“ดี…นายเริ่มพูดได้อย่างทาสของฉันแล้ว”
“แต่เครื่องแบบนี่—มันยังดูสะอาดเกินไป”
มือใหญ่จับปลายเนคไท แล้วรูดเบา ๆ
เหมือนจะกระตุกความเป็นทหารออกไปจากใจของสิบเอกทีละเส้น
เอไม่กล้าขยับแม้แต่ปลายนิ้ว…เพราะเขารู้ดีว่าทุกจังหวะต่อไป
มันคือการ ‘ลงโทษ’ และ ‘ประกาศความเป็นเจ้าของ’
“วันนี้ฉันจะฝึกให้นายเรียนรู้—ว่าจะต้อง ‘รับใช้’ เจ้านายยังไงในเครื่องแบบนี้”
“โดยไม่ให้เปื้อนแม้แต่นิด”
มือของพันโทเอ็กซ์เลื่อนไปที่สายเข็มขัด
ดึงมันแน่นขึ้นอีกระดับจนร่างเอสะดุ้ง—เขาหายใจไม่ทั่วท้อง
แต่ก็ยังยืดตัวตรงอย่างทหารที่ดี
เผียะ!
เสียงฝ่ามือตบเบา ๆ ลงบนสะโพกแน่นใต้เครื่องแบบ
ไม่แรง แต่สะเทือนใจ
เพราะมันคือการบอกว่า “ตรงนี้ ฉันจะใช้เมื่อไหร่ก็ได้”
“ถ้าเสื้อยับ...โดนโทษเพิ่ม”
“ถ้าเหงื่อเปื้อนกางเกง...โดนลงไม้”
“แต่ถ้านายครางออกมา—โดนลงทั้งตัว”
พันโทถอยออกมาเล็กน้อย
แล้วนั่งลงบนเก้าอี้หน้าตรง ดึงปืนประจำกายออกมาวางข้างโต๊ะ
สายตาจ้องร่างตรงหน้านิ่ง ๆ
“คลานมาใต้โต๊ะ”
“แล้วใช้ปากอย่างที่ทาสควรทำ”
สิบเอกเอกลืนน้ำลาย
ทั้งในหัวก้องไปด้วยคำว่า นี่คือคำสั่ง นี่คือเครื่องแบบ นี่คือร่างกายของฉัน—แต่ไม่ใช่ของฉันอีกต่อไปแล้ว
เขาคลานช้า ๆ
มือยังใส่ถุงมือทหารเต็มยศ เข่าครูดกับพื้นเย็น
ใต้โต๊ะนั้นมืด—แต่กลิ่นของพันโทยังชัดเจน
และตอนที่เขาเริ่มใช้ปากด้วยความอ่อนน้อมที่สุด
เสียงครางต่ำจากพันโทก็ดังขึ้นเบา ๆ เหมือนคำชม...ที่ไม่จำเป็นต้องพูดชัด
“ดี...แต่ยังไม่พอ”
“อีกยี่สิบนาที นายจะยังอยู่ในท่านี้”
“ฉันอยากให้เสร็จตอนที่นาย ‘น้ำตาไหล’ แต่เครื่องแบบยังสะอาด”
เสียงหอบกระชั้น เสียงน้ำลาย เสียงข้อมือเกร็ง
และร่างในเครื่องแบบเต็มยศที่ยัง ‘ยืนตรง’ แม้จะคลานอยู่ใต้โต๊ะ
มันคือภาพที่ติดอยู่ในกระจกทุกด้านของห้องนั้น
และมันจะฝังอยู่ในความทรงจำของสิบเอกเอ
ว่าเขาเคย ถูกฝึกให้เป็นทาสอย่างสมบูรณ์แบบ—โดยไม่ถอดเครื่องแบบแม้แต่นิด
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่สิบเอกเอก็ไม่แน่ใจ
ในหัวมีแค่เสียงหอบ เสียงคำสั่ง เสียงกลืนน้ำลาย และเสียงหัวใจที่เต้นผิดจังหวะ
เขาคลานอยู่ใต้โต๊ะนานพอที่หัวเข่าจะชา มือสั่น น้ำลายไหลเปื้อนพื้น
แต่ยังไม่มีเสียงอนุญาตให้หยุด
กระทั่ง...
“พอแล้ว”
“ออกมาข้างนอก ยืนตรงหน้าโต๊ะ”
เอเคลื่อนตัวออกมาช้า ๆ เหมือนคนหมดแรง
แต่ยังคงพยายามยันตัวขึ้นด้วยความเคยชินของทหาร
เพราะเขารู้ดี—พันโทเอ็กซ์ไม่เคยให้อภัยความ อ่อนแอ แม้ในตอนที่หมดแรงที่สุด
เขายืนตรง
ในเครื่องแบบที่ยังเป๊ะ
หน้าซีด ขาเกร็ง น้ำตาซึมขอบตา แต่แผ่นหลังก็ยังตรงจนได้รูป
พันโทเอ็กซ์ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินเข้ามาชิด
มือใหญ่ยกขึ้น...เช็ดคราบน้ำลายตรงมุมปากเขาเบา ๆ
“ดี...นายรู้วิธียืนรับคำสั่งทั้งที่เพิ่งใช้ปากให้ฉันจนหมดแรง”
“แต่มันยังไม่พอ…”
เขาหยิบบางอย่างจากลิ้นชัก
โซ่เหล็กสั้น ๆ กับปลอกคอหนังสีดำ
วางไว้บนโต๊ะด้านข้าง—ในตำแหน่งที่กระจกสะท้อนให้เห็นชัดทุกมุม
“ใส่ปลอกคอนั่นเองซะ”
“แต่อย่าปลดเนกไท”
สิบเอกเอรู้ว่า...มันคือการ ประกาศศักดิ์ศรีที่ถูกบดขยี้
ใส่ปลอกคอบนชุดเต็มยศ
เนกไทของทหารกับเครื่องหมายสังกัด จะอยู่คู่กับตรวนของทาสที่ถูกฝึกอย่างสมบูรณ์
มือของเขาสั่นตอนคล้องปลอกคอรอบคอแน่น
เสียงล็อก “แกร๊ก” ก้องในหัว
เขารู้ว่า—จากวินาทีนั้นไป เขาไม่ใช่แค่ ‘ทาสในเครื่องแบบ’
แต่เป็น ทรัพย์สินของพันโทเอ็กซ์ อย่างสมบูรณ์
“หันหน้าเข้าหากระจก”
“แล้วพูดคำเดิมอีกครั้ง…แต่คราวนี้ ย้ำช้า ๆ ทีละคำ”
เสียงสั่นพร่า
“ผม...เป็น...ทาส...ในชุดทหารเต็มยศ...ของพันโทครับ”
น้ำตาหยดลงจากหางตา
แต่ร่างกายยังยืนตรง ห้ามไหล่ตก ห้ามสะอื้น
เพราะเขายังอยู่ในเครื่องแบบ—ยังต้องสง่างาม...แม้จะไม่มีศักดิ์ศรีเหลืออยู่แล้วก็ตาม
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2025-4-7 20:55:23
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2025-4-7 21:22:54
โพสต์ 2025-4-7 23:32:04
โพสต์ 2025-4-8 04:40:19
โพสต์ 
โพสต์