++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 38
ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกทีความเดิมตอนที่แล้ว
“เอ้อ งั้นแค่นี้นะ เราจะกลับบ้านแล้วบาย” ผมวางหูโทรศัพท์ น้ำตาผมเริ่มไหล
จากคำตอบที่ผมถาม เพื่อนๆออกจากห้องสอบกันครบประมาณเวลา ๑๐.๓๐แล้วพากันไปกินข้าวกลางวันนอกมหาวิทยาลัย ไม่มีใครรอผมสักคน รวมทั้ง ธง กับ ตี๋หลังจากกินข้าวกันเสร็จ ทั้งสองคนก็แยกตัวนั่งรถตุ๊กตุ๊กไปยังสถานที่สอบอีกที่หนึ่ง มันมักเป็นแบบนี้เสมอ
**** Hidden Message *****
“ศิลปี ไม่เป็นอะไรนะ” วัฒน์ ถาม ตั้ม ขณะที่รอรถประจำทางเพื่อกลับบ้านในตอนสายๆ
“เรื่องอะไรเหรอ” ตั้ม ถามเบาๆ
“ก็เรื่อง เอ้อ... เรื่อง” วัฒน์ หันไปมองหน้าหมู ซึ่งทำหน้าลำบากใจเหมือนกัน
อ่านต่อนะครับ ขอบคุณครับ ขอบคุนครับ ขออ่านหน่อยน่ะ ขอบคุณมากนะ ตั้มก็รู้นี่ ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]