|
◊ C h a p t e r 1 9 ◊
จั บ ต า
ครึ่งทาง...
ไม่สิปลายทางแล้ว
เดินมาจนถึงปลายทางแล้ว! รหัสอะไรกันน่ะคุณปู่!
วันเกิดคุณปู่ก็ไม่ใช่
วันเกิดเขาก็ไม่ใช่
วันเกิดพ่อ วันเกิดแม่ ไม่ใช่เลยซักอย่าง
เมื่อคืนเขายังไม่ได้นอน… คิดมากจนนอนไม่หลับ มันคาใจขนาดนี้หลับลงก็แปลกละ!
แล้วยิ่งเรื่องเมื่อเช้านั่นอีกหงุดหงิดเป็นบ้า
“เป็นไรวะไอ้เป” ลมเห็นเพื่อนของตนนั่งงุ่นง่านทำเสียงจิ๊จ๊ะมาซักพักแล้วก็อดเอ่ยถามไม่ได้
“หงุดหงิด”
“เรื่อง?” เพียวได้ยินคำตอบแบบนั้นก็ถามต่อด้วยความสนใจ
สเปเชียลจิ๊ปากอีกครั้ง “ไอ้ซี”
“ทำไมวะ”
คนจะเล่ากรอกตาไปมาอย่างเซ็งๆ ก่อนเอ่ยปาก
เมื่อเช้าเขาขับรถมาจอดที่มหาวิทยาลัยแต่เช้าทั้งที่มีเรียนตอนบ่าย เพราะเขาร้อนใจนอนไม่หลับจึงตัดสินใจออกจากบ้านตั้งแต่ฟ้าพึ่งสว่าง
“เฮ้ย ซี!” เขาหันไปเห็นเจ้าของชื่อกำลังเดินลงจากรถเหมือนกันก็รีบดับเครื่องคว้ากุญแจลงมาตะโกนเรียก หากแต่อีกฝ่ายทำเมินเหมือนไม่เห็นเขาแล้วเดินต่อ
อะไรของมันวะ?
เขาไปนั่งเล่นที่ห้องสมุดดับอารมณ์ร้อนด้วยแอร์เย็นๆเจอคนที่หนีหน้าเขาเมื่อครู่อย่างบังเอิญ และสบตากันอย่างไม่ตั้งใจเขาทำท่าจะทักอีก แต่อีกฝ่ายก็เดินหนีอีกครั้ง
มาตอนเที่ยงเขาไปนั่งกินข้าวที่โรงอาหารกลางรอเพื่อนๆ ไอ้คนที่เริ่มจะทำให้เขาหงุดหงิดก็เดินมาอีก… คราวนี้ไม่ทันจะได้ทำท่าทักมันก็หันหลังเดินกลับไปอีกทางทันที
นี่มันจงใจหลบชัดๆ กวนประสาทสิ้นดี!
สเปเชียลเล่าจบก็ฮึดฮัดด้วยความไม่พอใจขมวดคิ้วแน่นกอดอกเป็นเด็กๆ ลมกับเพียวเห็นท่าทีแบบนั้นก็กลั้นยิ้มแทบตาย อย่าได้หลุดเสียงหัวเราะออกมาตอนนี้เชียว อาละวาดชัวร์…
“ยิ้มอะไรพวกมึง” นั่นไงไม่วายยังจับได้
“มึงก็หาจังหวะไปถามมันดิวะไอ้เป”
“แล้วที่กูเล่าๆไปเนี่ย มันหาได้มั้ยสัดล่ม”
“โถ สเปเชียล มึงติดไอ้ซีมากไปละนะ”
“อะ..ใครติดมัน กะ กูแค่หงุดหงิดท่าทางแม่งเฉยๆ”สเปเชียลอึกอักแก้ตัวทันทีที่ได้ยินคำกล่าวหาจากเพียว
“เออๆ ไม่ติดก็ไม่ติดกินข้าวเสร็จแล้วก็ลุกได้ละไป”
“ให้ตาย”
ตอนเย็นๆ ซีหลบมานั่งกุมขมับอยู่แถวคณะตนเองทั้งวันต้องคอยหลบสเปเชียลทุกครั้งที่เจอ
หลังจากเอ็กซ์กลับไปคราวนั้นเขาก็เริ่มรู้สึกได้ว่าเจ้าตัวคอยตามดูเขาตลอด แล้วก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าจะตามทำไมถ้าไม่ใช่อยากรู้ว่า ‘เด็กนั่น’คือใคร
แล้วยิ่งเด็กนั่นยังมาคอยทักคอยตามคอยเข้าใกล้แบบนี้เขาเองก็ไม่รู้จะทำยังไงนอกจากคอยหนีไปก่อนอย่างตอนนี้ แต่ด้วยนิสัยแบบเจ้านั่นแล้ว อีกไม่นาน…
ระเบิดต้องลงแน่
“ซี!” ไม่ทันสิ้นความคิดเสียงที่คุ้นเคยก็แผดเรียกชื่อเขาดังลั่น หันไปมองก็ต้องส่ายหน้า เด็กนั่นยืนขมวดคิ้วหน้าตาบอกบุญไม่รับอยู่ไม่ไกล ให้ตายเถอะ…
เอ็กซ์อยู่ตรงนั้น
“กลับไป”
“อะไรนะ?”
“กลับไปก่อนเถอะน่า” ซีบอกปัดด้วยท่าทีเรียบเฉยขัดกับข้างในที่ตอนนี้ร้อนจนจะคุมไม่อยู่
“มีไรก็พูดมาดิวะ จะเป็นแบบนี้ทำบ้าอะไร” สเปเชียลโวยวาย แล้วรุดเข้ามากระชากซี แต่ตัวเองเป็นฝ่ายเซ เข้าหา ซีคว้าตัวสเปเชียลไว้ ลอบถอนหายใจเล็กๆ
เขาผลักให้สเปเชียลยืนดีๆ “อย่าพึ่งมาใกล้ให้มากได้มั้ย”
สเปเชียลชะงักกับคำพูดเมื่อครู่ “อะ…แล้วใครอยากจะไปอยู่ใกล้มึงเล่า!แค่หงุดหงิดเท่านั้นแหละ แม่ง” เขาพูดรัวแก้ตัวพึมพำแล้วหันหลังจะเดินไป
ซีโล่งอกที่อีกฝ่ายยอมไปโดยดีแต่เขาคิดผิดเมื่อได้ยินประโยคนึงหลุดออกมาประโยคที่ทำให้บุคคลที่สามยกยิ้มอย่างพอใจ
“ทีหลังต่อให้กูโดนจับไปอีก มึงก็ไม่ต้องไปช่วย !”
ซีส่งเสียงไม่พอใจในคอกัดฟันกรอดเมื่อเหลือบไปเห็นเอ็กซ์ฉีกยิ้มมาทางเขาสลับกับหันไปมองสเปเชียลแล้วถอยหายไป เขาสะบัดหัวด้วยความหงุดหงิดก่อนจะรุดไปคว้าแขนสเปเชียลลากไปด้วยกัน
“อะไรอีกล่ะ! ปล่อยนะเว้ย !” สเปเชียลดิ้นพร่านด้วยความหงุดหงิดไม่พอใจในความเผด็จการของอีกฝ่าย
ซีหันไปมองตาดุ เจ้าตัวจึงปิดปากฉับเดินตามไปด้วยท่าทีฮึดฮัด
“……….” สเปเชียลนั่งนิ่งเมื่อถูกยัดเข้ามาในรถของซี
“……….”
เงียบ….
สเปเชียลขมวดคิ้ว พยายามระงับอารมณ์ตัวเองเขาหายใจออกแรงๆ
“กูจะลง กูขับรถมา”
“ทิ้งไว้นี่ โทรบอกให้คนรถมาเอากลับไป”
“เรื่องไรกูต้องทำตาม”
“…………” ซีหันไปมองคนเถียง แล้วถอนหายใจ “ทำเถอะ”
สเปเชียลนิ่งไปกับการกระทำและน้ำเสียงของคนตรงหน้า…เขาเม้มปากลังเล ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาคนขับรถตามที่อีกฝ่ายบอก
“ตั้งแต่วันนี้ไปนอนคอนโด”
“หะ?”
“อย่าเถียง”
“แล้วทำไมต้องทำด้วยเล่า” สเปเชียลลดอารมณ์ลงมาแต่ยังคงหงุดหงิดที่อีกฝ่ายบอกให้ทำนั่นทำนี่โดยไม่บอกเหตุผลเลยซักนิด
“ถือว่าตอบแทนที่ไปช่วย อย่าถาม”
“อะ….” สเปเชียลอึ้งไปกับคำบังคับแบบนั้นของซี
การกระทำแบบนี้เขาไม่เข้าใจและไม่เคยเจออารมณ์แบบนี้ของซี
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปเอาเสื้อผ้ามานอนคอนโดเวลาจะไปไหนก็บอก”
“นี่มันอะไรของมึงวะซี”
“บอกให้ทำก็ทำสเปเชียล”
สเปเชียลอ้าปากค้างนิดๆ เขาไร้คำเถียงไปชั่วขณะ
มันเรียกชื่อเขา?
เรียกสเปเชียลเหรอ?
อะ…ไม่ชินแหะ
เมื่อถึงห้อง สเปเชียลยังหงุดหงิดไม่หายจะทำตัวไม่มีเหตุผลแบบนี้ไปอีกเมื่อไหร่วะ
เขาทำท่าจะเดินเข้าห้องนอนเล็กที่เขานอนอยู่ประจำเวลามาค้างแต่ไม่ทันจะเดินเข้าไปก็ถูกมือแกร่ง คว้าแขนไว้
“อะไรอีก”
“จะไปไหน”
“เข้าห้องนอนดิ”
“ไปนอนอีกห้อง”
สเปเชียลเลิกคิ้ว “ห้องไหน” เขามองไปรอบห้อง มันก็มีแค่ 2 ห้องนอนนี่หว่า
อีกห้องนึงมันนอน ก็เหลือแค่ห้องนี้แล้วปะไอ้นี่
แต่แล้วก็หายสงสัยเมื่อเจ้าของห้องชี้นิ้วไปทางห้องนอน….ของตัวเอง
หะ?
“อะไรนะ?”
“ไปนอนห้องนั้น”
“ตลกละ”
“………..”
ซีไม่ตอบ แต่ยืนจ้องตากับสเปเชียลแทน
มันเอาจริง?
“เพื่อ?!”
“คิวจะมานอนห้องนั้น หรือจะนอนกับคิว”
“ไอ้ตาฟ้านั่นจะนอนนี่?!”
นี่เล่นมุกใช่มั้ย? บอกทีว่าเล่นมุก
ใครจะนอนกับมัน!
“งั้นกูกลับไปนอนบ้าน” สเปเชียลว่าส่งๆแล้วสะบัดแขนออกจากมือซี
“สเปเชียล”
อึก..
เอาอีกแล้ว…เรียกชื่อแบบนี้อีกแล้ว สเปเชียลชะงัก หันขวับมามองซีตาขวาง แล้วเดินปึงปังเข้าห้องนอนไป
ซีถอนหายใจนิดๆ อย่างโล่งอก
ตอนนี้อย่าดื้ออย่าพยศให้มากนักเลย…
‘ซี โอเคมั้ย’ คิวเอ่ยถามเพื่อนของตนอย่างเป็นห่วงหลังจากเอ็กซ์หายออกจากห้องไป
‘อืม’
‘เอาไงต่อ’
‘ต้องกันสเปเชียลออกห่าง ก่อนเอ็กซ์จะรู้’ซีว่าเสียงเครียด
‘นี่เอาจริงเหรอ เรื่องเด็กนั่นพูดจริงแน่ๆ ใช่มั้ย’
ซีพยักหน้ารับ คิวถอนหายใจมองเพื่อนตนเองอย่างวิตก ก่อนจะส่ายหัวแล้วยิ้มอ่อน
‘ถ้าจะเอางั้นจริง ก็ตามใจนาย จะช่วยละกัน’
ซีหันไปมองคิวอย่างไม่เชื่อหูตัวเองเขาหลุดยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว คิวมองท่าทางแบบนั้นของซี แล้วก็ใจอ่อน ‘ตั้งแต่พรุ่งนี้จะย้ายมานอนนี่นะ’
ซีพยักหน้ารับ
ช่วงนี้ให้คิวมาอยู่ในพื้นที่เดียวกันก็ดีเกิดอะไรจะได้ทันการ
ซีหวนคิดถึงตอนที่ตกลงกับคิวแล้วมองตามสเปเชียลที่นอนเล่นมือถืออยู่บนเตียงด้วยท่าทีฮึดฮัด
เด็กนั่นด่าเขาในใจชัวร์
ไม่คิดว่าจะต้องให้เด็กนี่มาอยู่ด้วย… พอเขาคิดๆดูแล้วก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความหนักใจ
ตีกันตายแน่
“ครับแม่สเปมานอนบ้านเพื่อนครับ ก็ช่วงนี้แม่ไปต่างจังหวัดบ่อยไปทีหลายอาทิตย์เลยสเปก็เหงาน่ะสิ ฮ่าๆ ล้อเล่นน่ะครับ เดี๋ยวก็กลับแล้วครับช่วงนี้สเปมานอนเล่นบ้านเพื่อนพักเดียวถ้าแม่กลับบ้านเมื่อไหร่สเปจะรีบไปหาเลยครับ โอเคครับ รักแม่เหมือนกันนะครับ”
สเปเชียลโทรคุยกับแม่เรื่องที่ไม่ได้นอนบ้าน ก่อนจะอ้อนนิดหน่อยตามประสาเจ้าตัวแต่พอกดวางไม่นานก็ต้องขมวดคิ้วหงุดหงิดเพราะเสียงกวนประสาทที่เขาไม่ค่อยจะชอบนัก
“น้องสเปเชียล”
“ไกลๆ ไปไกลๆ”
ตั้งแต่ไอ้ตาฟ้ามา มันก็ยังไม่หยุดกวนเขาซะทีอะไรของมันวะ ผีเข้าผีออกรึไง ตอนนั้นยังเงียบเป็นเป่าสาก แต่ตอนนี้กลับมาระริกระรี้อีกแล้ว
“มึงเงียบๆ แบบตอนนั้นก็ดีแล้วนะ ห่างๆ กูหน่อย”
“อะไรกัน ทำห่างเหิน เขยิบมานี่มาน้องสเปเชียล”คิวพูดขำๆ แล้วตบลงที่ตักตัวเอง สเปเชียลทำหน้าแหยง “เดี๋ยวยันให้”
“มากินข้าว” ซีที่ยืนอยู่ตรงบริเวณครัวตะโกนเรียกพร้อมกลิ่นหอมๆ ที่โชยมาแตะจมูก
“ซารายด์ทำกับข้าวเป็นด้วยเหรอ อุ้บ!” สเปเชียลหลุดพูดออกไปอย่างไม่ระวังก่อนจะยกมือปิดปากเบิกตากว้างเมื่อรู้ตัว เขาเหลือบมองไปทางคิวอย่างตระหนก
คิวเลิกคิ้วมองด้วยท่าทีอึ้งๆก่อนจะสลับหันไปทางซี
สเปเชียลมองตามไป เห็นซีถอนหายใจน้อยๆ แล้วพยักหน้าให้คิว
“คิดจะบอกกันเมื่อไหร่ซี” คิวเอ่ยเสียงนิ่ง
“ลืมคิดไป”
“มีอะไรที่ยังไม่รู้อีกมั้ยเนี่ย”
“ไม่มี”
สเปเชียลนั่งฟังอย่างงงๆ
มันพูดอะไรกัน? จะไม่ตกใจหน่อยหรอ?!
“น้องสเปเชียล อย่าได้ไปหลุดบอกใครอีกล่ะ”คิวว่าขึ้นเสียงเรียบ ใบหน้ายังมีรอยยิ้มประดับ
“อะ…อืม”
“ไปละ ดึกๆ จะกลับมา” คิวเอ่ยขึ้นลอยๆแล้วเดินออกจากห้องไป
สเปเชียลมองตาม แล้วเดินมานั่งที่สตูลเคาน์เตอร์ “มันไปไหนน่ะ”
ซีเลื่อนจานข้าวมาให้สเปเชียลแล้วขยับตัวลงนั่งข้างๆ “ไปหาเอนไซม์”
สเปเชียลชะงักไปนิด ก่อนจะพยักหน้ารับรู้แล้วลงมือกินข้าว
ซีเหลือบตามองคนถาม “ไม่ตกใจรึไง”
“เรื่อง?”
“คิว”
“เข้าใจได้ คิดไว้แล้ว แค่ไม่ได้ถาม”
“...............”
“จะว่าไป ไม่ได้ถามนั่นถามนี่มาซักพักแล้วนะ”
ซีกรอกตาไปมาแบบเซ็งๆแล้วลงมือตักข้าวเข้าปากอย่างไม่สนใจ
สเปเชียลเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ พอหมดคำก็เอ่ยปากต่อ “นอกจากคิวแล้วใกล้ๆ ตัวยังมีซารายด์อยู่มั้ย”
“มี”
สเปเชียลเบิกตากว้าง “ได้เจอกันบ้างปะ”
“เมื่อก่อนก็ไม่ แต่ไม่นานมานี้…เจอ”
“จริงดิ ใครอะ”
“กินไปเถอะ”
สเปเชียลจิ๊ปากอย่างขัดใจ แต่ก็ยอมเงียบแล้วลงมือทานต่อ “…………”สเปเชียลเหลือบมองเจ้าห้องนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียงข้างๆเขากรอกตาลอกแลกไปมาอย่างประหม่า ในมือถือโทรศัพท์ไว้ให้เหมือนตัวเองไม่ว่าง
ห้องเงียบจังเลยแหะ..
“………..” สเปเชียลแกล้งทำเป็นเล่นเกมในมือถือแต่ตายังเหล่มองอีกฝ่ายเป็นพักๆ
เขาสะดุ้งนิดๆ เมื่อซีทักขึ้นมาแต่ตายังจ้องไปที่ตัวอักษรในหน้าหนังสือ
“อะไร”
มันรู้ด้วยเหรอว่าเขามอง? มีตาข้างหรือไง
“ขยับไปขยับมา”
อ่อ…รำคาญนี่เอง
“เปล่า…”
ซีปิดหนังสือ แล้วหันมามองสเปเชียล “จะนอน?”
“อะ…เปล่ามึงอ่านหนังสือไปสิ”
ซีเลิกคิ้วนิดๆ แล้ววางหนังสือลงที่โต๊ะข้างเตียง
“ไม่อ่านแล้วเหรอ”
ซีพยักหน้าแล้วกดรีโมทปิดไฟหลักในห้องนอนก่อนจะเปิดไฟหัวเตียง
จะนอนแล้วเหรอ…ยังไม่ง่วงแหะ
สเปเชียลมองคนที่เอนหลังลงนอน “มึงจะหลับแล้วเหรอ”
ซีพยักหน้าน้อยๆ สเปเชียลยังนั่งพิงหัวเตียงในมือถือโทรศัพท์อยู่ในท่าเดิมเขาเลยตัดสินใจกดปิดเกมแล้ววางลงที่โต๊ะข้างเตียงฝั่งตัวเอง
ซีหลับตาไปแล้ว… สเปเชียลโน้มหน้าลงไปมองซีชัดๆ กล้าหลับก่อนเขาด้วยหรอ…
“แปลกจริงๆ เลยนะมึงเนี่ย อยู่ๆ ให้กูมานอนด้วยทำไม”เขาพึมพำเบาๆ ระหว่างจ้องหน้าอีกฝ่ายอยู่
“ดูยังไงก็มนุษย์” สเปเชียลพึมพำแล้วไล่มองใบหน้าของอีกฝ่ายไปเรื่อยแต่ก็ต้องตกใจเมื่อซีลืมตาขึ้นมา ซะเฉยๆ
“เฮ้ย! ยังไม่หลับเหรอ” เขาใจเต้นตึกตักเมื่ออยู่ๆ เปลือกตาก็เปิดขึ้นให้เห็นแก้วตาสีทองจ้องมาที่เขา
“บ่นอะไรล่ะ”
ลืมไป..หูดีสินะ
“โทษที มึงนอนเถอะ” สเปเชียลว่าแล้วล้มตัวลงนอนบ้าง “ปิดไฟหัวเตียงดิ”
ซียังนอนจ้องหน้าเขาอยู่สเปเชียลส่งเสียงฮึดฮัดเล็กน้อยแล้วลุกขึ้นเอื้อมมือจะไปหยิบรีโมตที่อยู่ข้างตัวซีแต่เขากลับโดนดึงแขนลงไปอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างสเปเชียลทาบทับลงไปบนตัวซี
“เฮ้ย! ไรของมึงเนี่ย”
ซียังจ้องหน้าเขานิ่งอยู่ สเปเชียลรู้สึกแปลกๆ กับท่าทีอีกฝ่ายเขากรอกตาไปข้างๆ อย่างอึดอัด
“ปะ..ปล่อยกู” สเปเชียลพูดเบาๆแล้วขืนตัวออก แต่ไม่เป็นผล มือที่กำอยู่รอบแขนเขายังคงนิ่ง
“…………..”
สเปเชียลหันไปมองอีกฝ่ายด้วยแววตาไม่พอใจเมื่อเห็นซียังเงียบ แต่เขาก็ต้องชะงักไป เมื่อซีค่อยๆ โน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆใกล้จนเขาเริ่มจับโฟกัสไม่ได้ ใกล้จนหน้าอีกฝ่ายเริ่มพร่าเลือนเพราะระยะ ใกล้จน…
เขาต้องผละตัวออก
“อะ…โทษที เอนไซม์สินะ”สเปเชียลพูดขึ้นหลังจากที่รู้ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไร แต่เขาเผลอผละออกมา…
สเปเชียลเม้มปาก ขยับมือมากุมขมับ “เดี๋ยวนะ แปปนึง” แล้วเงยหน้าจ้องอีกฝ่าย “มึงแปลกๆ ว่ะ คือ…มันเหมือนไม่ปกติ”
ซียังคงจ้องเขานิ่ง “……….”
“คือมันไม่ใช่มึงยังไงไม่รู้”
ซีเลิกคิ้วด้วยความสงสัย “อะไร”
สเปเชียลอ้าปากเหมือนจะพูด แต่ก็ชะงักไปเขาอ้ำอึ้งอยู่นิดแล้วถอนหายใจ “ก็ไม่รู้หวะ แต่คือ…โว้ย! ช่างแม่งเหอะ” “………….”
สเปเชียลอึกอักอยู่นานเขาจะขยับตัวออกห่างแต่แขนถูกซียึดเอาไว้ดูเจ้าตัวเองก็ไม่ได้ออกแรงอะไรแต่เขากลับขยับตัวไม่ได้ ไม่รู้เพราะอะไร…
ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาเริ่มมีความรู้สึกแปลกๆ แบบนี้… ที่ผ่านมาตอนเขาให้เอนไซม์อีกฝ่าย นอกจากความรู้สึกเจ็บหงุดหงิดและไม่ชอบใจแล้ว เขาก็ไม่ได้คิดอะไร แต่ตั้งแต่ครั้งล่าสุด…เขามีความรู้สึกอีกอย่างเข้ามา
ความรู้สึกที่เขาเองก็อธิบายไม่ถูก และ…
เขาไม่เข้าใจ
เป็นความรู้สึกที่ทรมาณแปลกๆอึดอัดข้างในจนอยากตะโกนดังๆ…
ระหว่างที่กำลังหมุ่นคิ้วครุ่นคิดอยู่ปากบางของซีก็แนบมาที่ปากของเขา…ก่อนจะแทรกลิ้นเข้ามาในช่วงจังหวะที่เขาตกใจและเผยอปากออกน้อยๆ ยังเหมือนครั้งที่แล้ว…
อีกฝ่ายชะงักลิ้นบ่อยครั้ง เหมือนจะทำแต่ก็ไม่ทำมันทำให้เขาหน้าร้อนแปลกๆ พอเผลอ ก็บดปากเข้ามาแรงๆจนต้องสะดุ้งแต่ไม่นานลิ้นร้อนก็หยุดนิ่งไปอีก จังหวะติดๆ ขัดๆ อย่างที่ไม่เคยเป็น
ซีค่อยๆ กวาดลิ้นช้าๆพยายามยั้งแรงไว้ไม่ให้เผลอตัวกดริมฝีปากอีกฝ่ายแน่นเกินไปแต่พอผ่านไปซักพักเขาก็ลืมตัวโหมแรงลงไปแบบปกติ…ยากแหะ
มนุษย์นี่….บอบบางจริง
ปกติด้วยความรุนแรงระดับนั้นก็กินเวลานานเป็นหลายอึดใจอยู่แล้วแต่เมื่อซีต้องยั้งแรงไว้ทำให้เคลื่อนไหวเงอะงะ และช้ากว่าที่เป็นจึงยิ่งใช้เวลานานมากกว่าปกติ สเปเชียลรู้สึกหายใจติดขัดยิ่งนานเท่าไหร่เขายิ่งรู้สึกหอบหนักขาดออกซิเจน เขารู้สึกร้อนๆ มึนในหัว
และตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้จากที่เขากึ่งจะทับตัวอีกฝ่ายอยู่ด้านบนกลับเป็นแผ่นหลังของเขาเองที่แนบลง กับเตียง…
แกรก!
“ซี อ๊ะ!กำลังยุ่งสินะ โทษที”
อยู่ๆ คิวก็เปิดประตูเข้ามากระทันหันเขาหยุดมองนิ่ง พูดขึ้นอย่างไม่รู้สึกอะไรกับภาพตรงหน้าแล้วถอยกลับไปปิดประตูลงเหมือนเดิมต่างกับคนตัวเล็กบนเตียงที่เบิกตากว้างอย่างตระหนก อ้าปากพะงาบๆ จะด่าทั้งที่คิวออกจากห้องไปแล้ว
“ยุ่งบ้าไร! มึงกลับเข้ามาเลยนะ!” เมื่อสติกลับมาสเปเชียลตะโกนเรียกคนนอกห้องเสียงดังด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดที่เหมือนจะปกปิดความรู้สึกซักอย่างในใจจนไม่ทันสังเกตมุมปากที่ยกขึ้นนิดๆ ของคนข้างๆ
คิวเปิดประตูเข้ามายิ้มๆซีเลยทักขึ้นก่อนที่สเปเชียลจะอาละวาด “มีอะไร?”
“เอ้อ คือก็ไม่ได้มีอะไรสำคัญหรอกแค่ตอนออกไปเมื่อกี้บังเอิญเจอเจ้านี่” พอคิวว่าจบเขาก็เอื้อมมือไปคว้าแขนใครซักคนที่ยืนอยู่ข้างนอกให้เข้ามาในห้อง
ซีเบิกตาขึ้นนิดหน่อย “ไอ?!”
สเปเชียลเลิกคิ้วมองท่าทางของซีแล้วหันกลับไปมองคนมาใหม่
เด็กผู้ชาย?
คนตรงหน้ามีผมสีเงิน นัยน์ตาสีนิล
โครงหน้าแบบนี้เรียกได้ว่า’หน้าหวาน’สินะ…
อายุน่าจะประมาณเท่าเขาหรืออาจจะเด็กกว่าซักปี 2ปี สูงกว่าเขาเยอะ แต่ก็ตัวเล็กกว่าคิวมาก ผิวขาวจัด ขาวจนจะกลืนกับสีผนังห้องอยู่แล้ว…
แล้วคือใครกัน?!
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2016-1-18 10:24:28
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2016-1-18 22:46:24
โพสต์ 2016-1-19 10:19:04
โพสต์ 2018-5-4 22:13:14