++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 23
ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกทีความเดิมตอนที่แล้ว
“ก็ ปอ ไม่เคยกลับบ้านผิดเวลานี่จะสี่โมงอยู่แล้ว ที่บ้านจะว่าไงอะ” ตั้มบอกด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“งั้นกูกลับก่อนก็ได้” ปอ พูดน้ำเสียงดีขึ้นพร้อมกับยิ้มแป้น พลางหยิบเป้ที่วางอยู่บนพื้นมาสะพาย .... ที่แท้มึงห่วงกู ชื่นใจฉิบหายเลย
“พรุ่งนี้เจอกันนะ ลูกหมาน้อยของกู” ปอพูดแล้วก็เอามือขยี้ปอยผมด้านหน้าของ ตั้ม เบาๆด้วยความรักและเอ็นดู ตั้มก็ได้แต่ยิ้มให้
**** Hidden Message *****
“เอ็งจะให้กูไปถามมันเหรอแล้วทำไมมึงไม่ไปเองวะ” ชัย พูดอย่างใช้ความคิด
“เราไม่มีเวลา นายก็รู้ว่าเราเรียนหนักแค่ไหน นี่ถ้าบ้าน ตั้มมีโทรศัพท์เราก็จัดการเองเรียบร้อยไปแล้ว” ราญ บอกไปสีหน้าแสดงออกถึงความกังวล “ไอ้ปอ นี่ก็เหลือเกินก่อเรื่องไม่หยุด แต่ก็น่าเห็นใจมัน”
“แล้วเอ็งว่ามันจะบอกความจริงกูเหรอวะ” ชัยถาม
ขออ่านต่อนะครับป๋ม ขอบคุณครับ สนุกมากๆเลย แกล้งกันแรงมากๆ สงสารตั้ม ขอบคุนครับ ขออ่านหน่อน่ะ ขออ่านหน่อน่ะ ขอบคุณมากนะ มีอะไรอีกน้า ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]