OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 46

tanya · โพสต์ 2012-9-4 14:25:11

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“...เรื่องไอ้วิทย์... “ ชายวัยกลางคนถามออกมาเบาๆ..สายตาจับจ้องไปยังลูกน้องที่นั่งขัดสมาธิอยู่นอกขอบประตูห้องขัง
“...มันสั่งจัดการไอ้นพแล้วครับ..” โตตอบเบาๆ..ตอบ..ในเรื่องที่เขาพอจะตอบให้ได้..
“..แล้วเกิดอะไรขึ้นกับมัน?..” แต่เหมือนผู้เป็นเจ้านายจะไม่ได้อยากรู้แค่นั้น..
“...มัน...มีเรื่องกับไอ้กันย์ครับ..” โตพยายามเลือกบอกในสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับทั้งสองฝ่าย
“ ..แล้วไอ้นพมันทำท่าเหมือนจะแปรพักต์..ก็เลย...”
“...หือ?..แบบนั้นเหรอ?..”เสียงถามเบาๆ..พร้อมกับเอนตัวพิงผนังห้องของป๋า..ดูเหมือนจะไม่เชื่ออย่างที่ฟัง..นัยน์ตาวาววับฉลาดทันคนคู่นั้นจ้องมองสบมาตรงๆ..บ่งชัดว่าไม่เชื่อ..
“.............” โตเงียบ..ไม่ได้จ้องสบตาคู่นั้น..ขณะเดียวกัน..ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปอีก..
“..ถึงที่กูได้ยินมามันจะไม่ใช่แบบนั้น..ที่กูรู้..จะเป็นเรื่องอื่น..ที่มากกว่า..แต่.ก็ตามใจ ถ้ามึงไม่อยากบอก..”
“...ผม...”
“..เรื่องไอ้วิทย์จบ..ให้มันเคลียร์หาทางออกให้ตัวเองให้ได้แล้วกัน..ไม่ได้ก็อย่าเอาหน้ามาให้กูเห็นอีก..”
“..ครับ..ผมจะบอกมันแบบนั้น..” โตรับคำเบาๆ..ดีใจที่อย่างน้อย..เพื่อนของเขาก็ยังมีทางรอด..
“..แล้วไอ้เด็กที่แกพาล่ะ..ยังไง..หรือมันพอใจจะอยู่กับผู้พันแล้ว..?” นั่นเป็นคำถาม..ที่คนฟังก็ยังไม่รู้ ว่ามันจะตอบออกมายังไง..
  “..ผมไม่แน่ใจเหมือนกัน..ที่จริงแล้วมันอยากมาเจอ..อยากมาคุยกับป๋าสักหน่อย..”
“..งั้นเหรอ?....แล้วคิดว่ามันจะมาถามชั้นรื่องอะไร?..คิดว่ามันจะทำอะไรได้?..” ชายนามว่า”ป๋า” ขยับรอยยิ้มพร้อมกับจ้องมองใบหน้าของลูกน้องที่มีท่าทีกระอักกระอ่วน..
“...แต่ยังไง..ก็ควรจะให้โอกาสกับคนที่อยากลองดิ้นรนดูไม่ใช่รึไง?..”เพียงครู่เดียว..ก่อนที่ใบหน้าของมันจะเต็มไปด้วยรอยยิ้ม..ที่ทำให้คนมองต้องขยับรอยยิ้มตาม..
“..ฮ่าๆ...นึกว่าแกจะเอาความคิดแปลกๆของไอ้เด็กนั่นมาใส่หัวซะอีก..ที่แท้ก็แค่นึกสนุก..”  ชายวัยกลางคนเอ่ยยิ้มๆพลางยิ้มออกมาอย่างหมายมาด..
“..แต่ยังไง..แค่มันได้เจอผู้พัน..นั่นก็พอแล้วล่ะมั้ง..”
“..เอ๋?...”
“..ท่าทางแกจะถูกใจเด็กนั่นน่ะ..มันคงไม่ต้องทำงานแล้วล่ะ..แค่หมั่นมาหาเค้าก็พอ..” คนพูดหัวเราะออกมาเบาๆด้วยดวงตาพราวระยับ..ซึ่งทำให้คนมอง ทำได้แค่ขยับรอยยิ้มฝืดๆ.....เพียงแค่นึกถึงชะตากรรม ของคนที่ถูกใจป๋า..และสิ่งที่คนๆนั้นจะได้เจอ.....ก็เพราะถูกใจไม่ใช่เหรอ..ถึงทำไอ้เมฆและไอ้วิทย์ต้องเจอกับเรื่องบ้าๆทั้งหลายแหล่..
“..แต่ทำไม?..ช่วงนี้แกถึงทำอะไรผิดๆ..พลาดๆ..ตลอดได้ล่ะ..” คำถามที่เขาไม่อยากเจอ..ดังขึ้นพร้อมกับแววตาเรียบเฉยจากคนถาม..แววตา..ที่โตรู้ ว่ามันเอาจริง..และ..ไม่เปิดโอกาสให้ท้าทาย..
“.......”
“..ทั้งเรื่องไอ้วิทย์..เรื่องไอ้เมฆ ..แล้วยังไอ้เด็กคนนั้น..” “ป๋า” เอ่ยพลางจ้องมองสบตาชายที่นิ่งเงียบ..
“..ตัวแก..ที่บอกว่าจะทำทุกอย่างให้ดี..และ..ไม่มีข้อผิดพลาด..ซึ่งมันก็เป็นแบบนั้นเสมอมา แล้วพอถึงคราวพลาดขึ้นมา ทำไมมันถึงได้ลุกลามและ..เละเทะได้ขนาดนี้..”
  “..............” ชายผู้ถูกประณามยังเงียบ..และนั่นทำให้โทสะของผู้พูดทุเลาลง..แต่ก็เพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น..
  “..หรือแกจะ..แก่..และไร้น้ำยาจนไม่อาจจะจัดการอะไรได้อีกแล้ว..ให้เด็กใหม่ๆของฉันได้แสดงฝีมือบ้างดีไหม?..”
“..ผมจะทำงานทั้งหมดให้เรียบร้อยเร็วที่สุด..” โตบอกออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น..ทุกครา น้ำเสียงแบบนี้ ทำให้คนฟังเชื่อมั่นได้เสมอ..แต่คราวนี้..ไม่แน่ใจว่ามันเป็นแบบนั้นอีกหรือไม่..
“..เร็วที่สุดเหรอ?..” คนฟังหัวเราะรับเบาๆ..แต่แววตาของ”ป๋า”กลับวาววับผิดกัน..
“..เร็วที่สุด..ไม่ใช่เร็วที่สุด..แต่ต้องพรุ่งนี้..แค่พรุ่งนี้เท่านั้น..”
“..หา ! แต่....” โตเบิกตากว้าง อุทานอย่างลืมตัวกับกำหนดการแสนกระชั้นชิดนั่น..มันจะเป็นไปได้ยังไง?..
“..ทำไม?..น้อยไป..ทำไม่ได้..?..หรือแกจะให้พวกเด็กใหม่ไปจัดการแทนล่ะ..” ชายผู้สั่งการขยับรอยยิ้มเย็น..มองสบตาลูกน้องมือดีของตนด้วยรอยยิ้ม..ที่สงบนิ่งไม่หวั่นไหว..
“..แล้วเรื่อง....”
“..ไอ้เด็กนั่นให้ผู้พันจัดการ..ไม่ต้องรออะไรแล้ว ที่แกจะทำมีแค่เอาตัวมันมาให้ผู้พันก็พอ..” “เจ้านาย” สั่งการออกมาด้วยน้ำเสียงห้วนหนัก เริ่มแสดงถึงความไม่พอใจ..เมื่อเห็นว่ายังไม่มีการยืนยัน..รับคำ จากคนของตนเช่นทุกคราที่สั่ง..
โตนิ่ง..มองหน้า”ป๋า” ลึกพี่ที่ตนเองเคารพและคอยทำตามคำสั่ง เขาเชื่อมาตลอดว่าการทำตามคำสั่งของคนๆนี้จะทำให้เขาและพรรคพวกสามารถใช้ชีวิตในเรือนจำแห่งนี้ได้อย่างไม่ลพบาก มันก็เป็นเช่นนั้น..แต่ทว่า..ทำไม..ในครั้งนี้ เขากลับรู้สึกอยากต่อต้านและไม่ทำตามคำสั่งนั้นเสียเหลือเกิน....แต่ทว่า..ช่ายหนุ่มก็รู้ดี..ว่าทางเลือกของเขา..ก็ใช่จะมีอยู่มาก..
ลมหายใจพรูดออกจากจมูกเบาๆ....ดวงตาเข้มแข็งมองสบผู้เป็นนายอีกครั้ง พร้อมกับรับคำหนักแน่น..
  “..ทุกอย่างจะเรียบร้อยตามที่สั่งครับ..”
“..ดี...ต้องแบบนี้สิ..” เมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการ ผู้ฟังก็ยิ้มรับ
“ อย่าให้ฉันต้องโมโหเลยจะได้ไหม..พอโมโหหงุดหงิดแล้วมันจะชอบพาลไปทั่ว..ไม่ดีเลยเนอะ..แบบนี้..”
“...........” โตเพียงแต่ขยับยิ้มรับโดยไร้เสียง..รอยยิ้มชืดๆถูกส่งไปเพียงเพื่อเอาใจเจ้านายเท่านั้น..ใช่จะไม่รู้ว่าเหยื่อของอารมณ์พาลหรือหงุดหงิดของเจ้านาย ใช่จะเป็นใคร นอกจากต้นเหตุของความผิดพลาด..และต้นเหตุของความหงุดหงิดเช่นตัวเขา..
“..ส่วนเรื่องเด็กนั่นไม่ต้องคิดมาก..ผู้พันแกเล่นของแกไม่นานหรอก เดี๋ยวก็ปล่อย ถ้าแกชอบก็รอได้ไม่ใช่รึ..”
“..หา?..ใครชอบ..” โตชะงักหน้านิ่ว กับคำพูดนั้น..
  “..แต่นึกว่าแกจะชอบมันซะอีก..เห็นเขาลือกันว่าท่าทางประหลาดๆ..” ป๋าแซวออกมาพร้อมกับจ้องหน้าลูกน้องตัวเอง
ที่ชักสีหน้าเหย..
  “..อย่ามาชักนำหน่อยเลย..” โตบ่นงึมงำ มองหน้าเจ้านายของตนที่ขยับกายลุกขึ้น แสดงให้เห็นว่าหมดเรื่องจะสนทนาด้วย..นั่นทำให้เขาต้องลุกตามพร้อมกันกับที่..ร่างของชายตรงหน้าเดินเข้ามาใกล้..และแตะฝ่ามือลงบนไหล่เบาๆ..
“..แต่ไอ้การทำงานพลาดบ่อยๆ..มันก็ไม่ดีน่ะ..รู้มั้ย..?..”
..คำพูดนั้นทำให้ผู้ฟังตัวแข็งทื่อ..
  “...แต่ยังไง..แกก็จะได้รับในสิ่งที่สมควรได้แล้วล่ะ..”
สบมองรอยยิ้มเยื้อนที่ดูไม่น่าไว้วางใจสักนิดของชายตรงหน้า แม้จะรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ..แต่โตก็ไม่มีโอกาสสงสัยอะไรได้นาน เมื่อถูกรุนหลังให้เดินไปพร้อมกับตำสั่งที่บอกให้ไปหาเจ้าคนที่เขาพามาด้วย..ชายหนุ่มเดินไปหาห้องของ
ผู้พัน ตามที่ได้ฟังมา โดยไม่ทันได้มองเห็นรอยยิ้มบางๆ..จุดขึ้นบนริมฝีปากของป๋า ที่ยืนมองอยู่เบื้องหลังเลย..
...ถ้าเขาเห็น..บางที เขาอาจจะนึกระวังตัว.. แต่ถึงเห็น..ถึงจะระวังตัว..ผลของมันอาจไม่ต่างกัน..
   เมื่อเขาเดินมาหาไอ้เด็กโง่คนนั้น เจ้าคนที่ก้มหน้าต่ำเดินออกมาเงียบๆจากห้องขังของชายที่ทุกคนนึกหวั่น เขายกมือแตะแขนมันเบาๆ..และได้สบมองแววตาแข็งกร้าวก็จ้องมองมา
...พร้อมๆกับความรู้สึกเจ็บแปลบที่แผ่ซ่านทั่วกาย และหยดเลือดที่กระเซ็นมาโดนใบหน้าของเขา..เจ้าตัว..เงยหน้ามามองสบตา..ด้วยดวงตาวาววับ..และคำพูดเบาๆ..ที่เค้นออกมาจากปาก..
“..สาสมแล้วนี่...กับเรื่องที่พี่เคยทำกับผม..”
และเบื้องหลังเจ้าเด็กโง่คนนั้น...ก็คือร่างของผู้พัน ที่ยืนพิงประตูห้องขังด้วยรอยยิ้มสบายอารมณ์....หัวสมองมึนงง..บอกได้อย่างเดียว..กับสิ่งที่คนตรงหน้าแสดงออก..
...ทรยศ...?..ไม่สิ..อาจจะเป็น..แก้แค้น....กับสิ่งที่เขาเคยทำไว้กับมัน..แล้วใครกันน่ะ..ที่บอกว่ามันโง่เกินไป..ที่จะเคืองแค้นหรือทรยศคนอื่นเป็น..
Imprison 38:
   ถ้าพูดถึงห้องขังในเรือนจำพิเศษ ในสายตาของผมแล้วมันเป็นห้องพักที่สะอาดและดูดีเกินกว่าที่พักของเหล่านักโทษธรรมดาๆอย่างผมชมมาก แม้จะมีขนาดแคบกว่า แต่ก็สะอาดสะอ้านอย่างเห็นได้ชัด มีทั้งเตียงนอนและห้องน้ำในตัวเรียบร้อย ดังนั้น การได้เข้ามาในห้องนี้มันก็ไม่ได้ดูแย่หรืออะไรหรอก ถ้าไม่คิดว่าผมมาเพื่อทำอะไร..หรือมีจุดประสงค์อย่างไร
   ผมเหลือบมองผู้ชายที่ดินนำเข้ามา พลางหันหลังมองร่างของพี่โตที่หายไปจากสายตาแล้ว ซึ่งก็แน่นอนเพราะผมคิดว่าตัวเองนั้นเดินออกมาไกลพอดู....แล้วคนที่พามานั่นไม่ได้สนใจอะไรผมซักนิด..
ผมนั่งลงบนพื้นห้องที่สะอาดสะอ้านเกินกว่าพื้นห้องขังที่ผมนอนอยู่เสียอีก.. สายตามองไปยังผู้ชายที่นั่งอยู่บนปลายเตียงเขาจ้องมองมาที่ผมเช่นกัน..ด้วยรอยยิ้มแปลกตา..
“...นั่งบนเตียงก็ได้น่ะ.. ” คำพูดใจดีนั้นออกมาพร้อมกับรอยยิ้มเชื้อเชิญ แต่ผมส่ายหัว..
“..นั่งตรงนี้ก็ได้ครับ สะอาดกว่าห้องขังที่ผมอยู่เยอะ..” ผมบอก พร้อมกับยิ้มออกมาช้าๆ แม้เป็นรอยยิ้มที่ฝืดเฝื่อนชอบกล..
“..หึ...ลำบากแย่เลยสิน่ะ..” ผู้พันบอกพร้อมกับจ้องหน้าผม
“..ยิ่งต้องเจอเรื่องยุ่งๆด้วย..คิดว่ายังไงล่ะ..กับความจริงที่รู้น่ะ..” รอยยิ้มเยื้อนบนใบหน้าของคนถามไม่ได้หายไป ขณะที่ออกปากพูดเรื่องการพนันของตัวเองด้วยแววตายิ้วแย้ม..นั่นทำให้ผมนึกฉุนขึ้นมาวูบหนึ่ง..แต่ก็ต้องเก็บไว้ในใจ เพราะถึงยังไง..ผมก็ไม่อาจจะมาโวยวายอะไรได้.....จะเสียใจหรือจะมาร้องไห้ให้เห็น พวหเขาก็ไม่มีวันใจอ่อน ผมรู้.....ที่ผมทำได้ก็แค่ต่อรอง..หรืออย่างน้อยก็แค่พูดคุยสักนิด..
  “..ความจริงแล้ว..ผมมา..ก็เพราะอยากคุยเรื่องนั้น.. ” ผมเปิดประเด็นเรียบๆ สายตาของผู้พันที่มองมาดูแปลกใจเล็กน้อย คนฟังเลิกคิ้ว..ก่อนจะพยักหน้า....กับป๋า..
“..ไม่ใช่ฉัน..?.. ” ผู้พันชี้นิ้วเข้าหาตัวเองพร้อมกับถาม ผมพยักหน้ารับส่วนเขาก็ส่ายหัว..แล้วหัวเราะเบาๆ..
“..นั่นสิน่ะ..ก็น่าจะรู้นี่นา..เพราะเธอก็ตกใจพอดู.แล้วก็..คิดว่าคงไม่ได้อยากเจอฉันสักเท่าไหร่..”
“..แต่ว่า..คิดว่าแค่นี้ก็น่าจะพอได้แล้วล่ะมั้ง..ถึงเธอจะไปเจอป๋า..ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปหรอก.. ” ผู้พันบอกยิ้มๆ สรรพนามที่เรียกชื่อผมดูคล้ายอาจารย์ฝ่ายปกครองคุยกับลูกศิษย์ เสียแต่แววตาของเขากลับแข็งกระด้าง รอยยิ้มที่ส่งมา คล้ายจะระอาหรือเหนื่อยหน่ายกับการดิ้นรนที่ไร้ประโยชน์ของผม.....แต่ผมคิดว่า..ถ้าลองมาได้เจอ หรือได้ทำถึงขนาดนี้ ก็ไม่มีวันจะปล่อยให้มันไร้ประโยชน์หรอก..
“..พี่โตบอกว่า..ถ้าผมไม่ทำตาม ผมต้องถูกพาไปอยู่กับคนอื่น.. ” ผมเกริ่นออกมาช้าๆ..
“ แล้วคนอื่นที่ว่า..คือใครเหรอครับ..?..”
“..แล้วคิดว่าจะเป็นใคร?..” คนฟังถาม เหมือนจะหยั่งเชิงความคิดผม..
“..เพราะไม่รู้..ผมถึงถามครับ.. ” ผมตอบออกไปเรียบๆพลางสบตาคนที่มองมา
“ ถ้าให้ผมคิด ผมก็คงคิดไม่ออก เพราะไม่ได้รู้จักใครมากมาย..แล้วก็ไม่ได้รู้ อะไรมากขนาดจะคิดออกได้..”
“..ฮ่าๆๆ.. ” คนฟังหัวเราะลั่นอย่างถูกใจ แววตาพราวระยับขบขันมองมาที่ผม
“ คำพูดคำจาก็ดูเป็นคนฉลาดนี่นา..ทำไมถึงทำตัว..โง่ๆ..ไปได้ล่ะ..?.. ”
“..ทั้งที่น่าจะรู้อยู่..ว่ากฎของที่นี่ คือปลาใหญ่กินปลาเล็ก ต่อให้ดีแค่ไหนหรือมีความรู้มีศีลธรรมอะไรนักหนา..เมื่อมาเหยียบที่นี่แล้ว..ไอ้เรื่องพวกนั้นมันก็ใช้ไม่ได้หรอกน่ะ.. คนที่ทำผิดกฎหมาย คือคนที่ต้องถูกลงโทษ กฎหมายน่ะเป็นบรรทัดฐานต่ำสุดของสังคม เมื่อคนทำผิดกฎหมายแล้ว..ทำไมถึงคิดจะมาเป็นคนดีของสังคมอะไรในนี้กันล่ะ..? หรือคิดว่าตัวเองเป็นซุปเปอร์ฮีโร่ ..ถึงจะได้มาทวงถามความยุติธรรม หรือความปราณีอะไรในที่ๆตัวเองอยู่..”
“..ผมก็ไม่ได้เป็นแบนั้นซะหน่อย.. ” ผมพูดเรียบๆ มองหน้าคนฟัง
“ ผมก็ แค่คนเห็นแก่ตัวปกติธรรมดา ที่ไม่ต้องการให้ตัวเองทำเรื่องที่ไม่ชอบ ก็แค่นั้น..”
“..หือ?..เป็นแบบนั้นเหรอ?..แล้วที่มานี่..ก็จะมาทวงถามความยุติธรรมของตัวเอง หรือมาโวยไม่ให้ทำกันล่ะ?..”
“..ผมแค่อยากรู้ ว่าทำไมเป็นผม แล้วทำไม ผมต้องทำเพื่อให้ตัวเองอยู่รอดด้วย..” ผมมองหน้าผู้พันที่เลิกคิ้ว..เขายิ้มน้อยๆ พลางหยิบอะไรบางอย่างจากใต้หมอน..
“..คำตอบของมัน ก็อยู่ในคำถามแล้วไง.. ” ชายคนนั้นตอบ
“ ที่ต้องทำ เพราะความอยู่รอด ที่เป็นตัวเธอ..ก็เพราะเธอ..เป็นคนแบบนี้..นั่นมันทำให้เกมส์นี้น่าสนใจยังไงล่ะ..”
“..เกมส์... ” ผมเม้มปากแน่น เหยียดรอยยิ้มเครียด
“..หึ..จะเกลียดจะแค้นหรือจะไม่พอใจก็ช่างเถอะน่ะ แต่นี่มันความจริง..ไอ้พวกชั้นก็รู้กันมาแล้วล่ะ..ทั้งเรื่องที่ทำ..
หรือสาเหตุ..ก็ออกจะเป็นคนดีนี่น่ะ..ทำไปก็เพราะช่วยเหลือคนในครอบครัว..บอกได้เลยว่าต้องเป็นเด็กดีเสียจนน่าเอามาเล่นแน่ๆ..แค่คิดก็ยังน่าตื่นเต้นเลย..” ผู้พันหัวเราะ พลางมองหน้าผม
“ ชีวิตในคุกของเราน่ะ..มันน่าเบื่อน่ะ...ไม่มีอะไรทำหรอก..นอกจากจะหาของเล่นใหม่มาเรื่อยๆ..”
“...เพราผมเป็นแบบนั้น..คุณเลยเลือกผม..” ผมกำมือแน่น มองหน้าคนพูดเขม็ง
   “..แน่นอน...เพราะการดิ้นรนของเธอ..จนถึงตอนนี้ มันก็ยังสนุกจนน่าลุ้นเลยล่ะ.. ” ชายคนนั้นแสยะยิ้ม และลุกขึ้นยืนช้าๆ

“กับคำถามที่ว่าจะไปอยู่กับใคร..สั้นๆว่าคือฉัน.. ถ้าไอ้ลูกน้องพวกนั้นมันทำอะไรไม่ได้..ชั้นทำเอง..ง่ายๆไม่มีปัญหา...”
มือหนาคว้าไหล่ผมหมับ..บีบมันเบาๆ ขณะที่ใบหน้าคนพูดก้มลงมาใกล้..
  “..รับรองว่ามันต้องสนุก...จนลืมไม่ลงแน่ๆ...”
ปลายมีดคมจ่อในลำคอ..นั่นทำให้ผมเกร็งตัวแข็งทื่อ..ผู้พันนั่งลงข้างๆผมแต่ปลายมีดนั้นยังไม่ละออกจากลำคอของผมวัตถุปลายแหลมเย็นๆไล้ลงข้างลำคอระเรื่อยดูราวกับเย้าแหย่จนน่าขนลุก..ใบหน้าของคนทำที่มองมาใกล้ๆแลดูมีความสุขเสียจนผมนึกโกรธ..

pkclub2146 · โพสต์ 2012-9-8 07:18:24

ขอบคุณมากคร้าบ

asd · โพสต์ 2012-9-13 02:12:15

ขอบคุณครับ

manza555 · โพสต์ 2012-9-15 19:25:44

น่ากลัวจังเลยยย ขอบคุณครับ

wsdonin · โพสต์ 2012-10-5 09:31:58

ขอบคุณมากคับ

mario401 · โพสต์ 2012-10-19 14:37:06

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza · โพสต์ 2012-11-13 00:35:35

ขอบคุณมากครับผม

sparkmankung · โพสต์ 2013-1-20 11:22:15

ขอบคุณครับ

GunGuy · โพสต์ 2013-2-2 11:30:37

ขอบคุณมากคร้าบ

Klong · โพสต์ 2013-4-17 12:10:19

ขอบคุนครับ

snooperio · โพสต์ 2013-4-26 21:51:47

ขอบใจมากมากคับ

KillTi · โพสต์ 2013-5-14 00:35:21

สุดยอดเลยคร๊าฟ

tarsii · โพสต์ 2013-11-27 03:57:27

ขอบคุณมากนะ

wi2 · โพสต์ 2014-5-3 17:32:20

ขอบคุณครับ

iamalegend · โพสต์ 2015-7-15 12:59:09

ขอบคุณครับ

pt200 · โพสต์ 2015-9-15 11:39:52

ขอบคุณครับ

4_NAY · โพสต์ 2016-5-23 21:04:00

เลวร้ายจริง

pt200 · โพสต์ 2016-6-12 10:08:44

ขอบคุณครับ

freezz · โพสต์ 2016-11-20 07:36:57

สยิงสยอง

nakals · โพสต์ 2016-11-20 11:33:27

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 46

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร