++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 8

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ทำไมวะ เป็นได้ไงเมื่อก่อนเห็นมั่นวิ่งไปวิ่งมาไม่เห็นเป็นอะไรนี่” ปอยังไม่หายสงสัย
“ก็แว่นมันนั่นแหละ ที่มันใส่อยู่มันแว่นอ่านหนังสือ ไม่ใช่แว่นเดิน”ราญ เรียกแว่นทั้ง ๒ อันนั้นสั้นๆ
“อะไรของเอ็ง แว่นอะไรแล้วมันต่างกันยังไงวะ” ปอนึกถึงตอนที่เห็น ตั้ม เปลี่ยนแว่นที่ห้องสมุดเมื่อหลายวันก่อน
“ตั้ม มันใช้แว่น ๒ อัน อันนึงเป็นแว่นอ่านหนังสือเอาไว้ใส่อ่านหนังสือหรือทำงานตอนที่นั่งอยู่กับที่ ถ้าใส่เดินแล้วมันจะเวียนหัว เพราะมันจะเป็นพื้นเอียงๆเหมือนทางลงเขา แต่มันจะเห็นอะไรค่อนข้างชัด” ราญ ค่อยๆอธิบาย “ส่วนแว่นเดินน่ะ มันจะมองเห็นพี้นเหมือนปรกติ แต่มันจะมองอะไรไม่ค่อยชัด ยิ่งห่างๆก็เหมือนภาพเบลอๆไปเลย”
“มิน่า มันถึงทำท่าเหมือนมองไม่เห็นกูตั้งหลายที” ปอ อุทานเบาๆ แววตาบอกถึงความเสียใจ
“มีอะไรกันรึเปล่า” ราญ ถาม “ไม่สิ ต้องมีอะไรแน่ๆ นายบอกเรามาดีกว่าว่าเกิดอะไรขึ้น นายถึงต้องตามมาหาเรื่อง ตั้ม มันถึงตึกนี้” ราญ คาดคั้น
“ใครว่ากูมาหาเรื่องมัน” ปอ เถียง
“ก็เราเห็นอยู่เมื่อกี้ไง หรือนายจะบอกว่าเราเข้าใจผิด นายบอกเรามาดีกว่า ว่าเรื่องมันเป็นยังไง” ราญ ยังคงคาดคั้นเสียงเรียบๆ
ปอ เถียงไม่ออก เพราะความจริงเขาตั้งใจแบบนั้นจริงๆ แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่า เขาเข้าใจผิด ตั้ม ไม่ได้เมินเขาเลยสักนิด แต่ ตั้ม มองไม่เห็นเขาจริงๆเพราะแว่นที่ ตั้ม ใส่อยู่
“ไม่บอกก็ตามใจ เราจะไปดูว่า ตั้ม มันเป็นยังไงบ้าง” ราญ พูดจบก็หันหนังทำท่าจะเดินออกไป แต่ก็หันกลับมาพูดกับ ปอ อีกครั้ง “เราหวังว่านายคงเข้าใจในสิ่งที่นายเห็นได้ถูกต้องทั้งหมดนะ” ราญ พูดเหมือนกับจะประชด ปอ แล้วหันหน้ากลับไป
“เดี๋ยว ราญ เราจะเล่าให้ฟัง” ปอ ตัดสินใจ เพราะคิดว่า ราญ คงเป็นคนที่สามารถให้คำตอบกับเขาได้ดีที่สุด
แล้วเรื่องในห้องสมุดและเรื่องที่เกิดขี้นบนระเบียงตึก ก็ได้ถูกถ่ายทอดออกมาจากปากของ ปอ ให้ ราญ ฟัง
“เมื่อกี้เราบอกนายแล้วเรื่องแว่นของ ตั้ม นายก็เข้าใจซะด้วยว่ามันไม่ได้เมินนาย แต่มันมองไม่เห็นนายจริงๆ” ราญ สรุป
“เออ กูก็เพิ่งรู้จากเอ็งนี่แหละ แล้วเรื่องนี้พวก ไอ้ศักดิ์ มันรู้มั๊ยวะ” ปอ ถามอย่างนึกขึ้นได้
“คนอื่นเราไม่รู้ว่ารู้รึเปล่า แต่ ชัย มันรู้ เราบอกมันเอง” ราญ เคยเล่าให้ ชัย ฟังเมื่อตอนที่ ชัย มาหาเขาที่บ้านตอนเปิดเทอมใหม่ๆ
“แล้วทำไม ชัย มันไม่เล่าให้กูฟังวะ” ปอ ถามอย่างหัวเสีย
“อันนี้ นายต้องไปถาม ชัย มันเอง แต่เราคิดว่า ชัย คงไม่คิดว่ามันจะสำคัญจนกลายเป็นเรื่อง แล้วไม่คิดว่านายจะเข้าใจ ตั้ม ผิดถึงขนาดนี้ ก็เลยไม่ได้เล่า” ราญ ตอบยิ้มๆ
... นั่นสินะ ราญ พูดถูก ราญ มันดีตรงทำความเข้าใจกับเพื่อนๆ แล้วก็มีเหตุที่ดีเสมอในการอธิบายถึงการกระทำของเพื่อนๆ มันถึงได้เข้าใจ ตั้ม มากกว่าคนอื่น... ปอคิด
........แล้วตัวเขาควรจะทำอย่างไรดี ถึงจะแก้ไขเรื่องคราวนี้ได้ มันคงง่ายเหมือนครั้งแรกที่เขาทำมือของ ตั้ม เจ็บเมื่อตอน ม.๑ คราวนั้นเขาก็รู้สึกอาย ราญ อยู่แล้ว ที่มาเห็นเขากับ ตั้ม ที่ห้องสมุด แล้วยังอุบัติเหตุในห้องเมื่อตอน ม.๒ เขาแน่ใจว่า ราญ ต้องรู้แน่ๆ ว่าเขาเองนี่แหละ เป็นคนขัดขา ตั้ม จนหกล้ม .........เขาคิดว่า ราญ รู้ แต่ทำไม ราญ ไม่พูดออกมา....... มาครั้งนี้อีก เหมือน ราญ พยายามอธิบายสิ่งต่างๆเพื่อ   ตั้ม.......ทำไม.......คำตอบอย่าให้เป็นอย่างที่เขากลัวเลย ไม่อย่างนั้น ตั้ม คงเลือก ราญ มากว่าที่จะเลือกเขา
๑๕ ความหวังของพี่ชาย
“แล้วนายก็เลยทำแบบนี้ นายคิดว่ามันดีแล้วเหรอ” ราญ พูดขึ้น เมื่อเห็น ปอ นิ่งไป “ความเข้าใจผิดมันจะทำให้พวกนายเจ็บกันทั้งคู่”
“เจ็บทั้งคู่เหรอ ไม่จริงมั๊ง กูว่ากูเจ็บกว่ามัน มันเจ็บแค่มือ แต่กูน่ะ เจ็บใจ” ปอว่า
“แล้วนายรู้ได้ยังไง ว่าใจ ตั้ม มันไม่เจ็บ นายไม่ได้ยินที่มันถามก่อนเดินไปหรือไง” ราญเริ่มเสียงเข้มขึ้น
“กูไม่ทันได้ฟัง” ปอ ตอบห้วนๆ
“ว่าแต่เขา อิเหนาเป็นเองนะ ปอ เมื่อกี้นายว่า ตั้ม มันว่าไม่ฟังนาย แต่นายก็ไม่ได้ฟังมันเหมือนกัน” เสียง ราญ อ่อนลงอย่างระอาใจ
ราญ ได้ยินตั้งแต่ประโยคแรกที่ ปอ พูดกับ ตั้ม เมื่อสักครู่แล้ว เพราะเสียง ปอ ไม่เบาเลย ราญ เดินตามมาเมื่อเห็น ปอ จูงมือ ตั้ม เดินผ่านห้องเรียนของเขาไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเขามองเห็น ตั้ม เดินหน้าซีดพลางเอามือกดที่หัวคิ้ว เขาจึงตัดสินใจเดินตามมา โดยที่มี วา และ เต่า ที่กำลังนั่งคุยอยู่ด้วยกันเดินตามมาด้วย ทั้งสองคนไม่เห็นพวกเขา เพราะ ปอ ยืนหันหลังมาทางที่เขาเดินมา ส่วน ตั้ม กำลังก้มหน้าเอามือกุมขมับ ขณะที่พูดกับ ปอ อยู่ ก็ยังไม่เอามือออกจากขมับอยู่อย่างนั้น
“ปอ ถ้านายยังทำอย่างนี้ ต่อไปใครจะรู้ว่าใจ ตั้ม มันจะยิ่งเจ็บกว่านายตอนนี้ซะอีก แล้วถ้าถึงตอนนั้นนายจะทำยังไง นายจะทนได้มั๊ย”
“................................” ปอ กำลังคิดว่า ราญ จะบอกอะไรเขากันแน่
“นายเคยทำให้มันเจ็บที่มือมาครั้งนึง คราวนั้นมือมันเจ็บ ใจมันก็เจ็บเพราะคิดว่าถูกเพื่อนเกลียด แล้วนายก็ทำให้ ตั้ม มันหายเจ็บด้วยวิธีของนายที่ทำในห้องสมุดคราวนั้น ต่อจากนั้นนายก็จะทำให้มันเจ็บตัวอีก เมื่อตอนที่มันล้มในห้องเรียน  ตอนที่นายทำเรื่องพวกนั้น นายคิดว่าใจ ตั้ม มันจะเป็นยังไง นายคิดว่าใจมันไม่เจ็บเหรอไง” เสียง ราญ แข็งขึ้นมาอีกเมื่อเขาคิดถึงเรื่องเหล่านั้นขึ้นมา เขายังจำได้ถึงคำพูด น้ำเสียง และรอยยิ้มที่ ปอ กับ ตั้ม ในห้องสมุดวันนั้น วันที่เขาตาม ตั้ม ไปที่ห้องสมุด ยังมีวันนั้นอีก ยังมีวันที่ ตั้ม ปกป้อง ปอ ด้วยความห่วงเพื่อน ทั้งๆที่ ปอ ทำให้ ตั้ม เจ็บจนต้องหยุดเรียนไปหลายวัน และวันที่เขาได้เห็น ตั้ม ร้องไห้แบบนั้นเป็นครั้งแรก วันที่เขารู้สึกว่าหัวใจเจ็บปวดอย่างสาหัส เพราะไม่สามารถปกป้องน้องอันเป็นที่รักของเขาได้
“กู...............กู...............” ปอ พูดไม่ออก ราญ รู้จริงๆด้วย ว่าเขาเป็นคนขัดขา ตั้ม เมื่อคราวนั้น
“ตอนนั้นนายก็เห็นว่า ตั้ม มันเป็นยังไงมั่ง บอกตรงๆ ตอนนั้นเราอยากจะตะบันหน้าพวกนายให้หมอบจริงๆ” ราญ พูดแล้วถอนหายใจ
“กูรู้นะราญ ว่าเอ็งก็.......” ปอ พูดหวั่นๆ
“หยุดเลย ปอ เราไม่ได้คิดแล้วก็ไม่เคยคิดแบบนั้น” ราญ พูดขัดขึ้นมาก่อนที่ ปอ จะพูดอะไรต่อ เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่ ราญ จะพูดต่อ “เราเคยคิดนะ ปอ เราเคยคิดว่าเราอยากมีน้องสาวซักคน” ราญ พูดต่อด้วยสายตาที่เปี่ยมด้วยความฝัน “น้องสาวหน้าตาน่ารัก ตาโตๆ
ปากนิด จมูกหน่อย แก้มใสๆ ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มอยู่เสมอ น้องสาวที่ชอบวิ่งมาเกาะแขนเรา ให้เราจูงมือพาไปทางโน้นทางนี้
แล้วเรียกเราว่าพี่ชาย...พี่ชาย ไม่ว่าเวลาจะเปลี่ยนไปแค่ไหน ก็ยังเป็นน้องสาวเล็กๆ ไร้เดียงสาของเราตลอดไป แต่นายคงรู้ มันคงเป็นไปไม่ได้” สายตาของ ราญ สลดลงนิดหนึ่ง ปอ ยังคงนิ่งฟัง
“คนเรานะ ปอ พอโตขึ้น ความไร้เดียงสามันจะค่อยๆลดลง รอยยิ้มกับแววตามที่เคยใสซื่อ มันจะเริ่มมีอะไรเข้ามาบดบัง ยิ่งเริ่มโตความเป็นเด็กของคนเรามันก็ยิ่งหายไป จนเราเริ่มหมดหวัง ที่จะมีน้องสาวที่แสนบริสุทธิ์ไร้เดียงสาเหมือนเด็กน้อย” ปอ ยังคงนิ่ง รู้สึกแปลกใจในความคิดและความรู้สึกของเพื่อนที่อยู่ตรงหน้า ไม่น่าเชื่อ คนที่ตัวสูงใหญ่ดูเข้มแข็ง เป็นผู้ใหญ่มากกว่าอายุ ทั้งขยันเรียน เอาการเอางาน มีความรับผิดชอบ จะมีความในใจแบบนี้
“จนกระทั่งเรามาเจอ ตั้ม” ราญ พูดต่อ สายตาเริ่มทอประกายอ่อนโยน “ถีงมันจะผิดกว่าที่เราหวังไว้นิดหน่อย ฮ่าๆๆๆ นิดหน่อยเท่านั้น” ราญ หัวเราะแล้วส่ายหน้าเบาๆ ๒-๓ ครั้ง “นี่ก็นานแล้วที่เรารู้จักกับ ตั้ม ถึงจะมีบางช่วงที่รอยยิ้มของมันหายไป แต่รอยยิ้มที่ทั้งสดใส บริสุทธิ์และไร้เดียงสาของมันก็กลับมาได้ทุกครั้ง รอยยิ้มของมันไม่เคยเปลี่ยน ตั้ม ยังคงวิ่งตามเราต้อยๆ มาเกาะแขนเรา ให้เราจูงมือไปโน่นไปนี่ ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ สำหรับเรา มันเป็นเหมือนน้องที่เราเคยอยากได้ ตอนนี้เรามีน้องสมใจที่เราหวังแล้ว”
“แต่ตอนนี้ มันคงเกลียดกูน่าดู” ปอ พูดเบาๆ
“เราจะบอกอะไรนายอย่างหนึ่งนะ ปอ นายตั้งใจฟังดีๆ” ราญ ตัดสินใจแล้วว่า ควรจะบอกเรื่องนี้ให้ ปอ รู้ ก่อนที่ความใจร้อนและะเจ้าอารมณ์ของ ปอ อาจจะทำให้ ตั้ม เจ็บ อีก เขาไม่อยากเห็น ตั้ม ร้องไห้แบบนั้นอีกเป็นครั้งที่ ๒
“ปอ” ราญ มองหน้า ปอ สีหน้าจริงจัง “ตั้ม น่ะ มันไม่เคยโกรธหรือเกลียดนายเลยสักครั้งนะ กระทั่งพวก ศักดิ์ ตั้ม มันก็ไม่เคยคิด ตลอดเวลาที่ผ่านมา คนที่ ตั้ม มันเคยเกลียด มีอยู่คนเดียว” ราญ พูดช้าๆ อย่างชัดเจนทุกคำ
“มันคงเกลียดกูนี่แหละ” ปอ พูดเสียงเข้ม
“ปอ เราขอบอกนายอีกทีนะ ตั้ม ไม่เคยโกรธหรือเกลียดนายซักครั้ง” ราญ ย้ำ
“แล้วมันเกลียดใคร เกลียดเอ็งเหรอไง” ปอ พูดประชดออกไป
“ตั้ม มันเกลียดตัวมันเอง” ราญ มอง ปอ นิ่ง
“.............................” ปอ งุนงงกับคำพูดของราญ นึกในใจว่า .........วันนี้มันพูดอะไรของมันวะ แต่ละอย่าง........
“มึงพูดไร เกลียดตัวเอง กูไม่เข้าใจหว่ะ” ราญถอนใจ อยากจะโผล่งออกไปว่า ......เหมือนที่นายกำลังเกลียดตัวเองอยู่ตอนนี้ไง.... แต่อย่าดีกว่า เดี๋ยวเสียเรื่องหมด ปอ มันไม่ยอมรับหรอก
“ใช่ ปอ .... ตั้มมันเกลียดตัวเอง มันว่าทำไมตัวมันไม่ปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น มันไม่สามารถทำให้ตัวดำๆของมันขาวขึ้นได้ มันไม่สามารถทำให้หน้าตาที่น่าเกลียดของมันดูดีขึ้นมาได้ มันไม่สามารถเปลี่ยนเสียง เและวิธีการพูดแบบเด็กๆของมันที่เพื่อนๆรำคาญได้ มันเกลียด
ที่มันทำตัวไม่ดี เพื่อนๆถึงเกลียดมัน”
“แล้วมึงรู้ได้ยังไงว่า ตั้ม มันคิดอย่างนั้น แล้วใครไปพูดว่ามันแบบนั้น..........อ้อ กูลืมไป มึงมันพี่ชาย รู้ความคิดน้องดี” ปอ พูดแล้วเหยียดปาก ส่งสายตากวนโมโหให้ ราญ....ดูมันถามมาได้ ว่าใครพูด ลืมใช่มั๊ย เดี๋ยวจะทำให้นึกออกเอง......ราญ คิดในใจ
“เราไม่ได้รู้เองหรอกนะ ปอ แต่เราฟังมาจากปาก ตั้ม เองเลย นายอย่าเพิ่งพูดอะไร เรารู้ว่านายกำลังโกรธ แล้วพวกนายเองไม่ใช่หรือไง
ที่คอยตอกย้ำ ตั้ม มันอยู่ทุกวัน เรียกว่าไอ้ดำ ไอ้อัปลักษณ์ ไอ้เหม็นเน่า ไอ้แห้ง” ราญ พูดกระแทกเสียง ปอ อึ้งไปนิดหนึ่ง .......เออ เพิ่งจะนึกได้เหรอไง ที่จริงไม่น่าลืมได้นะ เรื่องแบบนี้... ราญ รู้สึกเหมือนสะใจนิดๆ ที่เห็นสีหน้าลำบากใจของ ปอ
“เราบอกนายแล้วไง เรารัก ตั้ม มันเหมือนเป็นน้องแท้ๆของเรา แล้วเราก็รู้ว่า ตั้ม เองมันก็รักเราไม่แพ้พี่ๆสองคนของมัน แล้วเรื่องนี้มันก็พูดให้เราฟังจากปากของมันเองอย่างที่เราบอก มันยังย้ำอยู่หลายครั้งว่าอย่าบอกใคร ถ้าจะให้ดี ลืมไปเลยก็ได้ แต่เราจะไม่ลืมหรอก
แล้วคิดว่านายเองก็ควรรู้ไว้ด้วย ”
............ขอโทษนะ ตั้ม ที่พี่ชายคนนี้ผิดสัญญา แต่ความลับของเราเรื่องนี้ ปอ ควรได้รู้
แล้ว ราญ ก็เริ่มเล่าให้ ปอ ฟัง ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้น เมื่อภาคเรียนที่แล้ว
......... ภาคเรียนที่พวกเขายังเรียนอยู่ ม.๒
.........วันจันทร์ที่ ตั้ม กลับมาเรียน หลังจากที่หยุดเรียนไปถึง ๓ วัน
๑๖ คนที่ถูกเกลียด
วันแรกที่ ตั้ม กลับมาเรียนหลังจากที่หยุดเรียนไปถึง ๓ วัน เมื่อถึงเวลาพักเที่ยง ผมเห็นพวก ศักดิ์ เดินเข้าไปคุยอะไรกับ ตั้ม สักอย่าง พวกผมยืนมองอยู่ห่างๆ กะระยะว่าหากมีเรื่องอะไร จะได้เข้าไปช่วยได้ทัน กร บอกพวกเรามาตั้งแต่ตอนที่สนิทกันแรกๆว่า พวกเราควรดูอยู่ห่างๆ มากกว่าการเข้าไปกีดกันพวกศักดิ์ไม่ให้เข้าใกล้ ตั้ม เพราะอาจทำให้พวก ศักดิ์ กลั่นแกล้ง ตั้ม รุนแรงกว่าเดิม ซึ่งผมก็เห็นด้วย เพราะเท่าที่ผมเห็นก็ีมีเพียงการจับไปตามแขนขา จับกอดบ้าง จับหอมหรือหยิกตามแก้มบ้าง ซึ่งการหยอกล้อแบบนี้ดูแล้วอาจจะหนักไปสักหน่อยสำหรับความรู้สึกของ ตั้ม  แต่ไม่รุนแรงถึงขั้นเจ็บเนื้อเจ็บตัวสักครั้ง มีครั้งที่ผ่านมาเมื่อสัปดาห์ที่แล้วนั่นแหละ ที่ ตั้ม เจ็บตัวจนถึงกับต้องหยุดเรียนไป นานพอสมควร ตั้ม ก็ก้มหน้าวิ่งออกมาจากกลุ่มของศักดิ์ ที่ล้อมอยู่
“คุยอะไรกับพวกนั้น” จก ถามออกไป ตั้ม วิ่งเลยกลุ่มพวกผมไปข้างหน้า แล้วถึงได้เงยหน้าขึ้นมาตอบ โดยที่ไม่ได้หันกลับมามองใคร
“ไม่มีไร ไปกินข้าวกันเหอะ หิวแล้ว”
“ไม่มีอะไร แล้วทำไมคุยกันนานขนาดนั้น” ตุ่ม ถามอีก
“เรื่องไร้สาระตามเคยแหละ รู้ๆกันอยู่ ไปกินข้าวเหอะ หิวๆ เดินช้าตามเราไม่ทันนะ” พูดจบ ตั้มก็วิ่งเหยาะๆตรงไปยังโรงอาหาร ผมเห็น ตั้ม เอามือเช็ดอะไรที่ตา ......คงจะไม่ใช่น้ำตา.......ถ้าผมไม่คิดมากไปเองนะ
“ดูมัน เมื่อกี้ยังเหมือนจะสลดอยู่เลย วิ่งแผล๋วไปโน่นแล้ว เปลี่ยนอารมณ์เร็วจริง” เต่า ส่ายหน้าเหมือนกับระอาในพฤติกรรมที่แปรเปลี่ยนไปตามความแปรปรวนของอารมณ์ของตั้ม โดยไม่มีการปิดบังหรือเสแสร้ง
“ตั้ม มันไม่อยากให้พวกเราเป็นห่วงน่ะ” ผมพูดแล้วก็ออกวิ่งเหยาะๆตาม ตั้ม ไป พอวิ่งทันก็จูงมือ ตั้ม เดินไปโรงอาหาร พร้อมกับเพื่อนๆที่วิ่งตามกันมา
“เราอิ่มแล้ว ไปก่อนนะ” ตั้ม พูดขึ้นหลังจากที่นั่งทานข้าวราดแกงไปได้สักครู่ แล้วก็ลุกขึ้นเดินออกจากโต๊ะไป
“ทำไมมันอิ่มเร็วจังวะ เพิ่งกินได้ไม่กี่คำเอง” จก พูดขึ้นแล้วมองไปที่จานข้าวของ ตั้ม อย่างเสียดาย “ปูจ๋าของโปรดมันก็ไม่แตะสักคำ”
“งั้นเอ็งกินไป เสียดายนักก็” พูดจบ ราญ ก็เลื่อนจานข้าวของ ตั้ม ที่อยู่ตรงข้ามมาให้ จก ที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วก็หยิบเป้ลุกออกจากโต๊ะไปอีกคน
“อ้าว เป็นอะไรไปวะ ไม่กินอีกคนนึงแล้ว”ต่อ พูดพลางมองตาม ราญ ที่กำลังเดินออกจากโรงอาหารไป
“คนเค้าจะไปทำหน้าที่ พี่ชายที่แสนดีของน้องสาวผู้น่ารักปล่อยไปเหอะ” กร พูดยิ้มๆ “จก กับ ต่ออย่าเพิ่งกินกับข้าวของ ตั้ม กับ ราญ นะ เผื่อจะกลับมากินกันต่อ” กร พูดจบก็กินก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นของเขาต่อไปทำเป็นไม่สนใจกับสายตาอาฆาตเล็กน้อยของ จก กับ ต่อ ในขณะที่ ตุ่ม กับ เต่าหันไปยิ้มให้กัน

mind19mindPSU

ขออ่านต่อนะครับ

aRmkung

ขอบคุณ๕รับ

manza555

สนุกมากๆเลย

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

ความจริงที่เจ็บปวด

pearl9845

ขอบคุณครับ