OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 68

tanya · โพสต์ 2012-9-13 09:08:18

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“..ทำหน้าแบบนั้น..เป็นอะไรไป?..”ฝ่ามืออุ่นๆที่ทาบลงบนศรีษะราวกับจะแทรกซึมความอบอุ่นลงบนหัวใจที่หนาวเหน็บ..ทำให้เมฆขยับยิ้มออกมา..ทว่าก็เป็นรอยยิ้มที่เย็นชืด..เฉยชาอยู่ในที..ทั้งที่ได้ในสิ่งที่หัวใจต้องการแล้ว..แต่ทำไม..เพราะอะไร..ถึงรู้สีกว่างเปล่า..ใจหาย..
“..เปล่า...ไม่มีอะไร..” ตอบรับออกไปเบาๆพร้อมกับกลืนอาหารเช้าให้ลงกรเพาะไปอย่างรวดเร็ว จนแทบไม่รู้สึกถึง
รสอาหารด้วยซ้ำ..แต่ก็ดีแล้ว เพราะอาหารที่นี่..ไม่รู้รสชาติอะไร ยังจะดีเสียกว่า..
“...งั้นเหรอ..” มือคู่นั้นละออกไปทันควัน..ชวนให้รู้สึกใจหายลึกๆ..จนต้องเงยหน้าไปมองหน้าเจ้าของมือ และยิ่งต้องขมวดคิ้วด้วยความงวยงงมากกว่าเดิม..เมื่อตาคู่นั้นหันไปทางอื่น..ด้วยที่ทีไม่พอใจ
“..ถ้าไม่พอใจจะมา..ทำไมไม่อยู่ตรงนั้นซะล่ะ..” น้ำเสียงเรียบเฉย..เอ่ยขึ้นมาช้าๆ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยซ้ำ..
“..ไม่ใช่แบบนั้น...” เมฆออกปากท้วงขึ้นมาทันที ไม่ใช่ว่าเขาไม่เต็มใจ ไม่อยากมา ไม่ใช่..
..แต่..การจากมา ออกห่างจากพี่ชายคนสำคัญและปล่อยให้ยืนอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง..มันจะไม่ใจร้ายไปหรือ..ไม่...ชวนให้สงสาร..หรือใจหายบ้างหรืออย่างไร..
“..แล้วอะไร..? ” วิทย์เลิกคิ้ว..หันมามองหน้า แววตาคู่นั้นยังขุ่นมัวด้วยความไม่พอใจ
“ จะอยู่กับคนทางโน้นก็ไม่เลือก มาอยู่กับทางนี้ก็ไม่ชอบ..จะเอายังไง..”
“..ผมเกลียดไอ้โต..และรู้..ว่าพี่...ก็แค่อยากแก้แค้นพี่กันย์..”
“................” ถ้อยคำนั้นทำให้คนฟังชะงัก...ดวงตาเบิกกว้างขึ้นช้าๆ..ก่อนจะหรี่ลงราวกับระวังภัย..
“...แปลกใจรึไงที่รู้...” เมฆยิ้มฝื่นๆออกมาเมื่อเห็นท่าทางแบบนั้น แม้ว่าหัวใจเขาจะสั่นไหว ด้วยความเจ็บปวดก็ตาม..
“..ก็เปล่า..” วิทย์ยิ้มมุมปากออกมากับคำถามนั้น ชายหนุ่มหลับตาลงช้าๆ ราวกับครุ่นคิด ก่อนจะค่อยมองไปยังร่างที่นั่งมองเขาเบื้องหน้า
“ก็รู้อยู่..รู้ทั้งสองเรื่องนั่นล่ะ..เมฆ...”
“...........” คราวนี้เป็นเมฆที่ต้องเงียบ พร้อมกับจ้องหน้าคนพูดอย่างครุ่นคิด
“..รู้...ว่ามึงอ่ะ เกลียดไอ้โตแค่ไหน ..เรื่องนี้ไม่ต้องมีใครบอกก็รู้..นิสัยแบบนั้น..” วิทย์บิดริมฝีปากลงคล้ายจะล้อเลียน “..ส่วนเรื่องที่ทำไปเพราะอยากเอาชนะไอ้กันย์..นั่น...ถ้ามึงไม่รู้..กูก็ไม่รู้จะพูดยังไง..”
  “..มาตอนนี้แล้ว..จะมีใครมาเฝ้าเพ้อฝันถึงความรักอันบริสุทธิ์สดใสเหมือนนิยายน้ำเน่าอยู่อีกรึไง..รักน่ะมันรักได้...แต่ต่อให้รักแค่ไหน..ก็ไร้ประโยชน์..” แววตาคนพูดหรุบต่ำลงพร้อมกับหัวเราะในลำคอแผ่วเบา..เปลือกตาที่หรุบต่ำลงปกปิดไม่ให้เมฆมองเห็นแววตาของคนพูด...บางทีถ้าหากเขามองเห็น..อาจจะนึกเสียใจที่เลือกทางนี้..หรือไม่อย่างนั้น
ก็อาจจะนึกสมเพช.. ทุเรศเจ้าคนที่ไม่อาจลืมตามามองคนที่ตัวเองใช้คำว่า”รัก”หลอกล่อเพื่อให้ทำสิ่งที่ตัวเองต้องการ..
“...ผมรู้..... “ เมฆเพียงแต่ยิ้มรับด้วยแววตาสั่นไหว..รู้..รู้ดีว่าความรัก...ที่เขาจงใจจะเข้ามาคว้านั้น หาได้งดงามหรือสวยสดเช่นวาดหวัง..มันเป็นเพียงความรัก..
...รัก...รักที่โง่งมและขลาดเขลา..
“...แล้ว...ตามมาทำไม..อยู่กับคนที่รัก...มันดีกว่าไม่เหรอ..? ” วิทย์เหลือบมองคนตรงหน้าเพียงครู่ก่อนจะระบายรอยยิ้มชาเฉยบนริมฝีปาก
“..ก็เพราะรักไง..” เมฆยิ้ม..ยิ้มให้ชายหนุ่มตรงข้าม ก่อนจะตักข้าวในจานออกมาเป็นคำ และบรรจงยัดมันลงในปากที่อ้ากว้างอย่างเชื่องช้า..
  “...โง่.....” เอ่ยถ้อยคำถากถางทั้งที่ริมฝีปากยังเคี้ยวหยุบหยับ ทำให้เมฆหัวเราะขันรับคำพูดนั้นด้วยรอยยิ้มล้อเลียน
ก่อนจะอ้าปากรับข้าวจากฝ่ายตรงข้าม และเคี้ยวมันด้วยดวงตาที่ร้อนผ่าว..
“...พี่กำลังจะทำร้ายพี่ชายที่ผมรัก..” วาจากล่าวหานั้นไม่ได้ทำให้คนฟังนึกโกรธหรือฉุน ตรงกันข้าม วิทย์ กลับหัวเราะเบาๆ..พลางคว้าแก้วน้ำมาดื่ม..
  “.แล้วไง..ก็กูเกลียดมัน...” อ้าปากรับข้าวอีกคำจากอีกฝ่าย มองสบแววตาที่สั่นไหวและดวงตาร้อนผ่าว..ก็ทำเพียงแค่ยิ้ม..ยิ้มพร้อมกับตักอาหารไปจ่อบนริมฝีปากของมันเท่านั้น..
“...มึงก็กำลังจะทำร้ายเพื่อนรักกู..” รอยยิ้มของคนฟังหยักขึ้นคล้ายจะยิ้ม..
  “..แล้วไง...ก็ผมเกลียดมัน..” ก่อนจะอ้าปากรับอาหารจากช้อนของฝ่ายตรงข้าม..สบมองแววตาที่แห้งผาก..และรอยรื้นเบาบางในแววตาคู่นั้นก็ราวกับกำลังสั่นไหว..
“...แล้วมึงจะอยู่ฝ่ายไหน?..” เนื้อไก่ที่สับและจนเปื่อยยุ่ยจ่ออยู่บนริมฝีปาก จึงอ้างับเข้าไปในปากอย่างรวดเร็ว ตามด้วยน้ำซุปที่ชืดจางและเย็นจนไร้รสชาติ..นอกจากมันจะเย็นชืดแล้ว ยังขมปร่า..
“...พี่อยู่ฝ่ายไหน..ผมก็อยู่ฝ่ายนั้น..” ผักคะน้าที่เยิ้มด้วยน้ำมันถูกส่งมาตรงหน้า แม้จะไม่ชอบกินก็ยังฝืนกลืนมันลงไป แต่ก็ขมจนต้องคว้าน้ำซุปมาซดล้างปาก
“..ถึงจะเป็นฝ่ายเดียวกับคนที่มึงเกลียด..? ” ข้าวในจานกำลังพร่องลงอย่างรวดเร็ว..ขณะที่น้ำซุปเย็นชืดถูกส่งมาให้กลั้วคอแก้กระหาย..
“..ถ้าจะอยู่ฝ่ายเดียวกับพี่กันย์..พี่จะยอมไปรึไง..”เมล็ดข้าวสีเข้มหล่นลงบนพื้นโต๊ะ มือหนาจึงแตะปัดให้ไกลคล้ายจะรำคาญ..มองจานข้าวของตนและอีกฝ่ายที่พร่องลงไปมากแล้วจึงยิ้มมุมปากราวกับจะขบขัน..
“..ฆ่ากูให้ตาย..แล้วเอาไปแค่นั้น..”
“..อย่าท้าน่ะ..”
“..แล้วคิดว่าไงล่ะ..”ระบายรอยยิ้มบนริมฝีปาก ครั้งแล้วครั้งเล่าราวกับมีความสุขนักหนา ทั้งที่สมองตื้อทึบ หัวใจก็ด้านชาราวกับถูกหวดด้วยกระบองหนักเป็นรอยครั้ง..ทุกคราที่สบมองแววตา ทุกครั้งที่ตอบคำถาม..ราวกับมีคมมีดที่มอง
ไม่เห็น ค่อยจ่อลงบนก้อนเนื้อบนอก แล้วค่อยๆเชือดมันลงไปทุกครั้ง..ทุกคราที่ได้ฟังถ้อยคำที่เอ่ยออกมา..
.. นัยน์ตาสองคู่เพียงสบมองกันเงียบๆ ก่อนจะเริ่มใช้ช้อนตักอาหารบนจานของตัวเองอีกครั้ง
“...ผมรักพี่...”
“..รู้แล้ว...”
“...รักมาก...มากเลยน่ะ..”
  “..อืม...”
  “ จะไม่พูดอะไรบ้างหรือไง..” เลิกคิ้วขึ้นช้าๆ สบมองดวงตาของคนฟังที่ทำเพียงเลิกคิ้วขึ้นช้าๆ วิทย์ตักข้าวในถาด
แบ่งออกมาเป็นชิ้นพอดีคำอีกครั้ง ก่อนจะยื่นให้คนตรงหน้า
“ กูรักมึง...” แต่กูก็โกหก..
  ริมฝีปากคู่นั้นอ้างับเข้าไปอย่างรวดเร็ว.
  “..กูเกลียดมึง..” นั่น...ก็โกหก..
  “..แล้วตกลง..รู้สึกยังไงกันแน่..”เลิกคิ้วขึ้นคล้ายจะไม่เข้าใจคำตอบ..คนฟังเพียงแต่โคลงศรีษะเบาๆ แล้วยกน้ำดื่มขึ้นมาช้าๆ..
“..ทั้งสองอย่าง..” วางแก้วน้ำที่ว่างเปล่าลงข้างกาย ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะแก้มขาวที่มีรอยแผลเป็นสีเข้มเหลืออยู่ชัดเจน..วิทย์ยิ้มออกมาช้าๆ..ขณะที่ลูบรอยแผลนั้นตามรอยยาวและไล้ผิวแก้มของเจ้าตัวแผ่วเบา..
“....มึง...ทำให้กูต้องฆ่าไอ้นพ..” มองแววตาที่ฉายแววไม่แน่ใจของคนตรงหน้าแล้วยิ้ม..ยิ้มออกมาช้าๆ ใช่ว่าจะไม่รู้เรื่องที่เพื่อนของตนต้องเผชิญ ยามที่เขาลงมือทำร้ายลูกน้องในแกงค์..รู้..ว่าผู้ที่ร่วมมือคือใคร..รู้ ว่างูเห่าตัวนั้น...อยู่ที่ไหน..
“...มึง...คิดจะ..ทำร้ายเพื่อนรักของกู..ทุกอย่าง..ทุกทาง..”รอยยิ้มบนริมฝีปากของตนเองกว้างขึ้น ขณะที่ใบหน้าของอีกฝ่ายซีดลงจนแทบไร้สีเลือด
“..และยัง..ร่วมมือกับพี่ชายที่แสนดีของมึง..แต่แสนเลวสำหรับคนอื่น..พยายามล้มพวกกู..ล้มแกงค์ที่พวกกูใช้ชีวิตทั้งชีวิตแลกเอามา..”
แกร๊ง....
ช้อนสเตนเลสหลุดจากฝ่ามือลงไปยังจานสังกะสีเคลือบสีขาว ดังขึ้นเบาๆ ท่ามกลางโรงอาหารที่ผู้คนเริ่มจางหายไป..
ขณะที่ร่างของอีกฝ่ายเข้าประชิด สีสันในแววตาหายไปจนไม่เหมือนเดิม ไม่ใช่แข็งกร้าวน่ากลัว..ไม่ได้เคียดแค้น ชิงชัง หรือสงบนิ่ง มีเพียงแววตาเรียบเรื่อย เฉยเมยคล้ายจะเล่าเรื่องราวอันไม่สลักสำคัญออกมาสักเรื่องเท่านั้น..
ลุกขึ้นจากเก้าอี้ยาวที่นั่งอยู่ ยืดตัวขึ้นมาประจัญ เผชิญหน้าและสบตากับแววตาของคนที่ตนเองเฝ้าฝันหา รอยยิ้มน้อยๆ
ที่ระบายบนใบหน้าของอีกฝ่ายช่างน่าเคลือบแคลงสงสัย ว่าเกิดอะไรขึ้นกับใบหน้าของตนในยามนี้ เพราะมันช่างร้อนผ่าวเสียจนใกล้จะลุกไหม้..และสั่นไหว..แทบไม่กล้าลืมตา..
  “..กูรู้ดี..ว่างูเห่า ตัวนั้น อยู่ที่ไหน..” เสียงกระซิบแผ่วเบาใกล้ใบหูเสียจนต้องหลับตาลงช้าๆ พร้อมกับเม้มริมฝีปาก
ทั้งสองข้างเข้าหากันแน่น..แน่นเสียจนเจ็บแปลบ..
  “..งูตัวนั้น..กูจะขอรับไว้เอง..” อ้อมแขนที่รัดอยู่บนกายนั้นทั้งแข็งทื่อและร้อนผ่าว เจือความอบอุ่นไว้ให้สัมผัส
เพียงเสี้ยว ทว่านั่นก็มากพอ..มากเกินพอแล้วที่จะลืมตาขึ้นมาสบมอง..
  “..จะฉกก็ได้..แต่ขอให้ฉกแล้วตายไปด้วยกันทั้งคู่เถอะ..”
พร้อมกันนั้น ริมฝีปากร้อนผ่าวก็เข้ามาทาบทับ...มันร้อน ร้อนเสียจนแทบลุกไหม้..ร้อน...ร้อนจนแก้วน้ำใกล้มือก็ไม่อาจจะบรรเทาความรุ่มร้อนนั้นได้..
  หลับตาลงช้าๆ...พลางเอื้อมมือกำเสื้อสีเข้มไว้แน่น..พึมพัมด้วยริมฝีปากแดงก่ำของตัวเอง..เพียงแผ่วเบา ทว่าชัดเจนและหนักแน่น..
“..ก็ได้...ผมจะเป็นคนฆ่าคุณเอง..”
..หากวันไหนที่งูตัวนี้เลื้อยมาฉก..ก็จะขอฉกให้ตายตกลงไปด้วยกันทั้งคู่..ไม่ว่าจะเป็นรักก็ดี หรือเกลียดก็ตาม ความรู้สึกทั้งหมด..ขอให้มันจบลง..ในวันที่หมดลมหายใจ....ไม่ว่าสิ่งนั้น จะเป็นความจริงหรือคำโกหกก็ตาม..
Imprison 55: ก่อเหตุ
   บรรยากาศในนี้เริ่มเปลี่ยนไป..
ถ้าเปรียบเหมือนท้องฟ้า ก็คงเป็นสภาพของเมฆหมอกที่เข้าปกคลุมอย่างเงียบงัน และก่อตัวช้าๆเพื่อรอให้มีกำลังมากพอจะเปลี่ยนตัวเป็นพายุฝนโหมกระหน่ำรุนแรง..
  ผมคิดว่าตอนนี้ บรรยากาศในเรือนจำ แดนสิบสอง..มีสภาพเป็นแบบนั้น ทั้งลักษณะท่าทางของนักโทษ สายตาที่มองอย่างใคร่ครวญและระมัดระวัง การจับกลุ่มพูดคุย รวมทั้งข่าวลือสารพัดที่ถูกปล่อยออกมาในแต่ล่ะวัน ..หนึ่งอาทิตย์แล้ว ที่เป็นแบบนี้ นับแต่วันที่พี่โตถูกพาตัวไปสอบสวน..วันรุ่งขึ้น คนที่โดนสอบสวนบ้างคือพี่กันย์..ที่มีข่าวมาว่าเป็นคนพบศพ และต่อมาก็เป็นพี่วิทย์.. และอีกหลายๆคนที่ถูกเรียกตัวไปไม่ขาดสาย..
สิ่งเหล่านั้นเป็นเหมือนระเบิดเวลาที่รอการปะทุขึ้นมา ทำให้บรรยากาศในนี้แปรปรวนและชวนให้หวาดหวั่นอยู่
ไม่น้อย..
ผมละมือจากไพ่ในมือหลังจากถูกกินเป็นรอบที่สองโดยเจ้ามืออย่างพี่แม้ก ซึ่งรายนั้นเอาแต่ยิ้มร่าเพราะชนะมาหลายรอบติดๆ โดยมีเสียงเยาะเย้ยของพี่ทินเรื่องความอ่อนของตัวเองอยู่ใกล้ๆ..
ตอนนี้เป็นตอนบ่ายของวันอาทิตย์ในรอบสัปดาห์อันน่าเบื่อหน่าย อาจจะบอกว่าน่าเบื่อกว่าปกติด้วยซ้ำ  เพราะทุกทีเราจะได้ออกไปข้างนอก ไปกวาดพื้นลอกท่อหรือบำเพ็ญประโยชน์อะไรก็ช่างเถอะ แต่การได้ทำงานข้างนอกที่ไม่มืด
ทึบอับ เหมือนในเรือนนอนนี่ ก็ดีกว่าแน่นนอนเสียแต่ตอนนี้เสียงเม็ดฝนที่กระทบหลังคานั้นทำให้พวกเรานึกเบื่อ
เพราะฝนตก ทำให้ไม่มีโอกาสได้ไปนั่งชิวอยู่ใต้ร่มไม้ หรือแอบจิ๊กหนังสือพิมพ์ของผู้คุมมาอ่าน ทำได้แค่นั่งเล่นไพ่อีแก่กินน้ำแก้เบื่ออยู่นี่..
ผมเหลือกตาขึ้นมองเพดานเมื่อรู้สึกถึงหยดน้ำฝนที่รั่วลงมาใส่หลัง พลางอ้าปากหาวนึกอยากนอนคลุมโปงหลับไป
ซะเลย เสียแต่พี่ๆเขายังเล่นไพ่กันไม่เลิกรา..
“...น่าเบื่อจังแฮะ...” ผมบ่นออกมาดังๆพลางหาวอีกรอบ เอื้อมมือหยิบสำรับไพ่จากมือพี่แม้กเจ้าเดิมที่ยิ้มร่า
“...เออน่า หยิบๆไป รอเดี๋ยวผัวมึงก็มา..” ชะ..ผมหรี่ตามองคนพูดแล้วแบะปากใส่ พี่แม้กกำลังพูดถึงพี่โตที่ตอนนี้ออกไปข้างนอก ไม่ใช่ไปถูกสอบหรืออะไรหรอกครับ แต่ออกไปเพราะ..วันนี้เป็นวันอาทิตย์..เหมือนเดิมนั่นแหละ มีคนมาเยี่ยม..
“..ว่าจะถามหลายทีแล้ว ไม่กลัวผู้คุมยึดรึไงพี่..” ผมถามพี่ทินที่กำลังหยิบไพ่มาจั่วด้วยสีหน้ารื่นเริง เพราะไพ่แกได้เปรียบกว่าเห็นๆ คำพูดนั้นทำให้คนฟังชะงัก หันมามองหน้าผมตาขวาง
  “จะยึดเพราะมึงปากโป้งนี่แหละ สาด ..ไม่ต้องถามหาพ่อมึงเลย ..หงุดหงิดเรื่องผัวตัวเองแล้วพาล ไอ้นี่..” โว๊ะ..ผมชัก
สีหน้าใส่คนพูดที่กำลังรอเอาไพ่ลงรอบต่อไปอย่างตั่งอกตั้งใจ คนเขาอุตส่าห์ถามเพราะเป็นห่วง เกิดอะไรจะได้ไม่โดนจับยัดเข้าขังเดี่ยว แต่นี่ดันเสือกมาว่ากันอีก เรื่องไหนไม่ว่า เรื่องไอ้คุณพี่โตด้วยน่ะ พูดอยู่ได้ว่าเป็นผัว ..ขอให้โดนมั่ง
ซักวันเหอะ..
  พี่แกสรุปง่ายๆว่าพี่โตก็แค่ “มีเมียสองคน ” คนนึงอยู่ในคุก กับอีกคนอยู่นอกคุกมันก็เท่านั้น...หรือก็พูดง่ายๆว่าผมมีความสำคัญ..ก็แค่ตอนอยู่ในคุก รู้กันแค่ในคุก ข้างนอกไม่เกี่ยว..
แน่นอนว่าผมไม่ได้พอใจสักเท่าไหร่กับข้อสรุปแบบนั้นแต่จะทำไงได้ ไม่ว่ายังไงมันก็เป็นเรื่องจริงเพราะถ้าถามว่าถ้ามีแม่น้องหรือเพื่อนๆมาเยี่ยม ผมจะบอกเขาไหมว่าคนๆนี้เป็นแฟนน่ะหรืออะไรเทือกนั้น ผมก็ไม่กล้าบอกอยู่ดี..
สรุปว่าตอนนี้ ที่ผมทำได้ ก็แค่นั่งเฉยๆแล้วรอ..ให้พี่โตกลับมาก็แค่นั้น..พูดตามตรงว่ามันน่าเบื่อ...เบื่อมากๆ แถมยังชวนแสลงใจ..
ทำไมน่ะเหรอ?..จะให้ผมพูดมั้ยว่าที่เห็นตอนหน้านี่มันอะไรไอ้ภาพชวนแหวะของคนสองคนที่..เข้ามาโดยไม่ได้รับเชิญและกำลังสวีทกันจนชวนมดกัดอยู่แบบนี้เนี่ย

asd · โพสต์ 2012-9-15 00:15:35

ขอบคุณขอรับ

pkclub2146 · โพสต์ 2012-9-16 12:59:36

ขอบคุณมากครับผม

manza555 · โพสต์ 2012-9-19 20:08:18

ขอบคุณครับ

wsdonin · โพสต์ 2012-10-6 07:52:27

ขอบคุณมากคับ

mario401 · โพสต์ 2012-10-20 14:22:48

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza · โพสต์ 2012-11-20 19:35:39

ขอบคุณมากคร้าบ

GunGuy · โพสต์ 2013-2-3 08:48:12

ขอบคุณมากครับผม

Klong · โพสต์ 2013-4-17 19:08:05

ขอบคุนครับ

snooperio · โพสต์ 2013-5-8 12:07:13

OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 66

KillTi · โพสต์ 2013-5-14 12:58:42

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii · โพสต์ 2013-11-27 16:53:26

ขอบคุณมากนะ

kalamardum · โพสต์ 2013-12-5 22:56:52

ขอบคุณครับ

wi2 · โพสต์ 2014-5-3 19:58:55

ขอบคุณครับ

iamalegend · โพสต์ 2015-7-16 05:47:14

ขอบคุณครับ

pt200 · โพสต์ 2015-9-15 21:32:34

ขอบคุณครับ

4_NAY · โพสต์ 2016-5-24 15:16:35

กิจกรรมแก้เหงา

pt200 · โพสต์ 2016-6-13 11:21:07

ขอบคุณครับ

freezz · โพสต์ 2016-11-21 06:57:57

^ ^ ชอบมากเลยคับ

Ohmkungz123 · โพสต์ 2021-4-3 12:49:06

ข่อมคับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 68

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับมงกุฎ

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร