~เห้ย!..โทษทีตุ๊ดคนเนีย....เมียกรู!!!!!!~ 11 (ต่อ)

rek

ต่อจากตอนที่ 11

Aom : Past


.....หลังจากที่ผมปะทะคารมอันสุดสยิ้วกับศัตรู
เบอร์หนึ่งของผมแล้ว ผมก็เดินลงมาจากชั้นเรียน
ยิ้มย่องอย่างสบายอารมณ์สุนทรี   หึ สะใจจริงโว้ยยย!!

ยิ่งตอนที่เห็นสีหน้าของนายนั้น ที่มองผมแววตาไม่กระพริบ อ้าริมฝีปากหวอ  ผมก็อดขำเป็นไม่ได้

ผมเดินลงมาเรื่อยๆด้วยรอยยิ้มอัน แสนจะสะใจ
แต่ไม่รู้เลยว่าต้องมาเจอเขากับอีกคน

" ออม..."

ผมเดินลงมาถึงชั้นสองของอาคารเรียน จน
จ๊ะเอ๋เข้ากับแม็กที่เดินสวนขึ้นมาจากชั้นหนึ่งอย่าง
พอดิบพอดี  ~ เห้ออ หนีเสือปะจระเข้ จริงๆ

"อ้าว..วว..แม็ก" ผมเปรยออกไป


"ออม...มานานแล้วอ่อ" แม็กถามผม


"ก็มาสักพักนึงแล้วละ .. แล้วนี่แม็กหายดีแล้วหรอ"

ผมถามอาการป่วยของแม็ก ที่ฟังมาจากนังเพื่อนตัวดีที่ทิ้งผมให้ต้องเผชิญกับแรงกดดันอย่างมหาสารเมื่อวานนี้

" ออมรู้ด้วยอ๋อว่าเราไม่สบาย" แม็กเลิ้กคิ้วขึ้นถาม
อย่างสงสัย

" อ๋อ หวาบอกเรานะ" ผมตอบแม็กให้หายสงสัย
แม็กพยักหน้าขึ้นลงพร้อมกับยิ้มเจ้าเลห์ส่งออกมา

"เป็นห่วงเราด้วยอ๋อ" เอาแผนที่ประเทศไทยหน่อยม่ะแม็ก รู้สึกว่าจะ หลง ไปไหนแล้วไม่รู้ เห้ออ

ผมยิ้มอย่างเจือนๆส่งให้แม็กไป

"เอ่อ..แล้วนี่ หวามากับแม็กด้วยหรือเปล่า" ผมเปลี่ยนเรื่องสนทนาอย่างกระทันหัน

"มาแล้วละ เห็นอยู่ใต้อาคารอเนก คงจะหาออมอยู่
ละมั่ง ไม่นึกว่าจะมาอยู่ที่นี้" แม็กตอบ

"อืม...งั้นเราไปหาพวกหวาก่อนนะ" ผมพูดออกไป
โดยไม่รอฟังคำตอบจากปากแม็ก รีบจ้ำอ้าวเดินลงมาทันที ~หึ๋ย~...รู้สึกอยู่กับแม็กทีไรไม่ค่อยปลอดภัยทุกที

ผมเดิมมายังอาคารอเนกประสงค์ เห็นนังเพื่อนสองตัวที่กำลังยืนชะเง้อคอยาวเป็นหมารออาหาร
ถ้าให้ผมเดานะครับ คงมองหาผมอยู่แน่ๆ
ผมจึงรียเร่งฝีเท้าก้าวเข้าไปทันที

"มานานยังวะ ปล่อยให้กูกับอีต้อมรอตังนาน"
พอผมก้าวมาถึง นังหวาก็รีบเปิดปากอารัมภบท

"ไปเก็บกระเป๋ามาอะ วันนี้รถแม่งมารับเร็วอะดิ"
ผมบอกอย่างหัวเสียออกไป

"เออๆ แล้วเมื่อวาน ไปถึงไหนว่ะ" ต้อมพูดไปพร้อมกับทำท่ารอลุ้นชิงโชคอะไรสักอย่าง

"ถึงอะไรของมึงวะ" ผมเคียงคอกระพริบตาทำท่าอย่างงงๆ

"แหม...อย่ามาทำเป็นไม่รู้เลยดีกว่า แล้ว.วว.ตกลง
กินไอติมโคนหรือไอติม แท่งว่ะ อิอิ"
หวาพูดพร้อมหัวเราะคิกคักกับต้อมสองคน

"ทั้งโคนทั้งแท่งย่ะ"

"เชร้ดดด/เชร้ดดด/เชร้ดดด55555"

เราสามคนพูดออกมาพร้อมกัน พรางหัวเราะกัน
ลั่นอาคารอเนกประสงค์ จนเด็กนักเรียนทั้งมอปลายและมอต้นต่างกันหันมามองกันเป็นตาเดียว

"รู้งี้นะ...ไม่ไปยังจะดีกว่า หึ๋ย~"

ผมบ่นอย่างหัวเสีย

"ทำไมวะ ซันเขาไม่ยิ้มมึงหรอ" ยิ้มพ่องงง!!
มึงสิหวา

"อีอิมแม่งเผากูสารพัดสารเพ"

"เอ้าาา..แล้วมึงเอามันไปด้วยทำไมอะ"
ต้อมถาม

"เล้ากูจะไปด้วยซะขนาดนั้น จะเป็นจะตายให้ได้"

"เดี๋ยวนะ สรุปสั้นๆ  พัง " หวาพูด ผมพยักหน้าเบะปากแหย่ๆ หวาเปลี่ยนมาห่อใหล่ลง

" ....นกเอ๋ย นกจ๋า....." ต้อมพูดพร้อมขยับขอมือไปมาให้คลายนก แสดงความหมายถึงว่า
" !!อดแดก!!"

"แห๊ม ชั่งเหอะน่า เดทแรกพัง เดทสองอาจจะเวอก์ มีครั้งแรก มันก็ต้องมีครั้งที่สองสิเชื่อกู"
หวาบอกอย่างมั่นอกมั่นใจ

"เฮ้อออ" ผมถอนหายใจออกมาอย่างยกใหญ่

"พอๆเลิกคิดๆไปกินข้าวกันดีกว่า หิวละ
แหละในฐานะที่วันนี้มึงปล่อยให้พวกกูรอตั้งนาน
สองนาน มึงต้องเป็นคนเลี้ยงโจ็กยายแจ่มกูกับอีต้อมคนละสองชาม โอเคะ" นังหวาพูดพร้อมจ้องหน้าเขม็ง กับนังต้อมที่
พยักหน้ารัวๆขึ้นลง

นี่แหละครับ มิตรภาพที่ดี ต้องมีการแดก ไม่ใช่แค่
แดกเฉยๆนะครับ แดกฟรีด้วย

........................................................................


    วิชาแรกของวันนี้ เป็นวิชาภาษาไทยประยุกต์ครับหรือวิชาเพิ่มเติม พวกเราสามคนสุ่มหัวเม้าท์นินทาชาวบ้านอย่างสนุกปาก คนนู้นที คนนี้ที เม้าท์ไปขำไปกันอย่างสนุกสนาน เฮฮา

นี่แหละครับ การใช้เวลาที่ครูประจำวิชายังไม่มาให้เป็นประโยชน์ แบบไม่ให้ศูนย์เปล่า

"กูล่ะหมั่นหน้าอีกระเทยรุ่นพี่5/4 ฉิบหาย ในสมอง
ตอนเนีย คงคิดว่าตัวเองสวยมากมั่ง อึ๋ย~
กูเดินใกล้ๆนึกว่าสิงโตนาเนีย เจอกูทีมองแม่ง
เหมือนกะจะแดกกูเข้าไปทั้งเนื้อทั้งตัว"

ต้อมเปิดปากเม้าท์กระเทยรุ่นพี่หัวโตหน้าเพลียะคนนึง ที่เจอผมกับอีต้อมทีไรต้องมีจิกมีกัดตลอด

"สงกะสัยกูสวยกว่า เลยริคิดอิจฉาริษยากูแน่เลอะ"
โห้ยย...มึงไปเอาความมั่นมากจากไหนมากมาย
เนียอีต้อม

"อือหืม... พูดไม่เจรงใจเจ้าที่โรงเรียนเลยนะ อีด_ก
มั่นอกมั่นใจอะไรขนาดน๊านนน" หวาตอกกลับด้วย
น้ำเสียงที่ลากยาวเยียด ผมไม่พูดอะไรได้แต่นั่งขำ
อยู่ข้างๆมันสองตัว

"โอ้ย.. เรื่องพันธ์เนียะ ก็เห็นๆกันอยู่ ไม่ต้องพูดอะไรเยอะหรอก" อะไรที่ว่ามั่นแล้วยังต้องสยบหลบมึงเลยต้อม

"อาจารย์แม่มาแล้ววววว!!!"

  หวากำลังที่จะปริปากสังเวียนกับต้อมต่อ
ก็ต้องชะงัก เมื่อกระถิ่นหัวหน้าห้องตัวเตี้ย วิ่งเข้ามาในห้องพร้อมตะโกนบอกทุกคน ให้เตรียมตัว
กันกลับเข้าที่เข้าทาง ทุกคนเหมือนมีปุ่มอัตโนมัติ
แยกย้ายขยับตัวกลับที่อย่างรวดเร็ว

ชำนาญการ

หลังจากที่ทุกคนในห้องกลับเข้าที่กันได้ไม่นาน
อาจารย์เบญจวรรณหรืออาจารย์แม่คุณครูประจำวิชาภาษาไทย ในนามที่หลายๆคนรู้จักและเกรงกลัวเป็นอันดับสองของโรงเรียนรองมาจากรองปิยเนตร ฝ่ายปกครองที่ใครๆแค่เห็นด้วยแนวไกลในระยะระดับสายตา จากที่อยู่กันเป็นกลุ่มๆใหญ่ หายสลายแยกย้ายกันไปในพริบตาด้วยเวลาอันรวดเร็วและน้อยนิด เห๊อะ.. นี้แหละครับอำนาจและอิทธิพลของอาจารย์โรงเรียนนี้

โต๊ะเรียนที่จัดเป็นระเบียบเนียบเนียน ไม่มีล่องลอย
ลิกคิวก์หรือปากกาหน้าไหน ได้ปรากฏให้เห็นแม้แต่นิดเดียวบนโต๊ะ บวกกับบรรยากาศอันเงียบสงัดไม่ได้ยินแม้แต่เสียงไอเสียงจาม  เข้ากับทุกคนที่นั่งตัวตรงไม่พิงพนักเก้าอี้เลยแม้แต่น้อย

"นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ" เสียงกระถิ่นหัว
หน้าห้องดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงอายุที่เดินย่างก้าว
เข้ามาภายในห้อง

"สวัสดีครับคุณครู/สวัสดีค่ะคุณครู" ทุกคนในห้องเรียนขานรับอย่างต่อเนื่อง

"อืม......... วันนี้แม่จะให้ลูกจับกลุ่มกันนะ แม่จะให้ทำโครงงานเกี่ยวกับสัตว์สงวน ห้องนี้มีกี่คน
สี่สิบแปดคนใช่ไหม จับกลุ่มละแปดคน ได้หกกลุ่ม
ลงตัวกันพอดี เอ๊า..แยกย้ายกันจับกลุ่มเลยลูก"

อาจารย์แม่พูดจบ ทุกคนในห้องก็ต่างพากันลุกจากเก้าอี้เพื่อไปจับกลุ่มกันเตรียมทำโครงงาน

พวกผมสามคนยัง
นั่งนิ่งอยู่กับที่ไม่ได้ลุกไปไหน เพราะไม่รู้จะนำใคร
เข้ามาอีก ที่สนิทๆก็มี ผม ต้อม หวา เท่านั้นเอง

โปรดติดตามตอนต่อไป..................................

sugarxxx

ใครจะมาเข้ากลุ่มด้วยละนี้ ลุ้นๆๆๆ

pipi1

ขอบคุนครับ

scaapp

   ขอบคุณครับ   

Nikezero

สนุกมากครับ

Addy6699

ขอบคุณมากครับ

0966

ขอบคุณคับ

sugarxxx

สนุกมากครับ ต่อๆครับ

kari1995

ไปต่ออิ

yymomo

ขอบคุณครับ

freezz

ชอบมากเลยครับ

chokeeis

กลุ่มซันแน่ๆเลย

vejung

ขอบคุณครับ

sshheeeepp

เยี่ยม

skyline.nn

ขอบคุณครับ

haloguy

สนุกมากๆครับ
ขอบคุณนะครับ

Wannapa

กูว่าต้องเอากลุ่มเอ็ม แน่นอน

hiroshi111

ขอบคุณครับ

no_nop

ขอบคุนครับ

popod

ขอบคุณครับ