แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย nobodyknows เมื่อ 2024-8-23 18:45
/ o. Q& Z/ h# S! \$ f+ l. @* P/ `1 v6 U9 x* ]5 B* R
บทนำ ที่มาของผม
& u- p& `0 t6 `0 c( ^! l
“เฮียระวัง!”
+ l/ J: Y) C& ~
“ไนซ์หลบลูก” b/ B# M+ B; d; u P0 L
เอี๊ยดดด ปัง เสียงตะโกนของพ่อแม่ผมดังขึ้น และน่าจะดังที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมาในชีวิต ตามมาด้วยเสียงกระแทกของสิ่งรอบตัวที่ดังเหมือนระเบิดในหนังสงคราม แล้วภาพทุกอย่างก็มืดสนิทไปในไม่กี่วินาที 4 w9 I/ L$ {5 U4 k3 o
ผมจำได้ว่าตอนนั้นมันเจ็บไปทั้งตัวเลย แขนขาก็ขยับไม่ได้เลยสักอย่าง ลืมตาขึ้นมาอีกทีก็อยู่ในห้องสีขาวสว่างมีคุณป้าพยาบาลกำลังทำแผลที่ขาให้ผมอยู่ ทุกคนในห้องนั้นดูเร่งรีบกันหมด มีเสียงคนตะโกนเรียกกัน เสียงเครื่องใช้ไฟฟ้าบางอย่างดัง ติ้ด ติ้ด อยู่ตลอด 6 ^* W5 x' R* |' | Z L. X
ทำไมผมถึงมาอยู่ในห้องนี้ได้ล่ะ ผมเพิ่งกลับจากไปเที่ยวทะเลในปิดเทอมหน้าร้อนกับพ่อแม่ไม่ใช่เหรอ
+ h( v( s' }3 ^# ~7 C/ L0 v, R5 N
“แสบหน่อยนะคะ อดทนนะลูก” คุณป้าพยาบาลร่างท้วมยิ้มก่อนใช้สำลีชุ่มยาสีเข้มทาที่รอยถลอกบนตัวผม , r8 ?* {0 [. }% b8 i5 q$ [1 {6 |' Y
“คุณป้าครับ พาผมไปหาป๊าม้าได้ไหมครับ” ( D+ U- B+ d$ M6 A$ p( s) k& P
“ดะ..ได้ค่ะ แต่หนูต้องรอให้ป้าทำแผลเสร็จก่อนนะ” สีหน้าของคุณป้าพยาบาลใจดีถอดสีก่อนจะเร่งมือทำแผลให้ผมจนเสร็จ . Q6 x0 u" V- T, a( W( o
ไม่นานผมก็ถูกเข็นบนรถเข็นมาหน้าห้องใหม่ ประตูห้องเป็นแผ่นเหล็กทึบบานใหญ่ที่เขียนห้ามคนนอกเข้าไป คุณป้าพยาบาลบอกผมให้รอตรงนี้เพราะต้องไปเอาของสำคัญจากป๊าม้ามาให้ผม ข้าง ๆ ผมมีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งร้องไห้ฟูมฟายอยู่ เธอดูเสียใจมากอย่างกับโลกทั้งใบของเธอพังลงไปแล้ว
0 O8 r# C$ z* O1 M" I
“คุณป้าครับ ไม่เป็นไรนะครับ ผมเองก็รอเจอป๊ากับหม่าม้าอยู่เหมือนกัน” " N) _8 r/ i/ h5 q
“อะไรนะจ๊ะ” $ B5 l8 x( v( a$ J
“เดี๋ยวผมอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนคุณป้าเองครับ” ผมยิ้มให้กับผู้หญิงคนนั้น เธอยังร้องไห้ไม่หยุดแต่ก็หันกลับมายิ้มตอบผมเล็กน้อย
; K3 j1 V. i- o3 N5 e6 h6 P
และในไม่กี่นาทีถัดมาโลกทั้งใบของผมก็พังลงตามคุณป้าคนนั้นไปติด ๆ พยาบาลแจ้งว่าพ่อแม่ของผมเสียแล้วจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่เพิ่งเกิดขึ้น มีเพียงแค่ผมเท่านั้นที่รอดมาได้เพียงคนเดียว ผมไม่รู้ว่าควรต้องทำอะไรต่อไป ทำไมป๊ากับม้าถึงทิ้งผมไว้คนเดียว ผมได้แต่นั่งเหม่อลอยบนรถเข็นผู้ป่วยอยู่ตรงนั้นหลังรู้เรื่องที่เกิดขึ้น น้ำอุ่น ๆ เริ่มไหลออกมาจากตาของผม จะมีเด็กอายุ10 ขวบที่ต้องรับมือกับเรื่องหนักหน่วงขนาดนี้สักกี่คนบนโลก $ D4 a" r( u# H( V7 S5 N6 f
เรื่องในวันนั้นยังคงฉายซ้ำในความทรงจำของผมทุกปีตั้งแต่อายุ 10 ขวบ จนถึงตอนนี้ เป็นภาพจำที่ไม่เคยลบเลือนไปตามกาลเวลาแต่ยังชัดเจนเสมอมา จากวันนั้นถึงวันนี้ผมก็ไม่มีโอกาสได้เจอป๊าม้าที่เป็นครอบครัวของผมอีกเลย ญาติของผมก็ไม่สามารถตามหาตัวหรือติดต่อได้สักคน ถึงจะดูหดหู่สักหน่อยแต่ยังพอมีผู้ใหญ่ใจดีที่รับผมมาอุปการะเป็นลูกบุญธรรมและทำให้ชีวิตของเด็กคนนั้นยังมีทางไปต่อ
8 `! n+ V$ A* N% M, O9 O6 _, m
คุณหญิงกชพรรณ ธาดาวรพงศ์ คุณป้าที่นั่งร้องไห้หน้าห้องฉุกเฉินในวันนั้นพร้อมกันกับผม ลูกชายคนเล็กของเธอเสียไปในเหตุการณ์เดียวกันกับพ่อแม่ของผม เธอเสียใจมากกับการสูญเสียลูกชายของเธอแต่เธอเองก็เอ็นดูและสงสารผมที่ต้องเสียครอบครัวไปในตอนที่ยังเด็กมาก เมื่อจัดการเอกสารและตรวจสอบเรื่องกฎหมายเรียบร้อยเธอก็รับผมเข้าเป็นบุตรบุญธรรมของ “ธาดาวรพงศ์”
$ @ I( m" V" N# m; Z( V
เหตุการณ์อุบัติเหตุในวันนั้นเกิดเหตุรถบรรทุกขนาดใหญ่พุ่งชนรถของลูกชายคุณหญิงกชพรรณที่เพิ่งกลับจากไปเลือกซื้อของให้คุณแม่ก่อนจะกระเด็นต่อมาชนรถของครอบครัวของผมอีกทอดหนึ่ง เหตุการณ์นั้นมีผู้โชคดีรอดชีวิตมาได้เพียงคนเดียวคือผม “ไนซ์” ลูกชายเพียงคนเดียวของครอบครัวที่โชคร้าย
, s+ ?, O# ~5 ]5 Q) E0 {
“คุณไนซ์จะรับมื้อเช้าเลยไหมคะ ป้าจะได้จัดขึ้นโต๊ะให้เลย” 7 D7 i T# w2 R8 |$ M
“ไม่เป็นไรครับป้าแพร ไนซ์ไปทานที่โรงเรียนกับเพื่อนดีกว่าครับ ขอบคุณครับ” ผมไหว้หญิงสาวสูงวัยในชุดยูนิฟอร์มคนงานของคุณหญิงกชพรรณก่อนเช็กความเรียบร้อยของชุดนักเรียนอีกครั้ง
+ q0 b' e# K7 L" u& j) B* t) A
ชีวิตของผมตั้งแต่ก้าวเข้ามาอยู่ในบ้านนี้ก็เปลี่ยนไปจากชีวิตเดิมที่เคยอยู่กับครอบครัวอย่างลิบลับ ถึงแม้จะไม่ได้รักความรักที่อบอุ่นจากพ่อแม่ที่แท้จริงแล้ว แต่คุณหญิงรวมถึงพี่ ๆ คนงานในบ้านก็เอ็นดูและดูแลผมดีมากจนแทบไม่รู้สึกว่าขาดเหลืออะไร
, y3 X& Q3 l. r$ Q. e& j$ F2 }
ธาดาวรพงศ์ เป็นตระกูลที่ครอบครองธุรกิจโรงพยาบาลเอกชนขนาดใหญ่ในเขตปริมณฑลซึ่งมีคุณหญิงกชพรรณเป็นผู้บริหารใหญ่เนื่องจากคุณชายสามีของคุณหญิงเสียไปได้ราว 10 ปีแล้ว ทำให้ชีวิตประจำวันของผมเปลี่ยนจากการตื่นมาช่วยงานป๊าม้าเปิดร้านอาหารเล็ก ๆ ในวัยเด็กต้องหันมาให้ความสนใจแต่เรื่องเรียนเพราะคนงานที่คุณหญิงมีก็สามารถทำงานทุกอย่างที่มีในบ้านได้ครบจนไม่ได้ต้องการให้ผมไปช่วยหยิบจับอะไรแล้ว ' S! m7 Y( G+ w0 Z W& ?- ]+ }
“น้องไนซ์จะไปโรงเรียนแล้วเหรอลูก”
6 x1 ^4 i2 U, f. s2 V
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณหญิงแม่” ผมเงยหน้าจากจอโทรศัพท์มือถือขึ้นสวัสดีผู้มีพระคุณของผม ปัจจุบันคุณหญิงเองก็อายุเข้า 64 ปีแล้วแต่ยังดูแข็งแรงกระฉับกระเฉงอยู่เลย
6 D+ K! D8 G$ r$ ?1 B3 t$ _0 u- Y
“วันนี้ตื่นเช้าเชียว วันสุดท้ายแล้วใช่ไหมลูก”
" G+ G0 B! Y4 N j$ z9 f* ^
“ใช่ครับ ตอนเย็นจะมีงานปัจฉิมด้วยครับ ผมจะขอให้พี่ช้างไปรับช้าหน่อยนะครับ”
& Z3 `! M! D0 J& [" d( i
“ได้เลยลูก บอกกับช้างเขาเลย ไปดีมาดีนะลูก” ผมไหว้คุณหญิงอีกรอบก่อนจะรีบขึ้นรถที่คนงานที่บ้านมาจอดรอเพื่อไปโรงเรียน ผมมีคนรับส่งไปโรงเรียนแบบนี้ตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านนี้แล้ว จะเรียกว่าสะดวกสบายก็คงใช่ แต่ก็ทำให้ผมไม่ค่อยได้ใช้ชีวิตวัยรุ่นสนุกสุดเหวี่ยงอย่างเพื่อน ๆ เขาเท่าไหร่ * G. c0 k+ u5 ]; H+ @. ^3 F
หลังจากวันนี้ผมก็จะเรียนจบมัธยมแล้ว คงมีโอกาสได้ออกไปใช้ชีวิตของตัวเองมากขึ้นกว่านี้ล่ะมั้ง ผมยังทันไม่คิดเลยด้วยซ้ำว่าชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยของผมจะเป็นไปอย่างไร แต่อย่างน้อยขอแค่ให้ผมได้มีความสุขกับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ในทุกวันแบบนี้ก็พอแล้วล่ะ และที่สำคัญก็หวังลึก ๆ ว่าจะได้ลองทำอะไรมากขึ้นในสิ่งที่ผมชอบ ไม่สิ เรียกว่าคลั่งไคล้เลยก็ได้ล่ะแต่ต้องเก็บเป็นความลับไว้เพราะกลัวว่าจะทำให้คุณหญิงและคนในบ้านไม่สบายใจ . F; t* d1 J! Y4 O
f, b$ T p. M4 ] ?& t
--------------------------------------------------------------------------------------- ฝากติดตามชีวิตต่อจากนี้ของไนซ์ด้วยนะครับ ประการณ์ที่กำลังจะได้เจอนำพาไนซ์ไปเจอทั้งความสุขและความเสียวอย่างแน่นอน | 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2024-8-23 18:42:12
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2024-8-23 19:54:08
โพสต์ 2024-8-24 04:05:37
โพสต์ 2024-8-25 08:10:27