บทเรียนร๊ากกกของหนุ่มร้านกาแฟ*04/03/10chapter28 รักหรือเกลียด
本帖最後由 ภัทรวิทย์ 於 2010-9-22 21:48 編輯ดี ค้าบเพื่อนๆๆๆเรื่องนี้เปนเรืองที่สองนะครับอยากไห้เพื่อนๆๆลองติดตามกันดู "เรื่องบทเรียนรักของหนุ่มร้านกาแฟ"อยากไห้ทุกๆๆคนลองติดตามกันดูนะครับ
ชอบหรือไม่ชอบก้อติ ชมกันได้นะครับไปพบกันเรยกับความรักวุ่นๆๆของหนุ่มร้านกาแฟ
**** Hidden Message ***** Chapter 2
ความรักหรอ ความรักมันจะมาเกี่ยวไรกับกาแฟหละ ผมนึกอยู่ไนใจ
“นี่คุนจะบอกว่ากาแฟของผมนั้นขาดซึ่งความรักงั้นหรอ” ผมพูดขึ้นมา
“ไช่สิ กาแฟของนายอะนะขาดซึ่งความรัก” ชายคนนั้นตอบกลับมาพร้อมกับ
รอยยิ้มที่มุมปาก“จะเปนไปได้ยังไงกาแฟที่ผมนั้นทำขึ้นผมใส่ใจทุก
รายละเอียด” “ก้อนั่นไงนายพูดว่าใส่ไจทุกรายละเอียด แต่มันยังปราศจาก
ความรักอยู่ดี” ผมฟังก้อยิ่งงงเข้าไปไหย่ อะไรวะกาแฟต้องมีความรักด้วยหรอ
เราไม่ยักกะรู้เรยนะเนี่ย“แร้วทีหลังนายก้อจะรู้เองว่ามันเปนยังไง”ชายคน
นั้นก้อวางสตางค์ลงแร้วจึงออกจากร้านไป ผมพูดกับตนเองในใจ“นอกจาก
ความละเอียดอ่อนของกาแฟแร้ว ยังต้องมีความรักด้วยหรอ เปนไปไม่ได้หรอก
น่า”หลังจากคืนนั้น ผมก้อยังคิดในสิ่งที่ชายคนนั้นได้พูดเอาไว้ ความรักงั้นหรอ
“ฮั่นแน่พี่ปอนคิดไรอยู่ครับ ตาลอยเชียว ผมรุนะว่าคิดไรอยู่”ผมหันหน้าไป
หามันครับ “แร้วนายคิดว่าพี่คิดไรอยูหละ” มันทำหน้าครุ่นคิด“แน่นอนอยู่
แร้วพี่ก้อต้องคิดถึงเรื่องการที่พี่ได้ขึ้นเวทีประกวดร้องเพลงใช่มั้ยล่า 55”
ผมยิ้มตอบมันไป “อือก้อคงอย่างนั้นแหละ แฮ่ แฮ่” “ปะไปได้แร้วครับพี่
ลูกค้ารออยู่นะครับ”“อืม” ผมตอบเจ้าอ้นไปสั้นๆๆแร้วจึงรีบไปรับออร์เดอร์
จากลูกค้าครับ“กริ๊ง”เสียงกระดิ่งที่ประตูที่แสนจะคุ้นหูก้อดังขึ้น“พี่ปอน
พี่ปอนป่านมีข่าวดีๆมาบอกพี่อะ” “ไร เล่ายายป่านพูดซะตกอกตกใจหมด
เดี๋ยวลูกค้าพี่ตกใจ พาลกันหนีหายไปหมดแร้วพี่จะทำไงหละเนี่ย”
“โหยพี่ปอนเวอร์ไปแระแค่นี้ไม่ทำไห้ลูกค้าหนีหรอก แต่ถ้าลูกค้าหนีนะป่าน
จะทำไห้ลูกค้าของเรากลับมาเองด้วย ใบหน้าและรูปร่างอันสะสวยของป่านเอง
อิอิ” “โหย ป่านสวยหรือซวยกันแน่เนี่ย 55” ไออ้นมันสอดเข้ามาครับ
“นี่อ้น อ้นว่าป่านหรอเนี่ย หึงั้นเราเลิกกัน หึ” “โอ๋ ๆๆๆป่านคนดีของอ้น
อ้นล้อเล่นนะอย่าโกรธกันเรยนะๆๆๆ” ป่านน้องผมกับเจ้าอ้นมันคบกันอยู่ครับ
“อือก้อได้ไม่โกดก้อได้ พี่ปอนที่ป่านมาหาพี่ปอนเนี่ยป่านมีเรื่องสำคัญจะพูด
กับพี่ปอนนะ”“อือเรื่องไรหละรีบๆๆพูดมาสิลูกค้าพี่รออยู่” “พี่ปอนเดี๋ยว
อ้นไปเสริ์ฟกาแฟก่อนนะ”“อือ ไงหละป่านมีไร” “คือว่าเขาเปิดรับสมัคร
นักร้องหน้าไหม่อะพี่เขาไห้ลองไปเทสเสียงดู พี่ปอนไปดิ เผื่อจะได้ แร้วป่าน
ก้อมั่นใจนะว่าพี่ปอนอะต้องได้แน่นอน” “เฮ่อเรื่องร้องเพลงอะหรอพี่หนะ
เลิกฝันไปกับมันแร้วหละไหนจะเรื่องร้านอีกไครจะดูแลร้านหละเฮ่อไม่ไป
หรอก ทำร้านกาแฟอย่างเดิมก้อดีอยู่แร้ว” “เรื่องร้านอะพี่ไม่ต้องเปนห่วง
หรอก พี่อย่าลืมสิว่าพี่ก้อเคยสอนป่านมาเหมือนกันนะพี่ปอนป่านรุนะว่าพี่คิด
ไรอยู่พี่ปอนพี่ไปทำในสิ่งที่พี่รักเถอะแร้วไปทำไห้ฝันนั้นไห้มันเปนจริง
ขึ้นมาด้วยเสียงของพี่เองป่านเชื่อนะว่าพี่อะทำได้“อืมขอบไจนะน้องสาวที่
น่ารัก พี่จะลองดูแร้วกัน” ความรักคืออะไรหรอ สิ่งนั้นคือสิ่งที่เราตามหามัน
มาโดยตลอด โดยที่เราไม่รุในตัวตนของมันด้วยซ้ำ ความรักมันจะหวานเหมือน
คาราเมลมั้ยหรือว่าจะขมเหมือนกาแฟรึเปล่าสิ่งนั้นเราไม่เคยรุเรยหวังว่าเรา
จะค้นพบมันในการแข่งครั้งนี้นะผมก้อหวังว่ามันคงจะเปนเช่นนั้นวันพรุ่งนี้แร้วสินะ Chapter 3
“ฮ้าววววววววอือ กี่โมงแร้วเนี่ยอืมแปดโมงหรอเนี่ย อือนอนต่อดีกว่าวันนี้
ป่านไปเปิดร้านแทนเรา”สักพักผมก้อนึกเอแร้วป่านจะไปเปิดแทนเราทำไม
เนี่ย ผมจึงนึกย้อนเวลากลับไป“เฮ้ย วันนี้มีการ ออดิชันเสียงนี่นาหวาตายแร้ว
เค้าออดิชันกัน แปดโมงครึ่งนี่นาจะทันมั้ยเนี่ยแร้วผมก้อรีบแต่งตัวแบบลวกๆ
ผมเพ่าไม่ได้จัดเรยรีบออกจากบ้านทันทีเพื่อไปยังจุดหมายที่ตึกบริษัทใหญ่
แห่งหนึ่ง ซึ่งมีชื่อค่ายเปนที่รุจักของประเทศไทย พอผมมาถึงก้อรีบตรงไปที่
ประชาสัมพันธ์เรยครับ“เอ่อ พี่ครับที่เขาไปออดิชันเสียงกันอยู่ที่ชั้นไหนหรอ
ครับ” “เอ่อน้องคะน้องมาสายนะเนี่ยไม่รุว่าเค้าเสร็จกันยังพี่ไม่แนใจนะ
แต่น้องก้อลองไปดูก่อนก้อได้คะ ว่ายังได้รึเปล่า โชคดีนะคะน้อง” “ครับขอบคุ
นครับ” ผมจึงรีบขึ้นลิฟท์เพราะว่ามันเร็วกว่าบันได พอประตูลิฟท์เปิด
เท่านั้นแหละ ผมรีบกระโจนเข้าไปเรยครับโดยไม่ได้มองเรยว่ามีคนอยู่ในลิฟท์
ด้วย “โอ้ย ไรวะเนี่ย”ผมตกใจกับภาพที่อยู่ข้างหน้าครับเรยรีบพยุงร่างนั้น
ขึ้นมา“เอ่อ ผมขอโทษครับพอดีผมรีบมากๆๆๆนะครับถ้ายังไงผมก้อต้องขอ
โทษคุนนะครับผมไปก่อนหละ” แร้วเสียงนั้นก้อดังขึ้นมา “มึงจะรีบไปไหน
วะ ฮะ ชนกุแร้วแค่ขอโทษหรอ มึงรุปะว่าชุดตัวนี้นะกุตัดมาแพง แร้วมึงมาทำ
ไห้ เสื้อกุต้องเปื้อนฝุ่นหนะมึงจะรับผิดชอบยังไงฮะ” ผมเริ่มฉุนกับท่าทีที่เขา
แสดงกับผมแร้วครับ “แร้วคุนจะไห้ผมทำไง แค่เสื้อเปื้อนฝุ่นแค่นี้ มันไม่ถึง
ตายหรอก” ผมตอกกลับไป ดูท่าทางมันคงจะแค้นผมมากเรยครับ “ผมต้องรีบ
ไปแร้วเดี๋ยวไปออดิชันไม่ทัน” “อะไรนะนี่มึงจะขึ้นไปออดิชันเพลงหรอนี่
ไห้ตายเหอะผมนี่กระเซอะกระเซิงแวนตานี่หนาเตอะ เหมือนพวกอ่าน
หนังสือจัดจะมาออดิชันเนี่ยนะหึ หึฝันไปเหอะ” แร้วมันก้อลากผมเข้าไป
ในห้องน้ำครับมันคงเอาอะไรสักอย่างมากั้นประตูไว้เพื่อไม่ไห้ผมออกไป ผม
ตะโกนอย่างสุดเสียง ขอร้องมันไห้มันเอาผมออกไปแต่มันไม่มีทีท่าว่าจะยอม
ปล่อยผมออกมาเรยครับ“อยู่ในนี้ไปแหละ จำไว้นะอย่ามาปากดีกับกุ 5555”
ผมตะโกนออกไปไห้คนช่วยแต่ก้อไร้ซึ่งวี่แวว“นี่มันอะไรกันเนี่ยความฝัน
ของเรามันจะจบแต่เพียงเท่านี้หรอนี่เราจะ ไม่มีโอกาสได้ขึ้นไปร้องเพลงที่เรา
ชอบเรยไช่มั้ยน้ำตาผมไหลมาเปนทางยิ่งปาดเท่าไรมันก้อยิ่งไหลเร็วขึ้นเท่านั้น
แต่แร้วก้อมีคนมาเปิดประตูไห้ครับผมรีบเช็ดน้ำตาออกหวังที่จะพบคนผู้นั้น
ที่จะมาช่วยผมแต่แร้วผมก้อตกใจยิ่งกว่าไม่คิดว่าเขาคนนั้นจะมาอยู่ที่....นี่..... Chapter 4
“เอ่ออออ” ผมพูดไม่ออกครับ “ไงครับน้องเจอกันอีกแร้วนะ มาทำอะไรที่นี่
ครับ”“เอ่อ....คือว่า ผมมาลองออดิชันที่นี่ดูอะครับ” ผมตอบไป“อ้าวหรอ
แร้วร้านกาแฟของน้องอะ” “ตอนนี้ผมไห้น้องสาวดูแลไปก่อนครับ”
“อืมนั้นขึ้นไปกับพี่เรยไป”“พี่ทำงานที่นี่หรอครับ”ผมถามด้วยความสงสัย
“ไช่แร้วหละพี่ทำงานอยู่ที่นี่ แร้วน้องคิดยังไงถึงมาลองออดิชันเสียงดูหละ”
“เอ่ออออ....ก้อคงเปนเพราะว่าวันนั้นมั้งครับที่พี่บอกผมว่ากาแฟของผมนั้น
ขาดซึ่งความรักผมเรยจะมาลองตามหาความรักของผมดู ว่ามันคืออะไร”
“อืม”เขาอมยิ้ม “ปะไปได้แร้วเดี๋ยวสายหรอก”“ครับ” ผมขึ้นมาถึงชั้น
บน ผมก้อพบกับผู้คนมากมายเรยครับที่มาจากต่างที่กันบางคนก้อเปนคนไทย
บางคนก้อเปนลูกครึ่ง มากหน้าหลายตาเหลือเกิน ผมคิดในใจเราจะสู้เขาได้
หรือเนี่ย ดูจากผู้คนที่มาออดิชันเหมือนกับว่าได้ร้องกันไปแร้วครับ ก้อเหลือ
อีกประมานสามคนครับ ( เหนพี่ทีมงานเค้าพูดกันครับ )แร้วหนึ่งในนั้นก้อ
ออกมาร้องครับ“ท่านต่อไปผู้ประกวดหมายเลขS 21105จะมากับเพลง
บอกได้ไหม ขอเชิญรับฟังได้แร้วครับ” จากนั้นก้อมีเสียงดังกระหึ่มเรยครับ
“ว้ายย ดูซี่พี่ต้นหละแก โหยหล่อมากๆๆๆ” จากนั้นเสียงดนตรีก้อเริ่มครับ
ชายคนที่ชื่อต้นก้อออกมาครับ“บอกได้ไหม ฉันมีเวลาที่เหลือซักเท่าไรที่จะ
แก้ไขไม่ไห้เธอต้องเดินจากฉันไปจะมีทางไหนที่พอจะทำไห้เธอนั้นเปลี่ยนใจ
จะยอมและทำทุกอย่างแค่เพียงขอไห้เธอและฉันเปนเหมือนเดิม” แร้วเพลงก้อ
จบลงครับจากนั้นเค้าก้อพักกันครับ ผมก้อรุสึกว่ามีอะไรบางอย่างมาโดนที่
หลังของผม “เอ่อขอโทษคะ เปนไรรึเปล่าคะ” “อ่อไม่เปนไรครับ”ผมยิ้ม
ตอบเธอไป “งั้นดิฉันขอตัวก่อนนะคะ” “ครับ” แร้วก้อมีเสียงพิธีกร
ดำเนินการประกวดออกมาครับ “ต่อไปนะครับผู้ประกวดหมายเลข
S 21106เธอจะมากับเพลงซึ้งๆๆที่มีชื่อว่าฉันขอโทษเชิญฟังได้เรยครับ
หยิงคนที่กล่าวนั้นได้ก้าวออกมายังเวทีออดิชัน“เฮ้ยนี่มันคนที่ชนเราเมื่อกี้นี่นา”
“ ทุกอย่างมันยากเกินไปกับการต้องทำตรงข้ามใจอยากทำไห้ได้แต่เกินแรงฉัน
จะทำ มันยากเกินไป กับการต้องทนต้องฝืนใจยิ่งนานขึ้นเท่าไหร่ก้อยิ่งทรมาน
หัวใจขึ้นทุกที” เสียงปรบมือกันลั่นฮอเรยครับโหยยอมรับครับเสียงเค้าดี
มากๆๆเรยครับ แร้วผมก้อเดินไปชนไครอีกก้อไม่รุครับแต่มันคุ้นมากๆๆๆ
คนที่ผมเดินไปชนหันหลังมาครับ“เฮ้ยนี่มึงอีกแร้วหรอ ออกมาได้ไงเนี่ย”
เจ้าของเสียงเดิมครับ “เฮ้ยถามอะก้อตอบดิวะ ฟังภาษาคนรุเรื่องปะ”ผมก้อ
ตอบ “เออรุเรื่องแต่ไม่อยากพูดมีไรปะ”ไอนั่นเลือดขึ้นหน้าเรยครับ
“ปากดีนักใช่มั้ยอยากโดนอีกรอบรึไง”มันจับแขนผมแร้วบีบอย่างแรง
พร้อมกับกระชากตัวผมไห้ไปตามแรงของมันแต่เสี้ยวนาทีตอนที่มันเผลอ
เท่านั้นแหละ ผมเรยเหยียบเท้ามันเต็มแรงเรยอะครับโหยอยากบอกว่าตอนนั้น
สะใจมากๆๆเรยอะครับ แร้วผมจึงรีบวิ่งมาที่ๆๆเขาออดิชันกันทีเดิมครับ
“น้อง น้องไปไหนมาเนี่ยพี่ตามหาตั้งนาน” “ไมหรอครับพี่” “น้องรีบขึ้นไป
บนเวทีเรยนะ” ผมงงมาก “ อะไรนะ” “เออไม่ต้องพูดมากหรอก ขึ้นไปได้
แร้ว”ผมก้อขึ้นไปบนเวทีด้วยท่าทางทีเคอะเขิน ตอนแรกคิดว่าตัวเองจะหมด
สิทธิ์แข่งแร้วซะอีก ก้อเราดันมาสายเค้าคงปิดรับสมัครไปแร้วแต่ตอนนี้
ณ ขนะนี้ ผมได้มายืนอยู่บนที่ๆผมฝันมาโดยตลอด ทุกวันได้เพียงแค่หวัง
ลมๆๆแล้งๆๆว่าจะมีโอกาสบ้างมั้ยน้อที่จะได้มายืนอยู่บนจุดนี้แต่ตอนนี้ฝัน
ของผมเปนจริงแร้ว ผมไม่กลัวแร้วถึงผมจะไม่ผ่านการคัดเลือก แต่ขอไห้ผมได้
ร้องเพลงที่ผมรักแค่นั้นผมก้อมีความสุขแร้ว อิอิมาแร้วน้าตอนที่ 5เฮ่อเซงกับความรักของตัวเอง ทามไงดีครับเพื่อนๆๆ
ไม่มีไครที่จริงใจกับเราสักคน ไครอยากอ่านต่อก้อมาเม้นเยอะๆๆนะ
ผมไม่ต้องการไรแร้ว แค่อยากได้คำติชมจากพวกคุนๆๆก้อพอแร้วครับChapter 5
ผมขึ้นไปยืนอยู่บนเวทีครับโดยมีสายตาที่คอยเจาะจ้องผมอยู่ตลอดเวลาเสียง
เซงแซ่ของผู้คนอื้ออึงอยู่ในหัวของผมคิดเพียงแต่ว่าตอนนี้กลัวและอายมากเรย
ครับผู้คนที่อยู่ข้างล่างนั้นไม่ได้สนใจในตัวของผมเรยเหมือนมองไม่เหนผม
เสียมากกว่ามีคนดูกลุ่มนึงพูดขึ้นมาว่า“อ้าวอีตานี่มันไครกันเนี่ย ความจิงคน
ที่ร้องคนต่อไปมันต้องเปนพี่กานต์ไม่ไช่หรอ เนี่ยชั้นมารอดูพี่เค้าตั้งแต่เช้าแระ
แร้วนี่มันไครมาสะเออะยืนแทนที่ของพี่กานต์เนี่ย เสียงนั้นยังคงดังก้องอยู่ใน
หัวของผมผมก้มหน้าลงเรยครับไม่กล้าสบตาไปยังพวกคนดูทั้งกลัวทั้งอาย
แต่แร้วผมก้อเหลือบไปมองที่พี่คนนั้นที่เข้ามาดื่มกาแฟร้านของผมเค้ายิ้มไห้
ผมพร้อมพยักหน้าว่าไห้ผมลองร้องเพลงดูผมเริ่มมีความมั่นใจขึ้นมาหน่อย
แร้วครับ สูดลมหายใจลึกๆแร้วผมจึงเริ่มร้อง...... “เวลากลางคืน ก่อนหลับตา
นอนยังคิดถึงเธอจับหัวใจ” เสียงที่เคยดังของคนดูกลับเริ่มผ่อนคลายลงแร้ว
ครับ ผมหยุดแปปนึงแร้วจึงเริ่มร้องต่อ“เวลาที่เหงา ก้อเปิดฟังเพลง ที่เปนเพลง
ของเราอยู่เรื่อยไป
ก้อยังใช้ชีวิตอยู่ไปวันๆยังฝันว่าเธออยู่ข้างกาย ทุกความทรงจำยังเก็บเธอไว้ไม่
ลบเลือนไปสักที” ตอนนี้เสียงของคนดูหยุดแร้วครับ สายตาทุกดวงจับจ้อง
มายังผมแร้วผมก้อเริ่มร้องต่อ “อยู่ตรงนั้นก้อหวังว่าคงมีความสุขดี แต่ว่าคนที่
อยู่ตรงนี้ไม่เคยลืมเธอได้เลย”ผมสังเกตครับมีผู้หยิงคนนึงน้ำตาไหลเรยครับ
ไม่รุว่าเปนเพราะมีไครทำไห้เค้าเจ็บรึเปล่าหรือเปนเพราะว่าเพลงของผมมันไป
สะกิดหัวใจของเค้ารึเปล่าก้อไม่รุ “หนึ่งลมหายใจที่เธอใช้เพื่อคิดถึงกันใน
เวลาสั้นๆก้อคงไม่นานแร้วเธออาจลืมฉันไปแต่ลมหายใจ......” “เข้าออกของ
ฉันมันยังไม่เคยมีไคร”ไม่ใช่เสียงของผมครับแต่เปนเสียงของพวกคนดูที่ร้อง
ตามผม ไม่รุว่าทนฟังเสียงของผมไม่ไหวรึเปล่าเรยร้องกันขึ้นมาเพื่อดับเสียง
ของผมจากนั้นผมก้อร้องต่อ “ได้โปรดรุไว้สักนิดมีคนใช้ทั้งชีวิต.........”
“เพื่อคิดถึง.....เธออออออ”ผมร้องจบก้อเริ่มมีเสียงครับแปะ.......แปะ.....
แปะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงคนดูปรบมือไห้กับผมครับผมก้อยัง งงอยู่ครับ
แร้วผมก้อเรยรีบวิ่งลงจากเวทีเรยครับ อายอะ แร้วก้อมีเสียงดังขึ้นมาครับ “เฮ้ย
น้องคนที่ขึ้นไปร้องเมื่อกี้ไครกันวะไม่ไช่นายกานต์นี่นา เฮ้ยทำไงดีวะคนดูจะ
คิดไงเนี่ยมีไครที่ไหนก้อไม่รุขึ้นมาร้องเพลง” จากนั้นชายคนนั้นก้อขึ้นไปบน
เวทีครับ “เอ่อต้องขออภัยนะครับ พอดีกานต์ S 21107 มาไม่ได้และก้อ
สละสิทธิ์ไปทางของเราต้องขออภัยด้วยนะครับ” ผมฟังดังนั้นก้อเรยเดิน
ออกมาอย่างเงียบๆๆครับ “เราจะประกาศ รายชื่อของนักร้องที่จะมาสร้าง
สีสันในโปรเจ็คนี้นะครับ 6 หนุ่มสาวที่เข้ารอบกันนะครับ และได้รับเสียงโหวต
มากที่สุดS 21005 , S 21059 , S 21066 , S 21104
S 21105 และ S 21106 ครับ โหยหนึ่งในนั้นมีสาวที่เข้ามาทักกับผม
ด้วยหละครับ แต่ที่แปลกใจครับ ไอบ้านั่นทำไมมันไปยืนอยู่บนเวทีด้วยหละผม
ไม่เข้าใจ“หึหึสงสัยหละสิว่าทำไมบอส ถึงไปยืนอยู่บนเวทีได้” ผมหันไป
ยังเจ้าของเสียงครับก้อพบว่าเปนพี่คนนั้นครับ ที่มาดื่มกาแฟร้านผม“ครับเขา
เปนไครหรอครับ พี่รุจักเขาหรอ”ผมถามด้วยความสงสัย “อืม ไช่แร้วเค้าเป
นน้องพี่เองแหละมาออดิชันเหมือนกันเออพี่ลืมแนะนำตัวเรยพี่ชื่อ บี นะ แร้ว
น้อง.....”“ปอนครับ ยินดีที่ได้เจอกันอีกนะครับพี่บี”“อืมเสียใจด้วยนะปอน
ที่มาไม่ทันการออดิชันหนะ”“ไม่เปนไรหรอกพี่แค่ผมได้ขึ้นไปร้องเพลงอยู่
บนเวทีแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวผมก้อพอใจแร้วอะครับพี่ครับปอนกลับก่อนนะ
ครับ”“อืม แร้วพี่จะแวะไปนั่งกินกาแฟที่ร้านน้องอีกนะ” “ครับ มาได้ทุก
เมื่อเรยนะครับ” ผมบอกพี่บีเสร็จเตรียมที่จะเดินออกจากห้องออดิชันไป ก้อมี
เสียงเรียกร้องจากที่ไหนก้อไม่รุครับ“พี่ๆคะคนที่ร้องเพลงที่มาแทนพี่กานต์อ่า
คนนั้นหนะคะชื่อไรหรอคะ เสียงเขาดีมากๆเรยคะ ทำไมเขาไม่ได้ละคะ” มี
เสียงคนสองคนเริ่มพูดขึ้นมาจากนั้นก้อเริ่มมีเสียงอื่นๆๆจากคนดูทั้งห้องเริ่ม
พูดประเด็นที่ผมขึ้นไปร้องเพลงแทนคนที่ชื่อกานต์เจ้าหน้าที่เรยไม่รุจะพูดว่า
อย่างไร “ พี่เราจะทำไงดี มีแต่คนชอบคนที่มาร้องเพลงแทนนายกานต์คนเมื่อกี้
ทำไงดีหละพี่” ทีมงานอีกคนนึงก้อตอบว่า “อืมทำไงดีวะ เฮ่อเออ นึกออกแร้ว
ไปตามคุนบีเจ้าของโปรเจคนี้มา”“แร้วทีมงานคนนั้นก้อพูดทุกอย่างไห้แก่พี่บี
ฟังพี่บีก้อเรยยิ้มออกมาแร้วก้อขึ้นไปบนเวทีเพื่อไปพูดไรซักอย่าง“เอ่อต้อง
ขออภัยอีกครั้งนะครับที่คุนกานต์ขึ้นมาออดิชันไม่ได้ จึงทำไห้แฟนๆๆต้อง
ผิดหวังกัน ปกติโปรเจคนี้จะมีนักร้องเพียงแค่ 6 คนเท่านั้น แต่เมื่อคนดูทุกท่าน
ได้ฟังเสียงของผู้ชายปริศนาคนเมื่อกี้” ผมคิดไนใจ เอ๊ะนี่มันเรานี่หว่า Chapter 6
“เราจึงอยากจะเพิ่มนักร้องในโปรเจคนี้ขึ้นมาอีกหนึ่งคนด้วยกัน”เฮ่ยนี่เราจะ
ได้เปนนักร้องกับเค้าจริงๆๆหรอเนี่ยแร้วร้านกาแฟเราหละไครจะสานต่อ
จากนั้นพี่ บี ที่เปนโฆษกก้อลงจากบนเวทีตรงมายังที่ ที่ผมยืนอยู่ สายตาทุกดวง
ของคนดูนั้นจ้องมายังผม ผมรุสึกอายจึงรีบก้มหน้างุดลงทันทีเรยครับ และแร้ว
ผู้หยิงที่เขามาเดินชนผมอ่าครับก้อตรงมาที่ผมยืนอยู่ “ ดีจะ เธอชื่อไรหรอ เรา
มิวนะยินดีที่ได้รู้จักจะ” ผมยิ้มตอบเขาไป “ครับ มิวยินดีที่ได้รุจักนะ เราชื่อ
ปอน อ่า อือ มิวเสียงเพราะมากเรยนะ เราชอบอะ ทำไงหรอถึงเสียงดีได้ขนาด
นี้”“แม๋ปอนมิวไม่ได้เสียงดีอะไรหรอกน่า ก้อธรรมดาๆนะ”จากนั้นเพื่อนๆ
ที่ได้อยู่ในโปรเจคก้อเข้ามาทักทายกัยผมครับ ยกเว้น หมอนั่นคนเดียว เจอหน้า
เราทีไรเปนต้องทำหน้าบูดใส่ทุกทีเรยสงสัย มันคงจะเกลียดเรามาก เราไปทำ
ไรไห้มันหรอ อืม ช่างเหอะ อย่าไปสนใจเรย แร้วมันก้อเดินตรงเข้ามาครับ
“มิว ไปหาไรทานเปนเพื่อนบอสหน่อยดิบอส หิวแร้ว”“อืมไปดิบอส มิวก้อ
หิวเหมือนกัน ปอนไปด้วยกันมั้ยทานไรมารึยัง”พอมิวถามถึงผมปุ๊บหน้าของ
หมอนั่นก้อส่งกระแสจิตอาฆาตมายังผมเรย หูยหน้ากลัวที่สุด “ อืมไม่เปนไร
หรอกมิว เรากะจะรีบกลับไปที่บ้านก่อนอ่า ติดธุระนิดหน่อยมิวเราไปก่อน
นะ”จากนั้นผมก้อลามิว และเพื่อนๆที่อยู่ในโปรเจคนี้ด้วย “ ปอน ปอน เดี๋ยว
ก่อน”ผมหันหลังไปหาเจ้าของต้นเสียง “ พี่บีมีไรหรอครับ” “อืมพรุ่งนี้เรา
ต้องมาที่นี่อีกนะ มาลองออดิชันเสียงดูแร้วถ่ายปกอัลบัมกับเพื่อนๆ”
“เอ่อ พี่บีครับ ตกลงผมต้องเปนนักร้องจิงๆๆหรอ”“ไช่แร้วปอน ปอนตอนนี้
เปนส่วนหนึ่งของทีมแร้วนะ” “แต่ว่า.......” “ไม่มีแต่ ปอน ตอนนี้ปอน
เปนนักร้องของสังกัดนี้แร้วนะ เรื่องร้านกาแฟที่ปอนทำอยู่ น้องสาวของปอน
บอกมาว่า จะรับช่วงต่อเอง ไม่ต้องสนใจปอนนี่เปนสิ่งที่ปอนรักไม่ไช่หรอ”
“ ครับ พี่บี” “อืมงั้นเราก้อไม่ต้องห่วงอะไรแร้ว ทำงานตรงนี้ไห้เต็มที่บ่าย
สองนะพรุ่งนี้มาเจอกันที่นี่ พี่ไปก่อนหละมีงานอีกเยอะแยะเรย พี่ไปก่อนนะ
ปอน”“ครับพี่บี”ที่ผมห่วงไม่ไช่ไรหรอก ผมกลัวจะต้องเปนตัวถ่วงของ
เพื่อนๆที่ทำงานด้วยกันนี่สิ ผมเดินออกจากค่ายเพลง แร้วเดินตรงกลับไปที่
บ้านก้อเจอยัยน้องสาว“พี่ปอน อิอิได้ข่าวจากพี่บีว่า พี่ปอนได้เปนนักร้อง
แร้วหรอ” ดูท่าทางน้องสาวผมมันจะดี๊ด๊าเปนพิเศษ“อืมไช่พี่ได้ร่วมร้องใน
โปรเจคนี้ก้อเท่านั้นเองไม่ถึงกับขนาดนักร้องมืออาชีพหรอก”“โหยพี่ปอน
ได้ขนาดนี้ก้อดีแร้วหละ อิอิน้องสาวคนนี้เปนปลื้ม” “อือ เรื่องนี้ช่างเหอะ
แร้วร้านกาแฟหละวันนี้เปนไงมั่งทำได้รึเปล่าโดยไม่มีพี่คอยคุม” “พี่ปอนอะ
ป่านไม่ไช่เด็กเล็กๆๆนะ เรื่องแค่นี้ทำไมจะจัดการไม่ได้”แร้วมันก้องอลขึ้น
ห้องไปเรยครับ อิอิน่ารักจังน้องเราผมจึงรีบนอนแต่หัวค่ำเพื่อวันพรุ่งนี้ที่สดใส
ผมตื่นเช้าขึ้นมาพร้อมกับเต็มไปด้วยน้ำลาย ของเจ้าโมโม่หมาชิสุที่บ้าน
“หนอยแน่โมโม่ทำอย่างนี้ได้ไงมานี่เด๋วนี้เรยนะ” แร้วมันก้อค่อยๆเดิน
ออกมา ดูท่าทางมันจะสลดไม่น้อย เหนแร้วก้ออดสงสารมันไม่ได้ผมจึงจับมัน
ขึ้นมาอุ้ม แร้วเขย่าตัวมันเบาๆๆ“ ทีหลังแกอย่าทำอย่างนี้อีกนะโมโม่”แร้ว
ผมก้อจับมันวางลงแร้วเดินลงไป ก้อไม่พบไครแร้วครัยมีเพียงกระดาษโน้ต
แผ่นเล็กๆ แปะไว้อยูตรงคู้เย็นในข้อความ “ ถึงพี่ปอน วันนี้เต็มที่เรยนะ
ป่านกับอ้นเปนกำลังใจไห้พี่ปอนนะส่วนเรื่องร้านไม่ต้องห่วงป่านจัดการ
ได้”ผมเหนข้อความนั้นจึงอดยิ้มเปนไม่ได้แร้วจึงรีบแต่งตัว ไปที่ค่ายเพลง
ทันที แร้วผมก้อเดินไปยังตึกค่ายเพลงก้อพบกับกลุ่มคนจำนวนมากเรียกว่า
ไทยมุงเรยก้อได้เขามุงดุไรกันนะสงสัยจังผมจึงเข้าไปดูกับเค้าด้วยว่ามันเกิด
อะไรขึ้น ถึงต้องมุงกันมากมาย แร้วผมก้อได้คำตอบครับต้น นักร้องในโปร
เจคเดียวกับผมครับยืนแจกลายเซนพร้อมกับไห้ถ่ายรูปอยู่ครับผมเหนอย่าง
นั้นผมจึงรีบเดินอ้อมมาที่หลังตึกเพื่อไห้รอดพ้นจากสายตาประชาชีทั้งหลาย
แต่แร้วเมื่อผมเดินมาเรื่อยๆ ก้อเจอไครบางคนมายืนขวางครับยังไม่ทันมอง
ครับว่าเปนไครปากผมก้อโดนประกบกับปากของคนที่อยู่ข้างหน้าทันที ชอบกินกาแฟ คับ ขอบคุงงงค๊าบบ บบบ!!! ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, ขอบคุณครับ ขอบคุงคับบ 28นี่คือจบแล้วใช่มะคับ
ขอบคูลอย่างมากมาย ดี5555555555555555555555555555555 สุดยอดเลยคับ ชอบมาก เนื้อหาสนุกดีนะคับอ่านแล้วชอบมากมาย น่ารัก
น่ากิน
ชอบมาก
ชออบมาย
ขออ่านคับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
ขอบคุณนะตรับ