รักแห่งสยาม 2 p.8 จบ

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที

  j9 L. J" s5 p# d+ B
ตอนที่ 8
) K5 ^. q' W( G+ H* dขณะที่ตัวเธอเองตื่นเต้นแทบตายที่จะได้เป็นเจ้าสาวเพราะรอมานานถึงสี่ปี ขนาดพอเรียนจบปุ๊บโดนัทก็บอกให้พ่อแม่หาฤกษ์แต่งงานทันทีรออยู่สักพัก โต้งก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึกเห็นท่าทางโต้งที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรทั้งนั้นโดนัทก็ต่อว่าทันที
“ทำไมนะเวลานัดกันโต้งต้องให้โดนัทรอทุกครั้งมีบ้างมั้ยที่โต้งจะมานั่งรอโดนัท”
3 b' A0 N! c5 ?/ s: N* o0 T( n$ P" n“เราขอโทษก็แล้วกันที่มาสาย” โต้งกล่าวคำขอโทษไปแกนๆไม่ได้รู้สึกสำนักผิดอะไร
) n: s6 n3 R- g6 y$ A" M& }7 D“แฟนคุณน้องมาแล้ว งั้นมาเลือกชุดกันเลยดีกว่าค่ะ”ผู้จัดการร้านสาวเอ่ยชักชวนโดนัทจึงคล้องแขนโต้งพากันไปเลือกชุดที่ชั้นสองของสตูดิโอด้วยสีหน้ายิ้มแย้มความหงุดหงิดเมื่อครู่หายเป็นปลิดทิ้ง
/ e8 F3 N$ _# N“โต้งว่าชุดนี้สวยมั้ย”
' M" Q7 _' W; s  t2 f7 g+ ]3 k“สวย” โต้งตอบเรื่อยๆ “กี่ชุดกี่ชุดก็ตอบว่าสวยอย่างเดียว ไม่เห็นออกความเห็นอะไรบ้างเลย”โดนัทต่อว่าโต้งอีกจนได้ โต้งแอบถอนใจกับพฤติกรรมเอาแต่ใจของโดนัทซึ่งนับวันจะมากขึ้นทุกที นี่น่ะหรือคนที่จะมาเป็นเจ้าสาวของเขาคนที่เขาจะต้องร่วมชีวิตด้วยกันไปจนแก่เฒ่าไม่อยากจะนึกเลยว่าต่อไปข้างหน้าเขาจะต้องเจอกับอะไรบ้างในที่สุดโดนัทก็เลือกจนได้ แต่กว่าจะเลือกได้ก็กินเวลาเป็นชั่วโมงเมื่อได้ชุดแต่งงานที่ถูกใจแล้วทั้งคู่ก็พากันไปเปลี่ยนชุดแล้วไปถ่ายรูปที่ชั้นสามของสตูดิโอกว่าจะเสร็จก็ใช้เวลานานเพราะโดนัทจู้จี้จุกจิกกับช่างภาพเหลือเกินโต้งเห็นช่างภาพแอบทำหน้าเอือมระอากับความเรื่องมากของโดนัทเมื่อออกมาจากเวดดิ้งสตูดิโอ โดนัทก็ยื่นกุญแจรถให้โต้ง
“พาโดนัทไปกินอาหารจีนแถวเยาวราชหน่อยสิ” โดนัททำเสียงออดอ้อน
" O+ ^; K1 O& Y7 `" H“ทองหล่อกับเยาวราชมันคนละทางเลยนะโดนัทกินแถวนี้ไม่ดีกว่าเหรอ” โต้งร้องค้านออกมา
“ไม่เอา…โดนัทจะไปเยาวราชโต้งคิดว่าอาหารจีนจะมีที่ไหนอร่อยไปกว่าเยาวราช” ท่าทางโดนัทไม่ผิดอะไรกับเด็กที่โดนขัดใจ
9 z" p5 j/ f# t9 t“ก็ได้…ก็ได้…เยาวราชก็เยาวราช แล้วอย่าบ่นว่าหิวล่ะ เพราะกว่าจะถึงก็ต้องใช้เวลาอยู่”โต้งเข้าไปนั่งในรถด้วยอารมณ์หงุดหงิดไม่น้อยนับตั้งแต่มีโดนัทเข้ามาพัวพันในชีวิตของเขา สุขภาพจิตเขาแย่ลงทุกวัน
7 _9 C, r0 s6 b' D; M% |. \“คนกำลังอารมณ์ดีๆ ขอบทำให้อารมณ์เสียเรื่อยเลยโต้งเนี่ย” โดนัทก้าวเข้าไปนั่งในรถบ้างแต่ไม่วายบ่นออกมาอีกจนได้โต้งขับรถไปบนถนนที่การจราจรค่อนข้างติดขัดในช่วงหัวค่ำโดยมีโดนัทพูดอะไรต่อมิอะไรให้ได้ยินตลอดทาง โต้งก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้างพลางคิดไปถึงอนาคตที่เพื่อนๆหรือใครต่อใครบอกว่าช่างน่าอิจฉาเสียเหลือเกินเพราะหลังจากจบจากมหาวิทยาลัยแถวย่านบางเขนเขาก็จะได้แต่งงานกับลูกสาวนักธุรกิจใหญ่
" R4 J; C3 e* |แถมยังได้เข้าทำงานในบริษัทของคุณพ่อโดนัทในตำแหน่งที่ใหญ่โตพอสวมควรแต่โต้งไม่เคยรู้สึกปลาบปลื้มใจกับสิ่งเหล่านี้เลย ยิ่งรู้ว่าโดนัทไม่ยอมมาอยู่บ้านเขาหลังจากแต่งงานแต่ตัวเขาเองจะต้องเป็นฝ่ายที่เข้าไปอยู่ในบ้านของเธอ เขาก็ยิ่งเซ็งหนักเข้าไปอีกทำไมหนอ…ชีวิตเขาถึงต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ คิดไปถึงอดีตหากย้อนเวลากลับไปได้เขาจะกลับไปแก้ไขสิ่งผิดพลาดที่เคยเกิดขึ้นในบ้านของโดนัทในคืนนั้นโต้งนั่งซึมอยู่คนเดียวบริเวณสนามหญ้าหน้าบ้าน สุนีย์กับแตงเห็นอาการของโต้งก็เลยเดินเข้ามาหา
“ทำไมไม่รีบเขานอนล่ะโต้ง พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้านะลูก”
+ C6 I+ R. \& Y“ยังไม่ง่วงน่ะแม่”
% p% t1 A4 t+ K“พรุ่งนี้โต้งจะต้องเป็นเจ้าบ่าว หน้าตาจะโทรมไม่ได้นะ”แตงบอกบ้าง ตอนนี้โรคเกี่ยวกับความทรงจำได้รับการรักษาจนหายขาดแล้วแตงได้เข้าทำงานในบริษัทเอกชนที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งและกำลังจะแต่งงานในไม่ช้านี้เหมือนกัน
“จะเป็นเจ้าบ่าวทั้งที ทำตัวให้สดใสหน่อยสิโต้ง”สุนีย์ทรุดตัวลงนั่งเคียงข้างโต้งด้วยสีหน้าเป็นกังวล
“แม่ก็รู้ว่าทำไมโต้งต้องเป็นแบบนี้”
“แม่รู้…แม่เข้าใจแต่นี่มันคือวิถีทางในชีวิตคนเรานะ ต้องแต่งงานมีครอบครัวมีลูกอีกหน่อยโต้งก็ปรับตัวได้เอง อย่าไปคิดอะไรมากเลยนะ”
“พวกญาติๆเราต่างก็บอกกันทั้งนั้นว่าโต้งโชคดีได้แต่งกับลูกสาวเศรษฐีทั้งสวยทั้งรวยอย่างโดนัท”
( f( |/ Z( f1 T“แต่โต้งไม่เห็นภูมิใจเลยพี่แตงเมื่อทุกอย่างถูกกำหนดมาให้เป็นแบบนี้ โต้งก็ต้องยอมรับสภาพด้วยความจำใจ” สุนีย์และแตงต่างปวดร้าวกับคำพูดของโต้ง
# O: B: f' j; B7 p  N“โต้งไม่เข้าใจเลยว่าทำไมชีวิตโต้งต้องเป็นแบบนี้แค่ความผิดพลาดครั้งเดียว ทำลายเราได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือ แล้วต่อไปโต้งคงไม่ต่างจากหุ่นให้พวกเขาชักใจไม่มีความเป็นตัวของตัวเอง เลือกทางเดินของตัวเองก็ไม่ได้” น้ำตาของโต้งไหลพรั่งพรูออกมายามระบายความรู้สึกของตัวเองให้แม่และพี่สาวฟังสุนีย์กับแตงได้ฟังก็อดน้ำตาซึมไม่ได้ สงสารก็สงสารแต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรไม่รู้จะช่วยแก้ปัญหาให้กับเส้นทางเดินในชีวิตของโต้งที่ถูกลิขิตเอาไว้ล่วงหน้า
; c: r8 ^" d& u7 |" S. o% | “โต้งยอมรับว่าโต้งกลัวจริงๆนะแม่ กลัววันนี้มาโดยตลอดจนบางทีอยากจะตายไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด จะได้
0 l% B7 N& J$ [4 Tไม่ต้องเจอะเจอกับมัน”
“โต้งอย่าพูดอย่างนี้สิลูก มันไม่ดีโต้งต้องเข้มแข็งเอาไว้นะลูก ไม่ว่าจะเป็นยังไงเราต้องยอมรับสภาพมันให้ได้แล้วอยู่กับมันให้ดีที่สุด”
: C, k" w& B8 K) s“โต้งก้ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทนได้ขนาดไหน”
, b( a7 ?3 b4 d- z“โต้งไม่เคยคิดรักโดนัทบ้างเลยเหรอ” โต้งส่ายหน้าช้าๆด้วยความเศร้าสร้อย
“ไม่เคยเลยพี่แตง ช่วงแรกๆที่คบกันสมัยเด็กๆอาจมีบ้างแต่เป็นความหลงมากกว่า ไม่ใช่ความรัก คนที่โต้งรักมีคนเดียวเท่านั้นแม่กับพี่แตงก็รู้ว่าใคร”
“ไม่เคยลืมเลยเหรอ ไม่เจอกันนานแล้วไม่ใช่เหรอ”
“โต้งไม่เคยลืม ไม่เคยลืมความรู้สึกดีๆที่เรามีให้กัน”โต้งบอกขณะที่สายตาเหม่อมองออกไปไกลสุนีย์กับแตงเห็นว่าดึกมากแล้วจึงชักชวนกันเข้านอนเพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมขบวนขันหมากไปสู่ขอโดนัท “เข้านอนเถอะลูก อย่าไปคิดอะไรมากเลย”
( [4 Z* I' l6 T6 f$ d( y* k“แม่กับพี่แตงไปก่อนเถอะ โต้งขอนั่งคนเดียวสักพัก”สุนีย์พยักหน้ารับรู้อย่างเข้าใจในความรู้สึกของลูกชายโต้งอาจต้องการเวลาอยู่กับตัวเองสักพัก เพราะอย่างน้อยเวลานี้อาจเป็นเวลาที่เขาเป็นตัวของตัวเองที่สุดก่อนที่พรุ่งนี้เป็นต้นไปเขาจะไม่มีทางเดินชีวิตเป็นของตัวเองอีกต่อไปความคิดของโต้งพุ่งไปไกลถึงคนที่เขารัก
: r. o- N0 p6 d" ~. X) ]และแล้วน้ำตาของเขาก็ไหลออกมาอีกระลอกเมื่อนึกถึงวันที่เขาได้มีโอกาสไปดูคอนเสิร์ตอำลาของวงออกัสต์เมื่อสี่เดือนก่อนเขาเห็นมิวร้องไห้บนเวทีขณะร้องเพลง
“กันและกัน” เพลงฮิตในอัลบั้มแรกของเขาที่นำมาร้องเป็นเพลงปิดท้ายมิวยังบอกแฟนเพลงด้วยว่าเพลงนี้เป็นเพลงที่เขารักที่สุดเพราะเขาได้แต่งเพลงนี้ให้เพื่อนคนหนึ่งที่รักมากวันนั้นโต้งเองก็น้ำตาไหลยามที่ได้ฟังมิวร้องเพลงนี้บนเวทีเขาอยากจะเข้าไปหามิวเหลือเกินเมื่อเสร็จจากคอนเสิร์ตอยากให้มิวรู้ว่าเขาได้ฟังมิวร้องเพลงเป็นครั้งสุดท้ายด้วย แต่เขาก็ไม่กล้าแต่วันนั้นโต้งก็รู้สึกดีจริงๆที่อย่างน้อยก็รู้ว่ามิวยังไม่ลืมเขาเหมือนที่เขายังไม่ลืมมิวเช่นกัน
3 T: b( y6 t1 O3 C+ u“มิว…ถึงตัวเราจะไม่ได้ใกล้กันแต่ใจเรายังอยู่ใกล้กันนะ เราจะมีกันและกันตลอดไป” งานเลี้ยงฉลองแต่งงานจัดขึ้นในโรงแรมใหญ่แห่งหนึ่งริมแม่น้ำเจ้าพระยามีแขกเหรื่อในวงสังคมชั้นสูงมาร่วมงานกันมากมาย โดนัทยิ้มหน้าบานไม่หุบตลอดงานพอๆกับพ่อแม่ของฝ่ายเจ้าสาว ขณะที่พ่อแม่ของฝ่ายเจ้าบ่าวและตัวเจ้าบ่าวเองต้องปั้นหน้าฝืนยิ้มรับแขกภายในงานโต้งชำเลืองมองเจ้าสาวที่ยืนเคียงข้างเขาวันนี้โดนัทสวยบาดใจปานเจ้าหญิงในเทพนิยาย แต่มันก็ไม่ทำให้เขารู้สึกเลยสักนิดยิ่งนึกไปถึงนิสัยเอาแต่ใจของเธอก็ยิ่งพาลเกลียดจนแทบไม่อยากจะมองหน้าขณะที่ยืนรับแขกด้วยกันอยู่นั้นโต้งก็เห็นกลุ่มเพื่อนเก่าสมัยมัธยมเดินเข้ามาในงานกันครบทีมทักทายกันหอมปากหอมคอก็เชิญให้เพื่อนไปนั่งที่โต๊ะและแล้วโต้งก็ต้องตกตะลึงเมื่อได้เห็นมิวเดินเข้ามาในงานโดยมีหญิงกับเอ็กซ์เดินตามมาด้วย
6 {2 @. }! x& {, k7 v  e: T“ยินดีด้วยนะโต้ง” หญิงกล่าวแสดงความยินดีหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส โต้งยิ้มกว้างเมื่อเห็นคนทั้งสามนึกไม่ถึงว่าจะมางานแต่งงานเขาด้วยเพราะไม่เคยได้ติดต่อกันเลยเป็นเวลานานหลายปีแล้วด้วยเพราะตอนนั้นเขาอยากจะลืมมิว เพราะยิ่งคิดถึงก็ยิ่งทรมานใจจึงไม่อยากจะรับรู้ความเป็นไปของมิวให้ปวดใจ ก็เลยขาดการติดต่อกับเอ็กซ์และหญิงไปโดยปริยายเพราะรู้จากเพื่อนเก่าของเขาว่าสามคนนี้เรียนอยู่ที่เดียวกัน
“ยินดีด้วยนะ” มิวบอกพลางยิ้มกว้างให้โต้ง
“ไม่นึกว่าจะมา ขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้ส่งการ์ดไปให้”โต้งบอกอย่างรู้สึกผิดจริงๆ
2 O8 E; U; I* J8 r) C“ไม่เป็นไรหรอกเพื่อนแต่งงานทั้งทีก็ต้องมาแสดงความยินดีกันหน่อย” ขณะที่ยืนพูดกันอยู่นั้นใจก็เต้นแรงด้วยกันทั้งคู่เพราะไม่ได้เจอกันนานความรู้สึกในใจของทั้งคู่ต่างอยากจะหยุดเวลาตรงนี้เอาไว้ไม่อยากให้เวลาเคลื่อนคล้อยต่อไปจากนี้เลย ยืนมองกันอยู่ครู่หนึ่งมิวก็บอกโต้งยิ้มๆว่า
# Z8 G3 m" {# K$ T“วันนี้โต้งหล่อนะ ใส่สูทแล้วหล่อเหมือนกันนะ” โต้งยิ้มเขินเมื่อถูกมิวชมซึ่งๆหน้า เอ็กซ์เห็นโต้งเขินก็พูดต่อให้ว่า
“แหม…ก็คนมันหล่ออ่ะแต่งยังไงมันก็หล่ออยู่แล้ว”
* ?3 R7 F' h+ V/ H“แหง๋ล่ะ…ไม่หน้ายังกับประจวดเหมือนเอ็กซ์นี่อย่างเอ็กซ์นี่ถ้าแต่งสูทแล้วคงจะดูไม่จืดแน่เลย” หญิงพูดแซวเอ็กซ์แล้วทั้งหมดที่ยืนอยู่ก็หัวเราะออกมาเบาๆ
“โต้ง…โต้งเขาเรียกให้ขึ้นไปบนเวทีแล้วแหละ ไปกันเถอะ” โดนัทเดินมาบอกพลางดึงแขนโต้งด้วยมิวมองมือของโดนัทที่จับแขนโต้งไว้ แว่บหนึ่งเขารู้สึกอิจฉาโดนัทแต่ก็ไม่แสดงความรู้สึกอะไรนอกจากรอยยิ้มที่เปื้อนอยู่บนใบหน้าตลอดเวลา
2 w% O+ H/ H; f( u6 g# V2 F# J' M5 d“ไปนั่งที่โต๊ะข้างในก่อน เดี๋ยวเราขอตัวก่อนนะ”โต้งหันมาบอกทุกคน แต่สายตาจับจ้องอยู่ที่มิวเท่านั้น
" _2 o. n3 c0 d$ @) C: s4 x“ไม่เป็นไรหรอกโต้ง ไม่ต้องห่วงพวกเราหรอก” หญิงเป็นฝ่ายบอกโต้งด้วยสีหน้ายิ้มๆทั้งสามคนพากันเดินเข้ามาในห้องจัดเลี้ยงหญิงเห็นกลุ่มพวกชัยและกลุ่มเพื่อนผู้หญิงของเธอก็โบกมือทักทายแล้วเดินนำมิวกับเอ็กซ์ไปนั่งร่วมโต๊ะกับเพื่อนๆขณะที่เดินไปที่โต๊ะ เอ็กซ์ที่เข้าใจความรู้สึกของมิวดี จึงเอ่ยกับมิวว่า
“ทำใจดีๆไว้นะเพื่อน”
& s5 n9 R) j0 j2 {& v“ทำใจอะไร…กูไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อยนี่ก็พูดแปลก”
“คิดได้อย่างงั้นก็ดี จะได้ไม่ทรมาน”
0 {! ?- r2 `/ R3 _2 Q“อย่าห่วงเลย กูเลิกคิดไปนานแล้ว”
) d! M+ l4 ~. p“จริงดิ…ถ้าเป็นอย่างงั้นจริงกูก็ดีใจกับด้วย จะได้หลุดพ้นซะที” เมื่อมาถึงโต๊ะทั้งคู่ก็หยุดพูดเรื่องนี้กันแล้วก็นั่งร่วมโต๊ะอาหารกับเพื่อนๆของโต้งและหญิง หลังจากเสร็จสิ้นงานเลี้ยงก็ได้เวลาใกล้ฤกษ์ส่งตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวเข้าหอญาติสนิทของทั้งสองฝ่ายจึงต้องเดินทางไปบ้านโดนัทแต่ก่อนที่จะส่งตัวเข้าหอโต้งได้แวะไปทักทายเพื่อนที่โต๊ะ
" {2 T5 t! \8 g0 k“ขอบคุณทุกคนนะโว้ย ที่มาร่วมงานกูวันนี้”
; H2 i1 L7 H) a5 b5 e% {$ t“เฮ้ย…โต้ง อย่าหักโหมล่ะคืนนี้”ชัยแซวโต้ง เรียกเสียงเฮจากเพื่อนๆที่นั่งร่วมโต๊ะโต้งก็พลอยหัวเราะไปกับมุขของชัยด้วย แต่แล้วสายตาของโต้งก็มาหยุดที่มิวส่งยิ้มให้มิวขณะที่มิวเองก็ยิ้มตอบให้โต้ง
# S5 \6 S0 ?( G; E“ขอบคุณนะมิว ที่มางานเรา” โต้งบอกมิวแค่นี้ก่อนจะขอตัวจากเพื่อนๆขณะที่กำลังเดินไปหาโดนัทที่ยืนรวมกลุ่มกับพวกญาติๆโต้งหันมามองมิวอีกครั้งด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยายมิวยังคงส่งยิ้มแสดงความยินดีให้เขาอยู่ กลับมาถึงบ้านในคืนนั้นพอเข้าห้องมิวก็ปล่อยโฮออกมาอย่างสุดกลั้น รู้ว่าตัวเองต้องเจ็บปวดแต่เขาก็ยังดันทุรังจะไปร่วมแสดงความยินดีกับโต้งการที่ต้องทนฝืนยิ้มแสดงความยินดีในงานแต่งของคนที่ตัวเองรัก เป็นอะไรที่ทรมานใจมาก ยิ่งได้เห็นสายตาของโต้งที่มองมาที่เขาเป็นครั้งสุดท้ายมิวก็รู้ว่าโต้งยังไม่ลืมเขา ถ้าโต้งเกิดต้องทุกข์ทรมานใจกับการคิดถึงมิวมาถึงตอนนี้มิวคิดว่าตัวเขาเองไม่ควรที่จะไปงานแต่งงานของโต้งเลยเพราะยิ่งเจอก็ยิ่งตอกย้ำให้เจ็บปวดกันทั้งสองฝ่ายห้าเดือนกว่าแล้วที่โต้งได้ใช้ชีวิตคู่กับโดนัทถีงแม้จะเตรียมใจไว้แล้วว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้าง แต่พอมาประสบเข้าจริงๆกลับแย่กว่าที่เคยคาดคิดเสียอีกไม่ต่างอะไรกับอยู่ในขุมนรกอเวจีชัดๆ ทุกวันนี้โต้งใช้ชีวิตอย่างซังกะตายไปวันๆเหมือนคนที่มีเพียงร่างกายแต่ไร้ซึ่งจิตวิญญาณจากการถูกกดดันรอบด้านจากโดนัทและคนในครอบครัวของโดนัทยามอยู่ที่ทำงานเขาถูกพ่อของโดนัทต่อว่าเรื่องงานบ่อยๆ หาว่าทำงานไม่ได้ดั่งใจทั้งที่ตัวเขาเองก็คิดว่าเขาทำดีที่สุดแล้วแต่พ่อของโดนัทก็ไม่เคยพอใจในผลงานของลูกเขยคนนี้เลยส่วนเวลาที่อยู่ที่บ้านทั้งโดนัทและแม่ของเธอก็ช่างหาเรื่องมากวนใจเขามิได้หยุดได้หย่อนอย่างวันหยุดที่เขาต้องการพักผ่อนอยู่กับบ้านหรือจะแวะไปเยี่ยมพ่อแม่บ้างคุณหญิงเพียงจิตกับโดนัทก็จะให้เขาขับรถพาไปทำธุระหรือพาไปช็อปปิ้งตามห้างสรรพสินค้าอยู่เรื่อยตั้งแต่ก้าวเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ โต้งแทบไม่มีเวลาเป็นของตัวเองเลยจะก้าวเดินไปไหนจะทำอะไรก็จะอยู่ในสายตาของทุกคนในบ้านตลอด แม้แต่บางครั้งที่เขากลับบ้านผิดเวลาเพราะนัดเพื่อนเพื่อสังสรรค์เฮฮาบ้างเป็นการ
& n# a( z& A; v! `, |ผ่อนคลาย โดนัทก็จะคอยโทรจิกเขาตลอด สร้างความรำคาญใจให้เขามากเย็นวันศุกร์หลังเลิกงานโต้งขับรถมาที่บ้านของเขาเพื่อแวะมาเยี่ยมเยียนพ่อแม่และพี่แตงและกะว่าจะค้างด้วยเพราะวันเสาร์อาทิตย์เขาหยุดงาน
; T' _# V/ }9 |6 p+ R6 F* W+ xทุกคนในบ้านต่างดีใจที่โต้งกลับมาเยี่ยมบ้านซึ่งเป็นเวลาร่วมเดือนกว่าแล้วที่โต้งไม่ได้มา ครั้งล่าสุดที่มาก็มีโดนัทมาด้วยอยู่ได้แป๊บเดียวโดนัทก็จะกลับ ไม่เหมือนตอนที่ยังไม่ได้แต่งกันโดนัทมาขลุกอยู่ที่นี่ได้เป็นวันๆ “ทานข้าวด้วยกันนะแม่กำลังจะตั้งโต๊ะพอดี”
“ครับแม่”
2 C- ~) M& Q' C- P* `“โต้งดูซูบไปนะช่วงนี้ งานหนักรึไง”
“ครับ…ค่อนข้างเครียดมีอะไรหลายอย่างที่ต้องเรียนรู้อีกเยอะ ยิ่งเป็นตำแหน่งผู้จัดการด้วยก็ยิ่งกดดัน
เพราะไม่ได้รับการยอมรับจากคนเก่าแก่ที่เขาทำมานานอีกอย่างโต้งอายุยังน้อยด้วยแหละ เขาเห็นว่าเราได้มาอยู่ตรงนี้ได้ไม่ใช่เพราะความสามารถถ้าไม่ได้เป็นเขยก็คงไม่ได้มาทำตรงนี้” ฟังแล้วสุนีย์ก็รู้สึกเห็นใจโต้งไม่น้อย “ก็พิสูจน์สิโต้งพิสูจน์ว่าเราทำได้ เรียนรู้ให้มากๆแล้วทำให้พวกเขายอมรับให้ได้” กรณ์เป็นฝ่ายที่ออกความเห็น แล้วกล่าวสอนโต้งอีกว่า
“การทำงานไม่ว่าที่ไหนก็ต้องมีปัญหาทั้งนั้นแหละยิ่งเป็นหัวหน้าคนก็ยิ่งยากเข้าไปอีก พ่อเข้าใจความรู้สึกของโต้งตอนนี้ดีถ้าโต้งมีอะไรให้พ่อช่วยก็โทรมาหาพ่อได้ทุกเมื่อนะอย่าลืมว่าเราทุกคนเป็นกำลังใจให้โต้งเสมอ ยามใดที่ท้อให้นึกถึงพ่อกับแม่ไว้”
“ครับพ่อ ผมจะพยายามครับ”
“งั้นแม่ขอตัวไปเตรียมกับข้าวก่อนนะ ไปแตง…ไปช่วยแม่ ให้ผู้ชายเขาคุยกันไปก่อนประสาพ่อลูก”
“ค่ะแม่” สุนีย์กับแตงเดินเข้าครัวไปกรณ์ก็ถามโต้งต่อเรื่องที่บ้านโน้น
“อยู่บ้านโน้นเป็นไงบ้าง พักนี้ไม่ค่อยแวะมาเลยนี่เราทางโน้นเขาไม่อยากให้มารึไง” กรณ์บอกอย่างรู้ดีว่าลูกชายอึดอัดแค่ไหนกับคนในบ้านนั้น
# U6 E! B2 T& _; l% N# [3 S# e2 d“ครับพ่อ วันหยุดอยากจะแวะมาเยี่ยมพ่อแม่บ้างแต่เขาก็ให้โต้งขับรถพาเขาไปซื้อของบ้างไปทำธุระบ้าง ทั้งที่คนขับรถเขาก็มีบางอาทิตย์พ่อเขาก็ชวนให้โต้งไปร่วมก๊วนกอล์ฟกับพวกนักธุรกิจด้วยกันโต้งก็ขัดไม่ได้
อยู่บ้านโน้นโต้งแทบไม่มีเวลาเป็นตัวของตัวเองเลย” โต้งบอกอย่างเหนื่อยใจกรณ์ได้ฟังก็พลอยเหนื่อยใจกับลูกชายไปด้วย มิน่าโต้งถึงได้ดูไม่สดใสเอาเสียเลยดวงตาแห้งผากไร้แววรื่นรมย์ เพราะความกดดันรอบตัวนี่เอง “สู้เขานะลูกอดทนไว้” พูดได้แค่นี้ก็เปลี่ยนเรื่อง เดี๋ยวจะเศร้ากันไปใหญ่
“แล้วนี่จะค้างรึเปล่า”
5 J5 j7 l2 Y, S% `4 `“ค้างครับ กะว่าจะกลับเย็นวันอาทิตย์”
# u5 Q  @" O& o$ g9 P“ดี…จะได้อยู่ด้วยกันนานๆหน่อยเดี๋ยวพ่อจะลองชวนแม่ดู ว่าแม่เขาอยากไปเที่ยวต่างจังหวัดหรือเปล่าเอาใกล้ๆกรุงเทพฯนี่แหละ ไม่ต้องไปไกล ค้างกันสักคืนสี่คนพ่อแม่ลูก”
“อย่างงั้นก็ดีซีครับพ่อโต้งอยากไปเที่ยวต่างจังหวัดกับพ่อแม่และพี่แตงมานานแล้ว” โต้งมีท่าทางกระตือรือร้นแบบเด็กๆขึ้นมาทันทีกรณ์มองโต้งยิ้มๆ ในสายตาพ่อแม่คนเป็นลูกนั้นไม่ว่าลูกจะโตขนาดไหนก็ตามแต่พ่อก็ยังคงมองเห็นลูกเป็นเด็กตลอดไป นั่งคุยสัพเพเหระกันอยู่ครู่เสียงโทรศัพท์มือถือของโต้งก็ดังขึ้นมา ไม่ต้องบอกกรณ์ก็รู้ได้เลยว่าใครโทรมา
“โต้ง…ทำไมยังไม่กลับบ้านอีกอยู่ที่ไหนเนี่ย”
' C! v2 V: c9 K3 ]! r. x7 r. O“เราอยู่บ้านพ่อแม่”
, X- Y! x- v6 z% L' k% f* {“จะไปบ้านโน้นก็ไม่บอก จะได้ให้แวะมารับโดนัทด้วย”โดนัทบอกเป็นเชิงต่อว่า แล้วถามต่ออีกว่า
" |# @0 J+ y" w( A. |% g3 i' ^“แล้วนี่จะกลับเมื่อไหร่ คุณพ่อคุณแม่รอทานข้าวอยู่นะ”
“ไม่ต้องรอ เราจะค้าง เย็นวันอาทิตย์ค่อยกลับ” โต้งบอกเรียบๆ รู้สึกรำคาญโดนัทจริงๆ
“ค้างได้ไงพรุ่งนี้คุณแม่จะให้โต้งขับรถพาท่านกับโดนัทไปธุระที่บ้านคุณหญิงอรุณีนะเรื่องงานสมาคมโต้งลืมไปแล้วรึไง”
“ก็ให้คนขับรถพาไปสิเราอยากจะอยู่กับพ่อแม่เราสักวันสองวันจะเป็นไรไป” โต้งตอบง่ายๆ
“กรี๊ด…” เสียงกรี๊ดของโดนัทที่ดังเข้ามาในโทรศัพท์ทำให้โต้งต้องรีบเอามือถือออกห่างจากหูก่อนที่แก้วหู
เขาจะแตกเสียก่อน
( M% z0 j% [2 b' r5 X1 w0 |“ไม่ได้นะ…โต้งต้องกลับมากลับมาเดี๋ยวนี้เลยด้วย”
( A: ~7 G4 \! d: p“เรากลับไม่ได้หรอกโดนัท นานๆเราจะเจอพ่อแม่เราทีแค่นี้ก่อนก็แล้วกัน” โต้งกดตัดสัญญาณมือถือแล้วปิดเครื่องทันที สักพักเสียงโทรศัพท์ภายในบ้านก็ดังขึ้นมาโต้งกับกรณ์ก็ปล่อยให้มันดังอยู่อย่างนั้นไม่มีใครลุกขึ้นไปรับโทรศัพท์เพราะรู้ว่าโดนัทคงต้องโทรมาแน่ เสียงโทรศัพท์ที่ดังยาวนานได้ยินไปถึงในครัวจนสุนีย์ต้องตะโกนถาม
- Z; B% K! u( N9 t“โทรศัพท์ดังตั้งนาน พ่อลูกไม่มีใครคิดจะรับเลยรึไง”“พวกโรคจิตมันโทรมากวนประสาทโทรมาน่ะแม่
; Q4 o2 g9 _' Aไม่ต้องรับหรอก” โต้งตะโกนตอบกลับไป แล้วก็หันไปหัวเราะกับกรณ์สองคนพ่อลูกหัวเราะกันครื้นเครง
6 F7 ]4 Z7 \. |เลยทีนี้ หลังเลิกงานสุนีย์กำลังเดินเลือกซื้อข้าวของเครื่องใช้ภายในซุปเปอร์มาร์เก็ตในห้างสรรพสินค้าและแล้วก็เหลือบไปเห็นมิวกำลังก้มๆเงยๆหยิบของใช้ใส่ตระกร้าสุนีย์จึงยิ้มออกมาแล้วร้องทักมิวทันที
1 Z6 X" O& W8 q“มิว” มิวเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงเรียก
0 P" F7 C# \3 i/ U3 X: T; P; u8 p“อ้าว…น้านี สวัสดีครับ” มิวยกไหว้สุนีย์พร้อมรอยยิ้มกว้าง
“มาซื้อของเหมือนกันหรือครับน้า”
/ ^6 W7 I' J! L) Q& l3 M; z3 a: h9 U“จ้ะ…สิ้นเดือนแล้วของใช้ที่บ้านหมดพอดี” สุนีย์ยิ้มให้กับมิวและบอกต่อว่า
“ไม่เห็นแวะไปเยี่ยมที่บ้านบ้างเลยน้าไม่ได้เจอมิวนานมากเลยนะเนี่ย เจอกันวันงานแต่งโต้งก็ไม่ค่อยได้คุยกันบอกตรงๆว่าคิดถึง มิวก็เปรียบเหมือนลูกหลานน้าคนนึงเหมือนกัน” เมื่อสุนีย์พูดความรู้สึกที่อยู่ส่วนลึกภายในจิตใจออกมา มิวก็ยิ้มเขินๆเพราะตั้งแต่คราวที่โต้งหายไปจากบ้านสุนีย์ก็ได้มิวนี่แหละที่เป็นเพื่อนคู่คิดและคอยให้กำลังใจสุนีย์ทั้งสองจึงสนิทกันมากขึ้นและรู้สึกดีต่อกันมากขึ้น
4 B, z2 U9 k- j5 V- q7 c“เดี๋ยวไปหาอะไรกินกันหน่อยมั้ย น้าเลี้ยงเอง”
“ครับน้า” มิวตอบรับทันทีเพราะอยากรู้ข่าวคราวเรื่องโต้งเหมือนกันอยากรู้ว่าชีวิตหลังแต่งงานของโต้งเป็นยังไงบ้าง สุขสบายดีหรือเปล่ามิวอยากรู้แค่นี้จริงๆ ไม่ขออะไรมากกว่านี้ทั้งสองพากันไปนั่งในร้านอาหารแห่งหนึ่งในห้างนั้นหลังจากสั่งอาหารแล้วสุนีย์ก็ถามมิวว่า
“เป็นไงบ้าง…ตอนนี้มิวยังร้องเพลงอยู่มั้ย”
“ไม่แล้วครับน้าตั้งแต่เรียนจบผมก็ได้เข้าทำงานในค่ายเพลงแห่งหนึ่ง เป็นงานเบื้องหลังน่ะครับร้องเพลงมันถึงจุดอิ่มตัวแล้วล่ะครับ ไปทำงานเบื้องหลังดูจะมั่นคงกว่า”
6 J2 c5 J/ `  `+ t  t“มิวนี่โชคดีนะ ได้ทำงานที่ตัวเองรัก”
“ครับ…เป็นเพราะได้ประสบการณ์จากวงออกัสต์ไปเยอะเขาก็เลยรับ” อยากจะถามถึงโต้งเหมือนกันแต่ยั้งปากไว้ก่อนคิดว่ายังไงเดี๋ยวสุนีย์ก็คงเล่าให้ฟังเอง อาหารถูกนำมาเสริฟแล้วทั้งคู่ลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้า แล้วสุนีย์ก็หยั่งเชิงถามถึงเรื่องของโต้ง
“มิวได้เจอโต้งบ้างมั้ย”
2 C  _- d7 o9 a8 w" Z# `+ j) G& ^“ไม่เลยครับ” มิวตอบสั้นๆแต่ใจระทึก อยากรู้ว่าสุนีย์จะบอกเรื่องโต้งให้เขาฟังว่ายังไงทั้งที่ใจมิวเองก็ยังกริ่งเกรงสุนีย์จะหาว่าเขาไปพัวพันกับโต้งอีกส่วนสุนีย์ดูเหมือนจะรู้ทันความคิดของมิวจึงบอกว่า
“มิวไม่ต้องกลัวหรอกนะว่าน้าจะว่าถ้ามิวจะเจอกับโต้งอีกมิวกับโต้งสนิทกันมานาน รู้ใจกันดีกว่าใครถ้าโต้งจะมีมิวเป็นเพื่อนที่คอยให้กำลังใจก็จะดีไม่น้อย”
“น้านีพูดเหมือนโต้งกำลังมีปัญหา”
“ก็มีบ้าง” สุนีย์หยุดดื่มน้ำก่อนจะหันมาพูดกับมิวด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล
“ปัญหาครอบครัวนั่นแหละจ้ะอยู่บ้านโน้นโต้งเขาไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองเท่าไหร่”
) B8 A. V7 Y$ r% _& v“ยังไงครับ” มิวถามด้วยความสงสัย
“ก็หลายอย่าง ทั้งปัญหาที่ทำงานกับพ่อตาปัญหาเรื่องที่บ้านกับแม่ยาย และก็มีปัญหากับเมียเขาด้วย” เพียงแค่สุนีย์เล่าให้ฟังแค่นิ้มิวก็อึ้งเพราะคิดว่าชีวิตของโต้งที่ใครหลายคนว่าเขาคงจะสบาย แต่จริงๆแล้วไม่ใช่การที่โต้งเข้าไปอยู่ในบ้านหลังนั้น โต้งจะต้องพบเจอกับปัญหามากมายรอบด้านมิวรู้สึกสงสารโต้งอย่างบอกไม่ถูก “กับน้าเองก็ใช่ว่าจะได้เจอกันบ่อยๆบ้านโน้นเขาไม่ค่อยยอมให้มา เวลาที่โต้งมาเขาก็โทรตามจิกบ้างอะไรบ้างบอกตรงๆน้าสงสารลูกเหลือเกินมิว” สุนีย์ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้มิวมองสุนีย์ด้วยความเห็นใจคนเป็นแม่เห็นลูกมีความทุกข์แล้วตัวเองจะมีความสุขไปได้อย่างไร
“นี่ขนาดเพิ่งแต่งงานนะมิวถ้าอยู่กันไปนานๆก็ไม่รู้โต้งจะเป็นไงบ้าง ถ้ามิวเห็นสภาพโต้งตอนนี้จะเห็นว่าเขาไม่มีชีวิตชีวาอะไรเลยเหมือนมีชีวิตไปวันๆ ยอมรับสภาพกับสิ่งที่ตัวเองเคยทำเอาไว้แล้วอย่างนี้จะมีความสุขไปได้อย่างไร” คราวนี้สุนีย์ไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้แล้วมิวมองผู้คนในร้านอาหารว่าจะมองมาที่สุนีย์กับเขาไหม แต่ก็ไม่มีใครสนใจใครมิวจึงยื่นกระดาษทิชชู่ส่งให้สุนีย์ สุนีย์รับไว้ เช็ดน้ำตาแล้วบอกมิวว่า
“ถ้าว่างมิวโทรไปหาโต้งบ้างนะ บางทีโต้งอาจรู้สึกดีขึ้นเหมือนเขาอยู่ตัวคนเดียวเลยนะมิว ที่บ้านก็ไม่รู้จะช่วยเขายังไงได้เหมือนชีวิตเขาถูกกำหนดมาให้รับกรรมที่เขาไม่ได้ก่อไว้”
“ครับน้านี ผมจะโทรไปหาโต้ง” มิวรับปากรับคำเป็นมั่นเป็นเหมาะก่อนจะแยกย้ายกันไป สุนีย์ไม่ลืมกล่าวย้ำให้มิวแวะไปเยี่ยมเธอกับกรณ์ที่บ้านบ้างมิวตบปากรับคำและบอกสุนีย์ว่าอย่าคิดมาก มิวเดินมาที่ลานจอดรถภายในห้างเมื่อเข้ามานั่งในรถมิวก็คิดถึงปัญหาของโต้งที่สุนีย์บอกเล่าให้เขาฟัง ได้ฟังแล้วก็หนักใจเพราะไม่รู้จะช่วยหาหนทางแก้ไขปัญหาให้โต้งยังไงดีก้อนสะอื้นที่พยายามกลั้นเอาไว้ตอนนี้มันเริ่มทะลักทะลายออกมาเป็นน้ำตาเมื่อนึกเปรียบเทียบระหว่างชีวิตเขากับชีวิตโต้งชีวิตของเขาแม้จะเหงาไปบ้าง แต่เขาก็ชินกับการอยู่คนเดียวมานาน และอย่างน้อยเขาก็มีอิสระในการใช้ชีวิตไม่ต้องขึ้นกับใครแต่ชีวิตของโต้งนั้นซ้ำร้ายยิ่งกว่าด้วยความคาดหวังของใครต่อใครรอบกายโต้งที่ต้องการให้โต้งเป็นในสิ่งที่พวกเขาต้องการไม่มีสิทธิ์ที่จะตัดสินใจที่จะทำอะไรด้วยตัวเองเลย
  j: _. i1 x. q$ ^7 `“โต้ง…โดนัทไม่เข้าใจเลยว่าทำไมโต้งต้องสร้างเรื่องปวดหัวให้กับพ่อแม่ของโดนัทไม่รู้จักหยุดจักหย่อน
: ]' `6 m+ h( X' j: ^/ sด้วยนะ” โต้งที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงนอนออกอาการงงเมื่ออยู่ดีๆโดนัทก็เข้ามาต่อว่าเขา
“เราไปทำอะไรให้พ่อแม่โดนัทไม่พอใจอย่างงั้นเหรอ”โต้งถามอย่างเหลืออดพลางจ้องหน้าโดนัทเขม็ง
* E. O% P' [1 M$ k“โต้งก็น่าจะรู้ตัวนะว่าทำอะไรลงไปบ้างทำผิดแล้วก็น่ายอมรับผิด” ยิ่งโดนัทพูดอย่างนี้โต้งก็โกรธจนเลือด
; O3 @) ^: {0 A- Lขึ้นหน้า
“ทำไมโดนัทต้องพูดอย่างนี้กับเราด้วยเราก็ว่าเราทำดีที่สุดแล้วนะ ไม่ว่าที่บ้านหรือที่ทำงาน เราก็พยายามสงบปากสงบคำให้ทำอะไรก็ทำ แล้วจะเอายังไงอีก” โดนัททำหน้าตกใจเพราะโต้งปกติเป็นคนเงียบๆไม่มีงอะไรแต่วันนี้โต้งกล้าขึ้นเสียงกับเธอ
“นี่โต้งกล้าขึ้นเสียงกับโดนัทเหรอ ดี…จะได้รู้ไว้ว่าแตะไม่ได้ พ่อแม่คงสอนมาล่ะสิโต้งถึงได้กล้าขึ้นเสียงกับโดนัท” โดนัทแผดเสียงใส่โต้งโต้งส่ายหน้าอย่างเอือมระอากับพฤติกรรมของโดนัทที่นับวันจะรับไม่ได้เข้าไปทุกที
& t1 a* P- f( [% Y+ @“ก็บอกมาซี่ว่าเราทำอะไรไม่ดี จะได้ปรับปรุงตัวไม่ต้องเล่นถึงพ่อถึงแม่หรอก” โดนัทจ้องหน้าโต้งอย่าง
3 Y- j6 O' U' P0 Gกับจะกินเลือดกินเนื้อ โต้งก็จ้องหน้ากลับไปอย่างไม่รู้สึกหวั่นตอนนี้เขาไม่จำเป็นต้องเกรงกลัวบารมีของใครอีกต่อไปแล้ว เป็นไงก็เป็นกันคราวนี้โดนัทเห็นท่าทางโต้งเอาจริง ก็บอกโต้งเสียงเรียบอย่างไม่ใช้อารมณ์ว่า
# H/ r9 j- y0 E$ N“ของคุณพ่อก็เรื่องงานของคุณแม่ก็เรื่องที่โต้งไม่ได้ดั่งใจท่านทีนี้รู้รึยังว่าโดนัทต้องมานั่งฟังพ่อแม่ของโดนัทว่าโต้งให้ฟังทุกวันถ้าโต้งคิดว่าตัวเองทำดีแล้วใครเขาจะว่าล่ะ” โต้งไม่ยี่หระและตอกกลับไปว่า
“ก็มาตรฐานสูงกันซะขนาดนั้นทำยังไงดีแค่ไหนก็ไม่ถูกใจหรอก”
" W' x' f* e, Z! N8 c8 r: ?2 N“ก็คิดอย่างนี้นี่ไง คิดว่าตัวเองดีแล้วเก่งแล้วก็เลยไม่คิดปรับปรุงตัวให้คนอื่นเขาเอ็นดู” ก่อนที่จะเถียงกันไปมากกว่านี้เสียงโทรศัพท์มือถือของโต้งก็ดังแทรกขึ้นมา โต้งกำลังจะเดินไปหยิบโทรศัพท์ แต่โดนัทก็ร้อง
ห้ามไว้
“อย่ารับ…มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน”
“จะคุยอะไร คุยกันไปก็ไม่เข้าใจกันเหมือนเดิมนั่นแหละเรื่องเก่าๆปัญหาเดิมๆ” โต้งไม่สนใจโดนัทเขาเดินไปหยิบโทรศัพท์และกำลังจะกดปุ่มรับสายแต่โดนัทก็ปราดเข้าแย่งโทรศัพท์จากมือโต้ง
% i! y& S% X# `8 G1 N8 q“โดนัทไม่ให้รับ…ดูซิใครมันโทรมาเอาป่านนี้”โดนัทเห็นชื่อมิวบนหน้าจอมือถือตาของเธอก็เบิกกว้างแล้วหันขวับไปมองโต้งทันที
. y; Y5 ?' y' I0 Q“ใครกัน…มิว”
“โดนัทขอโทรศัพท์คืนเถอะ” โต้งพยายามบอกอย่างใจเย็นขณะที่โดนัทกดปุ่มตัดสายทิ้งไปแล้ว
“ต้องบอกมาก่อนว่าใคร งั้นไม่คืนให้” โดนัทยังคงดื้อด้านตามนิสัย
8 S# j  b7 k' {6 o1 e& b! ~1 i“ก็เพื่อนน่ะ…เพื่อนผู้ชายจะไม่ให้คบเพื่อนบ้างรึไง เอามาเถอะ” โต้งยื่นมือขอโทรศัพท์คืนจากโดนัทโดนัท
; G1 d+ d0 y3 g6 b- ~8 wยังไม่ยอมให้แต่พยายามทำท่านึกว่าเพื่อนชื่อมิวคนนี้ของโต้งเป็นใครเธอรู้สึกคุ้นๆ แล้วเธอก็นึกออกในเวลาอันรวดเร็ว เพราะมิวที่ว่านี่ก็คือคนที่เคยเป็นนักร้องดังแล้วก็จำได้อีกว่าคืนนั้นก่อนที่เธอมีอะไรกับโต้งครั้งแรกที่บ้านหลังนี้มิวก็อยู่ในร้านอาหารนั่นด้วย นั่งชิดติดกับโต้งอีกฝั่งหนึ่งกับของเธอแล้วสายตาของหนุ่มคนนั้นก็มองโต้งกับเธอแปลกๆบอกไม่ถูก เหมือนน้อยใจอะไรสักอย่างโดนัทรู้สึกได้ด้วยสัญชาติญาณของผู้หญิงที่มีความรู้สึกละเอียดอ่อนกว่าผู้ชายโดนัทเริ่มเอะใจแล้วตอนนี้
“เพื่อนโต้งคนนี้ที่เคยเป็นนักร้องที่โดนัทเคยเจอที่ร้านอาหารแถวรัชดาใช่มั้ย”
“ใช่…แล้วทำไม”
2 ?* y! s9 l2 L9 t" T“หลายปีแล้ว…แต่เพิ่งมานึกได้ตอนนี้เองว่าเพื่อนโต้งคนนี้มีท่าทางแปลกๆตอนที่มองโต้งวันนั้นมีอะไรกันรึเปล่า” โดนัทเล่นถามอย่างนี้โต้งก็สะอึกไปเหมือนกันแต่ก็พยายามควบคุมสติแล้วบอกไปว่า
“จะไปมีอะไร ก็เพื่อนผู้ชาย คบกันมาตั้งแต่เด็ก”
“ว่าได้เรอะ…ผู้ชายสมัยนี้พอลับหลังผู้หญิงก็พาไปคั่วกันเองมีถมเถไป อย่าให้รู้นะว่ามีอะไรกัน” โดนัททำเสียงขู่แล้วก็ยื่นมือถือส่งคืนให้โต้งกลางดึกคืนนั้นขณะที่โดนัทหลับไปแล้ว โต้งนอนก่ายหน้าผากพลางครุ่นคิดไปถึงมิว มิว…คนที่เขาคิดถึงตลอดเวลาไม่เคยลืมเลือน มิวไม่ได้ติดต่อเขามาตั้งนานแล้วทำไมจู่ๆวันนี้มิวถึงได้โทรหาเขา มิวมีปัญหาอะไรรึเปล่านะ โต้งโทรหามิวในเช้าวันถัดมาเขาใช้เวลาระหว่างที่รถติดไฟแดงโทรหามิวเพราะขณะที่เขาขับรถเป็นเวลาที่เป็นส่วนตัวของเขาที่สุดแล้วเนื่องจากไม่มีใครมาคอยกวนใจหรือคอยจับสังเกต
“มิวเหรอ..เราเอง โต้ง เมื่อคืนโทรมาหาเราใช่มั้ย”
“ใช่…โทรไป แต่โต้งตัดสาย”
“เราขอโทษ พอดีตอนที่มิวโทรมาเรากำลังคุยธุระกับคนที่บ้านโทรหาเรามีอะไรรึเปล่า”
8 R# a7 r6 l2 V2 A. F( J, m9 L“ก็ไม่มีอะไรหรอกโต้งแค่โทรมาถามว่าสบายดีมั้ยเท่านั้นเอง” เสียงของมิวที่เอ่ยประโยคนี้ออกมาเปรียบดั่งน้ำทิพย์โชลมใจโต้งอย่างเหลือเกินยิ่งยามที่เขาเหนื่อยหน่ายต่อความเป็นอยู่ในตอนนี้ เขาก็ยิ่งต้องการกำลังใจและความห่วงใยจากใครคนหนึ่งที่เขามีความรู้สึกดีๆให้เขากับมิวไม่อาจตัดกันได้ขาด แม้เวลาจะผ่านไปเนิ่นนานขนาดไหน มิวก็ไม่เคยลืมเขาอย่างที่เขาไม่เคยลืมมิวเช่นกัน
. {3 i' f* u5 {“ทำไมเงียบไปล่ะโต้ง” เสียงมิวถามกลับมา
& j# n' Q" n: O1 n/ {0 r“เปล่าหรอก…แค่ดีใจเท่านั้นเองดีใจที่มิวยังเป็นห่วงเรา แม้เราสองคนจะห่างหายกันไปนาน แต่มิวก็ยังห่วงเราเราดีใจนะมิว” โต้งพูดความรู้สึกที่ออกมาจากใจ
“ถ้าเราจะแวะไปหามิว มิวจะว่าอะไรมั้ย” มิวกำลังคิดจะพูดออกไปว่า
“จะดีหรือโต้ง” เพราะรู้ว่าถ้าเจอกันสองต่อสองความรู้สึกเก่าๆก็จะหวนกลับมาอีก  เพราะรู้ว่าถ้าเจอกันสองต่อสองความรู้สึกเก่าๆก็จะหวนกลับมาอีก ซึ่งมิวไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นในเมื่อโต้งแต่งงานมีครอบครัวแล้ว
7 M8 H# n9 |; wโต้งก็ควรอยู่ในที่ในทางของโต้งไม่ใช่มาพัวพันอยู่กับมิวให้ปวดใจกันอีก และที่สำคัญถ้าโดนัทรู้เข้าปัญหาภายในครอบครัวของโต้งก็จะยิ่งหนักหน่วงมากขึ้นไปอีกแต่มิวก็แพ้ใจตัวเองเข้าจนได้ ด้วยการบอกโต้งกลับไปว่า
; O8 S  t' G# J: S/ h, s) O“ถ้าโต้งอยากมาก็มาสิ แต่ขอเป็นช่วงหลังเลิกงานนะ”
“ได้สิมิว เพราะกลางวันเราก็ไม่ว่างเหมือนกันงั้นเย็นนี้เจอกันนะ” โต้งบอกมิวอย่างกระตือรือร้นหลังจากวางสายจากมิวแล้ว โต้งรู้สึกสดชื่นกระปรี้กระเปร่ามากขึ้นเป็นพิเศษขณะขับรถมุ่งหน้าสู่ที่ทำงานเย็นวันนั้นพอได้เวลาเลิกงาน โต้งก็รับบึ่งไปหามิวที่บ้านทันทีรู้สึกเหมือนตัวเองได้กลับไปมีอิสระจากพันธนาการทั้งปวงอีกครั้งแต่แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เห็นชื่อโดนัทที่หน้าจอ โต้งก็ทำหน้าเอือมๆแต่ก็กดรับสาย
“โต้งออกมาจากออฟฟิศแล้วใช่มั้ย”
“ออกมาแล้ว มีอะไรเหรอ” โต้งกรอกเสียงลงไปอย่างเบื่อๆ
0 C( v7 b( N$ `/ C* n; O* a8 o“มารับโดนัทหน่อย วันนี้วันเกิดเพื่อนโดนัทโต้งต้องไปกับโดนัทด้วย” โดนัทพูดเหมือนสั่งเพราะเคยชินซะแล้วกับนิสัยแบบนี้
“เราไปไม่ได้หรอก เรามีธุระ…แค่นี้นะ”โต้งตัดสายทิ้ง แล้วปิดโทรศัพท์ทันที พอกันทีเรื่องน่าเบื่อต่อแต่นี้ไปเขาจะหาความสุขให้กับตัวเองบ้างโดยไม่ยอมให้ใครมามีอิทธิพลเหนือชีวิตเขาเป็นอันขาดและความสุขอย่างหนึ่งในชีวิตของโต้งคือการได้พบมิวมิวต้อนรับโต้งด้วยรอยยิ้มอบอุ่น โต้งเดินเข้ามาในบ้านพลางมองไปรอบๆบ้านของมิวอย่างพินิจพิเคราะห์เขาคุ้นเคยกับบ้านหลังนี้มาตั้งแต่เล็กแต่น้อย และพอตอนโตมาทุกครั้งที่เขาได้เข้ามาที่นี่เขาจะได้รับความสุขใจทุกครั้งนั่นเพราะมีมิวอยู่ที่นี่
2 q! X* D6 d1 X1 p  T+ X, K“ไม่ได้มาเสียนาน แต่ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน”โต้งหันมามองหน้ามิวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มมิวตอบรับโต้งด้วยรอยยิ้มเช่นกัน
“สบายดีมั้ย” เสียงถามขึ้นพร้อมกันแล้วก็หัวเราะเขินๆกันออกมาทั้งคู่ ก่อนที่มิวจะตอบออกมาก่อน
" o' N  G' t' N& }& I& F% m4 I7 F“เราสบายดี” “แต่เราไม่เท่าไหร่”โต้งบอกมิวตามความจริงกับมิวเขาไม่เคยปิดบังความรู้สึกแต่ไหนแต่ไรแล้ว “เรารู้…น้านีเล่าให้เราฟังหมดแล้ว เมื่อคืนเราถึงได้โทรหาโต้งไง เพราะเราเป็นห่วง”ประโยคท้ายมิวพูดเสียงแผ่วเหมือนไม่ค่อยมั่นใจว่าตัวเองสมควรจะพูดประโยคนี้หรือไม่แต่ก็พูดออกมาแล้ว
0 s) e+ A  j  e- O0 y; G! Q  M* m* n* |“เราดีใจนะที่มิวเป็นห่วงเรา แม้ว่าเวลาจะผ่านไปยังไงมิวก็ยังห่วงเราเสมอ เหมือนกับที่เราก็ห่วงมิวเหมือนกัน” ทั้งสองมาตากันแทบไม่กระพริบเหมือนแรงดึงดูดจากความรู้สึกเก่าๆที่ห่างหายไปนานได้หวนกลับมาต่างคนต่างก้าวเข้าหากันก่อนจะเข้าสวมกอดกันอย่างแนบแน่นพร้อมความรู้สึกอบอุ่นอ่อนหวานในคืนวันเก่าก่อนบังเกิดขึ้นในใจของทั้งคู่
) I/ y8 Z4 T& C  t“เราคิดถึงมิว ยิ่งตอนนี้ก็ยิ่งคิดถึงมาก” โต้งบอกพลางกอดรัดมิวแนบแน่นกว่าเดิม
1 n% n. G2 }; f9 f% I“เราเองก็เหมือนกัน แม้จะรู้ว่ามันไม่สมควรแต่เราก็ไม่เคยห้ามใจเราเองไม่ให้คิดถึงโต้งได้สักที” มิวบอกเสียงสั่นเครือ
“เรารู้มิว…เรารู้….ถึงแม้เราสองคนจะไม่ได้เจอกันเลยช่วงเรียนมหาลัย แต่เซ้นท์ของเรามันบอกว่ามิวยังคิดถึงเราอยู่เราสองคนลืมกันไม่ได้ง่ายๆหรอกมิว” และในคืนนั้นเองโต้งก็ขอมิวค้างด้วยโดยไม่มีโดนัทเข้ามารบกวนจิตใจเขาเลยแม้แต่น้อยรถทัวร์จากกรุงเทพฯมุ่งหน้าสู่เชียงใหม่คันนี้มีโต้งกับมิวร่วมโดยสารมาด้วยแทนที่พวกเขาจะนั่งเครื่องบินพวกเขากลับเลือกที่จะนั่งรถทัวร์เพื่อต้องการสัมผัสช่วงเวลาในการเดินทางไกลด้วยกันนานๆนี่เป็นการเดินทางๆไกลด้วยกันครั้งแรกของคนทั้งสองรถทัวร์คันนี้มีผู้โดยสารที่ร่วมเดินทางเพียงไม่กี่คนโต้งกับมิวเลือกที่นั่งบริเวณด้านหลังซึ่งห่างไกลจากสายตาคนอื่น ความมืดสลัวภายในรถ
5 I& D" K5 D3 I: f/ a8 ?สร้างบรรยากาศอบอุ่นอ่อนหวานในใจของคนทั้งคู่ มิวอิงแอบซบหน้าอกโต้งขณะที่โต้งสอดแขนโอบรอบเอวมิวไว้ทั้งคู่กระซิบกระซาบเพียงได้ยินกันแค่สองคนถึงเรื่องราวที่ผ่านมาในชีวิตถ่ายทอดความรู้สึกให้แก่กันและกันอย่างคนที่รู้ใจกันตลอดการเดินทาง
“ไม่นึกเลยว่าจะมีวันนี้ วันที่เราได้เดินทางด้วยกัน”มิวบอกโต้งยามที่ได้ยินเสียงหัวใจโต้งเต้นชัดเจนเมื่อเขาได้ซบแผงอกกว้างของโต้งมิวรับรู้ถึงความอบอุ่นจากร่างกายของโต้งที่ถ่ายทอดมาสู่ตัวเขาท่ามกลางความหนาวเย็นจากแอร์ที่เปิดบนรถโดยสารคันนั้นแต่ความอบอุ่นทางกายนั้นเทียบไม่ได้เลยกับความอบอุ่นทางใจที่เขาได้รับ
“ลองวีคเอ็นท์สี่วันนี้จะเป็นวันเวลาที่เราสองคนมีความสุขร่วมกันจะไม่มีใครนอกจากเราเท่านั้น” โต้งบอกอย่างสุขสมใจยามโอบกระชับกายมิวแน่นแน่นกว่าเดิม
1 O1 n# F9 {! m5 E3 s“ใช่…จะมีเพียงเราเท่านั้น”มิวตอบรับด้วยรอยยิ้มท่ามกลางแสงสลัวจากไฟส่องทางที่สาดส่องเข้ามาในรถ
$ [' d  V$ t4 U& Jเมื่อถึงตัวเมืองเชียงใหม่โต้งกับมิวนั่งรถประจำทางต่อไปยังรีสอร์ทของจูนที่ดอยสะเก็ดนั่นคือจุดหมายปลายทางของพวกเขาจูนแปลกใจมากที่เห็นโต้งกับมิวปรากฏกายพร้อมกันตรงหน้าวิ่งเข้าไปโอบกอดหนุ่มทั้งสองที่เธอรักเหมือนน้องไว้ในอ้อมแขน
! J& a; n( J% a% Q* n“จะมาทั้งทีก็ไม่บอก จะได้ไปรับที่ตัวเมืองไม่นึกเลยนะว่าจะมาด้วยกัน”
4 Y# O( m4 @- q! ]% w9 I“พวกเรามาเยี่ยมพี่จูน และก็ถือโอกาสแวะมาเที่ยวด้วย”
1 n# v) i! D/ E9 v“มาฮันนีมูนกันเหรอ” จูนพูดแซวอย่างนี้มีหรือที่โต้งกับมิวจะไม่เขินต่างคนต่างหันไปสบตากันวิบวับให้แก่กันแล้วก็หลุบตาลงต่ำด้วยความขวยเขินทั้งคู่จูนมองภาพตรงหน้าอย่างรู้สึกไม่ขัดนัยน์ตา จะว่าไปสองคนนี้ก็สมกันดี
“มัวเขินกันอยู่ได้…ล้อเล่นน่ะ ไป…เข้าบ้านกันเถอะ แล้วมานี่บอกคนที่บ้านหรือเปล่า” จูนหมายถึงโต้ง
2 p. K% L7 _9 c3 V, ?เพราะเห็นว่าโต้งมีครอบครัวแล้วและที่ถามอย่างนี้เพราะทราบมาจากสุนีย์ว่าโดนัทภรรยาของโต้งช่างอารมณ์ร้ายและเอาแต่ใจอย่างเหลือเกิน
) U' w# z% @0 N5 S" |4 [“บอกครับ…บอกพ่อแม่แล้วก็พี่แตง”
“แล้วคนอื่นล่ะ”
“ไม่จำเป็นต้องบอก” โต้งตอบเสียงเย็นชาเมื่อเอ่ยถึงฝ่ายนั้นจูนพยักหน้ารับรู้และเข้าใจความรู้สึกของโต้งดี
4 @9 S: v5 }( `% [  Jโต้งคงอึดอัดไม่น้อยกับการใช้ชีวิตกับคนพวกนั้น การมาเที่ยวกับมิวครั้งนี้คงเป็นการปลดแอกตัวเองออกจากความรู้สึกนั้น
) V4 c' Z' i: n“พักผ่อนให้สบายนะ เย็นๆจะให้เด็กมาเรียกไปทานข้าวกัน”จูนบอกพลางยิ้มกว้างให้สองหนุ่มเมื่อเดินมาถึงหน้าบังกะโลหลังเล็กที่ตกแต่งไว้อย่างสวยงามท่ามกลางธรรมชาติอันรื่นรมย์ไปด้วยแมกไม้น้อยใหญ่เมื่อเข้ามาในห้องพัก มิวก็หันไปบอกโต้งด้วยสีหน้าผ่องใสว่า
“รีสอร์ทพี่จูนสวยจังเลยนะรู้งี้หาโอกาสมาเที่ยวตั้งนานแล้ว”
“จะมากับใคร” โต้งแกล้งทำเสียงเข้มใส่
( z) S2 y/ C/ G/ j“มีคนมาด้วยก็แล้วกันน่า โต้งอย่ารู้เลย”
“อ๋อ…มีความลับกับเราใช่มั้ยถ้าอย่างงั้นต้องทำโทษให้เข็ด” โต้งดึงร่างมิวแล้วเหวี่ยงลงไปบนที่นอนท่ามกลางบรรยากาศเป็นใจทำให้อารมณ์ของโต้งขึ้นสุดๆในยามนี้โต้งโถมร่างลงไปทาบทับร่างของมิวไว้ ระดมจูบไปที่ใบหน้าของมิวมิวเบี่ยงหน้าหลบแล้วบอกว่า
8 d0 g1 {5 k4 ?7 R+ G" j% A“บ้าน่าโต้ง ทำอะไรกลางวันแสกๆ”
. v1 S: z* O1 @0 x“ตอนนี้แหละเหมาะสุดแล้ว จะไปอายใครมีแต่เราเท่านั้น”โต้งคะยั้นคะยอพลางมองลึกเข้าไปในดวงตาของมิว “ก็ได้” มิวบอกอายๆเพียงเท่านั้นโต้งก็ระดมจูบมิวอย่างเมามันในอารมณ์ขณะที่มิวโอบรอบคอโต้งไว้แนบแน่นด้วยสีหน้าเคลิบเคลิ้มซาบซ่านไปด้วยความสุขโดนัทกระวนกระวายใจมากที่โต้งมาหายไป สองวันเต็มๆแล้วที่เธอไม่สามารถติดต่อโต้งได้พอจะรู้จักเพื่อนบางคนของโต้งทั้งเพื่อนสมัยมัธยมและเพื่อนมหาวิทยาลัยอยู่บ้างโดนัทเที่ยวโทรตามไปทั่ว แต่ไม่มีใครรู้ว่าโต้งอยู่ที่ไหนสักคน
“เจอโต้งมั้ยโดนัท”
“ไม่เลยค่ะคุณแม่” โดนัทบอกอย่างท้อใจหลังจากวางหูโทรศัพท์ที่เพิ่งต่อสายถึงเพื่อนๆของโต้ง
“แล้วที่บ้านโน้นล่ะ”
“โทรไปตั้งแต่คืนแรกที่ไม่ได้กลับมาบ้านแล้วค่ะไม่อยู่ที่นั่น” โดนัททำหน้าครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งคุณหญิงเพียงจิตจึงเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าของลูกสาว
: N9 ]$ s% A' Q; C$ y% Y' D6 d“มีอะไรหรือเปล่า”
“โดนัทคิดว่าพ่อแม่เขาต้องรู้ว่าเขาไปไหนและไปอยู่กับใครคิดว่าโต้งไปอยู่กับคนๆนี้แน่ถ้างั้นโดนัทจะไปคาดคั้นเอาความจริงที่บ้านโน้นให้ได้”
. W4 b  ]; k' p7 Z. Y“งั้นก็ไปสืบดูให้รู้เรื่องแต่งกันไม่ทันไรก็ออกลายแล้ว ไปติดใครที่ไหนรึเปล่าก็ไม่รู้ถ้ากลับมาแม่จะอบรมให้หนักเชียว…คอยดู” คุณหญิงเพียงจิตทำหน้าเข็ดเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความโกรธที่คุกรุ่นอยู่ในใจโดนัทบึ่งรถมาถึงบ้านของกรณ์กับสุนีย์ในเวลาไม่นานหลังจากนั้นตั้งแต่แต่งงานกับโต้งเธอมาเหยียบบ้านนี้น้อยครั้งมาก
+ o2 v% h' W% H9 O9 m) vเมื่อโต้งไปอยู่บ้านของเธอคนในบ้านนี้ก็แทบไม่มีความหมายสำหรับเธออีกต่อไปถ้าไม่จำเป็นจริงๆเธอก็ไม่อยากมาที่นี่หรอก โดนัทยกมือไหว้สุนีย์ด้วยสีหน้าขรึมเคร่งก่อนจะทรุดตัวลงนั่งไขว่ห้างด้วยท่าทางกรีดกรายราวกับนางพญาก็ไม่ปานบนโซฟารับแขกแล้วก็เปิดฉากถามสุนีย์ด้วยน้ำสียงค่อนข้างกระด้างว่า
( }- f% }: y! C% t8 \“แม่รู้หรือเปล่าว่าโต้งไปไหน”
& |  B0 f# U# q4 M4 m$ L" W4 r“ไม่รู้หรอกจ้ะหนู นี่โต้งยังไม่กลับบ้านหรอกหรือจ้ะ”สุนีย์ถามหน้าซื่อ
4 E1 q, J9 Q, K+ S7 N0 h“ถ้ากลับโดนัทจะมาตามหาถึงนี่หรือคะ” โดนัทย้อนแล้วทำหน้าแปลกๆใส่สุนีย์สุนีย์ยังคงนิ่งและยิ้มเย็นๆในหน้าพลางคิดว่าหญิงสาวหน้าตาสะสวยตรงหน้านี้ช่างมีนิสัยที่น่าสมเพชจริงๆท่าทางแข็งกระด้างผิดกับตอนที่ยังไม่แต่งงานกับโต้งอย่างเห็นได้ชัด นี่น่ะหรือลูกสะใภ้ของเธอ
! n9 X+ j, H2 J. P$ j0 \, k“โต้งไม่ได้มาที่นี่หลายวันแล้วแล้วก็ไม่ได้ติดต่อมาด้วย”
( m: t$ H9 w7 {5 x8 [; t1 }/ x“ลูกชายหายไปทั้งคนไม่ตามหาบ้างเหรอคะทีเมื่อก่อนตอนที่หายไปออกตามหาซะแทบไม่เป็นอันทำอะไร” แววตาสุนีย์วาวโรจน์เพียงแว่บเดียวแต่แล้วก็ปรับสีหน้าเป็นยิ้มเย็นแล้วบอกว่า
“ตอนนั้นโต้งยังเด็ก คนเป็นแม่ก็ต้องห่วงเป็นธรรมดาแต่ตอนนี้เขาโตพอจะรับผิดชอบตัวเองได้แล้วเขาไปไหนก็ไม่จำเป็นต้องคอยตามล่ะมั้งหนู ตอนนี้เขาเป็นสามีหนูแล้วเขาไม่อยู่บ้านก็ต้องเป็นหน้าที่ของหนูที่จะต้องออกตาม ไม่ใช่แม่” โดนัทแสดงสีหน้าว่าโกรธออกมาอย่างเห็นได้ชัดเมื่อถูกสุนีย์ย้อนมาแบบนี้
! M& f  U/ }5 w/ o/ X5 |“แม่บอกมาตามตรงดีกว่าว่าโต้งอยู่ที่ไหนอยู่กับเพื่อนชื่อมิวใช่มั้ย หนูรู้ว่าแม่รู้แต่ไม่ยอมบอกหนู” สุนีย์ผุดรอยยิ้มแปลกที่มุมปากด้วยความสมเพชโดนัทแล้วบอกกลับไปว่า
4 {. T  j; j- B7 O; V- ^“แม่ไม่รู้ว่าหนูเคยเรียนวิชาสมบัติผู้ดีในวัยเด็กรึเปล่าอ้อ…แต่รุ่นหนูคงไม่มีวิชานี้ในตำราเรียนสินะหรือว่ามีแต่ก็ไม่ได้สนใจ หนูรู้ไหมจ้ะว่าการที่จะขอความช่วยเหลืออะไรจากใครจะต้องทำกิริยาแบบไหนบ้าง แต่หนูเล่นเข้ามาหาแม่ด้วยท่าทางแบบนี้หนูก็น่าจะคิดเอาเองนะว่าหนูจะได้รับความช่วยเหลือจากแม่มั้ย” โดนัทอยากจะกรีดร้องออกมาดังๆที่ถูกคนแก่คราวแม่ยอกย้อน
0 L$ {7 Q7 C& a( x' e1 E/ D1 l7 |4 c“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดสั่งสอนโดนัทหรอกค่ะถ้าไม่คิดจะช่วยเหลือกันก็ไม่ต้องมาพูดแบบนี้จริงๆแล้วก็ไม่ได้อยากมาเท่าไหร่หรอกนะบ้านเนี้ย”
“แม่เข้าใจนะว่าหนูคงเหงาที่โต้งไม่อยู่ก็เลยอารมณ์พลุ่งพล่านเป็นธรรมดา แม่ว่าหนูน่าจะกลับไปตั้งสติที่บ้านดีกว่านั่งคิดไตร่ตรองถึงอุปนิสัยของตัวหนูเองให้ดีๆดีกว่านะ ผู้ชายน่ะ…ถ้าเราดีพอ เขาก็ไม่หนีไปไหนหรอก” ประโยคท้ายของสุนีย์ช่างเชือดเฉือนหัวใจโดนัทยิ่งนักความโมโหที่คุกรุ่นอยู่ในใจพุ่งถึงขีดสุดจึงแผดเสียงด่าสุนีย์ออกมาว่า
% f; r. q9 T) j* L“อีแก่…แกดีนักรึไงถึงมาว่าฉันอย่างนี้”สุนีย์มีสีหน้าตกใจเพราะไม่คิดว่าโดนัทจะหยาบได้ถึงขนาดนี้โดนัทได้หามีความเคารพยำเกรงแม่สามีอย่างเธอเลยแม้แต่น้อยขณะเดียวกันแตงก็กลับมาจากทำงานพอดี และก็ได้ยินประโยคที่โดนัทด่าว่าแม่ของเธอแตงจึงปราดเข้าไปหาโดนัททันที
“แกว่าใครอีแก่แกนี่ไม่มีความเคารพยำเกรงผู้ใหญ่เอาเสียเลยนะ คนที่แก่ด่านี่แม่ฉันนะถ้าฉันไปด่าแม่แกบ้างแล้วจะรู้สึกยังไง” โดนัทหันไปถลึงตาใส่แตงแล้วตะคอกออกมาว่า“แล้วแกมาเกี่ยวอะไรด้วย”
& W2 ~/ G: R$ a0 v0 H“อ้าว…ก็แม่ฉันนี่จะไม่ให้เกี่ยวได้ไง นึกๆไปแล้วก็สงสารน้องฉันขึ้นมาทันที คนดีๆอย่างโต้งไม่คู่ควรกับผู้หญิงอย่างแกเลยจริงๆ”
( [8 @: _! q6 m( f- F# r. S“กรี๊ด” โดนัทกรีดร้องออกมาลั่นบ้านก่อนจะฟาดฝ่ามือลงไปที่ใบหน้าของแตงเต็มแรง แตงหน้าหันจากแรงตบของโดนัทก่อนจะตอบโต้กลับไปบ้างด้วยความรุนแรงกว่าจนโดนัทเซถลาลงไปกองกับพื้นก่อนที่แตงจะตรงเข้าไปคร่อมร่างของโดนัทแล้วกระหน่ำตบอย่างไม่ยั้งมือสุนีย์รู้สึกตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้า กะว่าจะเข้าไปห้ามแตงแต่เมื่อเห็นแตงกำลังได้เปรียบและด้วยความหมั่นไส้โดนัทด้วยแล้วเธอก็ปล่อยเลยตามเลยด้วยการมองดูลูกสาวตัวเองตบหน้านังลูกสะใภ้ผู้หยิ่งยะโสโดนัทกรีดร้องโหยหวนขณะที่มือไม้ของตัวเองปัดป้องแตงสะเปะสะปะไปหมดโดยที่แตงยังคงนั่งคร่อมร่างโดนัทอยู่อย่างนั้น แล้วตบซ้ายตบขวาจนโดนัทเลือดกรบปาก“คนอย่างแกมันเถื่อนนักมันก็ต้องเจอการตอบโต้ที่เถื่อนๆแบบนี้อีโดนัท”
  T8 W  v: ?  ]1 Q5 a* r“พอแล้ว…พอแล้ว…ฉันยอมแล้ว” โดนัทร้องตะโกนบอกทั้งน้ำตาสารรูปดูไม่ได้เลย หน้าตาบวมเป่งแถมมีเลือดกบปากอีก
1 `' J0 l. z+ F; K. f# H0 X“ต่อไปแกห้ามมาเหยียบบ้านหลังนี้อีกคนบ้านนี้ไม่ต้อนรับแกแล้วแกอย่านึกนะพวกเราจะยอมให้โต้งกลับไปอยู่กับคนเลวๆอย่างแกอีก” แตงยื่นคำขาดกับโดนัทก่อนจะกระชากร่างอันสะบักสะบอมของโดนัทขึ้นมาแล้วก็ถีบสุดแรงจนโดนัทหน้าคะมำลงไปบนพื้นสนามหญ้าหน้าบ้าน
“พอแล้วล่ะแตง แค่นี้มันก็น่วมแล้วแต่ก็สมแล้วที่มันมาก้าวร้าวแม่ สั่งสอนมันสักทีก็ดีเหมือนกัน” สุนีย์บอกแตงขณะมองไปยังร่างของคู่กรณีที่กระโผลกกระเผลกกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่รถด้วยอาการหวาดผวาแต่ก่อนจะขึ้นรถ โดนัทไม่วายหันมามองสองแม่ลูกด้วยดวงตาลุกวาวอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อโต้งกับมิวกลับจากเชียงใหม่ในวันสุดท้ายของวันหยุดลองวีคเอนท์เขาชวนมิวแวะที่บ้านเขาก่อนเพื่อเอาของฝากมาให้พ่อแม่แล้วก็ถือโอกาสทานข้าวเย็นที่นี่ด้วย และเขาก็จะไปค้างบ้านมิวอีกสักคืนเพราะรถของเขาจอดไว้ที่นั่นด้วย เมื่อทั้งคู่เดินเข้ามาในบริเวณบ้านโต้งก็เห็นรถของคุณประภาสจอดอยู่แล้วก็เห็นพ่อแม่ของโดนัทยืนทุ่มเถียงอย่างเอาเป็นเอาตายกับพ่อแม่ของเขากันที่หน้าบ้านโดยมีแตงกับโดนัทยืนอยู่ด้วย โต้งตกใจที่ใบหน้าของโดนัทบวมเป่งและมีร่องรอยฟกช้ำโต้งหันไปมองหน้ามิวเหมือนจะบอกว่าไม่ใช่เรื่องเล็กๆแน่คราวนี้ทุกคนหันมามองโต้งกับมิวเป็นตาเดียว
& H# ?7 U  w; n8 K; T“อ้อ…มาแล้วเรอะตัวดีรู้มั้ยทุกคนเขาต้องมีเรื่องกันก็เพราะแก โต้ง”
คุณประภาสด่าว่าโต้งทันทีที่เห็นหน้า
“คุณพูดอย่างงี้ได้ไงเพราะลูกสาวคุณนั่นแหละทำให้เกิดเรื่อง” กรณ์จ้องหน้าคุณประภาสอย่างเดือดดาล
“ลูกสาวแกตบลูกสาวฉัน ฉันจะเอาเรื่องพวกแกให้ถึงที่สุด”คุณประภาสชี้หน้ากรณ์
“คุณนึกว่าผมกลัวรึไงคุณประภาสถ้าคุณเอาเรื่องผมก็จะฟ้องกลับข้อหาบุกรุกทั้งตัวคุณและตัวลูกสาวคุณที่เข้ามาหาเรื่องเราก่อนถึง
ในบ้าน แล้วลูกสาวคุณก็เป็นฝ่ายทำร้ายลูกสาวผมก่อนแถมยังเข้ามาพูดจาหมิ่นประมาทเมียผมถึงในบ้าน
8 @( U7 ?; p9 y6 U) m% ?ผมเอาเรื่องคุณได้อีกนะข้อหาหมิ่นประมาท หรือจะลองดู” กรณ์ท้าทายเพราะเขารู้กฎหมายพอสมควรถ้าฟ้องกันเขาไม่มีทางแพ้แน่นอน ถึงโดนัทจะเจ็บหนักแต่ถ้าดูที่เจตนาแล้ว เจตนาของโดนัทคือการเข้ามาหาเรื่องคนในบ้านของเขาก่อนถึงจะเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำกลับไป โดนัทก็ผิดวันยังค่ำ
“คุณพ่ออย่าไปเชื่อพวกมัน โดนัทมาพูดกับพวกมันดีๆแต่พวกมันมารุมรังแกโดนัท”
6 n( v; A5 R* i8 A) t: i3 A$ D$ d“นั่นไง…พวกแกรุมรังแกลูกฉันหลักฐานมันก็ฟ้องอยู่” คุณหญิงเพียงจิตชี้ที่ใบหน้าของโดนัท
“ก็เอาซีครับ ถ้าอยากจะฟ้องก็เชิญเลยเราก็จะฟ้องกลับเหมือนกัน แล้วมาคอยดูกันว่าใครจะชนะ” กรณ์ยังคงท้าทายต่อไปด้วยสีหน้าเอาจริงเขาเองก็เบื่อคนบ้านนี้เต็มทน คิดว่าจะให้โต้งเลิกกับโดนัทแน่นอนแล้วสาปส่งไม่ต้องมาเจอะเจอกันอีกเลย โต้งมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยสีหน้าสำนึกผิดทุกคนต้องมาทะเลาะกันเพราะเขาแท้ๆ เขาทำให้พ่อแม่ต้องเดือดร้อนอีกแล้วแต่คราวนี้ดูจะหนักหนากว่าคราวก่อนมาก ถึงขนาดจะฟ้องร้องไม่ยอมความกันในที่สุดเขาก็ตัดสินใจบอกกับพ่อตาแม่ยายว่า
. s) g. C* \$ P! |4 a8 a( f7 W“เป็นเพราะผมไม่ดีเองที่อยู่ดีๆก็หายไปเฉยๆไม่บอกไม่กล่าวเพื่อเป็นการชดใช้ความผิดในครั้งนี้ แล้วแต่คุณพ่อคุณแม่ก็แล้วกันขออย่าเอาผิดพี่สาวผมเลย”
“โต้ง” ทุกคนในบ้านของโต้งเรียกชื่อโต้งออกมาพร้อมกันด้วยอาการตกตะลึง
“โต้ง…โต้งไม่ผิดนะทำไมถึงพูดอย่างนี้ล่ะลูก คนที่ผิดคือพวกเขาต่างหาก” สุนีย์ตรงเข้าไปเขย่าร่างโต้ง
( t& R* `  ?# B“เอาเถอะครับแม่ เรื่องที่เกิดขึ้นต้นเหตุมาจากโต้งทุกคนต้องเดือดร้อนเพราะโต้ง ถ้าโต้งยอมรับความผิด
เรื่องมันจะได้จบๆไปซะที” โดนัทมองหน้าโต้งตาละห้อยความรู้สึกโกรธโต้งหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อเห็นโต้งมาสารภาพผิดตรงหน้าเธอจึงโผเข้าไปกอดโต้ง แล้วหันมาบอกพ่อของเธอทั้งน้ำตาว่า
6 d" I+ b. J1 a; _5 p: T& U1 L* \“คุณพ่อคะอย่าเอาเรื่องเอาราวอะไรโต้งเลยนะคะขอให้เลิกแล้วต่อกัน แล้วให้โต้งกลับไปอยู่กับเราเหมือนเดิมที่บ้านนะคะเพราะโดนัทขาดโต้งไม่ได้จริงๆ โดนัทรักโต้งมาก” คุณประภาสซึ่งรักและตามใจลูกสาวเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเห็นโดนัทมาขอร้องอ้อนวอนเขาอย่างนี้มีหรือที่จะไม่ใจอ่อน
“เอาเถอะ…เอาเถอะ…งั้นก็เลิกแล้วต่อกัน จะไม่มีการติดใจเอาความกันอีก ไป…กลับบ้านกันเถอะ”
! K. b- O- w* i$ Lคุณประภาสสรุปแล้วก็หันไปบอกคุณหญิงเพียงจิตที่ยืนอยู่ข้างๆก่อนจะเดินตามหลังสามีไปที่รถ ตามด้วยโดนัทที่ตระกองกอดโต้งเดินตามหลังคุณหญิงไปท่ามกลางความงุนงงของคนในครอบครัวโต้งและมิวที่ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยขณะที่เดินไปที่รถ โต้งหันมามองหน้าทุกคนอีกครั้ง แล้วมาหยุดที่มิวด้วยสายตาละห้อยก่อนจะหันกลับไปแล้วผลุบหายเข้าไปในรถของคุณประภาส ทิ้งให้กรณ์ สุนีย์แตงและมิวยืนนิ่งอึ้งไปตามๆกันกับการตัดสินใจของโต้งในครั้งนี้โดยเฉพาะมิวที่ดูจะเศร้าสร้อยกว่าใครเมื่อได้เห็นภาพโดนัทเดินตระกองกอดโต้งแล้วผลุบหายเข้าไปในรถเป็นอย่างนี้แล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าเมื่อไหร่เขาจะได้เจอะเจอโต้งอีก
“โต้ง” มิวเรียกชื่อโต้งออกมาเบาๆด้วยความรู้สึกใจหายมิวกับเอ็กซ์นัดทานข้าวกับหญิงในเวลาหลังเลิกงานเอ็กซ์กับหญิงคุยกันกระหนุงหระหนิงน่าเอ็นดู มิวเส มองออกไปนอกร้านยามที่เขารู้สึกเหงาเปล่าเปลี่ยวที่สุดแล้วมาเจอภาพคู่รักที่กำลังหยอกเย้ากันให้เห็นตรงหน้ามันช่างบาดอารมณ์เขาอย่างเหลือเกิน ยามนี้เขาอดคิดถึงโต้งไม่ได้เหตุการณ์ที่เชียงใหม่ยังไม่ห่างหายไปจากความทรงจำของมิวประทับใจที่สุดก็ตอนที่เขาได้ซ้อนท้ายมอร์เตอร์ไซค์ไปเยี่ยมยายคำจันทร์ที่อำเภอวังเหนือกับโต้งท้องถนนว่างโล่งกับธรรมชาติที่สวยงามสองข้างทาง ลมหนาวของอากาศทางเหนือทำให้มิวตัวสั่นจนโต้งต้องบอกเขาว่า
“กอดเราไว้สิมิว จะไต้หายหนาว” มิวทำตามที่โต้งบอกด้วยการโอบเอวโต้งไว้อย่างแนบแน่นสักพักมิวก็
ซบหน้าลงบนแผ่นหลังกว้างของโต้งในยามนั้นความหนาวที่จับขั้วหัวใจหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อได้รับไออุ่น
จากตัวโต้ง
“เรามีความสุขจังเลยโต้งไม่เคยมีความสุขขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆนะ” น้ำตาแห่งความปลาบปลื้มปิติไหลลงมาอาบแก้มของมิวช่วงเวลานั้นเหมือนช่วงเวลาแห่งความฝันเหมือนกายและใจของมิวกับโต้งรวมเป็นหนึ่งเดียว แต่พอกับมากรุงเทพฯเขาก็ต้องเผิญหน้ากับความเป็นจริงที่ต้องสูญเสียโต้งให้กับคนอื่นไปแม้วันเวลาที่ใช้ร่วมกันจะน้อยนิด แต่มิวก็จะเก็บความสุขนั้นไว้ในความทรงจำตลอดไปป่านนี้โต้งจะเป็นยังไงบ้างนะ ไม่ได้ติดต่อกันหลายวันแล้ว
7 {0 }# m$ D! t" Z- q  Z6 E“เป็นอะไรวะมิว นั่งซึมเชียว” เอ็กซ์ถามเมื่อเห็นท่าทางเซื่องซึมของมิว
“นั่นสิ…ตั้งแต่กลับมาจากเที่ยวเชียงใหม่มิวดูแปลกๆไปนะ”หญิงกล่าวเสริมบ้าง
0 k' ^& M6 _$ z, x0 j3 U- f9 P“เออ…จริงของหญิงกูเห็นเป็นอย่างนี้ตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้ว ถามจริงๆเถอะไปเที่ยวเชียงใหม่กับใครวะ”มิวนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบไปว่า
+ l& k* r$ l3 R“ไปกับโต้ง”
“โต้ง” เอ็กซ์กับหญิงร้องออกมาพร้อมกัน
“ไปกันสองคนเหรอวะ” มิวพยักหน้าแทนคำตอบเอ็กซ์กับมิวหันมามองหน้ากันด้วยความประหลาดใจทั้งคู่ “อะไรกันวะ…นี่กลับไปคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ กูไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
“แล้วทำไมจะต้องรู้ด้วยล่ะ” “แล้วเมียโต้งล่ะทำไมเขายอมปล่อยให้โต้งไปเที่ยวกับ”
“นี่ช่างสงสัยจริงๆว่ะเอ็กซ์ เมียเขาก็ส่วนเมียเขาสิวะมาเกี่ยวอะไรกับกูล่ะ” มิวทำท่ารำคาญเอ็กซ์
* G% V$ q: s3 H/ A2 I; n“นี่ร้ายไม่เบาเลยนะ แอบเป็นชู้กับผัวชาวบ้านพอเมียเขาเผลอก็พาผัวเขาไปกกถึงเชียงใหม่เชียว ระวังโดนัทมาแหกอกนะได้ข่าวว่าขี้หึงไม่ใช่เล่นเลย”
“บ้า…เอ็กซ์นี่พูดอะไรทุเรศๆ”
“อ้าว…ก็กูพูดจริง จริงมั้ยหญิง หญิงว่าเราพูดถูกมั้ย”หญิงอมยิ้มไม่ออกความเห็น แต่กลับถามมิวว่า
0 T# I0 ]5 g0 e“แล้วช่วงนี้มิวเจอโต้งบ้างมั้ยล่ะ”
" ?7 R- R" f9 D* f6 s( H- N“ไม่เจอกันเลย ไม่ได้โทรคุยกันด้วย”
, Y  `# @0 q" e. W: s“อ้าว…ไหงงั้นล่ะไหนว่าไปเที่ยวเชียงใหม่ด้วยกัน พอกลับมากลับเลิกติดต่อกันซะงั้นนี่แสดงว่าโต้งมันทำไม่ถูกใจล่ะสิ” เอ็กซ์พูดพลางหัวเราะร่วนหญิงจึงตีแขนเอ็กซ์เมื่อเห็นว่าเอ็กซ์พูดจาทุเรศอีกแล้ว
) n( T/ L1 ~4 w2 n4 y, L“บ้าจริงเชียวเอ็กซ์นี่ พูดจาน่าเกลียดอีกแล้ว” มิวไม่ถือสาคำพูดของเอ็กซ์เพราะรู้ว่าเอ็กซ์ปากไม่ค่อยจะดีมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
“พอดีที่บ้านโต้งเขามีปัญหากับบ้านโดนัทตอนที่เรากลับจากเชียงใหม่เราไปแวะบ้านโต้ง ก็เห็นพวกเขากำลังทะเลาะกันอยู่พอดี”
“เขามีปัญหาอะไรกันเหรอ” เมื่อหญิงถามมิวจึงเริ่มลำดับเหตุการณ์ทั้งหมดให้หญิงฟังเมื่อหญิงฟังจบหญิงก็ถอนหายใจแล้วบอกมิวว่า
“มิวอย่าหาว่าหญิงยุ่งเรื่องส่วนตัวของมิวเลยนะแต่หญิงอยากเตือนมิวด้วยความหวังดีถ้าเป็นแบบนี้หญิงว่ามิวอย่าไปยุ่งกับโต้งเลยจะดีกว่าคนมีครอบครัวแล้วปัญหามันซับซ้อนมากกว่าคนโสดเยอะไม่งั้นโต้งเองจะลำบากหนักขึ้นไปอีกถ้ามิวสงสารโต้งอย่าเอาตัวเองไปข้องเกี่ยวกับโต้งอีกเลย” สิ้นคำพูดของหญิงมิวก็ซึมไปทันที หญิงพูดง่ายแต่ทำยาก เพราะใจของมิวตอนนี้มันสับสนไปหมดระหว่างความต้องการของตัวเองกับความถูกต้องทุกครั้งที่พยายามหักห้ามใจแต่พอนึกไปถึงหน้าโต้งกับความสัมพันธ์ลึกล้ำที่เคยมีให้กันมิวก็ไม่สามรถตัดใจจากโต้งได้ แล้วอย่างนี้จะให้มิวทำอย่างไรด้วยความคิดถึงและความสับสนภายในใจทำให้มิวตัดสินใจละทิ้งคุณธรรมทิ้งแล้วโทรหาโต้งโต้งรับสายทันทีแล้วบอกเขาด้วยเสียงแผ่วเบาว่า
0 O( {3 e* @2 \! K8 E1 `8 W3 Z“แป๊บนึงนะ” มิวถือสายรอเพราะรู้ว่าโดนัทคงอยู่ใกล้ๆโต้งจึงไม่สะดวกคุย
9 v7 I9 X  L9 p“เมื่อกี้อยู่กับโดนัทเหรอ”
! X) q& D! z! `1 m; I“ฮื่อ…แต่ตอนนี้เดินออกมาที่สวนหลังบ้านแล้ว”โต้งตอบกลับมา แต่เสียงพูดก็ยังเบาอยู่เหมือนกลัวใครจะได้ยินมิวคิดไปก็สงสารโต้ง ขนาดจะคุยโทรศัพท์ยังหาความเป็นส่วนตัวไม่ได้เลยช่างน่าอึดอัดจริงๆ
% O( _/ N8 Y9 ^7 I“สบายดีมั้ย” มิวส่งเสียงถาม
" A# e5 J" T+ i' L% V/ P; R“ก็เรื่อยๆอ่ะ อย่างที่รู้กันอยู่”
! Z8 Q- y: o: [, K“คิดถึงเราบ้างมั้ย”
" Y( X7 B( ~0 w9 S/ m5 z“ก็คิดถึงอ่ะ คิดถึงมากเลย” คำตอบของโต้งทำให้มิวยิ้มออกมาได้
& |' N/ P- I6 T1 E“เราสองคนเป็นได้แค่ความคิดถึงใช่มั้ย” เสียงมิวเริ่มสั่นเครือ
“อยากเจอเรามั้ยโต้ง อยากเจอเรามั้ย”
' h7 w" a8 }5 J0 j$ S& k+ e  g) u# W“อยากซี่…อยากเจอทุกวันเลยเหมือนที่เชียงใหม่ มีเราเพียงสองคน”
“แล้วทำไมไม่มาหาเราบ้างเลยรู้มั้ยว่าเราทรมานมากเลยนะที่ไม่มีโต้งอยู่ข้างกาย” คราวนี้มิวเริ่มสะอื้นไห้ออกมาแล้ว
“เราไม่สะดวก โดนัทตามคุมเราแจเลย ที่ทำงานก็ตามไปด้วยขนาดเราจะโทรหามิวก็ยังไม่มีโอกาสเลย”
โต้งตอบกลับมาอย่างนี้มิวก็แทบหมดแรงความรักหระหว่างเขากับโต้งจะมีคำว่าสมหวังบ้างมั้ย
) Q, G2 h% u$ B! w) o“เราสองคนจะปล่อยให้มันเป็นอย่างนี้อีกนานเท่าไหร่ชั่วชีวิตของเราเลยใช่มั้ย หรือว่าโต้งหมดรักเราแล้ว”
. }4 U* p. n' Z  Y* V1 W* ]* pสุ้มเสียงแสดงอาการน้อยใจของมิวทำให้โต้งใจคอไม่ดี
. v# t6 U2 n- R2 F/ E5 l" `3 H+ Y“อย่าโกรธเราเลยนะมิวเราสัญญาว่าสักวันเราจะต้องแวะไปหามิวให้ได้ ขอเวลาเราหน่อยเถอะมิว” มิวได้ยินเสียงโดนัทเรียกโต้งดังเข้ามาในโทรศัพท์ โต้งจึง
1 g  t; y/ H7 s8 V3 aบอกมิวว่า
“แค่นี้ก่อนนะมิว โดนัทมาตามแล้ว” มิววางโทรศัพท์ลงข้างกายอย่างไร้สิ้นเรี่ยวแรงเมื่อโต้งวางหูไปแล้ว
9 a  a; {2 Y: b! pมิวซบหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยนไม่รู้ว่าอนาคตของเขากับโต้งจะเป็นอย่างไร เหมือนมันไม่มีหนทางออกเอาเสียเลยความรักของเขากับโต้งจะเป็นได้แค่เพียงรักซ่อนเร้นที่ซุกซ่อนอยู่ในใจเท่านั้นเองหรอกหรือ
มันไม่หนทางแก้ไขที่ดีกว่านี้เลยใช่มั้ย โดนัทขับรถตามโต้งไปบนท้องถนนในเย็นวันหนึ่งเส้นทางที่โต้งขับผ่านไม่ใช่เส้นทางกลับบ้านโต้งไปที่ไหนไปหาใครโดนัทอยากรู้ไปหมดด้วยความกระวนกระวายใจโต้งเลี้ยวเข้าซอยแห่งหนึ่งบริเวณย่านที่เป็นตึกแถวโดนัทขับรถเข้าซอยเล็กๆนั้นในระยะห่างกันพอไม่ให้โต้งสังเกตได้เห็นโต้งจอดรถหน้าตึกแถวห้องหนึ่ง โดนัทจึงแอบจอดรถไว้ตรงหัวมุมตึกบ้างโต้งหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทร สักพักก็มีใครคนหนึ่งลงมาเปิดประตูบ้านทั้งคู่ส่งยิ้มหวานให้แก่กัน โดนัทเพ่งมองไปที่ใบหน้าของชายหนุ่มคนนั้นแล้วก็นึกออกว่าใคร
5 `1 S! _1 R. M* ]& `. W0 n “มิว” โดนัทร้องออกมาแล้วก็วิ่งเข้าไปหาโต้งที่กำลังจะเดินตามมิวเข้าไปในบ้านโดนัทกระชากแขนของโต้งเต็มแรง
“โต้ง” โต้งกับมิวหันมามองโดนัทพร้อมกันแล้วก็เบิกตากว้างด้วยสีหน้าตกใจ
8 v7 n4 h. M* O  b4 [1 g; ^“ที่แท้ก็มาหามิวนี่เอง กลับบ้านนะ” โดนัทออกคำสั่ง
' {  W) L3 M" H" s: v! R4 z“เรามาหาเพื่อนเรา อย่าบอกนะว่าขับรถตามเรามา”
: M- `+ U2 \3 h/ @“ก็ใช่น่ะสิ ถ้าไม่ตามจะรู้เหรอว่าบ้านคนนี้มันอยู่ไหนคราวก่อนก็ทีนึงแล้วที่หนีไปเชียงใหม่ด้วยกัน แล้วคราวนี้ล่ะมาทำอะไรนัดมาสมสู่กันงั้นเหรอ” โดนัทโพล่งออกมาด้วยความโกรธสุดขีด
6 G: V0 r* g4 L: ]7 k; ~# C) u! a“โดนัทพูดอย่างงี้ได้ยังไง มิวเป็นเพื่อนเราเราสองคนไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด” โต้งแก้ตัวกับโดนัทด้วยความหงุดหงิดพลางสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของโดนัทขณะที่มิวยืนนิ่งอึ้งอยู่ ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาโดนัท “เพื่อนเหรอส่งสายตากันหวานซะขนาดนั้น ยังมีหน้ามาเรียกว่าเพื่อนอีกเหรอผู้ชายกับผู้ชายด้วยกันช่างทุเรศสิ้นดี” เสียงโดนัทดังขึ้นเรื่อยๆจนชาวบ้านแถบนั้นเริ่มเมียงๆมองๆกันบ้างแล้วมิวรู้สึกอายจนหน้าชา ในที่สุดมิวก็บอกโต้งเสียงแผ่วว่า
“กลับไปเถอะโต้ง” มิวหันหลังกลับเตรียมจะเดินเข้าบ้านแต่แล้วเขาก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงโต้งเรียกเขา “มิว”มิวพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้อย่างสุดความสามารถพยายามไม่ให้มันไหลออกมาให้โต้งและโดนัทเห็นยามหันมามองหน้าโต้งแล้วก็แสร้งฝืนยิ้มให้โต้งกับโดนัทก่อนจะบอกโดนัทว่า
. Q. O& _& e5 z8 F0 d6 @“คุณกำลังเข้าใจผมผิดนะครับคุณโดนัทผมกับโต้งเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ เราสนิทกันมาตั้งแต่เด็ก”
; o: g) @" ~+ h9 ?! J+ `/ @“นึกว่าฉันจะเชื่อเหรอ เมื่อก่อนคุณเคยเป็นนักร้อง วงการดารานักร้องนั้นมันมีแต่พวกลักเพศทั้งนั้นฉันไม่เชื่อคุณหรอก”
“ถ้าคุณไม่เชื่อก็ตามใจเพราะผมคงไปห้ามความคิดคุณไม่ได้” มิวบอกแล้วหันกลับเข้าบ้านไปพร้อมกับเลื่อนประตูเหล็กปิดบ้านทันทีฝ่ายโต้งยังยืนนิ่งงันอยู่ จนโดนัทต้องเข้ามาดึงมือเขา
“กลับสิ…ยืนงงอยู่ทำไมหรือว่าเสียดายที่เขาไม่ให้เข้าบ้าน” โต้งหันไปมองหน้าโดนัทด้วยความไม่พอใจสะบัดมือโดนัทออกแล้วบอกว่า
“ผู้หญิงอย่างเธอนี่มันช่างน่าเบื่อจริงๆโดนัท” ว่าแล้วโต้งก็ก้าวฉับๆตรงไปที่รถจของเขาโดยมีโดนัทกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามไปพร้อมตะโกนไล่หลังว่า “กลับไปเจอกันที่บ้านนะวันนี้ต้องคุยกันให้รู้เรื่องเลย” ฝ่ายมิวเมื่อปิดประตูบ้านแล้วเขาก็ทรุดเข่านั่งแปะลงไปกองกับพื้นน้ำตาไม่รู้มาจากไหนทำไมมันช่างไหลออกมามากมายถึงเพียงนี้คงจบกันเพียงเท่านี้แหละนะเรื่องราวระหว่างเขากับโต้งคงเหลือไว้ซึ่งความรู้สึกๆดีๆที่มีให้กันเท่านั้นเอง
# |0 _4 @$ O+ u0 n/ S“ลาก่อน…โต้ง” “นึกยังไงวะ ถึงได้คิดจะไปเรียนต่อเมืองนอก”
/ T$ W9 B- |4 e& E1 e. L% F“ก็ไม่นึกยังไงหรอกแค่อยากหาความรู้ใส่ตัวให้มากขึ้นเท่านั้นเอง” ฝ่ายหลังตอบเสียงขรึม
' l9 }$ \: f! w2 L0 J“หนีอะไรรึเปล่าวะ” “นี่ถามแปลกกูจะหนีอะไร ก็บอกแล้วไงว่าแค่อยากหาความรู้ใส่ตัว”
8 ]" l1 u4 C! f" |5 v, z“หนีอะไรก็หนีได้ แต่หนีความจริงไม่พ้นหรอกนะโว้ย”เอ็กซ์บอกก่อนจะเปลี่ยนเรื่องพูดว่า
“แล้วคิดจะทิ้งกูไปจริงๆหรือวะเนี่ย”
“กูไปเรียนแค่สองปีเอง เดี๋ยวก็เจอกันแล้ว”
/ j$ K( X4 z# m. R# a: p“เรียนโท เมืองไทยก็มีให้เรียนทำไมถึงได้ถ่อไปไกลถึงอเมริกาด้วยวะ”
6 ^5 V1 f1 p% C3 w“อเมริกานี่สุดยอดแล้วเรื่องซาวด์ดนตรี ถ้าจะเรียนให้รู้จริงก็ต้องเรียนที่นี่”มิวอธิบายสั้นๆให้เอ็กซ์ฟัง
“ตกลงจะไปเมื่อไหร่ล่ะ” เอ็กซ์ท้าวคางถามพลางทำหน้ามุ่ยไม่สบอารมณ์“ก็คงไม่นานนี้หรอก นี่ก็ส่งใบสมัครไปทางอีเมลล์แล้วรอแค่ให้ทางมหาลัยทางโน้นเขาตอบกลับมาก็ไปได้เลย” เอ็กซ์มองหน้ามิวอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็เอ่ยปากถามเพื่อนรักว่า
+ J* d" c4 K9 e“นอกจากกูแล้วบอกใครรึเปล่าว่าจะไป”
: }# o- e+ I. F9 h“ยังไม่ได้บอก”
3 J0 e% J: d5 m“แล้วจะบอกมั้ย”
“ไม่รู้เหมือนกัน” มิวตอบได้แค่นั้นแล้วก็เสมองไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาเอ็กซ์ที่จับจ้องงมา
“กูถามจริงๆเถอะมิว อยากไปเรียนอเมริกาจริงรึเปล่าวะ หรือแค่ต้องการอยากจะหลีกหนีปัญหาอะไรบางอย่าง”“นี่ช่างถามซอกแซกจริง กูบอกแล้วว่าอยากไปเรียน…อยากไปเรียนก็เท่านั้นเอง คนเรามันก็ต้องรักความก้าวหน้าบ้างสิวะ”
“กับกูคบกันมานานขนาดไหนแล้วมิวคิดยังไงทำไมกูจะอ่านไม่ออก ร้อยวันพันปีกูไม่เคยเห็นเคยพูดเลยว่าอยากจะไปเรียนเมืองนอกกะจะมาฟิตเอาตอนนี้…ถามจริงๆเหอะ มีปัญหาอะไรกับโต้งเปล่าวะ”มิวอยากจะตอบปฎิเสธเอ็กซ์ไป แต่แล้วเขาก็โกหกเพื่อนไม่ลงจึงบอกความจริงที่อยู่ในใจให้เอ็กซ์ฟัง
; ]. K' b) @# C+ B0 i“ก็มี…โดนัทเริ่มระแคะระคายแล้วเรื่องกูกับโต้งวันก่อนโดนัทตามโต้งมาที่บ้านกู แล้วก็มีปัญหากันนิดหน่อย” มิวเว้นช่วงแล้วระบายให้เอ็กซ์ฟังต่อไปว่า
“หลังจากวันนั้นแล้วกูคิดว่ากูไม่สมควรจะเจอโต้งอีกต่อไปถ้ากูยังอยู่ที่นี่โต้งกับกูก็คงหาโอกาสมาเจอกันอีกจนได้กูไม่อยากทำลายชีวิตครอบครัวของโต้ง”
8 s6 f# g9 p1 w4 J8 n“เพราะอย่างงั้นก็เลยคิดจะไป จะได้ไม่ต้องมาเจอหน้ากันอีกแต่แค่สองปีเอง จะลืมกันได้เหรอวะ”
“ห่างกันไกลขนาดนี้ อีกหน่อยก็คงลืมกันเอง”
“กูก็ขอภาวนาให้เป็นอย่างนั้นอยากให้ลืมโต้งได้จริงๆซะทีเพราะกูก็ไม่อยากเห็นตกอยู่ในสภาพหวานอมขมกลืนอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้” เอ็กซ์บอกอย่างจริงใจ
“สิ่งที่กูต้องการที่สุดในตอนนี้คือการลืมโต้งแม้จะยากเย็นขนาดไหนทรมานเท่าไร แต่กูจะต้องทำให้ได้ เอ็กซ์…กูจะต้องทำให้ได้”มิวบอกเอ็กซ์และบอกตัวเองอย่างเด็ดเดี่ยวขณะที่น้ำตาเริ่มไหลพรั่งพรูออกมา เอ็กซ์มองหน้ามิวพลางถอนใจตั้งแต่เมื่อก่อนตอนวัยเรียนแล้วที่มิวต้องปวดใจกับเรื่องของโต้งแล้วมาระบายกับเขาทั้งน้ำตากี่ครั้งกี่หนแล้วที่มิวต้องร้องไห้ยามเอ่ยถึงโต้งจนเติบโตมาสู่วัยทำงานมิวก็ยังคงเจ็บปวดต่อไปกับปัญหาและอุปสรรคที่ไม่มีวันแก้ไขได้ถ้ามิวจะไม่เจอกับโต้งอีกเลยมันคงเป็นการดีที่จะไปต้องทน ทุกข์ทรมานใจอีกต่อไปสุดท้ายต่างคนต้องเจ็บปวดต่อไปไม่มีที่สิ้นสุดเหรอ สุนีย์นำกาแฟมาวางตรงหน้ามิว
“ขอบคุณครับน้านี” สุนีย์นั่งลงบนโซฟาตรงข้ามกับมิวแล้วยิ้มแย้มออกมาอย่างดีใจที่มิวแวะมาเยื่ยมเธอที่บ้าน“เดี๋ยวน้ากรณ์กับพี่แตงก็กลับมาแล้วอยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันนะมิว”
& P7 F: L, Y0 d0 a0 ?, X5 P“ครับ” มิวตอบรับพลางยิ้มกว้าง
“หายไปนานเลยนะเรา คราวหลังแวะมาเยื่ยมน้าบ่อยๆสิงานการเป็นยังไงบ้างล่ะ”
“ผมออกจากงานแล้วครับ ไม่กี่วันนี้เอง”
“อ้าว…ทำไมล่ะ มีปัญหาอะไรเหรอ”สุนีย์มีสีหน้าแปลกใจ
“เปล่าหรอกครับ พอดีจะไปเรียนต่อโทที่อเมริกาน่ะครับเกี่ยวกับวิชาการดนตรี”
+ }5 N* d" H3 N; c, O$ x“ดีนะที่มิวรักความก้าวหน้าใฝ่เรียนตั้งแต่อายุยังน้อยอย่างนี้ อนาคตสดใสแน่” สุนีย์กล่าวชมด้วยความจริงใจ“แล้วจะไปเมื่อไหร่ล่ะ”
“วันศุกร์หน้าครับ จองตั๋วเครื่องบินไว้แล้วเครื่องออกสี่ทุ่มครึ่งครับ”
7 j  t# a" P+ ]“น่าใจหายนะ เคยเห็นๆกันอยู่คงไม่เจอกันนานทีเดียวเลยคราวนี้ เขียนจดหมายมาหาน้าบ้างหรืออีเมลมาก็ได้” สุนีย์จดชื่อที่อยู่และอีเมลของเธอแล้วยื่นให้มิว
“ครับ…น้านีผมสัญญาว่าจะติดต่อน้านีตลอด”
“จ้ะ” นิ่งเงียบกันไปครู่หนึ่งด้วยกันทั้งคู่ก่อนที่สุนีย์จะตัดสินใจถามถึงโต้งกับมิว
“แล้วนี่โต้งรู้รึยังล่ะว่ามิวจะไป” มิวส่ายหน้าพยามยามทำสีหน้าให้เป็นปกติแต่แววตาเศร้าของมิวก็ไม่อาจหลุดพ้นสายตาของสุนีย์ไปได้ และเธอก็บอกมิวว่า
/ t) V% }  [3 y! u“โต้งเป็นเพื่อนกับมิวมานานนะ ไม่คิดจะบอกรึไง” มิวนิ่งงันไปไม่ออกความเห็นใดๆทั้งสิ้นเกี่ยวกับเรื่องนี้สุนีย์คิดอยู่เหมือนกันว่าทั้งคู่มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่าเพราะตั้งแต่ที่มิวเข้ามาที่นี่ มิวไม่ได้เอ่ยถามถึงโต้งเลยเหมือนกับพยายามเลี่ยงที่จะเอ่ยถึงฝ่ายนั้นมิวเหมือนนั่งไม่ค่อยจะติดเมื่อสบสายตาของสุนีย์ที่มองมายังเขา
7 t, A9 o+ X9 C4 q5 X3 Y( a“ที่ไปเนี่ย…มิวอยากจะหนีอะไรบางอย่างรึเปล่า”
“ไม่ครับน้านี ผมอยากไปเรียนต่อจริงๆ”
“เอาล่ะ…เป็นอันว่าน้าเข้าใจความรู้สึกของมิวดีก็แล้วกัน”สุนีย์ไม่เซ้าซี้ถามต่อ ลุกขึ้นยืนแล้วหันมาบอกมิว “เดี๋ยวหน้าขอตัวเข้าครัวเตรียมกับข้าวหน่อยนะได้เวลาสองคนพ่อลูกนั่นใกล้จะกลับแล้ว…มิวนั่งดูทีวีไปพลางๆก่อนนะ”
& v5 t3 l! Y3 k“ครับ” มิวพยักหน้ารับคืนนั้นหลังจากทานอาหารร่วมกันแล้ว มิวก็ขอตัวกลับกรณ์ก็ถามย้ำเรื่องเวลาในการเดินทางของมิว
“วันศุกร์หน้าเครื่องออกสี่ทุ่มครึ่งใช่มั้ย”
0 C8 G9 ~* y* v2 P  y2 N“ครับ” “ถ้างั้นพวกน้าจะไปส่งที่สนามบินนะ”
“ไม่รบกวนดีกว่าครับผมเกรงใจ”
“เกรงจงเกรงใจอะไรกัน…มิวก็เหมือนลูกหลานของน้าหลานจะไปเรียนต่อเมืองนอกทั้งที ไม่ให้น้าไปส่งได้ยังไงกันเล่า”
% \* G5 q) d! [2 E“ให้พวกเราไปส่งมิวเถอะนะอีกหน่อยก็ไม่ค่อยได้เจอกันแล้ว” สุนีย์กล่าวสมทบขึ้นมาบ้างด้วยสีหน้ายิ้มๆ
$ C+ k! G# G6 t: }4 pมิวจึงพยักหน้าตอบรับด้วยรอยยิ้มเช่นกัน
“ขอบคุณครับน้ากรณ์น้านีแล้วก็พี่แตงด้วย” มิวกล่าวคำขอบคุณพร้อมกับยกมือไหว้คนทั้งสามด้วยความซาบซึ้งใจก่อนจะเดินตรงไปที่รถ มิวยิ้มแล้วโบกมือให้คนทั้งสามที่ยืนรอส่งเขาที่หน้าบ้านฉับพลันน้ำตาของมิวก็ไหลพรั่งพรูออกมาขณะที่ขับรถออกมายังท้องถนนแล้วน้ำตาของมิวก็ไม่ยอมหยุดไหลด้วยความซาบซึ้งในน้ำใจของคนในครอบครัวของคนที่เขารักพวกเขาดูเหมือนจะยอมรับมิวเป็นคนในครอบครัวเดียวกับพวกเขาทั้งที่ใจจริงแล้ววันนี้มิวเพียงต้องการมาลาอยากมาเจอคนที่เกี่ยวข้องกับชีวิตของโต้งเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะตัดใจจากโต้งให้เด็ดขาด โดยไม่คิดจะติดต่อกับคนในครอบครัวของโต้งอีกต่อไปเพื่อไม่ให้ตัวเองต้องทุกข์ทรมานกับความคิดถึงโต้งมากไปกว่านี้โดนัทเฝ้าเซ้าซี้ถามโต้งเรื่องมิวตลอดเวลา โต้งรู้สึกรำคาญจนแทบจะทนไม่ไหวอย่างวันนี้ก็เช่นกันที่ทั้งคู่เพิ่งกลับมาจากงานเลี้ยงขณะที่กำลังเตรียมตัวจะเข้านอน โดนัทก็รื้อฟื้นเรื่องมิวขึ้นมาพูดอีก
/ N( e6 ]9 @, |“โต้ง…บอกโดนัทมาตามตรงดีกว่าว่าโต้งกับมิวมีอะไรกันรึเปล่า”โต้งทำหน้าเบื่อหน่ายเมื่อถูกโดนัทถามเขาเรื่องนี้อีกแล้วไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้วที่โดนัทเฝ้าคาดคั้นเอากับเขานับตั้งแต่ไปเจอเขาที่บ้านมิว
“ก็บอกว่าไม่มีอะไร…ไม่มีอะไรเป็นแค่เพื่อนกัน ทำไมถึงเซ้าซี้น่ารำคาญอย่างนี้ก็ไม่รู้”
“รำคาญอย่างงั้นเหรอ ใช่ซี้…โดนัทมันน่ารำคาญแต่โต้งรู้มั้ยว่าที่โดนัทมาเฝ้าถามโต้งอยู่ทุกวันนี้เพราะอะไร
. ^% w8 S- ^* c0 M/ yก็เพราะโดนัทรักโต้ง หวงโต้งและไม่ต้องการแบ่งปันโต้งให้กับใครทั้งนั้น” โต้งหันขวับไปจ้องหน้าโดนัททันที แล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า
“เราไม่ใช่สิ่งของนะโดนัท เราเป็นคน เรามีชีวิตจิตใจไม่ต้องมาหวงเราจนขนาดกระดิกตัวไม่ได้แบบนี้หรอก” “ทำไม…ทำไมโดนัทจะหึงหวงโต้งไม่ได้ ในเมื่อโต้งเป็นสามีโดนัทโต้งก็ต้องรักแต่โดนัทคนเดียว จะไปมีใครอื่นไม่ได้” เสียงโดนัทแหวขึ้นมา
“โดนัท…เธอรู้ตัวมั้ยว่าเธอเป็นผู้หญิงที่น่าเบื่อมาก”โต้งต่อว่าโดนัท โดนัทก็อ้าปากจะเถียงโทรศัพท์มือถือของโต้งก็ดังขัดจังหวะพอดีโต้งกำลังจะเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงแต่โดนัทก็ชิงตัดหน้าหยิบไปเสียก่อนโดนัทมองหน้าจอมือถือเพื่อดูว่าใครที่โทรมาหาโต้ง แล้วก็ยื่นให้โต้งพร้อมบอกว่า
) f  [3 Z. r5 ?- H- ?“แม่โต้งโทรมา อย่าคุยนานนะ จะได้รีบเข้านอน” ไม่วายออกคำสั่งกับโต้งตามความเคยชินไม่ได้โต้งรับมือถือมาด้วยอาการหงุดหงิดกับอุปนิสัยแย่ๆของโดนัทที่นับวันจะมากขึ้นทุกทีแล้วก็พาตัวเองเดินออกไปยังสวนหลังบ้านตามเคย เพื่อไม่ต้องการให้คนในบ้านเขาได้ยินเขาคุยโทรศัพท์
“ว่าไงครับแม่”
“นอนหรือยังลูก”
* @' ]' K1 P8 \1 c* P" n6 L& H7 n# R“ยังครับแม่…คุยได้”
“แม่มีเรื่องอยากจะบอกโต้งน่ะ”
“มีอะไรเหรอครับ”
“เกี่ยวกับมิว”
“มิวเป็นอะไรเหรอครับแม่” โต้งร้องถามด้วยความตกใจใจคอรู้สึกไม่ดี
“ไม่ต้องทำเสียงตกอกตกใจอย่างนั้นหรอกน่า มิวไม่ได้เป็นอะไรเขาแค่จะไปเรียนต่อเมืองนอกก็เท่านั้นเอง” “อะไรนะครับ…มิวจะไปเรียนเมืองนอก ทำไมมิวไม่เห็นบอกโต้งเลย”
“เขาคงยังไม่ได้โทรบอกโต้งน่ะสิ แม่ก็เพิ่งรู้วันนี้เองมิวมาบอกที่บ้าน”
% D$ T1 r$ {- d' U: x. |- u“ไปเมื่อไหร่ครับ” โต้งถามเสียงสลด
5 W% _/ u5 Y) `5 q9 Y$ V& S: C“วันศุกร์หน้าจ้ะ เครื่องออกสี่ทุ่มครึ่ง”
3 t* |: {/ r# k9 tโต้งนิ่งงันไปด้วยความรู้สึกช็อคอย่างบอกไม่ถูก มิวนึกยังไงนะถึงได้อยากไปเรียนต่อเมืองนอก
: T% n6 S* K+ i7 H) H“ที่แม่โทรมาบอกโต้งก็เพราะเห็นว่าโต้งกับมิวสนิทกันมานาน โต้งจะได้รู้ไว้ว่ามิวจะไม่อยู่เมืองไทยแล้ว”“ขอบคุณครับแม่ ที่โทรมาบอกโต้ง” หลังจากวางสายจากสุนีย์แล้วโต้งก็เดินวนเวียนอยู่ในสวนหลังบ้านด้วยความสับสนภายในใจแหงนหน้ามองดาวที่สุกสกาวบนท้องฟ้าแสงดาวที่ส่องประกายระยิบระยับช่างสวยงามไม่ต่างอะไรกับแววตาวิบวับของมิวยามจ้องมองเขา มิวกำลังจะจากเขาไปไกลแสนไกลต่อไปเขาคงไม่มีโอกาสได้เจอมิวยามที่เขารู้สึกอ้างว้างในหัวใจอีกแล้วใช่ไหมมิวจะเป็นได้เพียงแค่ความทรงจำที่ดีในชีวิต
; Q, S# u  g' N* ^- j1 \" Lของเขาแค่นั้นเองใช่ไหม
5 I  j$ w: V+ T( g“มิว” โต้งเอ่ยชื่อมิวออกมาด้วยเสียงแผ่วโหยก่อนที่น้ำตาจะไหลพรากออกมาด้วยความเศร้าสลดภายในใจอย่างที่สุดและแล้วก็ถึงวันที่มิวต้องเดินทางไปอเมริกาจนได้ ที่สนามบินสุวรรณภูมิมีพ่อแม่ญาติพี่น้องของมิวมาร่วมส่งมิวที่สนามบินเอ็กซ์กับหญิง เพื่อนๆวงออกัสต์และเพื่อนสนิทบางคนสนิทบางคนสมัยเรียนมหาวิทลัยก็มาร่วมเป็นกำลังใจให้มิวในการเดินทางไกลครั้งนี้ด้วย
“อย่าลืมอีเมลล์มาคุยกันบ้างล่ะ อย่าหายไปเลย” เอ็กซ์บอกเสียงเศร้าสลด
“ชัวร์อยู่แล้ว” มิวบอกพลางยิ้มกว้างแล้วก็บอกเอ็กซ์อีกว่า
“ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยสิวะ”
' z7 b' ]: n0 V2 S# G“จะให้กูกะรื้นครื้นเครงได้ไงวะ จะไปอยู่แล้วต่อไปก็คงไม่ได้เจอกันบ่อยๆเหมือนเคย คิดแล้วอดใจหาย
ไม่ได้ว่ะ”
“หญิงอยู่กับทั้งคน ขาดกูคนเดียวจะเป็นไรไป สองปีไม่นานหรอกเอ็กซ์…แป๊บเดียว” มิวพยายามทำสีหน้าให้รื่นเริงทั้งที่จริงๆแล้วเขาคอยกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหลตลอดเวลายามอยู่ต่อหน้าทุกคนเพราะอีกไม่นานเขาก็จะต้องจากสิ่งที่เขารักและคุ้นเคยไปใช้ชีวิตตามลำพังคนเดียว
“จะแต่งกันเมื่อไหร่ ก็อย่าลืมส่งข่าวล่ะ” มิวยิ้มล้อๆยามมองหน้าเอ็กซ์กับหญิง เพื่อนที่เขารักทั้งสองคน
" X" n7 `; f- P  d' R) K" F: eแก้มของหญิงเริ่มแดงระเรื่อด้วยความเขินอายก่อนจะหันมาบอกกับมิวว่า
“ยังหรอก…ยังไม่ถึงเวลาต้องรอให้มิวกลับมา จะได้มาเป็นเพื่อนเจ้าบ่าว” มิวพยักหน้ายิ้มๆให้กับหญิงมิวมองดูเวลาบนนาฬิกาข้อมือ เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงเท่านั้นที่เขาจะต้องออกเดินทางเอ็กซ์เห็นมิวเมียงมองไปรอบๆฟลอร์เหมือนกำลังมองหาอะไรสักอย่างจึงร้องถามด้วยความสงสัย
1 U" q  u1 V7 ]  P“มองหาใครอยู่วะ”
“ปะ…เปล่า…ไม่มีอะไรหรอก”มิวพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่เอ็กซ์ก็ดันถามออกมาจนได้
“มองหาโต้งใช่มั้ย”
“กูไม่ได้บอกเขา เขาจะมาได้ยังไง ถึงบอกเขาก็ไม่มาหรอก”เอ็กซ์ยิ้มอย่างรู้เท่าทันความคิดมิวดีดึงมิวออกห่างมาจากคนอื่นแล้วกระซิบเบาๆว่า
“กูรู้ว่ามันคงเป็นเรื่องยากที่จะลืมคนที่รักมากอย่างโต้งโต้งไม่มาส่งก็ดีแล้วล่ะ จะได้ลืมมันง่ายๆ ดีไม่ดีไปอยู่
ที่โน่น เกิดไปถูกใจแหม่มสาวสักคนก็เลยอยากจะเปลี่ยนรสนิยมจากผู้ชายมาเป็น ผู้หญิงแทนก็ได้ใครจะรู้” “บ้า…พูดอะไรก็ไม่รู้นี่จนจะไปอยู่แล้วปากยังเสียไม่หายเลยนะ”
“มิว” มิวหันไปตามเสียงเรียกแล้วก็เห็นสุนีย์ กรณ์แล้วก็แตงที่กำลังเดินอย่างเร่งรีบเข้ามาหา
“น้าขอโทษด้วยที่มาช้า รถติดจังเลย” สุนีย์พูดออกตัวกับมิวเรื่องที่เธอกับครอบครัวมาส่งมิวช้า
; y7 A) U; d- \$ |; f“ไม่เป็นไรครับ…แค่มาส่งผมก็ดีใจแล้วครับ”มิวส่งยิ้มให้ทุกคนด้วยความปลาบปลื้มใจ
“นี่จ้ะ…มิว” สุนีย์ยื่นถุงใบใหญ่ส่งให้มิว
“เสื้อโค๊ทน่ะ…ที่โน่นอากาศคงหนาวน้ากับน้ากรณ์ก็เลยคิดว่ามิวจำเป็นต้องใช้”
“ขอบคุณมากครับน้านีน้ากรณ์” มิวยกมือไหว้ขอบคุณผู้ใหญ่ที่เขาเคารพรักทั้งสองแล้วก็ส่งสายตาแลเลยมองไปรอบๆบริเวณนั้น ด้วยหวังจะได้เห็นใครบางคนแต่ก็ไม่มีแม้แต่เงาของคนที่มิวคิดอยากจะเจอเป็นครั้งสุดท้าย เขาคงไม่มาหรอกมิวแอบซ่อนสีหน้าผิดหวังไม่ให้ทุกคนเห็นแต่ก็ไม่อาจเล็ดลอดสายตาของสุนีย์และกรณ์ไปได้กรณ์กับสุนีย์หันมามองหน้ากันอย่างเข้าใจความรู้สึกของมิวดีเสียงประกาศเรียกผู้โดยสารให้เตรียมตัวเดินทางดังผ่านเครื่องขยายเสียงขึ้นมามิวมองนาฬิกาข้อมือแล้วหันไปส่งยิ้มให้ทุกคนที่มาส่ง
4 G2 [0 w5 J6 c: C& a“ผมต้องไปแล้วนะครับทุกคน ลาก่อนนะครับ” มิวน้ำตาซึมขอบตาด้วยความอาลัยหันมาโบกมือเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินเข้าไปสู่ประตูผู้โดยสารขาออกระหว่างที่เดินไปกับผู้โดยสารคนอื่นที่ร่วมเที่ยวบินเดียวกันมิวก็ไม่สามารถกลั้นน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป สิ่งที่ทำให้มิวเสียใจที่สุดคือการที่มิวไม่ได้พบเจอโต้งเป็นครั้งสุดท้ายทั้งที่แอบหวังแล็กๆว่าจะได้เจอโต้งก่อนจะอำลากันไปแต่โต้งก็ไม่ได้มาให้เขาเห็นเลย เมื่อขึ้นมาบนเครื่องบินมิวได้ที่นั่งติดกับทางเดิน ทรุดตัวลงนั่งบนที่นั่งด้วยอาการซึมเซาคงจบกันเพียงเท่านี้นะโต้ง เรื่องระหว่างเราสองคนคงเป็นเพียงความทรงจำที่แสนดีที่มีให้กันเท่านั้นเมื่อหลุดจากภวังค์ความคิดของตัวเองได้มิวก็หันไปให้ความสนใจกับสิ่งรอบตัวที่อยู่ภายในเครื่องบินมิวเพิ่งสังเกตเห็นว่าผู้โดยสารที่นั่งข้างๆมิวตรงริมหน้าต่างนั้นกางหนังสือพิมพ์อ่านตลอดเวลาและเมื่อผู้โดยสารคนนั้นหุบหนังสือพิมพ์ลง มิวก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจถึงขีดสุด
“โต้ง”
“ใช่…เราเองมิว”
“อะไรกันเนี่ย…เรางงไปหมดแล้ว”มิวร้องออกมาด้วยความประหลาดใจระคนดีใจไม่นึกไม่ฝันว่าคนที่เขารักและคิดถึงตลอดเวลาจะมานั่งเคียงข้างเขาอยู่บนเครื่องบินเวลานี้
“แม่ให้เราไปอยู่เป็นเพื่อนมิวอ่ะ แม่กลัวมิวจะเหงา”สิ้นคำพูดของโต้ง มิวก็ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใครก่อนจะโผเข้ากอดโต้งไว้ในอ้อมแขนอย่างแนบแน่น แล้วระล่ำระลักออกมา
“จริงเหรอโต้ง…จริงเหรอโต้ง…นี่เราไม่ได้ฝันไปใช่มั้ยโต้ง” มิวไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสิงที่ปรากฏตรงหน้านี้มันคือความจริง
2 M0 v4 G; d! z“จริง…เราจะไปอยู่อเมริกากับมิวแม่ให้เพื่อนที่อยู่อเมริกาช่วยจองคอร์สโรงเรียนสอนภาษาที่อยู่กับเมืองเดียว
ที่มิวจะไปอยู่ แล้วหลังจากนั้นก็ค่อยหาทางเรียนต่อโทที่นั่น” โต้งบอกมิวยิ้มๆ น้ำตาเริ่มรื้นของตาขึ้นมาเหมือนกัน
$ f: c) ?/ Y6 v+ T' t“แล้วทำไมโต้งถึงทำอย่างนี้ล่ะ” มิวร้องถามด้วยความงุนงงไม่หาย
“ตอนที่เรารู้จากแม่ว่ามิวจะไปเรียนอเมริกาเราก็ครุ่นคิดหนักว่าเราควรจะทำยังไงดี เราก็เลยปรึกษาแม่แม่บอกว่าอะไรที่ทำแล้วเรามีความสุขโดยไม่ต้องฝืนใจ เราก็ควรทำ”
“แล้วอะไรล่ะคือความสุขของโต้ง” โต้งเอามือจิ้มหน้าอกมิวแล้วบอกยิ้มๆว่า
“การได้อยู่กับมิวที่เรารักไง” มิวยิ้มขวยอายกับคำพูดของโต้งแต่ก็ไม่วายถามวา
“แล้วโดนัทล่ะ”
“โดนัทถามเราทุกวันเรื่องมิวตอนแรกก็ปฏิเสธว่าไม่มีอะไรกัน แต่พอบอกความจริงขึ้นมาเพราะทนเซ้าซี้ไม่ไหวโดนัทกลับรับไม่ได้ และบอกขอเลิกกับเรา ให้เราออกไปจากบ้านเขา โดนัทบอกว่าถ้าเราไปมีผู้หญิงคนอื่นยังจะรับได้มากกว่านี้ เขาทนมองหน้าเราไม่ได้เขารู้สึกขยะแขยงที่เรามีอะไรกับมิว”
3 E( D8 F7 u0 G- I“เราก็เลยเป็นตัวทำลายชีวิตครอบครัวของโต้ง” มิวบอกอย่างรู้สึกสำนึกผิด แต่โต้งกลับส่ายหน้าแล้วบอกว่า “ไม่หรอกมิว มิวทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้นต่างหาก เป็นเพราะมิวที่ทำให้เราหลุดจากบ่วงเวรบ่วงกรรมนั่นซะทีต่อไปนี้ก็มีเพียงแต่เราสองคนแล้วนะมิว”
- c  G' w0 T! P" a“ใช่…ต่อไปนี้เราจะมีเพียงกันและกันอย่างที่เราฝันไว้ไม่นึกเลยว่ามันจะเป็นความจริงขึ้นมาวันนี้…ไม่นึกเลยจริงๆ”มิวหันไปสบสายตากับโต้งทั้งน้ำตา โต้งเช็ดน้ำตาให้มิวแล้วบอกว่า
; J" s$ R8 Z* |. @“ต่อไปนี้เราสองคนคงจะไม่ต้องร้องไห้กันอีกแล้วเพราะเราเสียน้ำตามามากแล้วกับเรื่องของเรา ต่อไปนี้จะมีแต่ความสุขเสียที”
“จ้ะ…โต้ง” มิวรับคำของโต้งด้วยความรู้สึกที่อบอวลไปด้วยความอบอุ่นในหัวใจเมื่อทางเดินของมิวมีโต้งร่วมเคียงชีวิตภายภาคหน้าต่อไปมิวก็ไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรอีกแล้ว
- E# q; }7 m5 I. J+ ?
' K, q- g$ {7 y

LhoRoGramp

ขอบคุณมากๆเลยค้าบ

soto

ขอบคุณมากครับ

1206

ขอบคุณมาก