แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย nobodyknows เมื่อ 2024-8-23 18:45 0 M* ?, `4 \+ v3 I5 F
2 x; w; [+ n) i4 `/ l( ~บทนำ ที่มาของผม ) m6 l$ \) } O5 _+ I/ t2 z
“เฮียระวัง!”
1 y, \) H1 ~+ U1 ]% I/ g, z8 E/ F
“ไนซ์หลบลูก”
8 e8 Q0 m# ~; i$ i- K" i' {6 n
เอี๊ยดดด ปัง เสียงตะโกนของพ่อแม่ผมดังขึ้น และน่าจะดังที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมาในชีวิต ตามมาด้วยเสียงกระแทกของสิ่งรอบตัวที่ดังเหมือนระเบิดในหนังสงคราม แล้วภาพทุกอย่างก็มืดสนิทไปในไม่กี่วินาที
0 P& d% U6 @4 N+ H- h
ผมจำได้ว่าตอนนั้นมันเจ็บไปทั้งตัวเลย แขนขาก็ขยับไม่ได้เลยสักอย่าง ลืมตาขึ้นมาอีกทีก็อยู่ในห้องสีขาวสว่างมีคุณป้าพยาบาลกำลังทำแผลที่ขาให้ผมอยู่ ทุกคนในห้องนั้นดูเร่งรีบกันหมด มีเสียงคนตะโกนเรียกกัน เสียงเครื่องใช้ไฟฟ้าบางอย่างดัง ติ้ด ติ้ด อยู่ตลอด
8 @+ r& d3 S/ `4 N
ทำไมผมถึงมาอยู่ในห้องนี้ได้ล่ะ ผมเพิ่งกลับจากไปเที่ยวทะเลในปิดเทอมหน้าร้อนกับพ่อแม่ไม่ใช่เหรอ 4 n* c! U6 P5 O3 D" E9 ?
“แสบหน่อยนะคะ อดทนนะลูก” คุณป้าพยาบาลร่างท้วมยิ้มก่อนใช้สำลีชุ่มยาสีเข้มทาที่รอยถลอกบนตัวผม
+ B' @ d9 Q2 k
“คุณป้าครับ พาผมไปหาป๊าม้าได้ไหมครับ” 9 n6 E! A/ b- G8 _4 e1 { X
“ดะ..ได้ค่ะ แต่หนูต้องรอให้ป้าทำแผลเสร็จก่อนนะ” สีหน้าของคุณป้าพยาบาลใจดีถอดสีก่อนจะเร่งมือทำแผลให้ผมจนเสร็จ
+ `6 X2 t; g+ S" c" f
ไม่นานผมก็ถูกเข็นบนรถเข็นมาหน้าห้องใหม่ ประตูห้องเป็นแผ่นเหล็กทึบบานใหญ่ที่เขียนห้ามคนนอกเข้าไป คุณป้าพยาบาลบอกผมให้รอตรงนี้เพราะต้องไปเอาของสำคัญจากป๊าม้ามาให้ผม ข้าง ๆ ผมมีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งร้องไห้ฟูมฟายอยู่ เธอดูเสียใจมากอย่างกับโลกทั้งใบของเธอพังลงไปแล้ว 4 \8 J, ^9 H }7 c/ q
“คุณป้าครับ ไม่เป็นไรนะครับ ผมเองก็รอเจอป๊ากับหม่าม้าอยู่เหมือนกัน”
( _0 d( n$ C2 b% k( `% |
“อะไรนะจ๊ะ”
. s/ W7 H. E2 [
“เดี๋ยวผมอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนคุณป้าเองครับ” ผมยิ้มให้กับผู้หญิงคนนั้น เธอยังร้องไห้ไม่หยุดแต่ก็หันกลับมายิ้มตอบผมเล็กน้อย
3 F7 S* I- T9 b
และในไม่กี่นาทีถัดมาโลกทั้งใบของผมก็พังลงตามคุณป้าคนนั้นไปติด ๆ พยาบาลแจ้งว่าพ่อแม่ของผมเสียแล้วจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่เพิ่งเกิดขึ้น มีเพียงแค่ผมเท่านั้นที่รอดมาได้เพียงคนเดียว ผมไม่รู้ว่าควรต้องทำอะไรต่อไป ทำไมป๊ากับม้าถึงทิ้งผมไว้คนเดียว ผมได้แต่นั่งเหม่อลอยบนรถเข็นผู้ป่วยอยู่ตรงนั้นหลังรู้เรื่องที่เกิดขึ้น น้ำอุ่น ๆ เริ่มไหลออกมาจากตาของผม จะมีเด็กอายุ10 ขวบที่ต้องรับมือกับเรื่องหนักหน่วงขนาดนี้สักกี่คนบนโลก ( z+ J; U& V3 S5 U
เรื่องในวันนั้นยังคงฉายซ้ำในความทรงจำของผมทุกปีตั้งแต่อายุ 10 ขวบ จนถึงตอนนี้ เป็นภาพจำที่ไม่เคยลบเลือนไปตามกาลเวลาแต่ยังชัดเจนเสมอมา จากวันนั้นถึงวันนี้ผมก็ไม่มีโอกาสได้เจอป๊าม้าที่เป็นครอบครัวของผมอีกเลย ญาติของผมก็ไม่สามารถตามหาตัวหรือติดต่อได้สักคน ถึงจะดูหดหู่สักหน่อยแต่ยังพอมีผู้ใหญ่ใจดีที่รับผมมาอุปการะเป็นลูกบุญธรรมและทำให้ชีวิตของเด็กคนนั้นยังมีทางไปต่อ : e+ Y* j7 o# z) I( P; [
คุณหญิงกชพรรณ ธาดาวรพงศ์ คุณป้าที่นั่งร้องไห้หน้าห้องฉุกเฉินในวันนั้นพร้อมกันกับผม ลูกชายคนเล็กของเธอเสียไปในเหตุการณ์เดียวกันกับพ่อแม่ของผม เธอเสียใจมากกับการสูญเสียลูกชายของเธอแต่เธอเองก็เอ็นดูและสงสารผมที่ต้องเสียครอบครัวไปในตอนที่ยังเด็กมาก เมื่อจัดการเอกสารและตรวจสอบเรื่องกฎหมายเรียบร้อยเธอก็รับผมเข้าเป็นบุตรบุญธรรมของ “ธาดาวรพงศ์”
$ V4 `" M1 h3 y$ L! x+ w; V+ U7 \
เหตุการณ์อุบัติเหตุในวันนั้นเกิดเหตุรถบรรทุกขนาดใหญ่พุ่งชนรถของลูกชายคุณหญิงกชพรรณที่เพิ่งกลับจากไปเลือกซื้อของให้คุณแม่ก่อนจะกระเด็นต่อมาชนรถของครอบครัวของผมอีกทอดหนึ่ง เหตุการณ์นั้นมีผู้โชคดีรอดชีวิตมาได้เพียงคนเดียวคือผม “ไนซ์” ลูกชายเพียงคนเดียวของครอบครัวที่โชคร้าย + {8 w w2 s( Z9 ]$ l
“คุณไนซ์จะรับมื้อเช้าเลยไหมคะ ป้าจะได้จัดขึ้นโต๊ะให้เลย” ; q3 A5 c6 W8 u; a( w
“ไม่เป็นไรครับป้าแพร ไนซ์ไปทานที่โรงเรียนกับเพื่อนดีกว่าครับ ขอบคุณครับ” ผมไหว้หญิงสาวสูงวัยในชุดยูนิฟอร์มคนงานของคุณหญิงกชพรรณก่อนเช็กความเรียบร้อยของชุดนักเรียนอีกครั้ง
8 r3 s; Y* G7 V$ E5 }
ชีวิตของผมตั้งแต่ก้าวเข้ามาอยู่ในบ้านนี้ก็เปลี่ยนไปจากชีวิตเดิมที่เคยอยู่กับครอบครัวอย่างลิบลับ ถึงแม้จะไม่ได้รักความรักที่อบอุ่นจากพ่อแม่ที่แท้จริงแล้ว แต่คุณหญิงรวมถึงพี่ ๆ คนงานในบ้านก็เอ็นดูและดูแลผมดีมากจนแทบไม่รู้สึกว่าขาดเหลืออะไร
) E$ K; t) j1 u8 o! S
ธาดาวรพงศ์ เป็นตระกูลที่ครอบครองธุรกิจโรงพยาบาลเอกชนขนาดใหญ่ในเขตปริมณฑลซึ่งมีคุณหญิงกชพรรณเป็นผู้บริหารใหญ่เนื่องจากคุณชายสามีของคุณหญิงเสียไปได้ราว 10 ปีแล้ว ทำให้ชีวิตประจำวันของผมเปลี่ยนจากการตื่นมาช่วยงานป๊าม้าเปิดร้านอาหารเล็ก ๆ ในวัยเด็กต้องหันมาให้ความสนใจแต่เรื่องเรียนเพราะคนงานที่คุณหญิงมีก็สามารถทำงานทุกอย่างที่มีในบ้านได้ครบจนไม่ได้ต้องการให้ผมไปช่วยหยิบจับอะไรแล้ว ) b9 k4 q' c2 `; b$ n
“น้องไนซ์จะไปโรงเรียนแล้วเหรอลูก” ; x$ E9 u P) T. k9 Y" l, G% @" W
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณหญิงแม่” ผมเงยหน้าจากจอโทรศัพท์มือถือขึ้นสวัสดีผู้มีพระคุณของผม ปัจจุบันคุณหญิงเองก็อายุเข้า 64 ปีแล้วแต่ยังดูแข็งแรงกระฉับกระเฉงอยู่เลย ! a) o9 w7 i+ R" Y- B
“วันนี้ตื่นเช้าเชียว วันสุดท้ายแล้วใช่ไหมลูก”
' F! N0 o& \ F) E
“ใช่ครับ ตอนเย็นจะมีงานปัจฉิมด้วยครับ ผมจะขอให้พี่ช้างไปรับช้าหน่อยนะครับ”
! ~4 W _( Z/ H+ i3 w# u- Q
“ได้เลยลูก บอกกับช้างเขาเลย ไปดีมาดีนะลูก” ผมไหว้คุณหญิงอีกรอบก่อนจะรีบขึ้นรถที่คนงานที่บ้านมาจอดรอเพื่อไปโรงเรียน ผมมีคนรับส่งไปโรงเรียนแบบนี้ตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านนี้แล้ว จะเรียกว่าสะดวกสบายก็คงใช่ แต่ก็ทำให้ผมไม่ค่อยได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นสนุกสุดเหวี่ยงอย่างเพื่อน ๆ เขาเท่าไหร่
: z+ c1 ]6 t% `* C
หลังจากวันนี้ผมก็จะเรียนจบมัธยมแล้ว คงมีโอกาสได้ออกไปใช้ชีวิตของตัวเองมากขึ้นกว่านี้ล่ะมั้ง ผมยังทันไม่คิดเลยด้วยซ้ำว่าชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยของผมจะเป็นไปอย่างไร แต่อย่างน้อยขอแค่ให้ผมได้มีความสุขกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ในทุกวันแบบนี้ก็พอแล้วล่ะ และที่สำคัญก็หวังลึก ๆ ว่าจะได้ลองทำอะไรมากขึ้นในสิ่งที่ผมชอบ ไม่สิ เรียกว่าคลั่งไคล้เลยก็ได้ล่ะแต่ต้องเก็บเป็นความลับไว้เพราะกลัวว่าจะทำให้คุณหญิงและคนในบ้านไม่สบายใจ ) U9 [' J- A7 S4 o: }( s
: H* w: P7 G- Z1 x* m
--------------------------------------------------------------------------------------- ฝากติดตามชีวิตต่อจากนี้ของไนซ์ด้วยนะครับ ประการณ์ที่กำลังจะได้เจอนำพาไนซ์ไปเจอทั้งความสุขและความเสียวอย่างแน่นอน | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2024-8-23 18:42:12
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2024-8-23 19:54:08
โพสต์ 2024-8-24 04:05:37
โพสต์ 2024-8-25 08:10:27