ฝนโปรยบนทางหัวใจ
ตอนที่1ผมกำลังร้องไห้ว่ะเวย์เป็นเพื่อนผม
เวย์เป็นแฟนกับพี่สาวของผม
ผมกับเวย์เราเป็นเพื่อนกันมานานตั้งแต่ประถมมาสนิทกันในช่วงที่ย้ายมา เรียนมัธยมต้นโรงเรียนใหม่ด้วยกันที่มีเพียงเราสองคนมาจากโรงเรียน เดิมเมื่อย้อนกลับไปคิดถึงเวลานั้นด้วยความที่แปลกสถานที่แต่มีคนคุ้น เคยคอยพูดคุยทำให้การปรับตัวของเราเป็นไปได้ไม่ยากเย็นและใช้เวลาไม่นาน นัก
เวย์กับผมอยู่ด้วยกันที่โรงเรียนนี้จนกระทั่ง ม.4เพื่อนกลุ่มของเรามีแต่ผู้ชายเป็นอย่างนี้มาโดยตลอดถึงแม้แต่ละปี ที่เปลี่ยนห้องกลุ่มเพื่อนจะไม่เหมือนเดิมแต่เราสองคนยังคงอยู่ห้องเดียว กันและเป็นเพื่อนสนิทกันอยู่คงจะเพราะเรารู้จักนิสัยกันค่อนข้างดีซึม ซับวิธีคิดหลาย ๆ อย่างได้เห็นพัฒนาการได้เติบโตมาด้วยกันจนในความคิดผมเวย์เป็นเหมือน พี่ชายหรือไม่ก็น้องชายคนหนึ่งแน่นอนว่าเวย์ก็คิดแบบเดียวกัน
“ กูจะเป็นเพื่อนกับมึงตลอดไปถ้ามีอะไรที่เป็นได้มากกว่ากูก็เป็น”เวย์เคยพูดไว้
ผมไม่ใช่เกย์เวย์ เป็นผู้ชาย **** Hidden Message ***** 本帖最後由 หนุ่มบ้านนา 於 2010-10-4 14:42 編輯
แต่ผิดคาด...หลังจากสอบปลายภาคเสร็จทั้งสองก็กลับมาอยู่ด้วยกัน อีกเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นผมโล่งใจที่คำพูดในวันนั้นพี่สาวผมคงพูด เพราะเหนื่อยและเครียดกับการอ่านหนังสือสอบจริง ๆ กลางปิดเทอมที่ร้อนเหลือหลายพี่สาวผมมีนัดกับเวย์ไปดูหนังรีบเสียจนลืม ปิดประตูผมเดินมาปิดประตูให้แต่ด้วยความรู้สึกอยากเห็นห้องของพี่สาวที่ ไม่ได้เข้ามานานแล้วจึงเสียมารยาทเปิดเข้าไป
สิ่งที่ดึงดูดสายตาอย่างแรกและอย่างเดียวของห้องนั้นคือรูปถ่ายที่ติดทั่ว ห้องทั้งผนังโต๊ะกระจกหรืออะไรก็ตามที่รูปสามารถติดได้ความแปลก ประหลาดนี้ดึงผมให้เข้าไปดูด้วยเท้าคู่ที่เพิ่งเดินไปทั่วบ้านและกำลังจะ ทั่วห้องนี้เป็นรูปของผู้หญิงคนหนึ่งถ่ายคู่กับพี่สาวของผม
**** Hidden Message *****
ผมกำลังร้องไห้ว่ะ ตอนที่2ผมอยากนั่งริมน้ำดูคลื่นกระทบฝั่ง
“ มึงไม่ต้องห่วงกูหรอกกูยังไหว”
เวย์บอกผมก่อนจะขี่มอไซด์กลับบ้านแต่ผมที่อดเป็นห่วงไม่ได้บอกให้มันรอก่อนเก็บเสื้อผ้าไปค้างด้วย
คืนนั้นเราสองคนเงียบรายการทีวีสัมภาษณ์ดาราแย่งสามีชาวบ้านคืนนี้คง เรตติ้งดีแต่ไม่ใช่สำหรับพวกเราผมเลือกเปลี่ยนช่องไปสารคดีฮิปโปโปเตมัส ผสมพันธุ์ก่อนจะปิดทีวีเพราะน่าสนใจสิ้นดีเวย์นอนอยู่บนเตียงหันหลังให้ ผมไม่ต้องเสียเวลาคิดก็รู้ว่ามันยังไม่หลับ
ผมรู้สึกตัวว่าเป็นคนทำให้เวย์ต้องเจอกับคืนที่แสนทรมาน
“ กูขอโทษว่ะ” ผมพูดได้เพียงเท่านี้
“ เรื่องอะไรวะ” เวย์ยังไม่หลับจริง ๆ
“ ก็ที่พี่กูพูดไงทำให้มึงรู้ความจริง”
“ กูต้องขอบใจมึงต่างหากพี่มึงพูดว่ารักกูมากกว่าชีวิตตัวเองซะอีก”
ผมเปิดทีวีอีกครั้งเข้าใจว่าเราไม่ได้เข้าใจกันไปคนละทางหรอกแต่เลือก มุมมองที่จะเข้าใจต่างหากลูกฮิปโปโปน่ารักน่าชังกำลังเดินตามหลัง แม่ชั่วขณะหนึ่งผมอยากให้ไม่ผมเองก็เวย์กลายเป็นลูกฮิปโปตัวนั้นแม้เวลา สั้น ๆ ก็ยังดีเราจะได้ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ลืมมันไปซะ
วันรุ่งขึ้นทุกอย่างกลายเป็นปกติเวย์ทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแม้แต่ น้อยและชวนพี่สาวผมไปเดินเล่นที่ไหนสักแห่งผมมองตามหลังทั้งสองออกไปโดย ไม่เข้าใจว่าผู้ชายที่ได้ยินเต็มสองหูว่าตัวเองเป็นคนรักผู้ชายของ ผู้หญิงที่กำลังคบผู้หญิงไปด้วยจะทำใจจูงมือที่ 50 เปอร์เซ็นต์หรือมากกว่าแบ่งให้กับคนอื่นได้อย่างไร
ระหว่างรดน้ำต้นไม้กลางแดดตอนเที่ยงผมได้ยินเสียงกดออดหรือพ่อกับแม่ที่ทำ งานอยู่ต่างจังหวัดจะกลับมากะทันหันเมื่อผมมองผ่านรั้วจึงได้เห็นชายคน หนึ่งหล่อน่าดูไม่ใช่สิผู้ชายที่ไหนจะมีหน้าอกนูนแบบนี้ผมละสายตาจาก หน้าอกนั้นแล้วมองไปที่หน้าภาพนั้นแวบมาในหัวผมภาพที่ผู้หญิงสองคนจูบ กัน
เธอคนนี้นี่เอง
สิบนาทีต่อมาเธอนั่งอยู่ในห้องรับแขกความอึดอัดทำให้ผมไม่รู้จะทำอย่างไร นอกจากเอาน้ำผลไม้กระป๋องมาให้เมื่อกลับจากรดน้ำต้นไม้เธอยังนั่งนิ่งและ ไม่ได้แตะมันเลยผมไม่คิดหรอกว่าเธอเปิดน้ำผลไม้กระป๋องไม่เป็น
“ พี่ผมยังไม่กลับมาง่าย ๆ หรอกครับอาจจะซักเย็น ๆ เพราะว่า” ผมหยุดไปเพื่อสรรหาคำพูดที่ฟังดูเหมาะสมกว่าพี่ผมไปกับผู้ชายที่เป็นแฟนเธอ เหมือนกับคุณ
“ ไปกับแฟนเหรอ” เธอกล้าพูดตรงกว่าที่คิดแสดงว่ารู้อยู่แล้วว่าอะไรเป็นอะไรผมตัดสินใจ นั่งโซฟาเว้นระยะห่างระดับหนึ่งอยากจะพูดกับเธอให้รู้เรื่อง
“ คุณรักกับพี่ผมได้ยังไง” “ เด็กแบบเธอไม่รู้เรื่องหรอก”เธอพูดแบบไม่ใส่ใจนักแต่ยังมองหน้าผมพอจะรู้แล้วว่าพี่ผมไปได้คำพูดเย็นชามาจากไหน
“ ผมแค่อยากเคลียร์ให้เรียบร้อยเพราะแฟนอีกคนของพี่คือเพื่อนสนิทผมผมไม่ ว่าหรอกถ้าพี่จะชอบผู้หญิงด้วยกันแต่ทำไมต้องหลอกเพื่อนผมผมรับไม่ได้”
เธอหลับตาเอนตัวลงกับโซฟาผมไม่เข้าใจว่าเธอสนใจคำพูดผมแค่ระดับเด็กงอแงขอ ลูกอมหรือเปล่าจนเมื่อเธอถอนหายใจผมเดาเอาว่าเธอคงกำลังคิดหนักกับเรื่อง ที่จะพูด
“ พี่ชื่อแตงอ่อนนะเรียกว่าพี่คงไม่เป็นไรใช่ไหมฝน”เธอรู้จักชื่อผม“ ขอโทษที่ไม่เคยมาทำความรู้จักเลยเพราะฝ้ายไม่อยากให้พี่บอกเรื่องความ สัมพันธ์ของเรากับใคร”
“ ความสัมพันธ์ของเราเป็นยังไงกันแน่” เวย์ถามฝ้ายหญิงสาวที่แก่กว่าเพียงปีเดียวทั้งสองนั่งอยู่ริมสระน้ำที่ ระลอกคลื่นอ่อนไหวกระทบฝั่งและเลือนจากความทรงจำของผู้คน
“ เวย์หมายความว่ายังไงเวย์ยังโกรธที่พี่ห่างเวย์ช่วงสอบเหรอพี่ขอโทษนะที่ทำให้เวย์ไม่สบายใจ”
“ ไม่ใช่ผมหมายถึงเมื่อคืนที่พี่พูดกับฝนว่าพี่มีคนรักผู้หญิงอีกคนพี่เห็นผมเป็นอะไร”
ฝ้ายมองไปในดวงตาที่แกร่งกร้าวนั้นเธอไม่ได้เห็นเพียงดวงตาของเด็กหนุ่ม ที่กำลังเอาเรื่องหากแต่เห็นคลื่นสมุทรแสนแปรปรวนกำลังอาละวาดอยู่ภาย ในฝ้ายจะถามว่าเวย์รู้ได้อย่างไรแต่เมื่อนึกได้ว่าไม่มีประโยชน์ที่จะ ถามเธอจึงเข้าเรื่องดีกว่า
“ พี่รักเวย์นะพี่ไม่เคยเห็นเวย์เป็นของเล่นหรืออะไรทั้งนั้นหรือที่ผ่านมาเวย์ไม่เชื่อใจพี่เลยเวย์ไม่รักพี่เลย”
เวย์มองตาฝ้ายเธอพูดคำว่ารักออกมาเต็มปากทั้งที่มันไม่ได้มีให้ใครคนเดียวเขาจะเชื่อมันได้หรือ
“ แต่ผมไม่เข้าใจที่พี่ทำคนรักผู้ชายผู้หญิงบ้าบออะไรของพี่พี่เลือกใคร ซักคนจะได้ไหมจะผมหรือคน ๆ นั้นไม่งั้นเราก็เลิกกัน”
ไม่ทันตั้งตัวฝ้ายเข้าสวมกอดเวย์เวย์หน้าแดงตัวแข็งทำอะไรไม่ถูกเสียง หวานจากหญิงที่มีประสบการณ์รักมากกว่าทะลวงเข้ากลางใจก่อนจะแทรกซึมไปทั้ง ดวง
“ พี่เลือกเวย์พี่รักเวย์คนเดียวตกลงไหม”
“ พี่กับฝ้ายรักกันมาตั้งแต่ ม.ต้นแล้ว” พี่แตงอ่อนเล่า“ เรารู้ใจกันเข้าใจกันมากกว่าที่ผู้ชายจะเข้าใจผู้หญิงได้คงเพราะเรา เป็นผู้หญิงด้วยกัน” เธอไม่มองหน้าผมอีกเพียงแต่มองหน้าจอดำมีดของทีวีราวกับในนั้นมีอีกตัว ตนของเธอ
“ แต่ทั้ง ๆ อย่างนั้นฝ้ายก็เลือกจะปกปิดเรื่องที่เราเป็นแฟนกันเอาไว้แม้แต่เพื่อนที่โรงเรียนก็ไม่รู้จนกระทั่งตอนนี้”
“ พี่เล่ารวบรัดไปหรือเปล่าครับ” ผมเรียกเธอว่าพี่อย่างน้อยเธอก็เป็นพี่สะใภ้ผมถ้าผมไม่ลำดับญาติผิดนะ “ เหมือนกับพี่ไม่อยากให้ผมรู้มากเท่าไหร่”
“ พี่ไม่คิดว่าฝนอยากรู้มันลึก ๆ หรอกนะที่พี่มาวันนี้เพราะจะมาจบเรื่องทุกอย่างอย่างน้อยถ้าได้คุยกัน ฝ้ายคงจะเลือกใครสักคนซึ่งพี่คิดว่าเป็นเพื่อนของฝน”
“ ไหนว่าพวกพี่รักกันตั้งแต่ ม.ต้นแล้วทำไมถึง”
“ ทำไมถึงเลิกกันง่าย ๆ นะเหรอเพราะรักของเรามันมาถึงทางตันแล้วไปต่อไม่ได้แล้ว” พี่แตงอ่อนหลับตาพิงโซฟาอีกครั้งผมไม่คิดจะคาดคั้นอะไรเธอเพราะเธอบอก ชัดเจนอยู่แล้วว่าจะมาสะสางเรื่องนี้ผมรอฟังว่าเธอจะพูดอะไรต่อหรือ ไม่หรือว่าเธอหลับไปแล้วจนเห็นริมฝีปากของเธอขยับกับน้ำตาหยดเล็ก ๆ ที่ผ่านแก้มและสายตาของผม
“ รักของเรามันไปต่อไม่ได้ตั้งแต่ที่ฝ้ายเจอกับเด็กคนนั้น”
แดดอ่อนลงพร้อม ๆ กับที่เวย์ถูกกล่อมให้เชื่องอ้อมกอดพี่ฝ้ายคือพิษหรืออย่างไรทั้งหนาว เย็นเด็ดขาดแทรกซึมเส้นประสาททุกเส้นให้ขาดจากการทำงานเขาทำได้แค่ นั่งนิ่งให้เวลาผ่านไปคำรักนั้นคงยิ่งใหญ่เกินประสบการณ์ 16 ปีของเขาจะตั้งรับเมื่อมันกดให้เขาจมอยู่แทบเท้าของมัน
“ พี่ไม่ปฏิเสธว่าพี่เคยรักผู้หญิงจริงแต่มันเปลี่ยนไปเมื่อเจอเวย์”
พี่ฝ้ายเลื่อนมือลูบหลังเวย์ก่อนจะกดแนบเข้า
“ ผู้หญิงกับผู้ชายต้องคู่กันพี่เข้าใจคำนี้ชัดเจนตอนที่เวย์ขอพี่เป็น แฟนอ้อมกอดแฟนเก่าพี่ทำให้พี่รู้สึกหายเหงาแต่อ้อมกอดเวย์เติมเต็ม ทุกอย่างที่ชีวิตพี่ขาดไป”
“ งั้นพี่ต้องเลิกกับผู้หญิงคนนั้นให้เด็ดขาดห้ามไปยุ่งอีก”
“ พี่จะรักเวย์คนเดียวพี่สัญญา”
“ ฝ้ายจะรักแตงอ่อนคนเดียวฝ้ายสัญญา”ผมปล่อยให้พี่แตงอ่อนพูดต่อไปไม่ รู้ว่าเธอกำลังพูดให้ผมฟังหรือพูดกับตัวเองหรือตั้งใจพูดผ่านสายลมให้มัน ไปเข้าหูพี่ฝ้ายที่ตอนนี้คงกำลังอยู่กับเวย์
“ พี่ไม่เข้าใจฝ้ายเลยว่ากำลังเล่นอะไรอยู่จู่ ๆ ก็มาบอกว่าจะมีแฟนอีกคน”
“ อะไรนะครับ” ผมไม่เข้าใจว่าฟังผิดหรือไม่
“ ฝนฟังไม่ผิดหรอกตอนแรกพี่ก็คิดว่าพี่ฟังผิดฝ้ายบอกว่าชีวิตฝ้ายมีพี่ เป็นความรักแบบผู้หญิงส่วนเด็กคนนั้นชื่อเดย์หรือเวย์อะไรนั่นเป็นความรัก แบบผู้ชาย”
“ ผมไม่เห็นเข้าใจเลย”
“ พี่ก็ไม่เข้าใจฝ้ายบอกว่ารักทั้งพี่ทั้งเด็กคนนั้นแล้วก็ขาดใครไปไม่ ได้แล้วเราจะอยู่ด้วยกันแบบนี้ไปเรื่อย ๆ แรก ๆ พี่ยอมทนเพราะคิดว่าฝ้ายคงลองทำอะไรสนุก ๆ เล่น ๆ แล้วจะเลิกแต่ตอนนี้พี่ทนมันไม่ไหวแล้วพี่ทนไม่ได้ที่ฝ้ายอยู่ในอ้อมกอด ของผู้ชายทั้งที่บอกว่ารักพี่”
พี่แตงอ่อนเอามือปิดหน้าคงจะร้องไห้แต่ห้ามตัวเองไว้ทันเมื่อเธอคงจะไม่ พูดอะไรอีกแล้วจริง ๆ ผมจึงตัดสินใจปล่อยให้เธออยู่คนเดียวแต่ผมกลับไม่เห็นด้วยที่เธอคิด นักในห้องพี่ฝ้ายที่เห็นเมื่อวานบ่งบอกชัดเจนว่าใครที่อยู่ในใจ
หลายชั่วโมงต่อมาที่ผมงัวเงียลุกขึ้นตอนนี้เป็นเวลาเกือบ 5 โมงเย็นแล้วได้ยินเสียงเปิดประตูพี่ฝ้ายกับเวย์เดินเข้ามาในบ้านพร้อม ของกิน 4 ถุงเต็มสองมือนี่พวกเขาเตรียมจัดงานฉลองวันเสาร์แห่งชาติโดยไม่บอกผมหรือ เปล่าทีแรกผมนึกถึงพี่แตงอ่อนเมื่อไปที่ห้องรับแขกเธอก็ไม่อยู่ แล้วทิ้งไว้แต่เพียงซองจดหมายสีขาวผมรีบเก็บทันที
เวย์หน้าบานมาเชียวส่วนพี่ฝ้ายก็ดูปกติดีในครัวที่ผมกับเวย์อยู่ด้วยกัน 2 คนเวย์ก็พูดขึ้น
“ ไอ้ฝนกูเคลียร์กับพี่มึงเรียบร้อยแล้วเว้ยพี่เค้าจะเลิกกับผู้หญิงคน นั้นขอบใจมึงจริง ๆ ว่ะที่ทำให้กูกับพี่มึงไม่มีอะไรติดค้างในใจอีก”
ผมคุยกับเวย์อีกนิดหน่อยนี่หมายความว่าทั้งสองแก้ปัญหากันได้เรียบร้อย แล้วงั้นเมื่อคืนที่เวย์แกล้งไม่เดือดร้อนอะไรคงเพราะไม่อยากให้ผมไม่สบาย ใจไปด้วยถ้าอย่างงั้นแล้วพี่แตงอ่อนล่ะรู้เรื่องหรือยัง
บนโต๊ะกินข้าวอาหารที่มีมากมายเกินความจำเป็น(รวมถึงที่ยังไม่ได้แกะ อีกกว่าครึ่ง)ทำให้ผมรู้ว่าการเคลียร์กันคงได้ผลจริง ๆ ทั้งสองถึงได้กล้าซื้ออาหารมาฉลองมากขนาดนี้แม้ผมจะอยากพูดใจจะขาดว่าเป็น เงินพ่อแม่ที่เรายังหาใช้เองไม่ได้ก็ตามแต่ไม่อยากขัดความสุขที่กำลัง เบียดเสียดอยู่ในบ้านจนไร้ทางออก
ในเมื่อทุกฝ่ายเข้าใจกันแล้วผมเลยกล้าถามพี่ฝ้าย
“ พี่แตงอ่อนรู้เรื่องหรือยัง”ผมถามพี่สาวที่ตอนนี้คงอิ่มแล้วส่วนเวย์ชะงักเล็กน้อยแต่ยังกินข้าวต่อ
“ ยังพี่ยังไม่ได้บอกทำไมแตงอ่อนมาที่นี่เหรอ?”
“ ก็มาประมาณเที่ยงแต่กลับไปตอนไหนก็ไม่รู้”
คืนนี้เวย์ค้างที่ห้องผมระหว่างที่เวย์กำลังอาบน้ำผมก็ไปเคาะประตูห้องของพี่
“ พี่แตงอ่อนฝากจดหมายไว้ให้” พี่สาวผมรับมันไว้สีหน้าไม่ยินดียินร้ายมองผ่านไปในห้องด้านหลังรูปของ พี่แตงอ่อนถูกเก็บออกหมดแล้วเหลือแต่ผนังโล่ง ๆ กับรอยเทปกาวที่แปะอยู่
คืนนั้นหลังจากเล่นเกมเสร็จแล้วผมยังนอนไม่หลับเวย์ที่นอนอีกด้านของ เตียงหลับสนิทราวกับเรื่องราวเมื่อวานเป็นฝันร้ายที่ถูกไล่ตะเพิดไปไกลสุด ขอบโลกและจะไม่กลับมาอีกส่วนผมยังคิดถึงเรื่องของพี่แตงอ่อนแม้จะจำคำ พูดได้ไม่ทั้งหมดแต่ยังจำความรู้สึกนั้นและคิดว่าเข้าใจมันได้ผมไม่รู้ ว่าเข้าใจความรู้สึกของพี่แตงอ่อนได้ยังไงในเมื่อพี่สาวตัวเองแท้ ๆ ยังไม่รู้ว่าเป็นเลสเบี้ยนหรือไบจนกระทั่งเมื่อวาน
ในที่สุดผมก็หลับผมไม่ได้รู้ตัวหรอกว่าหลับแต่ผมฝันฝันว่านั่งอยู่ริม สระน้ำที่มีคลื่นน้อยซัดเข้าฝั่งและสะท้อนออกผมมองดูแต่ละระลอกนั้นด้วย ความสงบใจแสงแดดอุ่นแม้ไม่ใช่ความจริงแต่ทำให้ผมสบายตัวจนกระทั่งเหนือ หัวนั้นมีใบไม้ใบหนึ่งร่วงลงมาบนผิวน้ำเกิดเป็นคลื่นวงกลมแผ่ไปรอบ ทิศก่อนที่ใบไม้จะค่อย ๆ จมลงไปในเนื้อน้ำที่ไม่อาจรู้ได้ว่าในความลึกนั้นมีความอ้างว้างเพียงใด เก็บตัวอยู่
ผมลืมตาตื่นขึ้นเวย์นอนคว่ำอยู่บนตัวผมมิน่าล่ะทำไมในฝันถึงอุ่นได้ผมผลัก มันออกไปก่อนห่มผ้าห่มให้ตามด้วยห่มผ้าให้ตัวเองและหลับต่อหวังว่าจะฝัน และนั่งอยู่ริมน้ำดูคลื่นกระทบฝั่งเหมือนเดิม
ห่างออกไปไม่กี่ก้าวประตูห้องหญิงสาวที่ไม่ได้ลงกลอนเปิดออกแม้ไม่มี ลมความมืดภายในที่ถูกแสงจันทร์สลัวเข้าแซมในบางพื้นที่เผยให้เห็นเก้าอี้ นอนราบกับพื้นแต่เหนือขึ้นไปนั้น...
มีร่างของสาววัยรุ่นในชุดนอนห้อยต่องแต่งจากเพดานด้วยเชือกเส้นใหญ่
ร่างนั้นไม่ไหวติง ขอบคุนคราบ ดีมากมายคราบ ขอขอบคุณมากๆนะครับผม55 ขอบคุณครับ ขอบคุณมากคับ ขอบคุณมากคราฟผม ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ อยากอ่านต่อจัง น่าสนใจครับผม คุงคับที่นำมาฝากกัีน ขอบคุณครับ ขอบคุนคราฟผม ขอบคุณมากคับ ขอบใจมากมายจ้าา ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]
2