เป็นทาส…ในชุดทหารเต็มยศ
ห้องสี่เหลี่ยมสีเทาทึบ ปิดสนิททุกด้าน นอกจากผนังที่เต็มไปด้วยกระจกสิบเอกเอยืนอยู่กลางห้อง—ในเครื่องแบบทหารที่เรียบร้อยจนไร้ที่ติชุดฝึกแขนยาวแนบลำตัว เข็มขัดคาดแน่น รองเท้าเหยียบพื้นแน่นเปรี๊ยะแต่หัวใจของเขาเต้นรัวเหมือนกลองศึก
เพราะเบื้องหน้า คือพันโทเอ็กซ์
ที่ยืนพิงโต๊ะอย่างเยือกเย็น สายตาคมกริบจ้องมาที่เขา…ไม่ใช่ในฐานะนายทหาร แต่ในฐานะ “ของเล่น”“ยืนให้ตรงกว่านี้สิบเอก”
“แผ่นหลังไม่ตึง ฉันจะลงโทษทันที”เสียงนั้นไม่มีโทนสูงหรือต่ำ
นิ่ง เฉียบ และกดร่างเขาให้แน่นิ่งยิ่งกว่าเครื่องแบบที่ใส่อยู่สิบเอกเอกัดฟันแน่น ยืดหลังขึ้นจนเกร็ง
เหงื่อไหลผ่านขมับแม้ในห้องจะเปิดแอร์เย็น
เพราะแรงกดดันจากแววตานั้นมันมากพอจะทำให้ขาเขาสั่น“พูดสิ… นายอยู่ในฐานะอะไรตอนนี้”
“พูดออกมาดัง ๆ ให้กระจกทุกบานสะท้อนสิ่งที่นายเป็น”เสียงเขาสั่นเบา…
“ผม…เป็นของพันโท”“ยังไม่ใช่คำตอบที่ฉันต้องการ”พันโทเดินเข้ามาช้า ๆ เสียงรองเท้ากระทบพื้นก้องในความเงียบ
เขาหยุดตรงหน้าเอ แล้วใช้นิ้วชี้แตะป้ายชื่อบนอก“นายเป็นทหาร? หรือทาสที่ใส่เครื่องแบบทหาร?”
“เลือกตอบดี ๆ”เอหลับตาแน่น สูดลมหายใจเข้าจนเจ็บหน้าอก
ก่อนจะเปล่งเสียงออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ“ผม…เป็นทาสในเครื่องแบบเต็มยศของพันโทครับ”เงียบพันโทเงียบ
แต่ริมฝีปากกระตุกขึ้นเล็กน้อย…พอใจมือหนาเอื้อมมาจับเนกไทของเขา รูดมันขึ้นแน่นจนแทบขาดอากาศ
ก่อนจะกดใบหน้าของเขาเข้ากับผนังกระจก“มองดูตัวเองสิสิบเอกเอ…”“นั่นคือนายตอนนี้—คนที่ยังอยู่ในเครื่องแบบ แต่ไม่มีอะไรเป็นของตัวเองอีกแล้ว”“ดี…นายเริ่มพูดได้อย่างทาสของฉันแล้ว”
“แต่เครื่องแบบนี่—มันยังดูสะอาดเกินไป”มือใหญ่จับปลายเนคไท แล้วรูดเบา ๆ
เหมือนจะกระตุกความเป็นทหารออกไปจากใจของสิบเอกทีละเส้น
เอไม่กล้าขยับแม้แต่ปลายนิ้ว…เพราะเขารู้ดีว่าทุกจังหวะต่อไป
มันคือการ ‘ลงโทษ’ และ ‘ประกาศความเป็นเจ้าของ’“วันนี้ฉันจะฝึกให้นายเรียนรู้—ว่าจะต้อง ‘รับใช้’ เจ้านายยังไงในเครื่องแบบนี้”
“โดยไม่ให้เปื้อนแม้แต่นิด”มือของพันโทเอ็กซ์เลื่อนไปที่สายเข็มขัด
ดึงมันแน่นขึ้นอีกระดับจนร่างเอสะดุ้ง—เขาหายใจไม่ทั่วท้อง
แต่ก็ยังยืดตัวตรงอย่างทหารที่ดีเผียะ!
เสียงฝ่ามือตบเบา ๆ ลงบนสะโพกแน่นใต้เครื่องแบบ
ไม่แรง แต่สะเทือนใจ
เพราะมันคือการบอกว่า “ตรงนี้ ฉันจะใช้เมื่อไหร่ก็ได้”“ถ้าเสื้อยับ...โดนโทษเพิ่ม”
“ถ้าเหงื่อเปื้อนกางเกง...โดนลงไม้”
“แต่ถ้านายครางออกมา—โดนลงทั้งตัว”พันโทถอยออกมาเล็กน้อย
แล้วนั่งลงบนเก้าอี้หน้าตรง ดึงปืนประจำกายออกมาวางข้างโต๊ะ
สายตาจ้องร่างตรงหน้านิ่ง ๆ“คลานมาใต้โต๊ะ”
“แล้วใช้ปากอย่างที่ทาสควรทำ”สิบเอกเอกลืนน้ำลาย
ทั้งในหัวก้องไปด้วยคำว่า นี่คือคำสั่ง นี่คือเครื่องแบบ นี่คือร่างกายของฉัน—แต่ไม่ใช่ของฉันอีกต่อไปแล้วเขาคลานช้า ๆ
มือยังใส่ถุงมือทหารเต็มยศ เข่าครูดกับพื้นเย็น
ใต้โต๊ะนั้นมืด—แต่กลิ่นของพันโทยังชัดเจน
และตอนที่เขาเริ่มใช้ปากด้วยความอ่อนน้อมที่สุด
เสียงครางต่ำจากพันโทก็ดังขึ้นเบา ๆ เหมือนคำชม...ที่ไม่จำเป็นต้องพูดชัด“ดี...แต่ยังไม่พอ”
“อีกยี่สิบนาที นายจะยังอยู่ในท่านี้”
“ฉันอยากให้เสร็จตอนที่นาย ‘น้ำตาไหล’ แต่เครื่องแบบยังสะอาด”เสียงหอบกระชั้น เสียงน้ำลาย เสียงข้อมือเกร็ง
และร่างในเครื่องแบบเต็มยศที่ยัง ‘ยืนตรง’ แม้จะคลานอยู่ใต้โต๊ะ
มันคือภาพที่ติดอยู่ในกระจกทุกด้านของห้องนั้น
และมันจะฝังอยู่ในความทรงจำของสิบเอกเอ
ว่าเขาเคย ถูกฝึกให้เป็นทาสอย่างสมบูรณ์แบบ—โดยไม่ถอดเครื่องแบบแม้แต่นิดเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่สิบเอกเอก็ไม่แน่ใจ
ในหัวมีแค่เสียงหอบ เสียงคำสั่ง เสียงกลืนน้ำลาย และเสียงหัวใจที่เต้นผิดจังหวะเขาคลานอยู่ใต้โต๊ะนานพอที่หัวเข่าจะชา มือสั่น น้ำลายไหลเปื้อนพื้น
แต่ยังไม่มีเสียงอนุญาตให้หยุดกระทั่ง...“พอแล้ว”
“ออกมาข้างนอก ยืนตรงหน้าโต๊ะ”เอเคลื่อนตัวออกมาช้า ๆ เหมือนคนหมดแรง
แต่ยังคงพยายามยันตัวขึ้นด้วยความเคยชินของทหาร
เพราะเขารู้ดี—พันโทเอ็กซ์ไม่เคยให้อภัยความ อ่อนแอ แม้ในตอนที่หมดแรงที่สุดเขายืนตรง
ในเครื่องแบบที่ยังเป๊ะ
หน้าซีด ขาเกร็ง น้ำตาซึมขอบตา แต่แผ่นหลังก็ยังตรงจนได้รูปพันโทเอ็กซ์ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินเข้ามาชิด
มือใหญ่ยกขึ้น...เช็ดคราบน้ำลายตรงมุมปากเขาเบา ๆ“ดี...นายรู้วิธียืนรับคำสั่งทั้งที่เพิ่งใช้ปากให้ฉันจนหมดแรง”
“แต่มันยังไม่พอ…”เขาหยิบบางอย่างจากลิ้นชัก
โซ่เหล็กสั้น ๆ กับปลอกคอหนังสีดำ
วางไว้บนโต๊ะด้านข้าง—ในตำแหน่งที่กระจกสะท้อนให้เห็นชัดทุกมุม“ใส่ปลอกคอนั่นเองซะ”
“แต่อย่าปลดเนกไท”สิบเอกเอรู้ว่า...มันคือการ ประกาศศักดิ์ศรีที่ถูกบดขยี้
ใส่ปลอกคอบนชุดเต็มยศ
เนกไทของทหารกับเครื่องหมายสังกัด จะอยู่คู่กับตรวนของทาสที่ถูกฝึกอย่างสมบูรณ์มือของเขาสั่นตอนคล้องปลอกคอรอบคอแน่น
เสียงล็อก “แกร๊ก” ก้องในหัว
เขารู้ว่า—จากวินาทีนั้นไป เขาไม่ใช่แค่ ‘ทาสในเครื่องแบบ’
แต่เป็น ทรัพย์สินของพันโทเอ็กซ์ อย่างสมบูรณ์“หันหน้าเข้าหากระจก”
“แล้วพูดคำเดิมอีกครั้ง…แต่คราวนี้ ย้ำช้า ๆ ทีละคำ”เสียงสั่นพร่า
“ผม...เป็น...ทาส...ในชุดทหารเต็มยศ...ของพันโทครับ”
น้ำตาหยดลงจากหางตา
แต่ร่างกายยังยืนตรง ห้ามไหล่ตก ห้ามสะอื้น
เพราะเขายังอยู่ในเครื่องแบบ—ยังต้องสง่างาม...แม้จะไม่มีศักดิ์ศรีเหลืออยู่แล้วก็ตาม
ขอบคุณครับ{:5_137:} สนุกมากครับ ยังไม่เชื่องเลย
คงต้องฝึกอีกนาน ต้องฝึกอีกนาน ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ เพลินเลย ขอบคุณนะครับ
หน้า:
[1]