_ความรู้สึก_SeNsE_

^o^Aom_Za

ผมนาย เกมส์ คราบผม  gay_0045วันนี้ เกมส์อยากลองเขียนนิยายที่ตัวเองแต่งบ้างอะ(มีครายว่าผมปะ)แหะๆ เรื่องนี้เกิดจากประสบการณ์จริงของเกมส์เองครับมันเพิ่งผ่านมาได้สดๆร้อนนี้ เอง แร้วความรู้สึกตอนนี้ก้อยังคงเหมือนกับในเรื่องที่จะได้อ่านกันอยู่นี่แหระ คราบผม ...อืมๆ เท้าความยาวไปล่ะ มาเข้าประเด็นกันเรยล่ะกัน ในเรื่องจะประกอบไปด้วยบุคลที่เกี่ยวข้องหลักดังๆนี้นะคราบผม เกมส์,พี่บอมบ์,พี่โจ้ (ชื่อนี้คือบุคคลที่เกี่ยวข้องจริงๆนะคราบผมไม่ได้แต่งขึ้นมาแต่อย่างใด แต่กว่าจะขอ อณุญาติ ทั้ง 2คน นั้นก็ยากพอดูนะคราบผมแต่ยังไงซะเราก้อขอแร้วไม่สนอิๆ) ส่วนสถานที่นั้นเราขอเปลี่ยนแปลงเพื่อความเหมาะสมและการไม่พลาดพิงถึงสถาน ที่นะคราบผม

ผมเกมส์ครับ หึๆ ชื่อเกมส์นะแมร่งผมอะก้อเล่นแต่เกมส์สมชื่อเลยอะ เล่นไม่เท่าไรนะยังเสียตังให้กับเกมส์ไม่รู้กี่บาทต่อกี่บาทเฮ้อเซงอ่านะ คราบผม จะทำไงได้อ่าคราบก้อมันเหงาเรยเล่นเกมส์เพื่อคลายเครียดนี่นา ผมอ่านะเปนหนุ่มเต็มตัวแร้วนะ อายุก้อใช่ว่าจะเด็กๆนะคราบผม 17 แร้ว ด้วย แหมๆแถมน่าตานี่ใช่เล่นนะเราเหอะ(หลงตัวเองไปปะว่ะ)  มีผู้หญิงมาจีบเยอะแยะเรยอะทำไงได้ล่ะเฮ้อ~ แต่ว่าพวกสาวๆพวกนั้นอ่ะอย่าหวังเรยว่าผมจะสนแหะๆ ก้อผมเปนเกย์นิไม่มองผู้หญิงหรอกครับหึๆ
วันนี้ผมเลือกบรรยากาศเย็น สบายหลังอาคาร1 ซึ่งเปนโรงคหกรรมเป็นสถานที่ในการอ่านการ์ตูนของผมและนั่งพักผ่อนโกรกลมเล่น เย็นสบายในตอนพักกลางวันและคิดอะไรๆ เรื่อยเปลื่อยของผมอยู่คนเดียว

ป๊าบบบบบบบบบบ!!!!!!!!!! "โอ๊ย เจ็บนะว้อยใครแมร่งใครตบกรุส์ว่ะ"ผมรีบด่าบุคคลที่ยืนอยู่ข้างหลังด้วยอารมณ์โกรธ

"กรุส์เองสัส มึงมีไรปะว่ะ"ชายร่างใหญ่ สูงประมาณ180ก่าๆ เอ่ยตอบกลับมาด้วยหน้าตาที่ใครเห็นก้อต้องบอกว่ากวนโอ๊ยมากๆ

"กรุส์ทำ-เอี้ย-ไรให้มึงว่ะ ถึงมาตบกรุส์"ผมถาม

"เปล่าเว้ย กรุส์แค่เกลียดขี้หน้ามึง มึงน่ากวนตีนดี"เอ้า-กรุส์ผิดหรอที่เกิดมาหน้างี้

"เฮ้ย-มึง หาเรื่องกรุส์หรอว่ะ" ผมไม่พูดเปล่าพรางเอามืองัดคอเสื้อมันขึ้นมาอย่างอารมณ์ฉุนเฉียว  จริงๆแร้ว มันก้อไม่สูงกว่าผมมากนักหรอกนะ ผมก้อสูงประมาณ177-178อะครับ ติดอยู่ตรงที่มันตัวใหญ่กว่าผมแค่นั้นเอง

"เออกรุส์หาเรื่องมึง"มัน ตะโกนใส่หน้าผมอย่างดัง พร้อมกับตอกหมัดใส่หน้าผมอย่างไม่ยั้งจนผมเอนถอยหลังเลย แต่มีหรอที่คนอย่างไอเกมส์ ลูกเจ้าของค่ายมวยอย่างผมจะให้คนอย่างมันมาตอกหน้าผมเล่นคนเดียว ผมสวนกลับบ้างโดนตามันเป๊ะ พอมันมึนๆกับการโดนหมัดที่ตาปุ๊บผมก้อ ถีบให้มันถอยหลังปั๊บ ตอนแรกแค่กะว่าจะถีบเบาๆอ่านะคราบผม เพียงแค่ให้มันเอนๆไปข้างหลัง แต่ผมคงถีบแรงมั้ง มันเรยล้มหงายหลังตึงเรย

"มึง พลาดแร้วไอสัส..." ผมด่ามันพร้อมกับเอาเท้าเหยียบหน้ามันไว้ จากนั้นผมก้อบรรจงแต่งแต้มรอย นันยาง บนหน้ามันอย่างดุเดือดพร้อมกับเสียงไทมุง ประจำโรงเรียนที่แมร่งมี่เรื่องทีไรต้องรีบมามุงทุกที คอยร้องเฮๆอย่างดุเดือดรอบๆหลังอาคาร1 ของ โรงเรียน ที่ผมกับมันใช้เป็นเวทีมวยกัน

"เฮ้ยหยุดดดด หยุดโว้ยยยยย ปี๊ดๆๆๆ"เสียงอาจารย์อนาวินชายร่างท้วมฉายา มาริโอ้ ประจำโรงเรียน(มาริโอ้นี่ไม่ใช่ มาริโอ้ เม่าเร่อร์ นะคราบผม แต่เป็นมาริโอ้ ที่มันกระโดดเก็บเห็ดดึ๋งๆอะพอดีว่าแกลักษณะและหน้าตาคล้ายๆแบบนั้นอ่าคราบ ผม)แกตะโกนเสียงลั่นพร้อมกับเป่านกหวีดให้ยุตินักมวยคู่นี้

"พวกมึง มานี่ " แกดึงคอเสื้อของผมและลากผมพร้อมกับไอห่านั้นที่นอนจมกองเลือดชั่วๆของมัน อยู่เพื่อลากเข้าสถานที่หนึ่งซึ่งเปนสถานที่ที่หน้ากลัวที่สุดในโรงเรียน แล้วคุณๆก้องรู้นะว่าสถานที่นั้นคือ ห้องปกครอง (บรื๋อ~~แค่ได้ยินชื่อผมก้อหนาวแร้วอ่าาาาาาา)

บรรยากาศในห้องปกครอง ตอนนี้...ตรึงเครียดมากอย่างบอกไม่ถูก เพราะอาจารย์จับประเด็นเพียงแค่ดูใบหน้าของไอห่านั่นก็คงคิดว่าผมเปนคนทำ ร้ายร่างกายมัน แต่จิงๆแร้วคุณๆก้อรู้นี่ว่าใครผิดใช่ปะ

"เอ้า นภดล คุณจะจัดการกับเรื่องคราวนี้อย่างไรใหนลองบอก อาจารย์มาซิ" อาจารย์ถามผมพร้อมกับชักสีหน้าเบื่อหน่ายอย่างเห็นได้ชัด

"ไม่รู้ครับ" ผมตอบเพียงประโยคสั้นๆ ในใจก้อคิดว่าเราไม่ได้ผิดนี่ว่ะแค่ป้องกันตัวเอง

"เท อ จะไม่รู้ได้อย่างไร ในเมื่อเทอเปนคนก่อเรื่องนี้ขึ้นมานะ" ผมมองหน้าอาจารย์ พร้อมกับหันไปมองหน้ามันที่กำลังหัวเราะเยาะผมอยู่ ไอหน้า`สวย`เอ๊ย..

"ผมไม่ได้ผิดนี่ครับอาจารย์ ผมเพี่ยงแค่..."

"เธอ จะไม่ผิดได้ยังไง เทอดูหน้าเทอกับหน้าเค้าซิเทอจะให้ครูเชื่อหรอว่าเทอเปนคนโดนกระทำ น่ะ"อาจารย์ตัดบทผมโดยที่ผมยังไม่ได้แก้ตัวกับความผิดที่ไม่ได้ก่อขึ้นครั้ง นี้เรย

สรุป-ผมได้ทำเวรเช็ดถูอาคาร5 ซึ่งเป็นอาคารอิเล็กโทรนิก เป็นเวลา1อาทิตย์ ซึ่งมันไอเวรตระไรนั่นได้ทำเพียงแค่รดน้ำในแปลงเกษตรหลังอาคารหาแค่ไม่กี่แป ลงเปนเวลา1อาทิตย์เหมือนกัน และอาจารย์ยังให้ผมกับมันสัญญากันว่าต่อจากนี้จะไม่หาเรื่องกันอีก
ตอนที่1 ครั้งแรก...

"เออ แมร่งกรุส์โคตรเบื่อกับเกมส์ที่มึงเอามาให้เล่นเรยว่ะ...ไม่เห็นมันส์เรย" ผมบ่นผ่านโทรศัพย์ถึงปลายสายเพื่อนสนิทผม เพราะเมื่อวันศุกร์มันเอาเกมส์มาให้ผมเร่นแต่โคตรไม่หนุกเรยอะ ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในห้องของผมเองเป็นห้องเล็กๆไม่ใหญ่มากเป็นมุมอับมุมหนึ่ง ของบ้านผม ซึ่งเจียดออกมาทำห้องส่วนตัวให้เมื่อตอนที่ผมเข้าม.1 เพราะที่บ้านรู้สึกว่าผมโตขึ้นแร้วจึงต้องแยกให้ออกมานอนคนเดียว ในห้องไม่มีอะไรมากหรอกครับมีแค่ทีวี เครื่องเล่นดีวีดี เตียงและก้อตู้หนังสือซึ่งนานๆทีครั้งจะหยิบมันขึ้นมาอ่านซักครั้งนึง แต่ผมก็ไม่ใช่คนที่เรียนเกรดไม่ดีนะแค่อยู่ในระดับกลางๆไม่มีอะไรมากมาย

"งั้นมึงก็เอามาคืนกรุส์ดิ" เพื่อนรักรีบทวงเกมส์คืนอย่างประชด

"โอ๋ๆ เด๋วกรุส์ขอยืมก่อนแปบนะ เด๋ววันจันทร์กรุส์เอา psp ไปให้เล่นนะจ๊ะ"

"psp มึงเล่นเกมส์ได้แร้วหรอว่ะแมร่งใหนบอกไม่ได้ลงเกมส์ไง"

"ก็ ยังไม่ได้ลงหรอกว่ะ กรุส์กะว่าวันนี้จะเข้าร้านเนตแป๊บ แร้วไปลงเกมส์อีกแป๊บแหะๆ" "เออๆ มึงเห็นเสื้อกีฬาสี ร.ร. เรายังว่ะ กรุส์ว่านะแมร่งโคตรลาวเรยอะ"ผมตัดบทเรื่องเกมส์แร้วเข้าสู่โหมดกีฬาสี

" จิงหรอว่ะ กรุส์ว่าปีที่แร้วก้อลาวแร้วนะ ปีนี้ยังลาวอีกหรอ" เพื่อนผมสบทบขึ้นมา

"กรุส์ กะจะไม่ใส่แมร่งว่ะ แหะๆใส่แค่วันงานพอ" "แค่นี้แหระมึงเด๋วกรุส์ไปแดกข้าวก่อนแร้วเด๋ววันจันทร์เอาเกมส์ไปให้ เล่น"ผมรีบบอกลาเพื่อนเพราะข้างนอกรู้สึกว่ากำลังจะเตรียมการทำอาหารกันอยู่ ครับ

"เออๆแค่นี้แหระว่ะ แร้วคุยใหม่"เพื่อนผมบอกลาแร้ววางสายทิ้งไป

เพื่อน ผมคนนี้ชื่อ สิท ครับ มันเป็นคนค่อยข้างไฮเปอร์อะครับ สามารถพูดได้จนน้ำใหลไฟดับเรยนะครับผม มันพูดเก่งนะครับแต่ส่วนใหญ่นั้นมันจะพูดแต่เรื่องเกมส์กับการ์ตูนน่ะครับ ก้อเด็ผู้ชายนี่ครับเนอะ จะให้พูดเรื่องอะไรได้ มันเป็นคนผิวดำครับออกนิโกร ผมหยิกๆ ปากเบรินๆ แหะๆ(เออเอาเข้าไปเผาเพื่อนตัวเองซะงั้น)จริงๆแร้วผมมีเพื่อนเยอะแยะเรยนะ ครับกลุ่มของผมมีทั้งหมด20คนครับแบ่งเป็นชาย9คนหญิง11คนบางทีก้อทะเลาะกัน เองในกลุ่มนะครับ แต่ก็เป็นธรรมดาที่ยิ่งมีคนมากเรื่องมันก็มากเท่านั้น แต่ในบรรดาเพื่อนต่างๆนั้นไอ สิท นี่แหระครับที่ผมสนิทกับมันที่สุดแร้วก็เดินไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ ดูเหมือนมันเปนลูกไล่ผมนะแต่จริงๆแร้วผมไม่เคยทำร้ายร่างกายมันเรย(จิงๆนะ)

ตกเย็น...

"เดีย เรื่อยๆนะ" ผมบอกหนุ่มน้อยเจ้าของร้านเนตคาเฟ่ในซอยบ้านผม ซึ่งร้านเนตนี้ไม่ได้ไกลจากบ้านอะไรมากเรย เปิดประตูบ้าน ก้าว4 ก้าวถึงประตูร้านเนตแระแหะๆเร็วใช่ปะ เดียถือว่าเปนน้องชายที่ผมรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆ ซึ่งเล่นกันมาตั้งแต่มันยังไม่มีน้องสาวเรยเคยแอบดูตอนที่พ่อแม่มันกำลัง ผลิตน้องสาวมันด้วยแหระตอนนั้นใจเต้นเป็นกลองเรยอะอิอิ

"เออ พี่เกมส์ครั้งที่แร้วยังไม่ได้จ่ายนะ" แหง่วมาถึงก้อทวงกรุส์เรยง่ะ

" เด๋วจ่ายให้น่าเคยเหนพี่เบี้ยวหรอ" ผมตอบมัน แร้วหันมากดปุ่มเปิดคอม บ้านผมก้อมีคอมนะครับแต่มันเสียอยู่ไม่มีใครเอาไปซ่อมซักทีเกี่ยงกันอยู่ได้ ใครจะออกตังชิส์(ผมก้อไม่ออกหรอกอิอิ)

ผมรอหน้าจอคอมโหลดเสร็จ แร้วสิ่งแรกที่ผมทำทุกครั้งเมื่อเข้ามาในร้านเน็ตคือ เปิด msn รู้จักใช่มั้ยครับ ผมจะได้ไม่ต้องบรรยายสรรพคุณน่ะ ชื่อเอ็มผมน่ารักมากกกกกกกกกกกก แต่ผมไม่บอกหรอก555+ เด๋วมีคนแอดไปเยอะ ผมชอบเเล่น โพสต์จังครับ จึงเข้าไปแอ๊ด คนอื่นมามั่วๆ แต่บางทีตัวเองก้โพสต์บ้างนะ แต่ไม่บ่อยหรอกครับผม

ตื่อดึ๊ง~~(เสียง msn นะครับ)

BoIm
- หวัดดีครับ

GaMe
-ดีดีคราบผม

BoIm
-ชื่อไรอะ

GaMe
-เกมส์คราบผม

GaMe
-นายอะ ชื่อไรคราบผม

BoIm
-บอมบ์ อายุเท่าไรอะ

GaMe
-17คราบผม นายอะ

BoIm
-19 คุยปะ
-แถวใหน

GaMe
-คุยคราบผม
-แหะๆลาดพร้าวครับผม
-แร้วพี่แถวใหนอ่าคราบผม
-เล่นงี้แฟนไม่ว่าหรอคราบผม

BoIm
-ห้วยขวางน่ะ
-ไม่มีแฟน

GaMe
-จริงดิพี่โหตรงร.ร.ผมเรยผมเรียนอยู่ตรงห้วขวางอะครับ ชื่อร.ร..........อะรู้จักปะ

BoIm
-อืม เคยผ่านน่ะ

GaMe
-.......................บราบราบรา(คงเข้าใจกันนะครับผมขี้เกลียดพิมอะ)

"ไอ เกมส์กลับบ้านเด๋วนี้ น้า นิด เรียกแร้ว" เสียงๆหนึ่งซึ่งคุ้นหูประจำครับ นั่นคือเสียงพี่ ออ พี่สาวผมเองครับ แต่ไม่ใช่พี่สาวแท้ๆนะครับผมเป็นแค่ลูกพี่ลูกน้องกัน

"แหมๆ แกเล่นเอ็ม อีกแร้วนะ ไม่เข็ดหรือไง ชอบหลอกเขาแร้วก็ทิ้งเขาไป" พี่สาวว่าประชดประชันที่ผมเล่นเอ็มอยู่

"เออๆเด๋วกลับแร้ว กลับไปก่อนเรย" ผมตอบกลับด้วยอารมณ์เอาแต่ใจสุดๆ

"รีบๆ กลับนะว้อย เค้าจะล็อกบ้านแร้ว" พี่ผมพูดทิ้งท้ายพร้อมกับเดินออกจากร้านเน็ตไป ตอนผมคุยกับพี่บอมบ์ (คนในเอ็ม) ผมไม่รู้เดือนรู้ตะวันเรยครับ พอเหลือบมองนาฬิกาอีกทีจะ4ทุ่มแร้ว (มาตั้งแต่6โมง จะทุ่ม) ต้องกลับแร้วเดะเฮ้อออออ~


GaMe
-ที่บ้านมาตามแร้วอ่าครับผม ต้องกลับแระ

BoIm
-อืมๆงั้นแลกเบอร์กันมั้ยล่ะ จะได้คุยกัน

GaMe
-คราบผม 083-.......
-ของเกมส์ครับ

BoIm
-084-.......
-ของพี่ แร้วเด๋วพี่โทรไปนะ บายๆ

GaMe
-คราบผมบายๆ

^o^Aom_Za

ถึงทีรักครับผม
...................

เด๋วเกมส์มาต่อให้อ่านนะครับผมแต่ตอนนี้เกมส์ไม่สบายอยู่นะ gay_0118 ไม่ต้องเปนห่วงผมนะครับผมแร้วก้อผมคิดถึงคุนมากนะรู้บ้างมั้ยเกมส์เริ่มทำใจ ได้บ้างแร้วนะครับผมแต่ยังไงล่ะ มันเหมือนขาดๆหายๆไปอ่าคราบผมแร้วดูแลตัวเองด้วยนะ

รักบอมนะคราบผม
gay_0060         

แต๊ง~แต่ง    แต๊ง~แต่ง  (เสียงริงโทนโทรศัพท์ครับผมจินตนาการเอาเองนะ)
           ผมจ้องมองโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆอย่างพินิจว่าใครแมร่งว่ะจะโทรมาตอนดึก ดื่นเที่ยงคื่นแบบนี้  คนจะหลับจะนอนว้อย!  แหะๆ จิงๆ แร้วผมก้อยังไม่ได้หลับหรอกครับ แค่นอนเล่นเกมส์อยู่บนเตียงอยู่อ่า แต่มันก้อจริงนะครับผมตอนนี้เที่ยงคืนกว่าแร้วใครยังจะโทรมาอีกนะ~เบอร์ก้อ ไม่ได้เม็มด้วยดิ

" ฮัลโหล คราบผมมมมมมมมมม" ผมลากเสียงยาวทักทายฉบับตัวเอง(ฉบับกวนตีนครับ)

"จำพี่ได้ปะ" เสียงปลายสายถามกลับแทนคำทักทาย

"ใครอ่ะครับผม" ผมถามกลับ ก้อจิงอะเบอร์ก้อไม่ได้เม็มแร้วใครจะรู้ว่ะ เพื่อนก้อไม่น่าใช่นะเสียงมันไม่เท่ห์ขนาดนี้หรอก

"เล่นเยอะอะดิ เลยจำไม่ได้" เอ้า!ตูเล่นอะไรเยอะว่ะ แร้วจำอะไรไม่ได้

"อ้อออ รู้แร้ว" ผมเริ่มนึกอะไรบางอย่างออก "พี่ บอม ใช่ปะคราบผม แหะๆโทดทีครับผมลืมเม็มเบอร์ไว้อ่ะครับผม"

"แจกเบอร์เยอะรึเปล่า เรยลืมเม็มของพี่ไว้" ไรหว่า กวนตูอีก

"ไม่นะครับผม ผมเล่นกับพี่คนเดียวอะแหระ ก้อพอดีพี่สาวผมมาตามแร้วววว........"

"อืมๆ เชื่อๆ....." ผมถูกตัดบทอีกแร้วง่า "แร้วยังไม่นอนอีกหรอนี่มันเที่ยงคืนกว่าแร้วนะ" ปลายสายยิงคำถามมาเพื่อเปลี่ยนเรื่องสนทนา แต่ผู้ชายไรว่ะแมร่งเสียงโคตรเทห์เรยยอ่าคราบผม อึ๋ยยย~~~หูผมจะละลายแร้วอ่าเดะ

"ว่าแต่ผมนะ  แร้วพี่อะไม่นอนซักกะที" ผมเริ่มกวนกลับครับตามประสาเด็กกวนตีนนนเราสองคนคุยกันได้สักพักหนึ่งก้อ ประมาณครึ่งชั่วโมงกว่า เสียงปลายสายที่คุยอย่างสนุกสนานก้อเงียบหายไป....

"........"

"........"

"พี่บอมหลับแร้วหรอคราบผม" ไม่มีสัณญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียกกกก

"เอ่อ อ อ นะ น่ะ น้องเกมส์มีแฟนยังหรอ" น้ำเสียงฟังดูตะกุก ตะกัก แต่ผมว่าแร้วต้องโดนคำถามนี้แหะๆ คุยกะใครๆ ก็ชอบถามผมแบบนี้ประจำแหระ แต่ผมก้อชินแร้วครับ

"ยังคราบพี่ ผมยังไม่มีแฟนหรอกครับผม" ผมตอบด้วยน้ำเสียงราบรื่นสุดๆ(ก้อตรูไม่มีอ่ะ)

"ไม่เชื่อหรอก  พี่ว่าอย่างเกมส์นะต้องมีคนจีบเยอะแน่ๆ" เอ้า! คนบอกไม่มีก้อไม่ดิว่ะ เด๋วบัดหนี่ยวเยยนิ

"ก็ มีนะครับพี่ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นผู้หญิงซะมากกว่าอ่ะครับผม ส่วนผู้ชายก้อมีในโรงเรียนบ้างนะครับผมแต่ผมป็นพวกสมพาลไม่กินไก่วัดครับ" "แร้วพี่บอมอ่ะ ไม่มีแฟนหรอ น่าตาก้อน่ารัก เสียงก้อเท้เท่ห์ ปากก้อสวยอ่ะ "

"เอ่อ...พี่ยังไม่มีแฟนครับ" เยส!!!!!!!ดีใจว่ะ

"โหยพี่ครับ ไม่เปนไรหรอก มีแร้วก้อบอกมาเหอะครับผมไม่อยากบาบนะ" ผมเริ่มกวนตีนกลับ

"ยังครับผม"

"โหย จิงเปล่าบอกมาเหอะพี่" ผมกวนตีนต่อ

"ยังไม่มี" น้ำเสียงเริ่มแหม่งแหระ แต่ผมยังไม่เลกเล่น

"จิงเปล่า ๆ บอกมาเตอะพี่"

"ไม่มี!!" เสียงตวาดนั้น ทำให้ผมต้องหยุดชะงักไปโกรธใครมาว่ะ(ก้อมึงแหระ)

"ครับผม ไม่มีก้อไม่มีครับ" ผมทำเสียงหงอๆใส่

"อืม แร้วเกมส์มาเป็นแฟนพี่ได้มั้ยล่ะ " น้านนนนนนน จะได้ก้อว่าได้อ่านะครับผมเพราะเราก้อไม่มีใครอยู่แร้ว แต่เอขอเล่นตัวอีกหน่อยละกัน(เล่นอีกแร้วววว)

"ผมอยากมีพี่ชายมากกว่านะคราบผม อยากได้พี่ที่สามารถติวหนังสือให้ได้อ่ะครับผม" ผมทำเสียงออดอ้อน

"ไม่เห็นป็นไรเรย เป็นแฟนก้อสามารถติวให้ได้นะครับผม" อิอิ เข้าแผนตรูเรยยย

"เกมส์ขอคิดๆดูก่อนได้มั้ยครับผม"

"ก็ได้นะครับแต่เกมส์เป็นแฟนพี่แร้วนะ"พี่บอมทำเสียงร่าเริงตอบกลับ ใครจะไปรู้ผมก้อดีใจไม่แพ้พี่หรอกอิอิ

"ครับผม............โหจะตี2แร้วอ่าคราบผมนอนกันเถอะนะคราบพี่" ผมหยิบโทรศัพย์มาดูก่อนพูดออกไป

"ก้อได้ครับ.....ฝันดีนะครับ"พี่บอมบอกลา

"ครับผมฝันดีเหมือนกันครับพี่ เด๋วพรุ่งนี่ผมโทรหานะ"

"แร้วพี่จะรอรับโทรศัพท์นะ"

"........"เงียบ

"........"เงียบต่อ

"........"เงียบต่อไป

"เอ่อไม่วางสยหรอครับพี่" ผมเอ่ยถามเมื่อปลายสายไม่ยอมวางหู

"เกมส์ก้อวางดิครับ"

"ผม ไม่ชอบวางสายใครครับมันไม่มีมารยาทอะ" ก้อจิงนะครับผมไม่ชบวางสายคนอื่นไม่ว่าผมจะโทรไปหรือเค้าจะโทรมาอ่าคราบ ผม(ยกเว้นไอสิท บางครั้งอ่านะ)

"งั้นก้อไม่ต้องวางล่ะกัน นอนกันแบบนี้แหระอิอิ" บ้าหรอเค้าเขินตัวนะ

"ครับผมนอนแบบนี้ก้อได้ครับผม ฝันดีนะครับพี่บอม"

"ครับ ฝันดี" สิ้นเสียงปลายสายเราสองคนก้อหลับด้วยกันภายใต้เครื่องพันธนาการที่ชื่อว่าโทรศัพท์มือถือ  คร่อก~~

^o^Aom_Za

ถึงทีรักครับผม
...................

เด๋วเกมส์มาต่อให้อ่านนะครับผมแต่ตอนนี้เกมส์ไม่สบายอยู่นะ gay_0118 ไม่ต้องเปนห่วงผมนะครับผมแร้วก้อผมคิดถึงคุนมากนะรู้บ้างมั้ยเกมส์เริ่มทำใจ ได้บ้างแร้วนะครับผมแต่ยังไงล่ะ มันเหมือนขาดๆหายๆไปอ่าคราบผมแร้วดูแลตัวเองด้วยนะ

รักบอมนะคราบผม
gay_0060         

แต๊ง~แต่ง    แต๊ง~แต่ง  (เสียงริงโทนโทรศัพท์ครับผมจินตนาการเอาเองนะ)
           ผมจ้องมองโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆอย่างพินิจว่าใครแมร่งว่ะจะโทรมาตอนดึก ดื่นเที่ยงคื่นแบบนี้  คนจะหลับจะนอนว้อย!  แหะๆ จิงๆ แร้วผมก้อยังไม่ได้หลับหรอกครับ แค่นอนเล่นเกมส์อยู่บนเตียงอยู่อ่า แต่มันก้อจริงนะครับผมตอนนี้เที่ยงคืนกว่าแร้วใครยังจะโทรมาอีกนะ~เบอร์ก้อ ไม่ได้เม็มด้วยดิ

" ฮัลโหล คราบผมมมมมมมมมม" ผมลากเสียงยาวทักทายฉบับตัวเอง(ฉบับกวนตีนครับ)

"จำพี่ได้ปะ" เสียงปลายสายถามกลับแทนคำทักทาย

"ใครอ่ะครับผม" ผมถามกลับ ก้อจิงอะเบอร์ก้อไม่ได้เม็มแร้วใครจะรู้ว่ะ เพื่อนก้อไม่น่าใช่นะเสียงมันไม่เท่ห์ขนาดนี้หรอก

"เล่นเยอะอะดิ เลยจำไม่ได้" เอ้า!ตูเล่นอะไรเยอะว่ะ แร้วจำอะไรไม่ได้

"อ้อออ รู้แร้ว" ผมเริ่มนึกอะไรบางอย่างออก "พี่ บอม ใช่ปะคราบผม แหะๆโทดทีครับผมลืมเม็มเบอร์ไว้อ่ะครับผม"

"แจกเบอร์เยอะรึเปล่า เรยลืมเม็มของพี่ไว้" ไรหว่า กวนตูอีก

"ไม่นะครับผม ผมเล่นกับพี่คนเดียวอะแหระ ก้อพอดีพี่สาวผมมาตามแร้วววว........"

"อืมๆ เชื่อๆ....." ผมถูกตัดบทอีกแร้วง่า "แร้วยังไม่นอนอีกหรอนี่มันเที่ยงคืนกว่าแร้วนะ" ปลายสายยิงคำถามมาเพื่อเปลี่ยนเรื่องสนทนา แต่ผู้ชายไรว่ะแมร่งเสียงโคตรเทห์เรยยอ่าคราบผม อึ๋ยยย~~~หูผมจะละลายแร้วอ่าเดะ

"ว่าแต่ผมนะ  แร้วพี่อะไม่นอนซักกะที" ผมเริ่มกวนกลับครับตามประสาเด็กกวนตีนนนเราสองคนคุยกันได้สักพักหนึ่งก้อ ประมาณครึ่งชั่วโมงกว่า เสียงปลายสายที่คุยอย่างสนุกสนานก้อเงียบหายไป....

"........"

"........"

"พี่บอมหลับแร้วหรอคราบผม" ไม่มีสัณญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียกกกก

"เอ่อ อ อ นะ น่ะ น้องเกมส์มีแฟนยังหรอ" น้ำเสียงฟังดูตะกุก ตะกัก แต่ผมว่าแร้วต้องโดนคำถามนี้แหะๆ คุยกะใครๆ ก็ชอบถามผมแบบนี้ประจำแหระ แต่ผมก้อชินแร้วครับ

"ยังคราบพี่ ผมยังไม่มีแฟนหรอกครับผม" ผมตอบด้วยน้ำเสียงราบรื่นสุดๆ(ก้อตรูไม่มีอ่ะ)

"ไม่เชื่อหรอก  พี่ว่าอย่างเกมส์นะต้องมีคนจีบเยอะแน่ๆ" เอ้า! คนบอกไม่มีก้อไม่ดิว่ะ เด๋วบัดหนี่ยวเยยนิ

"ก็ มีนะครับพี่ แต่ส่วนใหญ่จะเป็นผู้หญิงซะมากกว่าอ่ะครับผม ส่วนผู้ชายก้อมีในโรงเรียนบ้างนะครับผมแต่ผมป็นพวกสมพาลไม่กินไก่วัดครับ" "แร้วพี่บอมอ่ะ ไม่มีแฟนหรอ น่าตาก้อน่ารัก เสียงก้อเท้เท่ห์ ปากก้อสวยอ่ะ "

"เอ่อ...พี่ยังไม่มีแฟนครับ" เยส!!!!!!!ดีใจว่ะ

"โหยพี่ครับ ไม่เปนไรหรอก มีแร้วก้อบอกมาเหอะครับผมไม่อยากบาบนะ" ผมเริ่มกวนตีนกลับ

"ยังครับผม"

"โหย จิงเปล่าบอกมาเหอะพี่" ผมกวนตีนต่อ

"ยังไม่มี" น้ำเสียงเริ่มแหม่งแหระ แต่ผมยังไม่เลกเล่น

"จิงเปล่า ๆ บอกมาเตอะพี่"

"ไม่มี!!" เสียงตวาดนั้น ทำให้ผมต้องหยุดชะงักไปโกรธใครมาว่ะ(ก้อมึงแหระ)

"ครับผม ไม่มีก้อไม่มีครับ" ผมทำเสียงหงอๆใส่

"อืม แร้วเกมส์มาเป็นแฟนพี่ได้มั้ยล่ะ " น้านนนนนนน จะได้ก้อว่าได้อ่านะครับผมเพราะเราก้อไม่มีใครอยู่แร้ว แต่เอขอเล่นตัวอีกหน่อยละกัน(เล่นอีกแร้วววว)

"ผมอยากมีพี่ชายมากกว่านะคราบผม อยากได้พี่ที่สามารถติวหนังสือให้ได้อ่ะครับผม" ผมทำเสียงออดอ้อน

"ไม่เห็นป็นไรเรย เป็นแฟนก้อสามารถติวให้ได้นะครับผม" อิอิ เข้าแผนตรูเรยยย

"เกมส์ขอคิดๆดูก่อนได้มั้ยครับผม"

"ก็ได้นะครับแต่เกมส์เป็นแฟนพี่แร้วนะ"พี่บอมทำเสียงร่าเริงตอบกลับ ใครจะไปรู้ผมก้อดีใจไม่แพ้พี่หรอกอิอิ

"ครับผม............โหจะตี2แร้วอ่าคราบผมนอนกันเถอะนะคราบพี่" ผมหยิบโทรศัพย์มาดูก่อนพูดออกไป

"ก้อได้ครับ.....ฝันดีนะครับ"พี่บอมบอกลา

"ครับผมฝันดีเหมือนกันครับพี่ เด๋วพรุ่งนี่ผมโทรหานะ"

"แร้วพี่จะรอรับโทรศัพท์นะ"

"........"เงียบ

"........"เงียบต่อ

"........"เงียบต่อไป

"เอ่อไม่วางสยหรอครับพี่" ผมเอ่ยถามเมื่อปลายสายไม่ยอมวางหู

"เกมส์ก้อวางดิครับ"

"ผม ไม่ชอบวางสายใครครับมันไม่มีมารยาทอะ" ก้อจิงนะครับผมไม่ชบวางสายคนอื่นไม่ว่าผมจะโทรไปหรือเค้าจะโทรมาอ่าคราบ ผม(ยกเว้นไอสิท บางครั้งอ่านะ)

"งั้นก้อไม่ต้องวางล่ะกัน นอนกันแบบนี้แหระอิอิ" บ้าหรอเค้าเขินตัวนะ

"ครับผมนอนแบบนี้ก้อได้ครับผม ฝันดีนะครับพี่บอม"

"ครับ ฝันดี" สิ้นเสียงปลายสายเราสองคนก้อหลับด้วยกันภายใต้เครื่องพันธนาการที่ชื่อว่าโทรศัพท์มือถือ  คร่อก~~

^o^Aom_Za

หลังจากวันนั้นได้ไม่นานผมก็ตอบตกลงเป็นแฟนกับพี่บอมครับ เราคุยกันบ่อยขึ้นแต่ส่วนมากนั้นจะเป็นช่วงกลางคืนมากกว่าเพราะเขาบอกว่า โทรศัพท์เครื่องนี้เป็นของน้องของเค้าเพิ่งโดนขโมยไปและที่ต้องคุยกัน ตอนกลางคืนเพราะว่าต้องแอบไปจิ๊กน้องมาต้องรอให้น้องหลับก่อน เราเริ่มสนิทกันและคุยกันอย่างสนุกสนานทุกคืนแต่บางคืนก้อแอบเล่นเสียวกันนะ ครับ แต่ความสุขนั้นมักจะอยู่ได้ไม่นานครับเมื่อเรื่องที่มันไม่น่าเกิดก็เกิด ขึ้น

"เกมส์ ไปตลาดเปล่า" เสียงพี่สาวตะโกนดังลั่นมาจากห้องครัว "จะไปก็รีบๆแต่งตัวล่ะ"

ผมไม่รอช้ารีบจัดแจงรื้อเสื้อผ้าที่อยู่ในตู้ออกมาใส่ดู ซักพักผมก็เดินออกนอกห้องไป

"ไปซื้ออะไรหรอ" ผมถามพี่สาวที่กำลังยืนรออยู่หน้าบ้าน

"กับข้าวอะ มึงจะ แด๊ก มะ" พี่สาวตอบอย่างอารมณ์ บ่ จอย สงสัยแมร่งทะเลอะกะแฟนแน่เรยว่ะ

"แมร่งเมนต์ไม่มาหรอเจ๊ รมณ์เสียใส่เรา" ผมทำเสียงบู้บี้กวนตีนมันกลับบ้าง

"เออ" คำตอบเดียวใจความสั้นๆแต่ความหมายโคตรลึกซึ้งงงงง

ต๊อก แต๊ก โครม คราม (เสียงรองเท้าถูกรื้ออย่างไม่ปราณี) ไม่ต้องสงสัยครับบ้านนี้มีคนเดียวที่สามรถรื้อรองเท้าได้โดยไม่โดนใครด่า น้านิด ของผมเอง พี่แกถ้าหาของในบ้านไม่เจอก็จะเริ่มออกอาการฉุนเฉียวเป็นที่สุด

"ใครเอารองเท้าไปไว้ใหนว่ะ"พี่แกเริ่มสบถคำ

"ก็ อยู่นั่นไงกล่องนั้นน่ะ" เสียงคุณยายดังลอดออกมาจากข้างในบ้าน แต่ตัวนั้นกลับไม่ได้เดินออกมาดูด้วย ทำให้น้าสาวผมเริ่มหงุดหงิดมากขึ้นกว่าเดิม ขณะที่เขากำลังชุลมุนหาร้องเท้าคู่งามกันอยู่นั้นผมก็แอบดอดออกไปเติมเงิน โทรศัพท์ เพื่อโทรหาพี่บอม เพราะรู้อยู่แล้วว่าเค้าคงหากันอีกนานแน่ๆ

"ฮัลโหลคราบผมมมมม" ผมทักทายตามประสาเด็กกวนตีนธรรมดาๆที่น่าตาน่ารัก

"อืม" เสียงปลายสายตอบอย่างเหมือนไม่มีอารมณ์ร่วม

"ทำอะไรอยู่หรอคราบผม" "กินข้าวยังคราบ"

"อืมๆนอนอยู่เฉยๆ" ปลานสายตอบในน้ำเสียงเดิมๆ

"พี่อยู่คุยกะผมได้ปะผมจะไปตลาดอะคราบ" ผมทำตัวกะฉับกะเฉงให้อีกฝ่ายตื่นตัว

"เอาดิพี่ก็ว่างเหมือนกัน" เหมือนอีกฝ่ายจะเข้าใจและร่วมเล่นไปกับอารมณ์ของผมเพิ่มมากขึ้น

เรา สองคนเดินคุยกันตั้งแต่ร้านเติมเงินโทรศัพท์ จนถึงบ้านและนั่งรถออกไปตลาดกับน้านิดและพี่สาวตัวดี พ่วงน้องสาวปากหมาไปอีก1 ขณะนั่งอยู่บนรถผมก็ยังไม่วางโทรศัพท์มือถือจากพี่เขาผมเริ่มร้องเพลงที่น้า สาวเปิดออกมาจากเครื่องเล่นแผ่นซีดีอย่างไม่อายว่าคนที่เราคุยอยู่ด้วยนั้น จะอยากฟังเราร้องเพลงขนาดใหน ขับมาได้ซักแป๊บนึงรถเริ่มติดไฟแดง ขณะนี้ก็เปนเวลา 5 โมงกว่าๆ ไม่แปลกหรอกครับวันนี้วันเสาร์ครอบครัวก็ต้องพากันออกไปเที่ยวข้างนอกกัน บ้างและเหตุไฟแดงนั้นก็เป็นจุดเริ่มต้นที่เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นมา

"เกมส์ๆ เกมส์ๆ" น้องสาวเขย่าตัวผมพร้อมเรียกชื่อผมอย่างไม่ลดละเพื่อให้หันไปสนใจกับสิ่งที่มันจะบอก

"อะไร ..เด๋วแป๊บนึงนะพี่บอม" หลังจากผมบอกพี่บอมเสร็จผมก็หันหน้ากลับไปหาน้องสาว

"ดูดิ ผู้ชายคนนี้หน้าตาดีเนอะ" น้องสาวผมบอกพร้อมชี้ให้ดู "แต่พิมว่า คนนั้นหล่อกว่านะ"พลันมันก็สลับชี้ไปที่อีกคน

ผม ลืมตัวครับจึงคุยกับมันเนอะๆนะๆ ปากก็ชมคนนู้นหล่อนะคนนี้หล่อนนะลืมไปว่าเราคุยอยู่กับแฟนตัวเองอยู่ รถเริ่มเคลื่อนตัวออกอย่างช้าผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาคุยอีกครั้งแต่สายนั้น หลุดไปแล้ว ผมเริ่มต่อสายกลับไปใหม่ พี่บอมรับโทรศัพท์ครับแต่ปลายสายพูดเพียงว่าไม่ว่างเด๋วโทรกลับ หลังจากพี่บอมวางหูผมก็กับมาลั้นลาาาากับน้องสาวผมต่อโดยไม่ได้คิดว่าเรื่อง ที่เราพูดไปเมื่อกี๊ จะไปทำร้ายจิตใจใครบางคนรึเปล่า

หลังจากเรา เที่ยวชมตลาดกันสักพักใหญ่ๆ พร้อมกับผักเผิก หมู หมา (หมาไม่มีนะ) และอาหารคราวหวานสารพัดอย่างพวกเราก็เตรียมตัวจัดแจงกลับบ้านกัน แต่ก่อนกลับน้านิดบอกว่าเด๋วแวะเทสโก้แป๊บนึง ไปจ่ายตังค์ เมื่อถึง เทสโก้ น้าก็ปล่อยผมกับน้องสาวปากหมาไว้บนรถเหมือนเดิม ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแต่ไม่มีอกัปกริริยา เกิดขึ้นเรย ผมจึงลองโทรไปหาพี่บอมอีกครั้ง

ตรู๊ดดด...........ตรู๊ดดดดดด

"ฮัลโหล" คราวนี้เป็นเสียงปลายสายทักมาก่อน

"คราบผมมมมมมมมม" ผมทักทายในแบบฉบับเดิมๆ"กินข้าวอ่ะยังอ่าคราบผม"ผมถามตามมารยาทต่อ

"ยัง ไม่ได้กิน อืมเด๋วพี่ทำกับข้าวก่อนล่ะกันเด๋วโทรไปคืนนี้นะ" เสียงปลายสายตัดบทพร้อมกับตัดสายทิ้ง ปล่อยให้ผมงงไปคนเดียวอีกแล้ว

คืน นั้นผมรอโทรศัพท์พี่เค้าแต่ก็ไม่มีเบอร์โชว์ขึ้นสักที ผมจึงตัดสินใจโทรไปหาพี่เค้าแต่ก็ไม่มีใครมารับสายแม้ว่าจะไม่มีใครตัดสาย ทิ้งหรือปิดเครื่องหนี ผมโทรหาหลายสิบครั้งมากจนผมหลับไปพร้อมกับโทรศัพท์ ในตอนเช้าผมก้อยังโทรหาเขาอีกแต่ไม่มีใครรับเหมือนเดิม ผมเริ่มส่งเมสเซจไปหาแต่ก็ไม่มีเมสเซจตอบกลับผมติดต่ออย่างนี้3-4วัน แต่ก็ไม่มีใครติดต่อกลับมาหาผมเลย จนวันนึงผมกลับมาจากทัศนศึกษาที่เพิ่งไปต่างจังหวัดกับโรงเรียน เบอร์ที่ไม่ได้ขึ้นมาบนเครื่องผมเกือบอาทิตย์ก้อโผล่ขึ้นมาให้ผมเห็น

"ฮัลโหล"เสียงปลายสายทักขึ้น "โทษทีนะพี่ไปอยู่หอเพื่อนมาเลยไม่ได้โทรไป"

"ครับไม่เปนไร" ผมตอบแบบเจื่อนๆคิดว่าเหตุผลนั้นก็คงจริงอย่างที่เค้าบอก

เรา คุยกันถามสารทุกสุกดิบของแต่ละคนแต่เราก็คุยกันได้ไม่นานพี่บอมก็บอกว่าเด๋ว คืนนี้จะโทรมาหาและบอกให้ผมรอด้วยนะ คุณคิดว่าผมจะรอหรอผมไม่หวังหรอกเพราะผมรู้ว่าเค้าก็คงไม่โทรมาหาเรา และมันก็เปนอย่างนั้นจริงๆและเรา2คนจากนั้นก็เลิกติดต่อกันไปโดยปริยายยยยย

.......................................

^o^Aom_Za

หลังจากผ่านไปหลายอาทิตย์ หลังจากที่พี่บอมหายไป ผมก้อเริ่มรู้สึกว่ายังไม่อยากคบใครจิงๆจังๆเรย และช่วงนี้ก้อเป็นช่วงกีฬาสีซะด้วยสิ อิอิ

"เกมส์ มึงเป็นไงบ้างว่ะ" เสียงเพื่อนสาว กิ๊ฟ ตัวท้วมๆดำนิดๆ กระซิบเรียกจากโต๊เรียนด้านหลังผม

"เรื่องอะไรว่ะ มาถามกรุส์" ผมถามกลับ

"เรื่องนั้นไง เรื่องพี่บอมมึงอะ กรุส์ เตือนแร้วนะว่าอย่าไปทำไอไอซ์มัน กรรมเรยตามสนองเรยไง" เพื่อนผมใส่เป็นชุด

"ก้อกรุส์ไม่ได้ชอบไอซ์นี่ ผู้ชายไรว่ะแอบจับมือกรุส์เฉยเรย"  "แต่กรุส์ก้อสงสารไอซ์นะ ร้องไห้ด้วย"

"นี่เธอ2คน เงียบๆกันหน่อยได้มั้ย ไม่เรียนก้อออกไปนอกห้องเรย!!" เสียงอาจารย์ที่ตวาดใส่ทำให้ผมและเพื่อนๆเงียบกันหมด

"แมร่งโคตรโหดเรย แก่แร้วนะเนี่ย" ผมกระซิบเพื่อนกลับก่อนจะหันหน้ามาเรียนหนังสือต่อ

เรื่อง ของพี่บอมได้ดำเนินผ่านไปครับ ผมกลับมาเป็นคนเดิมหาเรื่องทะเลาะกับชาวบ้านเค้าไปทั่ว ติดเกมส์เล่นเกมส์ ใช้เงินเปลืองมาก จนถึงวันกีฬาสีที่ผมต้องรับผิดชอบเปนตัวแสดงในการแสดงกลางสนาม

"เฮ้ยมึงอะ" เสียงที่คุ้นหูตระโกนเรียกผมจากโรงอาหารของโรงเรียน ซึ่งภายในโรงอาหารนั้นมีนักเรียนอยู่ประมาณ10กว่าคน

ผมเดินดิ่งไปหาต้นเสียงทันทีพร้อมสบทคำด่าไม่หยุด(ในใจนะ)

"มีไรว่ะ" ผมตระเบ็งเสียงใส่หน้ามัน ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวเพราะว่ามันก้อคือไอคนที่ผมเพิ่งแย็บหน้ามันเมื่อไม่นานนี้เอง

"เปล่า ว่ะ ได้ข่าวว่ามึงอกหักหรอว่ะ" ทั้งกลุ่มมันหัวเราะร่าเรยครับ"แถมเป็นผู้ชายด้วยนี่ แม่งตุ๊ดนี่หว่า" มันยังเสริมแระหัวเราะร่ากันต่อไป

"กรุส์อกหัก แร้วกรุส์ไปหนักหัวพ่อมึงไง" ผมตระโกนคำด่าใส่ ซึ่งผมเป็นคนที่ถ้าไม่โกรธจัดจะไม่ด่าหรือว่าพ่อแม่ใครเรย

มัน เดินมาอ้อมข้างหลังผมครับ พร้อมบีบก้นผมครั้งหนึ่ง กิริยาท่าทางแบบนี้ทำให้ผมยิ่งเดือดปุดๆเข้าไปใหญ่ แต่ผมต้องระงับอารมณ์ไว้ให้ได้มิเช่นนั้นเรื่องใหญ่แน่ๆ

"ทำไมมึงจะ ทำไมกรุส์เพื่อนกรุส์มีเยอะกว่านะเว่ย หรืออยากโดนเสยตูดว่ะ 55555555555"เสียงหัวเราะของพวกมันทำให้ผมหน้าแดงแระโกรธจัดมากกว่าเดิม แต่ก่อนที่ผมจะทำอะไรพวกมันนั้น เสียงจากเพื่อนๆในกลุ่มผมซึ่งมี 7คน ก้อตะโกนมาจากด้านหน้าประตูโรงอาหาร

"มึงจะทำอะไรเพื่อนกรุส์ว่ะ" หนุ่มหล่อดัดฟัน หุ่นดี ตระโกนเรียกพวกมันมาจากบริเวณหน้าโรงอาหารทำให้ผมรู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง(คน นี้ชื่อ ทรี ครับ)

"เล่นแมร่งเรยมั้ยล่ะ" หนุ่มอีกคนนึง หน้าตาไม่หล่อเท่าไหร่แต่เก๊กเป็นบ้า ทำท่าพับแขนเสื้อตัวเองแร้วหันกัลบไปพูดกลับเพื่อนในกลุ่มเป็นเชิงรู้กัน(คน นี้ชื่อก้านครับ)

พวกเพื่อนๆผมเดินเข้ามาเสริมกำลังทางด้านหลัง ทั้งหมดนั้นจ้องมองไปที่พวกมันด้วยสายตาที่อาฆาต ราวกับถามอยู่ในใจว่ามึงจะมาทำอะไรเพื่อนกรุส์ พวกเรายืนมองหน้าพวกมันอยู่ซักพักนึง แต่ถึงพวกมันจะเป็นรุ่นพี่ผมก้อไม่เคยกลัวอยู่แร้ว55555

"เฮ้ยกลับ บ้านว่ะ" เสียงลูกพี่พวกมัน(ผมเรียกงี้นะ) ตระโกนบอกลูกน้องให้กลับบ้านก่อนที่พวกมันจะมาตายกันอยู่ตรงนี้ ลูกน้องมันได้ยินอย่างนั้นต่างคนต่างก้อรีบเดินออกจากโรงอาหารให้เร็วที่สุด รวมถึงลูกพี่มันด้วย ที่รีบวิ่งออกไปเป็นคนแรกเลย

"มึงมีเรื่องหนุกๆทำไมไม่บอกกรุส์ว่ะ" ไอทรีหันมาหาผมแร้วถามผมด้วยหน้าตาทะเล้น

ผมไม่ตอบแต่เบี่ยงเป็นถามคำถามมันแทน "แร้วพวกมึงมาช่วยกรุส์ทำไมว่ะ"

"อ้าว ถ้าพวกกรุส์ไม่ช่วยมึงแร้วใครจะเป็นหัวหน้ากองกำลังม้า ที่ต้องออกแสดงกลางสนามว่ะ" เสียงไอ ศิลป์ เด็กแว่นตัวเล็กน่าตาน่ารัก ที่ยืนอยู่หลังสุดเอ่ยขึ้นมา พวกผมทั้งหมดได้ยิอย่างนั้นก้อหัวเราะกันร่าเรย ต่างคนต่างมองหน้ากันพร้อมกับเดินออกจากโรงอาหารด้วยเสียงหัวเราะที่ดัง สนั่นลั่นทุ่งทิ้งท้ายให้คนที่อยู่ข้างในได้งงกันเล่นๆ

วันนี้ก้อผ่านไปอีกวันซึ่งทำให้ผมค่อยๆลืมเค้าคนนั้นไป

asdfg

เนื้อหาสนุกดีนะคับอ่านแล้วชอบมากมาย

titor7

ขอบคุณมากครับบบบบบบบบ

dekdek

เย้ๆๆๆ ขอบคุณ

Ice-Cold

ขอบคุณคับ

น่าอ่านมาก

piya

ขอบคุณครับ

tee234

ขอบคุนนะคับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

dreamme1

ขอบคุนครับ

jellyfish

ขอบใจครับบ

kengee

ขอบคุนมากนะคับ

jun2010

ขออ่านนะครับ

ken27

ขอบคุนมากคับ

แตมป์

นี่คือสิ่งที่ดี

blueraining

อ่านนะครับป๋ม

gigusa

ขอบคุนมากครับ