เป็นทาส.....ในชุดทหารเต็มยศ (คืนฝึกทาส)
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย za_4566 เมื่อ 2025-4-7 21:09ฟ้ามืดสนิทเวลากลางคืนของค่ายฝึกที่เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจตัวเองสนามฝึกที่ตอนกลางวันมีแต่เสียงตะโกนของครูฝึก ตอนนี้ไร้ผู้คน
มีเพียงเงาของสองคน—พันโทเอ็กซ์ และสิบเอกเอ ที่ยืนคุกเข่าอยู่ใต้ไฟสปอร์ตไลต์ดวงเดียวเครื่องแบบของเอยังครบ
เนกไทติดแน่น ปลอกคอยังล็อกอยู่รอบคอ
มือวางแนบพื้น ขาเกร็งคุกเข่าพันโทยืนพิงเสา มือไขว้หลัง สายตานิ่งกริบเหมือนนายพลมองสนามรบ“จำเส้นทางฝึกได้ใช่มั้ย?”
“วันนี้ นายจะคลานผ่านมัน—แบบทาสในเครื่องแบบ”
“ห้ามยืน ห้ามทรุด ห้ามร้อง แม้จะเจ็บ”เขาชี้ไปข้างหน้า
สนามฝึกกลางคืนยาว 200 เมตร มีบ่อโคลน อุปกรณ์เหล็ก รั้วเตี้ยๆ และลวดหนามเตี้ยต่ำ
ที่ปกติมีไว้ให้ทหาร “คลานฝึก” อยู่แล้ว
แต่ครั้งนี้...มันคือการ ประจานตัวเองในความเงียบ
คลานในเครื่องแบบ ที่ควรสง่างาม—แต่กำลังจะเปื้อนทุกตารางนิ้วด้วยคำสั่ง“เริ่มคลาน”
“และถ้าชุดนายเปื้อน ฉันจะถอดออก…ทีละชิ้น…พร้อมศักดิ์ศรีของนาย”สิบเอกเอเริ่มขยับ
มือกดลงพื้นกรวดเย็นเยียบ
หัวเข่าครูดผ่านทรายหยาบ เครื่องแบบเริ่มมีรอยฝุ่น รอยคราบบางจุด
แต่เขายังไม่ออกเสียงแม้แต่นิดไฟสปอร์ตไลต์ส่องตามร่างเขาในทุกจังหวะ
เหมือนเงามืดที่เฝ้ามองไม่ให้เขา “เผลอลืมตัวว่าเป็นแค่ทาส”“เงยหน้ามองฉันทุกครั้งที่ผ่านจุดหนึ่ง”
“ฉันอยากเห็นหน้าของนายในตอนที่ ‘เกียรติ’ กำลังสั่นคลอนในเครื่องแบบที่ยังใส่อยู่”เมื่อเขาคลานผ่านบ่อโคลน
ปลายแขนเปียก มือข้างหนึ่งสั่น
พันโทเอ็กซ์เดินเข้ามาใกล้ เอื้อมมือไปจับปลอกคอแล้วกระชากให้เงยหน้า“โคลนแค่นี้ทำให้กลัว?”
“นายจะโดนมากกว่านี้ ถ้ายังคลานช้าเหมือนหมาที่โดนขัดขา”สิบเอกเอเม้มปากแน่น ก่อนจะก้มหน้า แล้วคลานต่อ
เสียงหายใจของเขาถี่ เร็ว และติดขัด
แต่ไม่มีคำว่า “พอ” ออกมาจากปากพันโทแม้แต่ครั้งเดียวเขาคลานจนถึงลวดหนาม
ต้องนอนราบแนบพื้น ค่อย ๆ เลื้อยผ่าน โดยยังต้องรักษาเครื่องแบบให้ไม่เกี่ยว
ทุกการขยับ—คือการฝึกใจให้ อยู่ใต้คำสั่งอย่างสมบูรณ์เมื่อถึงปลายสุดของสนาม
พันโทยืนรอเขาอยู่ ข้างเท้ามี ป้ายไม้เขียนคำว่า “ทรัพย์สินของพันโทเอ็กซ์”
“หยิบป้ายนั่น—คาบไว้ในปาก แล้วคลานกลับมา”
“คืนชุดทหารให้ฉัน...ด้วยป้ายทาสในปากนาย”สิบเอกเอคลานกลับมาถึงปลายสนาม
ในปากยังคาบป้ายไม้เล็ก ๆ ที่เขียนว่า
"ทรัพย์สินของพันโทเอ็กซ์"
มือสั่น ขาสั่น เสื้อเปื้อนโคลน น้ำตาปะปนกับเหงื่อ
แต่เขายัง “คุกเข่า” อยู่ตรงหน้าอย่างเงียบเชื่อฟังพันโทเอ็กซ์เดินเข้ามาช้า ๆ
สายตาลงมองคนตรงหน้าอย่าง “เจ้าของที่พอใจ”
มือเอื้อมมาแตะป้ายในปากเบา ๆ แล้วดึงออกช้า ๆ พร้อมกระซิบชิดหู...“ทำดีมาก ทาสของฉัน”
“ตอนนี้…เครื่องแบบนั่นไม่ใช่ของนายอีกต่อไปแล้ว”
“ฉันจะเป็นคนถอดมันออกทีละชิ้น—เพราะร่างกายของนายเป็นของฉันแล้ว”เขาวางป้ายไว้บนพื้นตรงหน้าเอ
จากนั้นยืนตรงหลังอีกฝ่าย มือจับที่ปกเสื้อ“เงยหน้า ยืดหลังตรง…อย่าขยับ ถ้าฉันยังไม่สั่ง”
“การถอดเสื้อครั้งนี้…ไม่ใช่ของนายอีกต่อไป”มือพันโทค่อย ๆ ปลดกระดุมทีละเม็ด
เสียง “กิ๊ก กิ๊ก” ของกระดุมบนเครื่องแบบดังก้องในความเงียบ
เอกัดฟันแน่น สะโพกยังแนบพื้น แต่หลังตรง
เหมือนร่างกายยังฝืนทำตามความเคยชินทหาร
แต่ใจ…กำลังสั่นสะเทือนทุกจังหวะที่กระดุมถูกปลด“นี่คือปกเสื้อ...ที่เคยยกย่องนายว่าเป็นสิบเอก”
“แต่คืนนี้—มันจะกลายเป็นผ้าที่ฉันใช้พันมือเวลาเล่นกับทรัพย์สินของฉัน”เขาดึงปกเสื้อออกจากบ่า
เสียงผ้าขยับบนไหล่เอเบา ๆ ราวกับเสียงโซ่พันโทเลื่อนมือลงต่ำ
ปลดเข็มขัด—ดึงช้า ๆ จนสายหนังครูดกับหูเข็มขัดดังแกรก
มือข้างหนึ่งแตะที่เอวอีกฝ่าย บีบเบา ๆ เหมือน “กำลังวัดระดับความอ่อนแอ”“เข็มขัดนี่...จะไม่ได้อยู่บนเอวทหารอีกต่อไป”
“มันจะกลายเป็นของเล่น—ที่ใช้มัดมือทาสไว้ใต้โต๊ะทำงานของฉัน”เขาโยนเข็มขัดทิ้งบนพื้น
เสียงกระทบเหล็กดังกังวานไปทั่วสนามที่เงียบสนิทต่อไปคือกางเกง
เขาปลดกระดุม เปื้อนโคลนเล็กน้อยแต่ยังแน่น
ดึงลงช้า ๆ จนเห็นเรียวขาที่แดงจากการคลาน ทั้งขูด ทั้งเจ็บ ทั้งปวด“ขานี่แหละที่ฉันจะใช้ตรึงไว้ใต้เตียง”
“เพื่อให้นายไม่มีทางหนี…แม้แต่จะขยับ ก็ต้องรอคำสั่ง”ตอนนี้...สิบเอกเอเหลือเพียงเนกไท และปลอกคอ
ไม่มีเครื่องแบบอีกต่อไป
เขายังคุกเข่า
ตรงหน้า...มีป้ายไม้บอกสถานะ
ด้านหลัง...มีเจ้าของที่ยืนอยู่เหนือเขาทุกด้าน“พูด…”
“คืนนี้นายคือใคร?”เสียงตอบเบา…พร่า…แต่ชัดเจนทุกคำ“ผม...คือทรัพย์สินของพันโทครับ…”
“ไม่ได้เป็นทหารอีกต่อไปแล้ว”
“ดี”
“และตั้งแต่นี้...ทุกครั้งที่ฉันถอดเสื้อผ้านายออก”
“อย่าลืม—มันไม่ใช่การเปลือย…แต่มันคือการยึดครอง”
หลังจากถอดเครื่องแบบออกจนหมด
พันโทเอ็กซ์ยังคงไม่ยอมปล่อยให้สิบเอกเอได้พัก
เขาสั่งให้เอ “นอนหงายกลางสนามฝึก”
บนพื้นหญ้าและดินแข็งที่เย็นเฉียบสิ่งเดียวที่ยังอยู่บนร่างเขาคือ
ปลอกคอสีดำ]พันโทเอ็กซ์ยืนมองจากด้านบน สายตาเย็นชาเหมือนพลทหารคุมสนาม“การฝึกคืนนี้—มีแค่สองกฎ”
“หนึ่ง…นอนหงาย ไม่ขยับ ไม่บิดตัว ไม่ร้อง”
“สอง…ทุก 5 นาที ให้พูดว่า ‘ผมคือทรัพย์สินของพันโทเอ็กซ์’ เสียงดัง ฟังชัด”
“พูดช้าหรือเบา…จะโดนลงโทษซ้ำซ้อน—ตรงร่างเปลือยของนาย”พันโทเดินไปตั้งนาฬิกาทรายไว้บนเก้าอี้เหล็ก
⏱ นาทีที่ 5เสียงสิบเอกเอ]เสียงยังมั่นคง
แต่แววตาเริ่มสั่น
ไม่ใช่เพราะหนาว—แต่เพราะ รู้ว่าตัวเองไม่มีทางกลับไปเป็นใครอีกแล้ว⏱ นาทีที่ 10เขาพูดช้าลงนิดพันโทใช้ “ไม้เรียว” ฟาดเบา ๆ ที่ต้นขาด้านในเสียงแหลมเฉียบดังขึ้นเผียะ!!เอกัดฟันก่อนจะพูดใหม่…เสียงชัดเจนกว่าเดิม“ผมคือทรัพย์สินของพันโทเอ็กซ์ครับ…”⏱ นาทีที่ 30 แผ่นหลังของเขาเริ่มเปื้อนน้ำค้าง
ต้นขายังสั่นแต่ยังไม่ขยับ
เสียงเริ่มแหบ แห้ง เหมือนน้ำลายหมด“ผม…คือ…ทรัพย์สินของ…พันโทเอ็กซ์ครับ…”⏱นาทีที่ 40พันโทเดินเข้ามานั่งยอง ๆ ข้าง ๆ
เอานิ้วแตะที่ปลอกคอของเอ แล้วกระซิบ“รู้มั้ยว่าทำไมฉันยังให้เนกไทนายอยู่?”
“เพราะทุกครั้งที่คนเห็นร่างเปลือยนี่…ฉันอยากให้เขารู้ว่า—มันเคยเป็นทหาร”
“และตอนนี้…มันกลายเป็นแค่เครื่องมือที่ต้องพูดชื่อเจ้าของทุก 5 นาที”
⏱ นาทีที่ 60
เสียงสั่น...แต่ยังมา
หัวใจเต้นแรง
ริมฝีปากแห้ง…แต่ยังพูดได้
“ผมคือทรัพย์สินของพันโทเอ็กซ์ครับ…”หลังจากครบชั่วโมง พูดคำว่า“ผมคือทรัพย์สินของพันโทเอ็กซ์ครับ…”
เป็นครั้งที่ 12สิบเอกเอ นอนหอบ เหงื่อเปื้อนตัว โคลนติดแผ่นหลัง
มือที่เคยประสานแนบลำตัวตอนฝึก...เริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่พันโทเอ็กซ์เดินกลับมา
ในมือมี “โซ่เหล็กสั้นสองเส้น” กับ “ตะปูเจาะพื้นสนาม”
เสียงเหล็กกระทบกันเบา ๆ ตอนเขาคุกเข่าลงข้างตัวอีกฝ่าย“ฝึกคืนนี้ยังไม่จบ”
“ฉันจะ ‘ตรึง’ ร่างนายไว้ตรงนี้...จนถึงเช้า”
“เพื่อให้ความคิดเรื่อง ‘อิสระ’ มันตายไปพร้อมกับแสงสุดท้ายของคืน”เขาค่อย ๆ จับข้อมือของเอ ยืดออกข้างลำตัว
เอไม่ได้ขัดขืน
เหมือนร่างกายรับรู้ไปแล้วว่า ไม่มีสิทธิปฏิเสธพันโทวางมือบนพื้นกรวด
ใช้ตะปูตอกห่วงโซ่ให้แน่นกับพื้น
เสียง “กึก…กึก…ตึง!” ดังไปทั่วทั้งความเงียบจากนั้นเอื้อมมือไปอีกข้าง
ตรึงแบบเดียวกัน
จนตอนนี้… ร่างสิบเอกเอถูกตรึงนอนกลางสนาม เปลือยครึ่งล่าง ใส่เพียงปลอกคอ เนกไท และโซ่มัดแขนทั้งสองข้างแผ่แนบพื้นพันโทลุกขึ้น มองผลงานของตัวเอง“นี่แหละ...สนามฝึกใหม่ของนาย”
“กลางคืนที่ไร้เสื้อผ้า ไม่มีศักดิ์ศรี ไม่มีใครเห็น”
“แต่นายต้องนอนให้มันซึมเข้าร่างไปทั้งคืน ว่าต่อให้ไร้ผ้า...นายก็ยังเป็นของฉัน”เขาเดินวนรอบตัวอีกฝ่าย
แล้ววาง “กระดาษแข็งแขวนไว้กับปลอกคอ”
เขียนไว้ชัดเจนว่า: “ทรัพย์สินส่วนตัว ห้ามแตะต้องเว้นแต่ได้รับอนุญาต”ก่อนจะยิ้มเย็น แล้วพูดเสียงเบาเหมือนคำสาป“ถ้ามีคนเดินผ่านตอนตีสาม…ก็แค่หวังว่าเขาจะรู้จักอ่าน”
จากนั้นพันโทเดินหายไปในความมืด
ปล่อยให้สนามฝึกกลายเป็นคุกกลางแจ้ง
ที่มีแค่ร่างของ “ทาสในเครื่องแบบเก่า” ถูกตรึงไว้ ไม่เหลืออะไรเลย…นอกจากชื่อเจ้าของ
*************************************************************************************************อ่านเพื่อความบันเทิงนะครับ:P
เขียนดีมากครับ จะเฝ้ารอตอนถัด ๆ ไปนะครับ สนุกมากครับ รอชมตอนที่เป็นทาสด้วยจิตใจครับ
ฟินนนนนน ชอบมากครับ เหลือเนกไทไว้บ่งบอกสถานะ แบบนี้ต้องเอาไว้ใช้รับน้ำควย สะสมเป็นคราบตอกย้ำสถานะ ยอมจำนนแบบไร้ทางสู้ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุุณครับ เพลินเลย ขอบคุณนะครับ {:5_146:}
หน้า:
[1]