++ จะขอเก็บไว้ในความทรงจำ ++ $ 38

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เอ้อ งั้นแค่นี้นะ เราจะกลับบ้านแล้วบาย” ผมวางหูโทรศัพท์ น้ำตาผมเริ่มไหล
จากคำตอบที่ผมถาม เพื่อนๆออกจากห้องสอบกันครบประมาณเวลา ๑๐.๓๐แล้วพากันไปกินข้าวกลางวันนอกมหาวิทยาลัย ไม่มีใครรอผมสักคน รวมทั้ง ธง กับ ตี๋หลังจากกินข้าวกันเสร็จ ทั้งสองคนก็แยกตัวนั่งรถตุ๊กตุ๊กไปยังสถานที่สอบอีกที่หนึ่ง มันมักเป็นแบบนี้เสมอ
เพื่อนๆมักนัดกันไปไหนสักแห่งโดยไม่มีผม หรือมักเปลี่ยนสถานที่นัดโดยไม่บอกผม
สรุปคือ นี่เป็นอีกครั้งหนึ่ง ที่ผมโดนเพื่อนๆทิ้ง
“ตั้ม ไม่มาหรอกวันนี้ ” หมู ตอบเมื่อ ปอ ถามถึง ตั้ม
วันนี้เป็นวันประกาศผลสอบเอนทรานซ์ หลายๆกลุ่มจึงนัดมาเจอกันที่โรงเรียน ก่อนจะไปยังสถานที่ประกาศผลพร้อมๆกัน
“ทำไมวะ แล้วมันจะไปกับใคร” ปอ ถาม
“ก็ ศิลปี ไม่ได้ไปสอบ ๒ วิชา แบบนี้สอบไม่ได้แน่นอนอยู่แล้ว ก็เลยไม่ไป” วัฒน์ บอกพลางถอนหายใจ
“วิชาอะไรวะ แล้วทำไมมันไม่ไปสอบ” ปอ ถามอย่างตกใจ
“ตั้ม ไปสนามสอบวิชาทฤษฎีดนตรีไม่ถูก ก็เลยไม่ไปสอบปฏิบัติด้วย” หมูบอก
“อ้าว ไหงยังงั้นวะ ไปไม่ถูก ทำไมไม่ถามพวก ธง กับ ตี๋ มันล่ะ” ปอ อารมณ์เสีย
“เอ้อ เราก็ไม่รู้รายละเอียดนะ รู้แต่ว่าไม่ได้ไปสอบแค่นั้นแหละ” วัฒน์ ตอบหลังจากคิดอยู่ครู่หนี่ง
“นั่นไง มันมากันพอดี” ปอ พูดพลางเดินไปหา ตี๋ ที่เดินเข้าโรงเรียนมา วัฒน์ กับ หมู ก็เดินตามไปด้วย
“ตี๋ ทำไม ไอ้ตั้ม มันไม่ไปสอบทฤษฎีดนตรีวะ” ปอ ถามทันที
“เอ้อ... กูก็ไม่รู้” ตี๋ ตอบอ้อมแอ้ม
“แต่เราได้ยินนาย กับ ธง บอกให้ ตั้ม คอย จะได้ไปพร้อมกันนี่นา” หมู ถามบ้าง
“ก็พวกเราทำข้อสอบเสร็จเร็ว ก็เลยไปกินข้าวกับพวก ดม มัน” ตี๋ตอบ “ก็มันตั้งเกือบชั่วโมงนี่หว่า กว่าจะถึงเวลานัดน่ะ ขี้เกียจรอมัน”
“อ้าว ทำไมนายทำแบบนั้นล่ะ แล้วไปนัด ศิลปี ทำไม” วัฒน์ พูดอย่างตกใจ
“ก็ถ้ามันไม่เจอพวกเรา มันก็น่าจะถามคนอื่น แล้วไปเองได้นี่” ตี๋ พูด
“จะบ้าเหรอไง” วัฒน์ พูดเสียงดัง ปรกติ วัฒน์จะสุภาพกับเพื่อนๆเสมอ คราวนี้แปลว่าโกรธมากๆ  “ ทำยังกับไม่รู้นิสัยกัน เรียนด้วยกันมาตั้ง ๓ ปีแล้วนะ เรื่องแค่นี้ทำไมไม่รู้ เห็นแบบนั้นก็เถอะ เวลาอยู่คนเดียว ศิลปี กลัวคนแปลกหน้า ไม่เข้าไปถามอะไรใครหรอก แล้วนี่นายรู้รึเปล่า ศิลปี รอพวกนายถึงกี่โมง” วัฒน์ พูดอย่างรวดเร็วด้วยความโมโห
“คงไม่นานมั๊ง เพราะสอบบ่ายนี่ ยังสงสัยอยู่ว่าทำไมมันไม่ไปสอบ” ตี๋ พูดอย่างไม่คิดอะไร
“นายจำที่พวกนายนัด ศิลปี ไปติววิชาดนตรีได้รึเปล่า ตอนนั้น ศิลปี รอพวกนายกี่ชั่วโมง แล้วตอนที่พวกนายจะให้พาไปหาโน้ตเพลงที่สถาบัน แต่พวกนายไม่มาตามนัด ศิลปี รอนายกี่ชั่วโมง” วัฒน์ รู้เพราะทั้งสองครั้ง วัฒน์ กับ หมู มาทำรายงานกับเพื่อนๆที่โรงเรียนพอดี
ยังจำได้ว่า ตั้ม รอทั้งสองคนจนเย็น ตอนกลางวันเขาต้องพูดเกลี้ยกล่อมให้ ตั้ม ไปกินข้าวอยู่นาน โดยรับปากว่าจะคอยดูคนทั้งสองให้ หากทั้งสองคนเข้ามาในโรงเรียน
“เฮ๊ย ไม่มั๊ง นี่มันสอบเอนทรานซ์นะเว๊ย สำคัญขนาดนี้ มันจะรอจนไม่ไปสอบเหรอไง” ตี๋ ตกใจ เพราะเขาเองยังจำเรื่องนั้นได้ดี
“ตั้ม รอพวกนายจนถึงทุ่มนึง” หมู ตอบแทน วัฒน์
“อะไรนะ มันรอถึงขนาดนั้นเลยเหรอ” ตี๋ ยิ่งตกใจมากขึ้น  “นายรู้ได้ยังไง”
“ศิลปี โทรหาเราคืนวันนั้น ถามว่าพวกนายหายไปไหนกันหมด เราว่า ศิลปี รอพวกนายตั้งแต่เวลานัด จนถึงตอนที่โทรมาหาเรา” วัฒน์ ตอบช้าๆ พลางจ้องหน้า ตี๋ นิ่ง “เราว่า ข้าวกลางวันก็ไม่ได้ไปกิน ศิลปี คงนั่งรอพวกนายไม่ได้ไปไหนเลย เพราะกลัวว่าถ้าพวกนายมาถึงจะไม่เจอ”
“พวกมึงทำแบบนี้กันได้ยังไงวะ” ปอ พูดด้วยความโมโห
“ไอ้ตั้ม ก็เหลือเกิน โดนหลอกให้รอหลายทีแล้วยังไม่เข็ด”
“ปอ พูดแบบนี้เหมือนไม่เข้าใจ ศิลปี เลยนะ” วัฒน์ พูดพลางมองผมอย่างตำหนิ
“เรานึกว่า นายจะเป็นคนที่เข้าใจ ศิลปี ที่สุดซะอีก”
ปอ รู้สึกเหมือนตัวเองถูกตบหน้า เมื่อได้ยินแบบนั้น ทำไมเขาจะไม่เข้าใจล่ะ ก็อย่างที่ วัฒน์ พูด เขาควรจะเข้าใจเรื่องนี้ดีที่สุด เพราะเขาทำเรื่องทำนองเดียวกันนี้มาแล้วหลายหน แต่ ตั้ม ก็อภัยให้เขาเสมอ ไม่เคยแม้แต่พูดถึงเรื่องเหล่านั้นสักครั้ง
สำหรับ ตั้ม เพื่อนเป็นสิ่งสำคัญ ... สำคัญยิ่งกว่าการสอบเอนทรานซ์เสียอีก
“ดีใจด้วยหว่ะ พวกเอ็งสอบติดที่เดียวกัน” ปอ หันไปยินดีกับ วัฒน์ และ หมู
“ปอ ไม่ต้องเสียใจนะ ยังมีที่เรียนอีกเยอะ แล้วถ้าอยากสอบใหม่ ปีหน้ายังมีโอกาส” วัฒน์ พูด “แต่น่าเสียดายนะ ศิลปี สอบไม่ติดจริงๆด้วย”
“เออ พวกเอ็งไปบ้าน ตั้ม มันถูกรึเปล่าวะ” ปอ ถามอย่างกระตือรือร้น
“ทำไมเหรอ” หมู ถามอย่างสงสัย
“กูอยากไปหามันที่บ้าน นะ ช่วยพากูไปหน่อย” ปอ มองอย่างอ้อนวอน
“พาไปน่ะได้อยู่หรอก แต่จะไม่เจอน่ะสิ” วัฒน์ ตอบยิ้มๆ
“อ้าว ทำไมวะ มันไปไหนล่ะ” ปอ ถามอย่างสงสัย
“ก็ช่วงนี้ที่วิทยาลัย ตั้ม มีเรียนไง ออกจากบ้านแต่เช้า กว่าจะกลับบ้านก็ดึก บ้านอยู่คนละมุมเมืองกับวิทยาลัยแบบนั้น” หมู  ตอบ
“เหรอวะ สงสัยกูต้องตัดใจซะแล้วเหรอวะ” ปอ พูดเศร้าๆ
“ปอ อย่าเพิ่งท้อสิ  ยังไงคงต้องได้เจอกันอีก เดี๋ยวถ้า ศิลปี โทรหาพวกเรา จะบอกให้ว่านายเป็นห่วง แล้วให้โทรหานายบ้าง” วัฒน์ ให้กำลังใจ
ทำไม วัฒน์ กับ หมู จะไม่รู้ ว่า ปอ รู้สึกกับ ตั้ม อย่างไร ไม่เพียงแค่เขาสองคนเท่านั้น แต่เพื่อนๆทั้งห้อง เหมือนจะรู้และเข้าใจกันหมด ยกเว้น ตั้ม ที่ทำตัวเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเลย
คิดขึ้นมาได้ วัฒน์ ก็ต้องถอนหายใจยาว เรื่องของ นึก กับ ตั้ม คงจบไปได้ในคืนนั้น ทั้งสองคนทำความเข้าใจกันไปแล้ว
แต่เรื่องของ ตั้ม กับ ปอ เขายังนึกไม่ออกเลยว่าจะลงเอยเมื่อไร และอย่างไร
ตอนพิเศษ ๑ คืนเลี้ยงอำลา
ผ่านไปนานพอสมควร ตั้ม ยังนอนไม่หลับเพราะความแปลกที่
ตั้ม เลื่อนผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงต้นคอ เพราะความเย็นของเครื่องปรับอากาศ พลางขยับตัวจากท่านอนหงาย เป็นท่านอนตะแคงหันหน้าไปทางผนังห้อง แล้วขยับตัวเอาหน้าผากไปแตะกับผนังห้องตามความเคยชิน สักพักก็มีเสียงเหมือนมีคนลุกจากที่นอน คนคนนั้นเดินเข้าไปใกล้ๆกลุ่มเพื่อนที่นอนอยู่บนพื้น แล้วสะกิด วัฒน์ ที่นอนอยู่ให้ลุกขึ้น ทั้งสองคนพูดคุยกันเบาๆ จากนั้น วัฒน์ ก็เดินไปนอนลงที่เตียง ส่วนคนคนนั้นนอนลงแทนที่ วัฒน์ แล้วขยับตัวมานอนบนหมอนใบเดียวกันกับ ตั้ม  คนนั้นซุกตัวเข้ามาในผ้าห่ม พลางเอาแขนข้างหนึ่งโอบกอด จากทางด้านหลัง เอามือมาจับมือ ตั้ม ไว้ ส่วนแขนอีกข้างหนึ่งสอดเข้ามาใต้ศรีษะ แล้วโอบกอดลำคอ
“วัฒน์ ทำอะไรอ๊ะ” ตั้ม พูดเบาๆอย่างตกใจ เพราะคิดว่า วัฒน์ ไม่น่าที่จะทำอะไรแบบนี้
“ตั้ม” เสียงที่เรียกชื่อ ทำเอา ตั้ม แทบหยุดหายใจ
... นึก ...
เมื่อเห็น ตั้ม เงียบไป นึก จึงใช้แขนที่โอบเอวอยู่รั้งตัว ตั้ม เข้าหา จนแผ่นหลังแนบติดกับแผ่นอก เปลี่ยนเอามือที่จับไว้ ไปไว้ในมือที่โอบคออยู่ มือที่โอบเอวเลื่อนมาจับที่แก้ม สักพักนิ้วโป้งบนแก้มของ ตั้ม ก็เริ่มขยับลูบวนไปมา แล้วเลื่อนมาลูบวนที่ริมฝีปาก ใบหน้าของ นึก ที่ซุกอยู่ที่ลำคอ ทำให้ ตั้ม รู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆที่เป่ารด ตัวของ ตั้ม เริ่มสั่นเทา ลมหายใจเริ่มติดขัด
“ไม่ต้องกลัวนะ ตั้ม เราไม่ทำอะไรหรอก แต่เราขออยู่แบบนี้จนเช้าได้มั๊ย” นึก กระซิบเบาๆที่หู
ตั้ม ไม่ได้ตอบ ได้แต่บีบมือของ นึก ที่กุมมือตัวเองอยู่อย่างแผ่วเบา
“ตั้ม” นึก เรียกเบาๆอีกครั้ง หลังจากที่โอบกอดอยู่นาน
“หือ” ตั้ม ตอบเบาๆในลำคอ
“ขึ้นไปดูดาวกันนะ” นึกชวน “ขึ้นไปห้องโถงชั้นบนกัน” นึกหมายถึงห้องโถงกว้างบนชั้น ๕ ของตึกแถวที่เป็นบ้าน นึก สถานที่ที่ี่พวกเราจัดปาร์ตี้เล็กๆกันเมื่อตอนเย็น
“...........................”
“นะ ตั้ม ไปดูดาวแล้วนั่งคุยกัน” นึก บอกอีกครั้ง
เมื่อ ตั้ม ไม่ตอบ นึกก็คลายมือจากอ้อมกอด ดึงตัว ตั้ม ให้ลุกขึ้นยืน มือหนึ่งถือผ้าห่ม อีกมือจูงมือ ตั้ม ให้เดินตาม แล้วเปิดประตูออกจากห้องไป
พอมาถึงชั้น ๕ นึกเปิดไฟ เปิดเครื่องปรับอากาศ แล้วเลื่อนโซฟาตัวยาวให้ไปใกล้ๆหน้าต่าง พลางกวักมือเรียก ตั้ม ให้เข้าไปหา
“มานั่งดูดาวกันตรงนี้ดีกว่านะ อย่าออกไปข้างนอกเลย ดึกๆมันอันตราย” แล้ว นึก ก็นั่งลงบนโซฟา หันหน้าไปมอง ตั้ม
ตั้ม จึงเดินเข้าไปนั่งลงบนโซฟา ห่างจาก นึก พอสมควร นึก จึงขยับตัวเข้ามาไป แล้วเอามือมาโอบไหล่ ตั้ม ไว้ เอื้อมมืออีกข้างมาจับมือ ตั้ม บีบเบาๆ ตั้ม ก็ได้แต่นั่งก้มหน้านิ่ง
“ตั้ม” นึก เริ่มพูด หลังจากที่เรานิ่งเงียบกันไปสักพักหนึ่ง “บ้านเราน่ะมีเชื้อจีน เราเป็นลูกชายคนโต แล้วเรา....เรา” นึกเริ่มตะกุกตะกัก แล้วก็นิ่งเงียบไป
“คนจีนน่ะ ลูกชายคนโตต้องแต่งงาน สืบสกุล” ตั้ม พูดหลังจากที่รอประโยคต่อมาของ นึก อยู่พักใหญ่ พลางเงยหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง “ดาวไม่มีเลยนะ ไฟในเมืองกลบหมดเลย”
“อื้อ” นึก รับคำแต่ไม่รู้ว่าตอบรับเรื่องไหน แล้วหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างบ้าง พลางเอามือลูบแขน ตั้ม
“ตั้ม” นึกเรียกอีก หลังจากเงียบไปสักครู่ “ตั้ม รักเรามั๊ย” นึกถามพลางเอาศรีษะไปอิงกับศรีษะ ตั้ม
“...............” ตั้ม ไม่ตอบ
“ตั้ม รักเราบ้างมั๊ย” นึกถามอีก
“นึกล่ะ” ตั้ม ไม่ตอบแต่ถามกลับเบาๆ
“เรา...” นึก อ้ำอึ้ง ต่างคนต่างเงียบไปนาน
“นึก” ตั้ม เรียกบ้าง
“หือ” นึก รับคำเบาๆ
“ลำบากใจก็ไม่ต้องตอบหรอก แต่เราขออะไรอย่างนึงนะ” ตั้ม พูดพลางขยับตัวออกห่าง นึก จึงคลายวงแขนที่โอบรอบคอออกมา เหลือแต่อีกมือหนึ่ง ที่ยังจับแขน ตั้ม อยู่ไม่ยอมปล่อย
“หลังจากคืนนี้ นึก อย่าทำแบบนี้อีก ได้มั๊ย” ตั้ม บอกพลางยิ้มเศร้าๆ “นะ นึก ให้มันจบแค่คืนนี้ แล้วพรุ่งนี้ เราเป็นเพื่อนกัน”
“แต่ ตั้ม ยังไม่ตอบเราเลยนะว่า...” นึก ยังต้องการคำตอบ
“เก็บมันไว้ดีกว่านะ” ตั้ม พูดแทรกขึ้นมา “เท่าที่ผ่านมา เราคิดว่า นึก รู้ว่าเรารู้สึกยังไง เราไม่เคยโกหกตัวเอง เราไม่เคยทำอะไรตรงข้ามกับที่ใจเราคิด เราคิดยังไง เราก็ทำอย่างนั้น เราปิดบังความรู้สึกตัวเองไม่เป็น แต่ถ้าให้เราพูดมันออกมา มันอาจทำให้ นึก ลำบากใจยิ่งกว่านี้ พวกเราเก็บมันไว้ในใจดีกว่านะ” ตั้ม ตอบช้าๆอย่างชัดถ้อยชัดคำ
นึกมองหน้า ตั้ม นิ่ง มองเห็นน้ำตาที่เริ่มก่อตัวอยู่ในดวงตาของ ตั้ม ค่อยๆไหลลงมาตามแก้ม นึก ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้ ลูบแก้ม ตั้ม เบาๆพลางขยับใบหน้าเข้าไปหาใบหน้าของ ตั้ม อย่างช้าๆ  แต่ ตั้ม ก็ลุกจากโซฟา หยิบผ้าห่มข้างตัวมาถือไว้ พลางหันตัวเดินช้าๆลงบันได กลับไปยังห้องนอน
นึก ถอนหายใจยาว ลุกขึ้นปิดไฟ ปิดเครื่องปรับอากาศ เดินกลับลงมา ตั้งใจจะขอแค่นอนกอด ตั้ม เหมือนเมื่อตอนก่อนจะออกจากห้องไป แต่ก็ทำไม่ได้เสียแล้ว เพราะวัฒน์ กลับลงมานอนอยู่ที่ตรงนั้น เขาไม่กล้าเรียก วัฒน์ อีกเป็นครั้งที่สอง จึงกลับไปล้มตัวนอนลงบนเตียงเช่นเดิม

“ศิลปี ไม่เป็นอะไรนะ” วัฒน์ ถาม ตั้ม ขณะที่รอรถประจำทางเพื่อกลับบ้านในตอนสายๆ
“เรื่องอะไรเหรอ” ตั้ม ถามเบาๆ
“ก็เรื่อง เอ้อ... เรื่อง” วัฒน์ หันไปมองหน้าหมู ซึ่งทำหน้าลำบากใจเหมือนกัน

mind19mindPSU

อ่านต่อนะครับ

aRmkung

ขอบคุณครับ

Klong

ขอบคุนครับ

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

4_NAY

ตั้มก็รู้นี่

pearl9845

ขอบคุณครับ