เด็กอะไรว่ะ...น่ารักเป็นบ้า!!(11)
(คัดลอกมา ขออภัยเจ้าของเรื่องนะครับถ้าหากว่าซ้ำ)ตอน ปม
ช่วงนี้ไอ้ลิงแห้งมันมีสอบย่อยครับผมเลยบังคับให้มัดงดเล่นเกมไปก่อนแต่หน้าอย่างมันหรอจะยอมทำตามง่ายๆผมเลยต้องลากมันมานอนคอนโดเพื่อคุมความประพฤติ(คิดหรอว่าผมหวังดีขนาดนั้น ไม่หรอก ทั้งหมดมันแค่ข้องอ้าง 55+)
“อ๊า…ไอ้ลูกลิง”อยู่มันก็เดินมาทับตัวผมที่นั่งทำงานอยู่เฉยเลยเห็นมันผอมอย่างงี้แรงโคตรควายเลยครับ
“คิดจะทำไร ตัวเท่านี้สู้กูได้เหรอ”
“คิดว่ากูยอมมึงหรอ”แล้วมันก็โถมตัวมาทับผมลงกับพื้นเราก็เล่นมวยปล้ำไปสักพักจากที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ดีๆ
ร่างของเราก็เริ่มลงมากองกันข้างล่างพอต่างคนต่างเริ่มหมดแรงก็นอนหอบกันอยู่แบบนั้น
“กินข้าวเถอะ ใกล้เที่ยงแหละ ทำงานอะไรนักหนา ประธานบริษัทก็ไม่ใช่”แล้วมันก็มาชกที่ท้องผมก่อนทำท่าจะลุก
“แล้วมึงอ่ะอ่านหนังสือจบแล้วหรอ”ผมท้วงมันบ้าง
“ยัง”
“อ้าว ไอ้นี่”
“เออน่า อ่านมากเดี๋ยวสมองกูชำรุด”
“พ่อมึงสิ”
“ก็เนี่ยกูอุตส่าห์ไม่เล่มเกมเลยทั้งอาทิตย์มึงจะเอาไงอีกล่ะ”
“ดื้อกับกูอีกแล้วนะ”
“ก้ดื้อสิ กูไม่ใช่คนดีของมึงหนิ”
“กับกูน่ะไม่ต้องเป้นคนดีก็ได้ เป็นที่รักของกูก็พอ”
“ปากดี….ไม่ใช่ว่าตำแหน่งนั้นมันไม่ว่างอยู่หรอ”
ว่าแล้วเสียงดทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น
**** Hidden Message *****
คำปลอบโยนของมันทำให้ผมรุ้สึกดีมากจริงๆแค่เท่านี้ผมก็มีแรงเดินต่อแล้วมันปลอบผมจนผมเลิกกังวลตื่นมาตอนเช้าผมก้รีบบึ่งรถไปเจอป๊าแม้ว่าเราจะไม่ได้คุยอะไรกันมากมายแต่อย่างน้อยเราก็ยังคุยกันได้เหมือนเดิมผมดีใจที่เรายังไม่ใช่คนแปลกหน้าต่อกันและที่สำคัญวันนี้มันต่างออกไปเพราะทุกครั้งที่ผมเจอหน้าป๊าผมต้องฝืนยิ้มให้ป๊าทุกครั้งแสร้งทำว่าผมมีความสุขดีแต่ในวันนี้ผมสามารถยิ้มกับป๊าได้อย่างจริงใจเพราะตอนนี้ผมมีความสุขมากจริงๆและก่อนจะกลับผมก็ได้ทำสิ่งๆนึงที่ไม่เคยทำกับป๊ามานานแล้วตั้งแต่แม่เสียไปนั่นก็คือ…กอดป๊า ผมเดินเข้าไปกอดป๊าก่อนป๊าจะขึ้นรถมันดูเขอะเขินแต่ผมก็อยากทำและผมสบายใจที่ได้ทำ ป๊าครับไม่ว่ายังก็ตามผมก็ยังเป็นลูกของป๊าเสมอขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ผมรักป๊าเสมอนะครับ นี่เป็นคำที่ผมนึกไว้ผมอยากจะพูดคำๆนี้กับป๊าสักครั้งแม้ว่าครั้งนี้จะยังไม่กล้าพอที่จะพูดไปแต่เชื่อว่าอีกไม่นานผมคงพูดออกไปได้แน่ๆไม่นานหรอกครับป๊า
ขอบคุนนะครับผมม ขอบคุณครับ
ขออ่านต่ออีกหน่อยนะคร๊าบ ขอบคุณมากๆครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณน่ะ ขอบคุณมากๆครับ ชอบมาก ขอบคุณมากครับ ขอบคุณนะครับ
หน้า:
[1]