OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 68

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“..ทำหน้าแบบนั้น..เป็นอะไรไป?..”ฝ่ามืออุ่นๆที่ทาบลงบนศรีษะราวกับจะแทรกซึมความอบอุ่นลงบนหัวใจที่หนาวเหน็บ..ทำให้เมฆขยับยิ้มออกมา..ทว่าก็เป็นรอยยิ้มที่เย็นชืด..เฉยชาอยู่ในที..ทั้งที่ได้ในสิ่งที่หัวใจต้องการแล้ว..แต่ทำไม..เพราะอะไร..ถึงรู้สีกว่างเปล่า..ใจหาย..
“..เปล่า...ไม่มีอะไร..” ตอบรับออกไปเบาๆพร้อมกับกลืนอาหารเช้าให้ลงกรเพาะไปอย่างรวดเร็ว จนแทบไม่รู้สึกถึง
รสอาหารด้วยซ้ำ..แต่ก็ดีแล้ว เพราะอาหารที่นี่..ไม่รู้รสชาติอะไร ยังจะดีเสียกว่า..
   “...งั้นเหรอ..” มือคู่นั้นละออกไปทันควัน..ชวนให้รู้สึกใจหายลึกๆ..จนต้องเงยหน้าไปมองหน้าเจ้าของมือ และยิ่งต้องขมวดคิ้วด้วยความงวยงงมากกว่าเดิม..เมื่อตาคู่นั้นหันไปทางอื่น..ด้วยที่ทีไม่พอใจ
   “..ถ้าไม่พอใจจะมา..ทำไมไม่อยู่ตรงนั้นซะล่ะ..” น้ำเสียงเรียบเฉย..เอ่ยขึ้นมาช้าๆ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยซ้ำ..
   “..ไม่ใช่แบบนั้น...” เมฆออกปากท้วงขึ้นมาทันที ไม่ใช่ว่าเขาไม่เต็มใจ ไม่อยากมา ไม่ใช่..
..แต่..การจากมา ออกห่างจากพี่ชายคนสำคัญและปล่อยให้ยืนอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง..มันจะไม่ใจร้ายไปหรือ..ไม่...ชวนให้สงสาร..หรือใจหายบ้างหรืออย่างไร..
   “..แล้วอะไร..? ” วิทย์เลิกคิ้ว..หันมามองหน้า แววตาคู่นั้นยังขุ่นมัวด้วยความไม่พอใจ
“ จะอยู่กับคนทางโน้นก็ไม่เลือก มาอยู่กับทางนี้ก็ไม่ชอบ..จะเอายังไง..”
   “..ผมเกลียดไอ้โต..และรู้..ว่าพี่...ก็แค่อยากแก้แค้นพี่กันย์..”
    “................” ถ้อยคำนั้นทำให้คนฟังชะงัก...ดวงตาเบิกกว้างขึ้นช้าๆ..ก่อนจะหรี่ลงราวกับระวังภัย..
   “...แปลกใจรึไงที่รู้...” เมฆยิ้มฝื่นๆออกมาเมื่อเห็นท่าทางแบบนั้น แม้ว่าหัวใจเขาจะสั่นไหว ด้วยความเจ็บปวดก็ตาม..
    “..ก็เปล่า..” วิทย์ยิ้มมุมปากออกมากับคำถามนั้น ชายหนุ่มหลับตาลงช้าๆ ราวกับครุ่นคิด ก่อนจะค่อยมองไปยังร่างที่นั่งมองเขาเบื้องหน้า
“ก็รู้อยู่..รู้ทั้งสองเรื่องนั่นล่ะ..เมฆ...”
   “...........” คราวนี้เป็นเมฆที่ต้องเงียบ พร้อมกับจ้องหน้าคนพูดอย่างครุ่นคิด
   “..รู้...ว่ามึงอ่ะ เกลียดไอ้โตแค่ไหน ..เรื่องนี้ไม่ต้องมีใครบอกก็รู้..นิสัยแบบนั้น..” วิทย์บิดริมฝีปากลงคล้ายจะล้อเลียน “..ส่วนเรื่องที่ทำไปเพราะอยากเอาชนะไอ้กันย์..นั่น...ถ้ามึงไม่รู้..กูก็ไม่รู้จะพูดยังไง..”
  “..มาตอนนี้แล้ว..จะมีใครมาเฝ้าเพ้อฝันถึงความรักอันบริสุทธิ์สดใสเหมือนนิยายน้ำเน่าอยู่อีกรึไง..รักน่ะมันรักได้...แต่ต่อให้รักแค่ไหน..ก็ไร้ประโยชน์..” แววตาคนพูดหรุบต่ำลงพร้อมกับหัวเราะในลำคอแผ่วเบา..เปลือกตาที่หรุบต่ำลงปกปิดไม่ให้เมฆมองเห็นแววตาของคนพูด...บางทีถ้าหากเขามองเห็น..อาจจะนึกเสียใจที่เลือกทางนี้..หรือไม่อย่างนั้น
ก็อาจจะนึกสมเพช.. ทุเรศเจ้าคนที่ไม่อาจลืมตามามองคนที่ตัวเองใช้คำว่า”รัก”หลอกล่อเพื่อให้ทำสิ่งที่ตัวเองต้องการ..
“...ผมรู้..... “ เมฆเพียงแต่ยิ้มรับด้วยแววตาสั่นไหว..รู้..รู้ดีว่าความรัก...ที่เขาจงใจจะเข้ามาคว้านั้น หาได้งดงามหรือสวยสดเช่นวาดหวัง..มันเป็นเพียงความรัก..
...รัก...รักที่โง่งมและขลาดเขลา..
   “...แล้ว...ตามมาทำไม..อยู่กับคนที่รัก...มันดีกว่าไม่เหรอ..? ” วิทย์เหลือบมองคนตรงหน้าเพียงครู่ก่อนจะระบายรอยยิ้มชาเฉยบนริมฝีปาก
   “..ก็เพราะรักไง..” เมฆยิ้ม..ยิ้มให้ชายหนุ่มตรงข้าม ก่อนจะตักข้าวในจานออกมาเป็นคำ และบรรจงยัดมันลงในปากที่อ้ากว้างอย่างเชื่องช้า..
  “...โง่.....” เอ่ยถ้อยคำถากถางทั้งที่ริมฝีปากยังเคี้ยวหยุบหยับ ทำให้เมฆหัวเราะขันรับคำพูดนั้นด้วยรอยยิ้มล้อเลียน
ก่อนจะอ้าปากรับข้าวจากฝ่ายตรงข้าม และเคี้ยวมันด้วยดวงตาที่ร้อนผ่าว..
   “...พี่กำลังจะทำร้ายพี่ชายที่ผมรัก..” วาจากล่าวหานั้นไม่ได้ทำให้คนฟังนึกโกรธหรือฉุน ตรงกันข้าม วิทย์ กลับหัวเราะเบาๆ..พลางคว้าแก้วน้ำมาดื่ม..
  “.แล้วไง..ก็กูเกลียดมัน...” อ้าปากรับข้าวอีกคำจากอีกฝ่าย มองสบแววตาที่สั่นไหวและดวงตาร้อนผ่าว..ก็ทำเพียงแค่ยิ้ม..ยิ้มพร้อมกับตักอาหารไปจ่อบนริมฝีปากของมันเท่านั้น..
   “...มึงก็กำลังจะทำร้ายเพื่อนรักกู..” รอยยิ้มของคนฟังหยักขึ้นคล้ายจะยิ้ม..
  “..แล้วไง...ก็ผมเกลียดมัน..” ก่อนจะอ้าปากรับอาหารจากช้อนของฝ่ายตรงข้าม..สบมองแววตาที่แห้งผาก..และรอยรื้นเบาบางในแววตาคู่นั้นก็ราวกับกำลังสั่นไหว..
   “...แล้วมึงจะอยู่ฝ่ายไหน?..” เนื้อไก่ที่สับและจนเปื่อยยุ่ยจ่ออยู่บนริมฝีปาก จึงอ้างับเข้าไปในปากอย่างรวดเร็ว ตามด้วยน้ำซุปที่ชืดจางและเย็นจนไร้รสชาติ..นอกจากมันจะเย็นชืดแล้ว ยังขมปร่า..
   “...พี่อยู่ฝ่ายไหน..ผมก็อยู่ฝ่ายนั้น..” ผักคะน้าที่เยิ้มด้วยน้ำมันถูกส่งมาตรงหน้า แม้จะไม่ชอบกินก็ยังฝืนกลืนมันลงไป แต่ก็ขมจนต้องคว้าน้ำซุปมาซดล้างปาก
   “..ถึงจะเป็นฝ่ายเดียวกับคนที่มึงเกลียด..? ” ข้าวในจานกำลังพร่องลงอย่างรวดเร็ว..ขณะที่น้ำซุปเย็นชืดถูกส่งมาให้กลั้วคอแก้กระหาย..
   “..ถ้าจะอยู่ฝ่ายเดียวกับพี่กันย์..พี่จะยอมไปรึไง..”เมล็ดข้าวสีเข้มหล่นลงบนพื้นโต๊ะ มือหนาจึงแตะปัดให้ไกลคล้ายจะรำคาญ..มองจานข้าวของตนและอีกฝ่ายที่พร่องลงไปมากแล้วจึงยิ้มมุมปากราวกับจะขบขัน..
   “..ฆ่ากูให้ตาย..แล้วเอาไปแค่นั้น..”
   “..อย่าท้าน่ะ..”
   “..แล้วคิดว่าไงล่ะ..”ระบายรอยยิ้มบนริมฝีปาก ครั้งแล้วครั้งเล่าราวกับมีความสุขนักหนา ทั้งที่สมองตื้อทึบ หัวใจก็ด้านชาราวกับถูกหวดด้วยกระบองหนักเป็นรอยครั้ง..ทุกคราที่สบมองแววตา ทุกครั้งที่ตอบคำถาม..ราวกับมีคมมีดที่มอง
ไม่เห็น ค่อยจ่อลงบนก้อนเนื้อบนอก แล้วค่อยๆเชือดมันลงไปทุกครั้ง..ทุกคราที่ได้ฟังถ้อยคำที่เอ่ยออกมา..
.. นัยน์ตาสองคู่เพียงสบมองกันเงียบๆ ก่อนจะเริ่มใช้ช้อนตักอาหารบนจานของตัวเองอีกครั้ง
   “...ผมรักพี่...”
   “..รู้แล้ว...”
    “...รักมาก...มากเลยน่ะ..”
  “..อืม...”
  “ จะไม่พูดอะไรบ้างหรือไง..” เลิกคิ้วขึ้นช้าๆ สบมองดวงตาของคนฟังที่ทำเพียงเลิกคิ้วขึ้นช้าๆ วิทย์ตักข้าวในถาด
แบ่งออกมาเป็นชิ้นพอดีคำอีกครั้ง ก่อนจะยื่นให้คนตรงหน้า
   “ กูรักมึง...” แต่กูก็โกหก..
  ริมฝีปากคู่นั้นอ้างับเข้าไปอย่างรวดเร็ว.
  “..กูเกลียดมึง..” นั่น...ก็โกหก..
  “..แล้วตกลง..รู้สึกยังไงกันแน่..”เลิกคิ้วขึ้นคล้ายจะไม่เข้าใจคำตอบ..คนฟังเพียงแต่โคลงศรีษะเบาๆ แล้วยกน้ำดื่มขึ้นมาช้าๆ..
   “..ทั้งสองอย่าง..” วางแก้วน้ำที่ว่างเปล่าลงข้างกาย ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะแก้มขาวที่มีรอยแผลเป็นสีเข้มเหลืออยู่ชัดเจน..วิทย์ยิ้มออกมาช้าๆ..ขณะที่ลูบรอยแผลนั้นตามรอยยาวและไล้ผิวแก้มของเจ้าตัวแผ่วเบา..
   “....มึง...ทำให้กูต้องฆ่าไอ้นพ..” มองแววตาที่ฉายแววไม่แน่ใจของคนตรงหน้าแล้วยิ้ม..ยิ้มออกมาช้าๆ ใช่ว่าจะไม่รู้เรื่องที่เพื่อนของตนต้องเผชิญ ยามที่เขาลงมือทำร้ายลูกน้องในแกงค์..รู้..ว่าผู้ที่ร่วมมือคือใคร..รู้ ว่างูเห่าตัวนั้น...อยู่ที่ไหน..
   “...มึง...คิดจะ..ทำร้ายเพื่อนรักของกู..ทุกอย่าง..ทุกทาง..”รอยยิ้มบนริมฝีปากของตนเองกว้างขึ้น ขณะที่ใบหน้าของอีกฝ่ายซีดลงจนแทบไร้สีเลือด
“..และยัง..ร่วมมือกับพี่ชายที่แสนดีของมึง..แต่แสนเลวสำหรับคนอื่น..พยายามล้มพวกกู..ล้มแกงค์ที่พวกกูใช้ชีวิตทั้งชีวิตแลกเอามา..”
   แกร๊ง....
   ช้อนสเตนเลสหลุดจากฝ่ามือลงไปยังจานสังกะสีเคลือบสีขาว ดังขึ้นเบาๆ ท่ามกลางโรงอาหารที่ผู้คนเริ่มจางหายไป..
    ขณะที่ร่างของอีกฝ่ายเข้าประชิด สีสันในแววตาหายไปจนไม่เหมือนเดิม ไม่ใช่แข็งกร้าวน่ากลัว..ไม่ได้เคียดแค้น ชิงชัง หรือสงบนิ่ง มีเพียงแววตาเรียบเรื่อย เฉยเมยคล้ายจะเล่าเรื่องราวอันไม่สลักสำคัญออกมาสักเรื่องเท่านั้น..
   ลุกขึ้นจากเก้าอี้ยาวที่นั่งอยู่ ยืดตัวขึ้นมาประจัญ เผชิญหน้าและสบตากับแววตาของคนที่ตนเองเฝ้าฝันหา รอยยิ้มน้อยๆ
ที่ระบายบนใบหน้าของอีกฝ่ายช่างน่าเคลือบแคลงสงสัย ว่าเกิดอะไรขึ้นกับใบหน้าของตนในยามนี้ เพราะมันช่างร้อนผ่าวเสียจนใกล้จะลุกไหม้..และสั่นไหว..แทบไม่กล้าลืมตา..
  “..กูรู้ดี..ว่างูเห่า ตัวนั้น อยู่ที่ไหน..” เสียงกระซิบแผ่วเบาใกล้ใบหูเสียจนต้องหลับตาลงช้าๆ พร้อมกับเม้มริมฝีปาก
ทั้งสองข้างเข้าหากันแน่น..แน่นเสียจนเจ็บแปลบ..
  “..งูตัวนั้น..กูจะขอรับไว้เอง..” อ้อมแขนที่รัดอยู่บนกายนั้นทั้งแข็งทื่อและร้อนผ่าว เจือความอบอุ่นไว้ให้สัมผัส
เพียงเสี้ยว ทว่านั่นก็มากพอ..มากเกินพอแล้วที่จะลืมตาขึ้นมาสบมอง..
  “..จะฉกก็ได้..แต่ขอให้ฉกแล้วตายไปด้วยกันทั้งคู่เถอะ..”
   พร้อมกันนั้น ริมฝีปากร้อนผ่าวก็เข้ามาทาบทับ...มันร้อน ร้อนเสียจนแทบลุกไหม้..ร้อน...ร้อนจนแก้วน้ำใกล้มือก็ไม่อาจจะบรรเทาความรุ่มร้อนนั้นได้..
  หลับตาลงช้าๆ...พลางเอื้อมมือกำเสื้อสีเข้มไว้แน่น..พึมพัมด้วยริมฝีปากแดงก่ำของตัวเอง..เพียงแผ่วเบา ทว่าชัดเจนและหนักแน่น..
   “..ก็ได้...ผมจะเป็นคนฆ่าคุณเอง..”
..หากวันไหนที่งูตัวนี้เลื้อยมาฉก..ก็จะขอฉกให้ตายตกลงไปด้วยกันทั้งคู่..ไม่ว่าจะเป็นรักก็ดี หรือเกลียดก็ตาม ความรู้สึกทั้งหมด..ขอให้มันจบลง..ในวันที่หมดลมหายใจ....ไม่ว่าสิ่งนั้น จะเป็นความจริงหรือคำโกหกก็ตาม..
Imprison 55: ก่อเหตุ
       บรรยากาศในนี้เริ่มเปลี่ยนไป..
   ถ้าเปรียบเหมือนท้องฟ้า ก็คงเป็นสภาพของเมฆหมอกที่เข้าปกคลุมอย่างเงียบงัน และก่อตัวช้าๆเพื่อรอให้มีกำลังมากพอจะเปลี่ยนตัวเป็นพายุฝนโหมกระหน่ำรุนแรง..
  ผมคิดว่าตอนนี้ บรรยากาศในเรือนจำ แดนสิบสอง..มีสภาพเป็นแบบนั้น ทั้งลักษณะท่าทางของนักโทษ สายตาที่มองอย่างใคร่ครวญและระมัดระวัง การจับกลุ่มพูดคุย รวมทั้งข่าวลือสารพัดที่ถูกปล่อยออกมาในแต่ล่ะวัน ..หนึ่งอาทิตย์แล้ว ที่เป็นแบบนี้ นับแต่วันที่พี่โตถูกพาตัวไปสอบสวน..วันรุ่งขึ้น คนที่โดนสอบสวนบ้างคือพี่กันย์..ที่มีข่าวมาว่าเป็นคนพบศพ และต่อมาก็เป็นพี่วิทย์.. และอีกหลายๆคนที่ถูกเรียกตัวไปไม่ขาดสาย..
   สิ่งเหล่านั้นเป็นเหมือนระเบิดเวลาที่รอการปะทุขึ้นมา ทำให้บรรยากาศในนี้แปรปรวนและชวนให้หวาดหวั่นอยู่
ไม่น้อย..
   ผมละมือจากไพ่ในมือหลังจากถูกกินเป็นรอบที่สองโดยเจ้ามืออย่างพี่แม้ก ซึ่งรายนั้นเอาแต่ยิ้มร่าเพราะชนะมาหลายรอบติดๆ โดยมีเสียงเยาะเย้ยของพี่ทินเรื่องความอ่อนของตัวเองอยู่ใกล้ๆ..
   ตอนนี้เป็นตอนบ่ายของวันอาทิตย์ในรอบสัปดาห์อันน่าเบื่อหน่าย อาจจะบอกว่าน่าเบื่อกว่าปกติด้วยซ้ำ  เพราะทุกทีเราจะได้ออกไปข้างนอก ไปกวาดพื้นลอกท่อหรือบำเพ็ญประโยชน์อะไรก็ช่างเถอะ แต่การได้ทำงานข้างนอกที่ไม่มืด
ทึบอับ เหมือนในเรือนนอนนี่ ก็ดีกว่าแน่นนอนเสียแต่ตอนนี้เสียงเม็ดฝนที่กระทบหลังคานั้นทำให้พวกเรานึกเบื่อ
เพราะฝนตก ทำให้ไม่มีโอกาสได้ไปนั่งชิวอยู่ใต้ร่มไม้ หรือแอบจิ๊กหนังสือพิมพ์ของผู้คุมมาอ่าน ทำได้แค่นั่งเล่นไพ่อีแก่กินน้ำแก้เบื่ออยู่นี่..
   ผมเหลือกตาขึ้นมองเพดานเมื่อรู้สึกถึงหยดน้ำฝนที่รั่วลงมาใส่หลัง พลางอ้าปากหาวนึกอยากนอนคลุมโปงหลับไป
ซะเลย เสียแต่พี่ๆเขายังเล่นไพ่กันไม่เลิกรา..
   “...น่าเบื่อจังแฮะ...” ผมบ่นออกมาดังๆพลางหาวอีกรอบ เอื้อมมือหยิบสำรับไพ่จากมือพี่แม้กเจ้าเดิมที่ยิ้มร่า
   “...เออน่า หยิบๆไป รอเดี๋ยวผัวมึงก็มา..” ชะ..ผมหรี่ตามองคนพูดแล้วแบะปากใส่ พี่แม้กกำลังพูดถึงพี่โตที่ตอนนี้ออกไปข้างนอก ไม่ใช่ไปถูกสอบหรืออะไรหรอกครับ แต่ออกไปเพราะ..วันนี้เป็นวันอาทิตย์..เหมือนเดิมนั่นแหละ มีคนมาเยี่ยม..
   “..ว่าจะถามหลายทีแล้ว ไม่กลัวผู้คุมยึดรึไงพี่..” ผมถามพี่ทินที่กำลังหยิบไพ่มาจั่วด้วยสีหน้ารื่นเริง เพราะไพ่แกได้เปรียบกว่าเห็นๆ คำพูดนั้นทำให้คนฟังชะงัก หันมามองหน้าผมตาขวาง
  “จะยึดเพราะมึงปากโป้งนี่แหละ สาด ..ไม่ต้องถามหาพ่อมึงเลย ..หงุดหงิดเรื่องผัวตัวเองแล้วพาล ไอ้นี่..” โว๊ะ..ผมชัก
สีหน้าใส่คนพูดที่กำลังรอเอาไพ่ลงรอบต่อไปอย่างตั่งอกตั้งใจ คนเขาอุตส่าห์ถามเพราะเป็นห่วง เกิดอะไรจะได้ไม่โดนจับยัดเข้าขังเดี่ยว แต่นี่ดันเสือกมาว่ากันอีก เรื่องไหนไม่ว่า เรื่องไอ้คุณพี่โตด้วยน่ะ พูดอยู่ได้ว่าเป็นผัว ..ขอให้โดนมั่ง
ซักวันเหอะ..
  พี่แกสรุปง่ายๆว่าพี่โตก็แค่ “มีเมียสองคน ” คนนึงอยู่ในคุก กับอีกคนอยู่นอกคุกมันก็เท่านั้น...หรือก็พูดง่ายๆว่าผมมีความสำคัญ..ก็แค่ตอนอยู่ในคุก รู้กันแค่ในคุก ข้างนอกไม่เกี่ยว..
    แน่นอนว่าผมไม่ได้พอใจสักเท่าไหร่กับข้อสรุปแบบนั้นแต่จะทำไงได้ ไม่ว่ายังไงมันก็เป็นเรื่องจริงเพราะถ้าถามว่าถ้ามีแม่น้องหรือเพื่อนๆมาเยี่ยม ผมจะบอกเขาไหมว่าคนๆนี้เป็นแฟนน่ะหรืออะไรเทือกนั้น ผมก็ไม่กล้าบอกอยู่ดี..
    สรุปว่าตอนนี้ ที่ผมทำได้ ก็แค่นั่งเฉยๆแล้วรอ..ให้พี่โตกลับมาก็แค่นั้น..พูดตามตรงว่ามันน่าเบื่อ...เบื่อมากๆ แถมยังชวนแสลงใจ..
   ทำไมน่ะเหรอ?..จะให้ผมพูดมั้ยว่าที่เห็นตอนหน้านี่มันอะไรไอ้ภาพชวนแหวะของคนสองคนที่..เข้ามาโดยไม่ได้รับเชิญและกำลังสวีทกันจนชวนมดกัดอยู่แบบนี้เนี่ย

asd

ขอบคุณขอรับ

pkclub2146

ขอบคุณมากครับผม

manza555

ขอบคุณครับ

wsdonin

ขอบคุณมากคับ

mario401

ขอบคุณมากมายครับผม

poomza

ขอบคุณมากคร้าบ

GunGuy

ขอบคุณมากครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

snooperio

OH!! Bad Guy รักร้ายๆของผู้ชายในคุก!! 66

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

kalamardum

ขอบคุณครับ

wi2

ขอบคุณครับ

iamalegend

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

กิจกรรมแก้เหงา

pt200

ขอบคุณครับ

freezz

^       ^ ชอบมากเลยคับ

Ohmkungz123

ข่อมคับ