ละเมอรัก ละเมอเย็ด 5

midobun00 · โพสต์ 2022-2-14 01:48:31

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย midobun00 เมื่อ 2022-2-14 23:48

บทที่ 5

ละเมอรัก

จัสถูกนิคเพื่อนของเตอร์หรือพูดอีกก็คือรุ่นพี่ที่เตอร์ไปค้างห้องด้วยคนสุดท้ายไปคุยด้วย แต่วันนี้ดันเป็นวันที่เตอร์บอกว่ากลับบ้านแล้วจะกลับมาที่ห้องอีกทีตอนเย็นๆ
“นี่เป็นของที่มันทิ้งไว้ห้องพี่ ในเมื่อมันไปอยู่ห้องเราแล้วก็ช่วยเอาไปเก็บไว้ให้ไอ้เตอร์ทีเน้อ” นิคพูดแล้วยื่นกล่องที่รวบรวมของเตอร์ในห้องส่งให้จัส ทันทีที่จัสมาถึงหน้าหอ จัสรับกล่องทั้งใบมาถือพยักหน้ารับแล้วเดินแยกกลับลงมา สายตามองของที่อยู่ในกล่อง มีรูปภาพที่เป็นภาพวาดล้อเลียนวางอยู่หนึ่งใบ ในภาพวาดล้อเลียนมีภาพของเตอร์ กับภาพของใครอีกคนที่ดูแล้วเดาไม่ออกว่าเป็นใคร แน่นอนว่าไม่ใช่นิคแน่ๆ
จัสเดินกลับมาในช่วงบ่ายแก่ๆ แวะซื้อน้ำแล้วนั่งกินอยู่ตรงป้ายรถเมล์ ถ้าข้ามสะพานลอยไปอีกฝั่งของถนนก็จะถึงหอพักเมื่อเดินผ่านวัดไป เขาสนใจในกล่องซะมากกว่าเพราะนอกเหนือจาก รูปภาพนั่นแล้วก็ยังมี การ์ด และช่อดอกไม้แห้งๆ ที่สำคัญคือเจ้าของที่มอบของพวกนี้ให้กับเตอร์คือใคร เขาหยิบการ์ดขึ้นมาอ่านด้านหลัง
“ขอบคุณช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันมา สุขสันต์วันครบรอบ 7 เดือน ที่ได้รู้จักเตอร์นะ รักเตอร์นะครับ และจะรักแบบนี้ตลอดไป” ลงท้ายข้อความ “ณ”
“ณ ตัวย่อหรือชื่อวะ ทำไมเขียนการ์ดต้องใส่ตัวย่อด้วยวะ” ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสัย แต่ช่างแม่งเถอะ แล้วถ้าเค้ายังคบอยู่จะทำยังไงดี ไม่รู้วุ้ย เอาไว้มันกลับมาก็ถามให้รู้เรื่องไปก็จบ ไม่ต้องคิด ปวดหัว
คิดแล้วก็รีบกลับห้อง เอาของเข้าไปวางในห้องก่อนจะออกมาอีกรอบแล้วไปห้องทับทิม นั่งเล่น พอรู้สึกตัวอีกทีก็เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ แถมทับทิมก็ไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว เขาสะดุ้งตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์ตัวเองมันดังลั่นซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น
ปลายสายที่โทรมาคือ เตอร์พอมองดูเวลาก็ปาเข้าไป หกโมงแล้ว (เชี้ยละ มาถึงแล้วหรือเปล่า จะเข้าห้องได้ไหมวะ ยังไม่ได้ปั๊มกุญแจเลย)
“โหล ถึงไหนแล้ว”
“เออ กำลังกลับนะ อยู่ห้องป่าว”
“อยู่”
“เอองั้นกูจะกลับห้องเลยจะได้ไม่ต้องแวะ กินไรยังให้ซื้อไรป่าว”
“เอาซื้อไรซื้อมาเหอะ”
“โอเคงั้นเดี๋ยวเจอกัน คิดถึงนะเว้ย”
“ไอ้บ้า ไม่ได้หายไปนานซะหน่อย” พูดจบจัสก็แกล้งตัดสายทิ้ง นั่งอมยิ้มไม่หุบ แล้วโทรหาทับทิมอีกรอบ คนบ้าอะไรไม่เจอแค่แปปเดียวก็พูดคิดถึงแล้ว
“กูอยู่ ร้านชำล่างหอ เดี๋ยวขึ้นไป มึงนี่หลับเพลินเลยนะ หลับเหมือนคนไม่ค่อยได้นอน หลับแต่หัววันแบบนี้ ระวังจะเจอผีนะ”
“ผีเผลออะไร บ้า”
“เออ นั่นแหละเดี๋ยวกูขึ้นไป ซื้อของเสร็จแล้ว ลงมาแค่แปปเดียว อีตอนอยู่ก็ไม่ตื่น มาตื่นตอนไม่อยู่ มึงนี่หลับสนิทดีนะเรียกตั้งนานแนะ”
“ขี้บ่นนะมึงอ่ะ รีบมา พี่เตอร์จะกลับมาแล้วเดี๋ยวไม่มีกุญแจเข้าห้อง”
“เออ รู้แล้ว เดินขึ้นอยู่นี่ไง” ทับทิมตอบแล้วกดตัดสายทิ้ง
จัสนั่งมองเวลา บรรยากาศข้างนอกกำลังโพล้เพล้ใกล้มืด พอดีกับความร้อนใจจนทนไม่ไหว รีบลุกขึ้นเดินไปที่ประตู เปิดแล้วเดินออกไป พอมองเห็นทับทิมเดินขึ้นหัวมุมบันไดมาก็รีบเดินจ้ำๆ สวนไป
“อะไร รีบร้อนจังเลยนะ”
“เออ กูรีบ ไว้เจอกันนะ” จัสตอบแล้วเร่งฝีเท้าวิ่งไป

---------------------------------------------------------------------------------------

ราวสิบนาที จัสวิ่งกลับมาถึงหอ พอมองไกลๆ เห็นเงาคนกำลังขยับไปมาอยู่ตรงระเบียงเหมือนกำลังหยิบข้าวของอยู่นั่น พอเร่งฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้เหมือนเงานั่นขยับเข้าไปในห้องหายไป
“เฮ้ย เข้าไปในห้องได้ไงวะ กุญแจอยู่นี่ เมื่อกี้ยังบอกว่า กลัวจะเข้าห้องไม่ได้อยู่เลยนิ” พูดแล้วก็โล่งใจอย่างน้อยเตอร์ก็อยู่ในห้องแล้ว ความรีบร้อนก็หายไปในพริบตา ไม่ทันจะเดินขึ้นหอก็เห็น บัค กำลังเก็บกวาดห้องตรงชั้นหนึ่ง เหมือนกำลังเตรียมที่จะจัดปาร์ตี้คืนนี้
“ทำไมทำความสะอาดห้องอ่ะพี่บัค” จัสเรียกพี่เพราะบัคอายุเยอะสุดในห้องแม้จะเรียนอยู่ห้องเดียวกัน
“คืนนี้ มันจะมากินเหล้ากันอ่ะสิ ลงมาได้นะ แต่จัสไม่ค่อยกินเหล้าใช่ไหม แต่ไม่เป็นไร เรียกพี่เตอร์ลงมาด้วยก็ได้ นั่งคุยกันก็ยังดีจะได้ไม่เหงา”
“อือ พี่เตอร์น่าจะอยู่ข้างบนแล้วเดี๋ยวไปบอกให้”
“ข้างบน เอ๊ะ ข้างบนหรอ” เขาถามกลับ
“ใช่”
“ก็วันนี้พี่เปิดหน้าต่างห้องทั้งวันมองดูคนเดินไปเดินมา ยังไม่เห็นพี่เตอร์ผ่านมาเลยนะ พี่เตอร์อยู่บนห้องจริงๆ หรอ ขึ้นไปเมื่อไหร่”
“อึ้ย แต่เห็นจริงๆ นะ มีคนอยู่ตรงระเบียง”
“โจรหรือเปล่าจัสได้ล็อกประตูระเบียงหรือเปล่า ล็อกหมด ถ้ามันไปตรงระเบียงก็ต้องมีคนเห็นคนปีนตึกสิ เฮ้ยพูดแบบนี้ ขนลุกเลยแฮะ” จัสลูบแขนไปพลาง พอดีกับเตอร์เดินมาจากด้านหลัง
“นั่นไงพี่เตอร์มาแล้ว” บัคพูดแล้วก็กดปุ่มที่เคาร์เตอร์ในห้อง เป็นปุ่มปลดล็อกประตูที่มีเฉพาะห้องพิเศษของญาติเจ้าของหออย่างบัคเท่านั้นที่มี
“คุยไรกัน”
“ไม่รู้สิพี่ จัสมันพูดอะไรแปลกๆ บอกพี่อยู่บนห้อง ผมก็พึ่งจะเห็นพี่นี่แหละ ฮ่าๆ ว่าแล้วคืนนี้ห้องผมมีกินเหล้านะ พี่ลงมากินกันได้นะ” บัคพูดติดสำเนียงใต้
“วันเกิดหรอ ใครละ”
“วันเกิด เกิดอยากกินเฉยๆ นั่นแหละ ฮ่าๆ” บัคตอบ แล้วสองพี่น้องรหัสก็ยืนหัวเราะชอบใจ
“ไปๆ จัสขึ้นไปกินข้าวกูซื้อกับข้าวมาเต็มเลย” เตอร์ว่าพลางยกถุงกับข้าวในมือ แล้วเดินจูงมือจัสขึ้นชั้นบน อีกฝ่ายทำท่าทางอิดออดเหมือนไม่อยากเดินไป
“มึงทำไม กลัวผีหรือไง”
“ใคร ใครกลัวผีกัน ไม่เคยกลัวหรอก” จัสทำปากแข็งแล้วรีบย้ำๆ แซงหน้าขึ้นไป พอถึงประตูห้องก็เปิดไขเข้าไป
ช่วงอึดใจที่เขามองเข้าไปหลังจากประตูเปิด ตรงระเบียงมองเห็นเงาสีดำเป็นเงาคนทำท่าทางเหมือนยืนใช้ซิงค์อยู่
“นั่นไงคน” จัสร้องลั่น เตอร์เข้ามาดู จังหวะนั่นเงาก็หายไปแล้ว มีเพียงจัสคนเดียวที่มองเห็น เตอร์รีบเดินไปเปิดประตูระเบียงห้อง มันเป็นระเบียงที่แคบ เพราะเพียงแค่เปิดประตูออกไปถ้ามีคนอยู่หลังประตู ประตูก็จะชนกับคนนั้นทันที แต่ประตูกลับเปิดได้ง่ายๆ ไม่ชนเข้ากับอะไรเลย จัสเดินมาดูที่ซิงค์เองก็ไม่มีแม้แต่รอยน้ำ แล้วที่มองเห็นนั่นคืออะไร...

-------------------------------------------------------------------------------------

เตอร์ลากจัสลงมานั่งร่วมวงกับพวกของบัค มีเพื่อนอีกหลายคนมานั่วกินเหล้าด้วยกัน ส่วนใหญ่เป็นผู้ชายกันหมด บัคหยิบเอาเหล้าเก่าเก็บที่เหลือจากกินคราวก่อนออกมารินใส่แก้วแล้วส่งให้ทุกคนช่วยกินแบบเพียวๆ แต่ละคนจิบคนละนิดคนละหน่อย
จัสเป็นพวงแพ้แอลกอฮอล์เพราะแค่กินไปนิดเดียวตัวก็แดงก่ำจนเตอร์ต้องคอยห้ามไม่ให้กินเยอะ นั่งคุยกันไปกินเหล้ากันไปได้เกือบครึ่งคืน โทรศัพท์จัสก็ดังขึ้น เขามองคนที่โทรเข้ามา คือ วิน
“วินว่าไงวะ” จัสรีบกดรับแล้วเดินออกจากห้องบัค เตอร์มองตามตาไม่กะพริบ ไม่รู้ว่าใครที่จู่ๆ ก็โทรมาจัสถึงได้รีบร้อนเดินออกไป
“กูมีเรื่องอยากให้ช่วยว่ะ มึงพอจะช่วยทำการบ้านให้กูได้ไหม เรื่องเขียนโปรแกรม ตอนนี้กูไม่รู้จะพึ่งใครแล้ว”
“แล้วทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้ละ มาบอกซะดึกเลย”
“เออน่า ก็วันนี้กูกลับบ้าน กว่าจะมาถึงหอทำโน้นทำนี่ก็หมดเวลาแล้ว ได้มาตั้งใจทำก็เหลืออันนี้อันสุดท้ายกูทำไม่เป็นจริงๆ ว่ะ แล้วต้องส่งพรุ่งนี้ด้วย”
“หะ พรุ่งนี้มึงไม่หยุดหรอ นี่วันเสาร์ไม่ใช่หรอ”
“กูเรียนทุกวันแหละ ก็มึงเป็นคนสมัครให้กูเรียนไม่ใช่หรือไงไอ้หมาลัยนี่”
“เออ ว่ะ ขอโทษกูลืม”
“มึงช่วยกูได้ไหมละ”
“ได้ เออรอแปปเดี๋ยวกูลองดู มึงส่ง การบ้านมาทางเมล์เลยนะ เดี๋ยวกูช่วย” จัสพูดแล้วก็รีบวิ่งกลับขึ้นห้อง เปิดโน๊ตบุ๊ค แต่ไอ้อินเตอร์เน็ตหอเจ้ากรรมมันดันไม่ขยับไปไหน วินยังรออยู่ในสาย
“เฮ้ย กูส่งเมล์ให้มึงไปแล้ว ได้ยัง”
“เออ.....แปปนะ”
อินเตอร์เน็ตหอสำหรับคืนวันเสาร์นี่มันนรกแตกชัดๆ แม่งโหลดบิตกันหมดทั้งตึก จัสรีบพับโน๊ตบุ๊คแล้วถือเดินลงไปชั้นล่าง ตอนนี้มีแต่ต้องไปใช้เน็ตตรงป้ายรถเมล์เท่านั้นแหละ(*ไทม์ไลน์คือช่วง ปี2000+ 3G ยังไม่มีจ้า)
“มึงจะทำให้กูหรือเปล่าเนีย ไม่อยากทำก็บอกมาเฮ้ย กูจะได้ไปหาคนอื่น”
“ทำสิ กูทำให้มึงได้ทุกอย่างแหละ รอแปป ตรงนี้เน็ตไม่ดี เดี๋ยวกูโทรกลับไป” ว่าแล้วก็ตัดสายทิ้ง แล้วรีบวิ่งลงไปชั้นล่าง
เตอร์ที่เห็นจัสเดินหายไปนานก็เดินออกมาตาม แล้วมาเจอกันตรงบันได มองเห็นจัสรีบร้อนวิ่งลงมาจากชั้นบน ทำท่าจะรีบวิ่งออกไปข้างนอกในมือถือโน๊คบุ๊คเอาไว้แน่น
“มึงจะไปไหน”
“ทำงาน”
“ทำงานเหี้ยไร ให้ใคร”
“ไอ้วินมันให้ช่วยทำการบ้าน”
“เดี๋ยว การบ้าน แล้วมึงจะถือคอมไปไหน ทำไมไม่ทำบนห้อง”
“เน็ตไม่ดี กูทำไม่ได้”
“แปลว่ามึงจะไปทำตรงป้ายรถเมล์ นี่เที่ยงคืนจะตีหนึ่งแล้วนะ ถ้ามึงไม่กลัวผี มึงก็กลัวโจร กลัวคนบ้าบ้างเถอะ”
“งั้นมึงไปเป็นเพื่อนกูสิ” จัสพูดแล้วก็จับมือเตอร์วิ่งออกไป
ถ้าเป็นกูที่กำลังเดือดร้อน มึงจะทำแบบนี้ให้กูบ้างหรือเปล่า มึงรักมันถึงกับเสี่ยงอันตรายแบบนี้ แล้วมันรู้บ้างไหม มันเคยดูดำดูดีหรือเปล่า หรือมึงแค่ละเมอไปเองคนเดียว ไอ้จัส ไอ้โง่ เตอร์มองจัสที่เดินดุ่มๆ จนไม่หันกลับมามอง ไม่แม้แต่จะถ้าว่า เขาไม่ได้สวมรองเท้าออกมา ไม่ได้สนใจอะไรเลยนอกจาก วินที่กำลังรอสายอยู่ งานที่ต้องทำเพราะวินเป็นคนขอ นาทีนี้ วินคือคนเดียวที่จัสจดจ่อ
ที่ป้ายรถเมล์โน๊ตบุ๊คที่แสนช้า จับสัญญาณอินเตอร์เน็ตฟรี แล้วล็อกอินใช้งาน ดาวโหลด์ไฟล์แล้ว ต่อสายคุยกับวินอีกรอบ
“เออกูเห็นไฟล์แล้วนะ”
“ทำได้ป่าว ถ้าทำไม่ได้กูจะหาคนอื่น” วินตอบน้ำเสียงรีบร้อน
“พอได้มั้ง เดี๋ยวกูส่งตัวอย่างของกูที่เคยทำให้ดู”
“ไม่มึงทำให้กูเลย มึงให้กูเรียนคณะเชี้ยนี่ มึงก็รับผิดชอบสิวะ”
“เออ เดี๋ยวกูทำให้ รอแปป” จัสตั้งหน้าตั้งตาทำ
ยิ่งเตอร์เห็นสภาพจัสตอนนี้ กลับยิ่งโกรธจัด เพราะแม้แต่เขาจะยืนอยู่ก็เหมือนกับว่าไม่มีตัวตน ถามอะไรก็ไม่มีคำตอบ มีแค่เพียงเสียงของไอ้เชี้ยนั่นที่อยู่ในหูเท่านั้นที่มีตัวตนอยู่กับจัส มันไม่เคยดูดำดูดีอะไรมึงเลย แล้วทำไม...ทำไมมึงถึงหัวปักหัวปำขนาดนั้น ไม่สนใจแม้ว่ากูจะไม่ได้ใส่รองเท้ามา
“น่าจะได้แล้ว” จัสตอบกลับ แล้วส่งไฟล์ที่เสร็จแล้วกลับไป
“มึงส่งมาเลย” วินเร่ง
“ส่งแล้ว ทดลองรันโปรแกรมดูเลยนะ ถ้า รันไม่ได้รีบบอกกูที ว่าติดอะไรหรือเปล่า”
“เออ ได้แล้ว ไม่ติด แค่นี้นะ กูจะไปดูบอล”
“เออ แค่นี้” ปลายสายถูกตัดไปก่อนที่จัสจะตอบอีก ไม่มีแม้แต่คำตอบคุณค่าเหนื่อย ไม่มีอะไรทั้งนั้น แต่คนฟังกลับรู้สึกเหมือนนั้นคือความรักทั้งหมดที่อีกฝ่ายส่งมา มันอิ่มล้นหัวใจจนแทบจะทักออกมาจากหู
“ถ้ามึงทำตัวแบบนี้อีก กูจะกลับไปอยู่บ้าน” เตอร์พูดอย่างหมดความอดทน
“เฮ้ย อะไรวะ เป็นอะไร” จัสที่เก็บโน๊ตบุ๊คพยายามจับตัวเตอร์แต่อีกฝ่ายขยับตัวหนี
“มึงรู้ไหมว่า นี่มันอันตรายแค่ไหน ถ้า ไม่มีกูแล้วมึงมาคนเดียว มึงจะปกป้องตัวเองยังไง ถ้ามีคนมาขโมยโน๊คบุ๊ค มาทำร้ายมึง มึงจะทำยังไง”
“คือ.....”
“ที่มึงทำมันมากเกินไปนะ”
“กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย” จัสแย้ง เตอร์เดินถอยไปอีกสามก้าวแล้วนั่งลงตรงที่รอรถ ไม่แม้แต่จะสบตามองจัส นั่งก้มหน้างุด
“มึงเมาแล้ว กลับห้องเถอะ ไปคุยกันที่ห้อง” จัสพูดอ้อนๆ อีกฝ่ายนั่งนิ่งไม่ขยับ
“เฮ้ย ได้ยินป่าว ช่างแม่งเถอะ กลับห้องกัน” จัสพูดต่อ
“ช่างแม่ง ช่างแม่ง พูดแต่คำเชี้ยนี่ ถ้ามึงไม่รับปากว่า จะไม่ทำแบบนี้อีก กูก็จะรอรถเท็กซี่มารับกูกลับบ้านเดี๋ยวนี้แหละ” เตอร์พูดแล้วก็หันมองไปบนถนนมองเห็นรถเท็กซี่ติดป้าย ว่าง วิ่งชิดซ้ายมาแต่ไกล
“อย่า...ไม่เอาแบบนี้ดิ... โธ่โว้ย... กูยอมแล้ว อย่ากลับบ้านนะ กูจะไม่ทำอีก” จัสร้องไห้ออกมากอดเตอร์ไว้แน่น แค่รู้ว่าเตอร์กำลังจะหนีไป ก็ทรมานจะตายให้ได้
“มึงรู้หรอว่ามึงรับปากอะไรหรือมึงแค่รับปากส่งๆ”
“มึงจะให้กูทำอะไรอีกว่ะ กูยอมแล้วไง”
“งั้นกูจะกลับบ้าน” เตอร์พูดแล้วลุกขึ้นโบกมือเรียกรถเท็กซี่ จัสกอดดึงเขาไว้ เขาพึ่งรู้ตอนนี้เองว่าเตอร์กำลังร้องไห้ และถ้าเตอร์กลับไปตอนนี้ เขาเองก็คงทรมานไม่กัน
“อย่าไปนะ กูขอโทษ กูไม่ทำอีกแล้ว ไม่ออกมาดึกๆ แบบนี้ อีกแล้ว”
“มันไม่ใช่เรื่องที่มึงออกมาดึกๆ แต่มึงจะช่วยคน โดยที่ไม่สนใจความเดือดร้อนของตัวเองไม่ได้ ถ้ามึงเดือดร้อนเพราะมัน กูรับรองได้เลยว่า ไอ้เชี้ยวินที่มึงรักมันรักนักรักหนา มันไม่มาสนใจเชี้ยไรมึงหรอก มันเป็นผู้ชาย ผู้ชายแท้ๆ ไม่ได้รักเกย์อย่างมึงหรอก มึงมันรู้แก่ใจ จำไว้มันไม่มีวัน ไม่มีวันรักมึง เลิกละเมอได้แล้ว คนที่รักมึงก็คือกู จำไว้”
“อือ” จัสตอบน้ำตาไหลพราก เตอร์หันกลับมากอดจัสเอาไว้
สิ่งที่เตอร์พูดมีคนพูดกับจัสมานานแล้ว แต่เพราะคนที่พูดเป็นแค่เพื่อนจัสเลยไม่เคยใส่ใจ แต่ตอนนี้น้ำหนักนั่นเปลี่ยนไป เวลากว่า 5 ปีที่ จัสตามรักแต่วินกำลังขาดสะบั่นลงแม้มันจะใช้เวลาจากตรงนี้ไปอีกเป็นสิบปี หรืออาจไม่มีวันที่จัสจะหยุดหลงรักผู้ชายคนนี้ แต่ยังไงเขาก็หนีความจริงที่า วินจะไม่มีวันสนใจ ไม่ว่าจะทำยังไงก็ตาม ก้อนหินไม่มีวันจะเปลี่ยนเป็นทองฉันใดก็ฉันนั้น

--------------------------------------------------------------------------

ทั้งคู่เดินกลับมาที่ห้อง พอดีกับวงเหล้าที่ห้องบัคก็เริ่มเก็บห้อง พวกเพื่อนๆ พากันแยกย้ายกลับ บางคนที่กลับไม่ไหวก็นอนห้องเดียวกับบัค อัดกันจนเต็มห้อง บางคนยอมเดินไปนอนห้องคนที่อยู่หอใกล้ๆ
“พี่เตอร์ พี่เตอร์บัคฝาก ไอ้กาย ขึ้นไปนอนที่ห้องพี่ด้วยคนสิ” บัคพูดแล้วก็จับหนุ่มตัวผิวขาวหน้าตี๋แบบคนเหนือ เดินอ้อแอ้หน้าแดงจัดดันออกจากห้อง กายเดินโซเซไปหาจัส
“อ่าว” จัสมองหน้าบัค อีกฝ่ายมองแล้วหันไปมองพี่รหัสตัวเองแบบไม่สนใจ (เดี๋ยว นั่นห้องกู ไม่ใช่ห้องเตอร์นะ)
“อืมคงเบียดหน่อยนะ แต่น่าจะได้แหละ พามันกลับหอคงลำบากแย่”
“ใช่พี่ ห้องมันอยู่กับพี่สาว ตีสองละป่านนี้พี่มันหลับไปแล้วคงไม่มาเปิดประตูให้มันหรอก รบกวนด้วยครับ” บัคว่าแล้วก็ปิดประตูทันที อารมณ์แบบซื้อแล้วไม่รับคืน
ทั้งเตอร์กับจัสเลยจำเป็นต้องแบกกายขึ้นห้องไป พอต้องนอนนี่แหละ จัสไม่ยอมให้เตอร์นอนตรงกลางเพราะเกิดไอ้โรคละเมอบ้านั่นทำงานกับไอ้กายขึ้นมาจะแย่หนัก ได้ไอ้กายเป็นเมีย หรือไม่ไอ้กายก็โวยวายขึ้นมากลายเรื่องใหญ่แน่ เขายอมนอนกั้นกลางจะดีกว่าอย่างน้อยก็คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ และหวังว่าวันนี้เตอร์คงไม่ละเมออีกนะ

lekthai · โพสต์ 2022-2-14 02:15:59

ขอบคุณครับ

ton_gori · โพสต์ 2022-2-14 04:02:19

จัสจะโดนรุมหรือเปล่าเนี่ย...

4554 · โพสต์ 2022-2-14 04:09:13

ขอบคุณครับ

jumboa · โพสต์ 2022-2-14 05:09:23

ขอบคุณครับ.

lieber_dich · โพสต์ 2022-2-14 05:28:18

ขอบคุณครับ

pandanaruto · โพสต์ 2022-2-14 05:31:06

ขอบคุณครับ

eg1 · โพสต์ 2022-2-14 05:59:38

ขอบคุณครับ

tonsaa · โพสต์ 2022-2-14 06:32:49

รอตอนต่อไปอ่ะ

nuangnut1996 · โพสต์ 2022-2-14 08:07:39

สนุกมากครับ

ggoozz · โพสต์ 2022-2-14 09:17:51

ขอบคุณครับ

Vza · โพสต์ 2022-2-15 05:58:15

ขอบคุณ

sad_sky · โพสต์ 2022-2-17 18:59:46

ขอบคุณครับ

x-2008 · โพสต์ 2022-3-9 06:53:53

ไอ้วินน่าจะโดนเตอร์จับเยให้เข็ด

chitsuku · โพสต์ 2022-3-9 07:24:49

ขอบตุณครับบบบบบบ

atatar45 · โพสต์ 2022-3-19 05:02:31

ขอบคุณครับ

Eak112 · โพสต์ 2022-3-19 05:06:05

ขอบคุณครับ

qqqqqppppp · โพสต์ 2022-3-19 19:31:07

ขอบคุณครับ

Mrgan · โพสต์ 2022-3-22 08:17:30

ขอบคุณครับ

บัญชี		จำการเข้าสู่ระบบไว้	ลืมรหัสผ่าน
รหัสผ่าน			สมัครเข้าเรียน