◈ S A L Y E ◈ น า ย ต่ า ง พั น ธุ์ C o m p l e t e d - 11
◊ C h a p t e r 1 1 ◊ข้ อ ต ก ล ง
เมื่อคืนเขานอนคิดจนถี่ถ้วนดีแล้ว….
สุดท้ายเขาก็ทนไม่ไหวกับความอยากรู้จนจะบ้าของตัวเอง
“……….” แล้วตอนนี้เขาก็มายืนนิ่งอยู่หน้าคอนโดที่คุ้นตาอีกแล้ว…
เข้าไปดีมั้ยวะ? เอาไงดี
สเปเชียลขับรถมาจอดหน้าคอนโดของซีอีกครั้งในเช้าวันเสาร์…..เขาว่าเขาตัดสินใจมาดีแล้วนะแต่ทำไมพอมาถึงที่กลับรู้สึกไม่มั่นใจอีกแล้ววะ…
“อะ!”
สเปเชียลสะดุ้งด้วยความตกใจที่อยู่ๆ ซีก็โผล่มาจากด้านหลังเขารู้สึกว่ามีคนมายืนซ้อนอยู่ พอหันไปเจอก็ต้องอึกอัก ไม่คิดว่าจะเจอแบบไม่ทันตั้งตัวแบบนี้
“อ่ะ…คือว่ากู”
“ข้างบน” ซีพูดแล้วออกเดินไปโดยไม่รอสเปเชียลยืนงงไปนิด ก่อนจะเดินตามไป
เขารู้สึกว่าสมองเขาเริ่มประมวลผลคำพูดตัดจบของอีกฝ่ายได้เร็วขึ้นแล้ว..
“ว่ามา” ซีพูดขึ้นหลังจากนั่งลงที่โซฟามุมเดิม…ภาพเดิมๆ
“กู…อยากรู้เรื่องของมึง”
ซีนั่งจ้องสเปเชียลนิ่ง ไม่แสดงอาการอะไรออกมาราวกับคิดไว้อยู่แล้ว
“...................”
“กูจะทำตามข้อแลกเปลี่ยน”
“หึ” ซีกระตุกยิ้มนิดๆ
“คิดซะว่าให้อาหาร”
ซีเลิกคิ้วเล็กน้อย มองคนตรงหน้า
“กูจะพยายามแยกแยะ” สเปเชียลพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง“กูจะพยายามไม่ต่อยมึง”
“ไม่ได้บ่อยหรอก”
สเปเชียลเลิกคิ้วขึ้นข้างนึงก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาใกล้ๆ “งั้นกูถามมึงได้แล้วดิ”
ความตื่นเต้นที่ปิดไม่มิดฉายอยู่ในแววตาของสเปเชียลซารายด์คงเป็นอีกเรื่องนอกเหนือจากการต่อสู้ละมั้งที่ทำให้เขามีอาการแบบนี้ได้
“อืม”
สเปเชียลกลั้นยิ้มแทบไม่อยู่กับคำตอบรับของคนตรงหน้า
“เลือดมึงสีอะไร”
“สีแดง”
“มึงป่วยได้ปะ”
“ไม่เคย”
“แต่มึงแพ้เหล้า”
“แอลกอฮอล”
“มึงหูดีเหรอ”
“ค่อนข้าง”
“ได้ยินไปถึงไหนวะ”
“ชัดระดับรอบตัว 10-20 เมตร”
“แล้วสายตาอะ”
“ซูมใกล้ได้”
“อย่างอื่นอะ”
“...…กลิ่น”
“แล้ว…มึงมีความสามารถพิเศษปะ”
“มี”
สเปเชียลเบิกตากว้าง “อะไรวะ?”
“ข้าม”
สเปเชียลนิ่งไปนิดกับการบอกข้ามคำถามครั้งแรกของอีกฝ่าย…..
....อึดอัดเหมือนกันแหะ....
อยากถามต่อแต่ออกปากไปแล้วว่าจะไม่เซ้าซี้ซะด้วย.....ยากจังวะ
“เอ้อ! บันทึกบอกพวกมึงไม่มีเพศหญิงนี่จริงปะวะแล้วสืบพันธ์ได้ไงอะ”
ซีเหลือบมองสเปเชียลแวบนึงแววตานั้นมีความโกรธเคืองฉายอยู่ หากแต่ได้สบตาเพียงครู่เดียว เขาก็เบนหนีไป “ข้าม”
ความผิดปกติเมื่อครู่ทำให้เขารู้สึกขนลุกอย่างประหลาด….นี่เขาถามอะไรผิดรึป่าววะ?
“.....................”
“วันนี้แค่นี้” ซีว่าขึ้น
สเปเชียลรู้สึกคลางใจในท่าทีเมื่อครู่ของซีมาก…..จะถามต่อก็ไม่ได้สินะ…เขาอึดอัดชะมัด
“ไว้มึงลองสู้กับกูดูได้ปะ”
ซีเหลือบมองสเปเชียลอีกครั้งคิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างไม่รู้ตัว สู้เนี่ยนะ?
“กูอยากลองสู้กับมึง”
“…………อืม”
“มึงพูดละนะ” สเปเชียลขยับยิ้มนิดๆอย่างพอใจ“งั้นกู…กลับละนะ”
สเปเชียลขยับลุกขึ้นก่อนจะชะงักเพราะเสียงพูดของซี
“เดี๋ยว”
อึก…
เขาเผลอกลืนน้ำลาย
หึ
อีกฝ่ายส่งเสียงหึในคอ…..แม่งได้ยินเสียงเขากลืนน้ำลายแน่ๆ
“วันนี้ทั้งวัน”
“………….”
ซีพูดขึ้นพลางขยับตัวเข้ามาหากางแขนยันพนักโซฟาคร่อมตัวสเปเชียลไว้
จะบอกวันนี้ทั้งวันยังไม่ได้ยาสินะ
อะ..อึก…
ถึงจะเตรียมใจมาบ้างแล้วแต่พอเอาเข้าจริงก็ยังรู้สึกแย่ไม่น้อยเขาตัวเกร็งแข็งทันทีเมื่อซีนาบปากเข้ากับปากของเขาอย่างไวความรุนแรงแบบนี้อีกแล้ว….สำหรับคนตรงหน้า มันไม่ใช่จูบ…..มันแค่เป็นสิ่งที่ต้องทำ เหมือนล่าเหยื่อ เหมือนหาอาหาร…..เขาเริ่มรู้สึกแล้วสิ ว่าคนตรงหน้านี้ไม่ใช่คน
ทั้งที่มีหูตาจมูกใบหน้าเหมือนกันลิ้นที่กำลังกวาดไปทั่วโพลงปากของเขาก็เหมือนกันแต่สเปเชียลสัมผัสไม่ได้ถึงความอ่อนโยนและชีวิต.......อีกฝ่ายผ่อนแรงไม่เป็น
เมื่ออีกฝ่ายพอใจแล้วก็ผละออกไปเป็นอีกครั้งที่สเปเชียลต้องหอบโกยอากาศเข้าปอดหลังปากเป็นอิสระ….เขาหายใจไม่ทัน…. ไม่ทันซักทีความรุนแรงระดับนั้นทำให้เขาเผลอกลั้นหายใจ จนเหมือนลมหายใจจะสะดุดเอาดื้อๆ
สเปเชียลขมวดคิ้วเป็นปมตวัดสายตามองอีกฝ่ายอย่างโมโห
ทำเบากว่านี้ก็คงไม่มีอะไรเปลี่ยนไปมั้ง…..มันก็ได้ผลลัพธ์เหมือนกันนั่นแหละ!
“ไอ้เปช่วงนี้เลิกเรียนมึงไปไหนวะ” เพียวเอ่ยขึ้นมาเมื่อเห็นสเปเชียลกวาดสมุดเลคเชอร์กับเครื่องเขียนลงกระเป๋า
ก็ตั้งแต่วันจันทร์มาก็เห็นเจ้าเพื่อนตัวดีหายแวบทันทีเมื่อพ้นเวลาเรียนไปนี่ก็ 4 วันเข้าไปแล้วที่หายไปแบบนี้
สเปเชียลชะงักไปนิด “เออเรื่องของกูน่า”
ขอบฟ้านั่งจ้องท่าทีของสเปเชียลนิ่ง “อย่าให้กูรู้นะไอ้สเป”
ข้าวปั้นอมยิ้มนิดหน่อยตายังจับจ้องไปที่เกมในมือ “กูว่ากูรู้นะ”
คราวนี้เพื่อนทุกคนหันขวับไปทางข้าวปั้นทันทีรวมไปถึงเจ้าของเรื่องด้วย
“เพื่อนกูที่อยู่วิดวะวันก่อนบอกเห็นมึงออกมาจากคอนโดมันตอนค่ำๆ”
เพียวเลิกคิ้วสูงหลังจากสิ้นคำข้าวปั้น “มึงไปคอนโดเพื่อนไอ้ปั้นทำไมวะ”
ข้าวปั้นละสายตาจากเกมมามองหน้าสเปเชียล “แต่ที่กูรู้ๆ คือ ไอ้ซีก็อยู่คอนโดนั้นนะ”
“หะ??!”
คราวนี้เพื่อนๆ ทั้งหลายหลุดร้องเสียงหลงทันทีที่ได้ยิน
“นี่มึงไปหาไอ้ซีใช่มั้ยไอ้สเป”
“มึงไปมีเรื่องอะไรกับมัน?”
“ยังไม่จบไม่สิ้นอีกกูเตือนมึงแล้วอย่าไปหาเรื่อง”
“นี่มึงฟังอยู่มั้ยเนี่ยไอ้เป!”
“โว้ย! กูไม่ได้ไปหาเรื่อง กูแค่ไปหามันเฉยๆ!”
“หะ?!”
ผิดคาด…..
ลมเบิกตาโต “มึงไปหามันทำไม…อย่าบอกนะว่า!”
“ตามตำราเหรอวะ กัดกันไปกัดกันมา ได้กันเลย”เพียวต่อคำของลมทันที
โป๊ก!
“โอ้ย ! ไอ้สเปแค่นี้ต้องตบหัวกูเลยเหรอ” เพียวว่าพลางยกมือลูบหัวป้อยๆ
“สัด ปากหมานะมึง เดี๋ยวกูก็แถมยันโครมอีกทีหรอกเพื่อนเว่ยเพื่อน”
“แล้วมึงไปเป็นเพื่อนกับมันตอนไหนล่ะ เห็นตอนแรกนี่เกลียดเข้าไส้”
“อะ…กะก็กูว่ามันก็นิสัยดีไง กูเลยแบบ….ก็แม่งเป็นเพื่อนก็ดีกว่าเป็นศัตรูปะวะ!”
สเปเชียลอึกอักตอบไปก่อนจะหาคำพูดที่นึกขึ้นได้มาเสริมคำพูดของตัวเองทันทีพวกเพื่อนหรี่ตามองอย่างไม่เชื่อเล็กน้อย เจ้าตัวจึงพูดตัดบท ขอตัวกลับทันที
ระหว่างเดินหนีออกมาเขาก็เจอซีเข้าจึงรีบวิ่งเข้าไป
“เฮ้ย!”
ซีหันมามองตามเสียงเรียก “ว่าไง”
“จะกลับคอนโดอ่อมึงอะ”
“อืม”
“กูไปด้วยดิ”
ซีเลิกคิ้วขึ้นข้างนึงมองคนตรงหน้าอย่างลังเล “ไปทำไม”
“อ้าว ก็ทำข้อตกลงกันแล้ว” สเปเชียลขมวดคิ้วนิดๆอย่างขัดใจ
ไม่ชิน…..เข้ามาคุยแล้วมาขอกลับคอนโดด้วยแบบนี้….เขาไม่ชิน
“จะไปก็ไป”
“กูไม่ได้เอารถมา ไปกะมึงละกันนะ” สเปเชียลว่า ซีถอนหายใจนิดๆ แล้วเดินนำไปที่รถของตัวเอง
“นี่ หิวว่ะ”
“……….”
ระหว่างขับรถ สเปเชียลที่นั่งนิ่งๆ ก็พูดบ่นออกมาซีเหลือบมองนิดๆ ก่อนจะหักพวงมาลัยเข้าห้างใกล้มหาลัย…..ห้างเดิม
สเปเชียลแอบยิ้มอย่างพอใจ….ตามใจก็เป็น หึหึ
“กินไรดีวะ” สเปเชียลพูดถามคนข้างๆขณะเดินดูร้านอาหาร
“เลือกเลย”
“มึงกินไรไม่ได้มั่งปะ แพ้ไรมั่งปะ นอกจากแอลอะ”สเปเชียลถามนัยน์ตาเป็นประกาย
ซีแอบกระตุกยิ้มนิดๆโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันได้สังเกตุหึสนใจเรื่องเขาขนาดนี้เลย?
“ตอบสิวะ”
“ไม่ นอกนั้นกินได้หมด”
“งั้น ฟูจิปะ อยากกินแซลมอน”
เมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้าสเปเชียลก็เดินยิ้มร่านำเข้าไปในร้านทันที
ซีมองตามอีกฝ่ายไปแล้วก็คิดตาม……นอกจากซารายด์แล้วยังมีแซลมอนสินะที่ทำให้เกิดอาการร่าเริงผิดไปจากปกติได้…..อืม นิสัยของเด็กเด็ก
“แซลมอนซาชิมิ 1 อะเปลี่ยนเป็นแบบแล่บางดีกว่าครับ เอ้ย เอามา 2 แบบเลยละกันแล้วก็ กุ้งเทมปุระ1 ข้าวปั้นหน้าปลาไหล1แซลมอนย่างไฟอ่อนด้วยอีก 1ครับ ไข่หวานย่าง 1แล้วก็ขอเป็นทาโกะยากิอีก 1 น้ำเป็นชาเขียวเย็นนะครับของผมเอาแค่นี้ครับ”
สเปเชียลร่ายยาวตามองเมนูมือขยับเปิดสลับหน้าหาเมนูที่ชอบก่อนจะจิ้มลงไปที่ภาพพนักงานสาวจิ้มตามคำสั่ง ตามองตามไปที่หนุ่มหล่อทั้ง 2 เมื่อสเปเชียลสั่งเสร็จเธอก็หันไปทางอีกฝ่ายยืนรอเมนู….
“มึงเอาไรเพิ่มอีกปะ”
ซีเปิดๆ มองเมนู แล้วก็วางลงที่โต๊ะพนักงานเห็นแบบนั้นก็ทำท่าจะเก็บเมนู แต่ก็ต้องชะงัก เพราะ….
“เพิ่มซาชิมิสเปเชียลเซท 1 แซลม่อนย่างซีอิ๊ว1 ยำปลาแซลม่อน 1 ข้าวหน้าปลาแซลม่อน 1ปลาแซลมอนราดซอสไข่ปลา 1 ท้องปลาแซลม่อนเสียบไม้ย่างเกลือ1 แคลิฟอเนียมากิ 1 เบค่อนพันหน่อไม้ฝรั่ง1 ยำปลาโอ 1 หนวดปลาหมึกยักษ์ 1สเต็กเนื้อ 1 สเต็กหมูดำ 1 แล้วก็ เต้าหู้ทอดหม้อดิน”
พนักงานสาวชะงักตาโต ก่อนจะจิ้มๆ ตามแทบไม่ทันเมื่อเขาร่ายจบ เหมือนจะเห็นเธอแอบปาดเหงื่อนิดๆ แล้วยิ้มตอบรับออเดอร์ก่อนจะเดินไป
“กินหมดเหรอ สั่งแบบนี้จะปิดร้านเขาเหรอวะ”
“ถามเหมือนไม่เคยเห็น”
สเปเชียลนิ่งไปนิด ไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะตอบ “แล้วกินเยอะแบบนี้ตลอดเลย?”
“ก็ปกติ”
“แถวบ้านเรียกไม่ปกติ”
“ปกติของซารายด์”
สเปเชียลชะงักกับคำพูดอีกฝ่าย
เออหวะ…..มันเป็นซารายด์
“ทำอย่างกับตัวเองกินน้อยนักล่ะ”
สเปเชียลเงยหันมามองหน้าอีกฝ่ายทันที
เมื่อกี้มันเหน็บเขาเหรอ?!
โหแหะ พึ่งเคยได้ยินมันเหน็บนะเนี่ย….
“เออ กูกินเยอะ กูชอบอาหารญี่ปุ่น” สเปเชียลไหวไหล่
“…………….”
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็นั่งเงียบรออาหารไป หากแต่คราวนี้ตัวสเปเชียลไม่ได้รู้สึกอึดอัดกับความเงียบแบบนี้แล้ว…เขาคงเริ่มปรับตัวได้
สเปเชียลมองคนตรงหน้ากินอาหารเข้าปากแบบต่อเนื่องปริมาณอาหารที่มาเสริฟมีมาเรื่อยๆ จนเต็มโต๊ะ ไม่นานอาหารก็เริ่มพร่องไปเกือบครึ่ง….นี่กูจะกินทันมันมั้ยเนี่ย?
เขาคิดๆดูแล้วก็ขำไม่เคยคิดว่าจะมานั่งกินข้าวในร้านอาหารญี่ปุ่นกับคนตรงหน้าที่ตอนแรกเกลียดจนอยากจะสาปส่งไปลงนรก ไอ้ท่าทีเย็นชาไม่ค่อยพูดทำตัวเหมือนไม่แคร์ใครดูไม่ยี่หระกับอะไรทั้งนั้นมันโคตรน่าหมั่นไส้!....แต่ตอนนี้ก็พอจะเข้าใจว่าคนคนนี้มันเป็นแบบนี้เองแล้วยิ่งรู้ว่ามันเป็นซารายด์ ยิ่งทำให้รู้สึกไม่ถือสากับท่าทีเหล่านั้นเท่าที่เคย
ถึงบางทีจะหมั่นไส้ท่าทีน่าหงุดหงิดของมันไม่น้อยก็เถอะ
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณก๊าบบบบบบบบบบบบ ขอบคุณครับ{:5_135:}{:5_119:} ขอบคุณครับ กระหนุงกระหนิงกันเชียว ขอบคุณครับ ขอบคุณมาก ขอยคุณครัย ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]