เด็กอะไรว่ะ...น่ารักเป็นบ้า!!(11)

tanya

(คัดลอกมา ขออภัยเจ้าของเรื่องนะครับถ้าหากว่าซ้ำ)
ตอน ปม

ช่วงนี้ไอ้ลิงแห้งมันมีสอบย่อยครับผมเลยบังคับให้มัดงดเล่นเกมไปก่อนแต่หน้าอย่างมันหรอจะยอมทำตามง่ายๆผมเลยต้องลากมันมานอนคอนโดเพื่อคุมความประพฤติ(คิดหรอว่าผมหวังดีขนาดนั้น ไม่หรอก ทั้งหมดมันแค่ข้องอ้าง 55+)
“อ๊า…ไอ้ลูกลิง”อยู่มันก็เดินมาทับตัวผมที่นั่งทำงานอยู่เฉยเลยเห็นมันผอมอย่างงี้แรงโคตรควายเลยครับ
“คิดจะทำไร ตัวเท่านี้สู้กูได้เหรอ”
“คิดว่ากูยอมมึงหรอ”แล้วมันก็โถมตัวมาทับผมลงกับพื้นเราก็เล่นมวยปล้ำไปสักพักจากที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ดีๆ
ร่างของเราก็เริ่มลงมากองกันข้างล่างพอต่างคนต่างเริ่มหมดแรงก็นอนหอบกันอยู่แบบนั้น
“กินข้าวเถอะ ใกล้เที่ยงแหละ ทำงานอะไรนักหนา ประธานบริษัทก็ไม่ใช่”แล้วมันก็มาชกที่ท้องผมก่อนทำท่าจะลุก
“แล้วมึงอ่ะอ่านหนังสือจบแล้วหรอ”ผมท้วงมันบ้าง
“ยัง”
“อ้าว ไอ้นี่”
“เออน่า อ่านมากเดี๋ยวสมองกูชำรุด”
“พ่อมึงสิ”
“ก็เนี่ยกูอุตส่าห์ไม่เล่มเกมเลยทั้งอาทิตย์มึงจะเอาไงอีกล่ะ”
“ดื้อกับกูอีกแล้วนะ”
“ก้ดื้อสิ กูไม่ใช่คนดีของมึงหนิ”
“กับกูน่ะไม่ต้องเป้นคนดีก็ได้ เป็นที่รักของกูก็พอ”
“ปากดี….ไม่ใช่ว่าตำแหน่งนั้นมันไม่ว่างอยู่หรอ”
ว่าแล้วเสียงดทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น
“นั่นไงที่รักมึงโทรมาแหละรับสิ”หึงกูก็พูดมาสิประชดทำไมว่ะผมคว้ามาถือมาเตรียมกดรับแต่สายตาเห็นหน้าจอกับปรากฎชื่อว่า ป๊า
“ทำไมไม่รับว่ะ”มันถามหลังจากที่เห็นผมนิ่ง
“ป๊ากูโทรมา”
“ป๊าโทรมาก็รับดื เผื่อเค้ามีธุระด่วน”ไม่ใช่ไม่ง่ายรับนะครับ การเริ่มบทสนทนากับป๊าบางครั้งมันก็ทำให้ผมรู้สึกลำบากใจที่ผมต้องฝืนทำเป็นว่าผมไม่เป็นไรทั้งๆที่มันไม่ใช่
“ครับป๊า”คำๆแรกที่ผมพูดขึ้นหลังจากที่ไม่ได้คุยกับป๊ามาหลายเดือน
“ว่าไงบอม เป็นไงบ้าง”ถ้อยคำเดิมๆที่ป๊าใช้พูดกับผมทุกครั้งที่โทรมา
“ก็ดี ป๊าล่ะ”
“ป๊าสบายดี พรุ่งนี้ว่างรึเปล่า”
“เออ ว่างครับ”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ป๊าขึ้นไปหา”
“ป๊าจะขึ้นมาทำธุระหรอ”
“ก็มันเป็นหยุดยาวเลยจะพาน้องไปเที่ยวแล้วป๊าก็อยากไปดูเราด้วยนั่นแหละไม่รู้ว่าอยู่ยังไงบ้าง”
จริงๆแล้วป๊าก็แค่อยากพาครอบครัวป๊ามาเที่ยวสินะ
“แล้วป๊าจะมาถึงกี่โมง”
“คงถึงกรุงเทพเช้าๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันที่บ้านป้าตอนเช้าแล้วกันนะ”
“ครับ”
“งั้นแค่ล่ะนะ”
“ครับ”
“มีไรป่ะว่ะ”มันคงเห็นผมหน้าหงอยเลยถามผมแบบนั้นหลังจากผมวางสาย
“ป๊ากูจะขึ้นมาหา”
“ตอนไหน”
“พรุ่งนี้”
“ก็ดีนี่หว่า ทำไมต้องทำหน้าเป็นตูดยังงั้นด้วยว่ะ”
“เค้าก็แค่อยากมาดูว่าลูกที่เค้าไม่เอามันมีชีวิตยังไงก็เท่าแหละ ไม่ได้นึกห่วงอะไรนักหนาหรอก”
“กูพูดดีๆนะเว้ยทำไมต้องตะคอกด้วยว่ะ”ผมไม่ได้อยากพูดอะไรรุนแรงแบบนั้นหรอกครับแต่ดันลืมตัวไปอีกแล้ว
“เออ กูขอโทษ”มันเงียบ ไม่ใช่ว่างอลกูอีกนะ
“ไปกินข้าวกัน กูหิวแล้ว”มันเป็นประโยคที่ผมกันมันจะใช้เปลี่ยนเรื่องเมื่อเราต่างอยู่ในสถานการณ์กระอักกระอ่วนครับ มันนิ่งต่อทำท่าเหมือนคิดอะไรอยู่
“เฮ้ย ข้าวน่ะจะกินไหม”ผมถามย้ำ
“ให้กูขับรถนะ”ร้อยวันพันปีมันไม่เคยขอขับรถเล้ย ผมก็แปลกใจเล็กๆครับ
“ทำไม”
“ก็แค่อยากขับ เอากุญแจมา”แต่ผมก็ยอมให้มันไป พอขึ้นรถมันบอกผมว่าจะไปพาไปกินร้านที่อร่อยที่สุดในโลกผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรเพราะกำลังคิดหนักเรื่องพรุ่งนี้อยู่ว่าจะว่างตัวยังไง พูดยังไง ผมก็คิดไปเรื่อยเปื่อยจนรู้ตัวอีกทีนี่มันนนทบุรีแล้วนี่หว่า
“เมื่อไรจะถึงว่ะ”
“ใกล้แล้วๆ”แล้วมันก็เลี้ยวเข้าซอยๆหนึ่งเป็นทางเข้าหมูบ้านครับ ผมก็งงร้านอาหารอะไรจะมาอยู่ในหมู่บ้านแบบนี้
“ถึงแล้ว”ผมมองไปไม่เห็นมีร้านอาหารสักร้านเลยครับมีแต่บ้านคน
“อะไรของมึง มึงจะพากูมากินข้าวจริงป่ะเนี่ย”
“พูดมากน่า ตามมา”แล้วมันก็ลงจากรถไปเปิดประตูบ้านหลังนึงแล้วก็เดินเข้าไปไม่รอผมเลยพอผมเดินเข้าไปในบ้านผมก็เห็นคนนั่งกินข้าวอยู่
“พ่อแม่ นี่พี่บอม”ผมตกใจมากครับ หูฝาดไปป่ะว่ะ พ่อแม่ไอ้เกี้ยงหรอ ผมอยู่ในภาวะเอ๋อๆแต่ก็ก็ยกมือไหว้ท่านไป มันคิดจะทำอะไรของมันกันแน่เนี้ย ไอ้เกี้ยง???
เฮ้อ ลงซะยาว ถือว่าชดเชยที่ไม่ได้ลงทุกวันแล้วกันนะครับ ขอบคุณที่ยังติดตามกันอยู่นะครับ :-*
“จะมาทำไมไม่โทรมาบอกก่อนล่ะลูก”แม่มันถามขึ้น
“พอดีมีเหตุฉุกเฉินอ่ะแม่ ว่าแต่มีข้าวเหลือพอสำหรับลูกลิงสองตัวป่ะครับ”มันยิ้มอ้อนแม่ใหญ่ ผมสิตัวเกร็งทำตัวไม่ถูกเลย ไอ้นี่ก็ไม่ได้บอกอะไรผมสักครับ
“มึงมานั่งดิ ไหนว่าหิวข้าวไง”ยังมาทำท่ากวนตีนใส่กูอีกนะมึง งานนี้ต้องมีเคลียร์นอกรอบครับ
“เอ๋ เกี้ยงทำไมพูดไม่เพราะเลยล่ะลูก”แอบสะใจครับมันโดนด่า
“โอ๊ยแม่มันไม่ถือหรอก”
“แม่เค้าพูดแล้วยังมาเถียงอีก พูดกับพี่เค้าดีๆสิลูกพี่เค้าเป็นผู้ใหญ่กว่าเรานะ”คราวนี้พ่อไอ้เกี้ยงก็รุมมันด้วยผมนี่แทบกลั้นหัวเราะไว้ไม่ได้ แล้วแม่ก็หันมายิ้มให้ผมต่างจากไอ้เกี้ยงที่มองผมตาค้อนเลย ผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆมัน
พอนั่งปุ๊บมันก็เหยียบไม่สิต้องเรียกว่ากระทืบเท้าผมทันที
“โอ๊ย”เจ็บครับ มันเหยียบมาซะเต็มแรง
“เป็นไรลูก”แม่มันถาม
“ไม่มีไรหรอกแม่สงสัยพี่บอมจะเจ็บท้องโรคกระเพาะ”โกหกหน้าด้านๆเลยนะมึง
“กินข้าวไม่เป็นเวลาล่ะสิ ต้องระวังนะลูก”ผมได้แต่ยิ้มแห้งให้แม่ไป
“ครับแม่”ได้โอกาสผมก็ตีซี้ซะงั้น
“ได้ข่าวว่าเกี้ยงไปค้างด้วยบ่อยๆ น้องรบกวนรึเปล่าล่ะลูก”ผมนี่ตกอยู่ในห้วงของความสำนึกผิดทันที จะให้ว่ายังไงล่ะครับเพราะผมเองต่างหากที่ลากลูกของแม่ไปค้างด้วย
“ลำบากอะไรแม่ มันน่ะเอ้ยพี่บอมน่ะปลื้มจะตายเวลาเกี้ยงไปนอนด้วยจริงมั้ย”แล้วมันก็ยิ้มกระหยิ่มให้ผม ได้ทีเลยนะมึง
“ตอนแรกที่เกี้ยงเล่าให้แม่ฟังแม่ก็ไม่เชื่อนะว่าเค้าจะไปสนิทกับบอมได้”เล่าให้แม่ฟัง? อยากรู้จังว่ามันเล่าอะไรเกี่ยวกับผมให้แม่มันฟังบ้าง
“คงเพราะนิสัยคล้ายๆกันมั้งครับ”ผมตอบแม่ไป
“หรอ”มันพูดแอบประชด นี่ถ้าไม่ติดมีพ่อกับแม่อยู่ผมคงเสยหัวมันไปแล้ว
“น้องเป็นคนกวนๆบอมรำคาญรึเปล่าลูก”
“เค้าเรียกว่าขี้เล่นแม่”มันชิงตอบ
“ชินแล้วครับ”ผมพูด แล้วพ่อแม่ก็ชวนผมคุยโน้นคุยนี่ไปเรื่อยครับจนบรรยากาศมันมาสะดุดตรงที่พ่อถามผมว่าครอบครัวผมเป็นยังไงทำงานอะไร ผมก็เงียบไปสักพักไม่รู้จะเริ่มยังไง
“เออ พ่อตอนเย็นเกี้ยงว่าเราไปกินข้าวนอกบ้านกันไหม๊ชวนพี่กริ๊งกับพี่คิมไปด้วย”มันแกล้งพุดแทรกขึ้นมา
“เออ เกี้ยงหนิยังนะะลูก พ่อเค้าคุยกับพี่เค้าอยู่ไปพูดแทรกได้ยังไง”แม่มันพูดปรามเกี้ยง ไอ้เกี้ยงมองหน้าผมทำหน้าหงอย ผมสงสารมันครับแต่ก็รู้สึกดีใจมากที่มันเป็นห่วงความรู้สึกผม
“แม่ผมเสียไปหลายปีแล้วครับ ส่วนพ่อก็แต่งงานใหม่ย้ายไปทำงานที่ต่างจังหวัดครับ ”ระหว่างที่ผมพูดมันก็เอื้อมมือมาจับมือผมไว้มือมันเย็นกว่าผมซะอีกครับ
“อ้าวหรอ  แล้วบอมอยู่ทางนี้มีผู้ใหญ่ดูแลรึเปล่าล่ะลูก”
“ครับ มีป้าดูแลอยู่ครับ”เหมือนบรรยากาศดูอึมครึมยังไงชอบกล หลังจากนั้นพ่อก็เปลี่ยนเรื่องคุย ส่วนมือผมกับไอ้เกี้ยงก็ยังจับกันไว้อยู่ตลอดจนคุยกันเสร็จ มันขอให้ผมค้างกับที่นี่แล้วพรุ่งนี้ค่อยบึ่งไปกรุงเทพแต่เช้า ผมก็ต้องเออออไปก็ตกลงมาแล้วนี่ แล้วมันก็เลยชวนทุกคนไปจตุจักรครับเพราะว่าบ้านมันชอบปลูกต้นไม้กัน ผมเองก็คิดว่าท่าจะชอบมากอยู่เพราะบรรยากาศรอบบ้านเหมือนอยู่ในป่าดงดิบเลย แต่สวนที่พ่อมันจัดสวยมากเลยครับ
ผมชอบบรรยากาศบ้านมันมากเพราะตั้งแต่เด็กผมก็อยู่แต่บ้านที่เป็นลักษณะทาวเฮาส์ พออยู่มหาลัยก็อยู่หอจบมาก็อยู่คอนโดไม่เคยมีบ้านแบบนี้เลย
พอตอนเย็นพี่สาวกับพี่เขยมันก็มาเยี่ยมพ่อกับแม่พอดี เลยได้โอกาสไปกินข้าวข้างนอกบ้าน ครอบครัวเกี้ยงเป็นมิตรมากครับ พ่อกับแม่ ท่านใจดี ส่วนพี่กริ๊งนี่แกเป็นผู้หญิงห้าวๆหน่อยแต่พูดเก่ง เป็นกันเองส่วนพี่คิมพี่เขยมันเป็นผู้ชายเรียบร้อยแต่เป็นคนง่ายๆ ไม่ว่าสถานการณ์ไหนหน้าแกก็มีอยู่หน้าเดียวคือยิ้มตลอด
“สนุกรึเปล่าว่ะวันนี้”ไอ้เกี้ยงถามผมหลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จ
“ทำไมถามแบบนั้นอ่ะ”
“ก็กูกลัวว่ามึงจะเบื่อ ที่ไปนี้ก็มีแต่คนแก่ๆ”
“ได้ไปเที่ยวกับพ่อตาแม่ยายทั้งทีจะเบื่อได้ไง”แล้วผมยิ้มล้อมัน
“เพ้อเจ้ออีกล่ะ กูไม่ใช่เมียมึงสักหน่อย ขี้โม้จริงๆเลยมึงเนี่ย”มันพูดพร้อมแตะก้นผมเบาๆ
“นี่ ไม่ต้องมาโวยวาย มึงอ่ะจะลากกูมาไม่บอกสักคำเลยนะ”
“ก็กลัวบอกไปแล้วมึงป๊อดไม่มานี่หว่า”
“เออก็จริง แต่ครอบครัวมึงนี่น่ารักดีนะ ทั้งๆที่พึ่งรู้จักแต่กูยังรู้สึดีที่อยู่ด้วยเลย”
“งั้นก็มาเป็นครอบครัวเดียวกับกูดิ”
“เฮ้ยแต่กุยังไม่มีเงินขอมึงเลยนะ”
“ไอ้บ้า ใครจะให้มึงมาเป็นลูกเขยกันกูหมายถึงเป็นพี่ชายกูเนี่ย”
“โห้ยยยยย ไม่เอาอ่ะอยากได้เมียไม่ได้อยากได้น้องชาย”
“ทะลึ่งล่ะ   จะว่าไปแม่กูดูท่าจะชอบมึงมากอ่ะ อยู่กับลูกชายดื้อๆอย่างกูมานาน ได้เจอลูกชายที่พูดง่ายเอาใจเก่งอย่างมึงเข้าไปกูกลัวเป็นหมาหัวเน่าซะงั้น”ผมหัวเราะ
“ถ้าตอนนี้แม่กูอยู่กูก็อยากทำแบบนี้กับเค้านะ ได้เอาใจแม่ อ้อนแม่ เทคแคร์แม่ ตอนนี้มึงอาจไม่เข้าใจหรอกแต่ถ้ามึงขาดเค้าไปวันไหนมึงจะรู้สึกโหยหาจนทรมานเลยล่ะ”
“มึง”เสียงต่ำๆแบบนี้ น่าจะเริ่มเข้าโหมดจริงจังแหะ
“เรื่องครอบครัวมึงอ่ะ กูจะไม่พูดว่ากูเข้าใจหรอกนะ เพราะกูไม่เคยมีชีวิตแบบมึง กูรู้แค่ว่ามันเจ็บปวด แต่ก็ไม่รู้ว่าไอ้เจ็บแบบนั้นมันเป็นยังไง ให้นึกกูก็นึกไม่ออกหรอก”มันหยุดพุดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ แล้วจ้องหน้าผม
“แต่ถึงกูจะไม่เข้าใจ แต่กูก็ยังอยากปลอบมึง อยากทำให้สบายใจ อยากทำให้มึงยิ้มได้บ้าง กูอยากอยู่ข้างๆมึง แค่นั้นกูก็พอใจแล้ว”ได้ยินแค่นั้นผมก็คว้าตัวมันเข้ามากอดเหมือนกับว่ากำแพงที่ตัวผมคอยสร้างมันมาตลอดได้พังลงไปเพราะคนๆนี้เองที่ทำลายมัน
“กูร้องไห้ทุกวันเลยหลังจากที่แม่เสีย แล้วไม่นานป๊าก็มาบอกว่า บอมโตแล้วป๊ารู้ว่าบอมต้องอยู่ได้บอมเป็นผู้ชายบอมก็ต้องเข้มแข็ง กูก็ไม่เข้าใจว่าทำไมป๊าถึงต้องพูดแบบนั้น แล้วอยู่ๆป๊าก็ไป ป๊าบอกว่าถ้าไปลงทุนที่นู้นโอกาสที่ได้กำไรจะมากกว่า กูบอกป๊าว่า ‘ครับป๊า’  ทั้งที่กูไม่เข้าใจป๊าเลยสักนิดเดียว”
มันทำหน้าเหมือนตกใจเล็กๆที่อยุ่ผมก็พูดเรื่องครอบครัวของผมออกมา
“กูกลายเป็นคนเก็บตัว พูดน้อยลง และก็แอบร้องไห้คนเดียวบ่อยขึ้น ป๊าโทรหากูทุกวันแต่ไม่นานป๊าก็เริ่มโทรมาน้อยลงและก็กลายเป็นนานๆทีถึงจะโทรมา ต่อมาป้าโทรมาบอกว่าป๊ากำลังจะแต่งงานใหม่ ในตอนนั้นกูหัวเราะ ไม่ได้นึกขำอะไรหรอกแค่สมเพชตัวเองแต่ไม่อยากร้องไห้ให้ใครรู้  ป๊าจะแต่งงานทั้งๆที่แม่ตายไม่ถึงปีนี่นะ แล้วกูก็มารู้ตอนหลังว่าป๊ากับแม่มีปัญหากันมาได้หลายปีแล้ว ป๊าเคยขอแม่หย่า แต่แม่ขอไว้เพราะไม่อยากให้กกลายเป็นเด็กบ้านแตก”สีหน้ามันตอนนี้เหมือนสงสารผมมากเลย ผมยิ้มแล้วลูบหัวมันก่อนพูดต่อ
“กูไม่รู้เลย เรื่องปัญหาของป๊ากับแม่ กูเชื่อว่าตัวเองมีครอบครัวที่อบอุ่นมาตลอด  เค้าไม่เคยแม้แต่จะทะเลาะให้กูเห็นสักครั้งเดียว”ตอนนี้น้ำตาที่กลั้นไหวมันไม่ล้นออกมาหมดแล้ว สุดท้ายผมก็ให้มันเห็นน้ำตาผมจนได้
“เงินที่ป๊าส่งมาให้ใช้มากพอที่พี่จะใช้จ่ายในแต่ละเดือนได้อย่างสบายแต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้กูดีขึ้นหรอก กูก็ยังแอบนอนร้องไห้คนเดียวอยู่ดี”
“แล้วมึงได้เจอป๊าบ่อยรึเปล่า”
“ครั้งสุดท้ายก็ตอนรับปริญญา ป๊ามากับครอบครัวแล้วก็พาน้องต่างแม่อายุสองขวบมาหากูด้วยชื่อพายนี่แหละมั้ง”อยู่ๆมันก็โน้มตัวมากอดผมซะแน่นเลย
“ยังนอนร้องไห้คนเดียวอยู่รึเปล่าครับ”
“เฮ้ย กูโตแล้วนะเว้ย”ผมพูดเสียงสั่นคลอ
“เชี่ยเอ้ย มึงโกหกไม่เนียนว่ะ” แล้วมันก็จ้องหน้าผมด้วยใบหน้าอ่อนโยนแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
“ไม่ให้ทำอีกแล้วนะเว้ย ตอนนี้มึงมีกูแล้วอย่าทำแบบนั้นอีก”
“แล้วจะให้กูร้องไห้ให้มึงเห็นเนี่ยนะ อายเหมือนกันนะเว้ย”
“งั้นกูสัญญาว่าจะไม่มอง ถ้ากูกอดมึงไว้กูก็ไม่เห็นแล้ว กูจะหยุดกอดจนกว่ามึงจะร้องไห้เสร็จเลยดีมั้ย”ความคิดเด็กๆของมันทำผมยิ้มออกผมขยี้หัวมันเบาๆและก็กอดมันคืน
“กูเป็นไรแล้ว”
“แต่ตอนนี้มึงก็กำลังร้องไห้อยู่นะ”
“บางครั้งที่คิดถึงเค้า กูก็อยากไปหาเค้านะ แต่กูก็ไม่อยากไปรบกวนครอบครัวเค้า
เค้าไม่รับกูไปอยู่ด้วยมันก็แสดงให้เห็นแล้วว่าเค้าไม่อยากให้กูเป็นคนในครอบครัวเค้าแล้ว  เค้าทิ้งกูแล้วแล้วกูจะหน้าด้านไปหาเค้าได้ไงล่ะ”แล้วอยู่ๆมันก็ร้องไห้ออกมาหนักกว่าผมอีก
“อย่ามาทำหน้าสงสารกันแบบนั้นดิ กูสมเพชตัวเอง”ผมเอามือปาดน้ำตาให้ไอ้ลิงแห้งขี้แย
“ถามจริงๆมึงโกธรป๊าบ้างรึเปล่า”
“น้อยใจมากกว่า กูได้แต่ถามตัวเองกูทำอะไรผิดมาหนักหนาวะ คนที่กูรักเค้าถึงได้ทิ้งกูไปทุกคนเลย”
“แต่ที่ผ่านมามึงก็ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนะเว้ย”
“กูก็รู้ กูยังโชคดีที่มีป้าและเฮียคอยอยู่ข้างๆกู แต่เค้าคือคนเดียวที่กูเหลืออยู่ให้เรียกกันว่าครอบครัว แต่วันนี้เค้าก็ทำให้สิ่งนั้นหายไปจากชีวิตกูแล้ว”
“อย่างน้อยๆทุกคนที่อยู่รอบตัวมึงตอนนี้ก็รักมึงทั้งนั้น นอกจากป้า นอกจากเฮีย มึงก็ยังมีพี่เอก มีพี่เบล และตอนนี้มึงก็ยังมีกูนะ”
ผมยิ้มให้มัน มันยิ้มตอบผม
“แต่ว่านะ ที่มึงบอกว่าคนรอบตัวกูรักกูเนี่ย รวมถึงมึงด้วยป่ะว่ะ”ผมแกล้งทำหน้าตาสงสารใส่มัน
“ก็บอกว่าคนรอบตัว ก็คนรอบๆตัวมึงทั้งหมดนั่นแหละ”
“กูว่าแล้ว”ผมแกล้งบ่นอิบอุบทำเป็นน้อยใจมัน
“กูก็เคยบอกไปแล้วหนิ”อุตส่าห์หวานมาซะขนาดนี้แระ อีกนิดก็ไม่ได้นะมึงเนี่ย
“ช่างเถอะกูเข้าใจมึงก็แค่พูดปลอบกูไปงั้น”
“บ้าเอ้ย แล้วทำไมกูจะไม่รักมึงล่ะ”คำพูดของมันทำให้ผมเก็บรอยยิ้มไม่อยู่ มันยังคงหลบตาผมอยู่
“พูดแล้วหลบตาทำไมอ่ะ”แล้วมันค่อยๆเหงยหน้าสบตากับผม
“กูก็รักมึง”แล้วผมก็เอื้อมาเข้าไปโอบไหล่มันให้เข้าใกล้ผมมากขึ้น ค่อยๆโน้มตัวไปจูบมัน จูบเบาๆที่เต็มไปด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจ
“ขอบคุณนะครับเกี้ยง”ผมพูดแล้วก้มลงไปจูบมันต่อแล้วมันก็บอกให้ผมรีบเข้านอนเพราะพรุ่งนี้ต้องออกรถแต่เช้า แต่ผมนอนยังไงก็ไม่หลับ พลิกตัวไปมาจนมันคงนึกรำคาญ
“นอนไม่หลับหรอวะ”
“อืมมม”
“ตื่นเต้นหรอ”
“กูไม่เจอป๊ามาสองปีนะเว้ยแล้วไหนจะน้องกูอีก กูคิดไม่ออกว่าจะพูดอะไรกับเค้าดี”
“คิดไม่ออกก็ไม่ต้องคิดดิ อย่าไปกังวลกับอนาคตเลยวะ สุดท้ายมันก็เรื่องนึงที่ผ่านไป”มันยิ้มให้ผมพร้อมกับเอามือมาจับมือผมไว้
“ไม่เป็นนะมึง ถึงป๊าจะไม่รับมึงไปอยู่ด้วยก็ไม่เป็นไรหรอกเพราะยังไงมึงก็เป็นลูกของป๊าเสมอ ความเป็นพ่อลูกกันมันลาออกไม่ได้นะว้ยเป็นแล้วเป็นเลยเป็นกันตลอดชีวิต ครั้งหนึ่งเค้าก็เคยเลี้ยงมึงมาเคยทำหน้าที่พ่อที่ดี และกูก็เชื่อว่าป๊าเองก็ยังคงรักลูกคนนี้เสมอแค่ตอนนี้เค้าอาจจะทำหน้าที่พ่อได้ไม่เต็มที่แต่มึงก็ยังเป็นลูกที่ดีสำหรับเค้าได้เสอมมนี่หว่า”

คำปลอบโยนของมันทำให้ผมรุ้สึกดีมากจริงๆแค่เท่านี้ผมก็มีแรงเดินต่อแล้วมันปลอบผมจนผมเลิกกังวลตื่นมาตอนเช้าผมก้รีบบึ่งรถไปเจอป๊าแม้ว่าเราจะไม่ได้คุยอะไรกันมากมายแต่อย่างน้อยเราก็ยังคุยกันได้เหมือนเดิมผมดีใจที่เรายังไม่ใช่คนแปลกหน้าต่อกันและที่สำคัญวันนี้มันต่างออกไปเพราะทุกครั้งที่ผมเจอหน้าป๊าผมต้องฝืนยิ้มให้ป๊าทุกครั้งแสร้งทำว่าผมมีความสุขดีแต่ในวันนี้ผมสามารถยิ้มกับป๊าได้อย่างจริงใจเพราะตอนนี้ผมมีความสุขมากจริงๆและก่อนจะกลับผมก็ได้ทำสิ่งๆนึงที่ไม่เคยทำกับป๊ามานานแล้วตั้งแต่แม่เสียไปนั่นก็คือ…กอดป๊า ผมเดินเข้าไปกอดป๊าก่อนป๊าจะขึ้นรถมันดูเขอะเขินแต่ผมก็อยากทำและผมสบายใจที่ได้ทำ ป๊าครับไม่ว่ายังก็ตามผมก็ยังเป็นลูกของป๊าเสมอขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ผมรักป๊าเสมอนะครับ นี่เป็นคำที่ผมนึกไว้ผมอยากจะพูดคำๆนี้กับป๊าสักครั้งแม้ว่าครั้งนี้จะยังไม่กล้าพอที่จะพูดไปแต่เชื่อว่าอีกไม่นานผมคงพูดออกไปได้แน่ๆไม่นานหรอกครับป๊า                    

MaximusRavi

ขอบคุนนะครับผมม

dekratisri

ขอบคุณครับ

mind19mindPSU

ขออ่านต่ออีกหน่อยนะคร๊าบ

imanaji

ขอบคุณมากๆครับ

pt200

ขอบคุณครับ

SecretP

ขอบคุณน่ะ

toochi001

ขอบคุณมากๆครับ ชอบมาก

woonpw

ขอบคุณมากครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ