้อนลวก ส่วนพายุได้ยินก็เม้มปาก ในห้องพยาบาลที่มีเพียงหนุ่มน้อยสองคน มีแต่ความเงียบงันอันหนักอึ้ง
เมฆมีท่าทีสีหน้าหนักใจพะว้าพะวง ก่อนที่จะเดินออกจากห้องพยาบาลเหมือนหนีไป ทิ้งเสื้อนักเรียนที่พาดไว้กับพนักเก้าอี้ พายุเห็นดังนั้นก็ก้มมองพื้น... ในจิตใจของพายุ
เต็มไปด้วยความระทึกตื่นเต้นและต้องการ
หนุ่มน้อยผิวขาวกัดปากด้วยความสนุกอัดอั้น... เสียงในหัวนั้นมันสะใจในสิ่งที่ตนกำลังประสบ ยิ่งต่ำเท่าไหร่มันยิ่งตัวสั่นด้วยความโหยหา...
พายุคนเดิมค่อยๆบิดเบี้ยวไปเรื่อยๆจากความมืดในจิตใจของตนเอง...
“เมฆ เสื้อหายไปไหนอ่ะ เดี๋ยวก็โดนครูดุหรอก” หินถามอย่างสงสัยที่เพื่อนตนเดินมาในสภาพแบบนี้ “เอ่อ... เสื้อกู..” เมฆได้แต่อ้ำอึ้งไม่พูดจาจนหินเลิกคิ้ว เมฆสมองตื้อตันนึกไม่ออกว่าตนเอาไปไว้ไหน แต่โดนใครบางคนเอาเสื้อนักเรียนโยนคลุมหัวตนเสียก่อน ในขณะที่เมฆกำลังตกใจก่ายแขนไปมาในเสื้อนักเรียนที่คลุมหัว เสียงของเพื่อนอีกคนดังมาทำให้วัยรุ่นตัวแข็งทื่อ
“ไอ้เมฆลืมเสื้อตากไว้ที่ห้องพยาบาลอ่ะดิ เดินตัวปลิวมาเลยนะมึง” “ตากเสื้อ? แล้วนี่ยุกับเมฆไปไหนมาหรอ เห็นไปเข้าห้องน้ำกันจนจะหมดคาบเที่ยงแล้ว” เมฆค่อยๆเลิกเสื้อนักเรียนที่คลุมหัวขึ้น สายตาหนุ่มหน้าคมมองเพื่อนที่โผล่มาด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย “ไอ้เมฆเสื้อเปียกน่ะ แล้วก็นั่งคุยลืมเวลาแต่เรื่องนั้นช่างเหอะหิน กูขอลอกการบ้านหน่อยดิ” “โธ่... เอ้า อย่าลืมเลี้ยงน้ำเราด้วยนะ” “แน่นอน แต้งกิ้วเพื่อนเลิฟ”
สองคนกำลังพูดหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน ซึ่งปกติแล้วเมฆก็จะแจมมุขอะไรออกมาเติมสีสัน แต่หลังจากที่รู้เรื่องของเพื่อนมากจนเกินไปนี่ เมฆก็ทำตัวไม่ถูกเลย... เมื่อกริ่งดังออกมาเป็นสัญญาณ นักเรียนทุกคนก็นั่งที่ของตัวเองตามระเบียบ
เมฆได้แต่แอบชะเง้อมองเพื่อนของตนทั้งบ่าย ไม่มีสมาธิในการเรียน เมื่อจบคาบสุดท้ายของวัน พายุก็ยิ้มแป้นหันมาชวนกลุ่มแก็งของตนเอง “วันนี้เราไปนั่งที่เดิมอีกป่าว เล่นเกมกันสักตา” เพราะทั้งสามคนอยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน จึงเป็นเรื่องปกติที่จะมีจุดสังสรรค์ประจำถิ่น หรือบางวันก็อาจจะนอนเล่นบ้านเพื่อนๆกัน
หินยิ้มแห้งปฏิเสธ “โทษที วันนี้เราจะไปหาพี่สาวเราน่ะ เห็นมีข่าวคนตบตีกันในอพาร์ทเม้นท์ที่พี่อยู่ด้วย โทรไปก็ไม่รับสายเลยจะแวะไปดูหน่อย” “เห? เออๆ โชคดีเว้ย เจอกันวันจันทร์” พายุโบกมือลา เมฆเห็นก็โบกมือลาตาม
“....” “....” วัยรุ่นทั้งสองได้แต่ยืนอยู่ตรงนั้นก่อนที่พายุจะพูดทำลายความเงียบ “อ.. เอ่อ เหลือกันสองคน งั้นมากินข้าวกินขนมบ้านกูมั้ย? ไม่ได้กินข้าวเที่ยงกูโคตรหิวเลย” “...อืม”
“พ่อแม่กูไม่อยู่ กว่าจะกลับมาก็คงวันอาทิตย์นู่นอ่ะ มึงจะเอาน้ำไร?” พายุเปิดตู้เย็นกวาดตามองของ “เหมือนเดิม” เมฆพูด พายุที่ได้ยินก็คว้าน้ำแข็ง น้ำอัดลม มะนาวและน้ำผึ้งเอาใส่แก้วของเพื่อนตนและตัวเอง “อ่ะ” “ขอบใจ”
เมื่อทั้งสองคนนั่งตรงโต๊ะกินข้าวแล้ว เมฆก็เข้าเรื่องทันที “สรุป... มึงขอพี่เขาเองสินะ...” เมฆที่นั่งบนเก้าอี้ไม้ มองน้ำแข็งในแก้วที่เริ่มละลาย เหมือนพยายามหลบสายตาของเพื่อนตน “อืม กูไม่ได้โดนแกล้งหรืออะไรอย่างที่มึงคิดหรอก สบายใจได้” พายุตอบคำถามเหมือนพูดสัพเพเหระ หาได้สนใจไม่ที่ตนสูญเสียจุดสำคัญไป เมฆที่ได้ยินก็ยกตามามองเพื่อนของตนเองก่อนจะถามอย่างกล้าๆกลัวๆ
“มัน... เป็นยังไงหรอ” “อยากดูอีกทีมั้ยล่ะ?” “เอ่อ..” พายุที่ถามกลับมาทันควันทำให้เมฆเคว้งไปเสียครู่นึง เมื่อหนุ่มน้อยผิวเข้มสังเกตว่าเพื่อนตนไม่ได้ล้อเล่น ก็กลืนน้ำลายเสียดังอึกพลางรู้สึกถึงปากที่แห้งผาก “ขอ... ดูหน่อยสิ” สิ้นคำ เพื่อนของตนก็ยืนขึ้นถอดเสื้อผ้าจนร่างกายเปลือยเปล่าทันที “เฮ้ย...” เมฆได้แต่พูดเบาๆก่อนจะเผลอกวาดมองร่างกายของเพื่อนตน
พายุผิวขาวตามประสาลูกครึ่งของครึ่งจีน ร่างของหนุ่มน้อยมีร่องรอยของกล้ามเนื้อคนผอม แขนขาของวัยรุ่นย่างสู่วัยหนุ่มดูยาวเก้งก้างบ้าง แต่ประกอบกันทั้งหมดแล้วก็เป็นหุ่นสมส่วนน่าดูอยู่เสียทีเดียว
หนุ่มน้อยชื่นชอบร่างกายของผู้ชายเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ภาพตรงหน้าจึงกระตุ้นต่อมของวัยรุ่นอย่างมาก “เป็นไง?” พายุถามส่วนเมฆก็หน้าแดงก่อนจะสวนกลับมา “ก.. กูแค่อยากดูตรงนั้น ทำไมต้องโป้ด้วยวะ” “ก็จะได้ดูให้ชัดๆไง อีกอย่าง ตอนนี้กูโป้ได้แค่ก้นเว้ย” พายุยิ้มกวนๆ เมฆที่ได้ยินก็งง โป้ได้แค่ก้น? ก่อนจะคิดในใจได้จนส่งเสียงอ๋อ “มึงไม่มีอะไรตรงหน้าเลยถือว่าไม่โป้?” “โป๊ะเชะ” “...ไอ้ควยเอ้ย...” “ไม่มีเว้ย” “เออ กูรู้!” เมฆรู้สึกเหมือนเส้นเลือดในสมองจะแตกเพราะไอ้ยุสักวันนึง
วัยรุ่นผิวเข้มได้แต่ผล็อยตัวลงเก้าอี้อย่างเหนื่อยอ่อน ส่วนหนุ่มผิวขาวมองเพื่อนของตนพลางคิดอะไรบางอย่าง “เมฆ... มึงเพื่อนกูใช่มะ?” “เฮ้ย พูดอะไรอย่างนั้นวะ” “กูมีเรื่องจะขอให้มึงช่วยหน่อย...” พายุว่าแล้วก็เดินตัวเปล่ามาหาเมฆจนเมฆต้องเบือนหน้าหนี “ตั้งแต่วันนั้น กูก็รู้สึกเหมือนกูเปลี่ยนไปว่ะ ชอบทำตัวกล้ามากกว่าเดิม” “ม.. กล้ามากกว่าเดิมยังไงวะ...” เมฆที่หันหน้าหลบมองพื้นก็ได้แต่พูดด้วยความอาย
“แค่กูยืนอยู่หน้ามึงนี่ยังไม่กล้าพออีกหรอวะ” เมฆที่ได้ยินก็อ้ำอึ้ง พายุพูดต่อเก้อเขินขึ้นมา “แล้วก็... เหมือนกูจะมีอาการอะไรแปลกๆอย่างอื่นด้วย แต่ยังไม่รู้ว่าเป็นอะไรกันแน่” “แล้วถ้ามึงไม่รู้ มึงจะมาบอกกูทำไมวะ?” “ก็เพราะไม่รู้ กูเลยจะขอให้มึงช่วยไง!” เออ มีเหตุผล.. คิดได้ดังนั้นเมฆจึงค่อยๆแหล่ตาหันกลับมา
“งั้นมึงจะให้กูช่วยยังไงล่ะ...”เมฆถามด้วยความไม่มั่นใจ “ไม่รู้..” “อ่าวเหี้ย..” เมฆชักจะรำคาญเสียแล้ว... “..เอางี้ละกัน มึงจำได้มั้ยว่าไอ้อาการแปลกๆของมึงมันคืออะไร?” พายุได้ยินก็คิดอยู่สักครู่ก่อนจะตอบ “ไม่รู้สิ.. บางทีก็ทำอะไรที่กูไม่คิดจะทำมาก่อนมั้ง?” “นั่นมันไม่ได้ช่วยเหี้ยอะไรเลย... ที่มึงว่าก็เหมือนกับที่มึงกล้ามาแหกขาให้กูดูใช่มั้ย!?” เมฆพูดอย่างเหลืออด ก่อนที่หนุ่มผิวเข้มจะชะงักตัวแข็ง เพื่อนของตนเดินมาคร่อมตักวัยรุ่นเลือดร้อน
หนุ่มผิวขาวเนียนอ้าขากว้างเหมือนจะเผยเป้าของตนเองให้เพื่อนรักเห็นเต็มสองตา พายุจับไหล่กล้ามแน่นของเมฆพลางพูดเปรยๆทำตัวเป็นปกติ “อืม.. ไม่นะ? กูยืนให้มึงเห็นเพราะกูอยากโชว์เอง แต่บางทีกูก็รู้สึกงงๆ” เมฆหน้าแดงแจ๋ แขนก่ายเงอะงะสายตกลุกลี้ลุกลนไม่รู้จะมองตรงไหนดี “มึงทำอะไรอยู่เนี่ย!?” เมฆตะโกนถามเพื่อนตัวเอง
พายุมองหน้าเข้มด้วยความสงสัย “ก็แหกขาให้มึงเห็นง่ายๆไง” วัยรุ่นเลือดร้อนได้ยินก็รู้สึกร้อนไปทั้งตัว “มัน.. ไม่ตลกนะเว้ย..” หนุ่มน้อยได้แต่หลบหน้า ใช้มือยันอกเพื่อนตนออกไป หัวใจของวัยรุ่นเต้นโครมคราม แต่เหมือนเมฆจะยันมากไปหน่อย หนุ่มผิวขาวเซไปข้างหลังจนกลัวจะร่วงจึงดุนตัวเข้ามากอดเพื่อนที่คร่อมอยู่
“เห้ยไอ้เหี้ยเมฆ เดี๋ยวกูตก!” พายุร้องออกมา ตัวแนบแน่นกับเพื่อนของตนจนหน้าเมฆรู้สึกถึงไออุ่นของร่างกาย ส่วนเมฆเพื่อนรักที่โดนกอดแน่น ได้กลิ่นสบู่ผสมเหงื่อของพายุปลุกอารมณ์กามให้ตื่นขึ้นอย่างแข็งแกร่งทันที ยังดีที่พายุไม่ทันสังเกต ไม่เช่นนั้นเมฆคงจะมุดแผ่นดินหนีไปแล้ว “เออ! รีบๆลุกไปได้แล้ว กูร้อน!” สิ้นคำพูดของเพื่อนรักพายุก็ลุกขึ้นมาทันที
เมฆที่ทั้งอับอายและเขินจนตาชื้นมองเพื่อนของตนอย่างคาดโทษ “มึงแกล้งกูใช่มั้ย!” พายุได้ยินก็กระเดาะลิ้นจึจ๊ะ “แกล้งเหี้ยอะไรวะ? กูไม่ได้จะแกล้งอะไรมึงเลย” เมฆที่ได้ยินก็สะดุดไปก่อนจะมองเพื่อนรักของตนอย่างสงสัย “เห้ย พายุ...” “อะไรอีก?” “มึงไม่ได้รู้สึกแปลกๆเลยหรอ?” “ก็นั่นแหล่ะที่กูกำลังเป็นห่วง... กูไม่รู้สึกแปลกไรเลย คือในหัวกูรู้ แต่มันก็เหมือน... ไม่รู้?” “นั่นมันหมายความว่ายังไงวะนั่น...” เมฆได้แต่ทำสีหน้าลำบากใจก่อนที่จะมีไอเดียเข้ามาในหัว
“กู... ของลองอะไรได้มั้ยวะ?” “เออ ลองอะไรก็มาเหอะ” “มึงลุกนั่งให้กูทีดิ” พายุได้ยินก็ลุกนั่งอยู่อย่างนั้น ส่วนเมฆก็มองดูเพื่อนตนออกกำลังกายไปเรื่อยๆ “ให้... กูหยุด... เมื่อไหร่วะ..” สักพักพายุก็พูดออกมาด้วยความยากลำบาก เพื่อนของตนลุกนั่งจนเหงื่อของหนุ่มขาวร่วงไหลโชกประดับตัว “จนกว่ากูจะพอใจ” เมฆพูดออกมาพลางสังเกตเพื่อนตนเอง “ควยเหอะ...”พายุสบทออกมาแต่ก็ไม่ได้หยุดการกระทำของตนเอง เมฆมองร่างเพื่อนของตนเองลุกนั่งก่อนจะเปิดทีวีดู เมฆแอบมองมาที่พายุหนุ่มน้อยก็ยังคงลุกนั่งต่อไป แม้จะเห็นว่าเพื่อนของตนไม่ได้สนใจตัวเองแล้ว
สภาพในตอนนี้ทำให้เมฆรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ แต่ตนก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน เมื่อพายุลุกนั่งไปอีกเสียครู่ใหญ่ก็พูดออกมา “มึงหยุดได้ละ” สิ้นคำหนุ่มน้อยก็ร่วงไปนอนหอบกับพื้นอย่างเหนื่อยอ่อน เมฆมองเพื่อนรักที่นอนแทบเท้าของตนบนพื้นก่อนจะถามออกมา “มึงโกรธกูป่าววะไอ้ยุ?” “..หา?” พายุที่หอบระทวยค่อยๆถามกลับมาอย่างยากลำบาก “โกรธ... อะไรวะ?” “ที่กูให้มึงลุกนั่งอ่ะ” “ไม่นะ?” พายุพูดอย่างฉับพลัน ก่อนที่จะเงียบไป “กูต้องโกรธด้วยหรอวะ?” วัยรุ่นผิวขาวเนียนที่นอนเปลือยกายบนพื้นทำหน้าสงสัย
“อย่างงี้ เราก็ต้องทดลองไปเรื่อยๆแล้วล่ะ” เมฆพูดออกมาด้วยความเป็นห่วง “กูจะให้มึงทำอะไรไปเรื่อยๆนะ ถ้ามึงรู้สึกแปลกเมื่อไหร่ก็บอกกูทันที โอเคมั้ย?” “โอเค.. ขอพักก่อนได้มั้ย กูเหนื่อย” “ไม่ได้ไอ้ยุ ลุก” พายุได้ยินก็ลุกขึ้นมาทันทีไม่แม้แต่จะหยุดคิด ส่วนเมฆเห็นเพื่อนตนเป็นแบบนี้ก็ชักจะได้ใจ แต่ยังไงคงจะต้องลองดูก่อนว่าพายุมีขีดจำกัดรึเปล่า
“กูขอกระเป๋าตังค์มึงนะ” “เออ เอาไป” เมฆหยิบเงินทั้งหมดจากกระเป๋าออกมาต่อหน้าพายุ เมฆมองหน้าเพื่อนตนที่ไม่ได้จะมีปฏิกิริยาใดๆ ก่อนจะเอาเงินเข้ากระเป๋ากางเกงตนเอง เมื่อเห็นเช่นนั้นพายุจึงตีสีหน้า “นั่นเงินกู...” “อ๋อหรอ? โอเคๆ” เมฆได้ยินจึงหยิบเงินมาใส่ในกระเป๋าสตางค์ของเพื่อน ก่อนจะเก็บเข้ากระเป๋ากางเกงตนเองแทน
เมฆเชลือบตามองพายุที่ไม่มีอาการใดๆก่อนจะถามไป “มึงรู้สึกแปลกๆมั้ย?” พายุได้ยินก็เอียงหัวพยายามคิด “ไม่นะ?” “กูเอาเงินมึงไปนะ มึงไม่รู้สึกแปลกเลยหรอ?” “กูให้กระเป๋าตังค์กูไปนี่ มันเป็นของมึงไปแล้วก็ไม่เห็นแปลก” “แต่ตอนกูหยิบเงินออกจากกระเป๋า ทำไมมึงโกรธ?” “มันคือเงินนอกกระเป๋า?” พายุพูดเสร็จก็เงียบไป หนุ่มน้อยขาวเนียนเคร่งคิดก่อนจะพูดต่อ
“เอ่อว่ะ... ถ้ามันคือเงินในกระเป๋าตังค์ มันก็ของมึงอยู่แล้ว โทษที” เมฆหน้าเครียด เค้นถามเพื่อนตนอีกรอบ “มึงไม่รู้สึกแปลกๆจริงๆหรอวะไอ้ยุ?” “...กูรู้ว่ามึงทำอะไรบ้างแต่กูหาจุดที่กูรู้สึกแปลกๆไม่เจอ?” เมฆที่ได้ยินก็ขมวดคิ้วเครียด อาการที่พายุมีอาจจะสาหัสกว่าที่ตนคิด หนุ่มน้อยผิวดำแดงชักจะเริ่มเป็นห่วงเพื่อนรักของตนเสียแล้ว แต่ในขณะเดียวกัน... ในใจของเมฆก็เกิดความคิดบางอย่าง...
ความรู้สึกที่ตนเก็บซ่อนไว้เพราะคำว่าเพื่อนค้ำคอ... ไม่... เมฆไม่ควรจะทำกับพายุอย่างนี้ พายุปัดความคิดนั้นออกไปก่อนจะเริ่มสั่งใหม่ “โทษทีนะ มึงลองตบหน้าตัวเองดู” เพี๊ยะ “อีกที” เพี๊ยะ “...อีกที” เพี๊ยะ “...กูขอโทษ มึงเจ็บมั้ย?” “แสบๆคันๆว่ะ” พายุลูบหน้าตัวเองเพื่อนเห็นก็รู้สึกผิด “มึงรู้สึกแปลกๆมั้ย?” “แปลก?” “กูให้มึงตบหน้าตัวเองอ่ะ มันแปลกนะเว่ย” “หรอ...” พายุพูดออกมาเปรยๆเหมือนสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้เกิดกับตนเอง
สภาพที่พายุเป็นอยู่ตอนนี้สร้างความปวดร้าวในจิตใจให้กับหนุ่มน้อยเป็นอย่างมาก พายุที่หน้าแดงฉานจากการทำร้ายตัวเองเพราะคำสั่งของเมฆ ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกเกลียดตัวเองเสียเหลือเกิน “ไอ้ยุ... กูรู้แล้วว่าอาการแปลกๆของมึงคืออะไร...” พายุเห็นเพื่อนตนพูดเสียงแตกเหมือนกลั้นน้ำตาก็เม้มปาก “ไอ้เหี้ยนั่นมันทำให้มึงทำตามคำสั่งคนอื่น... ให้มึงทำตัวเป็น... ทาส...” เมฆจับแขนพายุแน่น
“มันคุ้มหรอวะ? มึงตอบมานะ... มึงไม่มีควยแล้วมึงจะใช้ชีวิตได้ยังไง? จะมีแฟนมีลูกได้หรอ? แล้วไอ้อาการบ้าๆนี่มันทำให้มึงทำตามคำสั่งแบบไม่สงสัยอะไรเลย ดีไม่ดีมึงอาจจะติดคุกหรือตายได้เลยนะ!” เมฆสบตาเพื่อนรักน้ำตาคลอ พายุที่เห็นก็ครุ่นคิดก่อนจะพูดช้าๆให้เพื่อนรักของตนฟัง “...ก็จริงอยู่ที่กูชอบผู้หญิง” เมฆได้ยินก็เบือนหน้าหนี รู้สึกเจ็บอกแปลบๆ
“แต่กู... ชอบแพ้มากกว่า” วัยรุ่นผิวเข้มเช็ดน้ำตาแล้วหันกลับมามองด้วยความฉงน คนปกติเค้าชอบแต่ชนะ... ยังไม่ทันที่เมฆจะประมวลผลสิ่งที่ได้ยิน แต่แล้วคำพูดถัดมาของพายุ ก็ทำวัยรุ่นถึงกับหยุดหายใจชั่วครู่ “กูอยากเจ็บ มึงจะว่ากูเป็นพวกเอ็มโรคจิตก็ได้ กูไม่โกรธหรอกถ้าจะถูกสั่งแบบนี้” พายุบิดตัว หนุ่มน้อยเพิ่งออกกำลังกายลุกนั่งตามคำสั่งเพื่อน ร่างกายจึงรู้สึกล้าอยู่หน่อยๆ แต่นั่นกลับทำให้พายุสะใจกว่าเดิม พายุจึงปล่อยให้ความมืดในจิตใจเอ่อล้นออกมาให้เพื่อนรักของตนฟัง
“กูเลยคิดว่าจะหานายทาสสักคนมาเป็นเจ้าของกู ถ้าไว้ใจจริงๆก็คงจะอยู่ดูแลกูไปเรื่อยๆแหล่ะ คิดเลี้ยงเป็นหมาก็ได้... กูชอบ อีกอย่าง กูก็ไม่อยากมีลูกอยู่แล้ว” ยิ่งพายุพูด เมฆยิ่งอึดอัดหายใจไม่ออก เมฆรู้สึกเหมือนโลกหมุน หนุ่มน้อยผละออกมาจากเพื่อนรักของตน นายทาส? นาย?
“ผู้ชาย?” เมฆพูดออกมาอย่างยากลำบาก “อืม ให้กูรับมือรับตีนผู้ชายน่าจะสนุกสะใจกูมากกว่า” พายุพูดพลางยิ้มร่าเหมือนพูดสารทุกข์สุขดิบ เมฆปวดใจเสียเหลือเกิน ภาพในหัวจินตนาการถึงเพื่อนรักของตน...
หนุ่มผิวขาวเนียนเปลือยร่างสะบักสะบอมเนื้อตัวมอมแมม เพื่อนรักของตนทำตัวเหมือนหมาเลียเท้าของนายมันอย่างเทิดทูน ร่างสมส่วนเงยหน้าขึ้นมาสบตาไอ้ชาติชั่วที่เอาทุกอย่างไปจากมันด้วยความรัก ความรัก!?
“มึงนั่งตรงนี้ก่อน กูจะไปเข้าห้องน้ำ!” เมฆผลักพายุก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำเหมือนหนีอะไรบางอย่าง ไม่ทันสังเกตสายตาที่เพื่อนรักจ้องมองตน เมื่อหนุ่มน้อยเข้ามาแอบในห้องน้ำแล้วก็ล็อคประตูแน่นก่อนจะเซตัวลงนั่งกับพื้น เมฆกัดฟันกรอด ความอิจฉาเอ่อล้นในจิตใจ เมฆรักพายุ... ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน เมฆก็ไม่สามารถห้ามใจตนเองได้
เพื่อนที่คอยอยู่เคียงข้าง เพื่อนที่แอบออกไปเล่นกันจนดึกดื่น ความฝันที่เคยเล่าให้กัน ความสุขไร้สาระ เมฆยังคงเชื่อในความรักบริสุทธิ์ที่ตนมีต่อพายุเสมอ แต่เพราะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ จึงคอยเก็บความลับเอาไว้ไม่ให้ใครรู้ เมฆจะสนุกกับใครก็ได้ แต่ตนรู้ดีว่ารักได้แค่คนเดียว
แต่นี่อะไรกัน... เพื่อนรักของตนจะไปเป็นของคนอื่น...
ของชายอื่น... เมฆมีโอกาสแล้ว แต่นั่นหมายความว่าตนจะต้อง... ทำร้ายพายุ? เมฆไม่อยากเห็นพายุเจ็บปวดเลย... แต่พายุต้องการผู้ชายแบบนั้น...
นายทาส...
เด็กหนุ่มกอดเข่าแน่น นี่คือโลกของผู้ใหญ่อย่างนั้นหรือ? ทำไมมันช่างสับสน แปดเปื้อนและสกปรกเสียเหลือเกิน เมฆแอบร้องไห้สะอึกออกมา ความรักไร้เดียงสาของตนกำลังบาดหัวใจดั่งมีดเฉือน แต่ในขณะเดียวกันเด็กหนุ่มก็รู้ดีถึงอีกเส้นทางหนึ่ง แทนที่คมมีดแห่งความเยาว์วัย ด้วยยาพิษแห่งคาวโลกีย์ กร่อนหัวใจของหนุ่มน้อยให้ค่อยๆตายอย่างช้าๆ
ทำไมตนถึงต้องรักคนแบบนี้ด้วย? ทำไมตนถึงหยุดรักไม่ได้ด้วย? ทำไมตนถึงต้องสร้างความเจ็บปวดให้กับคนที่ตนรักด้วย? แต่สุดท้าย... เมฆก็ไม่สามารถทำใจปล่อยคนที่ตัวเองรักไปได้อยู่ดี... หรือนี่คือกรรมที่ตนเคยทำไว้แต่ชาติปางก่อน? เมฆทำตัวไม่ถูก ความอิจฉา ความรัก และความรังเกียจผสมปนเปกันจนแทบบ้า
ผ่านไปไม่รู้เสียเท่าไหร่ เมฆก็ตัดสินใจได้ว่าตนควรจะทำอย่างไรดีในสถานการณ์แปลกประหลาดนี้ พายุไม่สามารถใช้ชีวิตแบบนี้คนเดียวได้แน่นอน หากปล่อยไว้ บางทีเมฆอาจจะเจอเพื่อนของตนในซ่องแห่งหนึ่ง มีแต่ตัวให้ขาย หรือกลายเป็นคนคุกที่เมฆไม่สามารถเอื้อมมือไปช่วยได้ หรือแย่ที่สุด... เมื่อทุกอย่างสายเกินไป
มันคงจะดีถ้าพายุสามารถเข้าใจด้วยเหตุผล แต่เมฆเห็นถึงบางสิ่งในแววตาของเพื่อนรัก ความดำมืดบิดเบี้ยววิปริต... พายุมีสิ่งนี้ในจิตใจนานแล้วแม้ว่าเมฆจะพยายามไม่นึกถึงมัน ในยามที่เหล่าเพื่อนๆคุยกันถึงผู้หญิงที่ตนชอบ... ในยามที่พายุเล่นแรงจนเมฆหัวเสีย... ในยามที่ทุกคนต่างสงสารเหยื่อที่เสียทุกสิ่งในข่าว...
หากปล่อยไว้ สิ่งนั้นจะกลืนกินเพื่อนรักของตนอย่างบ้าคลั่งจนทำให้พายุมีชีวิตดั่งตกนรกทั้งเป็น หากตนไม่สามารถยื้อพายุให้ออกมาจากเงามืดได้ เมฆ... จะยอมตกนรกไปด้วยอีกคน...
ชายหนุ่มค่อยๆลุกขึ้นมาอย่างอ่อนแรงก่อนจะเปิดก๊อกสาดน้ำใส่หน้าตนเองหลายรอบ ชายหนุ่มมองคนที่อยู่ในกระจก สายตาซุกซนสดใส ในตอนนี้ดูเครียดเคร่งหม่นมัว รอยยิ้มเจ้าเล่ห์หายไป เหลือเพียงมุมปากบึ้งตึง ทุกอย่างก็เพราะเมฆรักมัน... และเมฆ...ไม่อาจยอมรับให้ชายอื่นมาแย่งมันไปจากเมฆได้ เพราะเมฆเจอมันก่อน
เมฆจึงสมควรที่จะเป็นเจ้าของของมันสิ!!!
ผู้ชายในกระจกช่างเห็นแก่ตัวและน่าขยะแขยง สมพงค์กับทาสวิปริตและน่าสมเพชของมันดี... ชายหนุ่มยืนมองตัวตนของเขาครู่หนึ่งก่อนจะค่อยๆเปิดประตูออกไป
เสียงคำรามของพายุฤดูร้อนดังครืน ลมพัดแรงอย่างบ้าคลั่ง ทำให้เกิดเสียงส่ายของต้นไม้และเสียงของสังกะสี เหมือนแรงพายุคาดหวังว่าจะฟาดทุกอย่างที่สงบสุขทิ้งไปเสียให้หมด ปุยเมฆสีขาวผ่องแปดเปื้อนเป็นเมฆครึ้มประกายสายฟ้าแลบลั่นดั่งโกรธโชคชะตา แดดอ่อนหายลับขอบฟ้าประกาศสิ้นสุดเวลาที่เหล่าเด็กน้อยจะออกเล่นเตร่อย่างไร้เดียงสา ก่อนจะเหลือเพียงฝนที่ตกสาดระรัว และสำหรับชายหนุ่มแล้ว อาจจะวันนี้ และตลอดไป
พายุเห็นเพื่อนของตนเดินออกจากห้องน้ำก็ยิ้มทัก วัยรุ่นผิวขาวนั่งบนพื้นกระเบื้องดูทีวีไม่ได้ลุกไปไหน แม้จะพยายามลุกขึ้นแต่ก็เหมือนมีเสียงในหัวบอกว่าตนควรจะนั่งตรงนี้ตามที่เพื่อนรักของตนสั่งแม้ว่ามุมตรงนี้อาจจะดูทีวียากเสียหน่อย แต่นั่นเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว “เข้าห้องน้ำซะนานเชียวมึงทำหน้าเครียดน่ะท้องเสียรึไง” แม้พายุจะพูดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พลางเท้าแขนกับพื้นแต่เพื่อนรักก็ยังคงเงียบกริบ ทำเพียงจ้องมองพายุเท่านั้น พายุละสายตาจากทีวีก่อนจะถามเพื่อนของตน “อะไรอ่ะ?” “มันยังทันนะถ้ามึงจะเปลี่ยนใจ...หาพี่คนนั้นให้ย้อนทุกอย่างมาเป็นปกติ” ชายหนุ่มพูดเรียบๆ ส่วนพายุที่ได้ยินก็ตีหน้านิ่ง “...” พายุไม่มีอะไรจะพูด เมฆเห็นอย่างนั้นก็มั่นใจในความคิดของตนเองก่อนจะพูดต่อ
“มึงรู้อยู่แล้วใช่มั้ย?”ชายหนุ่มคุกเข่าข้างนึงก่อนจะใช้มือจับคางเพื่อนรักของตนมาจ่อหน้า ชายหนุ่มสบตามองเพื่อนรักของตนอย่างเจ็บปวด “มึงรู้ว่ากูชอบมึง มึงเลยพากูมาอย่างนี้” พายุที่ถูกกล่าวหาไม่ได้มีอาการแต่อย่างใดแม้แต่สีหน้าก็ยังคงนิ่งสนิท แต่เมฆเห็น... เมฆเห็นความดำมืดที่เยาะเย้ยตนเองในดวงตาคู่นั้น มันสมน้ำหน้าเมฆที่บังอาจโง่มาตกหลุมพรางเป็นเบี้ยของมัน มันกำลังรออย่างใจจดใจจ่อหวังถึงสิ่งที่เมฆคิดจะทำกับมัน ความรัก? สำหรับมัน นั่นก็แค่จุดอ่อน มันไม่เคยสนใจใครนอกจากตัวเองอยู่แล้ว... “...มึงทำกับกูอย่างนี้ได้ยังไง”ชายหนุ่มกัดฟันกรอด มือที่กุมคางดึงหัวพายุมาใกล้จนลมหายใจรดหน้า ความทรงจำต่างๆที่เคยมีร่วมกัน เสียงหัวเราะรอยยิ้มและความสุข ทุกอย่างมันไม่มีค่าพอแม้แต่เศษเสี้ยวของความเห็นใจ?
“มึงเห็นความรู้สึกของกูเป็นแค่ของเล่น...เห็นว่ากูง่าย เป็นของตายที่รอให้มึงกวักมือเรียก?” ชายหนุ่มพูดรดคอเพื่อนรักเสียงต่ำทุกอย่างที่กล่าวออกมาเต็มไปด้วยความชิงชัง พายุขนลุกซู่จนตัวสั่น แต่นี่ไม่ใช่ความกลัว... มันคือความตื่นเต้น ยิ่งพายุเห็นดวงตาคู่นั้นเปลี่ยนไปจากเดิมหัวใจพายุยิ่งเต้นโครมครามจนเผลอยิ้มออกมา ชายหนุ่มเห็นว่ามันไม่แม้แต่จะรู้สึกผิดก็ยิ่งโกรธขึ้นอีก ชายหนุ่มเกลียดคนที่ตนเคยเรียกว่าเพื่อนรักเสียเหลือเกิน... ชายหนุ่มเกลียดที่ตัวเองรักคนคนนี้เหลือเกิน... คนคนนี้ใช้ความรู้สึกของชายหนุ่มเป็นเครื่องมือสนองความต้องการของตัวเองอย่างไม่แยแส ถ้าอย่างนั้น ชายหนุ่มก็จะใช้มันอย่างไม่แยแสเช่นกัน ชายหนุ่มผลักพายุลงนอนกับพื้นก่อนจะกระซิบข้างหู “กูเกลียดมึง...มึงจำใส่กะโหลกไว้ซะว่ากูเกลียดมึง” ชายหนุ่มพูดเสร็จก็ใช้มือกดหน้าพายุทาบพื้นก่อนที่ตนจะกระเถิบตัวขึ้น ขาของชายหนุ่มคร่อมพายุจนเป้ากางเกงนักเรียนจ่อหน้า มือข้างที่ว่างปลดซิบลงกวักเอาแท่งกามของตนออกมา แม้ในใจของชายหนุ่มจะทรมานด้วยเพลิงโหมกระหน่ำ แต่สภาพที่ตนมีชัยเหนือคนที่ตนรักและเกลียดกลับทำให้กามอารมณ์ลุกโชน เอ็นอุ่นของชายหนุ่มปล่อยน้ำลื่นไหลลงอย่างตื่นเต้นเมื่ออยู่ใกล้ปากของพายุ เพื่อนทรยศที่นอนเปลือยเปล่ามองกระบองกามตรงหน้าตนพลางกลืนน้ำลายอึก แน่นอนอยู่แล้ว เพราะจากที่เคยโชว์ข่มกันไปมาพายุก็รู้ว่าของชายหนุ่มตรงหน้าไม่ใช่เล่นๆเลย ชายหนุ่มยิ้มเหี้ยมก่อนจะเอามือกำผมของพายุแรงจนมันร้อง “มึงอยากนักไม่ใช่รึไง?กูจะสงเคราะห์ให้มึงแดกจนหายร่านเอง” สิ้นคำ ชายหนุ่มก็จับหัวพายุมาอมลำแกร่งเต็มปาก มือสากกำผมพายุแน่นก่อนจะกระหน่ำบรรเลงเพลงกามเหมือนสัตว์ป่า หากแต่พายุก็รับทัณฑ์ของชายหนุ่มอย่างไม่ย่อท้อพลางสูดดมกลิ่นอายอับชื้นของชายหนุ่มด้วยความโหยหา ยิ่งเห็นพายุรับมือเอ็นกามตนได้อย่างไม่สะทกสะท้านยิ่งทำให้ชายหนุ่มกระทำรุนแรงยิ่งกว่าเดิม ทั้งด้วยความโกรธ และความต้องการ วันที่ชายหนุ่มคอยเพ้อฝันคิดไว้ได้กลายเป็นจริงแล้ว วันที่พายุและชายหนุ่มได้เกินกว่าคำว่าเพื่อน แต่ความเป็นจริงมันกลับหยาบโลนกว่าฝันหวานในหัวจนปวดใจ ชายหนุ่มยัดกระหน่ำแก่นกามของตนให้ลึกที่สุดจนรู้สึกถึงลำคออุ่นของพายุก่อนจะแช่ตัวเองไว้ ทำให้พายุเริ่มสำลักค่อกๆคาเอ็นของชายหนุ่มจนน้ำตาไหลเพราะหายใจไม่ออก
ลำคอกระเพื่อมดิ้นรนของพายุทำให้ชายหนุ่มเสียวสะท้านยิ่งนัก ชายหนุ่มดื่มด่ำกับความทรมานของพายุจนพอใจแล้วจึงถอยตัวออกมา “ค่อกๆ อ.. ค่อกๆ” พายุเมื่อได้รับโอกาสในการหายใจก็ไอค่อกแค่ก น้ำมูกน้ำตาน้ำลายไหลเปรอะเปื้อนหน้ามนของพายุจนดูไม่ได้ “เป็นไงล่ะมึง”ชายหนุ่มฟาดหน้าพายุด้วยลำพลองของตนเองก่อนจะลุกขึ้นมาปลดกางเกงและเสื้อนักเรียนของตนเขวี้ยงทิ้ง ชายหนุ่มยกขาพายุขึ้นจนร่องกามของเพื่อนตนจ่อหน้า “ด.. เดี๋ยวก่อน.. เมฆ”พายุพูดออกมาด้วยความเขินระคนตื่นเต้น เอามือของตนกวาดเช็ดหน้าเช็ดปากแต่สุดท้ายแล้วก็ต้องครางออกมาด้วยความเสียวซ่าน
“อึก อ้า...” ชายหนุ่มแหย่ลิ้นละเลงรูรักของพายุจนเจ้าตัวตาลอย ความกระสันที่ตนรู้สึกเป็นเหมือนลางบอกเหตุว่าเพื่อนของตนจะทำอะไรต่อไป พายุเท้างอทั้งจากความเสียวและความตื่นเต้นสายตามองเพื่อนของตนเองด้วยความลังเลใจ พายุรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำก็เหมือนใช้เมฆเป็นที่สนองตัณหาของตนเอง บางที ถ้าตัวเองพูดออกไป ทุกอย่างอาจจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม บางที พายุอาจจะสามารถกลับมาเป็นเพื่อนเมฆได้อีกครั้ง บางทีสองคนอาจจะสามารถเป็นมากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่เพราะเหตุผลดิบเถื่อนแบบนี้ แต่กลับไม่มีเสียงพูดออกมาให้เพื่อนตนหยุดแม้ว่าในตอนนี้เมฆจะดู... ปวดร้าวแค่ไหน พายุบิดเบี้ยวเกินไปเสียแล้ว เพียงแค่เพราะพายุถูกปลดพันธนาการจากความเป็นปกติ จึงสร้างกรรมให้แก่เพื่อนรักของตนอย่างหน้าไม่อาย “อ้ากกก” พายุร้องออกมาด้วยความจุก กระบองกามของชายหนุ่มยัดเข้ามา หาได้สนใจว่าพายุจะเจ็บปวดขนาดไหน “เป็นไงล่ะไอ้สัตว์!อยากได้ควยนักใช่มั้ย!?” ชายหนุ่มกระแทกอย่างบ้าคลั่ง มือจิกผมของเพื่อนตัวเองแน่น พายุที่น้ำตาเล็ดเอามือปิดปากตัวเองชายหนุ่มเห็นก็ไม่ยอม เมฆกระชากมือออกมาพลางด่าทอคนที่ตนรัก “ปิดทำเหี้ยอะไร! มึงร้องสิ!ร้องให้ดังๆ!” พายุได้ยินก็ทำตามอย่างว่าง่ายปล่อยเสียงครางออกมาทุกครั้งที่ชายหนุ่มสืบแนบแน่นเข้ามา “อึก อร้า.. อ้า.. อื้อ.. เม.. เมฆ.. อื้อ...”
ยิ่งได้ยินเสียงครางของเพื่อนรักตัวเอง ชายหนุ่มยิ่งสาแก่ใจ ชายหนุ่มถมน้ำลายใส่หน้าคนที่ตนแอบชอบ “ไม่น่าเชื่อเลยว่ามึงจะร่านควยซะขนาดนี้! รู้อย่างนี้กูเย็ดมึงคาห้องเรียนตั้งนานแล้ว!” ชายหนุ่มมองร่างผิวขาวเนียนที่มีรอยแดงฉ่าเพราะฝีมือของตนเองแล้วรู้สึกทรมานเสียเหลือเกิน หากแต่กระบองกามของตนที่ไม่ยอมอ่อนลงกลับทำให้ชายหนุ่มรู้สึกสมเพชตัวเองยิ่งกว่า
ความอึดอัดในใจเอ่อล้นจนเผลอปล่อยคำพูดบาดเฉือนเพื่อนของตนอย่างควบคุมไม่ได้ “ร่านอย่างมึงอ่ะ ชอบล่ะสิถ้ากูจะเย็ดมึงหน้าห้อง?กูจะทำให้ทุกคนที่มึงรู้จัก เห็นธาตุแท้ทุเรศๆของมึง!” จินตนาการในหัวของพายุเตลิดเปิดเปิง
พายุโป้เปลือยล่อนจ้อน เผยให้เห็นความวิปลาสตรงเป้าที่ว่างเปล่าของตนเอง หัวนมทั้งสองโดนเจาะห่วงเหล็ก และโซ่เล็กที่ล่ามห่วงทั้งสองให้เมฆกระชากดั่งวัวควาย สภาพยับเยินของตัวเองต่อหน้าชั้นเรียนกำลังยิ้มอย่างภาคภูมิใจท่ามกลางสายตาเยาะเย้ยของเพื่อนร่วมห้อง เมื่อนายมันสั่งให้อ้าปาก มันก็อ้า เมื่อนายมันสั่งให้แหกขา มันก็แหก เมื่อนายมันสั่งให้ผสมพันธุ์ มันก็จะทำ เมฆที่กำลังกระหน่ำพายุเห็นหน้าเพื่อนของตนก็ชะงัก วัยรุ่นผิวขาวเนียนเผยอยิ้มสดใสปานน้ำผึ้ง... “ยิ้มเหี้ยไรไอ้สัตว์!” เพี้ยะ ชายหนุ่มตบหน้าของคนที่ตนรักเสียงดัง สองอดีตเพื่อนรักสืบพันธุ์กันอย่างต่อเนื่องท่ามกลางฟ้าครึ้มคะนอง “อึก...” เมฆจับคอพายุแน่นจนพายุหายใจไม่ออก แรงกระแทกกามที่กระทุ้งมาและคอที่โดนบีบรัดทำให้พายุตาลายจนเห็นดาว “แม่งเอ้ย! แม่ง... เหี้ยเหี้ย ไอ้เหี้ย! มึงรับน้ำควยกูไป!” ชายหนุ่มคำราม เสียบเอ็นกามแนบแน่นกับพายุปล่อยน้ำเชื้อทะลักเข้าเต็มรูของทาสกามตัวเอง “แฮก.. แฮก.. แฮก..” ชายหนุ่มละมือออกจากคอของพายุ เมื่อได้โอกาศหายใจอีกครั้งพายุก็ไอค่อกแคกน้ำมูกน้ำตาไหล แก้มขาวมีรอยของมือสาก น้ำตาน้ำมูกไหลดูไม่ได้มิหนำซ้ำยังมีน้ำลายของชายหนุ่มรดหน้าอีก ชายหนุ่มมองพายุก่อนจะเอื้อมมือเข้าไปหาวัยรุ่นผิวขาว... ก่อนจะละมือออกมา... พยายามไม่สนใจความรู้สึกร้อนชื้นในตาของตัวเอง... แต่เมื่อชายหนุ่มถอนตัวเองออกจากร่างของพายุก็หน้าเครียด เลือดแดงไหลปนน้ำขาวขุ่นจนเป็นสีชมพูทำให้ตัวเองทำอะไรไม่ถูก... ชายหนุ่มกัดฟันกรอด ก่อนจะรีบเดินไปเข้าห้องน้ำเหมือนวิ่งหนีอะไรบางอย่าง... เมื่อเข้าห้องน้ำ เมฆก็เปิดฝักบัวอาบน้ำสาดหน้าตัวเอง ถูตา สั่งจมูก ปล่อยให้น้ำไหลชำระหน้าตัวเอง และถูตา ก่อนจะสั่งจมูกต่อ... เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าจะต้องล้างหน้าตัวเองไปอีกนานแค่ไหนจึงจะรู้สึก.... สะอาด
“เหมือนพายุจะมาน่ะ” เสียงพูดเบาๆของวัยรุ่นผิวขาวดังขึ้น พายุกอดขานั่งชันเข่าตัวเองอยู่ตรงโซฟาหน้าทีวี เด็กหนุ่มเชลืองมองร่างของเพื่อนผิวเข้มที่กำลังนั่งหันหลังให้ตัวเองอยู่ตรงโต๊ะกินข้าว “ไม่รู้ว่าฝนจะหยุดตกเมื่อไหร่ ..เมื่อไหร่จะผ่านซักทีนะ...” เด็กหนุ่มพูดหัวเราะแห้ง แต่ไม่มีเสียงรับคำเล่นเหมือนแต่ก่อน เมื่อพายุหยุดแสร้งหัวเราะทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบงัน... พายุน้ำตาคลอ แต่ก็แอบเช็ดไม่ให้เพื่อนของตนรู้ “..กูส่งข้อความไปบอกแม่กูแล้วแม่กูบอกให้ค้างบ้านมึงไปเลย” เสียงไร้อารมณ์ของเมฆทำให้พายุเม้มปาก “หร.. หรอ? อืม.. ยังไม่ได้กินข้าวอะไรเลยนี่.. ม..มึงหิวรึยัง? อยากกินอะไร?” พายุถามเมฆแต่คำตอบก็ทำให้ทุกอย่างตกอยู่ในความอึดอัด “กูไม่อยากกินของที่มึงทำมึงเหลือขนมปังเหี้ยไรให้กูก็พอ” เปรี้ยง! ครืนๆๆ เสียงฟ้าผ่าฟ้าร้องทำเด็กหนุ่มผิวขาวสะดุ้ง พายุกัดริมฝีปากแน่น... “งั้น... กูไปทำอาหารของกูก่อนนะ...” พายุพูดก่อนจะรีบเดินเข้าครัวเมฆมองร่างของพายุเข้าครัวไปก็ฟุบหน้าลงโต๊ะ เมฆ... เหนื่อยเหลือเกิน... “เมฆ.. เมฆ...” วัยรุ่นผิวเข้มตื่นขึ้นมาอีกทีโดยมือบางของพายุ “อื้อ..” เมฆขยี้ตาก่อนจะเห็นมือบางที่จับแขนตนเอง เมฆสะบัดมือของวัยรุ่นผิวขาวทิ้งอย่างไร้เยื่อไย พายุที่เห็นก็ถอยตัวออกมา มือไขว้หลังท่าทางเก้กัง เมฆมองอาหารสัพเพเหระที่อยู่บนโต๊ะ มันมีแต่ของที่เมฆชอบทั้งนั้น... “เอ่อ คือ... กู.. ทำกับข้าวเยอะไปน่ะ.. ไม่..ไม่รู้ว่าจะหมดรึเปล่า.. ถ้า..มึงไม่รังเกียจ-” “กูรังเกียจ” เมฆตัดบท ทำเอาพายุก้มมองพื้น “แต่กูเสียดายของที่มึงเสือกทำ” พายุลูบแขนตัวเองไปมาความกังวลในอกอัดอั้นจนแทบจะทนไม่ได้ “ไปตักข้าวมาให้กู แล้วอย่าทำอย่างนี้อีก”เมฆว่าแล้วก็เปิดโทรศัพท์เลื่อนดูเวลา “ไม่อย่างนั้นกูจะราดแกงนี่ลงหัวมึง” พายุพยักหน้าก่อนจะเดินไปตักข้าวให้เมฆ
ความจริงแล้วตนควรจะขอโทษเมฆที่เล่นกับจิตใจเพื่อนตนเองอย่างนี้ แต่... พายุนำช้อนส้อมถูเป้าเนียนเรียบของตัวเองพลางซ่อนอาการสั่นเกร็งไว้ สุขเหลือเกิน พายุตักข้าวสวยลงจานพร้อมกับช้อนส้อมคู่นั้น สุขเหลือเกิน... พายุวางจานข้าวให้กับวัยรุ่นผิวเข้มพลางยืนดั่งขี้ข้า สุขเหลือเกิน..... เมฆตักแกงลงจานตัวเองช้อนกวาดคำโดนเม็ดข้าวสีผ่องในจาน สุขเหลือเกิน.......... วัยรุ่นเลือดร้อนตักคำเข้าปากพายุครางออกมาเสียงใส “ครางเหี้ยไร” “ขอโทษครับ” น้ำเมือกข้นที่พายุพยายามเก็บไว้ในรูให้นานที่สุดไหลออกมาเปื้อนกางเกง สุขเหลือเกิน
เรื่องของเมฆและพายุที่ปรากฎตัวในตอนที่หกในเนื้อเรื่องหลักครับ เป็นยังไงบ้างครับ สองคนนี้จะมีพัฒนาการกันต่อไปในเนื้อเรื่องหลักแน่นอน แต่ยังไม่ใช่ช่วงนี้อ่ะนะ
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2024-6-16 20:01:40
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2024-6-16 20:05:22
โพสต์ 2024-6-16 21:33:44
โพสต์ 2024-6-17 02:06:25
โพสต์ 2024-6-28 16:18:39
