“เส้นทางบนความทรงจำ” โดย กระต่ายตาแดง
คัดลอกมา ขออภัยด้วยนะครับ“เส้นทางบนความทรงจำ”โดย กระต่ายตาแดง“ธารดล หรือ ดล”หนุ่มนักศึกษาศิลปกรรม ผู้ที่ชื่นชอบความงดงามของแมกไม้ สายน้ำและเรื่องราวของผู้คนในดินแดนล้านนา ดลเป็นคนเมืองกรุงโดยกำเนิดชีวิตในเมืองกรุงของดลเต็มไปด้วยไปด้วยความเบื่อหน่าย น่าเบื่อ อึดอัดซึ่งดลเองใฝ่ฝันและโหยหาความสงบสุขท่ามกลางผู้คนที่มีความเป็นอยู่ที่เรียบง่ายมีความสุข และมีพื้นที่ให้ดลรู้สึกอิสระหลุดพ้นจากการแข่งขัน ชิงดีชิงเด่นในสังคมของคนเมืองกรุงเมื่อดลจบมัธยมศึกษาตอนปลายในเมืองกรุงเขาจึงตัดสินใจเลือกลงเรียนมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในจังหวัดเหนือสุดของประเทศไทยตามที่เขาปรารถนาที่นั้นมีทั้งสายหมอก ดอกไม้ เสียงลมพัดบาง ๆ และความอิสระเฉกเช่นนกที่บินอย่างมีความสุขนั้นแหละสิ่งที่เขาต้องการ และใฝ่หามานานแสนนาน
ดลใช้ชีวิตแบบหนุ่มศิลปกรรมอย่างมีความสุขอยู่กับเพื่อนอยู่กับเหล้าที่เขาชื่นชอบ และงานศิลป์ที่เขาชื่นชมชีวิตของดลผ่านคืนผ่านวันอย่างมีความสุขอย่างในชีวิตของดลไม่เคยได้รับมาก่อนจนวันหนึ่งดลได้นัดเพื่อนสนิทอีก 4 คนในคณะเดียวกันไปฉลองการสอบเสร็จปลายภาคปีที่1 ณ ริมหาดสายน้ำหลักของเมืองเชียงรายซึ่งที่นั้นทุกคนเฮฮาสนุกสนาน มีทั้งบุหรี่และเหล้าเขาปล่อยตัวตามความพึงพอใจของตัวเอง และวันนั้นเองก็ได้พบกัน “นานทภพ หรือ นาน” ชายหนุ่มคณะการตลาด ต่างสถาบันผู้มีหน้าตาน่ารัก สดใส ผิวสีขาวแบบคนเหนือ ซึ่งมานั่งกินข้าวกับเพื่อนคณะเดียวกันวินาทีแรกที่ดลได้พบกับนาน เขารู้สึกมีอะไรบางอย่างพิเศษระหว่างเขาและนานและไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อนแม้กระทั่งผู้หญิงของดลก็ตามเขาไม่มีความรู้สึกพิเศษเช่นนี้
ดลดเฝ้ามองนานอยู่ตลอดเวลาและไม่มีใครสังเกตพฤติกรรมของดลเลยเขาจ้องมองไปที่นานบ่อย ๆ ขึ้นจนนานเองก็รู้สึกว่ามีคนกำลังแอบมองและรู้สึกอายเมื่อดลส่งสายตาให้เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง ดลดื่มเหล้าไปหลายแก้ว ความมึน ความกล้าก็เพิ่มขึ้นหลายเท่าตัวดลจึงตัดสินใจเดินเข้าไปที่โต๊ะของนานและเดินตรงไปที่นานเพียงคนเดียวจนนานเองก็ทำตัวไม่ถูกเช่นกัน
“ขอชนแก้วได้ไหมคับ คุณ ............”
“นานคัฟ”
“นาน (ดลทวนชื่อ) ชื่อแปลกดีนะคับ น่ารักด้วยผมชื่อดลคับ”
“ขอบคุณคับที่ชม”
“นานเรียนที่ไหนคับ ดลเหมือนจะคุ้นหน้านานจัง”
“ป่าวนี้คับ เราไม่เคยเจอหน้ากันเลยและนานก็ไม่คุ้นหน้าคุณด้วย
“แล้วนานเรียนที่ไหนคับนานยังไม่ได้บอกดลเลยนะคับ”
“นานเรียนที่ ม.เทคโนโลยีนครเชียงราย”
“เรียน คณะ อะไรคับ”
“เรียนการตลาด ปี 1 คับ”
“อ้าว หรองั้นเราก็อายุเท่ากันอะดิ”
“หรอคับ”
“นานคับ ดลขอเบอร์โทรศัพท์มือถือหน่อยดิคับ”ดลกล้าที่จะขอจนหน้าแปลกใจของเพื่อน ๆ
“อืม .......... ได้คับ เบอร์ 081-554-8852“ แต่นานก็กล้าให้เช่นกัน
“ขอบคุณนะคับสำหรับมิตรภาพและเบอร์โทรแล้วดลจะโทรหานานนะคับ”
“คับ”
แล้วดลเดินจากไป พร้อมกับความแปลกใจของเพื่อน ๆทั้งสองกลุ่มและนานเองก็รู้สึกแปลกใจเช่นกันที่มีคนมาขอเบอร์โทรศัพท์เพราะยังไม่เคยมีใครเข้ามาประชิดตัวขณะนี้มาก่อนและนานเองก็รู้สึกอะไรบางอย่างเช่นเดียวกับธารดล
“อ้าว ไอ้ดล มึงนี้เชี้ยจริง ๆ ไปขอเบอร์ผู้ชายมึงบ้าป่าว”
“กูไม่ได้บ้าโว้ย .............กูชอบของกูแบบนี้มึงก็รู้นี้”
“เวร มึงนี้นะ เอาเถอะ มึงจะชอบแบบไหนกูไม่ว่ามึงแต่มึงอย่าให้ใครเดือนร้อนนะ”
“ออนะ กูรู้”
“ยังไง แม้มึงจะเป็นอะไร แบบไหน ที่สำคัญมึงคือเพื่อนของกู”
“อ้าว พูดโดนใจกู กับ ดลใจไอ้ดลมัน ชนแก้ว.................”
ผ่านวัน ผ่านเดือน ผ่านปี เหมันต์ฤดูก็มาเยือนลมหนาวกระทบกับดอกวาสนา กลิ่นของดอกโชยอบอวลไปทั้งมหาวิทยาลัย ในปีที่ 4 ถนนทุกเส้นของมหาวิทยาลัยเต็มไปด้วยสีขาวนวลหอมของดอกวาสนา ดลและนานยังดูและกันและกันตลอดมา
ใต้ต้นดอกวาสนาต้นใหญ่ในสถาบันของนานดลรอรับนานกลับหอพัก ระหว่างขี่มอเตอร์ไซต์คันเก่ง
“นาน 3 ปีแล้วนะที่เราคบกันในฐานะแฟน”
“อืม”
“นานรักดลไหม”
“ทำไมดลถามนานแบบนี้ล่ะ ในเมื่อเวลาที่ผ่านมาทุกอย่างมันก็เป็นเครื่องพิสุทธิ์อยู่แล้ว ว่านานรักดลไหม”
“ก็แค่ดลอยากฟังจากปากของนานเท่านั้นเอง” ดลทำหน้าเศร้า ที่นานไม่ตอบให้ตรงคำถาม
“วันหยุดสุดสัปดาห์นี้นานจะไปเข้าค่ายอาสากับเพื่อนที่บนดอยผาหม่นนะ”
“ไปกี่วัน นาน”
“ 3 วัน จ้ะ”
“โห้ ........... ตั้งสามวัน ดลเหงาตายเลยไม่ได้เจอนานตั้งสามวัน เศร้า”
“เอาน่า แล้วจะโทรหานะ ปะไปกินข้าวกัน”
ที่ผ่านมาดลกับนานไม่เคยห่างกันเลยแม้แต่วันเดียวภาระการเรียนต่างสถาบันก็ไม่เป็นอุปสรรคความรักของเขาทั้งสอง ความใกล้ชิดความผูกพัน ห่วงหา ของทั้งสองคนมีมากจนยากที่ใครจะมาทำลายและแยกเขาทั้งสองคนออกจากกันได้เลย
วันที่ 28 ธันวาคมของปีดลชวนนาน ไปชมพระอาทิตย์ขึ้นแรกเช้า บนภูชี้ฟ้า อ.เทิง ในจังหวัดเชียงราย
“นาน ดลนะ พรุ่งนี้เราไปเที่ยวภูชี้ฟ้าที่เทิงกัน”ดลโทรหานานยามสายของวันที่ 26
“อืม .......... ไปสิ อยากไปมานานมากแล้วแต่ไม่มีโอกาส แล้วไปกี่วัน ใครไปกับเราบ้าง”
“ไม่มีใครไปหรอก ดลไม่ได้ชวนใคร เพราะอยากไปกับนานสองต่อสองบ้างนะแล้วพรุ่งนี้ดลจะเอารถไปรับดลที่หน้าหอนะ คืนนี้คงไม่ได้ไปนอนที่ห้องด้วยอยากเคลียร์งานให้เสร็จก่อนไปกับนานนะ บาย รักนานนะ”
นานอึ้งไปชั่วขณะกับการชวนไปเที่ยวของดลในครั้งนี้เพราะที่ผ่านมา ดลกับนานจะไปไหนมาไหนกับเพื่อน ๆ ในกลุ่มเดียวกันเสมอและเป็นครั้งแรกที่ดลกับนาน จะไปกันเพียงสองต่อสอง
วันที่ 28 ยามเช้าอากาศสดชื่น ดลมารอรับนานที่หน้าหอพัก พร้อมรถยนต์คู่ใจของเขาแล้วทั้งสองก็ออกเดินทางไปตามเส้นทางที่ทอดยาวพร้อมกับหมูทอดกับข้าวเหนียวที่นานเตรียมไว้ เพื่อกินในรถ
“นานป้อนหมูทอดกะข้าวเหนียวในดลหน่อยดิ หิวอะ”
“อะ ได้ ๆ .............. เอ้า กินซะ”
“นานก็กินด้วยนะ ยิ่งตัวเล็กๆ อยู่”
“จร้า”
ระหว่างทางดลและนานแวะถ่ายรูปกับดอกบัวตองตลอดทางจุดหมายปลายทางของดลและนาน คือ ภูชี้ฟ้าและลานแสงดาว ตามเอกสารที่ดลหามาจากเว๊บไซต์ท่องเที่ยว
“นาน คืนนี้เรานอนเต้นท์ใต้ต้นซากุระกันนะ”
“โห้ ... ไม่ไหวมั้ง นานขี้หนาวนานอยากนอนห้องพัก”
“ไม่เป็นไรหรอก เดียวดลจะนอนกอดนานทั้งคืนเลย”
“นั้น ....... ตามใจ”
แล้วสายตาของดลและนานก็ประสานกันและเงียบไปในที่สุด ตลอดเส้นทางนานเอาบทเพลงเก่า ๆ มาฟัง ดลและนานฟังด้วยกันและเพลงที่ดลกับนานชอบมากที่สุด คือ เพลงสิ่งสำคัญ ของเอ็นโดรฟิน
“ฉันไม่รู้ว่าหลังจากนี้ มันจะมีอะไรเปลี่ยนแปลง
ฉันไม่กล้าจะสัญญาด้วยคำใด รักเรานั้นจะไปอีกไกลหรือวันไหนจะต้องร้างลา
ฉันไม่รู้ไม่เคยแน่ใจอะไรฉันพูดได้เพียงว่าตอนนี้รักเธอ
เทให้ทั้งหัวใจ นี่คือสิ่งสำคัญที่เรายังอยู่ด้วยกัน
สิ่งอื่นใดนั้นมันยังไม่มาถึง บอกได้แค่นี้จะรักหมดทั้งใจที่มี
ให้มันตราตรึง อยู่ในใจเพื่อไปถึงวันลาจาก
เรื่องที่รู้วันนี้ตอนนี้ฉันก็มีความแค่ความอุ่นใจ รักที่เราให้กันคือสิ่งดีงาม
แม้สุดท้ายจะเหลือเพียงฝัน หรือจะเป็นอะไรก็ตามฉันจะทำวันนี้ให้ดีดังใจ
ฉันพุดได้เพียงว่าตอนนี้รักเธอ เทให้ทั้งหัวใจ
นี่คือสิ่งสำคัญ ที่เรายังอยู่ด้วยกันสิ่งอื่นใดนั้นมันยังไม่มาถึง
บอกได้แค่นี้ จะรักหมดทั้งใจที่มี
ให้มันตราตรึง อยู่ในใจเพื่อไปถึงวันลาจาก”ทั้งสองอัมเพลงรักไปด้วยกันตลอดทางเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขของทั้งสองคน
ดลและนานไปถึงลานแสงดาว บนต้นน้ำหง่าว-งาวที่กางเต้นท์สำหรับนักท่องเที่ยว ประมาณบ่าย 3 โมงอากาศที่ลานแสงดาว เย็นสบายและสดชื่นจนสัมผัสกับหมอกบาง ๆ ได้ดลไปติดต่อเจ้าหน้าที่เรียบร้อยในมือของดลถือเต้นท์สำหรับนอนสองคนและชุดนอนสนามมาหนึ่งชุดดลและนานช่วยกันกางเต้นและช่วยกันทำข้าวเหนียวยัดไส้ปลาทูแล้วเอาไปย่างคนทางเหนือเรียกว่า ข้าวป้ายปลาทูจี่ เมนูที่ทั้งสองชอบทานกัน
เมื่อตะวันลับขอบฟ้า แสงจันทร์และดวงดาวก็มาเยือนลานแสงดาวอย่างที่ใคร ๆ ก็ว่ากันว่า สวยนักหนา ทั้งสองปูเสื่อนอกเต้นดูดาวด้วยกัน
“ดล ดาวที่นี่สวยมาก นานอยากอยู่แบบนี้ตลอดไปอยากให้มีแต่กลางคืน นานจะได้นอนดูดาวทุกคืน”
“ดลก็ชอบที่นี่ และก็ชอบมาก ๆเมื่อดลได้อยู่กับนาน แล้วนอนดูดาวด้วยกัน”
“เขาว่ากันว่า ในรอบ 10 ปีลานแสงดาวแห่งนี้ จะเต็มไปด้วยทางช้างเผือก เป็นเส้นทางสำหรับผู้ที่พลัดพรากจากกันทางช้างเผือกบนลานแสงดาวนี้ จะนำพาเขาทั้งสองมาเจอกันอีกครั้ง คู่รักหลาย ๆคู่จะมาอธิฐานขอความรักให้นิรันดร์ในคืนที่มีทางช้างเผือก”
“น่าเสียดายเน้อที่คืนนี้ไม่มีทางช้างเผือกให้เราอธิฐานด้วยกัน”
“ไม่เป็นไรหรอก แม้ไม่มีทางช้างเผือกดลก็จะขอดวงดาวว่าจะรักนานตลอดไป”
ทั้งสองหันมาสบตากันอย่างมีความหมายซึ่งสัมผัสได้ด้วยหัวใจของเขาทั้งสองคนแล้วดลก็ลุกขึ้นกลับไปที่รถเพื่อไปเอาเหล้ามาดื่มแก้หนาว ซึ่งบนภูหนาวจนจับใจ
“นาน ดื่มกับดลไหม คลายหนาว”
“เอาดิ ขอนิดเดียวนะพรุ่งนี้เช้ากลัวไม่ได้ขึ้นไปบนภูเพื่อดูตะวันขึ้น
“อืม ดลก็เหมือนกัน”
ผ่านเวลา ผ่านชั่วโมง เหล้าก็หมดในเวลาตีสองดลจึงชวนนานไปนอนในเต้นท์
“นานไปนอนกันเถอะ ดลหนาวและอยากนอนแล้ว”
“ยังไม่ไป นานอยากนอนดูดาว รอดูทางช้างเผือก”
“ดลบอกแล้วไง ว่าแม้ไม่มีทางช้างเผือกให้อธิฐานแต่ดลก็อธิฐานไว้แล้ว ไป เข้าไปนอน”
ดลดึงตัวนานขึ้น เอาพานานไปนอนในเต้นท์
“นานนอนนะ ดลจะกอดนานเอง”
“อืม”
“นาน”
“อืม”
“ดลรักนานสุดหัวใจ เลยนะ”
นานถึงกลับสร่างเมาเมื่อได้ยินคำพูดนี้ออกจากปากของดล ในยามที่สายลมพัดพาแบบนี้ เสียงของสายลมไหวทั้งสองสบตากัน
“ดลรักนานไหม”
“คือนาน คือนาน ก็ชอบดลเหมือนกันนะ”
“ดลถามว่านา รักดลไหม”
“อืม นานก็รักดลที่หัวใจเช่นกัน”
ทั้งสองจ้องหน้ากันแล้วริมฝีปากของทั้งสองก็สัมผัสกัน และมือของดลก็ลูกไล้ไปตามร่างกายของนานพร้อมทั้งถอดเสื้อผ้าของนานออกและถอดของตัวเองด้วยสุดท้ายทั้งสองเหลือเพียงตัวเปล่าไร้อาภรณ์ใด ๆมาปิดปังอารมณ์เร้าร้อนของทั้งสองได้ ดลกำลังสอดใส่ความรักให้กับนานอย่างค่อยเป็นค่อยไป
“ดล นานเจ็บนะ”
“เดียวดลจะทำเบา ๆ นะ นานจะเป็นของดลตลอดไป”
ทั้งสองสัมผัสกันจนถึงจุดสุดท้ายของบทเพลงรักและนอนกอดกันจนถึงเช้า
“ดลตื่นได้แล้ว ลด ๆ “
“ทำไมต้องตื่นละนาน ดลกำลังได้นอน”
“นานจะไปดูตะวันขึ้นบนภูชี้ฟ้า”
ดลสะดุ้งตื่นรีบแต่งตัวแล้วนานก็แต่งตัวเช่นเดียวกัน จากนั้นทั้งสองก็พากันขึ้นภูชี้ฟ้าด้วยกันตลอดทางนานชื่นชมกับดอกไม้ป่าและน้ำค้างบนยอดหญ้าดลจับมือนานตลอดระยะทางการเดินทางที่สูงชัน โดยไม่สนสายตาของผู้คนรอบข้าง
“ดล นานชอบที่นี่จังมันเป็นความทรงจำที่ดีที่สุดสำหรับเราสองคน”
“ดลก็เหมือนกัน ดลจะจำความทรงจำครั้งนี้ตลอดไปและสัญญาว่าดลจะอยู่และรักนานตลอดไป”
เขาทั้งสองรอชมพระอาทิตย์ขึ้นรอบข้างของดลและนานเต็มไปด้วยผู้คนและไอหมอกหนาว เวลาตี 5.30 นาที พระอาทิตย์แรกขึ้นฉายแสงมาพร้อมกับคลื่นเมฆ ราวกับสวรรค์ทั้งสองกอดกันและกันในอ้อมแขนของแสงแดด
เวลาประมาณ 9.00 น.ดลและนานเดินทางลงจากภูชี้ฟ้าเดินทางต่อเพื่อไปกินขาหมูหมั่นโถแบบชาวจีนยูนานที่ผาตั้งเสร็จจากการกินอาหารที่อร่อยที่สุดแล้ว ทั้งสองก็เดินทางกลับพร้อมกับบทเพลงรักเหมือนเช่นการเดินทางมาภูชี้ฟ้า
ระหว่างทางบ้านห้วยหกเส้นทางเชื่อมต่อระหว่างอ.เวียงแก่น และอ.เชียงของ สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นรถที่ดลขับขับเสียหลักพุ่งชนลงเหวตรงบริเวณจุดชมวิวแม่น้ำโขงดลและนานได้รับบาดเจ็บสาหัส นานได้สติก่อนจึงเรียกให้ดลตื่น เสียงตอบรับของดลหายไปแล้วนานก็สลบไปในที่สุด
นานนอนแบบไม่รู้สึกตัวเป็นเวลา 3 วัน 3 คืนที่โรงพยาบาลที่มีคุณภาพที่สุดในจังหวัดเชียงราย จนถึงวันที่ 4 นานตื่นขึ้นมาด้วยความกระหายน้ำ เมื่อลืมตาตื่นนานได้พบพ่อกับแม่มาอยู่เคียงข้าง นานจึงขอน้ำดื่มจากผู้เป็นแม่แม่นานดีใจมากที่นานฟื้นขึ้นมา จนน้ำตาแห่งความดีใจไหลออกมาส่วนพ่อเรียกคุณหมอเพื่อมาดูอาการ
“แม่ ไอ้ตัวดีของแม่อยู่ที่ไหน เป็นยังไงบ้าง”แม่ร้องไห้หนักยิ่งขึ้น
“ดลเขา ดลเขา”
“ดลเป็นไร แม่ ดลเป็นอะไร”
“ดลเขา ดลเขา จากเราไปแล้วลูก เขาจากเราไปแล้ว”
นานกรีดร้องเหมือนคนบ้าคลั่งน้ำตามันไหลลงมาบนบ่าของแม่มันเหมือนเข็มล้านเล่มมาทิ่มแทงหัวใจของนานอย่างเป็นที่สุด
“ไม่ ดลต้องไม่ไปจากนานดลสัญญาจะอยู่กับนานตลอดไปไง ดล............”
สายลมหนาวปะทะหน้าต่างห้องพักของนานสายตาเขาล่องลอยไปไกลแสนไกล ความเจ็บปวดประเดประดังเข้ามาในห้วงหัวใจส่งผลให้ร่างกายของนานทรุดโทรมลงไปอีกมาก
5 ปีผ่านมา นานยังไม่เปลี่ยนแปลงไปไหนนานจบการศึกษาและทำงานฝ่ายประชาสัมพันธ์ในโรงแรมระดับห้าดาวของเชียงรายจึงมีชายหนุ่มที่มีทั้งฐานะ การศึกษา ตำแหน่งสูงเข้ามาห้อมล้อมมากมาย แต่เขาไม่สนใจใครเลยนอกว่าคนที่ชื่อ “ดล” คนที่เขารักที่สุดในชีวิต
“ดล” ชยหนุ่มธรรมดาชอบวาดรูป ชอบอิสระ หายไปจากชีวิตของนานตราบนานเท่านาน แม้ดลจากไปไกลแสนไกลแต่นานก็ไม่ลบเลือนดลไปจากหัวใจ
“วันนี้หรือวันไหน ๆดลยังเป็นสายลมหนาวที่อบอุ่นสำหรับคนที่ชื่อนานตลอดไป” บันทึกเวลาบนความทรงจำหน้าสุดท้ายของนานก็จบลงพร้อมหยดน้ำตาของนานเช่นทุกคืน.............................
ขอบคุณมากครับ
หน้า:
[1]