++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 8
ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกทีความเดิมตอนที่แล้ว
“ทำไมวะ เป็นได้ไงเมื่อก่อนเห็นมั่นวิ่งไปวิ่งมาไม่เห็นเป็นอะไรนี่” ปอยังไม่หายสงสัย
“ก็แว่นมันนั่นแหละ ที่มันใส่อยู่มันแว่นอ่านหนังสือ ไม่ใช่แว่นเดิน”ราญ เรียกแว่นทั้ง ๒ อันนั้นสั้นๆ
“อะไรของเอ็ง แว่นอะไรแล้วมันต่างกันยังไงวะ” ปอนึกถึงตอนที่เห็น ตั้ม เปลี่ยนแว่นที่ห้องสมุดเมื่อหลายวันก่อน
**** Hidden Message *****
“อ้าว เป็นอะไรไปวะ ไม่กินอีกคนนึงแล้ว”ต่อ พูดพลางมองตาม ราญ ที่กำลังเดินออกจากโรงอาหารไป
“คนเค้าจะไปทำหน้าที่ พี่ชายที่แสนดีของน้องสาวผู้น่ารักปล่อยไปเหอะ” กร พูดยิ้มๆ “จก กับ ต่ออย่าเพิ่งกินกับข้าวของ ตั้ม กับ ราญ นะ เผื่อจะกลับมากินกันต่อ” กร พูดจบก็กินก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นของเขาต่อไปทำเป็นไม่สนใจกับสายตาอาฆาตเล็กน้อยของ จก กับ ต่อ ในขณะที่ ตุ่ม กับ เต่าหันไปยิ้มให้กัน
ขออ่านต่อนะครับ ขอบคุณ๕รับ สนุกมากๆเลย ขอบคุนครับ ขออ่านหน่อยน่ะ ขอบคุณมากนะ ความจริงที่เจ็บปวด ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]