“เส้นทางบนความทรงจำ” โดย กระต่ายตาแดง

tanya

คัดลอกมา ขออภัยด้วยนะครับ“เส้นทางบนความทรงจำ”โดย กระต่ายตาแดง
“ธารดล หรือ ดล”หนุ่มนักศึกษาศิลปกรรม ผู้ที่ชื่นชอบความงดงามของแมกไม้ สายน้ำและเรื่องราวของผู้คนในดินแดนล้านนา ดลเป็นคนเมืองกรุงโดยกำเนิดชีวิตในเมืองกรุงของดลเต็มไปด้วยไปด้วยความเบื่อหน่าย น่าเบื่อ อึดอัดซึ่งดลเองใฝ่ฝันและโหยหาความสงบสุขท่ามกลางผู้คนที่มีความเป็นอยู่ที่เรียบง่ายมีความสุข และมีพื้นที่ให้ดลรู้สึกอิสระหลุดพ้นจากการแข่งขัน ชิงดีชิงเด่นในสังคมของคนเมืองกรุง  เมื่อดลจบมัธยมศึกษาตอนปลายในเมืองกรุงเขาจึงตัดสินใจเลือกลงเรียนมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในจังหวัดเหนือสุดของประเทศไทยตามที่เขาปรารถนาที่นั้นมีทั้งสายหมอก ดอกไม้ เสียงลมพัดบาง ๆ และความอิสระเฉกเช่นนกที่บินอย่างมีความสุขนั้นแหละสิ่งที่เขาต้องการ และใฝ่หามานานแสนนาน

   ดลใช้ชีวิตแบบหนุ่มศิลปกรรมอย่างมีความสุขอยู่กับเพื่อนอยู่กับเหล้าที่เขาชื่นชอบ และงานศิลป์ที่เขาชื่นชมชีวิตของดลผ่านคืนผ่านวันอย่างมีความสุขอย่างในชีวิตของดลไม่เคยได้รับมาก่อนจนวันหนึ่งดลได้นัดเพื่อนสนิทอีก 4 คนในคณะเดียวกันไปฉลองการสอบเสร็จปลายภาคปีที่1 ณ ริมหาดสายน้ำหลักของเมืองเชียงรายซึ่งที่นั้นทุกคนเฮฮาสนุกสนาน มีทั้งบุหรี่และเหล้าเขาปล่อยตัวตามความพึงพอใจของตัวเอง และวันนั้นเองก็ได้พบกัน “นานทภพ หรือ นาน” ชายหนุ่มคณะการตลาด ต่างสถาบันผู้มีหน้าตาน่ารัก สดใส ผิวสีขาวแบบคนเหนือ ซึ่งมานั่งกินข้าวกับเพื่อนคณะเดียวกันวินาทีแรกที่ดลได้พบกับนาน เขารู้สึกมีอะไรบางอย่างพิเศษระหว่างเขาและนานและไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อนแม้กระทั่งผู้หญิงของดลก็ตามเขาไม่มีความรู้สึกพิเศษเช่นนี้

   ดลดเฝ้ามองนานอยู่ตลอดเวลาและไม่มีใครสังเกตพฤติกรรมของดลเลยเขาจ้องมองไปที่นานบ่อย ๆ ขึ้นจนนานเองก็รู้สึกว่ามีคนกำลังแอบมองและรู้สึกอายเมื่อดลส่งสายตาให้เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง ดลดื่มเหล้าไปหลายแก้ว ความมึน ความกล้าก็เพิ่มขึ้นหลายเท่าตัวดลจึงตัดสินใจเดินเข้าไปที่โต๊ะของนานและเดินตรงไปที่นานเพียงคนเดียวจนนานเองก็ทำตัวไม่ถูกเช่นกัน

   “ขอชนแก้วได้ไหมคับ คุณ ............”
   “นานคัฟ”
   “นาน (ดลทวนชื่อ) ชื่อแปลกดีนะคับ น่ารักด้วยผมชื่อดลคับ”
   “ขอบคุณคับที่ชม”
   “นานเรียนที่ไหนคับ ดลเหมือนจะคุ้นหน้านานจัง”
   “ป่าวนี้คับ เราไม่เคยเจอหน้ากันเลยและนานก็ไม่คุ้นหน้าคุณด้วย
   “แล้วนานเรียนที่ไหนคับนานยังไม่ได้บอกดลเลยนะคับ”
   “นานเรียนที่ ม.เทคโนโลยีนครเชียงราย”
   “เรียน คณะ อะไรคับ”
   “เรียนการตลาด ปี 1 คับ”
   “อ้าว หรองั้นเราก็อายุเท่ากันอะดิ”
   “หรอคับ”
   “นานคับ ดลขอเบอร์โทรศัพท์มือถือหน่อยดิคับ”ดลกล้าที่จะขอจนหน้าแปลกใจของเพื่อน ๆ
   “อืม .......... ได้คับ เบอร์ 081-554-8852“ แต่นานก็กล้าให้เช่นกัน
   “ขอบคุณนะคับสำหรับมิตรภาพและเบอร์โทรแล้วดลจะโทรหานานนะคับ”
   “คับ”
   
   แล้วดลเดินจากไป พร้อมกับความแปลกใจของเพื่อน ๆทั้งสองกลุ่มและนานเองก็รู้สึกแปลกใจเช่นกันที่มีคนมาขอเบอร์โทรศัพท์เพราะยังไม่เคยมีใครเข้ามาประชิดตัวขณะนี้มาก่อนและนานเองก็รู้สึกอะไรบางอย่างเช่นเดียวกับธารดล

   “อ้าว ไอ้ดล มึงนี้เชี้ยจริง ๆ ไปขอเบอร์ผู้ชายมึงบ้าป่าว”
   “กูไม่ได้บ้าโว้ย .............กูชอบของกูแบบนี้มึงก็รู้นี้”
   “เวร มึงนี้นะ เอาเถอะ มึงจะชอบแบบไหนกูไม่ว่ามึงแต่มึงอย่าให้ใครเดือนร้อนนะ”
   “ออนะ กูรู้”
   “ยังไง แม้มึงจะเป็นอะไร แบบไหน ที่สำคัญมึงคือเพื่อนของกู”
   “อ้าว พูดโดนใจกู กับ ดลใจไอ้ดลมัน ชนแก้ว.................”

   ผ่านวัน ผ่านเดือน ผ่านปี เหมันต์ฤดูก็มาเยือนลมหนาวกระทบกับดอกวาสนา กลิ่นของดอกโชยอบอวลไปทั้งมหาวิทยาลัย ในปีที่ 4 ถนนทุกเส้นของมหาวิทยาลัยเต็มไปด้วยสีขาวนวลหอมของดอกวาสนา ดลและนานยังดูและกันและกันตลอดมา

   ใต้ต้นดอกวาสนาต้นใหญ่ในสถาบันของนานดลรอรับนานกลับหอพัก ระหว่างขี่มอเตอร์ไซต์คันเก่ง
   “นาน 3 ปีแล้วนะที่เราคบกันในฐานะแฟน”
   “อืม”
   “นานรักดลไหม”
   “ทำไมดลถามนานแบบนี้ล่ะ ในเมื่อเวลาที่ผ่านมาทุกอย่างมันก็เป็นเครื่องพิสุทธิ์อยู่แล้ว ว่านานรักดลไหม”
   “ก็แค่ดลอยากฟังจากปากของนานเท่านั้นเอง” ดลทำหน้าเศร้า ที่นานไม่ตอบให้ตรงคำถาม
   “วันหยุดสุดสัปดาห์นี้นานจะไปเข้าค่ายอาสากับเพื่อนที่บนดอยผาหม่นนะ”
   “ไปกี่วัน นาน”
   “ 3 วัน จ้ะ”
   “โห้ ........... ตั้งสามวัน ดลเหงาตายเลยไม่ได้เจอนานตั้งสามวัน เศร้า”
   “เอาน่า แล้วจะโทรหานะ ปะไปกินข้าวกัน”
   
   ที่ผ่านมาดลกับนานไม่เคยห่างกันเลยแม้แต่วันเดียวภาระการเรียนต่างสถาบันก็ไม่เป็นอุปสรรคความรักของเขาทั้งสอง ความใกล้ชิดความผูกพัน ห่วงหา ของทั้งสองคนมีมากจนยากที่ใครจะมาทำลายและแยกเขาทั้งสองคนออกจากกันได้เลย
   วันที่ 28 ธันวาคมของปีดลชวนนาน ไปชมพระอาทิตย์ขึ้นแรกเช้า บนภูชี้ฟ้า อ.เทิง ในจังหวัดเชียงราย
   “นาน ดลนะ พรุ่งนี้เราไปเที่ยวภูชี้ฟ้าที่เทิงกัน”ดลโทรหานานยามสายของวันที่ 26
   “อืม .......... ไปสิ อยากไปมานานมากแล้วแต่ไม่มีโอกาส แล้วไปกี่วัน ใครไปกับเราบ้าง”
   “ไม่มีใครไปหรอก ดลไม่ได้ชวนใคร เพราะอยากไปกับนานสองต่อสองบ้างนะแล้วพรุ่งนี้ดลจะเอารถไปรับดลที่หน้าหอนะ คืนนี้คงไม่ได้ไปนอนที่ห้องด้วยอยากเคลียร์งานให้เสร็จก่อนไปกับนานนะ บาย รักนานนะ”

   นานอึ้งไปชั่วขณะกับการชวนไปเที่ยวของดลในครั้งนี้เพราะที่ผ่านมา ดลกับนานจะไปไหนมาไหนกับเพื่อน ๆ ในกลุ่มเดียวกันเสมอและเป็นครั้งแรกที่ดลกับนาน จะไปกันเพียงสองต่อสอง
   วันที่ 28 ยามเช้าอากาศสดชื่น ดลมารอรับนานที่หน้าหอพัก พร้อมรถยนต์คู่ใจของเขาแล้วทั้งสองก็ออกเดินทางไปตามเส้นทางที่ทอดยาวพร้อมกับหมูทอดกับข้าวเหนียวที่นานเตรียมไว้ เพื่อกินในรถ
   “นานป้อนหมูทอดกะข้าวเหนียวในดลหน่อยดิ หิวอะ”
   “อะ ได้ ๆ .............. เอ้า กินซะ”
   “นานก็กินด้วยนะ ยิ่งตัวเล็ก  ๆ อยู่”
   “จร้า”
   
   ระหว่างทางดลและนานแวะถ่ายรูปกับดอกบัวตองตลอดทางจุดหมายปลายทางของดลและนาน คือ ภูชี้ฟ้าและลานแสงดาว ตามเอกสารที่ดลหามาจากเว๊บไซต์ท่องเที่ยว

   “นาน คืนนี้เรานอนเต้นท์ใต้ต้นซากุระกันนะ”
   “โห้ ... ไม่ไหวมั้ง นานขี้หนาวนานอยากนอนห้องพัก”
   “ไม่เป็นไรหรอก เดียวดลจะนอนกอดนานทั้งคืนเลย”
   “นั้น ....... ตามใจ”

   แล้วสายตาของดลและนานก็ประสานกันและเงียบไปในที่สุด ตลอดเส้นทางนานเอาบทเพลงเก่า ๆ มาฟัง ดลและนานฟังด้วยกันและเพลงที่ดลกับนานชอบมากที่สุด คือ เพลงสิ่งสำคัญ ของเอ็นโดรฟิน
   “ฉันไม่รู้ว่าหลังจากนี้ มันจะมีอะไรเปลี่ยนแปลง
   ฉันไม่กล้าจะสัญญาด้วยคำใด รักเรานั้นจะไปอีกไกลหรือวันไหนจะต้องร้างลา
   ฉันไม่รู้ไม่เคยแน่ใจอะไรฉันพูดได้เพียงว่าตอนนี้รักเธอ
   เทให้ทั้งหัวใจ นี่คือสิ่งสำคัญที่เรายังอยู่ด้วยกัน
   สิ่งอื่นใดนั้นมันยังไม่มาถึง บอกได้แค่นี้จะรักหมดทั้งใจที่มี
   ให้มันตราตรึง อยู่ในใจเพื่อไปถึงวันลาจาก
   เรื่องที่รู้วันนี้ตอนนี้ฉันก็มีความแค่ความอุ่นใจ รักที่เราให้กันคือสิ่งดีงาม
   แม้สุดท้ายจะเหลือเพียงฝัน หรือจะเป็นอะไรก็ตามฉันจะทำวันนี้ให้ดีดังใจ
   ฉันพุดได้เพียงว่าตอนนี้รักเธอ เทให้ทั้งหัวใจ
   นี่คือสิ่งสำคัญ ที่เรายังอยู่ด้วยกันสิ่งอื่นใดนั้นมันยังไม่มาถึง
   บอกได้แค่นี้ จะรักหมดทั้งใจที่มี
   ให้มันตราตรึง อยู่ในใจเพื่อไปถึงวันลาจาก”ทั้งสองอัมเพลงรักไปด้วยกันตลอดทางเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขของทั้งสองคน

   ดลและนานไปถึงลานแสงดาว บนต้นน้ำหง่าว-งาวที่กางเต้นท์สำหรับนักท่องเที่ยว ประมาณบ่าย 3 โมงอากาศที่ลานแสงดาว เย็นสบายและสดชื่นจนสัมผัสกับหมอกบาง ๆ ได้ดลไปติดต่อเจ้าหน้าที่เรียบร้อยในมือของดลถือเต้นท์สำหรับนอนสองคนและชุดนอนสนามมาหนึ่งชุดดลและนานช่วยกันกางเต้นและช่วยกันทำข้าวเหนียวยัดไส้ปลาทูแล้วเอาไปย่างคนทางเหนือเรียกว่า ข้าวป้ายปลาทูจี่ เมนูที่ทั้งสองชอบทานกัน
   เมื่อตะวันลับขอบฟ้า แสงจันทร์และดวงดาวก็มาเยือนลานแสงดาวอย่างที่ใคร ๆ ก็ว่ากันว่า สวยนักหนา ทั้งสองปูเสื่อนอกเต้นดูดาวด้วยกัน
   “ดล ดาวที่นี่สวยมาก นานอยากอยู่แบบนี้ตลอดไปอยากให้มีแต่กลางคืน นานจะได้นอนดูดาวทุกคืน”
   “ดลก็ชอบที่นี่ และก็ชอบมาก ๆเมื่อดลได้อยู่กับนาน แล้วนอนดูดาวด้วยกัน”
   “เขาว่ากันว่า ในรอบ 10 ปีลานแสงดาวแห่งนี้ จะเต็มไปด้วยทางช้างเผือก เป็นเส้นทางสำหรับผู้ที่พลัดพรากจากกันทางช้างเผือกบนลานแสงดาวนี้ จะนำพาเขาทั้งสองมาเจอกันอีกครั้ง คู่รักหลาย ๆคู่จะมาอธิฐานขอความรักให้นิรันดร์ในคืนที่มีทางช้างเผือก”
   “น่าเสียดายเน้อที่คืนนี้ไม่มีทางช้างเผือกให้เราอธิฐานด้วยกัน”
   “ไม่เป็นไรหรอก แม้ไม่มีทางช้างเผือกดลก็จะขอดวงดาวว่าจะรักนานตลอดไป”

   ทั้งสองหันมาสบตากันอย่างมีความหมายซึ่งสัมผัสได้ด้วยหัวใจของเขาทั้งสองคนแล้วดลก็ลุกขึ้นกลับไปที่รถเพื่อไปเอาเหล้ามาดื่มแก้หนาว ซึ่งบนภูหนาวจนจับใจ
   “นาน ดื่มกับดลไหม คลายหนาว”
   “เอาดิ ขอนิดเดียวนะพรุ่งนี้เช้ากลัวไม่ได้ขึ้นไปบนภูเพื่อดูตะวันขึ้น
   “อืม ดลก็เหมือนกัน”
   ผ่านเวลา ผ่านชั่วโมง เหล้าก็หมดในเวลาตีสองดลจึงชวนนานไปนอนในเต้นท์

   “นานไปนอนกันเถอะ ดลหนาวและอยากนอนแล้ว”
   “ยังไม่ไป นานอยากนอนดูดาว รอดูทางช้างเผือก”
   “ดลบอกแล้วไง ว่าแม้ไม่มีทางช้างเผือกให้อธิฐานแต่ดลก็อธิฐานไว้แล้ว ไป เข้าไปนอน”
   ดลดึงตัวนานขึ้น เอาพานานไปนอนในเต้นท์
   “นานนอนนะ ดลจะกอดนานเอง”
   “อืม”
   “นาน”
   “อืม”
   “ดลรักนานสุดหัวใจ เลยนะ”
   นานถึงกลับสร่างเมาเมื่อได้ยินคำพูดนี้ออกจากปากของดล ในยามที่สายลมพัดพาแบบนี้ เสียงของสายลมไหวทั้งสองสบตากัน
   “ดลรักนานไหม”
   “คือนาน คือนาน ก็ชอบดลเหมือนกันนะ”
   “ดลถามว่านา รักดลไหม”
   “อืม นานก็รักดลที่หัวใจเช่นกัน”
   ทั้งสองจ้องหน้ากันแล้วริมฝีปากของทั้งสองก็สัมผัสกัน และมือของดลก็ลูกไล้ไปตามร่างกายของนานพร้อมทั้งถอดเสื้อผ้าของนานออกและถอดของตัวเองด้วยสุดท้ายทั้งสองเหลือเพียงตัวเปล่าไร้อาภรณ์ใด ๆมาปิดปังอารมณ์เร้าร้อนของทั้งสองได้ ดลกำลังสอดใส่ความรักให้กับนานอย่างค่อยเป็นค่อยไป
   “ดล นานเจ็บนะ”
   “เดียวดลจะทำเบา ๆ นะ นานจะเป็นของดลตลอดไป”
   ทั้งสองสัมผัสกันจนถึงจุดสุดท้ายของบทเพลงรักและนอนกอดกันจนถึงเช้า
   “ดลตื่นได้แล้ว ลด ๆ “
   “ทำไมต้องตื่นละนาน ดลกำลังได้นอน”
   “นานจะไปดูตะวันขึ้นบนภูชี้ฟ้า”
   ดลสะดุ้งตื่นรีบแต่งตัวแล้วนานก็แต่งตัวเช่นเดียวกัน จากนั้นทั้งสองก็พากันขึ้นภูชี้ฟ้าด้วยกันตลอดทางนานชื่นชมกับดอกไม้ป่าและน้ำค้างบนยอดหญ้าดลจับมือนานตลอดระยะทางการเดินทางที่สูงชัน โดยไม่สนสายตาของผู้คนรอบข้าง

   “ดล นานชอบที่นี่จังมันเป็นความทรงจำที่ดีที่สุดสำหรับเราสองคน”
   “ดลก็เหมือนกัน ดลจะจำความทรงจำครั้งนี้ตลอดไปและสัญญาว่าดลจะอยู่และรักนานตลอดไป”

   เขาทั้งสองรอชมพระอาทิตย์ขึ้นรอบข้างของดลและนานเต็มไปด้วยผู้คนและไอหมอกหนาว เวลาตี 5.30 นาที พระอาทิตย์แรกขึ้นฉายแสงมาพร้อมกับคลื่นเมฆ ราวกับสวรรค์ทั้งสองกอดกันและกันในอ้อมแขนของแสงแดด
    เวลาประมาณ 9.00 น.ดลและนานเดินทางลงจากภูชี้ฟ้าเดินทางต่อเพื่อไปกินขาหมูหมั่นโถแบบชาวจีนยูนานที่ผาตั้งเสร็จจากการกินอาหารที่อร่อยที่สุดแล้ว ทั้งสองก็เดินทางกลับพร้อมกับบทเพลงรักเหมือนเช่นการเดินทางมาภูชี้ฟ้า
   ระหว่างทางบ้านห้วยหกเส้นทางเชื่อมต่อระหว่างอ.เวียงแก่น และอ.เชียงของ สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นรถที่ดลขับขับเสียหลักพุ่งชนลงเหวตรงบริเวณจุดชมวิวแม่น้ำโขงดลและนานได้รับบาดเจ็บสาหัส นานได้สติก่อนจึงเรียกให้ดลตื่น เสียงตอบรับของดลหายไปแล้วนานก็สลบไปในที่สุด
   นานนอนแบบไม่รู้สึกตัวเป็นเวลา 3 วัน 3 คืนที่โรงพยาบาลที่มีคุณภาพที่สุดในจังหวัดเชียงราย จนถึงวันที่ 4 นานตื่นขึ้นมาด้วยความกระหายน้ำ เมื่อลืมตาตื่นนานได้พบพ่อกับแม่มาอยู่เคียงข้าง นานจึงขอน้ำดื่มจากผู้เป็นแม่แม่นานดีใจมากที่นานฟื้นขึ้นมา จนน้ำตาแห่งความดีใจไหลออกมาส่วนพ่อเรียกคุณหมอเพื่อมาดูอาการ
   “แม่ ไอ้ตัวดีของแม่อยู่ที่ไหน เป็นยังไงบ้าง”แม่ร้องไห้หนักยิ่งขึ้น
   “ดลเขา ดลเขา”
   “ดลเป็นไร แม่ ดลเป็นอะไร”
   “ดลเขา ดลเขา จากเราไปแล้วลูก เขาจากเราไปแล้ว”

   นานกรีดร้องเหมือนคนบ้าคลั่งน้ำตามันไหลลงมาบนบ่าของแม่มันเหมือนเข็มล้านเล่มมาทิ่มแทงหัวใจของนานอย่างเป็นที่สุด
   “ไม่ ดลต้องไม่ไปจากนานดลสัญญาจะอยู่กับนานตลอดไปไง ดล............”

   สายลมหนาวปะทะหน้าต่างห้องพักของนานสายตาเขาล่องลอยไปไกลแสนไกล ความเจ็บปวดประเดประดังเข้ามาในห้วงหัวใจส่งผลให้ร่างกายของนานทรุดโทรมลงไปอีกมาก

   5 ปีผ่านมา นานยังไม่เปลี่ยนแปลงไปไหนนานจบการศึกษาและทำงานฝ่ายประชาสัมพันธ์ในโรงแรมระดับห้าดาวของเชียงรายจึงมีชายหนุ่มที่มีทั้งฐานะ การศึกษา ตำแหน่งสูงเข้ามาห้อมล้อมมากมาย แต่เขาไม่สนใจใครเลยนอกว่าคนที่ชื่อ “ดล” คนที่เขารักที่สุดในชีวิต
   “ดล” ชยหนุ่มธรรมดาชอบวาดรูป ชอบอิสระ หายไปจากชีวิตของนานตราบนานเท่านาน แม้ดลจากไปไกลแสนไกลแต่นานก็ไม่ลบเลือนดลไปจากหัวใจ
   “วันนี้หรือวันไหน ๆดลยังเป็นสายลมหนาวที่อบอุ่นสำหรับคนที่ชื่อนานตลอดไป” บันทึกเวลาบนความทรงจำหน้าสุดท้ายของนานก็จบลงพร้อมหยดน้ำตาของนานเช่นทุกคืน.............................

pumithatn

ขอบคุณมากครับ