แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย za_4566 เมื่อ 2025-4-7 21:09
ฟ้ามืดสนิทเวลากลางคืนของค่ายฝึกที่เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจตัวเอง สนามฝึกที่ตอนกลางวันมีแต่เสียงตะโกนของครูฝึก ตอนนี้ไร้ผู้คน
มีเพียงเงาของสองคน—พันโทเอ็กซ์ และสิบเอกเอ ที่ยืนคุกเข่าอยู่ใต้ไฟสปอร์ตไลต์ดวงเดียว เครื่องแบบของเอยังครบ
เนกไทติดแน่น ปลอกคอยังล็อกอยู่รอบคอ
มือวางแนบพื้น ขาเกร็งคุกเข่า พันโทยืนพิงเสา มือไขว้หลัง สายตานิ่งกริบเหมือนนายพลมองสนามรบ “จำเส้นทางฝึกได้ใช่มั้ย?”
“วันนี้ นายจะคลานผ่านมัน—แบบทาสในเครื่องแบบ”
“ห้ามยืน ห้ามทรุด ห้ามร้อง แม้จะเจ็บ”
เขาชี้ไปข้างหน้า
สนามฝึกกลางคืนยาว 200 เมตร มีบ่อโคลน อุปกรณ์เหล็ก รั้วเตี้ยๆ และลวดหนามเตี้ยต่ำ
ที่ปกติมีไว้ให้ทหาร “คลานฝึก” อยู่แล้ว
แต่ครั้งนี้...มันคือการ ประจานตัวเองในความเงียบ
คลานในเครื่องแบบ ที่ควรสง่างาม—แต่กำลังจะเปื้อนทุกตารางนิ้วด้วยคำสั่ง “เริ่มคลาน”
“และถ้าชุดนายเปื้อน ฉันจะถอดออก…ทีละชิ้น…พร้อมศักดิ์ศรีของนาย”
สิบเอกเอเริ่มขยับ
มือกดลงพื้นกรวดเย็นเยียบ
หัวเข่าครูดผ่านทรายหยาบ เครื่องแบบเริ่มมีรอยฝุ่น รอยคราบบางจุด
แต่เขายังไม่ออกเสียงแม้แต่นิด ไฟสปอร์ตไลต์ส่องตามร่างเขาในทุกจังหวะ
เหมือนเงามืดที่เฝ้ามองไม่ให้เขา “เผลอลืมตัวว่าเป็นแค่ทาส” “เงยหน้ามองฉันทุกครั้งที่ผ่านจุดหนึ่ง”
“ฉันอยากเห็นหน้าของนายในตอนที่ ‘เกียรติ’ กำลังสั่นคลอนในเครื่องแบบที่ยังใส่อยู่”
เมื่อเขาคลานผ่านบ่อโคลน
ปลายแขนเปียก มือข้างหนึ่งสั่น
พันโทเอ็กซ์เดินเข้ามาใกล้ เอื้อมมือไปจับปลอกคอแล้วกระชากให้เงยหน้า “โคลนแค่นี้ทำให้กลัว?”
“นายจะโดนมากกว่านี้ ถ้ายังคลานช้าเหมือนหมาที่โดนขัดขา”
สิบเอกเอเม้มปากแน่น ก่อนจะก้มหน้า แล้วคลานต่อ
เสียงหายใจของเขาถี่ เร็ว และติดขัด
แต่ไม่มีคำว่า “พอ” ออกมาจากปากพันโทแม้แต่ครั้งเดียว เขาคลานจนถึงลวดหนาม
ต้องนอนราบแนบพื้น ค่อย ๆ เลื้อยผ่าน โดยยังต้องรักษาเครื่องแบบให้ไม่เกี่ยว
ทุกการขยับ—คือการฝึกใจให้ อยู่ใต้คำสั่งอย่างสมบูรณ์ เมื่อถึงปลายสุดของสนาม
พันโทยืนรอเขาอยู่ ข้างเท้ามี ป้ายไม้เขียนคำว่า “ทรัพย์สินของพันโทเอ็กซ์”
“หยิบป้ายนั่น—คาบไว้ในปาก แล้วคลานกลับมา”
“คืนชุดทหารให้ฉัน...ด้วยป้ายทาสในปากนาย” สิบเอกเอคลานกลับมาถึงปลายสนาม
ในปากยังคาบป้ายไม้เล็ก ๆ ที่เขียนว่า
"ทรัพย์สินของพันโทเอ็กซ์"
มือสั่น ขาสั่น เสื้อเปื้อนโคลน น้ำตาปะปนกับเหงื่อ
แต่เขายัง “คุกเข่า” อยู่ตรงหน้าอย่างเงียบเชื่อฟัง พันโทเอ็กซ์เดินเข้ามาช้า ๆ
สายตาลงมองคนตรงหน้าอย่าง “เจ้าของที่พอใจ”
มือเอื้อมมาแตะป้ายในปากเบา ๆ แล้วดึงออกช้า ๆ พร้อมกระซิบชิดหู... “ทำดีมาก ทาสของฉัน”
“ตอนนี้…เครื่องแบบนั่นไม่ใช่ของนายอีกต่อไปแล้ว”
“ฉันจะเป็นคนถอดมันออกทีละชิ้น—เพราะร่างกายของนายเป็นของฉันแล้ว”
เขาวางป้ายไว้บนพื้นตรงหน้าเอ
จากนั้นยืนตรงหลังอีกฝ่าย มือจับที่ปกเสื้อ “เงยหน้า ยืดหลังตรง…อย่าขยับ ถ้าฉันยังไม่สั่ง”
“การถอดเสื้อครั้งนี้…ไม่ใช่ของนายอีกต่อไป”
มือพันโทค่อย ๆ ปลดกระดุมทีละเม็ด
เสียง “กิ๊ก กิ๊ก” ของกระดุมบนเครื่องแบบดังก้องในความเงียบ
เอกัดฟันแน่น สะโพกยังแนบพื้น แต่หลังตรง
เหมือนร่างกายยังฝืนทำตามความเคยชินทหาร
แต่ใจ…กำลังสั่นสะเทือนทุกจังหวะที่กระดุมถูกปลด “นี่คือปกเสื้อ...ที่เคยยกย่องนายว่าเป็นสิบเอก”
“แต่คืนนี้—มันจะกลายเป็นผ้าที่ฉันใช้พันมือเวลาเล่นกับทรัพย์สินของฉัน”
เขาดึงปกเสื้อออกจากบ่า
เสียงผ้าขยับบนไหล่เอเบา ๆ ราวกับเสียงโซ่ พันโทเลื่อนมือลงต่ำ
ปลดเข็มขัด—ดึงช้า ๆ จนสายหนังครูดกับหูเข็มขัดดังแกรก
มือข้างหนึ่งแตะที่เอวอีกฝ่าย บีบเบา ๆ เหมือน “กำลังวัดระดับความอ่อนแอ” “เข็มขัดนี่...จะไม่ได้อยู่บนเอวทหารอีกต่อไป”
“มันจะกลายเป็นของเล่น—ที่ใช้มัดมือทาสไว้ใต้โต๊ะทำงานของฉัน”
เขาโยนเข็มขัดทิ้งบนพื้น
เสียงกระทบเหล็กดังกังวานไปทั่วสนามที่เงียบสนิท ต่อไปคือกางเกง
เขาปลดกระดุม เปื้อนโคลนเล็กน้อยแต่ยังแน่น
ดึงลงช้า ๆ จนเห็นเรียวขาที่แดงจากการคลาน ทั้งขูด ทั้งเจ็บ ทั้งปวด “ขานี่แหละที่ฉันจะใช้ตรึงไว้ใต้เตียง”
“เพื่อให้นายไม่มีทางหนี…แม้แต่จะขยับ ก็ต้องรอคำสั่ง”
ตอนนี้...สิบเอกเอเหลือเพียงเนกไท และปลอกคอ
ไม่มีเครื่องแบบอีกต่อไป
เขายังคุกเข่า
ตรงหน้า...มีป้ายไม้บอกสถานะ
ด้านหลัง...มีเจ้าของที่ยืนอยู่เหนือเขาทุกด้าน “พูด…”
“คืนนี้นายคือใคร?”
เสียงตอบเบา…พร่า…แต่ชัดเจนทุกคำ “ผม...คือทรัพย์สินของพันโทครับ…”
“ไม่ได้เป็นทหารอีกต่อไปแล้ว”
“ดี”
“และตั้งแต่นี้...ทุกครั้งที่ฉันถอดเสื้อผ้านายออก”
“อย่าลืม—มันไม่ใช่การเปลือย…แต่มันคือการยึดครอง”
หลังจากถอดเครื่องแบบออกจนหมด
พันโทเอ็กซ์ยังคงไม่ยอมปล่อยให้สิบเอกเอได้พัก
เขาสั่งให้เอ “นอนหงายกลางสนามฝึก”
บนพื้นหญ้าและดินแข็งที่เย็นเฉียบ สิ่งเดียวที่ยังอยู่บนร่างเขาคือ
ปลอกคอสีดำ]พันโทเอ็กซ์ยืนมองจากด้านบน สายตาเย็นชาเหมือนพลทหารคุมสนาม “การฝึกคืนนี้—มีแค่สองกฎ”
“หนึ่ง…นอนหงาย ไม่ขยับ ไม่บิดตัว ไม่ร้อง”
“สอง…ทุก 5 นาที ให้พูดว่า ‘ผมคือทรัพย์สินของพันโทเอ็กซ์’ เสียงดัง ฟังชัด”
“พูดช้าหรือเบา…จะโดนลงโทษซ้ำซ้อน—ตรงร่างเปลือยของนาย”
พันโทเดินไปตั้งนาฬิกาทรายไว้บนเก้าอี้เหล็ก
⏱ นาทีที่ 5 เสียงสิบเอกเอ]เสียงยังมั่นคง
แต่แววตาเริ่มสั่น
ไม่ใช่เพราะหนาว—แต่เพราะ รู้ว่าตัวเองไม่มีทางกลับไปเป็นใครอีกแล้ว
⏱ นาทีที่ 10 เขาพูดช้าลงนิดพันโทใช้ “ไม้เรียว” ฟาดเบา ๆ ที่ต้นขาด้านใน เสียงแหลมเฉียบดังขึ้นเผียะ!!เอกัดฟัน ก่อนจะพูดใหม่…เสียงชัดเจนกว่าเดิม “ผมคือทรัพย์สินของพันโทเอ็กซ์ครับ…”
⏱ นาทีที่ 30 แผ่นหลังของเขาเริ่มเปื้อนน้ำค้าง
ต้นขายังสั่นแต่ยังไม่ขยับ
เสียงเริ่มแหบ แห้ง เหมือนน้ำลายหมด “ผม…คือ…ทรัพย์สินของ…พันโทเอ็กซ์ครับ…”
⏱นาทีที่ 40 พันโทเดินเข้ามานั่งยอง ๆ ข้าง ๆ
เอานิ้วแตะที่ปลอกคอของเอ แล้วกระซิบ “รู้มั้ยว่าทำไมฉันยังให้เนกไทนายอยู่?”
“เพราะทุกครั้งที่คนเห็นร่างเปลือยนี่…ฉันอยากให้เขารู้ว่า—มันเคยเป็นทหาร”
“และตอนนี้…มันกลายเป็นแค่เครื่องมือที่ต้องพูดชื่อเจ้าของทุก 5 นาที”
⏱ นาทีที่ 60
เสียงสั่น...แต่ยังมา
หัวใจเต้นแรง
ริมฝีปากแห้ง…แต่ยังพูดได้
“ผมคือทรัพย์สินของพันโทเอ็กซ์ครับ…” หลังจากครบชั่วโมง พูดคำว่า “ผมคือทรัพย์สินของพันโทเอ็กซ์ครับ…”
เป็นครั้งที่ 12
สิบเอกเอ นอนหอบ เหงื่อเปื้อนตัว โคลนติดแผ่นหลัง
มือที่เคยประสานแนบลำตัวตอนฝึก...เริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่ พันโทเอ็กซ์เดินกลับมา
ในมือมี “โซ่เหล็กสั้นสองเส้น” กับ “ตะปูเจาะพื้นสนาม”
เสียงเหล็กกระทบกันเบา ๆ ตอนเขาคุกเข่าลงข้างตัวอีกฝ่าย “ฝึกคืนนี้ยังไม่จบ”
“ฉันจะ ‘ตรึง’ ร่างนายไว้ตรงนี้...จนถึงเช้า”
“เพื่อให้ความคิดเรื่อง ‘อิสระ’ มันตายไปพร้อมกับแสงสุดท้ายของคืน”
เขาค่อย ๆ จับข้อมือของเอ ยืดออกข้างลำตัว
เอไม่ได้ขัดขืน
เหมือนร่างกายรับรู้ไปแล้วว่า ไม่มีสิทธิปฏิเสธ พันโทวางมือบนพื้นกรวด
ใช้ตะปูตอกห่วงโซ่ให้แน่นกับพื้น
เสียง “กึก…กึก…ตึง!” ดังไปทั่วทั้งความเงียบ จากนั้นเอื้อมมือไปอีกข้าง
ตรึงแบบเดียวกัน
จนตอนนี้… ร่างสิบเอกเอถูกตรึงนอนกลางสนาม เปลือยครึ่งล่าง ใส่เพียงปลอกคอ เนกไท และโซ่มัดแขนทั้งสองข้างแผ่แนบพื้น พันโทลุกขึ้น มองผลงานของตัวเอง “นี่แหละ...สนามฝึกใหม่ของนาย”
“กลางคืนที่ไร้เสื้อผ้า ไม่มีศักดิ์ศรี ไม่มีใครเห็น”
“แต่นายต้องนอนให้มันซึมเข้าร่างไปทั้งคืน ว่าต่อให้ไร้ผ้า...นายก็ยังเป็นของฉัน”
เขาเดินวนรอบตัวอีกฝ่าย
แล้ววาง “กระดาษแข็งแขวนไว้กับปลอกคอ”
เขียนไว้ชัดเจนว่า: “ทรัพย์สินส่วนตัว ห้ามแตะต้องเว้นแต่ได้รับอนุญาต” ก่อนจะยิ้มเย็น แล้วพูดเสียงเบาเหมือนคำสาป “ถ้ามีคนเดินผ่านตอนตีสาม…ก็แค่หวังว่าเขาจะรู้จักอ่าน”
จากนั้นพันโทเดินหายไปในความมืด
ปล่อยให้สนามฝึกกลายเป็นคุกกลางแจ้ง
ที่มีแค่ร่างของ “ทาสในเครื่องแบบเก่า” ถูกตรึงไว้ ไม่เหลืออะไรเลย…นอกจากชื่อเจ้าของ
************************************************************************************************* อ่านเพื่อความบันเทิงนะครับ 
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2025-4-7 21:04:53
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2025-4-7 22:36:18
โพสต์ 2025-4-7 23:29:17
โพสต์ 2025-4-8 04:45:48
โพสต์ 
โพสต์ 
โพสต์ 