|
◊ C h a p t e r 1 1 ◊
ข้ อ ต ก ล ง
เมื่อคืนเขานอนคิดจนถี่ถ้วนดีแล้ว….
สุดท้ายเขาก็ทนไม่ไหวกับความอยากรู้จนจะบ้าของตัวเอง
“……….” แล้วตอนนี้เขาก็มายืนนิ่งอยู่หน้าคอนโดที่คุ้นตาอีกแล้ว…
เข้าไปดีมั้ยวะ? เอาไงดี
สเปเชียลขับรถมาจอดหน้าคอนโดของซีอีกครั้งในเช้าวันเสาร์…..เขาว่าเขาตัดสินใจมาดีแล้วนะแต่ทำไมพอมาถึงที่กลับรู้สึกไม่มั่นใจอีกแล้ววะ…
“อะ!”
สเปเชียลสะดุ้งด้วยความตกใจที่อยู่ๆ ซีก็โผล่มาจากด้านหลังเขารู้สึกว่ามีคนมายืนซ้อนอยู่ พอหันไปเจอก็ต้องอึกอัก ไม่คิดว่าจะเจอแบบไม่ทันตั้งตัวแบบนี้
“อ่ะ…คือว่ากู”
“ข้างบน” ซีพูดแล้วออกเดินไปโดยไม่รอสเปเชียลยืนงงไปนิด ก่อนจะเดินตามไป
เขารู้สึกว่าสมองเขาเริ่มประมวลผลคำพูดตัดจบของอีกฝ่ายได้เร็วขึ้นแล้ว..
“ว่ามา” ซีพูดขึ้นหลังจากนั่งลงที่โซฟามุมเดิม…ภาพเดิมๆ
“กู…อยากรู้เรื่องของมึง”
ซีนั่งจ้องสเปเชียลนิ่ง ไม่แสดงอาการอะไรออกมาราวกับคิดไว้อยู่แล้ว
“...................”
“กูจะทำตามข้อแลกเปลี่ยน”
“หึ” ซีกระตุกยิ้มนิดๆ
“คิดซะว่าให้อาหาร”
ซีเลิกคิ้วเล็กน้อย มองคนตรงหน้า
“กูจะพยายามแยกแยะ” สเปเชียลพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “กูจะพยายามไม่ต่อยมึง”
“ไม่ได้บ่อยหรอก”
สเปเชียลเลิกคิ้วขึ้นข้างนึงก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาใกล้ๆ “งั้นกูถามมึงได้แล้วดิ”
ความตื่นเต้นที่ปิดไม่มิดฉายอยู่ในแววตาของสเปเชียลซารายด์คงเป็นอีกเรื่องนอกเหนือจากการต่อสู้ละมั้ง ที่ทำให้เขามีอาการแบบนี้ได้
“อืม”
สเปเชียลกลั้นยิ้มแทบไม่อยู่กับคำตอบรับของคนตรงหน้า
“เลือดมึงสีอะไร”
“สีแดง”
“มึงป่วยได้ปะ”
“ไม่เคย”
“แต่มึงแพ้เหล้า”
“แอลกอฮอล”
“มึงหูดีเหรอ”
“ค่อนข้าง”
“ได้ยินไปถึงไหนวะ”
“ชัดระดับรอบตัว 10-20 เมตร”
“แล้วสายตาอะ”
“ซูมใกล้ได้”
“อย่างอื่นอะ”
“...…กลิ่น”
“แล้ว…มึงมีความสามารถพิเศษปะ”
“มี”
สเปเชียลเบิกตากว้าง “อะไรวะ?”
“ข้าม”
สเปเชียลนิ่งไปนิดกับการบอกข้ามคำถามครั้งแรกของอีกฝ่าย…..
....อึดอัดเหมือนกันแหะ....
อยากถามต่อแต่ออกปากไปแล้วว่าจะไม่เซ้าซี้ซะด้วย.....ยากจังวะ
“เอ้อ! บันทึกบอกพวกมึงไม่มีเพศหญิงนี่จริงปะวะแล้วสืบพันธ์ได้ไงอะ”
ซีเหลือบมองสเปเชียลแวบนึงแววตานั้นมีความโกรธเคืองฉายอยู่ หากแต่ได้สบตาเพียงครู่เดียว เขาก็เบน หนีไป “ข้าม”
ความผิดปกติเมื่อครู่ทำให้เขารู้สึกขนลุกอย่างประหลาด….นี่เขาถามอะไรผิดรึป่าววะ?
“.....................”
“วันนี้แค่นี้” ซีว่าขึ้น
สเปเชียลรู้สึกคลางใจในท่าทีเมื่อครู่ของซีมาก…..จะถามต่อก็ไม่ได้สินะ…เขาอึดอัดชะมัด
“ไว้มึงลองสู้กับกูดูได้ปะ”
ซีเหลือบมองสเปเชียลอีกครั้งคิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างไม่รู้ตัว สู้เนี่ยนะ?
“กูอยากลองสู้กับมึง”
“…………อืม”
“มึงพูดละนะ” สเปเชียลขยับยิ้มนิดๆอย่างพอใจ “งั้นกู…กลับละนะ”
สเปเชียลขยับลุกขึ้นก่อนจะชะงักเพราะเสียงพูดของซี
“เดี๋ยว”
อึก…
เขาเผลอกลืนน้ำลาย
หึ
อีกฝ่ายส่งเสียงหึในคอ…..แม่งได้ยินเสียงเขากลืนน้ำลายแน่ๆ
“วันนี้ทั้งวัน”
“………….”
ซีพูดขึ้นพลางขยับตัวเข้ามาหากางแขนยันพนักโซฟาคร่อมตัวสเปเชียลไว้
จะบอกวันนี้ทั้งวันยังไม่ได้ยาสินะ
อะ..อึก…
ถึงจะเตรียมใจมาบ้างแล้วแต่พอเอาเข้าจริงก็ยังรู้สึกแย่ไม่น้อยเขาตัวเกร็งแข็งทันทีเมื่อซีนาบปากเข้ากับปากของเขาอย่างไวความรุนแรงแบบนี้อีกแล้ว….สำหรับคนตรงหน้า มันไม่ใช่จูบ…..มันแค่เป็นสิ่งที่ต้องทำ เหมือนล่าเหยื่อ เหมือนหาอาหาร…..เขาเริ่มรู้สึกแล้วสิ ว่าคนตรงหน้านี้ไม่ใช่คน
ทั้งที่มีหูตาจมูกใบหน้าเหมือนกันลิ้นที่กำลังกวาดไปทั่วโพลงปากของเขาก็เหมือนกันแต่สเปเชียลสัมผัสไม่ได้ถึงความอ่อนโยนและชีวิต.......อีกฝ่ายผ่อนแรงไม่เป็น
เมื่ออีกฝ่ายพอใจแล้วก็ผละออกไปเป็นอีกครั้งที่สเปเชียลต้องหอบโกยอากาศเข้าปอดหลังปากเป็นอิสระ….เขาหายใจไม่ทัน…. ไม่ทันซักทีความรุนแรงระดับนั้นทำให้เขาเผลอกลั้นหายใจ จนเหมือนลมหายใจจะสะดุดเอาดื้อๆ
สเปเชียลขมวดคิ้วเป็นปมตวัดสายตามองอีกฝ่ายอย่างโมโห
ทำเบากว่านี้ก็คงไม่มีอะไรเปลี่ยนไปมั้ง…..มันก็ได้ผลลัพธ์เหมือนกันนั่นแหละ!
“ไอ้เปช่วงนี้เลิกเรียนมึงไปไหนวะ” เพียวเอ่ยขึ้นมาเมื่อเห็นสเปเชียลกวาดสมุดเลคเชอร์กับเครื่องเขียนลงกระเป๋า
ก็ตั้งแต่วันจันทร์มาก็เห็นเจ้าเพื่อนตัวดีหายแวบทันทีเมื่อพ้นเวลาเรียนไปนี่ก็ 4 วันเข้าไปแล้วที่หายไปแบบนี้
สเปเชียลชะงักไปนิด “เออเรื่องของกูน่า”
ขอบฟ้านั่งจ้องท่าทีของสเปเชียลนิ่ง “อย่าให้กูรู้นะไอ้สเป”
ข้าวปั้นอมยิ้มนิดหน่อยตายังจับจ้องไปที่เกมในมือ “กูว่ากูรู้นะ”
คราวนี้เพื่อนทุกคนหันขวับไปทางข้าวปั้นทันทีรวมไปถึงเจ้าของเรื่องด้วย
“เพื่อนกูที่อยู่วิดวะวันก่อนบอกเห็นมึงออกมาจากคอนโดมันตอนค่ำๆ”
เพียวเลิกคิ้วสูงหลังจากสิ้นคำข้าวปั้น “มึงไปคอนโดเพื่อนไอ้ปั้นทำไมวะ”
ข้าวปั้นละสายตาจากเกมมามองหน้าสเปเชียล “แต่ที่กูรู้ๆ คือ ไอ้ซีก็อยู่คอนโดนั้นนะ”
“หะ??!”
คราวนี้เพื่อนๆ ทั้งหลายหลุดร้องเสียงหลงทันทีที่ได้ยิน
“นี่มึงไปหาไอ้ซีใช่มั้ยไอ้สเป”
“มึงไปมีเรื่องอะไรกับมัน?”
“ยังไม่จบไม่สิ้นอีกกูเตือนมึงแล้วอย่าไปหาเรื่อง”
“นี่มึงฟังอยู่มั้ยเนี่ยไอ้เป!”
“โว้ย! กูไม่ได้ไปหาเรื่อง กูแค่ไปหามันเฉยๆ!”
“หะ?!”
ผิดคาด…..
ลมเบิกตาโต “มึงไปหามันทำไม…อย่าบอกนะว่า!”
“ตามตำราเหรอวะ กัดกันไปกัดกันมา ได้กันเลย”เพียวต่อคำของลมทันที
โป๊ก!
“โอ้ย ! ไอ้สเปแค่นี้ต้องตบหัวกูเลยเหรอ” เพียวว่าพลางยกมือลูบหัวป้อยๆ
“สัด ปากหมานะมึง เดี๋ยวกูก็แถมยันโครมอีกทีหรอกเพื่อนเว่ยเพื่อน”
“แล้วมึงไปเป็นเพื่อนกับมันตอนไหนล่ะ เห็นตอนแรกนี่เกลียดเข้าไส้”
“อะ…กะก็กูว่ามันก็นิสัยดีไง กูเลยแบบ….ก็แม่งเป็นเพื่อนก็ดีกว่าเป็นศัตรูปะวะ!”
สเปเชียลอึกอักตอบไปก่อนจะหาคำพูดที่นึกขึ้นได้มาเสริมคำพูดของตัวเองทันทีพวกเพื่อนหรี่ตามองอย่างไม่เชื่อเล็กน้อย เจ้าตัวจึงพูดตัดบท ขอตัวกลับทันที
ระหว่างเดินหนีออกมาเขาก็เจอซีเข้าจึงรีบวิ่งเข้าไป
“เฮ้ย!”
ซีหันมามองตามเสียงเรียก “ว่าไง”
“จะกลับคอนโดอ่อมึงอะ”
“อืม”
“กูไปด้วยดิ”
ซีเลิกคิ้วขึ้นข้างนึงมองคนตรงหน้าอย่างลังเล “ไปทำไม”
“อ้าว ก็ทำข้อตกลงกันแล้ว” สเปเชียลขมวดคิ้วนิดๆอย่างขัดใจ
ไม่ชิน…..เข้ามาคุยแล้วมาขอกลับคอนโดด้วยแบบนี้….เขาไม่ชิน
“จะไปก็ไป”
“กูไม่ได้เอารถมา ไปกะมึงละกันนะ” สเปเชียลว่า ซีถอนหายใจนิดๆ แล้วเดินนำไปที่รถของตัวเอง
“นี่ หิวว่ะ”
“……….”
ระหว่างขับรถ สเปเชียลที่นั่งนิ่งๆ ก็พูดบ่นออกมาซีเหลือบมองนิดๆ ก่อนจะหักพวงมาลัยเข้าห้าง ใกล้มหาลัย…..ห้างเดิม
สเปเชียลแอบยิ้มอย่างพอใจ….ตามใจก็เป็น หึหึ
“กินไรดีวะ” สเปเชียลพูดถามคนข้างๆขณะเดินดูร้านอาหาร
“เลือกเลย”
“มึงกินไรไม่ได้มั่งปะ แพ้ไรมั่งปะ นอกจากแอลอะ”สเปเชียลถามนัยน์ตาเป็นประกาย
ซีแอบกระตุกยิ้มนิดๆโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันได้สังเกตุ หึสนใจเรื่องเขาขนาดนี้เลย?
“ตอบสิวะ”
“ไม่ นอกนั้นกินได้หมด”
“งั้น ฟูจิปะ อยากกินแซลมอน”
เมื่อเห็นอีกฝ่ายพยักหน้าสเปเชียลก็เดินยิ้มร่านำเข้าไปในร้านทันที
ซีมองตามอีกฝ่ายไปแล้วก็คิดตาม……นอกจากซารายด์แล้วยังมีแซลมอนสินะที่ทำให้เกิดอาการร่าเริงผิดไปจากปกติได้…..อืม นิสัยของเด็กเด็ก
“แซลมอนซาชิมิ 1 อะเปลี่ยนเป็นแบบแล่บางดีกว่าครับ เอ้ย เอามา 2 แบบเลยละกันแล้วก็ กุ้งเทมปุระ1 ข้าวปั้นหน้าปลาไหล1แซลมอนย่างไฟอ่อนด้วยอีก 1ครับ ไข่หวานย่าง 1แล้วก็ขอเป็นทาโกะยากิอีก 1 น้ำเป็นชาเขียวเย็นนะครับของผมเอาแค่นี้ครับ”
สเปเชียลร่ายยาวตามองเมนูมือขยับเปิดสลับหน้าหาเมนูที่ชอบก่อนจะจิ้มลงไปที่ภาพพนักงานสาวจิ้มตามคำสั่ง ตามองตามไปที่หนุ่มหล่อทั้ง 2 เมื่อสเปเชียลสั่งเสร็จเธอก็หันไปทางอีกฝ่ายยืนรอเมนู….
“มึงเอาไรเพิ่มอีกปะ”
ซีเปิดๆ มองเมนู แล้วก็วางลงที่โต๊ะพนักงานเห็นแบบนั้นก็ทำท่าจะเก็บเมนู แต่ก็ต้องชะงัก เพราะ….
“เพิ่มซาชิมิสเปเชียลเซท 1 แซลม่อนย่างซีอิ๊ว1 ยำปลาแซลม่อน 1 ข้าวหน้าปลาแซลม่อน 1ปลาแซลมอนราดซอสไข่ปลา 1 ท้องปลาแซลม่อนเสียบไม้ย่างเกลือ1 แคลิฟอเนียมากิ 1 เบค่อนพันหน่อไม้ฝรั่ง1 ยำปลาโอ 1 หนวดปลาหมึกยักษ์ 1สเต็กเนื้อ 1 สเต็กหมูดำ 1 แล้วก็ เต้าหู้ทอดหม้อดิน”
พนักงานสาวชะงักตาโต ก่อนจะจิ้มๆ ตามแทบไม่ทันเมื่อเขาร่ายจบ เหมือนจะเห็นเธอแอบปาดเหงื่อนิดๆ แล้วยิ้มตอบรับออเดอร์ก่อนจะเดินไป
“กินหมดเหรอ สั่งแบบนี้จะปิดร้านเขาเหรอวะ”
“ถามเหมือนไม่เคยเห็น”
สเปเชียลนิ่งไปนิด ไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะตอบ “แล้วกินเยอะแบบนี้ตลอดเลย?”
“ก็ปกติ”
“แถวบ้านเรียกไม่ปกติ”
“ปกติของซารายด์”
สเปเชียลชะงักกับคำพูดอีกฝ่าย
เออหวะ…..มันเป็นซารายด์
“ทำอย่างกับตัวเองกินน้อยนักล่ะ”
สเปเชียลเงยหันมามองหน้าอีกฝ่ายทันที
เมื่อกี้มันเหน็บเขาเหรอ?!
โหแหะ พึ่งเคยได้ยินมันเหน็บนะเนี่ย….
“เออ กูกินเยอะ กูชอบอาหารญี่ปุ่น” สเปเชียลไหวไหล่
“…………….”
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็นั่งเงียบรออาหารไป หากแต่คราวนี้ตัวสเปเชียลไม่ได้รู้สึกอึดอัดกับความเงียบแบบนี้แล้ว…เขาคงเริ่มปรับตัวได้
สเปเชียลมองคนตรงหน้ากินอาหารเข้าปากแบบต่อเนื่องปริมาณอาหารที่มาเสริฟมีมาเรื่อยๆ จนเต็มโต๊ะ ไม่นานอาหารก็เริ่มพร่องไปเกือบครึ่ง….นี่กูจะกินทันมันมั้ยเนี่ย?
เขาคิดๆดูแล้วก็ขำไม่เคยคิดว่าจะมานั่งกินข้าวในร้านอาหารญี่ปุ่นกับคนตรงหน้าที่ตอนแรกเกลียดจนอยากจะสาปส่งไปลงนรก ไอ้ท่าทีเย็นชาไม่ค่อยพูดทำตัวเหมือนไม่แคร์ใครดูไม่ยี่หระกับอะไรทั้งนั้นมันโคตรน่าหมั่นไส้!....แต่ตอนนี้ก็พอจะเข้าใจว่าคนคนนี้มันเป็นแบบนี้เองแล้วยิ่งรู้ว่ามันเป็นซารายด์ ยิ่งทำให้รู้สึก ไม่ถือสากับท่าทีเหล่านั้นเท่าที่เคย
ถึงบางทีจะหมั่นไส้ท่าทีน่าหงุดหงิดของมันไม่น้อยก็เถอะ
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2016-1-18 09:46:53
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2016-1-20 17:38:19
โพสต์ 2016-1-20 23:51:15
โพสต์ 2018-5-4 20:50:15