ละเมอรัก ละเมอเย็ด 5

midobun00

บทที่ 5

ละเมอรัก

จัสถูกนิคเพื่อนของเตอร์หรือพูดอีกก็คือรุ่นพี่ที่เตอร์ไปค้างห้องด้วยคนสุดท้ายไปคุยด้วย แต่วันนี้ดันเป็นวันที่เตอร์บอกว่ากลับบ้านแล้วจะกลับมาที่ห้องอีกทีตอนเย็นๆ
“นี่เป็นของที่มันทิ้งไว้ห้องพี่ ในเมื่อมันไปอยู่ห้องเราแล้วก็ช่วยเอาไปเก็บไว้ให้ไอ้เตอร์ทีเน้อ” นิคพูดแล้วยื่นกล่องที่รวบรวมของเตอร์ในห้องส่งให้จัส ทันทีที่จัสมาถึงหน้าหอ จัสรับกล่องทั้งใบมาถือพยักหน้ารับแล้วเดินแยกกลับลงมา สายตามองของที่อยู่ในกล่อง มีรูปภาพที่เป็นภาพวาดล้อเลียนวางอยู่หนึ่งใบ ในภาพวาดล้อเลียนมีภาพของเตอร์ กับภาพของใครอีกคนที่ดูแล้วเดาไม่ออกว่าเป็นใคร แน่นอนว่าไม่ใช่นิคแน่ๆ
' o% t. z. s; o6 i1 F7 Hจัสเดินกลับมาในช่วงบ่ายแก่ๆ แวะซื้อน้ำแล้วนั่งกินอยู่ตรงป้ายรถเมล์ ถ้าข้ามสะพานลอยไปอีกฝั่งของถนนก็จะถึงหอพักเมื่อเดินผ่านวัดไป เขาสนใจในกล่องซะมากกว่าเพราะนอกเหนือจาก รูปภาพนั่นแล้วก็ยังมี การ์ด และช่อดอกไม้แห้งๆ ที่สำคัญคือเจ้าของที่มอบของพวกนี้ให้กับเตอร์คือใคร เขาหยิบการ์ดขึ้นมาอ่านด้านหลัง
“ขอบคุณช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันมา สุขสันต์วันครบรอบ 7 เดือน ที่ได้รู้จักเตอร์นะ รักเตอร์นะครับ และจะรักแบบนี้ตลอดไป” ลงท้ายข้อความ “ณ”
“ณ ตัวย่อหรือชื่อวะ ทำไมเขียนการ์ดต้องใส่ตัวย่อด้วยวะ” ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสัย แต่ช่างแม่งเถอะ แล้วถ้าเค้ายังคบอยู่จะทำยังไงดี ไม่รู้วุ้ย เอาไว้มันกลับมาก็ถามให้รู้เรื่องไปก็จบ ไม่ต้องคิด ปวดหัว
คิดแล้วก็รีบกลับห้อง เอาของเข้าไปวางในห้องก่อนจะออกมาอีกรอบแล้วไปห้องทับทิม นั่งเล่น พอรู้สึกตัวอีกทีก็เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ แถมทับทิมก็ไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว เขาสะดุ้งตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์ตัวเองมันดังลั่นซ้ำๆ อยู่อย่างนั้น
% H9 s( d0 k8 B0 X/ R& ?ปลายสายที่โทรมาคือ เตอร์พอมองดูเวลาก็ปาเข้าไป หกโมงแล้ว (เชี้ยละ มาถึงแล้วหรือเปล่า จะเข้าห้องได้ไหมวะ ยังไม่ได้ปั๊มกุญแจเลย)
“โหล ถึงไหนแล้ว”
“เออ กำลังกลับนะ อยู่ห้องป่าว”
“อยู่”
# o0 p; N4 G9 {* j# o8 T: ?1 F“เอองั้นกูจะกลับห้องเลยจะได้ไม่ต้องแวะ กินไรยังให้ซื้อไรป่าว”
/ u6 x0 s3 l" [( C“เอาซื้อไรซื้อมาเหอะ”
5 I) o( j) W1 X( ~" _. n“โอเคงั้นเดี๋ยวเจอกัน คิดถึงนะเว้ย”
) a& p( p9 O' @) C“ไอ้บ้า ไม่ได้หายไปนานซะหน่อย” พูดจบจัสก็แกล้งตัดสายทิ้ง นั่งอมยิ้มไม่หุบ แล้วโทรหาทับทิมอีกรอบ คนบ้าอะไรไม่เจอแค่แปปเดียวก็พูดคิดถึงแล้ว
“กูอยู่ ร้านชำล่างหอ เดี๋ยวขึ้นไป มึงนี่หลับเพลินเลยนะ หลับเหมือนคนไม่ค่อยได้นอน หลับแต่หัววันแบบนี้ ระวังจะเจอผีนะ”
“ผีเผลออะไร บ้า”
9 f! ~# p8 d; a6 K. n: T; ^“เออ นั่นแหละเดี๋ยวกูขึ้นไป ซื้อของเสร็จแล้ว ลงมาแค่แปปเดียว อีตอนอยู่ก็ไม่ตื่น มาตื่นตอนไม่อยู่ มึงนี่หลับสนิทดีนะเรียกตั้งนานแนะ”
“ขี้บ่นนะมึงอ่ะ รีบมา พี่เตอร์จะกลับมาแล้วเดี๋ยวไม่มีกุญแจเข้าห้อง”
“เออ รู้แล้ว เดินขึ้นอยู่นี่ไง” ทับทิมตอบแล้วกดตัดสายทิ้ง
/ H7 K: t1 z+ iจัสนั่งมองเวลา บรรยากาศข้างนอกกำลังโพล้เพล้ใกล้มืด พอดีกับความร้อนใจจนทนไม่ไหว รีบลุกขึ้นเดินไปที่ประตู เปิดแล้วเดินออกไป พอมองเห็นทับทิมเดินขึ้นหัวมุมบันไดมาก็รีบเดินจ้ำๆ สวนไป
" ~& h$ @, N2 Z“อะไร รีบร้อนจังเลยนะ”
“เออ กูรีบ ไว้เจอกันนะ” จัสตอบแล้วเร่งฝีเท้าวิ่งไป

---------------------------------------------------------------------------------------

ราวสิบนาที จัสวิ่งกลับมาถึงหอ พอมองไกลๆ เห็นเงาคนกำลังขยับไปมาอยู่ตรงระเบียงเหมือนกำลังหยิบข้าวของอยู่นั่น พอเร่งฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้เหมือนเงานั่นขยับเข้าไปในห้องหายไป
“เฮ้ย เข้าไปในห้องได้ไงวะ กุญแจอยู่นี่ เมื่อกี้ยังบอกว่า กลัวจะเข้าห้องไม่ได้อยู่เลยนิ” พูดแล้วก็โล่งใจอย่างน้อยเตอร์ก็อยู่ในห้องแล้ว ความรีบร้อนก็หายไปในพริบตา ไม่ทันจะเดินขึ้นหอก็เห็น บัค กำลังเก็บกวาดห้องตรงชั้นหนึ่ง เหมือนกำลังเตรียมที่จะจัดปาร์ตี้คืนนี้
“ทำไมทำความสะอาดห้องอ่ะพี่บัค” จัสเรียกพี่เพราะบัคอายุเยอะสุดในห้องแม้จะเรียนอยู่ห้องเดียวกัน
“คืนนี้ มันจะมากินเหล้ากันอ่ะสิ ลงมาได้นะ แต่จัสไม่ค่อยกินเหล้าใช่ไหม แต่ไม่เป็นไร เรียกพี่เตอร์ลงมาด้วยก็ได้ นั่งคุยกันก็ยังดีจะได้ไม่เหงา”
“อือ พี่เตอร์น่าจะอยู่ข้างบนแล้วเดี๋ยวไปบอกให้”
“ข้างบน เอ๊ะ ข้างบนหรอ” เขาถามกลับ
# h, ?) f" p$ n“ใช่”
( ~. I8 u4 C" G+ P“ก็วันนี้พี่เปิดหน้าต่างห้องทั้งวันมองดูคนเดินไปเดินมา ยังไม่เห็นพี่เตอร์ผ่านมาเลยนะ พี่เตอร์อยู่บนห้องจริงๆ หรอ ขึ้นไปเมื่อไหร่”
“อึ้ย แต่เห็นจริงๆ นะ มีคนอยู่ตรงระเบียง”
1 x) w8 u* ]" k& S9 I. g% F“โจรหรือเปล่าจัสได้ล็อกประตูระเบียงหรือเปล่า ล็อกหมด ถ้ามันไปตรงระเบียงก็ต้องมีคนเห็นคนปีนตึกสิ เฮ้ยพูดแบบนี้ ขนลุกเลยแฮะ” จัสลูบแขนไปพลาง พอดีกับเตอร์เดินมาจากด้านหลัง
“นั่นไงพี่เตอร์มาแล้ว” บัคพูดแล้วก็กดปุ่มที่เคาร์เตอร์ในห้อง เป็นปุ่มปลดล็อกประตูที่มีเฉพาะห้องพิเศษของญาติเจ้าของหออย่างบัคเท่านั้นที่มี
“คุยไรกัน”
) D/ G. J5 @; Y8 f- i- x; e; |“ไม่รู้สิพี่ จัสมันพูดอะไรแปลกๆ บอกพี่อยู่บนห้อง ผมก็พึ่งจะเห็นพี่นี่แหละ ฮ่าๆ ว่าแล้วคืนนี้ห้องผมมีกินเหล้านะ พี่ลงมากินกันได้นะ” บัคพูดติดสำเนียงใต้
“วันเกิดหรอ ใครละ”
“วันเกิด เกิดอยากกินเฉยๆ นั่นแหละ ฮ่าๆ” บัคตอบ แล้วสองพี่น้องรหัสก็ยืนหัวเราะชอบใจ
“ไปๆ จัสขึ้นไปกินข้าวกูซื้อกับข้าวมาเต็มเลย” เตอร์ว่าพลางยกถุงกับข้าวในมือ แล้วเดินจูงมือจัสขึ้นชั้นบน อีกฝ่ายทำท่าทางอิดออดเหมือนไม่อยากเดินไป
“มึงทำไม กลัวผีหรือไง”
1 |1 ^# D* U( y1 O# `* ~1 I“ใคร ใครกลัวผีกัน ไม่เคยกลัวหรอก” จัสทำปากแข็งแล้วรีบย้ำๆ แซงหน้าขึ้นไป พอถึงประตูห้องก็เปิดไขเข้าไป
ช่วงอึดใจที่เขามองเข้าไปหลังจากประตูเปิด ตรงระเบียงมองเห็นเงาสีดำเป็นเงาคนทำท่าทางเหมือนยืนใช้ซิงค์อยู่
“นั่นไงคน” จัสร้องลั่น เตอร์เข้ามาดู จังหวะนั่นเงาก็หายไปแล้ว มีเพียงจัสคนเดียวที่มองเห็น เตอร์รีบเดินไปเปิดประตูระเบียงห้อง มันเป็นระเบียงที่แคบ เพราะเพียงแค่เปิดประตูออกไปถ้ามีคนอยู่หลังประตู ประตูก็จะชนกับคนนั้นทันที แต่ประตูกลับเปิดได้ง่ายๆ ไม่ชนเข้ากับอะไรเลย จัสเดินมาดูที่ซิงค์เองก็ไม่มีแม้แต่รอยน้ำ แล้วที่มองเห็นนั่นคืออะไร...

-------------------------------------------------------------------------------------

เตอร์ลากจัสลงมานั่งร่วมวงกับพวกของบัค มีเพื่อนอีกหลายคนมานั่วกินเหล้าด้วยกัน ส่วนใหญ่เป็นผู้ชายกันหมด บัคหยิบเอาเหล้าเก่าเก็บที่เหลือจากกินคราวก่อนออกมารินใส่แก้วแล้วส่งให้ทุกคนช่วยกินแบบเพียวๆ แต่ละคนจิบคนละนิดคนละหน่อย
% M* M% I5 j7 [4 [; Q5 Lจัสเป็นพวงแพ้แอลกอฮอล์เพราะแค่กินไปนิดเดียวตัวก็แดงก่ำจนเตอร์ต้องคอยห้ามไม่ให้กินเยอะ นั่งคุยกันไปกินเหล้ากันไปได้เกือบครึ่งคืน โทรศัพท์จัสก็ดังขึ้น เขามองคนที่โทรเข้ามา คือ วิน
“วินว่าไงวะ” จัสรีบกดรับแล้วเดินออกจากห้องบัค เตอร์มองตามตาไม่กะพริบ ไม่รู้ว่าใครที่จู่ๆ ก็โทรมาจัสถึงได้รีบร้อนเดินออกไป
“กูมีเรื่องอยากให้ช่วยว่ะ มึงพอจะช่วยทำการบ้านให้กูได้ไหม เรื่องเขียนโปรแกรม ตอนนี้กูไม่รู้จะพึ่งใครแล้ว”
4 t) Q  H  j/ E9 \) Q" s& A“แล้วทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้ละ มาบอกซะดึกเลย”
2 }7 J5 O+ A: ^, p4 u“เออน่า ก็วันนี้กูกลับบ้าน กว่าจะมาถึงหอทำโน้นทำนี่ก็หมดเวลาแล้ว ได้มาตั้งใจทำก็เหลืออันนี้อันสุดท้ายกูทำไม่เป็นจริงๆ ว่ะ แล้วต้องส่งพรุ่งนี้ด้วย”
' f7 F( b: m% u' }- {& N“หะ พรุ่งนี้มึงไม่หยุดหรอ นี่วันเสาร์ไม่ใช่หรอ”
( w6 a5 B- x. x$ {0 q" c% f“กูเรียนทุกวันแหละ ก็มึงเป็นคนสมัครให้กูเรียนไม่ใช่หรือไงไอ้หมาลัยนี่”
“เออ ว่ะ ขอโทษกูลืม”
( G; W* h2 }( x0 V8 c5 k: n# U# `“มึงช่วยกูได้ไหมละ”
“ได้ เออรอแปปเดี๋ยวกูลองดู มึงส่ง การบ้านมาทางเมล์เลยนะ เดี๋ยวกูช่วย” จัสพูดแล้วก็รีบวิ่งกลับขึ้นห้อง เปิดโน๊ตบุ๊ค แต่ไอ้อินเตอร์เน็ตหอเจ้ากรรมมันดันไม่ขยับไปไหน วินยังรออยู่ในสาย
“เฮ้ย กูส่งเมล์ให้มึงไปแล้ว ได้ยัง”
“เออ.....แปปนะ”
; e) q3 [; z' O- T2 U, jอินเตอร์เน็ตหอสำหรับคืนวันเสาร์นี่มันนรกแตกชัดๆ แม่งโหลดบิตกันหมดทั้งตึก จัสรีบพับโน๊ตบุ๊คแล้วถือเดินลงไปชั้นล่าง ตอนนี้มีแต่ต้องไปใช้เน็ตตรงป้ายรถเมล์เท่านั้นแหละ(*ไทม์ไลน์คือช่วง ปี2000+ 3G ยังไม่มีจ้า)
* D* j9 X! H7 g“มึงจะทำให้กูหรือเปล่าเนีย ไม่อยากทำก็บอกมาเฮ้ย กูจะได้ไปหาคนอื่น”
3 p* t% V9 _* O4 }“ทำสิ กูทำให้มึงได้ทุกอย่างแหละ รอแปป ตรงนี้เน็ตไม่ดี เดี๋ยวกูโทรกลับไป” ว่าแล้วก็ตัดสายทิ้ง แล้วรีบวิ่งลงไปชั้นล่าง
& a- V6 V5 s! m* T+ S7 wเตอร์ที่เห็นจัสเดินหายไปนานก็เดินออกมาตาม แล้วมาเจอกันตรงบันได มองเห็นจัสรีบร้อนวิ่งลงมาจากชั้นบน ทำท่าจะรีบวิ่งออกไปข้างนอกในมือถือโน๊คบุ๊คเอาไว้แน่น
“มึงจะไปไหน”
“ทำงาน”
  `$ h# g: s! S  U- O. Y; n“ทำงานเหี้ยไร ให้ใคร”
“ไอ้วินมันให้ช่วยทำการบ้าน”
“เดี๋ยว การบ้าน แล้วมึงจะถือคอมไปไหน ทำไมไม่ทำบนห้อง”
“เน็ตไม่ดี กูทำไม่ได้”
' S1 Y% g9 w; T2 @8 c+ b“แปลว่ามึงจะไปทำตรงป้ายรถเมล์ นี่เที่ยงคืนจะตีหนึ่งแล้วนะ ถ้ามึงไม่กลัวผี มึงก็กลัวโจร กลัวคนบ้าบ้างเถอะ”
“งั้นมึงไปเป็นเพื่อนกูสิ” จัสพูดแล้วก็จับมือเตอร์วิ่งออกไป
ถ้าเป็นกูที่กำลังเดือดร้อน มึงจะทำแบบนี้ให้กูบ้างหรือเปล่า มึงรักมันถึงกับเสี่ยงอันตรายแบบนี้ แล้วมันรู้บ้างไหม มันเคยดูดำดูดีหรือเปล่า หรือมึงแค่ละเมอไปเองคนเดียว ไอ้จัส ไอ้โง่ เตอร์มองจัสที่เดินดุ่มๆ จนไม่หันกลับมามอง ไม่แม้แต่จะถ้าว่า เขาไม่ได้สวมรองเท้าออกมา ไม่ได้สนใจอะไรเลยนอกจาก วินที่กำลังรอสายอยู่ งานที่ต้องทำเพราะวินเป็นคนขอ นาทีนี้ วินคือคนเดียวที่จัสจดจ่อ
6 Y  K+ j7 c% O+ E0 P0 fที่ป้ายรถเมล์โน๊ตบุ๊คที่แสนช้า จับสัญญาณอินเตอร์เน็ตฟรี แล้วล็อกอินใช้งาน ดาวโหลด์ไฟล์แล้ว ต่อสายคุยกับวินอีกรอบ
9 ?/ s6 a2 d/ Z5 M1 O8 `“เออกูเห็นไฟล์แล้วนะ”
“ทำได้ป่าว ถ้าทำไม่ได้กูจะหาคนอื่น” วินตอบน้ำเสียงรีบร้อน
“พอได้มั้ง เดี๋ยวกูส่งตัวอย่างของกูที่เคยทำให้ดู”
8 h$ s! [4 S2 |( a“ไม่มึงทำให้กูเลย มึงให้กูเรียนคณะเชี้ยนี่ มึงก็รับผิดชอบสิวะ”
“เออ เดี๋ยวกูทำให้ รอแปป” จัสตั้งหน้าตั้งตาทำ
ยิ่งเตอร์เห็นสภาพจัสตอนนี้ กลับยิ่งโกรธจัด เพราะแม้แต่เขาจะยืนอยู่ก็เหมือนกับว่าไม่มีตัวตน ถามอะไรก็ไม่มีคำตอบ มีแค่เพียงเสียงของไอ้เชี้ยนั่นที่อยู่ในหูเท่านั้นที่มีตัวตนอยู่กับจัส มันไม่เคยดูดำดูดีอะไรมึงเลย แล้วทำไม...ทำไมมึงถึงหัวปักหัวปำขนาดนั้น ไม่สนใจแม้ว่ากูจะไม่ได้ใส่รองเท้ามา
5 q: M* s9 A/ b" C“น่าจะได้แล้ว” จัสตอบกลับ แล้วส่งไฟล์ที่เสร็จแล้วกลับไป
2 f! V: h7 z) Y+ i& ~“มึงส่งมาเลย” วินเร่ง
6 X$ `" y* J/ r, K) n  [“ส่งแล้ว ทดลองรันโปรแกรมดูเลยนะ ถ้า รันไม่ได้รีบบอกกูที ว่าติดอะไรหรือเปล่า”
“เออ ได้แล้ว ไม่ติด แค่นี้นะ กูจะไปดูบอล”
$ `% M* _$ E& ?5 O# o) w“เออ แค่นี้” ปลายสายถูกตัดไปก่อนที่จัสจะตอบอีก ไม่มีแม้แต่คำตอบคุณค่าเหนื่อย ไม่มีอะไรทั้งนั้น แต่คนฟังกลับรู้สึกเหมือนนั้นคือความรักทั้งหมดที่อีกฝ่ายส่งมา มันอิ่มล้นหัวใจจนแทบจะทักออกมาจากหู
“ถ้ามึงทำตัวแบบนี้อีก กูจะกลับไปอยู่บ้าน” เตอร์พูดอย่างหมดความอดทน
$ P( @1 m9 `9 g- B: l' p9 h1 Y8 U  [“เฮ้ย อะไรวะ เป็นอะไร” จัสที่เก็บโน๊ตบุ๊คพยายามจับตัวเตอร์แต่อีกฝ่ายขยับตัวหนี
) y$ i0 R1 }% X+ ~' j- C# O0 I“มึงรู้ไหมว่า นี่มันอันตรายแค่ไหน ถ้า ไม่มีกูแล้วมึงมาคนเดียว มึงจะปกป้องตัวเองยังไง ถ้ามีคนมาขโมยโน๊คบุ๊ค มาทำร้ายมึง มึงจะทำยังไง”
“คือ.....”
“ที่มึงทำมันมากเกินไปนะ”
“กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย” จัสแย้ง เตอร์เดินถอยไปอีกสามก้าวแล้วนั่งลงตรงที่รอรถ ไม่แม้แต่จะสบตามองจัส นั่งก้มหน้างุด
“มึงเมาแล้ว กลับห้องเถอะ ไปคุยกันที่ห้อง” จัสพูดอ้อนๆ อีกฝ่ายนั่งนิ่งไม่ขยับ
6 {" G5 A, q  d“เฮ้ย ได้ยินป่าว ช่างแม่งเถอะ กลับห้องกัน” จัสพูดต่อ
4 i: |0 ~, b/ W0 ~! I; R8 [“ช่างแม่ง ช่างแม่ง พูดแต่คำเชี้ยนี่ ถ้ามึงไม่รับปากว่า จะไม่ทำแบบนี้อีก กูก็จะรอรถเท็กซี่มารับกูกลับบ้านเดี๋ยวนี้แหละ” เตอร์พูดแล้วก็หันมองไปบนถนนมองเห็นรถเท็กซี่ติดป้าย ว่าง วิ่งชิดซ้ายมาแต่ไกล
“อย่า...ไม่เอาแบบนี้ดิ... โธ่โว้ย... กูยอมแล้ว อย่ากลับบ้านนะ กูจะไม่ทำอีก” จัสร้องไห้ออกมากอดเตอร์ไว้แน่น แค่รู้ว่าเตอร์กำลังจะหนีไป ก็ทรมานจะตายให้ได้
9 z7 ^. a5 J% C/ g“มึงรู้หรอว่ามึงรับปากอะไรหรือมึงแค่รับปากส่งๆ”
8 \  C" r9 h- c2 F$ e% e“มึงจะให้กูทำอะไรอีกว่ะ กูยอมแล้วไง”
5 H" |/ U( u. `8 t) U! r2 t“งั้นกูจะกลับบ้าน” เตอร์พูดแล้วลุกขึ้นโบกมือเรียกรถเท็กซี่ จัสกอดดึงเขาไว้ เขาพึ่งรู้ตอนนี้เองว่าเตอร์กำลังร้องไห้ และถ้าเตอร์กลับไปตอนนี้ เขาเองก็คงทรมานไม่กัน
“อย่าไปนะ กูขอโทษ กูไม่ทำอีกแล้ว ไม่ออกมาดึกๆ แบบนี้ อีกแล้ว”
“มันไม่ใช่เรื่องที่มึงออกมาดึกๆ แต่มึงจะช่วยคน โดยที่ไม่สนใจความเดือดร้อนของตัวเองไม่ได้ ถ้ามึงเดือดร้อนเพราะมัน กูรับรองได้เลยว่า ไอ้เชี้ยวินที่มึงรักมันรักนักรักหนา มันไม่มาสนใจเชี้ยไรมึงหรอก มันเป็นผู้ชาย ผู้ชายแท้ๆ ไม่ได้รักเกย์อย่างมึงหรอก มึงมันรู้แก่ใจ จำไว้มันไม่มีวัน ไม่มีวันรักมึง เลิกละเมอได้แล้ว คนที่รักมึงก็คือกู จำไว้”
, I* N/ M- W" w& u& T" ?  g& L“อือ” จัสตอบน้ำตาไหลพราก เตอร์หันกลับมากอดจัสเอาไว้
2 I$ Q! |! b0 Yสิ่งที่เตอร์พูดมีคนพูดกับจัสมานานแล้ว แต่เพราะคนที่พูดเป็นแค่เพื่อนจัสเลยไม่เคยใส่ใจ แต่ตอนนี้น้ำหนักนั่นเปลี่ยนไป เวลากว่า 5 ปีที่ จัสตามรักแต่วินกำลังขาดสะบั่นลงแม้มันจะใช้เวลาจากตรงนี้ไปอีกเป็นสิบปี หรืออาจไม่มีวันที่จัสจะหยุดหลงรักผู้ชายคนนี้ แต่ยังไงเขาก็หนีความจริงที่า วินจะไม่มีวันสนใจ ไม่ว่าจะทำยังไงก็ตาม ก้อนหินไม่มีวันจะเปลี่ยนเป็นทองฉันใดก็ฉันนั้น

--------------------------------------------------------------------------

ทั้งคู่เดินกลับมาที่ห้อง พอดีกับวงเหล้าที่ห้องบัคก็เริ่มเก็บห้อง พวกเพื่อนๆ พากันแยกย้ายกลับ บางคนที่กลับไม่ไหวก็นอนห้องเดียวกับบัค อัดกันจนเต็มห้อง บางคนยอมเดินไปนอนห้องคนที่อยู่หอใกล้ๆ
“พี่เตอร์ พี่เตอร์บัคฝาก ไอ้กาย ขึ้นไปนอนที่ห้องพี่ด้วยคนสิ” บัคพูดแล้วก็จับหนุ่มตัวผิวขาวหน้าตี๋แบบคนเหนือ เดินอ้อแอ้หน้าแดงจัดดันออกจากห้อง กายเดินโซเซไปหาจัส
5 W  K" o$ m, V; H/ }6 T“อ่าว” จัสมองหน้าบัค อีกฝ่ายมองแล้วหันไปมองพี่รหัสตัวเองแบบไม่สนใจ (เดี๋ยว นั่นห้องกู ไม่ใช่ห้องเตอร์นะ)
: E9 N& M) g: U  T“อืมคงเบียดหน่อยนะ แต่น่าจะได้แหละ พามันกลับหอคงลำบากแย่”
( U# y" ^) t1 ?1 J“ใช่พี่ ห้องมันอยู่กับพี่สาว ตีสองละป่านนี้พี่มันหลับไปแล้วคงไม่มาเปิดประตูให้มันหรอก รบกวนด้วยครับ” บัคว่าแล้วก็ปิดประตูทันที อารมณ์แบบซื้อแล้วไม่รับคืน
ทั้งเตอร์กับจัสเลยจำเป็นต้องแบกกายขึ้นห้องไป พอต้องนอนนี่แหละ จัสไม่ยอมให้เตอร์นอนตรงกลางเพราะเกิดไอ้โรคละเมอบ้านั่นทำงานกับไอ้กายขึ้นมาจะแย่หนัก ได้ไอ้กายเป็นเมีย หรือไม่ไอ้กายก็โวยวายขึ้นมากลายเรื่องใหญ่แน่ เขายอมนอนกั้นกลางจะดีกว่าอย่างน้อยก็คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ และหวังว่าวันนี้เตอร์คงไม่ละเมออีกนะ

* W6 a5 A7 r% Y( D

lekthai

ขอบคุณครับ

ton_gori

จัสจะโดนรุมหรือเปล่าเนี่ย...

4554

ขอบคุณครับ

jumboa

ขอบคุณ​ครับ.

lieber_dich

ขอบคุณครับ

pandanaruto

ขอบคุณครับ

eg1

ขอบคุณครับ

tonsaa

รอตอนต่อไปอ่ะ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

ggoozz

ขอบคุณครับ
, s4 e3 b. L$ O$ ~" c1 v5 `. q

Vza

ขอบคุณ​

sad_sky

ขอบคุณครับ

x-2008

ไอ้วินน่าจะโดนเตอร์จับเยให้เข็ด

chitsuku

ขอบตุณครับบบบบบบ

atatar45

ขอบคุณครับ

Eak112

ขอบคุณครับ

qqqqqppppp

ขอบคุณครับ

Mrgan

ขอบคุณครับ