_ความรู้สึก_SeNsE_

^o^Aom_Za โพสต์ 2010-10-1 21:22:49

ผมนาย เกมส์ คราบผมgay_0045วันนี้ เกมส์อยากลองเขียนนิยายที่ตัวเองแต่งบ้างอะ(มีครายว่าผมปะ)แหะๆ เรื่องนี้เกิดจากประสบการณ์จริงของเกมส์เองครับมันเพิ่งผ่านมาได้สดๆร้อนนี้ เอง แร้วความรู้สึกตอนนี้ก้อยังคงเหมือนกับในเรื่องที่จะได้อ่านกันอยู่นี่แหระ คราบผม ...อืมๆ เท้าความยาวไปล่ะ มาเข้าประเด็นกันเรยล่ะกัน ในเรื่องจะประกอบไปด้วยบุคลที่เกี่ยวข้องหลักดังๆนี้นะคราบผม เกมส์,พี่บอมบ์,พี่โจ้ (ชื่อนี้คือบุคคลที่เกี่ยวข้องจริงๆนะคราบผมไม่ได้แต่งขึ้นมาแต่อย่างใด แต่กว่าจะขอ อณุญาติ ทั้ง 2คน นั้นก็ยากพอดูนะคราบผมแต่ยังไงซะเราก้อขอแร้วไม่สนอิๆ) ส่วนสถานที่นั้นเราขอเปลี่ยนแปลงเพื่อความเหมาะสมและการไม่พลาดพิงถึงสถาน ที่นะคราบผม

ผมเกมส์ครับ หึๆ ชื่อเกมส์นะแมร่งผมอะก้อเล่นแต่เกมส์สมชื่อเลยอะ เล่นไม่เท่าไรนะยังเสียตังให้กับเกมส์ไม่รู้กี่บาทต่อกี่บาทเฮ้อเซงอ่านะ คราบผม จะทำไงได้อ่าคราบก้อมันเหงาเรยเล่นเกมส์เพื่อคลายเครียดนี่นา ผมอ่านะเปนหนุ่มเต็มตัวแร้วนะ อายุก้อใช่ว่าจะเด็กๆนะคราบผม 17 แร้ว ด้วย แหมๆแถมน่าตานี่ใช่เล่นนะเราเหอะ(หลงตัวเองไปปะว่ะ)มีผู้หญิงมาจีบเยอะแยะเรยอะทำไงได้ล่ะเฮ้อ~ แต่ว่าพวกสาวๆพวกนั้นอ่ะอย่าหวังเรยว่าผมจะสนแหะๆ ก้อผมเปนเกย์นิไม่มองผู้หญิงหรอกครับหึๆ
**** Hidden Message *****

^o^Aom_Za โพสต์ 2010-10-1 21:23:39

ถึงทีรักครับผม
...................

เด๋วเกมส์มาต่อให้อ่านนะครับผมแต่ตอนนี้เกมส์ไม่สบายอยู่นะ gay_0118 ไม่ต้องเปนห่วงผมนะครับผมแร้วก้อผมคิดถึงคุนมากนะรู้บ้างมั้ยเกมส์เริ่มทำใจ ได้บ้างแร้วนะครับผมแต่ยังไงล่ะ มันเหมือนขาดๆหายๆไปอ่าคราบผมแร้วดูแลตัวเองด้วยนะ

รักบอมนะคราบผม
gay_0060

แต๊ง~แต่ง แต๊ง~แต่ง(เสียงริงโทนโทรศัพท์ครับผมจินตนาการเอาเองนะ)
ผมจ้องมองโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆอย่างพินิจว่าใครแมร่งว่ะจะโทรมาตอนดึก ดื่นเที่ยงคื่นแบบนี้คนจะหลับจะนอนว้อย!แหะๆ จิงๆ แร้วผมก้อยังไม่ได้หลับหรอกครับ แค่นอนเล่นเกมส์อยู่บนเตียงอยู่อ่า แต่มันก้อจริงนะครับผมตอนนี้เที่ยงคืนกว่าแร้วใครยังจะโทรมาอีกนะ~เบอร์ก้อ ไม่ได้เม็มด้วยดิ

" ฮัลโหล คราบผมมมมมมมมมม" ผมลากเสียงยาวทักทายฉบับตัวเอง(ฉบับกวนตีนครับ)

"จำพี่ได้ปะ" เสียงปลายสายถามกลับแทนคำทักทาย

"ใครอ่ะครับผม" ผมถามกลับ ก้อจิงอะเบอร์ก้อไม่ได้เม็มแร้วใครจะรู้ว่ะ เพื่อนก้อไม่น่าใช่นะเสียงมันไม่เท่ห์ขนาดนี้หรอก

"เล่นเยอะอะดิ เลยจำไม่ได้" เอ้า!ตูเล่นอะไรเยอะว่ะ แร้วจำอะไรไม่ได้

"อ้อออ รู้แร้ว" ผมเริ่มนึกอะไรบางอย่างออก "พี่ บอม ใช่ปะคราบผม แหะๆโทดทีครับผมลืมเม็มเบอร์ไว้อ่ะครับผม"

"แจกเบอร์เยอะรึเปล่า เรยลืมเม็มของพี่ไว้" ไรหว่า กวนตูอีก

"ไม่นะครับผม ผมเล่นกับพี่คนเดียวอะแหระ ก้อพอดีพี่สาวผมมาตามแร้วววว........"

"อืมๆ เชื่อๆ....." ผมถูกตัดบทอีกแร้วง่า "แร้วยังไม่นอนอีกหรอนี่มันเที่ยงคืนกว่าแร้วนะ" ปลายสายยิงคำถามมาเพื่อเปลี่ยนเรื่องสนทนา แต่ผู้ชายไรว่ะแมร่งเสียงโคตรเทห์เรยยอ่าคราบผม อึ๋ยยย~~~หูผมจะละลายแร้วอ่าเดะ

"ว่าแต่ผมนะแร้วพี่อะไม่นอนซักกะที" ผมเริ่มกวนกลับครับตามประสาเด็กกวนตีนนนเราสองคนคุยกันได้สักพักหนึ่งก้อ ประมาณครึ่งชั่วโมงกว่า เสียงปลายสายที่คุยอย่างสนุกสนานก้อเงียบหายไป....

"........"

"........"

"พี่บอมหลับแร้วหรอคราบผม" ไม่มีสัณญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียกกกก

"เอ่อ อ อ นะ น่ะ น้องเกมส์มีแฟนยังหรอ" น้ำเสียงฟังดูตะกุก ตะกัก แต่ผมว่าแร้วต้องโดนคำถามนี้แหะๆ คุยกะใครๆ ก็ชอบถามผมแบบนี้ประจำแหระ แต่ผมก้อชินแร้วครับ

"ยังคราบพี่ ผมยังไม่มีแฟนหรอกครับผม" ผมตอบด้วยน้ำเสียงราบรื่นสุดๆ(ก้อตรูไม่มีอ่ะ)

"ไม่เชื่อหรอกพี่ว่าอย่างเกมส์นะต้องมีคนจีบเยอะแน่ๆ" เอ้า! คนบอกไม่มีก้อไม่ดิว่ะ เด๋วบัดหนี่ยวเยยนิ

"ก็ มีนะครับพี่ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นผู้หญิงซะมากกว่าอ่ะครับผม ส่วนผู้ชายก้อมีในโรงเรียนบ้างนะครับผมแต่ผมป็นพวกสมพาลไม่กินไก่วัดครับ" "แร้วพี่บอมอ่ะ ไม่มีแฟนหรอ น่าตาก้อน่ารัก เสียงก้อเท้เท่ห์ ปากก้อสวยอ่ะ "

"เอ่อ...พี่ยังไม่มีแฟนครับ" เยส!!!!!!!ดีใจว่ะ

"โหยพี่ครับ ไม่เปนไรหรอก มีแร้วก้อบอกมาเหอะครับผมไม่อยากบาบนะ" ผมเริ่มกวนตีนกลับ

"ยังครับผม"

"โหย จิงเปล่าบอกมาเหอะพี่" ผมกวนตีนต่อ

"ยังไม่มี" น้ำเสียงเริ่มแหม่งแหระ แต่ผมยังไม่เลกเล่น

"จิงเปล่า ๆ บอกมาเตอะพี่"

"ไม่มี!!" เสียงตวาดนั้น ทำให้ผมต้องหยุดชะงักไปโกรธใครมาว่ะ(ก้อมึงแหระ)

"ครับผม ไม่มีก้อไม่มีครับ" ผมทำเสียงหงอๆใส่

"อืม แร้วเกมส์มาเป็นแฟนพี่ได้มั้ยล่ะ " น้านนนนนนน จะได้ก้อว่าได้อ่านะครับผมเพราะเราก้อไม่มีใครอยู่แร้ว แต่เอขอเล่นตัวอีกหน่อยละกัน(เล่นอีกแร้วววว)

"ผมอยากมีพี่ชายมากกว่านะคราบผม อยากได้พี่ที่สามารถติวหนังสือให้ได้อ่ะครับผม" ผมทำเสียงออดอ้อน

"ไม่เห็นป็นไรเรย เป็นแฟนก้อสามารถติวให้ได้นะครับผม" อิอิ เข้าแผนตรูเรยยย

"เกมส์ขอคิดๆดูก่อนได้มั้ยครับผม"

"ก็ได้นะครับแต่เกมส์เป็นแฟนพี่แร้วนะ"พี่บอมทำเสียงร่าเริงตอบกลับ ใครจะไปรู้ผมก้อดีใจไม่แพ้พี่หรอกอิอิ

"ครับผม............โหจะตี2แร้วอ่าคราบผมนอนกันเถอะนะคราบพี่" ผมหยิบโทรศัพย์มาดูก่อนพูดออกไป

"ก้อได้ครับ.....ฝันดีนะครับ"พี่บอมบอกลา

"ครับผมฝันดีเหมือนกันครับพี่ เด๋วพรุ่งนี่ผมโทรหานะ"

"แร้วพี่จะรอรับโทรศัพท์นะ"

"........"เงียบ

"........"เงียบต่อ

"........"เงียบต่อไป

"เอ่อไม่วางสยหรอครับพี่" ผมเอ่ยถามเมื่อปลายสายไม่ยอมวางหู

"เกมส์ก้อวางดิครับ"

"ผม ไม่ชอบวางสายใครครับมันไม่มีมารยาทอะ" ก้อจิงนะครับผมไม่ชบวางสายคนอื่นไม่ว่าผมจะโทรไปหรือเค้าจะโทรมาอ่าคราบ ผม(ยกเว้นไอสิท บางครั้งอ่านะ)

"งั้นก้อไม่ต้องวางล่ะกัน นอนกันแบบนี้แหระอิอิ" บ้าหรอเค้าเขินตัวนะ

"ครับผมนอนแบบนี้ก้อได้ครับผม ฝันดีนะครับพี่บอม"

"ครับ ฝันดี" สิ้นเสียงปลายสายเราสองคนก้อหลับด้วยกันภายใต้เครื่องพันธนาการที่ชื่อว่าโทรศัพท์มือถือคร่อก~~

^o^Aom_Za โพสต์ 2010-10-1 21:24:06

^o^Aom_Za โพสต์ 2010-10-1 21:25:03

หลังจากวันนั้นได้ไม่นานผมก็ตอบตกลงเป็นแฟนกับพี่บอมครับ เราคุยกันบ่อยขึ้นแต่ส่วนมากนั้นจะเป็นช่วงกลางคืนมากกว่าเพราะเขาบอกว่า โทรศัพท์เครื่องนี้เป็นของน้องของเค้าเพิ่งโดนขโมยไปและที่ต้องคุยกัน ตอนกลางคืนเพราะว่าต้องแอบไปจิ๊กน้องมาต้องรอให้น้องหลับก่อน เราเริ่มสนิทกันและคุยกันอย่างสนุกสนานทุกคืนแต่บางคืนก้อแอบเล่นเสียวกันนะ ครับ แต่ความสุขนั้นมักจะอยู่ได้ไม่นานครับเมื่อเรื่องที่มันไม่น่าเกิดก็เกิด ขึ้น

"เกมส์ ไปตลาดเปล่า" เสียงพี่สาวตะโกนดังลั่นมาจากห้องครัว "จะไปก็รีบๆแต่งตัวล่ะ"

ผมไม่รอช้ารีบจัดแจงรื้อเสื้อผ้าที่อยู่ในตู้ออกมาใส่ดู ซักพักผมก็เดินออกนอกห้องไป

"ไปซื้ออะไรหรอ" ผมถามพี่สาวที่กำลังยืนรออยู่หน้าบ้าน

"กับข้าวอะ มึงจะ แด๊ก มะ" พี่สาวตอบอย่างอารมณ์ บ่ จอย สงสัยแมร่งทะเลอะกะแฟนแน่เรยว่ะ

"แมร่งเมนต์ไม่มาหรอเจ๊ รมณ์เสียใส่เรา" ผมทำเสียงบู้บี้กวนตีนมันกลับบ้าง

"เออ" คำตอบเดียวใจความสั้นๆแต่ความหมายโคตรลึกซึ้งงงงง

ต๊อก แต๊ก โครม คราม (เสียงรองเท้าถูกรื้ออย่างไม่ปราณี) ไม่ต้องสงสัยครับบ้านนี้มีคนเดียวที่สามรถรื้อรองเท้าได้โดยไม่โดนใครด่า น้านิด ของผมเอง พี่แกถ้าหาของในบ้านไม่เจอก็จะเริ่มออกอาการฉุนเฉียวเป็นที่สุด

"ใครเอารองเท้าไปไว้ใหนว่ะ"พี่แกเริ่มสบถคำ

"ก็ อยู่นั่นไงกล่องนั้นน่ะ" เสียงคุณยายดังลอดออกมาจากข้างในบ้าน แต่ตัวนั้นกลับไม่ได้เดินออกมาดูด้วย ทำให้น้าสาวผมเริ่มหงุดหงิดมากขึ้นกว่าเดิม ขณะที่เขากำลังชุลมุนหาร้องเท้าคู่งามกันอยู่นั้นผมก็แอบดอดออกไปเติมเงิน โทรศัพท์ เพื่อโทรหาพี่บอม เพราะรู้อยู่แล้วว่าเค้าคงหากันอีกนานแน่ๆ

"ฮัลโหลคราบผมมมมม" ผมทักทายตามประสาเด็กกวนตีนธรรมดาๆที่น่าตาน่ารัก

"อืม" เสียงปลายสายตอบอย่างเหมือนไม่มีอารมณ์ร่วม

"ทำอะไรอยู่หรอคราบผม" "กินข้าวยังคราบ"

"อืมๆนอนอยู่เฉยๆ" ปลานสายตอบในน้ำเสียงเดิมๆ

"พี่อยู่คุยกะผมได้ปะผมจะไปตลาดอะคราบ" ผมทำตัวกะฉับกะเฉงให้อีกฝ่ายตื่นตัว

"เอาดิพี่ก็ว่างเหมือนกัน" เหมือนอีกฝ่ายจะเข้าใจและร่วมเล่นไปกับอารมณ์ของผมเพิ่มมากขึ้น

เรา สองคนเดินคุยกันตั้งแต่ร้านเติมเงินโทรศัพท์ จนถึงบ้านและนั่งรถออกไปตลาดกับน้านิดและพี่สาวตัวดี พ่วงน้องสาวปากหมาไปอีก1 ขณะนั่งอยู่บนรถผมก็ยังไม่วางโทรศัพท์มือถือจากพี่เขาผมเริ่มร้องเพลงที่น้า สาวเปิดออกมาจากเครื่องเล่นแผ่นซีดีอย่างไม่อายว่าคนที่เราคุยอยู่ด้วยนั้น จะอยากฟังเราร้องเพลงขนาดใหน ขับมาได้ซักแป๊บนึงรถเริ่มติดไฟแดง ขณะนี้ก็เปนเวลา 5 โมงกว่าๆ ไม่แปลกหรอกครับวันนี้วันเสาร์ครอบครัวก็ต้องพากันออกไปเที่ยวข้างนอกกัน บ้างและเหตุไฟแดงนั้นก็เป็นจุดเริ่มต้นที่เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นมา

"เกมส์ๆ เกมส์ๆ" น้องสาวเขย่าตัวผมพร้อมเรียกชื่อผมอย่างไม่ลดละเพื่อให้หันไปสนใจกับสิ่งที่มันจะบอก

"อะไร ..เด๋วแป๊บนึงนะพี่บอม" หลังจากผมบอกพี่บอมเสร็จผมก็หันหน้ากลับไปหาน้องสาว

"ดูดิ ผู้ชายคนนี้หน้าตาดีเนอะ" น้องสาวผมบอกพร้อมชี้ให้ดู "แต่พิมว่า คนนั้นหล่อกว่านะ"พลันมันก็สลับชี้ไปที่อีกคน

ผม ลืมตัวครับจึงคุยกับมันเนอะๆนะๆ ปากก็ชมคนนู้นหล่อนะคนนี้หล่อนนะลืมไปว่าเราคุยอยู่กับแฟนตัวเองอยู่ รถเริ่มเคลื่อนตัวออกอย่างช้าผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาคุยอีกครั้งแต่สายนั้น หลุดไปแล้ว ผมเริ่มต่อสายกลับไปใหม่ พี่บอมรับโทรศัพท์ครับแต่ปลายสายพูดเพียงว่าไม่ว่างเด๋วโทรกลับ หลังจากพี่บอมวางหูผมก็กับมาลั้นลาาาากับน้องสาวผมต่อโดยไม่ได้คิดว่าเรื่อง ที่เราพูดไปเมื่อกี๊ จะไปทำร้ายจิตใจใครบางคนรึเปล่า

หลังจากเรา เที่ยวชมตลาดกันสักพักใหญ่ๆ พร้อมกับผักเผิก หมู หมา (หมาไม่มีนะ) และอาหารคราวหวานสารพัดอย่างพวกเราก็เตรียมตัวจัดแจงกลับบ้านกัน แต่ก่อนกลับน้านิดบอกว่าเด๋วแวะเทสโก้แป๊บนึง ไปจ่ายตังค์ เมื่อถึง เทสโก้ น้าก็ปล่อยผมกับน้องสาวปากหมาไว้บนรถเหมือนเดิม ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแต่ไม่มีอกัปกริริยา เกิดขึ้นเรย ผมจึงลองโทรไปหาพี่บอมอีกครั้ง

ตรู๊ดดด...........ตรู๊ดดดดดด

"ฮัลโหล" คราวนี้เป็นเสียงปลายสายทักมาก่อน

"คราบผมมมมมมมมม" ผมทักทายในแบบฉบับเดิมๆ"กินข้าวอ่ะยังอ่าคราบผม"ผมถามตามมารยาทต่อ

"ยัง ไม่ได้กิน อืมเด๋วพี่ทำกับข้าวก่อนล่ะกันเด๋วโทรไปคืนนี้นะ" เสียงปลายสายตัดบทพร้อมกับตัดสายทิ้ง ปล่อยให้ผมงงไปคนเดียวอีกแล้ว

คืน นั้นผมรอโทรศัพท์พี่เค้าแต่ก็ไม่มีเบอร์โชว์ขึ้นสักที ผมจึงตัดสินใจโทรไปหาพี่เค้าแต่ก็ไม่มีใครมารับสายแม้ว่าจะไม่มีใครตัดสาย ทิ้งหรือปิดเครื่องหนี ผมโทรหาหลายสิบครั้งมากจนผมหลับไปพร้อมกับโทรศัพท์ ในตอนเช้าผมก้อยังโทรหาเขาอีกแต่ไม่มีใครรับเหมือนเดิม ผมเริ่มส่งเมสเซจไปหาแต่ก็ไม่มีเมสเซจตอบกลับผมติดต่ออย่างนี้3-4วัน แต่ก็ไม่มีใครติดต่อกลับมาหาผมเลย จนวันนึงผมกลับมาจากทัศนศึกษาที่เพิ่งไปต่างจังหวัดกับโรงเรียน เบอร์ที่ไม่ได้ขึ้นมาบนเครื่องผมเกือบอาทิตย์ก้อโผล่ขึ้นมาให้ผมเห็น

"ฮัลโหล"เสียงปลายสายทักขึ้น "โทษทีนะพี่ไปอยู่หอเพื่อนมาเลยไม่ได้โทรไป"

"ครับไม่เปนไร" ผมตอบแบบเจื่อนๆคิดว่าเหตุผลนั้นก็คงจริงอย่างที่เค้าบอก

เรา คุยกันถามสารทุกสุกดิบของแต่ละคนแต่เราก็คุยกันได้ไม่นานพี่บอมก็บอกว่าเด๋ว คืนนี้จะโทรมาหาและบอกให้ผมรอด้วยนะ คุณคิดว่าผมจะรอหรอผมไม่หวังหรอกเพราะผมรู้ว่าเค้าก็คงไม่โทรมาหาเรา และมันก็เปนอย่างนั้นจริงๆและเรา2คนจากนั้นก็เลิกติดต่อกันไปโดยปริยายยยยย

.......................................

^o^Aom_Za โพสต์ 2010-10-1 21:25:50

หลังจากผ่านไปหลายอาทิตย์ หลังจากที่พี่บอมหายไป ผมก้อเริ่มรู้สึกว่ายังไม่อยากคบใครจิงๆจังๆเรย และช่วงนี้ก้อเป็นช่วงกีฬาสีซะด้วยสิ อิอิ

"เกมส์ มึงเป็นไงบ้างว่ะ" เสียงเพื่อนสาว กิ๊ฟ ตัวท้วมๆดำนิดๆ กระซิบเรียกจากโต๊เรียนด้านหลังผม

"เรื่องอะไรว่ะ มาถามกรุส์" ผมถามกลับ

"เรื่องนั้นไง เรื่องพี่บอมมึงอะ กรุส์ เตือนแร้วนะว่าอย่าไปทำไอไอซ์มัน กรรมเรยตามสนองเรยไง" เพื่อนผมใส่เป็นชุด

"ก้อกรุส์ไม่ได้ชอบไอซ์นี่ ผู้ชายไรว่ะแอบจับมือกรุส์เฉยเรย""แต่กรุส์ก้อสงสารไอซ์นะ ร้องไห้ด้วย"

"นี่เธอ2คน เงียบๆกันหน่อยได้มั้ย ไม่เรียนก้อออกไปนอกห้องเรย!!" เสียงอาจารย์ที่ตวาดใส่ทำให้ผมและเพื่อนๆเงียบกันหมด

"แมร่งโคตรโหดเรย แก่แร้วนะเนี่ย" ผมกระซิบเพื่อนกลับก่อนจะหันหน้ามาเรียนหนังสือต่อ

เรื่อง ของพี่บอมได้ดำเนินผ่านไปครับ ผมกลับมาเป็นคนเดิมหาเรื่องทะเลาะกับชาวบ้านเค้าไปทั่ว ติดเกมส์เล่นเกมส์ ใช้เงินเปลืองมาก จนถึงวันกีฬาสีที่ผมต้องรับผิดชอบเปนตัวแสดงในการแสดงกลางสนาม

"เฮ้ยมึงอะ" เสียงที่คุ้นหูตระโกนเรียกผมจากโรงอาหารของโรงเรียน ซึ่งภายในโรงอาหารนั้นมีนักเรียนอยู่ประมาณ10กว่าคน

ผมเดินดิ่งไปหาต้นเสียงทันทีพร้อมสบทคำด่าไม่หยุด(ในใจนะ)

"มีไรว่ะ" ผมตระเบ็งเสียงใส่หน้ามัน ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวเพราะว่ามันก้อคือไอคนที่ผมเพิ่งแย็บหน้ามันเมื่อไม่นานนี้เอง

"เปล่า ว่ะ ได้ข่าวว่ามึงอกหักหรอว่ะ" ทั้งกลุ่มมันหัวเราะร่าเรยครับ"แถมเป็นผู้ชายด้วยนี่ แม่งตุ๊ดนี่หว่า" มันยังเสริมแระหัวเราะร่ากันต่อไป

"กรุส์อกหัก แร้วกรุส์ไปหนักหัวพ่อมึงไง" ผมตระโกนคำด่าใส่ ซึ่งผมเป็นคนที่ถ้าไม่โกรธจัดจะไม่ด่าหรือว่าพ่อแม่ใครเรย

มัน เดินมาอ้อมข้างหลังผมครับ พร้อมบีบก้นผมครั้งหนึ่ง กิริยาท่าทางแบบนี้ทำให้ผมยิ่งเดือดปุดๆเข้าไปใหญ่ แต่ผมต้องระงับอารมณ์ไว้ให้ได้มิเช่นนั้นเรื่องใหญ่แน่ๆ

"ทำไมมึงจะ ทำไมกรุส์เพื่อนกรุส์มีเยอะกว่านะเว่ย หรืออยากโดนเสยตูดว่ะ 55555555555"เสียงหัวเราะของพวกมันทำให้ผมหน้าแดงแระโกรธจัดมากกว่าเดิม แต่ก่อนที่ผมจะทำอะไรพวกมันนั้น เสียงจากเพื่อนๆในกลุ่มผมซึ่งมี 7คน ก้อตะโกนมาจากด้านหน้าประตูโรงอาหาร

"มึงจะทำอะไรเพื่อนกรุส์ว่ะ" หนุ่มหล่อดัดฟัน หุ่นดี ตระโกนเรียกพวกมันมาจากบริเวณหน้าโรงอาหารทำให้ผมรู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง(คน นี้ชื่อ ทรี ครับ)

"เล่นแมร่งเรยมั้ยล่ะ" หนุ่มอีกคนนึง หน้าตาไม่หล่อเท่าไหร่แต่เก๊กเป็นบ้า ทำท่าพับแขนเสื้อตัวเองแร้วหันกัลบไปพูดกลับเพื่อนในกลุ่มเป็นเชิงรู้กัน(คน นี้ชื่อก้านครับ)

พวกเพื่อนๆผมเดินเข้ามาเสริมกำลังทางด้านหลัง ทั้งหมดนั้นจ้องมองไปที่พวกมันด้วยสายตาที่อาฆาต ราวกับถามอยู่ในใจว่ามึงจะมาทำอะไรเพื่อนกรุส์ พวกเรายืนมองหน้าพวกมันอยู่ซักพักนึง แต่ถึงพวกมันจะเป็นรุ่นพี่ผมก้อไม่เคยกลัวอยู่แร้ว55555

"เฮ้ยกลับ บ้านว่ะ" เสียงลูกพี่พวกมัน(ผมเรียกงี้นะ) ตระโกนบอกลูกน้องให้กลับบ้านก่อนที่พวกมันจะมาตายกันอยู่ตรงนี้ ลูกน้องมันได้ยินอย่างนั้นต่างคนต่างก้อรีบเดินออกจากโรงอาหารให้เร็วที่สุด รวมถึงลูกพี่มันด้วย ที่รีบวิ่งออกไปเป็นคนแรกเลย

"มึงมีเรื่องหนุกๆทำไมไม่บอกกรุส์ว่ะ" ไอทรีหันมาหาผมแร้วถามผมด้วยหน้าตาทะเล้น

ผมไม่ตอบแต่เบี่ยงเป็นถามคำถามมันแทน "แร้วพวกมึงมาช่วยกรุส์ทำไมว่ะ"

"อ้าว ถ้าพวกกรุส์ไม่ช่วยมึงแร้วใครจะเป็นหัวหน้ากองกำลังม้า ที่ต้องออกแสดงกลางสนามว่ะ" เสียงไอ ศิลป์ เด็กแว่นตัวเล็กน่าตาน่ารัก ที่ยืนอยู่หลังสุดเอ่ยขึ้นมา พวกผมทั้งหมดได้ยิอย่างนั้นก้อหัวเราะกันร่าเรย ต่างคนต่างมองหน้ากันพร้อมกับเดินออกจากโรงอาหารด้วยเสียงหัวเราะที่ดัง สนั่นลั่นทุ่งทิ้งท้ายให้คนที่อยู่ข้างในได้งงกันเล่นๆ

วันนี้ก้อผ่านไปอีกวันซึ่งทำให้ผมค่อยๆลืมเค้าคนนั้นไป

asdfg โพสต์ 2010-11-23 12:31:37

เนื้อหาสนุกดีนะคับอ่านแล้วชอบมากมาย

zegame โพสต์ 2011-1-30 02:22:54

titor7 โพสต์ 2011-2-1 20:16:44

ขอบคุณมากครับบบบบบบบบ

dekdek โพสต์ 2011-2-2 21:15:24

เย้ๆๆๆ ขอบคุณ

Ice-Cold โพสต์ 2011-2-14 00:04:32

ขอบคุณคับ

น่าอ่านมาก

piya โพสต์ 2011-2-15 14:06:19

ขอบคุณครับ

tee234 โพสต์ 2011-2-15 14:27:03

ขอบคุนนะคับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

dreamme1 โพสต์ 2011-2-15 19:55:12

ขอบคุนครับ

jellyfish โพสต์ 2011-4-9 08:47:37

ขอบใจครับบ

kengee โพสต์ 2011-4-16 08:37:06

ขอบคุนมากนะคับ

jun2010 โพสต์ 2011-4-21 22:09:34

ขออ่านนะครับ

ken27 โพสต์ 2011-4-22 11:52:59

ขอบคุนมากคับ

แตมป์ โพสต์ 2011-4-22 12:05:27

นี่คือสิ่งที่ดี

blueraining โพสต์ 2012-6-6 20:30:01

อ่านนะครับป๋ม

gigusa โพสต์ 2012-9-16 09:06:31

ขอบคุนมากครับ

หน้า: [1] 2

จีโฟกาย.คอม's Archiver

_ความรู้สึก_SeNsE_