บทเรียนร๊ากกกของหนุ่มร้านกาแฟ*04/03/10chapter28 รักหรือเกลียด

zantiga

ดี ค้าบเพื่อนๆๆๆเรื่องนี้เปนเรืองที่สองนะครับอยากไห้เพื่อนๆๆลองติดตามกันดู "เรื่องบทเรียนรักของหนุ่มร้านกาแฟ"  อยากไห้ทุกๆๆคนลองติดตามกันดูนะครับ

ชอบหรือไม่ชอบก้อติ ชมกันได้นะครับ  ไปพบกันเรยกับความรักวุ่นๆๆของหนุ่มร้านกาแฟ


Chapter 1

ปอน เด็กหนุ่มที่เปนเจ้าของร้านร้านกาแฟ  ที่มีชื่อเสียงนามว่า  The

Master of  Carbana  ร้านนี้เปนที่นิยมของวัยรุ่นไนย่านนี้ซึ่งเปนที่รุ

จักกันว่าเจ้าของร้านนั้น ได้ไปเรียนศิลปะการตกแต่งหน้าครีมกาแฟ ไห้ได้

ออกมามีเอกลักษณ์ ที่ดึงดูดใจผู้ที่พบเหน แถมรสชาติของกาแฟนั้นก้อทำ

ออกมาได้ดีเรยทีเดียว  บลูเมาเท่นนั้นเปนกาแฟที่เข้มแระแรงก้อจริงแต่กาแฟที่

เขาปรุงแต่งนั้น

กลับมีความนุ่มลึกยากที่จะลิ้มรสชาติในตัวของมัน  แระก้ออีกหลายๆๆอย่างที่

ปอนนั้นได้จัดสรรไห้ลูกค้าของเขานั้นได้มีความสุขกับรสชาติกาแฟที่เขาปรุง

แต่งขึ้นมา  ปอนมีความฝันอีกอย่างก้อคือ การได้เปนนักร้อง  แต่เขานั้นไม่ มี

โอกาสได้ทำอย่างนั้นเพราะว่าเขามีร้านกาแฟของเขาที่ต้องรับผิดชอบ บวกกับ

ความขี้อายของเขา เขาจึงไม่มีความมั่นไจในการที่จะขึ้นไปร้องเพลง “เฮ้อผ่าน

ไปอีกวันแระเรา  ทำไมชีวิตนี้มันถึงขาดสีสันอย่างนี้นะ” ปอนบ่นกับตัวเอง

เบาๆๆ นั่งถอนหายใจไปก้อมีคนบ่นขึ้นมาครับ  “โหยพี่ปอนจะเครียดไปทำไม

อ่า พี่อยากเปนนักร้องพี่ก้อไปประกวดดิ” เสียงจากเจ้าอ้นเด็กในร้านครับ

“ไม่ต้องเรยเจ้าอ้น พี่แค่บ่นขึ้นมา เฉยๆๆๆมันคงเปนไปไม่ได้หรอก” ผมตอบ

กลับ  นึกในใจเรามันก้อหน้าตาไม่ดี เขาคงไม่เอานักร้องที่ใส่แว่นตาหนาเตอะ

แบบนี้หรอก เฮ้อ เก็บร้านดีกว่า  “อ้น   ไปแขวนป้าย ว่าปิดแร้วซิ” อ้นพยักหน้า

“จะปิดแร้วหรอพี่ปอน นี่ยังไม่ถึงเวลาเลิกเรยนะ”   “เออวันนี้พี่เหนื่อยมากห

นะอยากพักผ่อนซะหน่อย”  ร่างกายของผมไม่แข็งแรงมาตั้งแต่เด็กแร้วครับ

ผมกับอ้นจึงรีบเก็บร้านครับ   “ กริ๊งๆ”  เสียงกระดิ่งน้อยๆๆๆที่หน้าประตูครับ

“ เอ่อ ขอ บลูเมาเท่น  แก้วนึงครับ” ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้านเขาคงไม่ได้

สนใจป้ายหน้าร้านเรยว่าร้านมันปิดไปแร้ว  “เอ่อคุนครับตอนนี้ร้านปิดแร้วนะ

ครับ ถ้ายังไงเชิญมาไหม่ในวันพรุ่งนี้นะครับ  ร้านเปิด 7โมงเช้าครับ

“ชายคนนั้นมีสีหน้าที่เศร้าทันที  ผมสังเกต  แค่เขาไม่ได้ดื่มกาแฟต้องเศร้า

ขนาดนี้เรยหรอ  “ คือผมเหนเขาบอกว่าร้านนี้มีรสชาติกาแฟที่ไม่เหมือนกับที่

อื่น ผมเรยอยากที่จะลองทานดูว่าเปนอย่างที่เขาลือกันรึเปล่า โดยเฉพาะบลูเมา

เท่น”   “ก้อได้ครับคุนเดี๋ยวผมจะทำบลูเมาเท่น ไห้คุนสักแก้วละกัน”  ผมตอบ
ไป ชายคนนั้นมีสีหน้าที่ดีขึ้นอย่างเหนได้ชัดเรย  จากนั้นผมก้อทำกาแฟเสร็จ

“อ้น  ไปเสริฟลูกค้ทีสิ”  “ครับพี่ปอน”  อ้นก้อเอากาแฟถ้วยนั้นไปเสริ์ฟ

ชายคนนั้นเอาถ้วยกาแฟขึ้นมา สูดกลิ่นหอมของกาแฟแก้วนั้น  แร้วจึงยกขึ้นดื่ม

“อืม   เปนอย่างที่เขาลือกันจริงๆๆด้วย กาแฟของคุนรสชาติไม่เหมือนไคร

จริงๆๆ  โดยเฉพาะบลูเมาเท่นถ้วยนี้ ทั้งๆๆที่มันเปนกาแฟที่เข้มและแรงแต่คุน

กลับทำไห้มันนุ่มลึกละมุนได้”   “ครับ ขอบคุนนะครับ” ผมยิ้มตอบเขา

“แต่คุนรุมั้ย”   “ครับ” ผมตอบ     “กาแฟของคุนหนะยังขาดไปสิ่งนึง”

“อะไรหรอครับ”  ผมเริ่มงงกับสิ่งที่เขาพูดครับ  เขาจึงตอบ   “ ความรัก”

zantiga

Chapter 2

ความรักหรอ ความรักมันจะมาเกี่ยวไรกับกาแฟหละ ผมนึกอยู่ไนใจ

“นี่คุนจะบอกว่ากาแฟของผมนั้นขาดซึ่งความรักงั้นหรอ” ผมพูดขึ้นมา

“ไช่สิ กาแฟของนายอะนะขาดซึ่งความรัก” ชายคนนั้นตอบกลับมาพร้อมกับ

รอยยิ้มที่มุมปาก  “จะเปนไปได้ยังไงกาแฟที่ผมนั้นทำขึ้นผมใส่ใจทุก
รายละเอียด”    “ก้อนั่นไงนายพูดว่าใส่ไจทุกรายละเอียด แต่มันยังปราศจาก

ความรักอยู่ดี”   ผมฟังก้อยิ่งงงเข้าไปไหย่ อะไรวะกาแฟต้องมีความรักด้วยหรอ

เราไม่ยักกะรู้เรยนะเนี่ย  “แร้วทีหลังนายก้อจะรู้เองว่ามันเปนยังไง”  ชายคน

นั้นก้อวางสตางค์ลงแร้วจึงออกจากร้านไป   ผมพูดกับตนเองในใจ  “นอกจาก

ความละเอียดอ่อนของกาแฟแร้ว ยังต้องมีความรักด้วยหรอ เปนไปไม่ได้หรอก

น่า”หลังจากคืนนั้น ผมก้อยังคิดในสิ่งที่ชายคนนั้นได้พูดเอาไว้ ความรักงั้นหรอ

“ฮั่นแน่พี่ปอนคิดไรอยู่ครับ ตาลอยเชียว ผมรุนะว่าคิดไรอยู่”  ผมหันหน้าไป

หามันครับ “แร้วนายคิดว่าพี่คิดไรอยูหละ”    มันทำหน้าครุ่นคิด  “แน่นอนอยู่

แร้วพี่ก้อต้องคิดถึงเรื่องการที่พี่ได้ขึ้นเวทีประกวดร้องเพลงใช่มั้ยล่า 55”

ผมยิ้มตอบมันไป “อือก้อคงอย่างนั้นแหละ แฮ่ แฮ่”    “ปะไปได้แร้วครับพี่

ลูกค้ารออยู่นะครับ”  “อืม” ผมตอบเจ้าอ้นไปสั้นๆๆ  แร้วจึงรีบไปรับออร์เดอร์

จากลูกค้าครับ  “กริ๊ง”  เสียงกระดิ่งที่ประตูที่แสนจะคุ้นหูก้อดังขึ้น  “พี่ปอน

พี่ปอน  ป่านมีข่าวดีๆมาบอกพี่อะ”   “ไร เล่ายายป่านพูดซะตกอกตกใจหมด

เดี๋ยวลูกค้าพี่ตกใจ พาลกันหนีหายไปหมดแร้วพี่จะทำไงหละเนี่ย”
“โหยพี่ปอนเวอร์ไปแระแค่นี้ไม่ทำไห้ลูกค้าหนีหรอก แต่ถ้าลูกค้าหนีนะป่าน

จะทำไห้ลูกค้าของเรากลับมาเองด้วย ใบหน้าและรูปร่างอันสะสวยของป่านเอง

อิอิ”   “โหย ป่านสวยหรือซวยกันแน่เนี่ย 55”   ไออ้นมันสอดเข้ามาครับ

“นี่อ้น อ้นว่าป่านหรอเนี่ย หึ  งั้นเราเลิกกัน หึ”   “โอ๋ ๆๆๆป่านคนดีของอ้น

อ้นล้อเล่นนะอย่าโกรธกันเรยนะๆๆๆ” ป่านน้องผมกับเจ้าอ้นมันคบกันอยู่ครับ

“อือก้อได้ไม่โกดก้อได้ พี่ปอนที่ป่านมาหาพี่ปอนเนี่ยป่านมีเรื่องสำคัญจะพูด

กับพี่ปอนนะ”  “อือเรื่องไรหละรีบๆๆพูดมาสิลูกค้าพี่รออยู่”   “พี่ปอนเดี๋ยว

อ้นไปเสริ์ฟกาแฟก่อนนะ”  “อือ ไงหละป่านมีไร”   “คือว่าเขาเปิดรับสมัคร

นักร้องหน้าไหม่อะพี่เขาไห้ลองไปเทสเสียงดู พี่ปอนไปดิ เผื่อจะได้ แร้วป่าน

ก้อมั่นใจนะว่าพี่ปอนอะต้องได้แน่นอน”    “เฮ่อเรื่องร้องเพลงอะหรอพี่หนะ

เลิกฝันไปกับมันแร้วหละไหนจะเรื่องร้านอีกไครจะดูแลร้านหละเฮ่อไม่ไป

หรอก ทำร้านกาแฟอย่างเดิมก้อดีอยู่แร้ว”    “เรื่องร้านอะพี่ไม่ต้องเปนห่วง

หรอก พี่อย่าลืมสิว่าพี่ก้อเคยสอนป่านมาเหมือนกันนะ  พี่ปอนป่านรุนะว่าพี่คิด

ไรอยู่  พี่ปอนพี่ไปทำในสิ่งที่พี่รักเถอะ  แร้วไปทำไห้ฝันนั้นไห้มันเปนจริง

ขึ้นมาด้วยเสียงของพี่เอง  ป่านเชื่อนะว่าพี่อะทำได้  “อืมขอบไจนะน้องสาวที่

น่ารัก พี่จะลองดูแร้วกัน”   ความรักคืออะไรหรอ สิ่งนั้นคือสิ่งที่เราตามหามัน

มาโดยตลอด โดยที่เราไม่รุในตัวตนของมันด้วยซ้ำ ความรักมันจะหวานเหมือน

คาราเมลมั้ย  หรือว่าจะขมเหมือนกาแฟรึเปล่า  สิ่งนั้นเราไม่เคยรุเรย  หวังว่าเรา

จะค้นพบมันในการแข่งครั้งนี้นะ  ผมก้อหวังว่ามันคงจะเปนเช่นนั้น  วันพรุ่งนี้แร้วสินะ

zantiga

Chapter 3

“ฮ้าวววววววว  อือ กี่โมงแร้วเนี่ย  อืม  แปดโมงหรอเนี่ย อือนอนต่อดีกว่าวันนี้

ป่านไปเปิดร้านแทนเรา”  สักพักผมก้อนึก  เอแร้วป่านจะไปเปิดแทนเราทำไม

เนี่ย ผมจึงนึกย้อนเวลากลับไป  “เฮ้ย วันนี้มีการ ออดิชันเสียงนี่นา  หวาตายแร้ว

เค้าออดิชันกัน แปดโมงครึ่งนี่นา  จะทันมั้ยเนี่ย  แร้วผมก้อรีบแต่งตัวแบบลวกๆ

ผมเพ่า  ไม่ได้จัดเรย  รีบออกจากบ้านทันที  เพื่อไปยังจุดหมายที่ตึกบริษัทใหญ่

แห่งหนึ่ง ซึ่งมีชื่อค่ายเปนที่รุจักของประเทศไทย   พอผมมาถึงก้อรีบตรงไปที่

ประชาสัมพันธ์เรยครับ  “เอ่อ พี่ครับที่เขาไปออดิชันเสียงกันอยู่ที่ชั้นไหนหรอ

ครับ”   “เอ่อน้องคะน้องมาสายนะเนี่ยไม่รุว่าเค้าเสร็จกันยัง  พี่ไม่แนใจนะ

แต่น้องก้อลองไปดูก่อนก้อได้คะ ว่ายังได้รึเปล่า โชคดีนะคะน้อง” “ครับขอบคุ

นครับ”   ผมจึงรีบขึ้นลิฟท์  เพราะว่ามันเร็วกว่าบันได พอประตูลิฟท์เปิด

เท่านั้นแหละ ผมรีบกระโจนเข้าไปเรยครับโดยไม่ได้มองเรยว่ามีคนอยู่ในลิฟท์

ด้วย “โอ้ย ไรวะเนี่ย”  ผมตกใจกับภาพที่อยู่ข้างหน้าครับเรยรีบพยุงร่างนั้น

ขึ้นมา  “เอ่อ ผมขอโทษครับพอดีผมรีบมากๆๆๆนะครับ  ถ้ายังไงผมก้อต้องขอ

โทษคุนนะครับผมไปก่อนหละ”   แร้วเสียงนั้นก้อดังขึ้นมา   “มึงจะรีบไปไหน

วะ ฮะ ชนกุแร้วแค่ขอโทษหรอ มึงรุปะว่าชุดตัวนี้นะกุตัดมาแพง แร้วมึงมาทำ

ไห้ เสื้อกุต้องเปื้อนฝุ่นหนะ  มึงจะรับผิดชอบยังไงฮะ”   ผมเริ่มฉุนกับท่าทีที่เขา

แสดงกับผมแร้วครับ “แร้วคุนจะไห้ผมทำไง แค่เสื้อเปื้อนฝุ่นแค่นี้ มันไม่ถึง

ตายหรอก” ผมตอกกลับไป ดูท่าทางมันคงจะแค้นผมมากเรยครับ “ผมต้องรีบ

ไปแร้วเดี๋ยวไปออดิชันไม่ทัน”    “อะไรนะนี่มึงจะขึ้นไปออดิชันเพลงหรอนี่

ไห้ตายเหอะ  ผมนี่กระเซอะกระเซิง  แวนตานี่หนาเตอะ เหมือนพวกอ่าน

หนังสือจัด  จะมาออดิชันเนี่ยนะ  หึ หึ  ฝันไปเหอะ”   แร้วมันก้อลากผมเข้าไป

ในห้องน้ำครับ  มันคงเอาอะไรสักอย่างมากั้นประตูไว้เพื่อไม่ไห้ผมออกไป ผม

ตะโกนอย่างสุดเสียง ขอร้องมันไห้มันเอาผมออกไป  แต่มันไม่มีทีท่าว่าจะยอม

ปล่อยผมออกมาเรยครับ  “อยู่ในนี้ไปแหละ จำไว้นะอย่ามาปากดีกับกุ 5555”

ผมตะโกนออกไปไห้คนช่วยแต่ก้อไร้ซึ่งวี่แวว  “นี่มันอะไรกันเนี่ย  ความฝัน

ของเรามันจะจบแต่เพียงเท่านี้หรอ  นี่เราจะ ไม่มีโอกาสได้ขึ้นไปร้องเพลงที่เรา

ชอบเรยไช่มั้ย  น้ำตาผมไหลมาเปนทางยิ่งปาดเท่าไรมันก้อยิ่งไหลเร็วขึ้นเท่านั้น

แต่แร้วก้อมีคนมาเปิดประตูไห้ครับ  ผมรีบเช็ดน้ำตาออก  หวังที่จะพบคนผู้นั้น

ที่จะมาช่วยผม  แต่แร้วผมก้อตกใจยิ่งกว่าไม่คิดว่าเขาคนนั้นจะมาอยู่ที่....นี่.....

zantiga

Chapter 4

“เอ่ออออ”   ผมพูดไม่ออกครับ   “ไงครับน้องเจอกันอีกแร้วนะ มาทำอะไรที่นี่

ครับ”  “เอ่อ....คือว่า ผมมาลองออดิชันที่นี่ดูอะครับ” ผมตอบไป  “อ้าวหรอ

แร้วร้านกาแฟของน้องอะ”   “ตอนนี้ผมไห้น้องสาวดูแลไปก่อนครับ”

“อืมนั้นขึ้นไปกับพี่เรยไป”  “พี่ทำงานที่นี่หรอครับ”  ผมถามด้วยความสงสัย

“ไช่แร้วหละพี่ทำงานอยู่ที่นี่ แร้วน้องคิดยังไงถึงมาลองออดิชันเสียงดูหละ”

“เอ่ออออ....ก้อคงเปนเพราะว่าวันนั้นมั้งครับที่พี่บอกผมว่ากาแฟของผมนั้น

ขาดซึ่งความรัก  ผมเรยจะมาลองตามหาความรักของผมดู ว่ามันคืออะไร”

“อืม”  เขาอมยิ้ม “ปะไปได้แร้วเดี๋ยวสายหรอก”  “ครับ”     ผมขึ้นมาถึงชั้น

บน ผมก้อพบกับผู้คนมากมายเรยครับที่มาจากต่างที่กัน  บางคนก้อเปนคนไทย

บางคนก้อเปนลูกครึ่ง มากหน้าหลายตาเหลือเกิน ผมคิดในใจ  เราจะสู้เขาได้

หรือเนี่ย   ดูจากผู้คนที่มาออดิชันเหมือนกับว่าได้ร้องกันไปแร้วครับ ก้อเหลือ

อีกประมานสามคนครับ ( เหนพี่ทีมงานเค้าพูดกันครับ )  แร้วหนึ่งในนั้นก้อ

ออกมาร้องครับ  “ท่านต่อไปผู้ประกวดหมายเลข  S 21105  จะมากับเพลง

บอกได้ไหม ขอเชิญรับฟังได้แร้วครับ”   จากนั้นก้อมีเสียงดังกระหึ่มเรยครับ

“ว้ายย ดูซี่พี่ต้นหละแก โหยหล่อมากๆๆๆ”    จากนั้นเสียงดนตรีก้อเริ่มครับ

ชายคนที่ชื่อต้นก้อออกมาครับ  “บอกได้ไหม ฉันมีเวลาที่เหลือซักเท่าไรที่จะ

แก้ไขไม่ไห้เธอต้องเดินจากฉันไปจะมีทางไหนที่พอจะทำไห้เธอนั้นเปลี่ยนใจ
จะยอมและทำทุกอย่างแค่เพียงขอไห้เธอและฉันเปนเหมือนเดิม” แร้วเพลงก้อ

จบลงครับ  จากนั้นเค้าก้อพักกันครับ ผมก้อรุสึกว่ามีอะไรบางอย่างมาโดนที่

หลังของผม “เอ่อขอโทษคะ เปนไรรึเปล่าคะ”   “อ่อไม่เปนไรครับ”ผมยิ้ม

ตอบเธอไป    “งั้นดิฉันขอตัวก่อนนะคะ”   “ครับ”    แร้วก้อมีเสียงพิธีกร

ดำเนินการประกวดออกมาครับ “ต่อไปนะครับ  ผู้ประกวดหมายเลข

S 21106  เธอจะมากับเพลงซึ้งๆๆที่มีชื่อว่า  ฉันขอโทษ  เชิญฟังได้เรยครับ

หยิงคนที่กล่าวนั้นได้ก้าวออกมายังเวทีออดิชัน  “เฮ้ยนี่มันคนที่ชนเราเมื่อกี้นี่นา”

“ ทุกอย่างมันยากเกินไปกับการต้องทำตรงข้ามใจอยากทำไห้ได้แต่เกินแรงฉัน

จะทำ มันยากเกินไป กับการต้องทนต้องฝืนใจยิ่งนานขึ้นเท่าไหร่ก้อยิ่งทรมาน

หัวใจขึ้นทุกที”   เสียงปรบมือกันลั่นฮอเรยครับ  โหยยอมรับครับเสียงเค้าดี

มากๆๆเรยครับ    แร้วผมก้อเดินไปชนไครอีกก้อไม่รุครับแต่มันคุ้นมากๆๆๆ

คนที่ผมเดินไปชนหันหลังมาครับ  “เฮ้ยนี่มึงอีกแร้วหรอ ออกมาได้ไงเนี่ย”

เจ้าของเสียงเดิมครับ “เฮ้ยถามอะก้อตอบดิวะ ฟังภาษาคนรุเรื่องปะ”  ผมก้อ

ตอบ “เออรุเรื่อง  แต่ไม่อยากพูดมีไรปะ”  ไอนั่นเลือดขึ้นหน้าเรยครับ

“ปากดีนักใช่มั้ยอยากโดนอีกรอบรึไง”  มันจับแขนผมแร้วบีบอย่างแรง

พร้อมกับกระชากตัวผมไห้ไปตามแรงของมัน  แต่เสี้ยวนาทีตอนที่มันเผลอ

เท่านั้นแหละ ผมเรยเหยียบเท้ามันเต็มแรงเรยอะครับ  โหยอยากบอกว่าตอนนั้น

สะใจมากๆๆเรยอะครับ แร้วผมจึงรีบวิ่งมาที่ๆๆเขาออดิชันกันทีเดิมครับ

“น้อง น้องไปไหนมาเนี่ยพี่ตามหาตั้งนาน” “ไมหรอครับพี่”   “น้องรีบขึ้นไป

บนเวทีเรยนะ” ผมงงมาก “ อะไรนะ”   “เออไม่ต้องพูดมากหรอก ขึ้นไปได้

แร้ว”  ผมก้อขึ้นไปบนเวทีด้วยท่าทางทีเคอะเขิน ตอนแรกคิดว่าตัวเองจะหมด

สิทธิ์แข่งแร้วซะอีก ก้อเราดันมาสายเค้าคงปิดรับสมัครไปแร้ว  แต่ตอนนี้

ณ ขนะนี้ ผมได้มายืนอยู่บนที่ๆผมฝันมาโดยตลอด ทุกวันได้เพียงแค่หวัง

ลมๆๆแล้งๆๆว่าจะมีโอกาสบ้างมั้ยน้อที่จะได้มายืนอยู่บนจุดนี้  แต่ตอนนี้ฝัน

ของผมเปนจริงแร้ว ผมไม่กลัวแร้วถึงผมจะไม่ผ่านการคัดเลือก แต่ขอไห้ผมได้

ร้องเพลงที่ผมรักแค่นั้นผมก้อมีความสุขแร้ว

zantiga

อิอิมาแร้วน้าตอนที่ 5  เฮ่อเซงกับความรักของตัวเอง ทามไงดีครับเพื่อนๆๆ

ไม่มีไครที่จริงใจกับเราสักคน   ไครอยากอ่านต่อก้อมาเม้นเยอะๆๆนะ

ผมไม่ต้องการไรแร้ว แค่อยากได้คำติชม  จากพวกคุนๆๆก้อพอแร้วครับChapter 5

ผมขึ้นไปยืนอยู่บนเวทีครับ  โดยมีสายตาที่คอยเจาะจ้องผมอยู่ตลอดเวลา  เสียง

เซงแซ่ของผู้คนอื้ออึงอยู่ในหัวของผม  คิดเพียงแต่ว่าตอนนี้กลัวและอายมากเรย

ครับ  ผู้คนที่อยู่ข้างล่างนั้นไม่ได้สนใจในตัวของผมเรยเหมือนมองไม่เหนผม

เสียมากกว่า  มีคนดูกลุ่มนึงพูดขึ้นมาว่า  “อ้าวอีตานี่มันไครกันเนี่ย ความจิงคน

ที่ร้องคนต่อไปมันต้องเปนพี่กานต์ไม่ไช่หรอ เนี่ยชั้นมารอดูพี่เค้าตั้งแต่เช้าแระ

แร้วนี่มันไครมาสะเออะยืนแทนที่ของพี่กานต์เนี่ย เสียงนั้นยังคงดังก้องอยู่ใน

หัวของผม  ผมก้มหน้าลงเรยครับไม่กล้าสบตาไปยังพวกคนดู  ทั้งกลัวทั้งอาย

แต่แร้วผมก้อเหลือบไปมองที่พี่คนนั้นที่เข้ามาดื่มกาแฟร้านของผม  เค้ายิ้มไห้

ผมพร้อมพยักหน้าว่าไห้ผมลองร้องเพลงดู  ผมเริ่มมีความมั่นใจขึ้นมาหน่อย

แร้วครับ สูดลมหายใจลึกๆแร้วผมจึงเริ่มร้อง...... “เวลากลางคืน ก่อนหลับตา

นอน  ยังคิดถึงเธอจับหัวใจ”   เสียงที่เคยดังของคนดูกลับเริ่มผ่อนคลายลงแร้ว

ครับ ผมหยุดแปปนึงแร้วจึงเริ่มร้องต่อ  “เวลาที่เหงา ก้อเปิดฟังเพลง ที่เปนเพลง

ของเราอยู่เรื่อยไป

ก้อยังใช้ชีวิตอยู่ไปวันๆยังฝันว่าเธออยู่ข้างกาย ทุกความทรงจำยังเก็บเธอไว้ไม่

ลบเลือนไปสักที” ตอนนี้เสียงของคนดูหยุดแร้วครับ สายตาทุกดวงจับจ้อง

มายังผม  แร้วผมก้อเริ่มร้องต่อ “อยู่ตรงนั้นก้อหวังว่าคงมีความสุขดี แต่ว่าคนที่

อยู่ตรงนี้ไม่เคยลืมเธอได้เลย”  ผมสังเกตครับมีผู้หยิงคนนึงน้ำตาไหลเรยครับ

ไม่รุว่าเปนเพราะมีไครทำไห้เค้าเจ็บรึเปล่าหรือเปนเพราะว่าเพลงของผมมันไป

สะกิดหัวใจของเค้ารึเปล่าก้อไม่รุ   “หนึ่งลมหายใจที่เธอใช้เพื่อคิดถึงกันใน

เวลาสั้นๆก้อคงไม่นานแร้วเธออาจลืมฉันไปแต่ลมหายใจ......”    “เข้าออกของ

ฉันมันยังไม่เคยมีไคร”  ไม่ใช่เสียงของผมครับแต่เปนเสียงของพวกคนดูที่ร้อง

ตามผม ไม่รุว่าทนฟังเสียงของผมไม่ไหวรึเปล่าเรยร้องกันขึ้นมาเพื่อดับเสียง

ของผม  จากนั้นผมก้อร้องต่อ “ได้โปรดรุไว้สักนิดมีคนใช้ทั้งชีวิต.........”

“เพื่อคิดถึง.....เธออออออ”  ผมร้องจบก้อเริ่มมีเสียงครับ  แปะ.......แปะ.....

แปะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงคนดูปรบมือไห้กับผมครับ  ผมก้อยัง งงอยู่ครับ

แร้วผมก้อเรยรีบวิ่งลงจากเวทีเรยครับ อายอะ แร้วก้อมีเสียงดังขึ้นมาครับ “เฮ้ย

น้องคนที่ขึ้นไปร้องเมื่อกี้ไครกันวะไม่ไช่นายกานต์นี่นา เฮ้ยทำไงดีวะคนดูจะ

คิดไงเนี่ยมีไครที่ไหนก้อไม่รุขึ้นมาร้องเพลง” จากนั้นชายคนนั้นก้อขึ้นไปบน

เวทีครับ “เอ่อต้องขออภัยนะครับ พอดีกานต์ S 21107 มาไม่ได้และก้อ

สละสิทธิ์ไปทางของเราต้องขออภัยด้วยนะครับ”   ผมฟังดังนั้นก้อเรยเดิน

ออกมาอย่างเงียบๆๆครับ    “เราจะประกาศ รายชื่อของนักร้องที่จะมาสร้าง

สีสันในโปรเจ็คนี้นะครับ 6 หนุ่มสาวที่เข้ารอบกันนะครับ และได้รับเสียงโหวต

มากที่สุด  S 21005 , S 21059 , S 21066 , S 21104

S 21105 และ S 21106 ครับ โหยหนึ่งในนั้นมีสาวที่เข้ามาทักกับผม

ด้วยหละครับ แต่ที่แปลกใจครับ ไอบ้านั่นทำไมมันไปยืนอยู่บนเวทีด้วยหละผม

ไม่เข้าใจ  “หึหึ  สงสัยหละสิว่าทำไมบอส ถึงไปยืนอยู่บนเวทีได้”   ผมหันไป

ยังเจ้าของเสียงครับ  ก้อพบว่าเปนพี่คนนั้นครับ ที่มาดื่มกาแฟร้านผม  “ครับเขา

เปนไครหรอครับ พี่รุจักเขาหรอ”  ผมถามด้วยความสงสัย “อืม ไช่แร้วเค้าเป

นน้องพี่เองแหละมาออดิชันเหมือนกัน  เออพี่ลืมแนะนำตัวเรยพี่ชื่อ บี นะ แร้ว

น้อง.....”  “ปอนครับ ยินดีที่ได้เจอกันอีกนะครับพี่บี”  “อืมเสียใจด้วยนะปอน

ที่มาไม่ทันการออดิชันหนะ”  “ไม่เปนไรหรอกพี่แค่ผมได้ขึ้นไปร้องเพลงอยู่

บนเวทีแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวผมก้อพอใจแร้วอะครับ  พี่ครับปอนกลับก่อนนะ

ครับ”  “อืม แร้วพี่จะแวะไปนั่งกินกาแฟที่ร้านน้องอีกนะ”   “ครับ มาได้ทุก

เมื่อเรยนะครับ” ผมบอกพี่บีเสร็จเตรียมที่จะเดินออกจากห้องออดิชันไป ก้อมี

เสียงเรียกร้องจากที่ไหนก้อไม่รุครับ  “พี่ๆคะคนที่ร้องเพลงที่มาแทนพี่กานต์อ่า

คนนั้นหนะคะชื่อไรหรอคะ เสียงเขาดีมากๆเรยคะ ทำไมเขาไม่ได้ละคะ” มี

เสียงคนสองคนเริ่มพูดขึ้นมา  จากนั้นก้อเริ่มมีเสียงอื่นๆๆจากคนดูทั้งห้องเริ่ม

พูดประเด็นที่ผมขึ้นไปร้องเพลงแทนคนที่ชื่อกานต์  เจ้าหน้าที่เรยไม่รุจะพูดว่า

อย่างไร “ พี่เราจะทำไงดี มีแต่คนชอบคนที่มาร้องเพลงแทนนายกานต์คนเมื่อกี้

ทำไงดีหละพี่” ทีมงานอีกคนนึงก้อตอบว่า “  อืมทำไงดีวะ เฮ่อเออ นึกออกแร้ว

ไปตามคุนบีเจ้าของโปรเจคนี้มา”  “แร้วทีมงานคนนั้นก้อพูดทุกอย่างไห้แก่พี่บี

ฟังพี่บีก้อเรยยิ้มออกมา  แร้วก้อขึ้นไปบนเวทีเพื่อไปพูดไรซักอย่าง  “เอ่อต้อง

ขออภัยอีกครั้งนะครับที่คุนกานต์ขึ้นมาออดิชันไม่ได้ จึงทำไห้แฟนๆๆต้อง

ผิดหวังกัน ปกติโปรเจคนี้จะมีนักร้องเพียงแค่ 6 คนเท่านั้น แต่เมื่อคนดูทุกท่าน

ได้ฟังเสียงของผู้ชายปริศนาคนเมื่อกี้”   ผมคิดไนใจ เอ๊ะนี่มันเรานี่หว่า

zantiga

Chapter 6


“เราจึงอยากจะเพิ่มนักร้องในโปรเจคนี้ขึ้นมาอีกหนึ่งคนด้วยกัน”  เฮ่ยนี่เราจะ

ได้เปนนักร้องกับเค้าจริงๆๆหรอเนี่ย  แร้วร้านกาแฟเราหละไครจะสานต่อ

จากนั้นพี่ บี ที่เปนโฆษกก้อลงจากบนเวทีตรงมายังที่ ที่ผมยืนอยู่ สายตาทุกดวง

ของคนดูนั้นจ้องมายังผม ผมรุสึกอายจึงรีบก้มหน้างุดลงทันทีเรยครับ และแร้ว

ผู้หยิงที่เขามาเดินชนผมอ่าครับก้อตรงมาที่ผมยืนอยู่ “ ดีจะ เธอชื่อไรหรอ เรา

มิวนะยินดีที่ได้รู้จักจะ” ผมยิ้มตอบเขาไป “ครับ มิวยินดีที่ได้รุจักนะ เราชื่อ

ปอน อ่า อือ มิวเสียงเพราะมากเรยนะ เราชอบอะ ทำไงหรอถึงเสียงดีได้ขนาด

นี้”  “แม๋ปอนมิวไม่ได้เสียงดีอะไรหรอกน่า ก้อธรรมดาๆนะ”  จากนั้นเพื่อนๆ

ที่ได้อยู่ในโปรเจคก้อเข้ามาทักทายกัยผมครับ ยกเว้น หมอนั่นคนเดียว เจอหน้า

เราทีไรเปนต้องทำหน้าบูดใส่ทุกทีเรย  สงสัย มันคงจะเกลียดเรามาก เราไปทำ

ไรไห้มันหรอ อืม ช่างเหอะ อย่าไปสนใจเรย    แร้วมันก้อเดินตรงเข้ามาครับ

“มิว ไปหาไรทานเปนเพื่อนบอสหน่อยดิ  บอส หิวแร้ว”  “อืมไปดิบอส มิวก้อ

หิวเหมือนกัน ปอนไปด้วยกันมั้ยทานไรมารึยัง”  พอมิวถามถึงผมปุ๊บหน้าของ

หมอนั่นก้อส่งกระแสจิตอาฆาตมายังผมเรย หูยหน้ากลัวที่สุด “ อืมไม่เปนไร

หรอกมิว เรากะจะรีบกลับไปที่บ้านก่อนอ่า ติดธุระนิดหน่อย  มิวเราไปก่อน

นะ”  จากนั้นผมก้อลามิว และเพื่อนๆที่อยู่ในโปรเจคนี้ด้วย “ ปอน ปอน เดี๋ยว

ก่อน”  ผมหันหลังไปหาเจ้าของต้นเสียง “ พี่บีมีไรหรอครับ” “อืมพรุ่งนี้เรา

ต้องมาที่นี่อีกนะ มาลองออดิชันเสียงดูแร้วถ่ายปกอัลบัมกับเพื่อนๆ”

“เอ่อ พี่บีครับ ตกลงผมต้องเปนนักร้องจิงๆๆหรอ”  “ไช่แร้วปอน ปอนตอนนี้

เปนส่วนหนึ่งของทีมแร้วนะ”    “แต่ว่า.......”      “ไม่มีแต่ ปอน ตอนนี้ปอน

เปนนักร้องของสังกัดนี้แร้วนะ เรื่องร้านกาแฟที่ปอนทำอยู่ น้องสาวของปอน

บอกมาว่า จะรับช่วงต่อเอง ไม่ต้องสนใจ  ปอนนี่เปนสิ่งที่ปอนรักไม่ไช่หรอ”

“ ครับ พี่บี”   “อืมงั้นเราก้อไม่ต้องห่วงอะไรแร้ว ทำงานตรงนี้ไห้เต็มที่  บ่าย

สองนะพรุ่งนี้  มาเจอกันที่นี่ พี่ไปก่อนหละมีงานอีกเยอะแยะเรย พี่ไปก่อนนะ

ปอน”  “ครับพี่บี”  ที่ผมห่วงไม่ไช่ไรหรอก ผมกลัวจะต้องเปนตัวถ่วงของ

เพื่อนๆที่ทำงานด้วยกันนี่สิ   ผมเดินออกจากค่ายเพลง   แร้วเดินตรงกลับไปที่

บ้าน  ก้อเจอยัยน้องสาว  “พี่ปอน อิอิ  ได้ข่าวจากพี่บีว่า พี่ปอนได้เปนนักร้อง

แร้วหรอ”   ดูท่าทางน้องสาวผมมันจะดี๊ด๊าเปนพิเศษ  “อืมไช่พี่ได้ร่วมร้องใน

โปรเจคนี้ก้อเท่านั้นเอง  ไม่ถึงกับขนาดนักร้องมืออาชีพหรอก”  “โหยพี่ปอน

ได้ขนาดนี้ก้อดีแร้วหละ อิอิน้องสาวคนนี้เปนปลื้ม”    “อือ เรื่องนี้ช่างเหอะ

แร้วร้านกาแฟหละวันนี้เปนไงมั่ง  ทำได้รึเปล่าโดยไม่มีพี่คอยคุม”   “พี่ปอนอะ
ป่านไม่ไช่เด็กเล็กๆๆนะ เรื่องแค่นี้ทำไมจะจัดการไม่ได้”  แร้วมันก้องอลขึ้น

ห้องไปเรยครับ อิอิ  น่ารักจังน้องเรา  ผมจึงรีบนอนแต่หัวค่ำ  เพื่อวันพรุ่งนี้ที่สดใส

ผมตื่นเช้าขึ้นมา  พร้อมกับเต็มไปด้วยน้ำลาย ของเจ้าโมโม่  หมาชิสุที่บ้าน

  “หนอยแน่โมโม่  ทำอย่างนี้ได้ไง  มานี่เด๋วนี้เรยนะ”   แร้วมันก้อค่อยๆเดิน

ออกมา ดูท่าทางมันจะสลดไม่น้อย เหนแร้วก้ออดสงสารมันไม่ได้  ผมจึงจับมัน

ขึ้นมาอุ้ม   แร้วเขย่าตัวมันเบาๆๆ  “ ทีหลังแกอย่าทำอย่างนี้อีกนะโมโม่”  แร้ว

ผมก้อจับมันวางลงแร้วเดินลงไป ก้อไม่พบไครแร้วครัยมีเพียงกระดาษโน้ต

แผ่นเล็กๆ แปะไว้อยูตรงคู้เย็น  ในข้อความ   “ ถึงพี่ปอน วันนี้เต็มที่เรยนะ

ป่านกับอ้นเปนกำลังใจไห้พี่ปอนนะ  ส่วนเรื่องร้านไม่ต้องห่วง  ป่านจัดการ

ได้”  ผมเหนข้อความนั้นจึงอดยิ้มเปนไม่ได้  แร้วจึงรีบแต่งตัว ไปที่ค่ายเพลง

ทันที   แร้วผมก้อเดินไปยังตึกค่ายเพลง  ก้อพบกับกลุ่มคนจำนวนมากเรียกว่า

ไทยมุงเรยก้อได้  เขามุงดุไรกันนะ  สงสัยจัง  ผมจึงเข้าไปดูกับเค้าด้วยว่ามันเกิด

อะไรขึ้น ถึงต้องมุงกันมากมาย แร้วผมก้อได้คำตอบครับ  ต้น นักร้องในโปร

เจคเดียวกับผมครับยืนแจกลายเซน  พร้อมกับไห้ถ่ายรูปอยู่ครับ  ผมเหนอย่าง

นั้นผมจึงรีบเดินอ้อมมาที่หลังตึกเพื่อไห้รอดพ้นจากสายตาประชาชีทั้งหลาย

แต่แร้วเมื่อผมเดินมาเรื่อยๆ ก้อเจอไครบางคนมายืนขวางครับ  ยังไม่ทันมอง

ครับว่าเปนไคร  ปากผมก้อโดนประกบกับปากของคนที่อยู่ข้างหน้าทันที

Ohm2521

ชอบกินกาแฟ คับ

hahahasong

ขอบคุงงงค๊าบบ บบ  บ!!!

janejob

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Misa

ขอบคุณครับ

ayunami123

ขอบคุงคับบ

shinobuzaa

28นี่คือจบแล้วใช่มะคับ

lovemadmee

ขอบคูลอย่างมากมาย

zee

ดี5555555555555555555555555555555

arzugima

สุดยอดเลยคับ ชอบมาก

asdfg

เนื้อหาสนุกดีนะคับอ่านแล้วชอบมากมาย

om_zee

น่ารัก

น่ากิน


ชอบมาก

ชออบมาย

nong2500

ขออ่านคับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

butane

ขอบคุณนะตรับ