ผู้มารับ (เรื่องสั้นผี)
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Ifoot-ballZ เมื่อ 2013-7-5 20:19แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Ifoot-ballZ เมื่อ 2013-7-5 20:17
http://2.bp.blogspot.com/-mpXcxc2C7XQ/UcRspJqXwYI/AAAAAAAAAGk/gkHzJNkMj_E/s320/103417680.jpg
ผู้มารับ
“หนูมะนาวลงมาทำไมล่ะลูก อาการยังไม่ดีขึ้นเลยนะ” หญิงชราวัยเกือบแปดสิบปีกล่าวขึ้นกับหวานสาววัยสิบสี่ปีซึ่งป่วยอย่างไม่ทราบสาเหตุมาตั้งแต่เมื่อเช้า ทั้งอาการไข้ตัวร้อน หนาวสั่นอยู่ตลอดเวลา แต่เหงื่อไหลไม่หยุดทำให้วันนี้หลานสาวของเธอต้องหยุดเรียน ขณะนี้เธอกำลังเตรียมทำข้าวต้มเพื่อเป็นอาหารเย็นของหลานสาว
“หนูอยากดื่มน้ำค่ะคุณย่า”มะนาวพูดเสียงแหบแห้ง เธอเดินสโลสเลเข้ามาให้ครัว อาการปวดหัวมึนงงของเธอยังแทบไม่ดีขึ้นเลย หญิงชราเห็นดังนั้นจิงรีบวิ่งเข้ามาประคองเธอแล้วพาไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวก่อนจะรีบกุลีกุจอไปรินน้ำอุ่นๆมาให้เธอดื่ม มะนาวเอามือกุมศีรษะสีหน้าบ่งบอกอาการทรมาน
“เห็นไหม เดินลงมาเองทำไมเดี๋ยวย่าก็จะเอาข้าวต้มขึ้นไปให้บนห้องแล้ว”หญิงชรากล่าวขึ้นพลางลูบหัวเด็กน้อย มะนาวเงยหน้าขึ้นมายิ้มกับหญิงชราแล้วกล่าวขอบคุณขึ้นเบาๆ
“นอนอยู่แต่บนห้องมันเบื่อนี่ หนูอยากลงมาดูทีวีแล้วก็รอคุณพ่อด้วย”มะนาวพูดเสียงแหบก่อนยกน้ำอุ่นขึ้นจิบจากนั้นก็ลุกขึ้นช้าๆ โดยมีหญิงชราคอยประคองให้ลุกขึ้นแล้วพาเดินมานั่งที่โซฟาตัวเก่าของห้องรับแขก เมื่อประคองมะนาวนั่งที่โซฟาเรียบร้อยแล้วหญิงชราก็รีบเดินไปเปิดทีวีให้หลานสาว ก่อนะเดินเข้าครัวไปเตรียมอาหารเย็นต่อ
มะนาวเปิดทีวีดูไปเรื่อยๆเปลี่ยนไปช่องโน้นช่องนี้อย่างเบื่อๆแสงจากหลอดไฟแบบเก่าทำให้แสงภายในบ้านไม่สว่างมากนักบรรยากาศมืดสลัวของเวลาประมาณมาณทุ่มเศษทำให้อาการปวดหัวและหนาวๆร้อนๆของเธอเหมือนจะยิ่งแย่ลง มะนาวเหยียดตัวนอนลงบนโซฟาสายตามองขึ้นไปบนเพดานไม้ข้างบน บ้านครึ่งไม้ครึ่งปูนของคุณย่า บ้านหลังเล็กที่เธออยู่มาตั้งแต่จำความได้ตอนนี้เริ่มเก่าโทรมลงมากแล้ว หยากไย่บางๆเกาะอยู่ตามเพดานปลิวเบาๆตามแรงลมที่พัดเข้ามาจากด้านนอก จู่ๆมะนาวก็เกิดความเศร้าขึ้นมาอย่างประหลาดน้ำตาสองสามหยดค่อยๆไหลจากหางตา เธอไม่เข้าใจอาการที่เธอเป็นอยู่ขณะนี้ที่น้ำตาไหลอาจเป็นเพราะความเจ็บป่วยทางร่างกาย หัวหนักอึ้งไปหมดเหมือนมีหินสักสิบก้อนมาถ่วงไว้ แต่นอกจากนี้ลึกๆในจิตใจนั้นมันแฝงความเศร้าละความกลัวอย่างประหลาด กลัวว่าจะต้องจากบ้านเล็กๆหลังนี้ไป
“แอ๊ดดด..!! ”มะนาวยันตัวขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเสียงประตูหน้าบ้านเปิดออก ร่างใหญ่ร่างหนึ่งเป็นเงาตะคุ่มอยู่ที่หน้าประตู ร่างนั้นกำลังถอดรองเท้าผ้าใบเก่าๆออกวางไว้ที่หน้าประตู
“พ่อ ”มะนาวเอ่ยขึ้นเบาๆทำให้ร่างนั้นเงยหน้าขึ้นมามอง
“มะนาว เป็นไงบ้างลูก”ชายผู้นั้นกล่าวพลางก้าวเข้ามาโอบร่างของมะนาวไว้หลวมๆ กลิ่นเหงื่อจากการทำงานของคนเป็นพ่อไม่ได้ทำให้มะนาวรังเกียจแต่อย่างใด ตรงกันข้ามมันกลับทำให้มะนาวอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูกแต่ถึงอย่างนั้นความกลัวต่างๆกลับยิ่งเพิ่มมากขึ้น เหมือนเธอไม่อยากไปจากที่นี่และอ้อมกอดนี้เลย น้ำตาอีกสองสามหยดไหลลงไปกกระทบกับแขนของคนเป็นพ่อ ชายผู้นั้นจึงคลายอ้อมแขนออกแล้วประคองมะนาวให้นอนลงที่โซฟาเช่นเดิม ก่อนจะลูบหัวอย่างเอ็นดู
“เป็นอะไรไปลูก ร้องไห้ทำไม”ผู้เป็นพ่อกล่าวเสียงแผ่วเบา
“หนูแค่ปวดหัวมากค่ะพ่อ เหมือนหัวจะระเบิดอยู่แล้ว”มะนาวพูดเสียงแผ่วเบา
“งั้นเดี๋ยวพ่อไปหยิบน้ำกับยามาให้นะ จะด้กินก่อนกินข้าว” ผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้นก่อนเดินเข้าไปในครัว
แอ๊ดดดดดดด.......!!! สายลมค่อนข้างแรงพัดประตูที่ผู้เป็นพ่อปิดค้างไว้เมื่อสักครู่ทำให้เกิดเสียงบานพับเสียดสีกัน มะนาวเหลือบสายตาไปมองแล้วที่หน้าประตูเธอก็พบกับชายคนหนึ่งยืนอยู่นอกรั้วบ้านซึ่งห่างจากประตูหน้าบ้านไปประมาณสามเมตร ชายผู้นั้นมีผิวสีดำคล้ำ ไม่ใส่เสื้อ ใบหน้าถมึงทึงที่เห็นชัดเจนเฉพาะดวงตาสีขาวนั้นจับจ้องอยู่ที่เธอมาก่อนแล้ว ท่ามกลางความมืดสลัวของเวลาค่ำทำให้ร่างดำใหญ่โตนั้นเกือบจะกลืนไปกับความมืด แล้วจู่ๆหมาในซอยก็พากันเห่าหอนขึ้นพร้อมกัน เสียงเย็นเยือกโหยหวนชวนให้มะนาวรู้สึกกลัว เธออยากหลบตาคนๆนั้นแต่ทำไม่ได้เหมือนเขาคนนั้นตรึงสายตาเธอให้หยุดอยู่ที่เขาเท่านั้น
**** Hidden Message *****
มะนาวยืนสั่นเทาด้วยความตกใจระคนหวาดกลัว เธอมองร่างกายบอบอบางของผู้เป็นย่าร้องไห้กอดศพของ
เธอจนน้ำตาแทบเป็นสายเลือด น้ำตามากมายไหลพรั่งพรูออกจากดวงตาของมะนาวเช่นกัน มะนาวค่อยๆขยับขาเดิน
ช้าๆตรงเข้าไปที่ร่างบอบบางนั้น มือใหญ่โตของผู้มารับเธอปล่อยข้อมือเธอออกจากการจับกุม มะนาวรีบวิ่งตรงไปที่
ย่าทรุดตัวลงนั่งกอดที่ด้านหลังของหญิงชราแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น จากนี้ไปคงไม่มีแล้ววันเวลาแห่งความสุข
ของบ้านหลังนี้ วันที่มะนาวจะได้ตื่นมาช่วยย่าขายขนมตอนเช้า วันที่มะนาวจะได้นอนกอดพ่อเหมือนเช่นทุกวัน วันที่
มะนาวจะได้ไปโรงเรียน ได้เจอเพื่อนไม่มีอีกแล้วสินะ มะนาวปล่อยโฮออกมาอีกแล้วก้มลงกราบที่ตักของหญิงชรา
เบาๆโดยที่หญิงชราไม่มีทีท่าว่าจะรู้ตัวเลย เธอยังคงกอดร่างไร้วิญญาณของมะนาวแล้วร่ำไห้ปริ่มจะขาดใจอยู่เช่นนั้น
มือหนาใหญ่เอื้อมมาจับข้อมือเล็กบางของมะนาวแล้วกระตุกเบาๆ มะนาวเงยหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาขึ้นมองชายร่าง
ใหญ่นั้น ใบหน้าทมึงทึงไร้ความรู้สึกทำให้มะนาวกัดฟันกลั้นเสียงสะอื้น มะนาวค่อยๆลุกขึ้นยืนช้าๆแล้วก้าวเดินตาม
ชายผู้นั้นไป เวลาของเธอหมดแล้ว มะนาวร่ำร้องผู้ในใจก่อนที่ร่างของ
เธอจะหายไปพร้อมกับผู้มารับ......
-----------------------------------------------------------------------------------------------
แต่งเองเลยนะเนี่ย ขอบคุนที่เข้ามาอ่านนะคับ
ขอบคุณครับ ขออ่านหน่อยน่ะ ขอบคุณครับ ขอบคุณ ขนลุกเลย
หน้า:
[1]