ชีวิตตะโก้ 2 (ความรักของตะโก้)ไม่มีฉากอย่างว่านะครับ

ตะโก้ · โพสต์ 2015-3-26 20:39:39

ตั้งแต่คืนนั้นผ่านไปมันทำให้ผมคิดถึงแต่พี่เม่นเขาตลอด ผมคิดได้แต่ว่าทำไมต้องคิดถึงและพอคิดถึงที่ไรผมจะมีอารมณ์เซี่ยนทุกทีหรือว่าผมชอบพี่เม่นไม่นะหน้าก็ยังจำไม่ค่อยได้
รู้แต่ว่าท่อนเนื้อที่ผมจับของคนอื่นครั้งแรกมันยังติดตาอยู่ ผมพยายามคิดถึงหน้าของพี่เม่นทรงผมที่กระเซอะกระเซิงลำตัวที่หนาและหนักยามผมพยุงคิดแล้วก็เหนื่อยใจได้แต่คิดว่าอยากเจอกับพี่เขาอีกแต่ไม่รู้จะทำไง อีกอย่างพี่เขาเมาซะขนาดนั้นเขาจะจำเหตุการณ์และผมได้หรือป่าว นานสัก2 อาทิตย์ผ่านไปผมเริ่มลืมมันไปแล้วแตก็ต้องมานึกถึงอีกเมื่อผมไปที่ตลาดของหมู่บ้าน ผมจำได้ว่าเย็นวันนั้นผมไปเที่ยวซื้อกับข้าวกับพี่สาวในตลาดนัดของหมู่บ้านอยู่ๆผมก็ได้ยินเสียง
"เฮย! ไอ้เม่นเย็นนี้ไปกินเหล้าบ้านกูไหมว่ะ"ชายคนหนึ่งตะโกนมาจากข้างๆทำให้ผมต้องหันไปตามเสียงนั้นทันที หันไปหาคนที่พูดและมองตามสายตาที่เขามองไป สิ่งที่ผมเห็นทำให้ผมต้องแปลกใจคนนี้ตัดผมแบบรองทรงแต่ไม่ถึงกับสั้นคิ้วหนาเข้มหน้าตาถือว่าหล่อเลยผิวออกจะคล้ำใส่เสื้อแบบหลวมๆกางเกงชาวเลตัวล้ำแต่ไม่ถึงกับบึกบึนไม่เห็นเหมือนกับคนคืนนั้นเลย เขาคงไม่ใช่หรอกพี่เขาคงรู้ตัวว่ามีคนมองจึงหันหน้ามาสบกับสายตาผมพี่เขายิ้มที่มุมปากนิดหน่อยดูแล้วยิ่งหล่อไปกว่าเดิมอีก
"ไปตะโก้กลับได้แล้ว"พี่สาวผมสะกิดเรียกทำให้ผมหันกลับมาหาแล้วจะเดินกลับซึ่งเราสองคนเดินไปทางที่พี่เขายืนอยู่พอดีผมเห็นพี่เขายังมองมาทางผมจนเดินเข้าไปใกล้และจะผ่านพี่เขาไป
"ขอบใจสำหรับคืนนั้น"พี่แกพูดเมื่อเราสองคนเดินผ่านผมต้องหันหน้าไปมองเห็นพี่เขายิ้มและยักคิ้วให้ผมจึงยิ้มตอบใจแทบละลาย พี่และผมกลับบ้านพอถึงบ้านผมอ้างว่าอยากกินขนมลืมซื้อจึงเอารถมอเตอร์ไซค์ออกมาที่ตลาดอีกครั้งเดินจนทั่วแต่ก็ไม่เห็นวี่แววของพี่เขาผมเดินจนขาอ่อนจึงกลับมานั่งพักที่รถเสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลัง
"อ้าว ไอ้น้องขนมยังไม่กลับอีกหรือ"เสียงทักผมหันไปก็เห็นพี่ที่ผมตามหากำลังเดินมาทางผม
"พี่ เออ ผมไม่ได้ชื่อขนม"ผมรีบก้มหน้าลงและตอบไม่ค่อยเต็มเสียงเท่าไหร่
"เฮย ตะโก้มันก็ขนมนั่นแหละว่ะ"พี่แกพูดและยิ้มๆ
"เออ จะกลับบ้านยังไปส่งบ้านเพื่อนหน่อยได้ไหมว่ะ"พี่แกถามและมองมาที่ผม
"ได้ครับที่ไหนครับ"ผมตอบแกไป
"เดี๋ยวบอกทางให้"ผมสต๊าดรถแล้วแกก็ขึ้นค่อมด้นหลังผมขับรถไปแกก็คอยบอกทางตัวแกก็ขยับมาจนติดโดยแกอาจจะไม่รู้ตัวก็ได้แกก็พูดขอบใจผมอีกครั้งที่อยู่เป็นเพื่อนแกคืนนั้นอยู่ๆแกก็เอามือมากอดเอวผมและเอาคางมาวางไว้ที่ไหล่ผมเนี่ยเสียววาบเลยครับ
"เกือบถึงยังครับพี่"ผมรีบถามเพราะจิตใจเริ่มไม่ค่อยมีสมาธิแล้วรู้สึกว่าใจมันเต้นเร็วกว่าปกติอีกอย่างไอ้เนื้อหยุ่นๆที่ประกบอยู่ข้างหลังผมด้วยมันเบียดแน่นเข้ามา
"อีกนิดเดียวเลี้ยวข้างหน้าก็ถึงแล้ว แต่ว่าตัวหอมดีนะเนี่ย"แกพูดและขยับตัวออกผมเนี่ยโล่งเลย ผมเลี้ยวรถตามที่พี่แกบอกแล้วจอดที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง
"อ้าว ไอ้เม่นมาแล้วหรือว่ะแล้วใครว่ะนั่นนะ"เพื่อนพี่เม่นเอยทักและหันมาทางผม
"ออ น้องแถวๆบ้านกู เจอกันที่ตลาดเลยให้น้องมาส่ง"พี่เม่นบอกเพื่อนและจะชวนผมเข้าไปด้วยแต่ผมบอกว่าเดี๋ยวทางบ้านจะว่าเอาเลยขอตัวกลับ
"อ้าว ไอ้น้องมาส่งแล้วมารับกลับด้วยนะโว้ย"พี่ที่เป็นเพื่อนตะโกนบอกผม
"เฮ้ย ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่เดินกลับได้ไม่ไกลเท่าไหร่หรอก"พี่เม่นบอก ผมก็พยักหน้าแล้วขับรถออกมาพอมาถึงบ้านทำงานอะไรเสร็จเรียบร้อยกินข้าวอาบน้ำก็เข้าห้องนึกถึงแต่พี่เม่นถ้าเมาแล้วจะกลับยังไงจะนอนอยู่ข้างทางแบบคืนนั้นไหมหรือว่าจะนอนที่บ้านเพื่อนแกผมคิดอยู่นานไม่รู้จะทำอย่างไร เริ่มกระสับกระส่ายจนเวลาล่วงไปเกือบ3ทุ่มผมนอนก็นอนไม่หลับจึงลุกขึ้นออกมาที่หน้าบ้าน คืนนี้เดือนหงายทำให้ด้านนอกสว่างพอมองเห็นได้บ้างผมเดินออกมาที่หน้าถนนซึ่งนานๆจะมีรถผ่านมาสักคันเพื่อจะมองว่าพี่เม่นแกเดินกลับมาจริงหรือป่าวผออมเดินเข้าบ้านและออกจากบ้านมาที่ถนนหลายครั้งแต่ก็ไม่เห็นวี่แววของพี่เม่นผมจึงตัดสินใจเอารถออกมาสต๊าดที่ด้านนอกแล้วขี่มาจนใกล้บ้านก็ไม่เห็นเลยตัดสินใจเลี้ยวเข้าไปที่บ้านหลังนั้น ซึ่งพอดีกับที่พี่เขาเดินออกมาส่งพี่เม่น
"อ้าวเฮ้ย ไอ้น้องมันมารับมึงแล้วกลับดีๆนะโว้ย"พี่แกบอก พี่เม่นก็ทำหน้างงแล้วก็เดินมาค่อมที่รถผมก็ขับออกมา
"ออ กูก็บอกแล้วไม่ใช่หรือว่าไม่ต้องมารับดึกดื่นแล้วเป็นเด็กเป็นเล็ก"พอขึ้นมาแกก็บ่นใส่
"ก็ผมเป็นห่วงอ่ะ"ผมตอบแกไปแต่เสียงไม่ดังนัก
"อะไรนะ มึงเป็นห่วงกูเออดีโว้ยยังมีคนห่วงกูอีกนึกว่าไม่มี เดี๋ยวมึงจอดรถก่อนที่ศาลาด้านหน้าที่เดิมนั่น"พี่แกชี้ไปผมแวะเข้าไปจอด
"ทำไมพี่ แล้วไม่กลับบ้านหรือไง"ผมถามแกไป พอแกลงรถก็เดินเซนิดหน่อยไปที่ศาลานั่งลงยิ่งทำให้ผมแปลกใจ
"ม่ะ ลงมานั่งคุยกัยกูก่อน"ผมเดินลงไปนั่งที่ศาลากับแก
"มึงอายุเท่าไหร่แล้ว"อยู่ดีๆแกก็ถามผมก็ตอบแกไปแกถามผมหลายเรื่องผมก็ตอบแกจนหมดแล้วแกก็เล่าเรื่องของแกให้ฟังพอสรุปได้ว่าบ้านแกอยู่ห่างจากบ้านผมไป2ซอยแกเพิ่งเรียนจบเทคนิคกลับมาเพราะอกหัก ผมฟังเรื่องของแกก็เห็นใจแกมากมองแกเศร้าลงเมื่อพูดถึงแฟน
"เออ แล้วมึงมีแฟนยังแล้วอย่าว่าอะไรกูนะถ้าพูดกับมึงไม่เพราะ"แกพูด
"ยังครับ ไม่เป็นไรพี่ตามสบาย"ผมตอบแล้วก้มหน้าลงไม่กล้ามองหน้าพี่แก
"เออ กูถามมึงจริงๆเถอะว่ะเพราะอะไรอยู่ดีๆถึงมาเป็นห่วงกูทั้งที่ไม่ใช่ญาติ"แกถามแล้วจ้องหน้าผมนิ่ง ผมไม่รู้จะตอบยังไงเลย
"เออ.... เออ.... ก็ไม่รู้เหมือนกัน"ผมตอบแกไป
"อะไรว่ะ แบบนี้ก็มีด้วย"แกพูดขึ้นมา
"หรือว่า มึงอย่าบอกนะว่ามึง...เออ...ชอบกู"ตอนแรกแกก็พูดเสียงดังแต่คำหลังแกพูดออกมาเบาๆ เราเงียบกันไปพักใหญ่จนผมอึดอัด
"เออ เหลือไม่ไกลแล้วพี่จะเดินกลับหรือให้ผมไปส่งนี่ก็ดึกมากแล้ว"ผมพูดขึ้นเพราะไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้วจะว่าอายก็อายอยู่
"มึงยังไม่ได้ตอบกูเลย"แกเริ่มพูดขึ้นมายังไม่บอกกับผมว่าจะกลับแบบไหน เอาว่ะผมตัดสินใจมันจะได้จบๆดีกว่าเป็นแบบนี้
"ใช่พี่ ผมไม่รู้นะว่ามันเป็นแบบนี้ได้ไง พี่จะเกียจผมก็ได้หมดแล้วนะพี่ผมกลับก่อน"ผมพูดออกมาโดยที่ไม่คิดถึงผลที่ตามมาว่าเป็นไงแค่อยากให้จบเรื่องไปเท่านั้น แล้วผมก็ลุกขึ้นจะเดินพี่แกก็จับมือผมไว้และดึงให้นั่งลง
"ไอ้เรื่องแบบนี้ตอนเรียนกูก็เคยเจอและผ่านมาบ้างมันก็ไม่แปลกหรอก แล้วมึงเคยไหม"พี่แกพูดและถามกลับมา
"เออ ไม่เคย"ผมตอบแบบอ่อมแอ่มไป
"ไม่เคยอะไร"
"ก็ทุกเรื่องหละ เพิ่งมาเกิดก็ตอนมาเจอกับพี่เนี่ย"ผมตอบพี่แกไปตรงๆ
"งั้นมึงก็ยังซิงซิว่ะเนี่ย แล้วรู้ไหมว่าคนที่เขาชอบกันต้องทำไง"แกพูดและขยับเข้ามาใกล้จนผมได้กิ่นเหล้า ผมต้องขยับหนีแต่แกก็รวบตัวผมไว้ผมตัวสั่นและใจเต้นแรงมาก
"เออ พี่จะทำไร"ผมรีบถามแกไป
"มึงนี่แค่นี้ก็สั่นแล้ว อึม"แกพูดและหอมที่แก้ม ผมตกใจรีบผลักแกออกเพราะไม่เคยมีใครหอมแก้มผมเลยตั้งแต่โตมา เมื่อพี่แกเห็นอาการผมแกก็หัวเราะและรวบผมเข้าไปกอดอีก
"อ้าวมึงชอบกูก็ต้องยอมเป็นเมียกูซิว่ะ จะเล่นตัวทำไมไอ้นี่"แกพูดขึ้นเห็นผมดิ้น
"ไม่เอาพี่ ปล่อยผม แล้วพี่แกก็ปล่อย"
"ไม่เอาอะไร ตอนนี้กูจะลองกินตะโก้ดูว่าอร่อยไหมมาม่ะมาให้กินซะดีๆ"พี่แกพูดและยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ผมดิ้นเพื่อจะหนีและเริ่มกลัวขึ้นมาแล้วพี่แกก็ปล่อย ผมรีบลุกขึ้นยืนทันทีใจเต้นเร็วและแรงเหมือนกับวิ่งเสร็จมาใหม่ๆ
"เออ กูรู้แล้วว่ามึงไม่เคยจริงๆเด็กเอ๋ย เนี่ยจำไว้อย่าออกมาข้างนอกและอยู่กับใครที่มึงยังไม่รู้จักดี"แกพูดและสอนผม
"นี่ถ้าเป็นคนอื่นไม่ใช่กูมึงโดนกินไปแล้วไม่ใช่กูไม่อยากกินนะแต่ดูแล้วมึงยังไม่พร้อมกูไม่เคยบังคับใคร"พี่แกพูดต่อซะยาว แล้วแกก็ชวนผมขึ้นรถและไปส่งแกที่ซอยเข้าบ้านผมยังใจเต้นแรงและเร็วไม่หายนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"ขอบใจมาก เอาไว้พร้อมเดี๋ยวกูสอนให้กูก็เริ่มชอบมึงแล้วกลับบ้านได้แล้วขืนช้าเดี๋ยวกูเปลี่ยใจ"พอแกลงรถแกก็หันมาพูด ผมรีบกลับทันทีจนคืนนั้นผมนอนไม่หลับ

(เอาไว้ครั้งหน้านะครับ อย่าพึ่งเบื่อหน่า ผมอยากให้เห็นชีวิตของตะโก้ทีละฉากไม่ใช่จะฉะกันอย่างเดียว ติชมมาได้ครับ)

ddavp · โพสต์ 2015-3-26 21:05:13

ขอบคุณครับ

praken911 · โพสต์ 2015-3-26 21:09:43

ขอบคุณมากครับ

จามร · โพสต์ 2015-3-26 22:22:01

ขอบคุณครับ

ติดตามต่อคครับ

ฝุ่น · โพสต์ 2015-3-26 22:24:51

ติดตามคราฟ

cakedong · โพสต์ 2015-3-26 22:41:45

ขอบคุณครับ

mojimaru · โพสต์ 2015-3-26 23:32:05

รอตอนต่อเลยครับ

minone · โพสต์ 2015-3-26 23:50:16

ขอบคุนคับ

kangped · โพสต์ 2015-3-26 23:53:52

ขอบคุณครับ

thinny11 · โพสต์ 2015-3-27 00:25:08

มาต่อนะ กำลังสนุก

maxum · โพสต์ 2015-3-27 00:29:22

ขอบคุณมากเลยครับ

Meang · โพสต์ 2015-3-27 08:02:34

มาต่อไวๆน่ะครับ

redboy · โพสต์ 2015-3-27 08:08:08

เขียนได้ดีมากเลย

Intra · โพสต์ 2015-3-27 08:31:33

น่ารักดีครับ มาต่ออีกนะ รอครับ

0966 · โพสต์ 2015-3-27 09:09:42

ขอบคุณคับ

pakhawma · โพสต์ 2015-3-27 12:39:33

ขอบคุณมากคับ รอติดตามคับ

theera · โพสต์ 2015-3-27 14:06:58

ขอบคุณมากคับ

tenlover · โพสต์ 2015-3-27 14:53:38

สนุกนะครับอืานอีกยิ่งน่าติดตามเขียนเก่งครับลุ้้นมาตั้งแต่ตอนที่แล้วนึกว่าจะเรียบร้อยแล้วแต่สนุกครับ

BothloveTim · โพสต์ 2015-3-27 15:05:31

ขอบคุณครับ

Nikezero · โพสต์ 2015-3-27 20:55:02

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน

ชีวิตตะโก้ 2 (ความรักของตะโก้)ไม่มีฉากอย่างว่านะครับ

คะแนน

สมาชิกจีโฟกาย 100%

สมาชิกระดับแพลตตินั่ม

สมาชิกระดับทับทิม

สมาชิกระดับไพลิน

สมาชิกระดับมรกต

สมาชิกระดับเพชร

สมาชิกระดับเพชรบริหาร

สมาชิกระดับเพชรคู่

สมาชิกระดับตรีเพชร

สมาชิกระดับมงกุฎ