◈ S A L Y E ◈ น า ย ต่ า ง พั น ธุ์ C o m p l e t e d - 19
◊ C h a p t e r 1 9 ◊จั บ ต า
ครึ่งทาง...
ไม่สิปลายทางแล้ว
เดินมาจนถึงปลายทางแล้ว!รหัสอะไรกันน่ะคุณปู่!
วันเกิดคุณปู่ก็ไม่ใช่
วันเกิดเขาก็ไม่ใช่
วันเกิดพ่อ วันเกิดแม่ ไม่ใช่เลยซักอย่าง
เมื่อคืนเขายังไม่ได้นอน… คิดมากจนนอนไม่หลับมันคาใจขนาดนี้หลับลงก็แปลกละ!
แล้วยิ่งเรื่องเมื่อเช้านั่นอีกหงุดหงิดเป็นบ้า
“เป็นไรวะไอ้เป” ลมเห็นเพื่อนของตนนั่งงุ่นง่านทำเสียงจิ๊จ๊ะมาซักพักแล้วก็อดเอ่ยถามไม่ได้
“หงุดหงิด”
“เรื่อง?” เพียวได้ยินคำตอบแบบนั้นก็ถามต่อด้วยความสนใจ
สเปเชียลจิ๊ปากอีกครั้ง “ไอ้ซี”
“ทำไมวะ”
คนจะเล่ากรอกตาไปมาอย่างเซ็งๆ ก่อนเอ่ยปาก
เมื่อเช้าเขาขับรถมาจอดที่มหาวิทยาลัยแต่เช้าทั้งที่มีเรียนตอนบ่าย เพราะเขาร้อนใจนอนไม่หลับจึงตัดสินใจออกจากบ้านตั้งแต่ฟ้าพึ่งสว่าง
“เฮ้ย ซี!” เขาหันไปเห็นเจ้าของชื่อกำลังเดินลงจากรถเหมือนกันก็รีบดับเครื่องคว้ากุญแจลงมาตะโกนเรียก หากแต่อีกฝ่ายทำเมินเหมือนไม่เห็นเขาแล้วเดินต่อ
อะไรของมันวะ?
เขาไปนั่งเล่นที่ห้องสมุดดับอารมณ์ร้อนด้วยแอร์เย็นๆเจอคนที่หนีหน้าเขาเมื่อครู่อย่างบังเอิญ และสบตากันอย่างไม่ตั้งใจเขาทำท่าจะทักอีก แต่อีกฝ่ายก็เดินหนีอีกครั้ง
มาตอนเที่ยงเขาไปนั่งกินข้าวที่โรงอาหารกลางรอเพื่อนๆ ไอ้คนที่เริ่มจะทำให้เขาหงุดหงิดก็เดินมาอีก…คราวนี้ไม่ทันจะได้ทำท่าทักมันก็หันหลังเดินกลับไปอีกทางทันที
นี่มันจงใจหลบชัดๆ กวนประสาทสิ้นดี!
สเปเชียลเล่าจบก็ฮึดฮัดด้วยความไม่พอใจขมวดคิ้วแน่นกอดอกเป็นเด็กๆลมกับเพียวเห็นท่าทีแบบนั้นก็กลั้นยิ้มแทบตาย อย่าได้หลุดเสียงหัวเราะออกมาตอนนี้เชียว อาละวาดชัวร์…
“ยิ้มอะไรพวกมึง”นั่นไงไม่วายยังจับได้
“มึงก็หาจังหวะไปถามมันดิวะไอ้เป”
“แล้วที่กูเล่าๆไปเนี่ย มันหาได้มั้ยสัดล่ม”
“โถ สเปเชียล มึงติดไอ้ซีมากไปละนะ”
“อะ..ใครติดมัน กะ กูแค่หงุดหงิดท่าทางแม่งเฉยๆ”สเปเชียลอึกอักแก้ตัวทันทีที่ได้ยินคำกล่าวหาจากเพียว
“เออๆ ไม่ติดก็ไม่ติดกินข้าวเสร็จแล้วก็ลุกได้ละไป”
“ให้ตาย”
ตอนเย็นๆ ซีหลบมานั่งกุมขมับอยู่แถวคณะตนเองทั้งวันต้องคอยหลบสเปเชียลทุกครั้งที่เจอ
หลังจากเอ็กซ์กลับไปคราวนั้นเขาก็เริ่มรู้สึกได้ว่าเจ้าตัวคอยตามดูเขาตลอด แล้วก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าจะตามทำไมถ้าไม่ใช่อยากรู้ว่า ‘เด็กนั่น’คือใคร
แล้วยิ่งเด็กนั่นยังมาคอยทักคอยตามคอยเข้าใกล้แบบนี้เขาเองก็ไม่รู้จะทำยังไงนอกจากคอยหนีไปก่อนอย่างตอนนี้แต่ด้วยนิสัยแบบเจ้านั่นแล้ว อีกไม่นาน…
ระเบิดต้องลงแน่
“ซี!” ไม่ทันสิ้นความคิดเสียงที่คุ้นเคยก็แผดเรียกชื่อเขาดังลั่นหันไปมองก็ต้องส่ายหน้า เด็กนั่นยืนขมวดคิ้วหน้าตาบอกบุญไม่รับอยู่ไม่ไกลให้ตายเถอะ…
เอ็กซ์อยู่ตรงนั้น
“กลับไป”
“อะไรนะ?”
“กลับไปก่อนเถอะน่า” ซีบอกปัดด้วยท่าทีเรียบเฉยขัดกับข้างในที่ตอนนี้ร้อนจนจะคุมไม่อยู่
“มีไรก็พูดมาดิวะ จะเป็นแบบนี้ทำบ้าอะไร” สเปเชียลโวยวาย แล้วรุดเข้ามากระชากซี แต่ตัวเองเป็นฝ่ายเซเข้าหา ซีคว้าตัวสเปเชียลไว้ ลอบถอนหายใจเล็กๆ
เขาผลักให้สเปเชียลยืนดีๆ “อย่าพึ่งมาใกล้ให้มากได้มั้ย”
สเปเชียลชะงักกับคำพูดเมื่อครู่ “อะ…แล้วใครอยากจะไปอยู่ใกล้มึงเล่า!แค่หงุดหงิดเท่านั้นแหละ แม่ง” เขาพูดรัวแก้ตัวพึมพำแล้วหันหลังจะเดินไป
ซีโล่งอกที่อีกฝ่ายยอมไปโดยดีแต่เขาคิดผิดเมื่อได้ยินประโยคนึงหลุดออกมาประโยคที่ทำให้บุคคลที่สามยกยิ้มอย่างพอใจ
“ทีหลังต่อให้กูโดนจับไปอีก มึงก็ไม่ต้องไปช่วย !”
ซีส่งเสียงไม่พอใจในคอกัดฟันกรอดเมื่อเหลือบไปเห็นเอ็กซ์ฉีกยิ้มมาทางเขาสลับกับหันไปมองสเปเชียลแล้วถอยหายไปเขาสะบัดหัวด้วยความหงุดหงิดก่อนจะรุดไปคว้าแขนสเปเชียลลากไปด้วยกัน
“อะไรอีกล่ะ! ปล่อยนะเว้ย !” สเปเชียลดิ้นพร่านด้วยความหงุดหงิดไม่พอใจในความเผด็จการของอีกฝ่าย
ซีหันไปมองตาดุ เจ้าตัวจึงปิดปากฉับเดินตามไปด้วยท่าทีฮึดฮัด
“……….” สเปเชียลนั่งนิ่งเมื่อถูกยัดเข้ามาในรถของซี
“……….”
เงียบ….
สเปเชียลขมวดคิ้ว พยายามระงับอารมณ์ตัวเองเขาหายใจออกแรงๆ
“กูจะลง กูขับรถมา”
“ทิ้งไว้นี่ โทรบอกให้คนรถมาเอากลับไป”
“เรื่องไรกูต้องทำตาม”
“…………” ซีหันไปมองคนเถียง แล้วถอนหายใจ “ทำเถอะ”
สเปเชียลนิ่งไปกับการกระทำและน้ำเสียงของคนตรงหน้า…เขาเม้มปากลังเล ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาคนขับรถตามที่อีกฝ่ายบอก
“ตั้งแต่วันนี้ไปนอนคอนโด”
“หะ?”
“อย่าเถียง”
“แล้วทำไมต้องทำด้วยเล่า” สเปเชียลลดอารมณ์ลงมาแต่ยังคงหงุดหงิดที่อีกฝ่ายบอกให้ทำนั่นทำนี่โดยไม่บอกเหตุผลเลยซักนิด
“ถือว่าตอบแทนที่ไปช่วย อย่าถาม”
“อะ….” สเปเชียลอึ้งไปกับคำบังคับแบบนั้นของซี
การกระทำแบบนี้เขาไม่เข้าใจและไม่เคยเจออารมณ์แบบนี้ของซี
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปเอาเสื้อผ้ามานอนคอนโดเวลาจะไปไหนก็บอก”
“นี่มันอะไรของมึงวะซี”
“บอกให้ทำก็ทำสเปเชียล”
สเปเชียลอ้าปากค้างนิดๆ เขาไร้คำเถียงไปชั่วขณะ
มันเรียกชื่อเขา?
เรียกสเปเชียลเหรอ?
อะ…ไม่ชินแหะ
เมื่อถึงห้อง สเปเชียลยังหงุดหงิดไม่หายจะทำตัวไม่มีเหตุผลแบบนี้ไปอีกเมื่อไหร่วะ
เขาทำท่าจะเดินเข้าห้องนอนเล็กที่เขานอนอยู่ประจำเวลามาค้างแต่ไม่ทันจะเดินเข้าไปก็ถูกมือแกร่งคว้าแขนไว้
“อะไรอีก”
“จะไปไหน”
“เข้าห้องนอนดิ”
“ไปนอนอีกห้อง”
สเปเชียลเลิกคิ้ว “ห้องไหน” เขามองไปรอบห้อง มันก็มีแค่ 2 ห้องนอนนี่หว่า
อีกห้องนึงมันนอน ก็เหลือแค่ห้องนี้แล้วปะไอ้นี่
แต่แล้วก็หายสงสัยเมื่อเจ้าของห้องชี้นิ้วไปทางห้องนอน….ของตัวเอง
หะ?
“อะไรนะ?”
“ไปนอนห้องนั้น”
“ตลกละ”
“………..”
ซีไม่ตอบ แต่ยืนจ้องตากับสเปเชียลแทน
มันเอาจริง?
“เพื่อ?!”
“คิวจะมานอนห้องนั้น หรือจะนอนกับคิว”
“ไอ้ตาฟ้านั่นจะนอนนี่?!”
นี่เล่นมุกใช่มั้ย? บอกทีว่าเล่นมุก
ใครจะนอนกับมัน!
“งั้นกูกลับไปนอนบ้าน” สเปเชียลว่าส่งๆแล้วสะบัดแขนออกจากมือซี
“สเปเชียล”
อึก..
เอาอีกแล้ว…เรียกชื่อแบบนี้อีกแล้วสเปเชียลชะงัก หันขวับมามองซีตาขวาง แล้วเดินปึงปังเข้าห้องนอนไป
ซีถอนหายใจนิดๆ อย่างโล่งอก
ตอนนี้อย่าดื้ออย่าพยศให้มากนักเลย…
‘ซี โอเคมั้ย’ คิวเอ่ยถามเพื่อนของตนอย่างเป็นห่วงหลังจากเอ็กซ์หายออกจากห้องไป
‘อืม’
‘เอาไงต่อ’
‘ต้องกันสเปเชียลออกห่าง ก่อนเอ็กซ์จะรู้’ซีว่าเสียงเครียด
‘นี่เอาจริงเหรอ เรื่องเด็กนั่นพูดจริงแน่ๆ ใช่มั้ย’
ซีพยักหน้ารับ คิวถอนหายใจมองเพื่อนตนเองอย่างวิตก ก่อนจะส่ายหัวแล้วยิ้มอ่อน
‘ถ้าจะเอางั้นจริง ก็ตามใจนาย จะช่วยละกัน’
ซีหันไปมองคิวอย่างไม่เชื่อหูตัวเองเขาหลุดยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว คิวมองท่าทางแบบนั้นของซีแล้วก็ใจอ่อน ‘ตั้งแต่พรุ่งนี้จะย้ายมานอนนี่นะ’
ซีพยักหน้ารับ
ช่วงนี้ให้คิวมาอยู่ในพื้นที่เดียวกันก็ดีเกิดอะไรจะได้ทันการ
ซีหวนคิดถึงตอนที่ตกลงกับคิวแล้วมองตามสเปเชียลที่นอนเล่นมือถืออยู่บนเตียงด้วยท่าทีฮึดฮัด
เด็กนั่นด่าเขาในใจชัวร์
ไม่คิดว่าจะต้องให้เด็กนี่มาอยู่ด้วย… พอเขาคิดๆดูแล้วก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความหนักใจ
ตีกันตายแน่
“ครับแม่สเปมานอนบ้านเพื่อนครับ ก็ช่วงนี้แม่ไปต่างจังหวัดบ่อยไปทีหลายอาทิตย์เลยสเปก็เหงาน่ะสิ ฮ่าๆ ล้อเล่นน่ะครับ เดี๋ยวก็กลับแล้วครับช่วงนี้สเปมานอนเล่นบ้านเพื่อนพักเดียวถ้าแม่กลับบ้านเมื่อไหร่สเปจะรีบไปหาเลยครับ โอเคครับ รักแม่เหมือนกันนะครับ”
สเปเชียลโทรคุยกับแม่เรื่องที่ไม่ได้นอนบ้าน ก่อนจะอ้อนนิดหน่อยตามประสาเจ้าตัวแต่พอกดวางไม่นานก็ต้องขมวดคิ้วหงุดหงิดเพราะเสียงกวนประสาทที่เขาไม่ค่อยจะชอบนัก
“น้องสเปเชียล”
“ไกลๆ ไปไกลๆ”
ตั้งแต่ไอ้ตาฟ้ามา มันก็ยังไม่หยุดกวนเขาซะทีอะไรของมันวะ ผีเข้าผีออกรึไง ตอนนั้นยังเงียบเป็นเป่าสาก แต่ตอนนี้กลับมาระริกระรี้อีกแล้ว
“มึงเงียบๆ แบบตอนนั้นก็ดีแล้วนะ ห่างๆ กูหน่อย”
“อะไรกัน ทำห่างเหิน เขยิบมานี่มาน้องสเปเชียล”คิวพูดขำๆ แล้วตบลงที่ตักตัวเองสเปเชียลทำหน้าแหยง“เดี๋ยวยันให้”
“มากินข้าว” ซีที่ยืนอยู่ตรงบริเวณครัวตะโกนเรียกพร้อมกลิ่นหอมๆ ที่โชยมาแตะจมูก
“ซารายด์ทำกับข้าวเป็นด้วยเหรอ อุ้บ!” สเปเชียลหลุดพูดออกไปอย่างไม่ระวังก่อนจะยกมือปิดปากเบิกตากว้างเมื่อรู้ตัว เขาเหลือบมองไปทางคิวอย่างตระหนก
คิวเลิกคิ้วมองด้วยท่าทีอึ้งๆก่อนจะสลับหันไปทางซี
สเปเชียลมองตามไป เห็นซีถอนหายใจน้อยๆ แล้วพยักหน้าให้คิว
“คิดจะบอกกันเมื่อไหร่ซี” คิวเอ่ยเสียงนิ่ง
“ลืมคิดไป”
“มีอะไรที่ยังไม่รู้อีกมั้ยเนี่ย”
“ไม่มี”
สเปเชียลนั่งฟังอย่างงงๆ
มันพูดอะไรกัน? จะไม่ตกใจหน่อยหรอ?!
“น้องสเปเชียล อย่าได้ไปหลุดบอกใครอีกล่ะ”คิวว่าขึ้นเสียงเรียบ ใบหน้ายังมีรอยยิ้มประดับ
“อะ…อืม”
“ไปละ ดึกๆ จะกลับมา” คิวเอ่ยขึ้นลอยๆแล้วเดินออกจากห้องไป
สเปเชียลมองตาม แล้วเดินมานั่งที่สตูลเคาน์เตอร์ “มันไปไหนน่ะ”
ซีเลื่อนจานข้าวมาให้สเปเชียลแล้วขยับตัวลงนั่งข้างๆ“ไปหาเอนไซม์”
สเปเชียลชะงักไปนิด ก่อนจะพยักหน้ารับรู้แล้วลงมือกินข้าว
ซีเหลือบตามองคนถาม “ไม่ตกใจรึไง”
“เรื่อง?”
“คิว”
“เข้าใจได้ คิดไว้แล้ว แค่ไม่ได้ถาม”
“...............”
“จะว่าไป ไม่ได้ถามนั่นถามนี่มาซักพักแล้วนะ”
ซีกรอกตาไปมาแบบเซ็งๆแล้วลงมือตักข้าวเข้าปากอย่างไม่สนใจ
สเปเชียลเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ พอหมดคำก็เอ่ยปากต่อ “นอกจากคิวแล้วใกล้ๆ ตัวยังมีซารายด์อยู่มั้ย”
“มี”
สเปเชียลเบิกตากว้าง “ได้เจอกันบ้างปะ”
“เมื่อก่อนก็ไม่ แต่ไม่นานมานี้…เจอ”
“จริงดิ ใครอะ”
“กินไปเถอะ”
สเปเชียลจิ๊ปากอย่างขัดใจ แต่ก็ยอมเงียบแล้วลงมือทานต่อ “…………”สเปเชียลเหลือบมองเจ้าห้องนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียงข้างๆเขากรอกตาลอกแลกไปมาอย่างประหม่า ในมือถือโทรศัพท์ไว้ให้เหมือนตัวเองไม่ว่าง
ห้องเงียบจังเลยแหะ..
“………..” สเปเชียลแกล้งทำเป็นเล่นเกมในมือถือแต่ตายังเหล่มองอีกฝ่ายเป็นพักๆ
เขาสะดุ้งนิดๆ เมื่อซีทักขึ้นมาแต่ตายังจ้องไปที่ตัวอักษรในหน้าหนังสือ
“อะไร”
มันรู้ด้วยเหรอว่าเขามอง? มีตาข้างหรือไง
“ขยับไปขยับมา”
อ่อ…รำคาญนี่เอง
“เปล่า…”
ซีปิดหนังสือ แล้วหันมามองสเปเชียล “จะนอน?”
“อะ…เปล่ามึงอ่านหนังสือไปสิ”
ซีเลิกคิ้วนิดๆ แล้ววางหนังสือลงที่โต๊ะข้างเตียง
“ไม่อ่านแล้วเหรอ”
ซีพยักหน้าแล้วกดรีโมทปิดไฟหลักในห้องนอนก่อนจะเปิดไฟหัวเตียง
จะนอนแล้วเหรอ…ยังไม่ง่วงแหะ
สเปเชียลมองคนที่เอนหลังลงนอน “มึงจะหลับแล้วเหรอ”
ซีพยักหน้าน้อยๆ สเปเชียลยังนั่งพิงหัวเตียงในมือถือโทรศัพท์อยู่ในท่าเดิมเขาเลยตัดสินใจกดปิดเกมแล้ววางลงที่โต๊ะข้างเตียงฝั่งตัวเอง
ซีหลับตาไปแล้ว… สเปเชียลโน้มหน้าลงไปมองซีชัดๆ กล้าหลับก่อนเขาด้วยหรอ…
“แปลกจริงๆ เลยนะมึงเนี่ย อยู่ๆ ให้กูมานอนด้วยทำไม”เขาพึมพำเบาๆ ระหว่างจ้องหน้าอีกฝ่ายอยู่
“ดูยังไงก็มนุษย์” สเปเชียลพึมพำแล้วไล่มองใบหน้าของอีกฝ่ายไปเรื่อยแต่ก็ต้องตกใจเมื่อซีลืมตาขึ้นมาซะเฉยๆ
“เฮ้ย! ยังไม่หลับเหรอ” เขาใจเต้นตึกตักเมื่ออยู่ๆ เปลือกตาก็เปิดขึ้นให้เห็นแก้วตาสีทองจ้องมาที่เขา
“บ่นอะไรล่ะ”
ลืมไป..หูดีสินะ
“โทษที มึงนอนเถอะ” สเปเชียลว่าแล้วล้มตัวลงนอนบ้าง“ปิดไฟหัวเตียงดิ”
ซียังนอนจ้องหน้าเขาอยู่สเปเชียลส่งเสียงฮึดฮัดเล็กน้อยแล้วลุกขึ้นเอื้อมมือจะไปหยิบรีโมตที่อยู่ข้างตัวซีแต่เขากลับโดนดึงแขนลงไปอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างสเปเชียลทาบทับลงไปบนตัวซี
“เฮ้ย! ไรของมึงเนี่ย”
ซียังจ้องหน้าเขานิ่งอยู่ สเปเชียลรู้สึกแปลกๆ กับท่าทีอีกฝ่ายเขากรอกตาไปข้างๆ อย่างอึดอัด
“ปะ..ปล่อยกู” สเปเชียลพูดเบาๆแล้วขืนตัวออก แต่ไม่เป็นผล มือที่กำอยู่รอบแขนเขายังคงนิ่ง
“…………..”
สเปเชียลหันไปมองอีกฝ่ายด้วยแววตาไม่พอใจเมื่อเห็นซียังเงียบ แต่เขาก็ต้องชะงักไป เมื่อซีค่อยๆ โน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆใกล้จนเขาเริ่มจับโฟกัสไม่ได้ ใกล้จนหน้าอีกฝ่ายเริ่มพร่าเลือนเพราะระยะ ใกล้จน…
เขาต้องผละตัวออก
“อะ…โทษที เอนไซม์สินะ”สเปเชียลพูดขึ้นหลังจากที่รู้ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไร แต่เขาเผลอผละออกมา…
สเปเชียลเม้มปาก ขยับมือมากุมขมับ “เดี๋ยวนะ แปปนึง” แล้วเงยหน้าจ้องอีกฝ่าย “มึงแปลกๆ ว่ะ คือ…มันเหมือนไม่ปกติ”
ซียังคงจ้องเขานิ่ง “……….”
“คือมันไม่ใช่มึงยังไงไม่รู้”
ซีเลิกคิ้วด้วยความสงสัย “อะไร”
สเปเชียลอ้าปากเหมือนจะพูด แต่ก็ชะงักไปเขาอ้ำอึ้งอยู่นิดแล้วถอนหายใจ “ก็ไม่รู้หวะ แต่คือ…โว้ย! ช่างแม่งเหอะ” “………….”
สเปเชียลอึกอักอยู่นานเขาจะขยับตัวออกห่างแต่แขนถูกซียึดเอาไว้ดูเจ้าตัวเองก็ไม่ได้ออกแรงอะไรแต่เขากลับขยับตัวไม่ได้ไม่รู้เพราะอะไร…
ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาเริ่มมีความรู้สึกแปลกๆ แบบนี้…ที่ผ่านมาตอนเขาให้เอนไซม์อีกฝ่าย นอกจากความรู้สึกเจ็บหงุดหงิดและไม่ชอบใจแล้ว เขาก็ไม่ได้คิดอะไรแต่ตั้งแต่ครั้งล่าสุด…เขามีความรู้สึกอีกอย่างเข้ามา
ความรู้สึกที่เขาเองก็อธิบายไม่ถูก และ…
เขาไม่เข้าใจ
เป็นความรู้สึกที่ทรมาณแปลกๆอึดอัดข้างในจนอยากตะโกนดังๆ…
ระหว่างที่กำลังหมุ่นคิ้วครุ่นคิดอยู่ปากบางของซีก็แนบมาที่ปากของเขา…ก่อนจะแทรกลิ้นเข้ามาในช่วงจังหวะที่เขาตกใจและเผยอปากออกน้อยๆยังเหมือนครั้งที่แล้ว…
อีกฝ่ายชะงักลิ้นบ่อยครั้ง เหมือนจะทำแต่ก็ไม่ทำมันทำให้เขาหน้าร้อนแปลกๆ พอเผลอ ก็บดปากเข้ามาแรงๆจนต้องสะดุ้งแต่ไม่นานลิ้นร้อนก็หยุดนิ่งไปอีก จังหวะติดๆ ขัดๆ อย่างที่ไม่เคยเป็น
ซีค่อยๆ กวาดลิ้นช้าๆพยายามยั้งแรงไว้ไม่ให้เผลอตัวกดริมฝีปากอีกฝ่ายแน่นเกินไปแต่พอผ่านไปซักพักเขาก็ลืมตัวโหมแรงลงไปแบบปกติ…ยากแหะ
มนุษย์นี่….บอบบางจริง
ปกติด้วยความรุนแรงระดับนั้นก็กินเวลานานเป็นหลายอึดใจอยู่แล้วแต่เมื่อซีต้องยั้งแรงไว้ทำให้เคลื่อนไหวเงอะงะ และช้ากว่าที่เป็นจึงยิ่งใช้เวลานานมากกว่าปกติ สเปเชียลรู้สึกหายใจติดขัดยิ่งนานเท่าไหร่เขายิ่งรู้สึกหอบหนักขาดออกซิเจน เขารู้สึกร้อนๆ มึนในหัว
และตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้จากที่เขากึ่งจะทับตัวอีกฝ่ายอยู่ด้านบนกลับเป็นแผ่นหลังของเขาเองที่แนบลงกับเตียง…
แกรก!
“ซีอ๊ะ!กำลังยุ่งสินะ โทษที”
อยู่ๆ คิวก็เปิดประตูเข้ามากระทันหันเขาหยุดมองนิ่ง พูดขึ้นอย่างไม่รู้สึกอะไรกับภาพตรงหน้าแล้วถอยกลับไปปิดประตูลงเหมือนเดิมต่างกับคนตัวเล็กบนเตียงที่เบิกตากว้างอย่างตระหนก อ้าปากพะงาบๆ จะด่าทั้งที่คิวออกจากห้องไปแล้ว
“ยุ่งบ้าไร! มึงกลับเข้ามาเลยนะ!” เมื่อสติกลับมาสเปเชียลตะโกนเรียกคนนอกห้องเสียงดังด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดที่เหมือนจะปกปิดความรู้สึกซักอย่างในใจจนไม่ทันสังเกตมุมปากที่ยกขึ้นนิดๆ ของคนข้างๆ
คิวเปิดประตูเข้ามายิ้มๆซีเลยทักขึ้นก่อนที่สเปเชียลจะอาละวาด “มีอะไร?”
“เอ้อ คือก็ไม่ได้มีอะไรสำคัญหรอกแค่ตอนออกไปเมื่อกี้บังเอิญเจอเจ้านี่” พอคิวว่าจบเขาก็เอื้อมมือไปคว้าแขนใครซักคนที่ยืนอยู่ข้างนอกให้เข้ามาในห้อง
ซีเบิกตาขึ้นนิดหน่อย “ไอ?!”
สเปเชียลเลิกคิ้วมองท่าทางของซีแล้วหันกลับไปมองคนมาใหม่
เด็กผู้ชาย?
คนตรงหน้ามีผมสีเงิน นัยน์ตาสีนิล
โครงหน้าแบบนี้เรียกได้ว่า’หน้าหวาน’สินะ…
อายุน่าจะประมาณเท่าเขาหรืออาจจะเด็กกว่าซักปี 2ปี สูงกว่าเขาเยอะ แต่ก็ตัวเล็กกว่าคิวมาก ผิวขาวจัด ขาวจนจะกลืนกับสีผนังห้องอยู่แล้ว…
แล้วคือใครกัน?!
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ อีกคนหรือไง ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]