++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 23

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ก็ ปอ ไม่เคยกลับบ้านผิดเวลานี่จะสี่โมงอยู่แล้ว ที่บ้านจะว่าไงอะ” ตั้มบอกด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“งั้นกูกลับก่อนก็ได้” ปอ พูดน้ำเสียงดีขึ้นพร้อมกับยิ้มแป้น พลางหยิบเป้ที่วางอยู่บนพื้นมาสะพาย .... ที่แท้มึงห่วงกู ชื่นใจฉิบหายเลย
“พรุ่งนี้เจอกันนะ ลูกหมาน้อยของกู” ปอพูดแล้วก็เอามือขยี้ปอยผมด้านหน้าของ ตั้ม เบาๆด้วยความรักและเอ็นดู ตั้มก็ได้แต่ยิ้มให้

“เรากลับด้วยนะ เอ้อ....หายไวไวนะ ตั้ม” ไมค์พูด ตั้ม หันไปยิ้มให้ แล้ว ไมค์ก็เดินออกไปพร้อมกับปอ
“ตั้ม เป็นอะไรอะ” หมู ถามเสียงตื่นๆเมื่อเห็น ตั้ม มีน้ำตาไหลออกมา
“ศิลปี เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม เจ็บตรงไหน” วัฒน์ ถามด้วยความตกใจไม่แพ้กัน และยิ่งตกใจยิ่งขึ้น เมื่อเห็น ตั้มก้มหน้าปิดตา เม้มฝีปากแน่น ไหล่สะท้านไม่หยุด เพราะพยายามกลั้นน้ำตาและเสียงสะอื้นเอาไว้
เอาอีกแล้ว ทำไมเป็นแบบนี้ สงสัย ตั้ม เป็นตัวซวยจริงๆ อยู่บ้าน ก็เป็นต้นเหตุให้พ่อกับแม่ทะเลาะกันจนแยกกันอยู่ พอมาโรงเรียน ก็เป็นต้นเหตุให้เพื่อนทะเลาะกันอีก ตั้ม มันตัวซวย...
๔๘ ไม่กล้าบอก
“มึงเป็นอะไรของมึงวะ ขึ้นมาหาพวกกูถึงห้องแล้ว เสือกเอาแต่นั่งเงียบ” สิทธิ์ ถามพลางสงสัยในท่าทางของ ปอ ว่าทำไมเอาแต่นั่งขมวดคิ้ว ไม่ยอมพูดจา
“ไปทำอะไรไอ้ลูกหมามันอีกแล้วเหรอไงวะ” ชัย ถามยิ้มๆ ปอ เงยหน้าขึ้นมามองด้วยความตกใจ
“มึงรู้ได้ไงวะ” ปอ ถามด้วยความสงสัย
“ฮ่าๆ ที่แท้ไปมีเรื่องกับไอ้ลูกหมานี่เอง มิน่าเป็นหมาหงอยเลยนะมึง” สิทธิ์ พูดแล้วก็หัวเราะใหญ่
“กูกลุ้มจะตายห่าอยู่แล้ว มึงยังหัวเราะอีก” ปอ พูดอย่างอารมณ์เสีย
“ตกลงคราวนี้มึงไปทำอะไรเข้าอีกวะ หรือมีหมาตัวไหนจะมาคาบลูกหมามึงไปแดก” ชัย พูดกลั้วหัวเราะ
แล้วปอก็เล่าเรื่องที่เกิดขี้นเมื่อวานนี้ให้ทั้งสองคนฟังอย่างละเอียด ไม่เว้นแม้แต่เรื่องที่ ไมค์ พูดขอโทษก่อนที่จะแยกกันกลับบ้าน
“วันนี้มันไม่มาโรงเรียน กูเป็นห่วงหว่ะ”
“ไอ้เชี่ย ปอ มึงก่อเรื่องกับน้องกูไม่หยุดเลยนะมึง” ชัย เผลอพูดด้วยความโมโห
“อ้าว มันเป็นน้องมึงตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” สิทธิ์ ถาม งงๆ
“พอแล้วมึง เลิกเก๊กกันได้แล้ว หรือมึงไม่ได้คิดว่าไอ้ตั้ม เป็นน้อง” ชัย พูดเลี่ยงไป
“ไหนๆกูก็พูดแล้ว มาเปิดอกพูดกันเลยดีกว่าหว่ะ ว่าอะไรเป็นอะไร” ชัยพูดเป็นงานเป็นการ
“กูน่ะทั้งรักทั้งห่วงมันนะเว๊ย มันน่ะน้องคนเล็กของกู กูคิดของกูแบบนี้ มึงว่ามา” ชัย หันไปถาม สิทธิ์
“กูเหรอ บอกไม่ถูกหว่ะ ว่าไปมันก็น่ารักดี แต่กูไม่ได้คิดมากขนาดมึง แค่เพื่อนที่อายุน้อยกว่า แล้วก็ไม่ค่อยสนิทกันมั๊ง” สิทธิ์ พูดห้วนๆ
“แล้วมึงอย่ามาเปลี่ยนที่หลังนะ กูจะหัวเราะให้ฟันหักเลย” ชัย ว่า แล้วก็หันหน้าไปทาง ปอ
“มึงก็อีกคน รู้สึกยังไงทำไมไม่บอกมันไปซะทีวะ เดี๋ยวก็โดนคาบไปแดกหรอก”
“กู...กูไม่กล้าหว่ะ” ปอ พูดขลาดๆ “เมื่อก่อนกูไม่กล้า เพราะกูรู้สึกว่าด้อยกว่ามัน กูรู้สึกว่า กูควรจะเก่งกว่ามัน ควรจะเข้มแข็งกว่ามัน และควรเป็นกูที่ปกป้องมัน” ปอ หยุดพูดนิดหนึ่ง แล้วถอนหายใจยาว “แต่ที่ผ่านมา มันเรียนเก่งกว่ากู ท่าทางมันเหมือนไร้เดียงสา แต่กูกลับรู้สึกว่ามันเข้มแข็งกว่ากูซะอีก ที่สำคัญ มันปกป้องกูตั้งหลายครั้ง กูละอายหว่ะที่จะไปบอกมัน ว่ากูรักมัน แต่กูทำอะไรให้มันไม่ได้ซักอย่าง มีแต่ทำให้มันเจ็บตัว”
“มึงคิดมากหว่ะ” ชัย พูดแล้วเอามือวางบนไหล่ ปอ พลางบีบเบาๆเป็นการปลอบใจ และให้กำลังใจไปด้วยในตัว
“ตอนนี้กูยิ่งไม่กล้า เพราะกูรู้ มันชอบคนอื่นอยู่ มันอาจจะยังไม่รู้ตัว แต่กูรู้”  ปอ พูดด้วยสีหน้าเศร้าๆ
“แล้วมึงจะยอมแพ้เหรอวะ” สิทธิ์ ถาม “มึงพยายามมาจนขนาดนี้แล้วนะเว๊ย ตอนนี้มันไม่รู้ตัว ทำไมมึงไม่พยายามทำให้มันชอบมึงแทนก่อนที่มันจะรู้ตัวล่ะวะ”
“นั่นดิวะ ตั้ม มันไม่ได้ต้องการคนที่เก่งกว่ามันหรอก มันต้องการคนที่ให้ความอบอุ่นมันได้ตะหาก มึงอาจจะรู้สึกว่ามันเข้มแข็ง แต่จริงๆน่ะ มันบอบบางกว่าที่มึงคิดเยอะ” ชัย พูดแล้วก็คิดถึงร่างของเด็กชายตัวบางๆ ที่นั่งร้องไห้อยู่หน้าโลงศพในคราวนั้น
“มึงพูดเหมือนมึงรู้ดี” ปอ หันมามอง ชัย ด้วยสีหน้าสงสัย “แต่ตอนนี้กูห่วงมันหว่ะ หยุดเรียนไปเป็นอะไรมากรึเปล่าก็ไม่รู้”
“ไม่เป็นไรมั๊งวะ คราวก่อนที่มันหยุดเรียน ก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก มันแค่ต้องการเวลาพักฟื้นมากกว่าคนอื่นเท่านั้นเอง” สิทธิ์ พูดให้กำลังใจ “คราวนี้คงเหมือนกันแหละวะ โดนไปหลายอย่างนี่ คงต้องพักผ่อนมากหน่อย กูว่า มึงลองถาม ครูอร ดูสิวะ ว่าทางบ้านมันติดต่อมาทางโรงเรียนบ้างหรือเปล่า” สิทธิ์ เสนอความเห็น
“เออ จริงสิ มึงบอกว่าคนที่ชื่อ วัฒน์ กับ หมู อยู่กับมันเมื่อวานไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่ลองถามสองคนนั้นด้วยล่ะวะ” ชัย พูดอย่างนึกขึ้นได้
“เออ จริงด้วยหว่ะ ทำไมกูไม่ทันคิดว่ะ งั้นกูรีบไปถามพวกนั้นดูก่อน” ปอ พูดจบก็วิ่งออกไปจากห้องของ ชัย กับ สิทธิ์ ทั้งสองคนหันมามองหน้ากันพลางส่ายหน้าด้วยความระอาใจ
“วัฒน์.....วัฒน์” ปอ เดินเข้าไปในกลุ่มที่กำลังคุยกันอยู่ แล้วเรียก
“มีอะไรเหรอ ปอ” วัฒน์ หันมายิ้มให้
“เอ้อ” ปอ รู้สึกไม่ค่อยดีกับสายตา นึก และ โอ ที่มองมาอย่างโกรธๆ
“นายรู้รึเปล่า ทำไม ตั้ม ไม่มาโรงเรียน” ปอ ตัดสินใจถาม
“อ้าว” วัฒน์ ทำหน้า งงๆ พลางหันไปมองหน้า หมู โอ โย่ง ดมและนึก ทีละคน แต่ละคนทำหน้าแหมือนไม่รู้ไม่ชี้  
“นี่ไม่มีใครบอก ปอ เหรอ” วัฒน์ ถามเพื่อนๆ
“บอกทำไม” นึก พูดห้วนๆ ปอ ได้ยินก็ทำหน้า งงๆ
“ปอ วันนี้ ศิลปี ไปหาหมอ แล้วก็ต้องไปตัดแว่นใหม่ที่โรงพยาบาล” วัฒน์ บอกพลาง ยิ้มให้
“พี่ชาย ศิลปี บอก ครูอร ไว้ตั้งแต่เมื่อวาน มีจดหมายลาล่วงหน้า แนบอยู่ในสมุดประจำชั้นแน่ะ”
“อ้าว เหรอวะ”...มิน่า ไม่มีครูถามถึงมันซักคน.. ปอ คิดแล้วถามไปอีก “แล้วเมื่อวานมันเป็นอะไรมากรึเปล่าวะ”
“ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอวะ นายเป็นคนชกมันเองนะ” นึก ตะคอกใส่
“กูไม่ได้ตั้งใจเว๊ย พวกมึงก็เห็น” ปอ ตะคอกกลับ
“ไม่เอาน่า นึก เมื่อวานมันอุบัติเหตุ ปอ ด้วยอย่ามีเรื่องกันเลย เดี๋ยว ตั้ม รู้เข้ามันจะคิดมาก” วัฒน์ ไกล่เกลี่ย
นั่นสิ เดี๋ยว ตั้ม มันจะคิดมาก เดี๋ยวมันจะเสียใจ เขานึกถึงที่ ราญ เคยเล่าให้เขาฟัง ว่า ตั้ม บอก ราญ ว่า...พี่ชายอย่าไปมีเรื่องกับใครเพราะ ตั้ม นะไม่ว่าใครเจ็บตัว ตั้ม ก็เจ็บด้วยนะ... แล้วยังเมื่อวานนี้อีก ที่ ตั้ม ห้ามเขาไว้ไม่ให้มีเรื่องกับ ไมค์ เขาจึงคิดว่า อย่ามีเรื่องกับ นึก เลยจะดีกว่า แต่ นึก ยังไม่ยอมหยุด
“นายน่ะมีแต่ทำให้ ตั้ม มันเจ็บตัวมาตั้งแต่สมัยเรียน ม.ต้น แล้ว” นึก พูดขึ้น ปอ หันมามองด้วยสีหน้าโกรธๆ สุดท้าย เหมือน ปอ จะพยายามระงับความโกรธไว้ แล้วก็เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง
“นึก เราว่านายพูดเกินไปนะ” หมู พูดอย่างไม่ค่อยพอใจ
“นั่นดิเราว่า ปอ มันยังจริงใจกับ ตั้ม อย่างน้อยเมื่อวานเราก็เห็นว่ามันห่วง ตั้ม มันจริงๆ มันไม่ได้คิดจะทำอะไรเพราะความสนุก มันยอมขาดเรียนไปนั่งเฝ้า ตั้งแต่คาบบ่ายจน ตั้ม มันฟื้น” โย่ง สนับสนุน
“พวกนายว่าเราเหรอไง” นึก ยิ่งโกรธมากขึ้น
“พอเหอะ เดี๋ยวจะทะเลาะกันเปล่าๆ มึงก็หึงจนหน้ามืดนะ ไอ้นึก” โอ พูดบ้าง
“กูหึงใคร” นึก หันมาตะคอกใส่ โอ
“เอ๊ะ มึงนี่ มาตะคอกกูทำไมวะ มึงจะหึงใคร ถ้าไม่ใช่หึงที่ ไอ้ปอ มันไป นั่งเฝ้า ไอ้ตั้ม อยู่เมื่อวานน่ะ”โอ พูดสีหน้าดุๆ
“กูไม่ได้หึงเว๊ย ไอ้ตั้ม มันไม่ได้เป็นอะไรกับกูซะหน่อย กูโกรธตะหากเว๊ยที่ ไอ้ตั้ม มันโดนชก” นึก เสียงอ่อนลง เมื่อรู้สึกตัวว่าเพื่อนๆเริ่มไม่พอใจ
“โกรธ ปอ มันก็ไม่ถูกนะ นึก เมื่อวานก็เห็นกันทุกคน ว่า ศิลปี เอาตัวไปบัง ไมค์ ไว้ ก็เลยโดนชกแทน” วัฒน์ พูดพลางยิ้มน้อยๆ เขาไม่สงสัยเลยว่าทำไม ตั้ม ถึงได้ทำแบบนั้น “ตั้ม มันไม่อยากให้เพื่อนๆทะเลาะกัน นายเองก็อย่าไปหาเรื่อง ปอ มันนัก เดี๋ยว ตั้ม มันจะลำบากใจ”
“ทำไมมันต้องลำบากใจวะ” นึก ถาม
“อ้าว ก็คนนึงเพื่อน อีกคนนึงแฟน เป็นมึง มึงจะเข้าข้างใครวะ” โอ พูดกลั้วหัวเราะ
“กูไม่ใชแฟนมันนะเว๊ย มึงพูดแบบนี้กูเสียหาย” นึก พูดเคืองๆ
“อ้าว นายจะเอายังไงแน่อะ นึก วันก่อนยังเห็นพูดอยู่ว่าถ้าได้ ตั้ม เป็นแฟนก็ดีไม่ใช่เหรอ” หมู ทำหน้าสงสัย
“นั่นเราพูดเล่น เราผู้ชายนะ จะไปเอาไอ้ตั้ม มันเป็นแฟนได้ยังไงวะ แค่คิดก็สยองแล้ว” นึก พูดพลางทำท่าเหมือนหวาดกลัวนักหนา
๔๙ โกหก
นี่ก็วันที่ ๓ แล้วสิวะที่มันไม่มาเรียน... ปอ คิด ขณะที่กำลังเรียนอยู่ในคาบวิชาหลังพักเที่ยง
ทำไมกูรู้สึกว่าห้องเรียนมันเงียบเหงาอย่างนี้วะ...ปอ มองโต๊ะที่ว่างเปล่าข้างๆ แล้วถอนหายใจยาว
“คุณครูค๊าบ ขออนุญาตเข้าห้องเรียนค๊าบ” เสียงใสๆดังขึ้นมาจากประตูหน้าของห้องเรียน ตั้ม กำลังยกมือไหว้ทำความเคารพครูอยู่หน้าประตู
“อ้าว ศิลปี เข้ามาสิจ๊ะ ทำไมมาเอาป่านนี้ล่ะ” ครูหันไปทักอย่างใจดี
“ไปรอรับแว่นที่โรงพยาบาลมาค๊าบ ขอโทษที่มาสายค๊าบครู” พูดจบ ตั้ม ก็ค่อยๆเดินมานั่งที่โต๊ะ
“ตั้ม เป็นไงมั่งวะ” ปอ มองตั้มอยู่ตลอดตั้งแต่ตรงประตูมาจนถึงโต๊ะ
“เดี๋ยวเล่าให้ฟังนะ ปอ ตอนนี้เรียนก่อน” ตั้ม หันไปยิ้มบางๆให้ ปอ แล้วหันหน้าไปสนใจกับการสอนของครู
ทำไมมันยิ้มแปลกๆวะวันนี้ หรือกูคิดมากไปเอง ... ปอคิด แล้วก็พยายามตั้งใจฟังสิ่งที่ครูอธิบายอยู่หน้าชั้นต่อไป
“ตั้ม เป็นไงบ้าง หยุดไปตั้งหลายวัน” นัส ชะโงกหน้ามาถาม พล มองด้วยสายตาประหลาดใจที่ นัส พูดประโยคยาวๆได้
“ไม่เป็นอะไรหรอก หยุดไปเพราะต้องรอแว่นนี่แหละ” ตั้ม ตอบ พลางยิ้มบางๆให้ นัส กับ พล
“แค่รอแว่นเนี่ยนะ หยุดไปแบบนี้พวกกูเป็นห่วงนะเว๊ย” ปอ พูดบ้าง ไม่ว่าใครเห็นสีหน้าของ ปอ ตอนนี้ก็รู้ว่า ปอ ห่วง ตั้ม ขนาดไหน
“ขอบใจนะ ปอ” ตั้ม ยังคงยิ้มบางๆเหมือนเดิม ...ยิ้มแบบนี้ของมึงนี่กูไม่ชอบเลยหว่ะ มันดูอ่อนโยนก็จริง แต่ทำไมมึงไม่ยิ้มกว้างๆแบบที่เคยล่ะวะ... ปอ อุธรณ์ในใจ
“ที่บ้านอยากให้หยุดน่ะ เพราะวันแรกๆเรายังมึนหัวอยู่” ตั้ม บอกกับเพื่อนๆ
“แล้วนี่หายดีรึยัง” ไมค์ที่เดินเข้ามาตั้งแต่ตอนที่ นัส ถาม เอ่ยปากถามบ้าง
“อื้อ ดีขึ้นเยอะแล้วหล่ะ แต่ถ้าสะเทือนมากๆก็จะมึนหัวอยู่นิดหน่อย หมอบอกว่าจะเป็นแบบนี้ไปสักพักน่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก” ตั้ม แจกแจงอาการ ...หรือว่ามึงมึนหัวอีกแล้ววะ ถึงได้ยิ้มแห้งๆแบบนี้... ปอคิด
แล้วนั้นมันรอยอะไรวะ เขียวๆจางๆตรงโหนกแก้มซ้าย... ปอ สังเกตุคิดแล้วก็อดไม่ได้ ที่จะเอามือไปลูบเบาๆที่รอยนั้น
“รอยช้ำน่ะ ปอ เป็นอะไรมากหรอก ทายาไม่กี่วันเดี๋ยวก็หาย” ตั้ม พูดเบาๆ “แผลที่ตัวน่ะอาจจะหายช้าหน่อย แต่ยังไงมันก็หาย รอยแผลเป็นอีกหน่อยมันก็จาง แต่แผลใจบางทีมันติดตัวไปไม่มีทางหายนะ ปอ”
ผมฟังแล้วถึงกับสะดุ้งในใจ นี่มันจะบอกอะไรผมกันแน่ ...
“ปอ ต้องใจเย็นลงบ้างนะ มีอะไรอย่าคิดแต่จะมีเรื่อง โดยเฉพาะกับเพื่อนๆด้วยกัน ปอต้องใจเย็นให้มากๆนะ” ตั้ม พูดด้วยแววตาที่แสดงออกถึงความห่วงใย ทำให้ผมหันไปมอง ไมค์ โดยไม่รู้ตัว ตอนนั้น ไมค์ เองก็หันมามองผมเหมือนกัน
ปรกติ ตั้ม จะมาถึงโรงเรียนประมาณ ๖.๔๐ น. โดยประมาณ แต่หลังจากวันนั้น ตั้มจะมาถึงโรงเรียนทันเวลาเข้าแถวเคารพธงชาติพอดี บางวันก็มาถึงตอนเกือบหมดชั่วโมงโฮมรูม เป็นแบบนี้ไปจนวันสุดท้ายของการสอบปลายภาค คำตอบที่เพื่อนๆได้รับ เมื่อถามถึงเรื่องนี้ในช่วงแรกๆก็คือ
“พ่อสั่งให้ติดรถพ่อออกมาอะ ก็เลยมาสาย”
แต่ ปอ ดูออกว่าไม่จริง เพราะ สีหน้าและดวงตาของ ตั้ม ทอแววเสียใจออกมาอย่างปิดไม่มิด แม้แต่เพื่อนสนิทอย่าง ตุ่ม กับ เต่า ก็ได้รับคำตอบเช่นเดียวกัน ทำยังไงเขาถึงจะได้รู้ความจริง แล้วเขาก็นึกออก มีอยู่คนหนึ่งและอาจจะเป็นคนเดียวเท่านั้น ที่ ตั้ม จะยอมบอกความจริง
“เอ็งจะให้กูไปถามมันเหรอแล้วทำไมมึงไม่ไปเองวะ” ชัย พูดอย่างใช้ความคิด
“เราไม่มีเวลา นายก็รู้ว่าเราเรียนหนักแค่ไหน นี่ถ้าบ้าน ตั้มมีโทรศัพท์เราก็จัดการเองเรียบร้อยไปแล้ว” ราญ บอกไปสีหน้าแสดงออกถึงความกังวล “ไอ้ปอ นี่ก็เหลือเกินก่อเรื่องไม่หยุด แต่ก็น่าเห็นใจมัน”
“แล้วเอ็งว่ามันจะบอกความจริงกูเหรอวะ” ชัยถาม

mind19mindPSU

ขออ่านต่อนะครับป๋ม

aRmkung

ขอบคุณครับ

manza555

สนุกมากๆเลย แกล้งกันแรงมากๆ สงสารตั้ม

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อน่ะ

KillTi

ขออ่านหน่อน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

มีอะไรอีกน้า

pearl9845

ขอบคุณครับ