~เห้ย!..โทษทีตุ๊ดคนเนีย....เมียกรู!!!!!!~ 11 (ต่อ)
ต่อจากตอนที่ 11Aom : Past
.....หลังจากที่ผมปะทะคารมอันสุดสยิ้วกับศัตรู
เบอร์หนึ่งของผมแล้ว ผมก็เดินลงมาจากชั้นเรียน
ยิ้มย่องอย่างสบายอารมณ์สุนทรี หึ สะใจจริงโว้ยยย!!
ยิ่งตอนที่เห็นสีหน้าของนายนั้น ที่มองผมแววตาไม่กระพริบ อ้าริมฝีปากหวอผมก็อดขำเป็นไม่ได้
ผมเดินลงมาเรื่อยๆด้วยรอยยิ้มอัน แสนจะสะใจ
แต่ไม่รู้เลยว่าต้องมาเจอเขากับอีกคน
" ออม..."
ผมเดินลงมาถึงชั้นสองของอาคารเรียน จน
จ๊ะเอ๋เข้ากับแม็กที่เดินสวนขึ้นมาจากชั้นหนึ่งอย่าง
พอดิบพอดี~ เห้ออ หนีเสือปะจระเข้ จริงๆ
"อ้าว..วว..แม็ก" ผมเปรยออกไป
"ออม...มานานแล้วอ่อ" แม็กถามผม
"ก็มาสักพักนึงแล้วละ .. แล้วนี่แม็กหายดีแล้วหรอ"
ผมถามอาการป่วยของแม็ก ที่ฟังมาจากนังเพื่อนตัวดีที่ทิ้งผมให้ต้องเผชิญกับแรงกดดันอย่างมหาสารเมื่อวานนี้
" ออมรู้ด้วยอ๋อว่าเราไม่สบาย" แม็กเลิ้กคิ้วขึ้นถาม
อย่างสงสัย
" อ๋อ หวาบอกเรานะ" ผมตอบแม็กให้หายสงสัย
แม็กพยักหน้าขึ้นลงพร้อมกับยิ้มเจ้าเลห์ส่งออกมา
"เป็นห่วงเราด้วยอ๋อ" เอาแผนที่ประเทศไทยหน่อยม่ะแม็ก รู้สึกว่าจะ หลง ไปไหนแล้วไม่รู้ เห้ออ
ผมยิ้มอย่างเจือนๆส่งให้แม็กไป
"เอ่อ..แล้วนี่ หวามากับแม็กด้วยหรือเปล่า" ผมเปลี่ยนเรื่องสนทนาอย่างกระทันหัน
"มาแล้วละ เห็นอยู่ใต้อาคารอเนก คงจะหาออมอยู่
ละมั่ง ไม่นึกว่าจะมาอยู่ที่นี้" แม็กตอบ
"อืม...งั้นเราไปหาพวกหวาก่อนนะ" ผมพูดออกไป
โดยไม่รอฟังคำตอบจากปากแม็ก รีบจ้ำอ้าวเดินลงมาทันที ~หึ๋ย~...รู้สึกอยู่กับแม็กทีไรไม่ค่อยปลอดภัยทุกที
ผมเดิมมายังอาคารอเนกประสงค์ เห็นนังเพื่อนสองตัวที่กำลังยืนชะเง้อคอยาวเป็นหมารออาหาร
ถ้าให้ผมเดานะครับ คงมองหาผมอยู่แน่ๆ
ผมจึงรียเร่งฝีเท้าก้าวเข้าไปทันที
"มานานยังวะ ปล่อยให้กูกับอีต้อมรอตังนาน"
พอผมก้าวมาถึง นังหวาก็รีบเปิดปากอารัมภบท
"ไปเก็บกระเป๋ามาอะ วันนี้รถแม่งมารับเร็วอะดิ"
ผมบอกอย่างหัวเสียออกไป
"เออๆ แล้วเมื่อวาน ไปถึงไหนว่ะ" ต้อมพูดไปพร้อมกับทำท่ารอลุ้นชิงโชคอะไรสักอย่าง
"ถึงอะไรของมึงวะ" ผมเคียงคอกระพริบตาทำท่าอย่างงงๆ
"แหม...อย่ามาทำเป็นไม่รู้เลยดีกว่า แล้ว.วว.ตกลง
กินไอติมโคนหรือไอติม แท่งว่ะ อิอิ"
หวาพูดพร้อมหัวเราะคิกคักกับต้อมสองคน
"ทั้งโคนทั้งแท่งย่ะ"
"เชร้ดดด/เชร้ดดด/เชร้ดดด55555"
เราสามคนพูดออกมาพร้อมกัน พรางหัวเราะกัน
ลั่นอาคารอเนกประสงค์ จนเด็กนักเรียนทั้งมอปลายและมอต้นต่างกันหันมามองกันเป็นตาเดียว
"รู้งี้นะ...ไม่ไปยังจะดีกว่า หึ๋ย~"
ผมบ่นอย่างหัวเสีย
"ทำไมวะ ซันเขาไม่ยิ้มมึงหรอ" ยิ้มพ่องงง!!
มึงสิหวา
"อีอิมแม่งเผากูสารพัดสารเพ"
"เอ้าาา..แล้วมึงเอามันไปด้วยทำไมอะ"
ต้อมถาม
"เล้ากูจะไปด้วยซะขนาดนั้น จะเป็นจะตายให้ได้"
"เดี๋ยวนะ สรุปสั้นๆพัง " หวาพูด ผมพยักหน้าเบะปากแหย่ๆ หวาเปลี่ยนมาห่อใหล่ลง
" ....นกเอ๋ย นกจ๋า....." ต้อมพูดพร้อมขยับขอมือไปมาให้คลายนก แสดงความหมายถึงว่า
" !!อดแดก!!"
"แห๊ม ชั่งเหอะน่า เดทแรกพัง เดทสองอาจจะเวอก์ มีครั้งแรก มันก็ต้องมีครั้งที่สองสิเชื่อกู"
หวาบอกอย่างมั่นอกมั่นใจ
"เฮ้อออ" ผมถอนหายใจออกมาอย่างยกใหญ่
"พอๆเลิกคิดๆไปกินข้าวกันดีกว่า หิวละ
แหละในฐานะที่วันนี้มึงปล่อยให้พวกกูรอตั้งนาน
สองนาน มึงต้องเป็นคนเลี้ยงโจ็กยายแจ่มกูกับอีต้อมคนละสองชาม โอเคะ" นังหวาพูดพร้อมจ้องหน้าเขม็ง กับนังต้อมที่
พยักหน้ารัวๆขึ้นลง
นี่แหละครับ มิตรภาพที่ดี ต้องมีการแดก ไม่ใช่แค่
แดกเฉยๆนะครับ แดกฟรีด้วย
........................................................................
วิชาแรกของวันนี้ เป็นวิชาภาษาไทยประยุกต์ครับหรือวิชาเพิ่มเติม พวกเราสามคนสุ่มหัวเม้าท์นินทาชาวบ้านอย่างสนุกปาก คนนู้นที คนนี้ที เม้าท์ไปขำไปกันอย่างสนุกสนาน เฮฮา
นี่แหละครับ การใช้เวลาที่ครูประจำวิชายังไม่มาให้เป็นประโยชน์ แบบไม่ให้ศูนย์เปล่า
"กูล่ะหมั่นหน้าอีกระเทยรุ่นพี่5/4 ฉิบหาย ในสมอง
ตอนเนีย คงคิดว่าตัวเองสวยมากมั่ง อึ๋ย~
กูเดินใกล้ๆนึกว่าสิงโตนาเนีย เจอกูทีมองแม่ง
เหมือนกะจะแดกกูเข้าไปทั้งเนื้อทั้งตัว"
ต้อมเปิดปากเม้าท์กระเทยรุ่นพี่หัวโตหน้าเพลียะคนนึง ที่เจอผมกับอีต้อมทีไรต้องมีจิกมีกัดตลอด
"สงกะสัยกูสวยกว่า เลยริคิดอิจฉาริษยากูแน่เลอะ"
โห้ยย...มึงไปเอาความมั่นมากจากไหนมากมาย
เนียอีต้อม
"อือหืม... พูดไม่เจรงใจเจ้าที่โรงเรียนเลยนะ อีด_ก
มั่นอกมั่นใจอะไรขนาดน๊านนน" หวาตอกกลับด้วย
น้ำเสียงที่ลากยาวเยียด ผมไม่พูดอะไรได้แต่นั่งขำ
อยู่ข้างๆมันสองตัว
"โอ้ย.. เรื่องพันธ์เนียะ ก็เห็นๆกันอยู่ ไม่ต้องพูดอะไรเยอะหรอก" อะไรที่ว่ามั่นแล้วยังต้องสยบหลบมึงเลยต้อม
"อาจารย์แม่มาแล้ววววว!!!"
หวากำลังที่จะปริปากสังเวียนกับต้อมต่อ
ก็ต้องชะงัก เมื่อกระถิ่นหัวหน้าห้องตัวเตี้ย วิ่งเข้ามาในห้องพร้อมตะโกนบอกทุกคน ให้เตรียมตัว
กันกลับเข้าที่เข้าทาง ทุกคนเหมือนมีปุ่มอัตโนมัติ
แยกย้ายขยับตัวกลับที่อย่างรวดเร็ว
ชำนาญการ
หลังจากที่ทุกคนในห้องกลับเข้าที่กันได้ไม่นาน
อาจารย์เบญจวรรณหรืออาจารย์แม่คุณครูประจำวิชาภาษาไทย ในนามที่หลายๆคนรู้จักและเกรงกลัวเป็นอันดับสองของโรงเรียนรองมาจากรองปิยเนตร ฝ่ายปกครองที่ใครๆแค่เห็นด้วยแนวไกลในระยะระดับสายตา จากที่อยู่กันเป็นกลุ่มๆใหญ่ หายสลายแยกย้ายกันไปในพริบตาด้วยเวลาอันรวดเร็วและน้อยนิด เห๊อะ.. นี้แหละครับอำนาจและอิทธิพลของอาจารย์โรงเรียนนี้
โต๊ะเรียนที่จัดเป็นระเบียบเนียบเนียน ไม่มีล่องลอย
ลิกคิวก์หรือปากกาหน้าไหน ได้ปรากฏให้เห็นแม้แต่นิดเดียวบนโต๊ะ บวกกับบรรยากาศอันเงียบสงัดไม่ได้ยินแม้แต่เสียงไอเสียงจามเข้ากับทุกคนที่นั่งตัวตรงไม่พิงพนักเก้าอี้เลยแม้แต่น้อย
"นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ" เสียงกระถิ่นหัว
หน้าห้องดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงอายุที่เดินย่างก้าว
เข้ามาภายในห้อง
"สวัสดีครับคุณครู/สวัสดีค่ะคุณครู" ทุกคนในห้องเรียนขานรับอย่างต่อเนื่อง
"อืม......... วันนี้แม่จะให้ลูกจับกลุ่มกันนะ แม่จะให้ทำโครงงานเกี่ยวกับสัตว์สงวน ห้องนี้มีกี่คน
สี่สิบแปดคนใช่ไหม จับกลุ่มละแปดคน ได้หกกลุ่ม
ลงตัวกันพอดี เอ๊า..แยกย้ายกันจับกลุ่มเลยลูก"
อาจารย์แม่พูดจบ ทุกคนในห้องก็ต่างพากันลุกจากเก้าอี้เพื่อไปจับกลุ่มกันเตรียมทำโครงงาน
พวกผมสามคนยัง
นั่งนิ่งอยู่กับที่ไม่ได้ลุกไปไหน เพราะไม่รู้จะนำใคร
เข้ามาอีก ที่สนิทๆก็มี ผม ต้อม หวา เท่านั้นเอง
โปรดติดตามตอนต่อไป..................................
ใครจะมาเข้ากลุ่มด้วยละนี้ ลุ้นๆๆๆ {:5_119:}ขอบคุนครับ{:5_119:} :lol:kiss: ขอบคุณครับ :victory:;P สนุกมากครับ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณคับ สนุกมากครับ ต่อๆครับ ไปต่ออิ ขอบคุณครับ ชอบมากเลยครับ กลุ่มซันแน่ๆเลย
ขอบคุณครับ เยี่ยม ขอบคุณครับ สนุกมากๆครับ
ขอบคุณนะครับ กูว่าต้องเอากลุ่มเอ็ม แน่นอน ขอบคุณครับ ขอบคุนครับ ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]
2