OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 46

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

   “...เรื่องไอ้วิทย์... “ ชายวัยกลางคนถามออกมาเบาๆ..สายตาจับจ้องไปยังลูกน้องที่นั่งขัดสมาธิอยู่นอกขอบประตูห้องขัง
   “...มันสั่งจัดการไอ้นพแล้วครับ..” โตตอบเบาๆ..ตอบ..ในเรื่องที่เขาพอจะตอบให้ได้..
   “..แล้วเกิดอะไรขึ้นกับมัน?..” แต่เหมือนผู้เป็นเจ้านายจะไม่ได้อยากรู้แค่นั้น..
   “...มัน...มีเรื่องกับไอ้กันย์ครับ..” โตพยายามเลือกบอกในสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับทั้งสองฝ่าย
“ ..แล้วไอ้นพมันทำท่าเหมือนจะแปรพักต์..ก็เลย...”
    “...หือ?..แบบนั้นเหรอ?..”เสียงถามเบาๆ..พร้อมกับเอนตัวพิงผนังห้องของป๋า..ดูเหมือนจะไม่เชื่ออย่างที่ฟัง..นัยน์ตาวาววับฉลาดทันคนคู่นั้นจ้องมองสบมาตรงๆ..บ่งชัดว่าไม่เชื่อ..
“.............” โตเงียบ..ไม่ได้จ้องสบตาคู่นั้น..ขณะเดียวกัน..ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปอีก..
   “..ถึงที่กูได้ยินมามันจะไม่ใช่แบบนั้น..ที่กูรู้..จะเป็นเรื่องอื่น..ที่มากกว่า..แต่.ก็ตามใจ ถ้ามึงไม่อยากบอก..”
   “...ผม...”
   “..เรื่องไอ้วิทย์จบ..ให้มันเคลียร์หาทางออกให้ตัวเองให้ได้แล้วกัน..ไม่ได้ก็อย่าเอาหน้ามาให้กูเห็นอีก..”
   “..ครับ..ผมจะบอกมันแบบนั้น..” โตรับคำเบาๆ..ดีใจที่อย่างน้อย..เพื่อนของเขาก็ยังมีทางรอด..
   “..แล้วไอ้เด็กที่แกพาล่ะ..ยังไง..หรือมันพอใจจะอยู่กับผู้พันแล้ว..?” นั่นเป็นคำถาม..ที่คนฟังก็ยังไม่รู้ ว่ามันจะตอบออกมายังไง..
  “..ผมไม่แน่ใจเหมือนกัน..ที่จริงแล้วมันอยากมาเจอ..อยากมาคุยกับป๋าสักหน่อย..”
   “..งั้นเหรอ?....แล้วคิดว่ามันจะมาถามชั้นรื่องอะไร?..คิดว่ามันจะทำอะไรได้?..” ชายนามว่า”ป๋า” ขยับรอยยิ้มพร้อมกับจ้องมองใบหน้าของลูกน้องที่มีท่าทีกระอักกระอ่วน..
   “...แต่ยังไง..ก็ควรจะให้โอกาสกับคนที่อยากลองดิ้นรนดูไม่ใช่รึไง?..”เพียงครู่เดียว..ก่อนที่ใบหน้าของมันจะเต็มไปด้วยรอยยิ้ม..ที่ทำให้คนมองต้องขยับรอยยิ้มตาม..
   “..ฮ่าๆ...นึกว่าแกจะเอาความคิดแปลกๆของไอ้เด็กนั่นมาใส่หัวซะอีก..ที่แท้ก็แค่นึกสนุก..”  ชายวัยกลางคนเอ่ยยิ้มๆพลางยิ้มออกมาอย่างหมายมาด..
   “..แต่ยังไง..แค่มันได้เจอผู้พัน..นั่นก็พอแล้วล่ะมั้ง..”
   “..เอ๋?...”
    “..ท่าทางแกจะถูกใจเด็กนั่นน่ะ..มันคงไม่ต้องทำงานแล้วล่ะ..แค่หมั่นมาหาเค้าก็พอ..” คนพูดหัวเราะออกมาเบาๆด้วยดวงตาพราวระยับ..ซึ่งทำให้คนมอง ทำได้แค่ขยับรอยยิ้มฝืดๆ.....เพียงแค่นึกถึงชะตากรรม ของคนที่ถูกใจป๋า..และสิ่งที่คนๆนั้นจะได้เจอ.....ก็เพราะถูกใจไม่ใช่เหรอ..ถึงทำไอ้เมฆและไอ้วิทย์ต้องเจอกับเรื่องบ้าๆทั้งหลายแหล่..
   “..แต่ทำไม?..ช่วงนี้แกถึงทำอะไรผิดๆ..พลาดๆ..ตลอดได้ล่ะ..” คำถามที่เขาไม่อยากเจอ..ดังขึ้นพร้อมกับแววตาเรียบเฉยจากคนถาม..แววตา..ที่โตรู้ ว่ามันเอาจริง..และ..ไม่เปิดโอกาสให้ท้าทาย..
    “.......”
   “..ทั้งเรื่องไอ้วิทย์..เรื่องไอ้เมฆ ..แล้วยังไอ้เด็กคนนั้น..” “ป๋า” เอ่ยพลางจ้องมองสบตาชายที่นิ่งเงียบ..
“..ตัวแก..ที่บอกว่าจะทำทุกอย่างให้ดี..และ..ไม่มีข้อผิดพลาด..ซึ่งมันก็เป็นแบบนั้นเสมอมา แล้วพอถึงคราวพลาดขึ้นมา ทำไมมันถึงได้ลุกลามและ..เละเทะได้ขนาดนี้..”
  “..............” ชายผู้ถูกประณามยังเงียบ..และนั่นทำให้โทสะของผู้พูดทุเลาลง..แต่ก็เพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น..
  “..หรือแกจะ..แก่..และไร้น้ำยาจนไม่อาจจะจัดการอะไรได้อีกแล้ว..ให้เด็กใหม่ๆของฉันได้แสดงฝีมือบ้างดีไหม?..”
   “..ผมจะทำงานทั้งหมดให้เรียบร้อยเร็วที่สุด..” โตบอกออกมาด้วยน้ำเสียงหนักแน่น..ทุกครา น้ำเสียงแบบนี้ ทำให้คนฟังเชื่อมั่นได้เสมอ..แต่คราวนี้..ไม่แน่ใจว่ามันเป็นแบบนั้นอีกหรือไม่..
   “..เร็วที่สุดเหรอ?..” คนฟังหัวเราะรับเบาๆ..แต่แววตาของ”ป๋า”กลับวาววับผิดกัน..
“..เร็วที่สุด..ไม่ใช่เร็วที่สุด..แต่ต้องพรุ่งนี้..แค่พรุ่งนี้เท่านั้น..”
   “..หา ! แต่....” โตเบิกตากว้าง อุทานอย่างลืมตัวกับกำหนดการแสนกระชั้นชิดนั่น..มันจะเป็นไปได้ยังไง?..
   “..ทำไม?..น้อยไป..ทำไม่ได้..?..หรือแกจะให้พวกเด็กใหม่ไปจัดการแทนล่ะ..” ชายผู้สั่งการขยับรอยยิ้มเย็น..มองสบตาลูกน้องมือดีของตนด้วยรอยยิ้ม..ที่สงบนิ่งไม่หวั่นไหว..
   “..แล้วเรื่อง....”
   “..ไอ้เด็กนั่นให้ผู้พันจัดการ..ไม่ต้องรออะไรแล้ว ที่แกจะทำมีแค่เอาตัวมันมาให้ผู้พันก็พอ..” “เจ้านาย” สั่งการออกมาด้วยน้ำเสียงห้วนหนัก เริ่มแสดงถึงความไม่พอใจ..เมื่อเห็นว่ายังไม่มีการยืนยัน..รับคำ จากคนของตนเช่นทุกคราที่สั่ง..
   โตนิ่ง..มองหน้า”ป๋า” ลึกพี่ที่ตนเองเคารพและคอยทำตามคำสั่ง เขาเชื่อมาตลอดว่าการทำตามคำสั่งของคนๆนี้จะทำให้เขาและพรรคพวกสามารถใช้ชีวิตในเรือนจำแห่งนี้ได้อย่างไม่ลพบาก มันก็เป็นเช่นนั้น..แต่ทว่า..ทำไม..ในครั้งนี้ เขากลับรู้สึกอยากต่อต้านและไม่ทำตามคำสั่งนั้นเสียเหลือเกิน....แต่ทว่า..ช่ายหนุ่มก็รู้ดี..ว่าทางเลือกของเขา..ก็ใช่จะมีอยู่มาก..
ลมหายใจพรูดออกจากจมูกเบาๆ....ดวงตาเข้มแข็งมองสบผู้เป็นนายอีกครั้ง พร้อมกับรับคำหนักแน่น..
  “..ทุกอย่างจะเรียบร้อยตามที่สั่งครับ..”
   “..ดี...ต้องแบบนี้สิ..” เมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการ ผู้ฟังก็ยิ้มรับ
“ อย่าให้ฉันต้องโมโหเลยจะได้ไหม..พอโมโหหงุดหงิดแล้วมันจะชอบพาลไปทั่ว..ไม่ดีเลยเนอะ..แบบนี้..”
   “...........” โตเพียงแต่ขยับยิ้มรับโดยไร้เสียง..รอยยิ้มชืดๆถูกส่งไปเพียงเพื่อเอาใจเจ้านายเท่านั้น..ใช่จะไม่รู้ว่าเหยื่อของอารมณ์พาลหรือหงุดหงิดของเจ้านาย ใช่จะเป็นใคร นอกจากต้นเหตุของความผิดพลาด..และต้นเหตุของความหงุดหงิดเช่นตัวเขา..
   “..ส่วนเรื่องเด็กนั่นไม่ต้องคิดมาก..ผู้พันแกเล่นของแกไม่นานหรอก เดี๋ยวก็ปล่อย ถ้าแกชอบก็รอได้ไม่ใช่รึ..”
   “..หา?..ใครชอบ..” โตชะงักหน้านิ่ว กับคำพูดนั้น..
  “..แต่นึกว่าแกจะชอบมันซะอีก..เห็นเขาลือกันว่าท่าทางประหลาดๆ..” ป๋าแซวออกมาพร้อมกับจ้องหน้าลูกน้องตัวเอง
ที่ชักสีหน้าเหย..
  “..อย่ามาชักนำหน่อยเลย..” โตบ่นงึมงำ มองหน้าเจ้านายของตนที่ขยับกายลุกขึ้น แสดงให้เห็นว่าหมดเรื่องจะสนทนาด้วย..นั่นทำให้เขาต้องลุกตามพร้อมกันกับที่..ร่างของชายตรงหน้าเดินเข้ามาใกล้..และแตะฝ่ามือลงบนไหล่เบาๆ..
   “..แต่ไอ้การทำงานพลาดบ่อยๆ..มันก็ไม่ดีน่ะ..รู้มั้ย..?..”
..คำพูดนั้นทำให้ผู้ฟังตัวแข็งทื่อ..
  “...แต่ยังไง..แกก็จะได้รับในสิ่งที่สมควรได้แล้วล่ะ..”
    สบมองรอยยิ้มเยื้อนที่ดูไม่น่าไว้วางใจสักนิดของชายตรงหน้า แม้จะรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ..แต่โตก็ไม่มีโอกาสสงสัยอะไรได้นาน เมื่อถูกรุนหลังให้เดินไปพร้อมกับตำสั่งที่บอกให้ไปหาเจ้าคนที่เขาพามาด้วย..ชายหนุ่มเดินไปหาห้องของ
ผู้พัน ตามที่ได้ฟังมา โดยไม่ทันได้มองเห็นรอยยิ้มบางๆ..จุดขึ้นบนริมฝีปากของป๋า ที่ยืนมองอยู่เบื้องหลังเลย..
...ถ้าเขาเห็น..บางที เขาอาจจะนึกระวังตัว.. แต่ถึงเห็น..ถึงจะระวังตัว..ผลของมันอาจไม่ต่างกัน..
     เมื่อเขาเดินมาหาไอ้เด็กโง่คนนั้น เจ้าคนที่ก้มหน้าต่ำเดินออกมาเงียบๆจากห้องขังของชายที่ทุกคนนึกหวั่น เขายกมือแตะแขนมันเบาๆ..และได้สบมองแววตาแข็งกร้าวก็จ้องมองมา
    ...พร้อมๆกับความรู้สึกเจ็บแปลบที่แผ่ซ่านทั่วกาย และหยดเลือดที่กระเซ็นมาโดนใบหน้าของเขา..เจ้าตัว..เงยหน้ามามองสบตา..ด้วยดวงตาวาววับ..และคำพูดเบาๆ..ที่เค้นออกมาจากปาก..
   “..สาสมแล้วนี่...กับเรื่องที่พี่เคยทำกับผม..”
และเบื้องหลังเจ้าเด็กโง่คนนั้น...ก็คือร่างของผู้พัน ที่ยืนพิงประตูห้องขังด้วยรอยยิ้มสบายอารมณ์....หัวสมองมึนงง..บอกได้อย่างเดียว..กับสิ่งที่คนตรงหน้าแสดงออก..
...ทรยศ...?..ไม่สิ..อาจจะเป็น..แก้แค้น....กับสิ่งที่เขาเคยทำไว้กับมัน..แล้วใครกันน่ะ..ที่บอกว่ามันโง่เกินไป..ที่จะเคืองแค้นหรือทรยศคนอื่นเป็น..
Imprison 38:
      ถ้าพูดถึงห้องขังในเรือนจำพิเศษ ในสายตาของผมแล้วมันเป็นห้องพักที่สะอาดและดูดีเกินกว่าที่พักของเหล่านักโทษธรรมดาๆอย่างผมชมมาก แม้จะมีขนาดแคบกว่า แต่ก็สะอาดสะอ้านอย่างเห็นได้ชัด มีทั้งเตียงนอนและห้องน้ำในตัวเรียบร้อย ดังนั้น การได้เข้ามาในห้องนี้มันก็ไม่ได้ดูแย่หรืออะไรหรอก ถ้าไม่คิดว่าผมมาเพื่อทำอะไร..หรือมีจุดประสงค์อย่างไร
       ผมเหลือบมองผู้ชายที่ดินนำเข้ามา พลางหันหลังมองร่างของพี่โตที่หายไปจากสายตาแล้ว ซึ่งก็แน่นอนเพราะผมคิดว่าตัวเองนั้นเดินออกมาไกลพอดู....แล้วคนที่พามานั่นไม่ได้สนใจอะไรผมซักนิด..
   ผมนั่งลงบนพื้นห้องที่สะอาดสะอ้านเกินกว่าพื้นห้องขังที่ผมนอนอยู่เสียอีก.. สายตามองไปยังผู้ชายที่นั่งอยู่บนปลายเตียงเขาจ้องมองมาที่ผมเช่นกัน..ด้วยรอยยิ้มแปลกตา..
   “...นั่งบนเตียงก็ได้น่ะ.. ” คำพูดใจดีนั้นออกมาพร้อมกับรอยยิ้มเชื้อเชิญ แต่ผมส่ายหัว..
   “..นั่งตรงนี้ก็ได้ครับ สะอาดกว่าห้องขังที่ผมอยู่เยอะ..” ผมบอก พร้อมกับยิ้มออกมาช้าๆ แม้เป็นรอยยิ้มที่ฝืดเฝื่อนชอบกล..
   “..หึ...ลำบากแย่เลยสิน่ะ..” ผู้พันบอกพร้อมกับจ้องหน้าผม
“..ยิ่งต้องเจอเรื่องยุ่งๆด้วย..คิดว่ายังไงล่ะ..กับความจริงที่รู้น่ะ..” รอยยิ้มเยื้อนบนใบหน้าของคนถามไม่ได้หายไป ขณะที่ออกปากพูดเรื่องการพนันของตัวเองด้วยแววตายิ้วแย้ม..นั่นทำให้ผมนึกฉุนขึ้นมาวูบหนึ่ง..แต่ก็ต้องเก็บไว้ในใจ เพราะถึงยังไง..ผมก็ไม่อาจจะมาโวยวายอะไรได้.....จะเสียใจหรือจะมาร้องไห้ให้เห็น พวหเขาก็ไม่มีวันใจอ่อน ผมรู้.....ที่ผมทำได้ก็แค่ต่อรอง..หรืออย่างน้อยก็แค่พูดคุยสักนิด..
  “..ความจริงแล้ว..ผมมา..ก็เพราะอยากคุยเรื่องนั้น.. ” ผมเปิดประเด็นเรียบๆ สายตาของผู้พันที่มองมาดูแปลกใจเล็กน้อย คนฟังเลิกคิ้ว..ก่อนจะพยักหน้า....กับป๋า..
   “..ไม่ใช่ฉัน..?.. ” ผู้พันชี้นิ้วเข้าหาตัวเองพร้อมกับถาม ผมพยักหน้ารับส่วนเขาก็ส่ายหัว..แล้วหัวเราะเบาๆ..
“..นั่นสิน่ะ..ก็น่าจะรู้นี่นา..เพราะเธอก็ตกใจพอดู.แล้วก็..คิดว่าคงไม่ได้อยากเจอฉันสักเท่าไหร่..”
    “..แต่ว่า..คิดว่าแค่นี้ก็น่าจะพอได้แล้วล่ะมั้ง..ถึงเธอจะไปเจอป๋า..ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปหรอก.. ” ผู้พันบอกยิ้มๆ สรรพนามที่เรียกชื่อผมดูคล้ายอาจารย์ฝ่ายปกครองคุยกับลูกศิษย์ เสียแต่แววตาของเขากลับแข็งกระด้าง รอยยิ้มที่ส่งมา คล้ายจะระอาหรือเหนื่อยหน่ายกับการดิ้นรนที่ไร้ประโยชน์ของผม.....แต่ผมคิดว่า..ถ้าลองมาได้เจอ หรือได้ทำถึงขนาดนี้ ก็ไม่มีวันจะปล่อยให้มันไร้ประโยชน์หรอก..
   “..พี่โตบอกว่า..ถ้าผมไม่ทำตาม ผมต้องถูกพาไปอยู่กับคนอื่น.. ” ผมเกริ่นออกมาช้าๆ..
“ แล้วคนอื่นที่ว่า..คือใครเหรอครับ..?..”
   “..แล้วคิดว่าจะเป็นใคร?..” คนฟังถาม เหมือนจะหยั่งเชิงความคิดผม..
   “..เพราะไม่รู้..ผมถึงถามครับ.. ” ผมตอบออกไปเรียบๆพลางสบตาคนที่มองมา
“ ถ้าให้ผมคิด ผมก็คงคิดไม่ออก เพราะไม่ได้รู้จักใครมากมาย..แล้วก็ไม่ได้รู้ อะไรมากขนาดจะคิดออกได้..”
   “..ฮ่าๆๆ.. ” คนฟังหัวเราะลั่นอย่างถูกใจ แววตาพราวระยับขบขันมองมาที่ผม
“ คำพูดคำจาก็ดูเป็นคนฉลาดนี่นา..ทำไมถึงทำตัว..โง่ๆ..ไปได้ล่ะ..?.. ”
   “..ทั้งที่น่าจะรู้อยู่..ว่ากฎของที่นี่ คือปลาใหญ่กินปลาเล็ก ต่อให้ดีแค่ไหนหรือมีความรู้มีศีลธรรมอะไรนักหนา..เมื่อมาเหยียบที่นี่แล้ว..ไอ้เรื่องพวกนั้นมันก็ใช้ไม่ได้หรอกน่ะ.. คนที่ทำผิดกฎหมาย คือคนที่ต้องถูกลงโทษ กฎหมายน่ะเป็นบรรทัดฐานต่ำสุดของสังคม เมื่อคนทำผิดกฎหมายแล้ว..ทำไมถึงคิดจะมาเป็นคนดีของสังคมอะไรในนี้กันล่ะ..? หรือคิดว่าตัวเองเป็นซุปเปอร์ฮีโร่ ..ถึงจะได้มาทวงถามความยุติธรรม หรือความปราณีอะไรในที่ๆตัวเองอยู่..”
   “..ผมก็ไม่ได้เป็นแบนั้นซะหน่อย.. ” ผมพูดเรียบๆ มองหน้าคนฟัง
“ ผมก็ แค่คนเห็นแก่ตัวปกติธรรมดา ที่ไม่ต้องการให้ตัวเองทำเรื่องที่ไม่ชอบ ก็แค่นั้น..”
   “..หือ?..เป็นแบบนั้นเหรอ?..แล้วที่มานี่..ก็จะมาทวงถามความยุติธรรมของตัวเอง หรือมาโวยไม่ให้ทำกันล่ะ?..”
   “..ผมแค่อยากรู้ ว่าทำไมเป็นผม แล้วทำไม ผมต้องทำเพื่อให้ตัวเองอยู่รอดด้วย..” ผมมองหน้าผู้พันที่เลิกคิ้ว..เขายิ้มน้อยๆ พลางหยิบอะไรบางอย่างจากใต้หมอน..
   “..คำตอบของมัน ก็อยู่ในคำถามแล้วไง.. ” ชายคนนั้นตอบ
“ ที่ต้องทำ เพราะความอยู่รอด ที่เป็นตัวเธอ..ก็เพราะเธอ..เป็นคนแบบนี้..นั่นมันทำให้เกมส์นี้น่าสนใจยังไงล่ะ..”
   “..เกมส์... ” ผมเม้มปากแน่น เหยียดรอยยิ้มเครียด
   “..หึ..จะเกลียดจะแค้นหรือจะไม่พอใจก็ช่างเถอะน่ะ แต่นี่มันความจริง..ไอ้พวกชั้นก็รู้กันมาแล้วล่ะ..ทั้งเรื่องที่ทำ..
หรือสาเหตุ..ก็ออกจะเป็นคนดีนี่น่ะ..ทำไปก็เพราะช่วยเหลือคนในครอบครัว..บอกได้เลยว่าต้องเป็นเด็กดีเสียจนน่าเอามาเล่นแน่ๆ..แค่คิดก็ยังน่าตื่นเต้นเลย..” ผู้พันหัวเราะ พลางมองหน้าผม
“ ชีวิตในคุกของเราน่ะ..มันน่าเบื่อน่ะ...ไม่มีอะไรทำหรอก..นอกจากจะหาของเล่นใหม่มาเรื่อยๆ..”
    “...เพราผมเป็นแบบนั้น..คุณเลยเลือกผม..” ผมกำมือแน่น มองหน้าคนพูดเขม็ง
     “..แน่นอน...เพราะการดิ้นรนของเธอ..จนถึงตอนนี้ มันก็ยังสนุกจนน่าลุ้นเลยล่ะ.. ” ชายคนนั้นแสยะยิ้ม และลุกขึ้นยืนช้าๆ

“กับคำถามที่ว่าจะไปอยู่กับใคร..สั้นๆว่าคือฉัน.. ถ้าไอ้ลูกน้องพวกนั้นมันทำอะไรไม่ได้..ชั้นทำเอง..ง่ายๆไม่มีปัญหา...”
มือหนาคว้าไหล่ผมหมับ..บีบมันเบาๆ ขณะที่ใบหน้าคนพูดก้มลงมาใกล้..
  “..รับรองว่ามันต้องสนุก...จนลืมไม่ลงแน่ๆ...”
ปลายมีดคมจ่อในลำคอ..นั่นทำให้ผมเกร็งตัวแข็งทื่อ..ผู้พันนั่งลงข้างๆผมแต่ปลายมีดนั้นยังไม่ละออกจากลำคอของผมวัตถุปลายแหลมเย็นๆไล้ลงข้างลำคอระเรื่อยดูราวกับเย้าแหย่จนน่าขนลุก..ใบหน้าของคนทำที่มองมาใกล้ๆแลดูมีความสุขเสียจนผมนึกโกรธ..

pkclub2146

ขอบคุณมากคร้าบ

asd

ขอบคุณครับ

manza555

น่ากลัวจังเลยยย ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากครับผม

sparkmankung

ขอบคุณครับ

GunGuy

ขอบคุณมากคร้าบ

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

ขอบใจมากมากคับ

KillTi

สุดยอดเลยคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

เลวร้ายจริง

pt200

ขอบคุณครับ

freezz

สยิงสยอง

nakals

ขอบคุณครับ