ความลับของนักฟุตบอลสุดหล่อ ตอนที่ 1
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย ramai เมื่อ 2024-7-20 21:43“โห พี่โค้ดแม่งสุดยอดเลยวะ พวกมึงเห็นเหมือนกูไหมวะ”“จริงมึง มึงว่าพี่เขาใส่กางเกงในปะ”เด็กนักเรียนสองคนจ้องมองไปยังจุดเดียวกัน นั่นคือเป้ากางเกงฟุตบอลของรุ่นพี่ ที่แกว่งไปมา และเด้งขึ้นเด้งลงตามจังหวะการวิ่งราวกับไม่ได้สวมใส่อะไรเพื่อซัพพอร์ทเอาไว้เลย ใบหน้าของ เจษ ชายหนุ่มเจ้าของเป้าที่ว่าที่สาวๆริมสนามต่างกรี๊ดกร๊าดนั้นหล่อเหลา คมคาย แววตาของเขาจริงจังขณะไล่เตะฟุตบอลลูกกลมไปทั่วสนาม เอาจริงเอาจรังในสนามแข่งแบบนี้ทำให้ได้ใจคนดูไปเต็มๆเขาเป็นนักฟุตบอลของโรงเรียน เป็นคนดูจริงจัง เงียบขรึม แต่ในขณะเดียวกันก็สุภาพกับสาวๆเป็นที่สุด ใครกันเล่าจะไม่หลงไหลนี่ยังไม่รวมถึงกล้ามขาแน่นเพราะการเล่นบอลตั้งแต่เด็ก และเป้ากางเกงของเขาที่เป็นที่กล่าวขานนั่นอีก จนอดไม่ได้ที่จะจินตนการถึงสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายใน“แก คิดว่าไงวะ จิมมี่”“เอ่อ ค…คิดว่าอะไรเหรอ”“ก็คิดว่าควยพี่โค้ดแม่งต้องใหญ่แน่ๆนะสิ”เพื่อนคนหนึ่งถามหนุ่มน้อยที่ถูกถามหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ หลบตาไปทางอื่นด้วยความเขินอาย “ร…เราไม่สนใจหรอก เราโฟกัสที่การเล่นบอลของพี่เขาดีกว่า” “มึงนี่ไร้เดียงสาจริงๆเลยนะ”ถูกเพื่อนด่าเท่าไหร่แต่จิมมี่ก็ไม่ได้สะทกสะท้าน จิมมี่ เพิ่งย้ายเข้ามาใหม่ปีนี้ เป็นหนุ่มแว่นบุคลิกดูเจี๋ยมเจี้ยม แต่รูปร่างผิวพรรณนั้นขาวเนียนไม่หยอก ตั้งแต่เขาย้ายเข้ามาพวกเพื่อนๆเขาอีกสองคนก็มักจะพาเขามาแอบดูเป้าของพี่โค้ดช่วงพักเที่ยงทุกที จนเขาถึงกับต้องเอ่ยปากว่าอยากเอาเวลาไปอ่านหนังสือบ้าง แต่เพื่อนใหม่ทั้งสองคนกลับบอกว่า ‘การเรียนนั้นไม่สำคัญเท่าควยผู้ชาย’เมื่อเห็นเพื่อนสองคนพูดแบบนี้เขาจึงได้แต่เออ-ออตามไป สิ่งที่ทำได้คือเอาหนังสือมานั่งอ่านริมสนามฟุตบอลแทน“ปั๊กกก”“โอ้ยยยย”ในขณะนั้นเองที่ลูกบอลลูกใหญ่ลอยมากระแทกโดนเขาโดยไม่ทันได้ตั้งตัว โชดคีที่มันไม่ได้เข้าหน้าแต่เขาช่วงต้นแขนแทน“เห้ยแกเป็นไรรึเปล่าจิมมี่”“ม ไม่เป็นไร”เงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็เห็นว่าคนที่วิ่งเข้ามาหาเขานั้นคือพี่โค้ด หนุ่มหล่อนั้นเหงื่อโชก สายตาจ้องเขาด้วยความเป็นห่วงเป็นใย“น้องเป็นอะไรมากไหมครับ” เสียงทุ้มต่ำถามพลางถือวิสาสะจับต้นแขนของอีกฝ่าย“ไม่เป็น โอ้ยย” จิมมี่ส่งเสียงร้องออกไปบ่งบอกให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาเจ็บปวดจากการโดนลูกบอลกระแทก“เดี๋ยวพี่พาไปห้องพยาบาล”“เอ่อ คือ”“อย่าดื้อน่า ขึ้นมานี่” พี่โค้ดชันเข่าลงข้างหนึ่ง บ่งบอกให้อีกฝ่ายขึ้นขี่หลังของเขา “พี่ครับ ผมไม่…”“พี่บอกแล้วไงว่าอย่าดื้อ เดี๋ยวพี่พาไปส่ง ถ้าไม่ขึ้นมาดีๆพี่อุ้มนะ”จิมมี่ไม่มีทางเลือกได้แต่ทำตามที่คนตัวโตกว่าบอก เหตุการณ์ทั้งหมดนั้นเป็นที่จับจ้องกันทั้งสนาม เพื่อนทั้งสองคนที่อยู่ใกล้ๆนั้นเขินแทนเพื่อนจนแทบจะบิดตัว ปนอิจฉาลึกๆที่เด็กใหม่นี่ได้มีโมเม้นเหมือนในซีรี่วายกับพี่โค้ดแบบนี้
ในระหว่างทางไปห้องพยาบาล ทั้งสองต่างไม่ได้พูดอะไรกัน แต่หัวใจของจิมมี่นั้นมันเต้นแรงตลอดเวลา รู้สึกว่าพี่โค้ดโคตรจะเท่เลย แม้จะเล่นกีฬาจนเหงื่อออก แต่ตัวของพี่เขานั้นก็หอมไม่เบา“ไหวไหมครับ”“เอ่อ ไหวครับพี่”“พี่ขอโทษนะที่ทำหนูเจ็บ”“ม ไม่เป็นไรเลยครับพี่!”เมื่อคนตัวเล็กรีบปฏิเสธพัลวัน กิริยานั้นทำเอาหนุ่มหล่อได้แต่ยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้
“น่ารัก….”
“พี่ว่าไงนะครับผมไม่ได้ยิน”“พี่บอกว่าถึงห้องพยาบาลแล้ว ค่อยๆลงนะครับ” โค้ดปล่อยอีกฝ่ายลง ก่อนจะพาเขาเข้าไปที่ห้องพยาบาล “งั้นพี่ขออนุญาตส่งตรงนี้นะครับ พี่ต้องกลับไปเล่นต่อ”“ค…ครับ”“จริงสิ พี่ชื่อโค้ดนะ น้องชื่ออะไรครับ”“จิมมี่” “จิมมี่ อื้อออ ถ้าคราวหลังเราเจอกันอีก น้องจิมมี่อย่าลืมทักทายพี่ด้วยนะครับ”หนุ่มตัวโตกว่ายิ้มพร้อมกับเอามือลูบหัวเขาเบาๆทำราวกับว่าเขาเป็นเด็ก เขาโบกมือบ๊ายบายก่อนจะหันหลังและวิ่งกลับออกไป ปล่อยให้จิมมี่ได้แต่ยืนนิ่งมองตามแผ่นหลังกว้างนั้นด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ
และดูเหมือนว่าเขากับพี่โค้ดจะได้ทักทายกันเร็วกว่าที่เขาคาดไว้ เมื่อเย็นวันนั้นจิมมี่อยู่จัดบอร์ดที่โรงเรียนจนมืดค่ำเวลาเกือบหกโมงเย็นแล้ว เขาเดินดุ่มๆเตรียมตัวจะกลับบ้าน ในขณะนั้นเองที่สายตาของเขาหันไปเห็นพี่โค้ดที่อยู่ในชุดกีฬา สะพายกระเป๋าฟุตบอลใบใหญ่เดินออกมาจากโรงยิม รองเท้าฟุตบอลนั้นถูกแขวนไว้บนไหล่ แต่เท้าทั้งสองข้างนั้นถูกสวมด้วยรองเท้าแตะตามสไตล์ที่พวกนักบอลชอบทำกัน“พี่โค้ดครับ” เด็กหนุ่มตะโกนเรียกพร้อมกับโบกไม้โบกมือ“อ้าว น้องจิมมี่” โค้ดรีบวิ่งเข้ามาหาคนตัวเล็กกว่าก่อนจะทักทาย “ทำไมยังไม่กลับอีกครับ”“เอ่อ พอดีจิมมี่อยากอยู่จัดบอร์ดให้เสร็จนะครับ พี่โค้ดละครับ”สิ้นสุดคำถามนั้นโค้ดก็หันไปมองซ้ายมองขวา ก่อนจะหันกลับมามองที่คนตรงข้ามอีกครั้ง“อ่า พี่เพิ่งซ้อมและอาบน้ำเสร็จสงสัยจะอาบนานไปหน่อย ออกมาก็ไม่เจอใครแล้ว” โค้ดว่าเขาฉีกยิ้มกว้าง แววตาดูอ่อนโยนจนจิมมี่แทบหลอมละลาย อยากคุยกับพี่เขาอีกจัง….“เอ้อออ แล้วนี่พี่โค้ดกลับบ้านยังไงเหรอครับ”“พี่มีมอเตอร์ไซต์จอดอยู่ด้านนอกนี่เอง หอพักพี่อยู่ถัดจากโรงเรียนตรงนี้เองครับ แล้วน้องจิมมี่ละ”จิมมี่ยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูก่อนจะทำหน้ากังวล“บ้านผมอยู่ไกลนะครับ แต่เห็นคุณแม่บอกว่าวันนี้ติดประชุมอาจจะมารับดึกให้ผมรอไปก่อน ผมกำลังคิดอยู่ว่าจะไปนั่งรอตรงไหนดี อาจจะรอตรงมุมตึกในโรงเรียนนี่แหละครับ ไม่กล้าออกไปด้านนอกหรอก เอ….แถวนี้อันตรายซะด้วยสิ”“พี่ว่าไม่ดีหรอก ช่วงเวลานี้ยุงเยอะด้วย เอางี้ไหม…ไปรอห้องพี่ก่อนก็ได้”“จ จะดีเหรอครับพี่ ผมเกรงใจ”“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ รุ่นพี่รุ่นน้องโรงเรียนด้วยกันต้องช่วยเหลือกันอยู่แล้ว”จิมมี่ลังเลเล็กน้อยก่อนจะตอบ “ถ้าพี่โค้ดยืนยัน…ง งั้นก็ได้ครับ”
จิมมี่ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้ไปเยือนห้องพี่โค้ดเร็วขนาดนี้ ในตอนนี้เขานั่งซ้อนท้ายพี่โค้ดพร้อมกับกอดคนตรงหน้าแน่น ไหล่ของพี่โค้ดนั้นกว้างแถมยังแน่นอีก อดไม่ได้ที่จะแอบสูดดมกลิ่นตัวหอมๆของพี่เขา วันนี้เป็นวันที่ดีที่สุดเลยในหัวสมองของจิมมี่ตอนนี้คิดแต่ ‘พี่โค้ดเป็นผู้ชายที่เท่สุดๆไปเลย ทั้งหล่อ ทั้งใจดี’ส่วนหนุ่มที่กำลังขับมอเตอร์ไซต์อยู่เมื่อเห็นท่าทางของรุ่นน้องผ่านกระจกก้ได้แต่ส่ายหัวพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก เด็กคนนี้นั่นมันเหมือนกระต่ายน้อย ดูไร้เดียงสา ซื่อๆ ป้ำๆเป๋อๆ แต่ก็น่ารักน่าเอ็นดูไปอีกแบบ ก็รู้หรอกว่าชอบเขา แต่ช่วยเก็บอาการอีกนิดไม่ได้รึไง
‘แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ’
เขาคิด รีบบิดให้ไปถึงห้องของเขาเร็วขึ้น
.......
ขอบคุณครับ ฟีลดีเลยครับ รออ่านต่อ เอาละสิ สนุกมากครับ น่าติดตามต่อครับ รออ่านต่อนะครับ ต่อๆๆคับ รอค่าบบ รออ่านต่อน่าสนใจ ขอบคุณครับ สวยมากจิมมี่ ผช.ชู้ดเว่อ จะได้จะโดนไหม จิมมี่เธอสวยมาก!!! ผู้ชายชม ตัวปังเลยจิมมี่ ขอบคุณครับ จิมมี่โดนแน่ ขอบคุณมากครับ รอตอนต่อไป ขอบคุณ จิมมี่จะรอดป่าว รอติดตาม