แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย ramai เมื่อ 2024-7-20 21:43 $ ]: h L. [& R1 W
6 T0 d4 ~ J, j$ p& P, `+ _2 q
“โห พี่โค้ดแม่งสุดยอดเลยวะ พวกมึงเห็นเหมือนกูไหมวะ” “จริงมึง มึงว่าพี่เขาใส่กางเกงในปะ” เด็กนักเรียนสองคนจ้องมองไปยังจุดเดียวกัน นั่นคือเป้ากางเกงฟุตบอลของรุ่นพี่ ที่แกว่งไปมา และเด้งขึ้นเด้งลงตามจังหวะการวิ่งราวกับไม่ได้สวมใส่อะไรเพื่อซัพพอร์ทเอาไว้เลย ใบหน้าของ เจษ ชายหนุ่มเจ้าของเป้าที่ว่าที่สาวๆริมสนามต่างกรี๊ดกร๊าดนั้นหล่อเหลา คมคาย แววตาของเขาจริงจังขณะไล่เตะฟุตบอลลูกกลมไปทั่วสนาม เอาจริงเอาจรังในสนามแข่งแบบนี้ทำให้ได้ใจคนดูไปเต็มๆ เขาเป็นนักฟุตบอลของโรงเรียน เป็นคนดูจริงจัง เงียบขรึม แต่ในขณะเดียวกันก็สุภาพกับสาวๆเป็นที่สุด ใครกันเล่าจะไม่หลงไหล นี่ยังไม่รวมถึงกล้ามขาแน่นเพราะการเล่นบอลตั้งแต่เด็ก และเป้ากางเกงของเขาที่เป็นที่กล่าวขานนั่นอีก จนอดไม่ได้ที่จะจินตนการถึงสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายใน “แก คิดว่าไงวะ จิมมี่” “เอ่อ ค…คิดว่าอะไรเหรอ” “ก็คิดว่าควยพี่โค้ดแม่งต้องใหญ่แน่ๆนะสิ”เพื่อนคนหนึ่งถาม หนุ่มน้อยที่ถูกถามหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ หลบตาไปทางอื่นด้วยความเขินอาย “ร…เราไม่สนใจหรอก เราโฟกัสที่การเล่นบอลของพี่เขาดีกว่า” “มึงนี่ไร้เดียงสาจริงๆเลยนะ” ถูกเพื่อนด่าเท่าไหร่แต่จิมมี่ก็ไม่ได้สะทกสะท้าน จิมมี่ เพิ่งย้ายเข้ามาใหม่ปีนี้ เป็นหนุ่มแว่นบุคลิกดูเจี๋ยมเจี้ยม แต่รูปร่างผิวพรรณนั้นขาวเนียนไม่หยอก ตั้งแต่เขาย้ายเข้ามาพวกเพื่อนๆเขาอีกสองคนก็มักจะพาเขามาแอบดูเป้าของพี่โค้ดช่วงพักเที่ยงทุกที จนเขาถึงกับต้องเอ่ยปากว่าอยากเอาเวลาไปอ่านหนังสือบ้าง แต่เพื่อนใหม่ทั้งสองคนกลับบอกว่า ‘การเรียนนั้นไม่สำคัญเท่าควยผู้ชาย’เมื่อเห็นเพื่อนสองคนพูดแบบนี้เขาจึงได้แต่เออ-ออตามไป สิ่งที่ทำได้คือเอาหนังสือมานั่งอ่านริมสนามฟุตบอลแทน “ปั๊กกก” “โอ้ยยยย” ในขณะนั้นเองที่ลูกบอลลูกใหญ่ลอยมากระแทกโดนเขาโดยไม่ทันได้ตั้งตัว โชดคีที่มันไม่ได้เข้าหน้าแต่เขาช่วงต้นแขนแทน “เห้ยแกเป็นไรรึเปล่าจิมมี่” “ม ไม่เป็นไร” เงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็เห็นว่าคนที่วิ่งเข้ามาหาเขานั้นคือพี่โค้ด หนุ่มหล่อนั้นเหงื่อโชก สายตาจ้องเขาด้วยความเป็นห่วงเป็นใย “น้องเป็นอะไรมากไหมครับ” เสียงทุ้มต่ำถามพลางถือวิสาสะจับต้นแขนของอีกฝ่าย “ไม่เป็น โอ้ยย” จิมมี่ส่งเสียงร้องออกไปบ่งบอกให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาเจ็บปวดจากการโดนลูกบอลกระแทก “เดี๋ยวพี่พาไปห้องพยาบาล” “เอ่อ คือ” “อย่าดื้อน่า ขึ้นมานี่” พี่โค้ดชันเข่าลงข้างหนึ่ง บ่งบอกให้อีกฝ่ายขึ้นขี่หลังของเขา “พี่ครับ ผมไม่…” “พี่บอกแล้วไงว่าอย่าดื้อ เดี๋ยวพี่พาไปส่ง ถ้าไม่ขึ้นมาดีๆพี่อุ้มนะ” จิมมี่ไม่มีทางเลือกได้แต่ทำตามที่คนตัวโตกว่าบอก เหตุการณ์ทั้งหมดนั้นเป็นที่จับจ้องกันทั้งสนาม เพื่อนทั้งสองคนที่อยู่ใกล้ๆนั้นเขินแทนเพื่อนจนแทบจะบิดตัว ปนอิจฉาลึกๆที่เด็กใหม่นี่ได้มีโมเม้นเหมือนในซีรี่วายกับพี่โค้ดแบบนี้ / j, q& `5 F0 Z9 a+ h* D& m1 L
% `% n) Z1 Z5 s+ X# k' V* e h
* q* M5 k7 U/ h: b8 }8 N# }: E9 Y
ในระหว่างทางไปห้องพยาบาล ทั้งสองต่างไม่ได้พูดอะไรกัน แต่หัวใจของจิมมี่นั้นมันเต้นแรงตลอดเวลา รู้สึกว่าพี่โค้ดโคตรจะเท่เลย แม้จะเล่นกีฬาจนเหงื่อออก แต่ตัวของพี่เขานั้นก็หอมไม่เบา “ไหวไหมครับ” “เอ่อ ไหวครับพี่” “พี่ขอโทษนะที่ทำหนูเจ็บ” “ม ไม่เป็นไรเลยครับพี่!” เมื่อคนตัวเล็กรีบปฏิเสธพัลวัน กิริยานั้นทำเอาหนุ่มหล่อได้แต่ยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้
5 Q+ c# Y0 ?7 x+ t( I5 }
“น่ารัก….”
3 c5 S4 O' O# |8 [% O* ]“พี่ว่าไงนะครับผมไม่ได้ยิน” “พี่บอกว่าถึงห้องพยาบาลแล้ว ค่อยๆลงนะครับ” โค้ดปล่อยอีกฝ่ายลง ก่อนจะพาเขาเข้าไปที่ห้องพยาบาล “งั้นพี่ขออนุญาตส่งตรงนี้นะครับ พี่ต้องกลับไปเล่นต่อ” “ค…ครับ” “จริงสิ พี่ชื่อโค้ดนะ น้องชื่ออะไรครับ” “จิมมี่” “จิมมี่ อื้อออ ถ้าคราวหลังเราเจอกันอีก น้องจิมมี่อย่าลืมทักทายพี่ด้วยนะครับ” หนุ่มตัวโตกว่ายิ้มพร้อมกับเอามือลูบหัวเขาเบาๆทำราวกับว่าเขาเป็นเด็ก เขาโบกมือบ๊ายบายก่อนจะหันหลังและวิ่งกลับออกไป ปล่อยให้จิมมี่ได้แต่ยืนนิ่งมองตามแผ่นหลังกว้างนั้นด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ * X$ G: R6 U, L4 |
3 |) B0 n& J2 J$ j8 R
+ A6 D+ Y6 k2 I2 H) W w
% B+ M# V( b* x4 A$ |7 W
และดูเหมือนว่าเขากับพี่โค้ดจะได้ทักทายกันเร็วกว่าที่เขาคาดไว้ เมื่อเย็นวันนั้นจิมมี่อยู่จัดบอร์ดที่โรงเรียนจนมืดค่ำเวลาเกือบหกโมงเย็นแล้ว เขาเดินดุ่มๆเตรียมตัวจะกลับบ้าน ในขณะนั้นเองที่สายตาของเขาหันไปเห็นพี่โค้ดที่อยู่ในชุดกีฬา สะพายกระเป๋าฟุตบอลใบใหญ่เดินออกมาจากโรงยิม รองเท้าฟุตบอลนั้นถูกแขวนไว้บนไหล่ แต่เท้าทั้งสองข้างนั้นถูกสวมด้วยรองเท้าแตะตามสไตล์ที่พวกนักบอลชอบทำกัน “พี่โค้ดครับ” เด็กหนุ่มตะโกนเรียกพร้อมกับโบกไม้โบกมือ “อ้าว น้องจิมมี่” โค้ดรีบวิ่งเข้ามาหาคนตัวเล็กกว่าก่อนจะทักทาย “ทำไมยังไม่กลับอีกครับ” “เอ่อ พอดีจิมมี่อยากอยู่จัดบอร์ดให้เสร็จนะครับ พี่โค้ดละครับ” สิ้นสุดคำถามนั้นโค้ดก็หันไปมองซ้ายมองขวา ก่อนจะหันกลับมามองที่คนตรงข้ามอีกครั้ง “อ่า พี่เพิ่งซ้อมและอาบน้ำเสร็จสงสัยจะอาบนานไปหน่อย ออกมาก็ไม่เจอใครแล้ว” โค้ดว่าเขาฉีกยิ้มกว้าง แววตาดูอ่อนโยนจนจิมมี่แทบหลอมละลาย อยากคุยกับพี่เขาอีกจัง…. “เอ้อออ แล้วนี่พี่โค้ดกลับบ้านยังไงเหรอครับ” “พี่มีมอเตอร์ไซต์จอดอยู่ด้านนอกนี่เอง หอพักพี่อยู่ถัดจากโรงเรียนตรงนี้เองครับ แล้วน้องจิมมี่ละ” จิมมี่ยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูก่อนจะทำหน้ากังวล “บ้านผมอยู่ไกลนะครับ แต่เห็นคุณแม่บอกว่าวันนี้ติดประชุมอาจจะมารับดึกให้ผมรอไปก่อน ผมกำลังคิดอยู่ว่าจะไปนั่งรอตรงไหนดี อาจจะรอตรงมุมตึกในโรงเรียนนี่แหละครับ ไม่กล้าออกไปด้านนอกหรอก เอ….แถวนี้อันตรายซะด้วยสิ” “พี่ว่าไม่ดีหรอก ช่วงเวลานี้ยุงเยอะด้วย เอางี้ไหม…ไปรอห้องพี่ก่อนก็ได้” “จ จะดีเหรอครับพี่ ผมเกรงใจ” “ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ รุ่นพี่รุ่นน้องโรงเรียนด้วยกันต้องช่วยเหลือกันอยู่แล้ว” จิมมี่ลังเลเล็กน้อยก่อนจะตอบ “ถ้าพี่โค้ดยืนยัน…ง งั้นก็ได้ครับ”
: l# Y% W1 U' K& R Yจิมมี่ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้ไปเยือนห้องพี่โค้ดเร็วขนาดนี้ ในตอนนี้เขานั่งซ้อนท้ายพี่โค้ดพร้อมกับกอดคนตรงหน้าแน่น ไหล่ของพี่โค้ดนั้นกว้างแถมยังแน่นอีก อดไม่ได้ที่จะแอบสูดดมกลิ่นตัวหอมๆของพี่เขา วันนี้เป็นวันที่ดีที่สุดเลย ในหัวสมองของจิมมี่ตอนนี้คิดแต่ ‘พี่โค้ดเป็นผู้ชายที่เท่สุดๆไปเลย ทั้งหล่อ ทั้งใจดี’ ส่วนหนุ่มที่กำลังขับมอเตอร์ไซต์อยู่เมื่อเห็นท่าทางของรุ่นน้องผ่านกระจกก้ได้แต่ส่ายหัวพร้อมกับรอยยิ้มที่มุมปาก เด็กคนนี้นั่นมันเหมือนกระต่ายน้อย ดูไร้เดียงสา ซื่อๆ ป้ำๆเป๋อๆ แต่ก็น่ารักน่าเอ็นดูไปอีกแบบ ก็รู้หรอกว่าชอบเขา แต่ช่วยเก็บอาการอีกนิดไม่ได้รึไง " B. b# s. A0 \9 Z1 z
‘แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ’ # ~, X1 v% b$ ~0 H L1 ^
4 K* X' u7 l/ ]: p6 l
เขาคิด รีบบิดให้ไปถึงห้องของเขาเร็วขึ้น / v1 s- j! w6 S: `# D
.......
* a m6 u, }& d' Y/ @ | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2024-7-20 21:40:25
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2024-7-20 22:11:54
โพสต์ 2024-7-20 22:25:55
โพสต์ 2024-7-21 01:02:13
โพสต์ 2024-7-21 02:44:53