ฝนโปรยบนทางหัวใจ

หนุ่มบ้านนา

ตอนที่  1  ผมกำลังร้องไห้ว่ะ
        เวย์เป็นเพื่อนผม
        เวย์เป็นแฟนกับพี่สาวของผม
        ผมกับเวย์  เราเป็นเพื่อนกันมานานตั้งแต่ประถม  มาสนิทกันในช่วงที่ย้ายมา เรียนมัธยมต้นโรงเรียนใหม่ด้วยกัน  ที่มีเพียงเราสองคนมาจากโรงเรียน เดิม  เมื่อย้อนกลับไปคิดถึงเวลานั้นด้วยความที่แปลกสถานที่  แต่มีคนคุ้น เคยคอยพูดคุย  ทำให้การปรับตัวของเราเป็นไปได้ไม่ยากเย็นและใช้เวลาไม่นาน นัก  
        เวย์กับผมอยู่ด้วยกันที่โรงเรียนนี้จนกระทั่ง ม.4  เพื่อนกลุ่มของเรามีแต่ผู้ชาย  เป็นอย่างนี้มาโดยตลอด  ถึงแม้แต่ละปี ที่เปลี่ยนห้องกลุ่มเพื่อนจะไม่เหมือนเดิม  แต่เราสองคนยังคงอยู่ห้องเดียว กันและเป็นเพื่อนสนิทกันอยู่  คงจะเพราะเรารู้จักนิสัยกันค่อนข้างดี  ซึม ซับวิธีคิดหลาย ๆ อย่าง  ได้เห็นพัฒนาการ  ได้เติบโตมาด้วยกัน  จนในความคิดผมเวย์เป็นเหมือน พี่ชายหรือไม่ก็น้องชายคนหนึ่ง  แน่นอนว่าเวย์ก็คิดแบบเดียวกัน  
        “ กูจะเป็นเพื่อนกับมึงตลอดไป  ถ้ามีอะไรที่เป็นได้มากกว่ากูก็เป็น”  เวย์เคยพูดไว้
        ผมไม่ใช่เกย์  เวย์ เป็นผู้ชาย ขณะเดียวกันโรงเรียนของเราพลเมืองกะเทยก็มีไม่น้อยหน้า ใคร  ประเด็นก็คือกลุ่มเพื่อนผู้ชายของผมตอน ม.4 ดูจะมีหน้าตาดีแค่เวย์คนเดียว  หล่อขนาด ที่กะเทยกล้ามาจีบ(เพราะผมไม่เคยเห็นกะเทยจีบผู้ชายน่ะนะ)  น่าแปลกว่าเวย์ ไม่ต่อต้านเลยซึ่งไม่ใช่ว่าสนใจกะเทยคนนั้น  แต่ยอมรับขนมที่ได้มาเหมือน เครื่องบูชาแทนความรัก  ไม่ขัดขืน  แต่ไม่คุย  เพียงเอาของกินที่ได้มาฟรี ๆ แบ่งเพื่อนกิน  พวกเราที่ได้รับประโยชน์ก็ไม่ขัดอะไร
        วันหนึ่งกะเทยคนนั้นโทรมาชวนเวย์ไปร้านนม  เวย์โทรชวนผมไปด้วยแต่เย็นนั้น เหนื่อยจนไม่อยากลุกจากเตียง  มารู้สึกตัวอีกทีประมาณ 2 ทุ่ม  ที่เวย์โทรมา
        “ ไอ้เห้ เอ้ย  แม ง่  จะดูดหามกู”  เสียงมาตามสาย
        “ ไรวะ  ไปดูดนมแล้วเกี่ยวเห้ไรกับหามมึง”  ผมถาม
        “ อีตุ๊ดมันพากูไปร้านเพื่อนมัน  เอาเหล้าปั่นให้กิน  อยู่ ๆ เสรือกเปิดหนังเอ็กซ์  เข้ามากอดกู”
        “ มึงไม่สนองมันหน่อยล่ะวะ  หรือมึงเสียหามให้มันแล้ว”
        “ สัด  กูเกลียดอีดูดว่ะ  หน้ายังกะทหารพรานอยากเป็นเมียกู  กูไม่เอาหรอก  ไล่เตะมันแล้ววิ่งหนีมาเลย”
        3 ทุ่ม  ผมไปบ้านเวย์พร้อมเสื้อผ้าเตรียมค้างคืน  เป็นเรื่องปกติที่ผมจะไปนอน เป็นเพื่อนเวย์  พรุ่งนี้เป็นวันเสาร์ตื่นตอนไหนก็ได้  ต่อหน้าเกมส์ฟุตบอล อันแสนศักดิ์สิทธิ์  เวย์ถามผม
        “ มึงจำได้เปล่าว่ากูเคยพูดว่าอยากจีบพี่มึง”  เวย์ถาม
        “ กูนึกว่ามึงอยากเป็นชายยอดชายซะอีก”
        “ กูจะหลอกกินขนมมันเฉย ๆ แต่ขั้นนี้กูไม่เอาแล้ว  แต่กูชอบพี่มึงจริง ๆ นะเว้ย”
        “ แต่กูบอกพี่กูไปแล้วว่ามึงจีบกะเทยว่ะ” เวย์วางจอยกับพื้น  หน้าจอทีวีผมยิงประตูอย่างง่ายดาย
        “ กูล้อเล่นเว้ย  เดี๋ยวกูช่วย  มึงอยากเป็นมากกว่าเพื่อน  งั้นมึงเป็นพี่เขย กูไปเลย  สนับสนุนว่ะ”  ผมวางจอยบ้างหันไปมองหน้าเวย์  เวย์ยื่นมือมาตบไหล่ ผมก่อนจะฉวยโอกาสรีบจับจอยและเล่นอย่างรวดเร็ว  กว่าผมจะตั้งตัวผมก็โดนยิง ประตูคืนไปซะแล้ว

ไม่กี่เดือนต่อมา  ด้วยความช่วยเหลือของพ่อสื่อจำเป็นอย่างผม  เวย์กับพี่ สาวของผมก็ได้เป็นแฟนกัน  พี่สาวผมไม่ใช่คนสวยอะไรมากแต่ก็ดูเรียบร้อยใช้ ได้ในสายตาของผู้ชาย  ยังจำวันที่ทั้งสองตกลงเป็นแฟนกันได้  วันนั้นเราสาม คนไปติวหนังสือกันที่สวนสาธารณะ  ก่อนหน้านี้ทั้งสองโทรคุยกันทุกคืน  แม้ พี่สาวผมจะอยู่อีกโรงเรียนแต่ความสัมพันธ์ก็คืบหน้าอย่างรวดเร็ว
        ใต้ร่มไม้ที่ดกครึ้ม  ลมพัดใบไม้ไหวให้แสงวิ่งลงมาช่วงสั้น ๆ จากช่องว่างระหว่างใบ  ลมอ่อนเยาว์วิ่งเล่นรอบตัวเรา  ผมแกล้งปวดหัวขอกลับ บ้านก่อน  เพราะอยากให้ทั้งสองอยู่ด้วยกันตามลำพัง  ขณะที่กำลังนอนดูทีวี เวย์ก็โทรมา
        “ ไอ้ฝน  พี่มึงยอมเป็นแฟนกับกูแล้ว  ต่อไปกูเรียกมึงน้องนะเว้ย  น้องฝนจ๋า  น้องฝนครับ”
        “ ครวย  ให้กูเรียกมึงพี่กูยอมเสียตูดให้ผู้ชายเลย  มึงจะไปไหนต่อวะ”
        “ กูจะพาพี่มึงไปดูหนังว่ะ  เดี๋ยวตอนเย็นกูพามาส่ง  แต่กูไม่รับประกันว่าจะบุบสลายรึเปล่านะเว้ยไอ้น้อง”
        “ สัดเอ๊ย!” ตืด.......  เวย์วางสายไปก่อนที่คำว่า “สัดเอ๊ย” จะไปถึงหูมัน  ผมมีความสุขที่เพื่อนที่ผมรักที่สุด  กับพี่สาวที่ผมรักมาก ที่สุดเป็นแฟนกัน  นึกภาพไม่ออกว่าถ้าความรักของทั้งสองเหนียวแน่นจนถึงแต่ง งาน  แล้วเวย์ย้ายมาอยู่บ้านเดียวกันกับผมจะเป็นยังไง
      
        วันเวลาผ่านไปอีกหลายเดือนจนใกล้จะจบ ม.4  เพื่อนที่เคยลอยไปลอยมาก็เริ่มสมัครเรียนกวดวิชา  ตั้งเป้าอนาคตของตัว เองหลังจบ ม.6  ผมกับเวย์ไม่เสียเวลาคิดเพราะเราจะสอบเข้าวิศวะให้ได้  ชอบไม่ชอบไม่ ใช่เรื่องใหญ่
        เรื่องใหญ่จริง ๆ สำหรับผมกับเวย์ต่างกัน  ที่ผ่านมาเวย์กับพี่สาวของผมยังคงรักกันดี  ไป เที่ยวด้วยกันสองต่อสอง  ไปอ่านหนังสือ  ไปกินข้าว  มีแต่ช่วงหลัง ๆ ที่พี่สาวผมเริ่มออกห่างจากเวย์เพราะต้องการอ่านหนังสือสอบ  เธอบอกว่าอยู่ กับเวย์แล้วไม่มีสมาธิ  ซึ่งเวย์ก็เข้าใจ... แค่ในช่วงแรก ๆ จนกระทั่งมาบ่นกับผมว่า  พี่สาวผมเบื่อมันแล้วหรือเปล่า  ผมพยายามปลอบใจว่า ไม่ใช่หรอก  พี่คงอยากอ่านหนังสือจริง ๆ ยิ่งผมได้เห็นสมุดทุกวิชาของเวย์  ท้ายเล่มจะเขียนว่ารักพี่สาวของผม ไว้  ตามประสาเด็กวัยรุ่น  ขำมากนะที่เวย์เขียนไว้ด้วยว่าจะมีลูกซัก 5 คน  เอาเข้าไป  ทำให้ผมรู้ว่าความรักที่เวย์มีให้พี่สาวของผมมันเริ่มลึก เกินกว่าจะถอนเสียแล้ว
        เรื่องใหญ่ของผมก็คือเรื่องของเวย์กับพี่สาว  ผมไม่อยากให้ทั้งสองมีความ รู้สึกที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้อีกต่อไป  ที่จริงผมไม่ควรปวดหัวกับ เรื่องที่ไม่ใช่เรื่องของผม  หรือเปล่า  มันไม่ใช่เรื่องของผมจริงหรือ เปล่า  ผมรู้แค่ว่าไม่สบายใจที่เห็นทั้งสองเป็นแบบนี้  ผมอยากรู้แต่ไม่กล้า ถาม  จนวันหนึ่งพี่สาวผมเป็นคนมาเล่าให้ฟังเอง
        “ พี่คิดว่าเวย์ไม่ใช่สำหรับพี่”  คำพูดที่ตรงตัวทำให้ผมไม่กล้าถามต่อ  ไม่ ใช่นั้น  ไม่ใช่อะไรผมก็ไม่อยากรู้  รู้แต่เวย์คงไม่อยากฟังมัน  ประกอบกับ สีหน้าที่จริงจังของพี่สาวคนเดียวของผมที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน  มันไม่ใช่ เรื่องเล่น  พี่สาวกลับไปอ่านหนังสือในห้องนอน  ส่วนผมเปลี่ยนชุดกีฬาออกไป เตะบอลกับเวย์และเพื่อน ๆ
        ค่ำนั้นที่ร้านก๋วยเตี๋ยวริมทาง  ผมถามเวย์
        “ มึงรักพี่สาวกูขนาดไหนวะ”
        “ มากเว้ย  กูรักเดียวใจเดียว  รักจริงหวังแต่ง”
        ผมเห็นรอยยิ้มมั่นใจโคตร ๆ ของมัน  มันคิดจริง ๆ ว่าสักวันหนึ่งจะได้แต่งงานกับพี่สาวของผม  ผมอยากรู้ว่าถ้าคนเราได้รับฟัง ความจริงแล้วเจ็บปวดแต่เนิ่น ๆ กับมีความสุขไว้ก่อนแล้วมารู้ทีหลัง  อะไรจะดีสำหรับเขาคนนั้นมากกว่า  ผม อยากให้มันบังเอิญได้ยินคำพูดนั้นด้วยวิธีบ้าบออะไรก็ได้บนโลกนี้  ได้ยิน ว่า “ พี่คิดว่าเวย์ไม่ใช่สำหรับพี่”  คงจะสร้างสรรค์กว่าได้ยินจากปากผม  หรือได้ ยินจากปากของพี่สาวผมตรง ๆ
        “ แล้วถ้าวันนึงมึงไม่รักพี่สาวกูแล้วล่ะ”
        “ ไม่มีทางว่ะ  มึงก็รู้ว่ากูเป็นคนยังไง  กูจะไม่เลิกรักพี่มึง  กูสัญญา”
        เวย์จะรู้หรือเปล่า  ว่าคำสัญญาที่มันพูดไม่ใช่สิ่งที่ผมอยากได้ยิน  ไม่ใช่ คำสัญญาที่ให้กับผม  แต่เป็นโซ่เหล็กที่ล่ามหัวใจมันเอง  แล้ววันหนึ่งที่ พี่สาวผมบอกเลิกมัน  โซ่ที่ล่ามหัวใจนี้คงกระชากดวงใจให้หลุดออกมาทั้งดวง

หนุ่มบ้านนา

แต่ผิดคาด...  หลังจากสอบปลายภาคเสร็จทั้งสองก็กลับมาอยู่ด้วยกัน อีก  เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น  ผมโล่งใจที่คำพูดในวันนั้นพี่สาวผมคงพูด เพราะเหนื่อย  และเครียดกับการอ่านหนังสือสอบจริง ๆ กลางปิดเทอมที่ร้อนเหลือหลาย  พี่สาวผมมีนัดกับเวย์ไปดูหนัง  รีบเสียจนลืม ปิดประตู  ผมเดินมาปิดประตูให้แต่ด้วยความรู้สึกอยากเห็นห้องของพี่สาว  ที่ ไม่ได้เข้ามานานแล้ว  จึงเสียมารยาทเปิดเข้าไป
        สิ่งที่ดึงดูดสายตาอย่างแรกและอย่างเดียวของห้องนั้น  คือรูปถ่ายที่ติดทั่ว ห้อง  ทั้งผนัง  โต๊ะ  กระจก  หรืออะไรก็ตามที่รูปสามารถติดได้  ความแปลก ประหลาดนี้ดึงผมให้เข้าไปดู  ด้วยเท้าคู่ที่เพิ่งเดินไปทั่วบ้านและกำลังจะ ทั่วห้องนี้  เป็นรูปของผู้หญิงคนหนึ่งถ่ายคู่กับพี่สาวของผม
        ทีแรกผมคิดว่าคงเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก  ผู้หญิงในรูปหล่อกว่าผมเสียอีกให้ ตายเถอะ  แต่ด้วยสังเกตดี ๆ ก็ยังเป็นผู้หญิงมีสรีระของผู้หญิง  ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าพี่สาวผมมีเพื่อน ที่สนิทขนาดนี้  ไม่ใช่พี่จุ๊บแจง  พี่โม  พี่พริ้ง  พี่หวาน  หรือพี่อีก หลายคนที่เคยมาทำงานที่บ้าน  และที่สำคัญพี่ที่เอ่ยชื่อมานี้ไม่มีรูปแม้แต่ คนเดียว
        ความสงสัยของผมรบกวนจิตใจมากขึ้น  จนกระทั่งมันคลายออกไปดั่งฝูงนกที่โบยบินออกจากกรง
        เมื่อได้เห็นรูปผู้หญิงคนนั้นกับพี่สาวของผมจูบกัน

        ค่ำนั้นหลังจากพี่สาวผมกลับมาพร้อมเสื้อผ้านิดหน่อย  กับรอยยิ้มสดชื่น  ตามด้วยเวย์เดินเอาขนมมาให้ผม
        “ น้องฝนจ๋า  พี่เขยซื้อขนมมาให้จ้า” เวย์แซวผมแต่ดูเหมือนคนที่หน้าแดงจะเป็นพี่สาวผม  พี่สาวเดินมาตบไหล่เวย์ แรง ๆ เสียงดังก่อนขึ้นห้อง  เวย์คุยอะไรกับผมอยู่นานจนกระทั่ง
        “ กูมีเรื่องจะบอกมึง  มึงจะโกรธหรือเปล่า” มันถามผม
        “ เรื่องไรวะ  มึงมีกิ๊กเหรอ?”
        “ ไม่ใช่เว้ย  มึงไม่โกรธกูนะเว้ยถ้ากูจะบอกว่า  วันนี้กูได้จูบพี่มึง แล้ว”  เวย์เตรียมตัวโดนผมว่าเต็มที่  แต่แปลกใจที่ผมพูดเบา ๆ เหมือนพูดกับตัวเองแม้จะมองหน้ามันอยู่ก็ตามว่า  ก็ดีแล้ว
        “ มึงแปลกไปว่ะ  ไหนเคยบอกว่าต้องให้เกียรติพี่สาวมึง  กูนึกว่ามึงจะโกรธซะอีก”
        เราคุยกันอีกซักพักก่อนที่เวย์จะกลับบ้าน  ผมนั่งประมวลเหตุการณ์ที่แสน สับสนในหัว  ถ้ารูปที่ผมเห็นเป็นรูปของเวย์  แทนที่จะเป็นผู้หญิงคนนั้นที่ ผมไม่รู้จัก  คงจะดีกว่า  หรือไม่ดีกว่า  ผมเริ่มรู้สึกปวดหัวกับคำถามที่หา คำตอบไม่ได้ว่าผมทุกข์ใจเพราะอะไร  เพราะพี่ผมจูบกับผู้หญิง  เพราะผู้หญิง คนนั้นที่ผมไม่รู้จัก  เพราะผมรู้จักพี่สาวไม่ดีพอ  เพราะเวย์กำลังถูกปิด บัง  แต่แน่นอนว่ามีคำตอบอย่างหนึ่งที่ผมรู้แล้วชัดเจน
        รู้ว่า  คำว่าไม่ใช่สำหรับพี่นั้น  มีความหมายแท้จริงว่ายังไง
        ก่อนเปลือกตาจะปิดบนโซฟา  พี่สาวก็เดินเข้ามา
        “ ฝนเข้าไปในห้องพี่เหรอ?”
        ผมสะดุ้งตื่นทันที  พี่สาวบอกว่าเห็นรอยดินเปื้อนในห้อง  ผมไม่คิดจะแก้ตัวเลยบอกไปตามตรง
        “ ผมอยากถามพี่มากกว่า  ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร”
        “ เรื่องมันซับซ้อนน่ะ  เด็กแบบเราไม่รู้เรื่องด้วยหรอก”
        “ รักกันเหรอ?”
        ผมถามสั้น ๆ แต่คำตอบคงยาวกว่าจะอธิบายในเวลาไม่นาน  พี่สาวคงเดาได้ว่าผมจะถามเรื่องเวย์จึงชิงพูดก่อน
        “ พี่รักเวย์นะ”  พี่เว้นระยะ “ แต่ผู้หญิงคนนั้นพี่ก็รัก  ถ้าเวย์คือคนรักผู้ชาย  เธอคนนั้นก็คือคนรักผู้หญิง”
        “ แล้วพี่หลอกเวย์ทำไม  ให้ความหวังเวย์ทำไม  ดูจากในห้องผมก็รู้แล้วว่าพี่รักใคร”
        “ ฝนยังเด็กเกินไป  ฝนอาจจะรู้จักชาย หญิง เกย์ กะเทย ตุ๊ด ทอม ดี้  แต่ฝนไม่รู้จักความคิดพี่ดีพอ  ฝนไม่เข้าใจความคิดของพี่ดีพอ”
        ผมไม่ได้ตอบโต้ไป  หรือความหมายคือไม่รู้จะพูดอะไร  พูดแล้วได้อะไร  ข้าง นอกฝนกระหน่ำตกลงมาทั้งที่ไม่ใช่ฤดู  มองไปหน้าต่างบานหนึ่งยังไม่ปิด  พื้น ห้องเริ่มเปียก  ในเวลาที่ไม่มีใครเอ่ยสิ่งใดอีก  ผมอยากรู้ว่าฝนที่ทิ้งตัว ลงกระแทกพื้นโลกข้างนอก  กับฝนที่ตก กระแทกหัวใจเราข้างในนี้  อะไรหนักหนากว่ากัน
        “ แต่ยังไงพี่ก็รักเวย์  อยากให้เวย์กับฝนรู้ว่า  พี่รักเวย์มากกว่าชีวิตพี่ด้วยซ้ำ”

พี่สาวผมกลับขึ้นห้องไปเงียบ ๆ หรือผมไม่ได้ยินเสียงอะไรแล้วก็ไม่แน่ใจ  ผมเดินไปที่หน้าต่างและ ปีนออก  เวย์เปียกทั้งตัวและกำลังหนาวสั่นนั่งกอดเข่ากับพื้น  ผมไม่รู้ว่า มันกำลังร้องไห้หรือเปล่า  เพราะบางครั้งน้ำตาฟ้ากับน้ำตาคนก็แยกกันไม่ ออก  ผมลงไปนั่งข้าง ๆ เวย์  คำปลอบโยนไม่ใช่สิ่งที่ใครต่อใครต้องการเสมอไปเวลาทุกข์  ผมคิดว่านะ
        ผมได้ยินเสียงเวย์กำลังร้องไห้  ผมผิดหรือเปล่าที่เลือกให้เวย์ได้เจ็บปวด แต่เนิ่น ๆ จะได้เริ่มต้นใหม่เร็ว ๆ กับใครที่เหมาะสมกว่าพี่สาวของผม  ผมรู้ได้ด้วยตัวเองในวินาทีนั้นว่า  ไม่ สำคัญหรอกว่าจะรู้เร็ว  รู้ช้า  ทุกข์เร็ว  ทุกข์ช้า
        เพราะเมื่อใดที่ความทุกข์นั้นได้ผ่าหัวใจเราออกเป็น 2 ซีกหรือมากกว่า  เวลาไม่ใช่ตัวกำหนดความทุกข์  ส่วนจะหายทุกข์เร็วหรือช้าก็ ไม่สำคัญ  เพราะมันทุกข์จนหัวใจแหลกสลายเท่ากัน  หัวใจไม่มีเหลือเหมือนกัน
        ผมกำลังร้องไห้ว่ะ

หนุ่มบ้านนา

ตอนที่  2  ผมอยากนั่งริมน้ำดูคลื่นกระทบฝั่ง
“ มึงไม่ต้องห่วงกูหรอก  กูยังไหว”
        เวย์บอกผมก่อนจะขี่มอไซด์กลับบ้าน  แต่ผมที่อดเป็นห่วงไม่ได้บอกให้มันรอ  ก่อนเก็บเสื้อผ้าไปค้างด้วย
        คืนนั้นเราสองคนเงียบ  รายการทีวีสัมภาษณ์ดาราแย่งสามีชาวบ้านคืนนี้คง เรตติ้งดีแต่ไม่ใช่สำหรับพวกเรา  ผมเลือกเปลี่ยนช่องไปสารคดีฮิปโปโปเตมัส ผสมพันธุ์  ก่อนจะปิดทีวีเพราะน่าสนใจสิ้นดี  เวย์นอนอยู่บนเตียงหันหลังให้ ผม  ไม่ต้องเสียเวลาคิดก็รู้ว่ามันยังไม่หลับ
        ผมรู้สึกตัวว่า  เป็นคนทำให้เวย์ต้องเจอกับคืนที่แสนทรมาน
        “ กูขอโทษว่ะ” ผมพูดได้เพียงเท่านี้
        “ เรื่องอะไรวะ” เวย์ยังไม่หลับจริง ๆ
        “ ก็ที่พี่กูพูดไง  ทำให้มึงรู้ความจริง”
        “ กูต้องขอบใจมึงต่างหาก  พี่มึงพูดว่ารักกูมากกว่าชีวิตตัวเองซะอีก”
        ผมเปิดทีวีอีกครั้ง  เข้าใจว่าเราไม่ได้เข้าใจกันไปคนละทางหรอก  แต่เลือก มุมมองที่จะเข้าใจต่างหาก  ลูกฮิปโปโปน่ารักน่าชังกำลังเดินตามหลัง แม่  ชั่วขณะหนึ่งผมอยากให้ไม่ผมเองก็เวย์กลายเป็นลูกฮิปโปตัวนั้น  แม้เวลา สั้น ๆ ก็ยังดี  เราจะได้ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้  ลืมมันไปซะ

        วันรุ่งขึ้นทุกอย่างกลายเป็นปกติ  เวย์ทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแม้แต่ น้อยและชวนพี่สาวผมไปเดินเล่นที่ไหนสักแห่ง  ผมมองตามหลังทั้งสองออกไปโดย ไม่เข้าใจว่า  ผู้ชายที่ได้ยินเต็มสองหู  ว่าตัวเองเป็นคนรักผู้ชายของ ผู้หญิงที่กำลังคบผู้หญิงไปด้วย  จะทำใจจูงมือที่ 50 เปอร์เซ็นต์หรือมากกว่าแบ่งให้กับคนอื่นได้อย่างไร
        ระหว่างรดน้ำต้นไม้กลางแดดตอนเที่ยงผมได้ยินเสียงกดออด  หรือพ่อกับแม่ที่ทำ งานอยู่ต่างจังหวัดจะกลับมากะทันหัน  เมื่อผมมองผ่านรั้วจึงได้เห็นชายคน หนึ่งหล่อน่าดู  ไม่ใช่สิ  ผู้ชายที่ไหนจะมีหน้าอกนูนแบบนี้  ผมละสายตาจาก หน้าอกนั้นแล้วมองไปที่หน้า  ภาพนั้นแวบมาในหัวผม  ภาพที่ผู้หญิงสองคนจูบ กัน
        เธอคนนี้นี่เอง
        สิบนาทีต่อมาเธอนั่งอยู่ในห้องรับแขก  ความอึดอัดทำให้ผมไม่รู้จะทำอย่างไร นอกจากเอาน้ำผลไม้กระป๋องมาให้  เมื่อกลับจากรดน้ำต้นไม้เธอยังนั่งนิ่งและ ไม่ได้แตะมันเลย  ผมไม่คิดหรอกว่าเธอเปิดน้ำผลไม้กระป๋องไม่เป็น
        “ พี่ผมยังไม่กลับมาง่าย ๆ หรอกครับ  อาจจะซักเย็น ๆ เพราะว่า” ผมหยุดไปเพื่อสรรหาคำพูดที่ฟังดูเหมาะสมกว่าพี่ผมไปกับผู้ชายที่เป็นแฟนเธอ เหมือนกับคุณ
        “ ไปกับแฟนเหรอ” เธอกล้าพูดตรงกว่าที่คิด  แสดงว่ารู้อยู่แล้วว่าอะไรเป็นอะไร  ผมตัดสินใจ นั่งโซฟาเว้นระยะห่างระดับหนึ่ง  อยากจะพูดกับเธอให้รู้เรื่อง
        “ คุณรักกับพี่ผมได้ยังไง”

หนุ่มบ้านนา

“ เด็กแบบเธอไม่รู้เรื่องหรอก”  เธอพูดแบบไม่ใส่ใจนักแต่ยังมองหน้าผม  พอจะรู้แล้วว่าพี่ผมไปได้คำพูดเย็นชามาจากไหน
        “ ผมแค่อยากเคลียร์ให้เรียบร้อย  เพราะแฟนอีกคนของพี่คือเพื่อนสนิทผม  ผมไม่ ว่าหรอกถ้าพี่จะชอบผู้หญิงด้วยกัน  แต่ทำไมต้องหลอกเพื่อนผม  ผมรับไม่ได้”
        เธอหลับตาเอนตัวลงกับโซฟา  ผมไม่เข้าใจว่าเธอสนใจคำพูดผมแค่ระดับเด็กงอแงขอ ลูกอมหรือเปล่า  จนเมื่อเธอถอนหายใจผมเดาเอาว่าเธอคงกำลังคิดหนักกับเรื่อง ที่จะพูด
        “ พี่ชื่อแตงอ่อนนะ  เรียกว่าพี่คงไม่เป็นไรใช่ไหม  ฝน”  เธอรู้จักชื่อผม  “ ขอโทษที่ไม่เคยมาทำความรู้จักเลย  เพราะฝ้ายไม่อยากให้พี่บอกเรื่องความ สัมพันธ์ของเรากับใคร”

        “ ความสัมพันธ์ของเราเป็นยังไงกันแน่” เวย์ถามฝ้าย  หญิงสาวที่แก่กว่าเพียงปีเดียว  ทั้งสองนั่งอยู่ริมสระน้ำที่ ระลอกคลื่นอ่อนไหว  กระทบฝั่งและเลือนจากความทรงจำของผู้คน
        “ เวย์หมายความว่ายังไง  เวย์ยังโกรธที่พี่ห่างเวย์ช่วงสอบเหรอ  พี่ขอโทษนะที่ทำให้เวย์ไม่สบายใจ”
        “ ไม่ใช่  ผมหมายถึงเมื่อคืนที่พี่พูดกับฝนว่าพี่มีคนรักผู้หญิงอีกคน  พี่เห็นผมเป็นอะไร”
        ฝ้ายมองไปในดวงตาที่แกร่งกร้าวนั้น  เธอไม่ได้เห็นเพียงดวงตาของเด็กหนุ่ม ที่กำลังเอาเรื่อง  หากแต่เห็นคลื่นสมุทรแสนแปรปรวนกำลังอาละวาดอยู่ภาย ใน  ฝ้ายจะถามว่าเวย์รู้ได้อย่างไร  แต่เมื่อนึกได้ว่าไม่มีประโยชน์ที่จะ ถาม  เธอจึงเข้าเรื่องดีกว่า
        “ พี่รักเวย์นะ  พี่ไม่เคยเห็นเวย์เป็นของเล่นหรืออะไรทั้งนั้น  หรือที่ผ่านมาเวย์ไม่เชื่อใจพี่เลย  เวย์ไม่รักพี่เลย”
        เวย์มองตาฝ้าย  เธอพูดคำว่ารักออกมาเต็มปากทั้งที่มันไม่ได้มีให้ใครคนเดียว  เขาจะเชื่อมันได้หรือ
        “ แต่ผมไม่เข้าใจที่พี่ทำ  คนรักผู้ชายผู้หญิงบ้าบออะไรของพี่  พี่เลือกใคร ซักคนจะได้ไหม  จะผมหรือคน ๆ นั้น  ไม่งั้นเราก็เลิกกัน”
        ไม่ทันตั้งตัวฝ้ายเข้าสวมกอดเวย์  เวย์หน้าแดงตัวแข็งทำอะไรไม่ถูก  เสียง หวานจากหญิงที่มีประสบการณ์รักมากกว่าทะลวงเข้ากลางใจ  ก่อนจะแทรกซึมไปทั้ง ดวง
        “ พี่เลือกเวย์  พี่รักเวย์คนเดียวตกลงไหม”
        “ พี่กับฝ้ายรักกันมาตั้งแต่ ม.ต้นแล้ว” พี่แตงอ่อนเล่า  “ เรารู้ใจกัน  เข้าใจกัน  มากกว่าที่ผู้ชายจะเข้าใจผู้หญิงได้  คงเพราะเรา เป็นผู้หญิงด้วยกัน” เธอไม่มองหน้าผมอีก  เพียงแต่มองหน้าจอดำมีดของทีวี  ราวกับในนั้นมีอีกตัว ตนของเธอ
        “ แต่ทั้ง ๆ อย่างนั้น  ฝ้ายก็เลือกจะปกปิดเรื่องที่เราเป็นแฟนกันเอาไว้  แม้แต่เพื่อนที่โรงเรียนก็ไม่รู้  จนกระทั่งตอนนี้”
        “ พี่เล่ารวบรัดไปหรือเปล่าครับ” ผมเรียกเธอว่าพี่  อย่างน้อยเธอก็เป็นพี่สะใภ้ผม  ถ้าผมไม่ลำดับญาติผิดนะ “ เหมือนกับพี่ไม่อยากให้ผมรู้มากเท่าไหร่”
        “ พี่ไม่คิดว่าฝนอยากรู้มันลึก ๆ หรอกนะ  ที่พี่มาวันนี้เพราะจะมาจบเรื่องทุกอย่าง  อย่างน้อยถ้าได้คุยกัน ฝ้ายคงจะเลือกใครสักคนซึ่งพี่คิดว่าเป็นเพื่อนของฝน”
        “ ไหนว่าพวกพี่รักกันตั้งแต่ ม.ต้น  แล้วทำไมถึง”
        “ ทำไมถึงเลิกกันง่าย ๆ นะเหรอ  เพราะรักของเรามันมาถึงทางตันแล้ว  ไปต่อไม่ได้แล้ว” พี่แตงอ่อนหลับตาพิงโซฟาอีกครั้ง  ผมไม่คิดจะคาดคั้นอะไรเธอเพราะเธอบอก ชัดเจนอยู่แล้วว่าจะมาสะสางเรื่องนี้  ผมรอฟังว่าเธอจะพูดอะไรต่อหรือ ไม่  หรือว่าเธอหลับไปแล้ว  จนเห็นริมฝีปากของเธอขยับ  กับน้ำตาหยดเล็ก ๆ ที่ผ่านแก้ม  และสายตาของผม
        “ รักของเรามันไปต่อไม่ได้  ตั้งแต่ที่ฝ้ายเจอกับเด็กคนนั้น”

        แดดอ่อนลงพร้อม ๆ กับที่เวย์ถูกกล่อมให้เชื่อง  อ้อมกอดพี่ฝ้ายคือพิษหรืออย่างไร  ทั้งหนาว เย็น  เด็ดขาด  แทรกซึมเส้นประสาททุกเส้นให้ขาดจากการทำงาน  เขาทำได้แค่ นั่งนิ่งให้เวลาผ่านไป  คำรักนั้นคงยิ่งใหญ่เกินประสบการณ์ 16 ปีของเขาจะตั้งรับ  เมื่อมันกดให้เขาจมอยู่แทบเท้าของมัน
        “ พี่ไม่ปฏิเสธว่าพี่เคยรักผู้หญิงจริง  แต่มันเปลี่ยนไปเมื่อเจอเวย์”
        พี่ฝ้ายเลื่อนมือลูบหลังเวย์ก่อนจะกดแนบเข้า
        “ ผู้หญิงกับผู้ชายต้องคู่กัน  พี่เข้าใจคำนี้ชัดเจนตอนที่เวย์ขอพี่เป็น แฟน  อ้อมกอดแฟนเก่าพี่ทำให้พี่รู้สึกหายเหงา  แต่อ้อมกอดเวย์เติมเต็ม ทุกอย่างที่ชีวิตพี่ขาดไป”
        “ งั้นพี่ต้องเลิกกับผู้หญิงคนนั้นให้เด็ดขาด  ห้ามไปยุ่งอีก”
        “ พี่จะรักเวย์คนเดียว  พี่สัญญา”

        “ ฝ้ายจะรักแตงอ่อนคนเดียว  ฝ้ายสัญญา”  ผมปล่อยให้พี่แตงอ่อนพูดต่อไป  ไม่ รู้ว่าเธอกำลังพูดให้ผมฟังหรือพูดกับตัวเอง  หรือตั้งใจพูดผ่านสายลมให้มัน ไปเข้าหูพี่ฝ้าย  ที่ตอนนี้คงกำลังอยู่กับเวย์
        “ พี่ไม่เข้าใจฝ้ายเลยว่ากำลังเล่นอะไรอยู่  จู่ ๆ ก็มาบอกว่าจะมีแฟนอีกคน”
        “ อะไรนะครับ” ผมไม่เข้าใจว่าฟังผิดหรือไม่
        “ ฝนฟังไม่ผิดหรอก  ตอนแรกพี่ก็คิดว่าพี่ฟังผิด  ฝ้ายบอกว่าชีวิตฝ้ายมีพี่ เป็นความรักแบบผู้หญิง  ส่วนเด็กคนนั้นชื่อเดย์หรือเวย์อะไรนั่นเป็นความรัก แบบผู้ชาย”
        “ ผมไม่เห็นเข้าใจเลย”
        “ พี่ก็ไม่เข้าใจ  ฝ้ายบอกว่ารักทั้งพี่  ทั้งเด็กคนนั้น  แล้วก็ขาดใครไปไม่ ได้  แล้วเราจะอยู่ด้วยกันแบบนี้ไปเรื่อย ๆ แรก ๆ พี่ยอมทนเพราะคิดว่าฝ้ายคงลองทำอะไรสนุก ๆ เล่น ๆ แล้วจะเลิก  แต่ตอนนี้พี่ทนมันไม่ไหวแล้ว  พี่ทนไม่ได้ที่ฝ้ายอยู่ในอ้อมกอด ของผู้ชายทั้งที่บอกว่ารักพี่”
        พี่แตงอ่อนเอามือปิดหน้า  คงจะร้องไห้แต่ห้ามตัวเองไว้ทัน  เมื่อเธอคงจะไม่ พูดอะไรอีกแล้วจริง ๆ ผมจึงตัดสินใจปล่อยให้เธออยู่คนเดียว  แต่ผมกลับไม่เห็นด้วยที่เธอคิด นัก  ในห้องพี่ฝ้ายที่เห็นเมื่อวานบ่งบอกชัดเจนว่าใครที่อยู่ในใจ

หนุ่มบ้านนา

หลายชั่วโมงต่อมาที่ผมงัวเงียลุกขึ้น  ตอนนี้เป็นเวลาเกือบ 5 โมงเย็นแล้ว  ได้ยินเสียงเปิดประตู  พี่ฝ้ายกับเวย์เดินเข้ามาในบ้านพร้อม ของกิน 4 ถุงเต็มสองมือ  นี่พวกเขาเตรียมจัดงานฉลองวันเสาร์แห่งชาติโดยไม่บอกผมหรือ เปล่า  ทีแรกผมนึกถึงพี่แตงอ่อน  เมื่อไปที่ห้องรับแขกเธอก็ไม่อยู่ แล้ว  ทิ้งไว้แต่เพียงซองจดหมายสีขาว  ผมรีบเก็บทันที
        เวย์หน้าบานมาเชียว  ส่วนพี่ฝ้ายก็ดูปกติดี  ในครัวที่ผมกับเวย์อยู่ด้วยกัน 2 คน  เวย์ก็พูดขึ้น
        “ ไอ้ฝน  กูเคลียร์กับพี่มึงเรียบร้อยแล้วเว้ย  พี่เค้าจะเลิกกับผู้หญิงคน นั้น  ขอบใจมึงจริง ๆ ว่ะที่ทำให้กูกับพี่มึงไม่มีอะไรติดค้างในใจอีก”
        ผมคุยกับเวย์อีกนิดหน่อย  นี่หมายความว่าทั้งสองแก้ปัญหากันได้เรียบร้อย แล้ว  งั้นเมื่อคืนที่เวย์แกล้งไม่เดือดร้อนอะไรคงเพราะไม่อยากให้ผมไม่สบาย ใจไปด้วย  ถ้าอย่างงั้นแล้วพี่แตงอ่อนล่ะรู้เรื่องหรือยัง
        บนโต๊ะกินข้าว  อาหารที่มีมากมายเกินความจำเป็น(รวมถึงที่ยังไม่ได้แกะ อีกกว่าครึ่ง)  ทำให้ผมรู้ว่าการเคลียร์กันคงได้ผลจริง ๆ ทั้งสองถึงได้กล้าซื้ออาหารมาฉลองมากขนาดนี้  แม้ผมจะอยากพูดใจจะขาดว่าเป็น เงินพ่อแม่ที่เรายังหาใช้เองไม่ได้ก็ตาม  แต่ไม่อยากขัดความสุขที่กำลัง เบียดเสียดอยู่ในบ้านจนไร้ทางออก
        ในเมื่อทุกฝ่ายเข้าใจกันแล้ว  ผมเลยกล้าถามพี่ฝ้าย
        “ พี่แตงอ่อนรู้เรื่องหรือยัง”  ผมถามพี่สาวที่ตอนนี้คงอิ่มแล้ว  ส่วนเวย์ชะงักเล็กน้อยแต่ยังกินข้าวต่อ
        “ ยัง  พี่ยังไม่ได้บอก  ทำไมแตงอ่อนมาที่นี่เหรอ?”
        “ ก็มาประมาณเที่ยง  แต่กลับไปตอนไหนก็ไม่รู้”
        คืนนี้เวย์ค้างที่ห้องผม  ระหว่างที่เวย์กำลังอาบน้ำผมก็ไปเคาะประตูห้องของพี่
        “ พี่แตงอ่อนฝากจดหมายไว้ให้” พี่สาวผมรับมันไว้  สีหน้าไม่ยินดียินร้าย  มองผ่านไปในห้องด้านหลังรูปของ พี่แตงอ่อนถูกเก็บออกหมดแล้ว  เหลือแต่ผนังโล่ง ๆ กับรอยเทปกาวที่แปะอยู่
        คืนนั้นหลังจากเล่นเกมเสร็จแล้ว  ผมยังนอนไม่หลับ  เวย์ที่นอนอีกด้านของ เตียงหลับสนิทราวกับเรื่องราวเมื่อวานเป็นฝันร้ายที่ถูกไล่ตะเพิดไปไกลสุด ขอบโลกและจะไม่กลับมาอีก  ส่วนผมยังคิดถึงเรื่องของพี่แตงอ่อน  แม้จะจำคำ พูดได้ไม่ทั้งหมด  แต่ยังจำความรู้สึกนั้นและคิดว่าเข้าใจมันได้  ผมไม่รู้ ว่าเข้าใจความรู้สึกของพี่แตงอ่อนได้ยังไง  ในเมื่อพี่สาวตัวเองแท้ ๆ ยังไม่รู้ว่าเป็นเลสเบี้ยนหรือไบ  จนกระทั่งเมื่อวาน
        ในที่สุดผมก็หลับ  ผมไม่ได้รู้ตัวหรอกว่าหลับแต่ผมฝัน  ฝันว่านั่งอยู่ริม สระน้ำที่มีคลื่นน้อยซัดเข้าฝั่งและสะท้อนออก  ผมมองดูแต่ละระลอกนั้นด้วย ความสงบใจ  แสงแดดอุ่นแม้ไม่ใช่ความจริงแต่ทำให้ผมสบายตัว  จนกระทั่งเหนือ หัวนั้นมีใบไม้ใบหนึ่งร่วงลงมาบนผิวน้ำ  เกิดเป็นคลื่นวงกลมแผ่ไปรอบ ทิศ  ก่อนที่ใบไม้จะค่อย ๆ จมลงไปในเนื้อน้ำที่ไม่อาจรู้ได้ว่า  ในความลึกนั้นมีความอ้างว้างเพียงใด เก็บตัวอยู่
        ผมลืมตาตื่นขึ้นเวย์นอนคว่ำอยู่บนตัวผมมิน่าล่ะทำไมในฝันถึงอุ่นได้  ผมผลัก มันออกไปก่อนห่มผ้าห่มให้ตามด้วยห่มผ้าให้ตัวเองและหลับต่อ  หวังว่าจะฝัน และนั่งอยู่ริมน้ำดูคลื่นกระทบฝั่งเหมือนเดิม

        ห่างออกไปไม่กี่ก้าว  ประตูห้องหญิงสาวที่ไม่ได้ลงกลอนเปิดออกแม้ไม่มี ลม  ความมืดภายในที่ถูกแสงจันทร์สลัวเข้าแซมในบางพื้นที่เผยให้เห็นเก้าอี้ นอนราบกับพื้น  แต่เหนือขึ้นไปนั้น...
        มีร่างของสาววัยรุ่นในชุดนอนห้อยต่องแต่งจากเพดานด้วยเชือกเส้นใหญ่  
ร่างนั้นไม่ไหวติง

ภูตะวัน

ขอบคุนคราบ ดีมากมายคราบ

normai

ขอขอบคุณมากๆนะครับผม  55

varevara

ขอบคุณครับ

jellyfish

ขอบคุณมากคับ

kengee

ขอบคุณมากคราฟผม

Solitaire

ขอบคุณครับ

BETS

ขอบคุณมากครับ

dae

อยากอ่านต่อจัง

wiput

น่าสนใจครับผม

doll_lek

คุงคับที่นำมาฝากกัีน

labergini

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

grantnun

ขอบคุณมากคับ

chock

ขอบใจมากมายจ้าา

lovol

ขอบคุณครับ